Lenovo Yoga 720 blogDat bloggen is een leuke hobby voor mij, waar ik soms wat meer over wil vertellen. Of ik heb iets te melden dat onder geen enkele andere categorie valt, dan schuif ik het ook hieronder.

Mijn eigen fotostudio

fotostudio

Over mijn outfitfoto’s was ik al een tijdje niet zo tevreden. Slecht licht, een drukke achtergrond en zelf ben ik ook niet echt een professioneel fotomodel… Aan dat laatste valt niet zo heel veel te doen, behalve wat oefenen. Maar dat licht en de achtergrond was een stuk sneller op te lossen. Dus heb ik mijn blogbenodigdheden wat uitgebreid met lampen en een effen achtergrond en zo mijn eigen fotostudio gecreëerd.

Een rolgordijn als achtergrond

Eerder dacht ik eraan om een lap stof om een stok te rollen en dit met haakjes op te hangen. Gewoon weer een goedkope oplossing. Maar toen kwam mijn man met het idee: waarom geen rolgordijn? En dat leek me wel wat.

Een rolgordijn kreukelt minder snel dan een lap stof en het is gemakkelijk te bedienen als hij eenmaal hangt. En mocht ik er ooit op uitgekeken raken, dan kan ik ‘m prima in een andere kamer gebruiken voor het raam.

Ik kocht een lichtgroen verduisterend rolgordijn van 180 centimeter breed en 250 centimeter hoog bij de Gamma. Op de website had ik gezien dat deze in een filiaal in Den Haag op voorraad was, dus ging ik even heen en weer. Voor niets dus, want hij was niet op voorraad. Deze maat was online te bestellen, maar dan kwamen er verzendkosten bij. Of in de winkel zelf bij de balie, zodat deze daar afgeleverd kan worden. Dat heb ik toen maar gedaan. Maar omdat ik me die verzendkosten wilde besparen, moest ik wel wat meer geduld hebben. Twee weken later kon ik dan mijn mooie rolgordijn ophalen, met de korting en zonder verzendkosten.

Nu kost dit rolgordijn €108, maar ik heb ‘m voor €70 kunnen krijgen. Het is dus de moeite waard om te wachten tot er een aanbieding is.

Daglichtlampen

Echt verstand van fotograferen heb ik niet en ik was ook niet van plan om hier al te veel energie en geld in te stoppen. Dus toen ik daglichtlampen voor een mooi prijsje voorbij zag komen, vond ik dat wel wat voor mij. Ik kocht er twee voor €31 per stuk bij VidaXL. Voor die prijs heb je de hele lamp, inclusief statief en softbox. En ook nog een hoes om ‘m in op te bergen.

Nu miste ik bij één van de lampen het witte doek van de softbox, dus daar moest ik nog even achteraan. Eigenlijk dacht ik in eerste instantie dat VidaXL gewoon een Nederlands bedrijf is, maar met de mailwisseling die volgde, ging ik daar toch aan twijfelen. Ik kreeg mails met vreemde standaardzinnen, alsof ik met een robot te maken had, of iemand die standaardzinnen automatisch vertaald had.

Aan de hand van een productoverzicht moest ik precies aangeven welk onderdeel met bijbehorende code ik miste. En vervolgens kreeg ik dat product in de verkeerde maat toegestuurd in een doosje, terwijl het makkelijk in een envelop had gepast.

We zijn inmiddels drie weken en tig mailtjes verder. Maar ik heb nog steeds niet het ontbrekende witte doek in de goede maat. Dus misschien was het niet de beste keus om voor een goedkope prijs te gaan. Voor een paar tientjes meer kun je ze ook gewoon in een winkel kopen. Dan krijg je meteen goed advies en weet je zeker dat het pakket compleet is.

Aan de slag in mijn eigen fotostudio!

Een camera en statief hiervoor had ik al. Ik heb een Olympus PEN E-PL8, een mooie systeemcamera (ik heb ‘m in het wit), welke niet te ingewikkeld is voor mij. En nu met de lampen en achtergrond erbij, is het net of ik een eigen fotostudio heb in de hal. Ik vind het wel wat hoor!

