Hoe is het nu met… Daniëlle?

Hallo lezers,

Er werd mij gevraagd een vervolg te schrijven op mijn blogje over EDS en zwangerschap. Ondertussen is onze dochter Livina Yara Verena geboren op 18 juli. Helaas was het geen voorbeeldige bevalling… De doktoren vermoeden wel dat de EDS hier een rol bij gespeeld heeft. Zo kwamen de weeën niet op gang en ben ik na de bevalling nog met spoed geopereerd, omdat ik bloedingen en stolsels had. (Ik bespaar jullie de details)

Wat ik vooral ook jammer vond dat ondanks dat ik had aangegeven EDS te hebben en alle gynaecologen daar op te hoogte van zouden zijn, ik vond dat er zeer beperkte kennis was. Ja, oh hypermobiel. Nee, het is meer dan dat en dat had ik allemaal aangegeven. Helaas. Dat heeft me wel een knauw gegeven eerlijk gezegd.

Maar goed na 2 zakken bloed en een paar dagen ziekenhuis mochten we terug naar huis en moest ik aansterken. Van echt 24/7 op bed liggen. Gelukkig ging het herstel redelijk voorspoedig. Eerlijk gezegd heb ik er weinig tijd voor want al onze focus ligt bij onze dochter die verborgen reflux en KISS-syndroom heeft. Iets wat ik overigens zelf al heel snel vast kon stellen.

Door mijn EDS maar ook mijn werk (dierenartsassistente) ben ik gericht op ongemakken. Op kleine signalen te letten. Ik heb onder andere door de EDS geleerd te benoemen wat ik voel en zie. Ik moest wel, om uit te leggen waar mijn pijn zit en hoe het voelde in mijn gewrichten bijvoorbeeld. En bovenal heb ik geleerd door te zetten, zeker in de medische wereld. Er zijn helaas heel wat kinderartsen die zeggen dat je huilbaby hebt en het maar in een schema gepropt moet worden. En ja, zo’n arts hebben we getroffen. Maar ik heb direct na het gesprek om een andere arts gevraagd, die gelukkig wel je serieus neemt en helpt waar kan.

Ik denk wel ook dat door het hebben van een chronische aandoening zelf zoals EDS, ik het geduld en begrip meteen heb en me goed kan inleven in Livina en haar pijn. Zo heeft ze de meeste moeite om in slaap te komen en zoekt ze veel afleiding. Dit herken ik erg van mezelf. Afleiding helpt pijn af te nemen. En als je in slaap gaat vallen moet je je op je lijf concentreren en ontspannen. Iets wat dan heel lastig gaat. Door deze klachten heeft ze dus veel spanningen en pijn. Zo kan ze bijvoorbeeld niet plat liggen. Ze slaapt dus op Stefan en mij. In onze armen of in de ergonomische draagzak.

Dat is echt onze redder in nood. Hiermee is het gewicht goed verdeeld en heb je je handen vrij. Handig, zo kan je de trapleuning vast houden als je uit balans raakt bijvoorbeeld. Ook kan ik ermee zitten en lopen wat voor mijn lijf fijn is. Ik had graag met de draagdoek geknoopt, maar helaas kan ik hem niet strak genoeg aanspannen door de EDS. De kramp schiet in m’n handen en ik heb de kracht dan niet. Gelukkig kan ik de draagzak zo vast klikken. En één voordeel van hypermobiel zijn: ik kan heel makkelijk het bovenste gespje achter m’n nek vast klikken, haha.

Hoe het is om moeder te zijn met EDS is een vraag die me vaak gesteld wordt. Deze beantwoorden vind ik lastig, want ik ken het alleen met EDS en met een kindje met reflux en KISS. Dit is niet te vergelijken. Ik denk wel dat je veel vermoeider bent met EDS. Fulltime werken zou er bijvoorbeeld echt niet inzitten voor mij. Te lang lopen red ik niet, dan zou ik haar in de draagzak op mijn buik in de rolstoel zetten.

Ik heb het geluk een auto te hebben, zodat ik minder ver hoef te lopen. Lang lopen met de kinderwagen geeft polsklachten, maar hé, daar is die draagzak weer. Ik ga natuurlijk zwaar over mijn grenzen heen hierdoor, maar heb het er met alle liefde voor over. Ik denk dat je dat als EDS’er wel zal moeten accepteren. Natuurlijk geeft dit schade in mijn lijf. Wat precies bekijk ik per keer. Ik probeer er niet te lang bij stil te staan. Ik ben zo blij met m’n braces, de tape, fysio en ja: nu ook weer pijnstillers en m’n wilskracht, want die houden me op de been.

Elke dag is een dag dichterbij dat ze van de reflux af zal zijn. KISS-syndroom kan verbeteren maar zal altijd een zwakke plek blijven. We proberen positief te blijven en genieten van de mooie momenten en blijven denken in oplossingen. We weten niet of Livina het EDS-gen over heeft genomen. De tijd zal het leren. Met heel mijn hart hoop ik van niet. Zo wel zal ik er altijd voor haar zijn en haar helpen waar kan…

Nieuwsgierig geworden naar meer na het lezen van Daniëlle’s verhaal? Alle gastblogs tijdens de EDS Awarenessmaand worden in het gastblog-archief verzameld. Ook die van vorig jaar zijn hier te vinden.

Wil je meehelpen aan meer awareness voor EDS? Deel dan dit artikel (of één van de andere gastblogs) via social media.