Terugblik gastblogs EDS Awarenessmaand 2017

Net als vorig jaar waren hier de hele maand mei gastbloggers aan het woord om te vertellen hoe hun leven met EDS eruitziet. Hier heb ik voor gekozen, om de diversiteit van EDS te laten zien.

Van alle types die er zijn, is het hypermobiele Ehlers Danlossyndroom dan wel het meest voorkomende, maar dan nog zijn er grote verschillen zichtbaar per persoon.  En dan bedoel ik niet dat de één meer die-hard is dan de ander. Daar ligt het niet zozeer aan of iemand meer of minder klachten ervaart. Soms is er geen duidelijke oorzaak aan te wijzen waarom de ene EDS’er met gemak de avondvierdaagse loopt en de ander haar dagen liggend doorbrengt.

Wat we met elkaar gemeen hebben, is dat we dat syndroom hebben, waar eigenlijk nog veel te weinig mensen (en specialisten!) van begrijpen wat het inhoudt. En de pijn en vermoeidheid komt niet alleen fysiek naar voren, maar ook mentaal is (of was) de zoektocht en het een plekje geven, niet gemakkelijk.

Hopelijk hebben mensen door het lezen van de gastblogs daar nu iets meer inzicht in gekregen. En voor wie nog niet alle gastbloggers voorbij heeft zien komen, hier nog een kort overzicht:

Nieuwe gastbloggers

Allereerst even de kersverse gastbloggers in het zonnetje zetten. Voor hen was het de eerste keer dat zij op deze manier hun verhaal deelden op Salami stinkt.

Christel deed mee met de Mis(s)verkiezing en in haar gastblog vertelde ze over de missies die ze daarbij had. Helaas heeft ze niet gewonnen, maar die missies blijft ze vasthouden.

Voor Maaike was het krijgen van de diagnose in eerste instantie een klap. Maar nu zet ze zich in om door middel van foto’s en filmpjes anderen te laten zien hoe het is om te leven met EDS.

Ruchama vertelde over het onbegrip waar ze mee te maken krijgt, maar ook hoe ze ondanks alles er het beste van probeert te maken.

Manja is een behoorlijk ervaren EDS’er en is druk bezig met het opzetten van haar stichting EDS-fonds.

Hoe is het nu met…?

Een groot aantal gastbloggers van vorig jaar vonden het toen zo’n succes, dat ze dit jaar weer meededen. Zij vertelden hoe het nu, een jaar verder, met ze gaat.

Net als vorig jaar blijft het dansen bij Isis als een rode draad door haar leven lopen. EDS maakt het haar niet makkelijk hierbij, maar ze blijft uitdagingen aangaan. En ik kan je vast verklappen dat haar crowdfunding, waar ze begin mei over schreef, inmiddels geslaagd is!

Esther is hard aan het werk om haar leven meer in balans te krijgen. En dat harde werken bestaat dan vooral uit steeds een stapje terug doen en op zoek gaan naar de grenzen.

Annemiek heeft het weer over een andere balans, een balans in wat je deelt met de buitenwereld: niet alleen maar drama, maar gewoon jezelf zijn. Mooie èn moeilijke momenten delen.

Patricia houdt ook wel van een uitdaging. Vorig jaar schreef ze ook al over haar passie voor hardlopen en nu heeft ze daarnaast een studie opgepakt. Alles in haar eigen tempo, maar ze doet het maar wel mooi!

Ook al is Ing niet meer zo aan het daten als vorig jaar, genieten blijft voorop staan bij haar. De fysieke ongemakken die zijn er toch wel, maar dat houdt haar niet tegen om er toch op uit te gaan en contacten te leggen.

Angela heeft het aardig voor de kiezen gekregen het afgelopen jaar en kreeg nu door hoe pittig EDS kan zijn. Volgend jaar hoopt ze een positiever bericht te kunnen brengen, dus daar kijk ik graag naar uit!

Vorig jaar mei was Daniëlle nog zwanger, inmiddels moeder van een prachtig meisje. Maar dat moederschap gaat niet vanzelf, gelukkig weet deze moeder precies wat goed voor haar en haar dochter is.

Kim was vorig jaar juist de kersverse moeder en merkte nu dat haar nog iets in de weg stond naast haar EDS om de moeder te kunnen zijn die ze wilde zijn. Om haar overgewicht aan te pakken, heeft ze een gastric bypass ondergaan.

Martine sloot deze EDS Awarenessmaand af met een positief en hoopvol verhaal. Zowel op het fysieke vlak, als in het nuttig voelen in de maatschappij ziet zij het hoopvol in. Ik verwacht dat ze volgend jaar iets te vertellen heeft over het aan mogen schuiven bij Humberto. 😉

En wat heb ik dan die hele maand uitgespookt?

Tja, ik had grootse plannen, wilde flink wat vooruit gaan schrijven, achter de naaimachine kruipen, enzovoort. Maar het werk wat achter de schermen moest gebeuren, kostte toch ook wel wat tijd. En er kwam van alles voorbij wat mijn overige tijd opslokte.

Gelukkig vooral leuke dingen, zoals weer mogen optreden met het dansgezelschap waar ik bij hoor. En ik heb Hacking Health via videochat mee mogen maken, een hele ervaring. En weer een bezoek aan een arts, wat me hopelijk wat op gaat leveren.

Er is genoeg om over te vertellen, dus vanaf nu ben ik weer twee keer per week aan het woord!

Heb jij alle gastblogs gelezen? Wie was jouw favoriet?