En nu dan maar stoeien met al die dingen om leuke foto’s te kunnen maken. Eigenlijk moet ik er nog wel een verlengsnoer bij hebben om wat meer met de lampen te kunnen schuiven. Zoals ze nu op de foto hierboven staan, redden ze het rechtstreeks naar het stopcontact.

Inmiddels heb ik ook ontdekt hoe de afstandsbediening via mijn telefoon werkt. Ik heb een app (Olympus Share) die ik voorheen vooral gebruikte om foto’s van mijn camera naar mijn telefoon over te zetten. De afstandsbediening gebruikte ik niet veel, omdat ik niet door had dat je hier ook een timer op kon instellen. Nu dus wel, dus dan stel ik ‘m in zodat hij na een paar seconden vijf foto’s achter elkaar maakt met steeds een paar seconden ertussen. Dan kan ik meteen op mijn telefoon die foto’s bekijken om te zien of ze goed genoeg zijn of dat ik er nog meer moet maken. Meestal maak ik er nog een stuk of dertig, voordat er iets bij zit wat geschikt is.

Verwacht nog niet meteen prachtige foto’s, maar met beter licht en een rustige achtergrond is in ieder geval beter te zien waar het om draait op de foto’s. Mijn eerste zelfgemaakte jurk van het jaar is inmiddels al vastgelegd en aanstaande zaterdag hier op mijn blog te zien!

In dit artikel is gebruik gemaakt van affiliate links. Daar merk jij verder niks van, maar mocht je op de link in de kopjes klikken en in die webshop wat kopen, dan help je mij aan een paar centen.

/4 Reacties/door

Een verlaat kerstpakket met gadgets

Heat pack, Wunderkey, Correctbook, gadgets

Jaja, het is al even geleden dat de kerstpakketten uitgedeeld werden. Maar ik kreeg zoals ook voorgaande jaren een aantal punten om uit te geven in een webshop. En voordat je dan wat gekozen hebt… en dat dan weer bezorgd wordt… en ik het ook daadwerkelijk gebruikt heb, zodat ik er wat over kan schrijven… Dan is het alweer half januari. Dit keer koos ik weer voor praktische cadeautjes en wel een stel gadgets die het mij een stuk gemakkelijker gaan maken.

Na drie jaar achter elkaar een handdoekenpakket besteld te hebben, ging ik dit jaar voor wat leuks voor mezelf. De handdoeken van vorige keer zijn nog niet eens allemaal uit het plastic, dus voorlopig is die kast wel goed genoeg gevuld. Maar nu dus wat handige gadgets!

Gadget 1: Correctbook A5 blanco

Hier was ik al een poosje nieuwsgierig naar, sinds ik er bij Rosita over gelezen had. En ook al schreef ze dat ze ‘m zelf niet meer gebruikte, zelf zag ik wel voordelen van zo’n duurzaam, uitwisbaar notitieboek.

Thuis heb ik een whiteboard naast mijn bureau, waar ik regelmatig wat op krabbel. Bijvoorbeeld notities voor het borduren of naaien die dan vooral uit cijfertjes bestaan. Als ik er eenmaal mee klaar ben, heeft het geen nut om die notities te bewaren en wis ik ze uit.

Op mijn werk maak ik ook vaak notities om iets te onthouden of extra te checken. Daarbij gaat het vaak ook om klassen of individuele studenten. Dan is het helemaal fijn om het uit te kunnen wissen als het afgehandeld is. Rondzwervende post-its met namen van studenten met bijbehorende opmerkingen moet je natuurlijk niet hebben.

Dit uitwisbare notitieboekje heeft twintig pagina’s waarbij de voor- en achterkant beschreven kunnen worden. Ik heb ‘m op A5-formaat en blanco, dus zonder lijntjes. Maar er zijn verschillende varianten te verkrijgen.

En het werkt echt zoals ze beloven: wat je geschreven hebt, is binnen een paar seconden droog en niet uit te wissen met de hand. Wel met het ‘gummetje’ aan de achterkant van de pen of een doekje. Ik heb ook al geprobeerd of je er met een whiteboardstift in kan schrijven. Dat kan, maar dit is dan wel met de hand weer uit te vegen en vlekt dus meer.

Gadget 2: Wunderkey

Toen ik deze sleutelhouder voorbij zag komen, moest ik meteen denken aan de sleutelhouders die je in thuiszorgwinkels ziet voor mensen met reuma of andere pijnklachten aan de handen. Alleen is de Wunderkey veel mooier, gadgets als deze maken zelfs mijn man jaloers.

Ik heb gekozen voor de aluminium versie en met het verlengstukje wat er al bij zat, heb ik er nu vier sleutels in. Misschien passen er wel meer in met wat gepuzzel, maar voor thuis heb ik er niet meer nodig dan deze vier. En mijn werksleutelbos houd ik liever gescheiden van mijn privésleutels.

Het is een mooi product, het is nu net of ik een Zwitsers zakmes bij me heb, maar dan met sleutels. De sleutels zijn makkelijk naar buiten te draaien en je hebt dan de sleutelhouder in je hand als je de sleutel in het slot draait. Een stuk gemakkelijker dan een kleine sleutel aan een warrige sleutelbos. En de lak van de deurpost zal zo ook wat bespaard blijven (als iedereen hier in huis zo’n Wunderkey zou hebben).

Gadget 3: Senza Heat Pack

Om al mijn punten van mijn kerstpakket op te maken, koos ik ook nog voor een Senza Heat Pack. Nu heb ik zelf al wel verschillende soorten hiervan, zoals ook mijn zelfgemaakte hotpack die ik om mijn heupen kan knopen. Maar sommigen die gevuld zijn met rijst, rogge of kersepitten gaan inmiddels wat stinken als ik ze opwarm.

Dit heat pack is gevuld met polyester balletjes. Ik ben dus benieuwd of deze in de loop van de tijd niet zo gaat stinken als de zakjes die gevuld zijn met rijst, rogge of kersepitten.

Qua warmte doet hij z’n werk net zo goed als de hotpacks die ik al heb. Gewoon een prima ding om z’n oude, stinkende voorganger te vervangen.

Heat pack, Wunderkey, Correctbook

In dit artikel is gebruik gemaakt van affiliate links. Daar merk jij verder niks van, maar mocht je op deze links klikken en in die webshop wat gadgets kopen, dan help je mij aan een paar centen.

/0 Reacties/door

Blogcijfers van 2019

statief samsung lenovo yoga olympus pen visitekaartjes

Eigenlijk kijk ik niet echt structureel naar de cijfers van mijn blog: hoeveel mensen mijn blog bezoeken, hoe ze hier binnenkomen en welke artikelen ze vooral lezen. Maar nu was ik er wel nieuwsgierig naar, juist omdat ik afgelopen jaar even druk was met andere dingen en het bloggen daardoor op een lager pitje stond.

Spoiler-alert: ja, dat was duidelijk te zien in de cijfers! Maar op zich zit er nog steeds groei in en ik vind het vooral fijn om te zien dat de artikelen die ik graag schrijf, ook veel gelezen worden.

Bezoekers in 2019

Vergeleken met 2018 is het aantal bezoekers wel wat gestegen: van 27.343 naar 34.764 in totaal. Begin 2019 kwam dit neer op zo’n 3600 bezoekers per maand, maar na de zomer zakte dit af naar zo’n 2700 per maand.

Dat kan ook wel komen doordat ik iets minder regelmatig ben gaan schrijven en posten het laatste half jaar. Van de bezoekers die via social media op mijn blog komen (20% van het totaal aan bezoekers), komt ruim 80% vanuit Facebook en dat is toch vaak via een nieuw artikel wat ik daar gepost heb.

Salami stinkt wordt wel steeds meer via Google gevonden (vorig jaar 50%, nu 70% van het totaal aan bezoekers) en dan vooral op zoektermen als I-fuse, EDS, fitbit. En ook op Salami stinkt. Daarbij vraag ik me dan af of het teveel moeite is om .nl erachter te zetten, of dat mensen echt willen weten wat ze moeten doen met stinkende salami?

Top 10 artikelen

Uit onderstaand lijstje zijn die zoektermen ook wel goed eruit te halen. Het zijn ook allemaal oudere artikelen, geen artikelen uit 2019.

Los daarvan zitten er toch ook twee naai-gerelateerde artikelen bij. Niet mijn favorieten over het naaien van jurkjes, maar juist ondergoed en een bikini. Misschien wel leuk om hier weer eens wat mee te doen, ik heb genoeg restjes tricot om hiermee aan de slag te gaan!

  1. I-fuse operatie: Wel of niet doen?
  2. 10 gratis ondergoed naaipatronen
  3. Wat mijn Fitbit zegt over mijn hartslag
  4. Slapen met Fitbit: Ruim een maand later
  5. 8 Geweldige prentenboeken om interactief voor te lezen
  6. Wat EDS met mijn lijf doet
  7. Nieuwe criteria EDS: Wat verandert er?
  8. 9 Irritante EDS-kwaaltjes
  9. Yoga en hypermobiliteit: Geen goed idee?
  10. DIY bikini: Sneller klaar en een stuk goedkoper dan shoppen

Top 10 artikelen uit 2019

Nu worden oudere artikelen vaak beter gevonden via Google dan nieuwe. Maar ook de artikelen die ik in 2019 heb gepost, werden goed gelezen. Hieronder zie je welke van deze nieuwe artikelen het meest gelezen werden.

Dat daar een aantal artikelen bij zitten die gaan over beeldvorming over mensen met een beperking (vooral nummer 2, 5 en 8), doet me eigenlijk wel goed. Het is iets wat me best veel bezighoudt en waar ik hopelijk ook verandering in kan brengen.

En dat er een gesponsord artikel bij zit, vond ik ook opvallend. Maar ik moet zeggen dat ik wel erg tevreden was hoe dat interview over Study Smart uitpakte.

Verder vooral artikelen over wat ik tegenkom met mijn EDS en wat me daarbij helpt. Dat deze artikelen veel gelezen worden, is op zich logisch gezien de groep lezers die mij juist om die reden zijn gaan volgen.

  1. Je moet wel heel veel van je kinderen houden om naar Drievliet te gaan
  2. Nee, niet iedereen heeft een beperking
  3. Effectief studeren met Study Smart with Chris
  4. 6 Mythes over EDS ontmaskerd
  5. Rolmodel of inspiration porn?
  6. Getest: O4 Workhopper rolstoel
  7. De rode orthopedische schoentjes
  8. Minister van Gehandicaptenzaken: Doe maar niet zo
  9. Dat platliggen is nog wel een dingetje
  10. Fitbit: Wat werkt wel of niet bij mij?

Welk artikel uit 2019 is jou bijgebleven?

/2 Reacties/door

Dag 2019, hallo 2020

statief samsung lenovo yoga olympus pen visitekaartjes

Nou, 2019 was best een goed jaar voor mij. Ik werd 40 en ook mijn kinderen maakten stappen richting het volwassen worden. Voor 2019 wilde ik dat mijn werk weer haalbaar werd om te kunnen doen en daarnaast nog wat leuke dingen plannen. Deze vier doelen had ik een jaar geleden bedacht:

1. Een goede stoel (of stoelen) op mijn werk

Al een poosje was ik met mijn ergotherapeut bezig om een stoel te vinden waar ik tijdens mijn werk goed op kon zitten en me mee kon verplaatsen. De trippelrolstoel was al afgevallen, omdat deze voor mij te zwaar was om mee te rollen of te trippelen. Even dachten we dat het dan maar twee goede stoelen moesten worden: een rolstoel die op mijn werk bleef staan en een trippelstoel waar ik goed in kon zitten. Maar toen kwam ik de O4 Workhopper tegen.

In februari mocht ik deze O4 workhopper testen en dat beviel me erg goed! Dus vervolgens deed ik een aanvraag bij het UWV, wat niet helemaal vlekkeloos verliep. Maar eind september had ik ‘m dan. En de Workhopper bevalt me heel goed. Ik kan regelmatig afwisselen in houding, hoef niet over te stappen van stoel als ik me verder op de verdieping wil verplaatsen, kan er mee trippelen en rollen.

Dus dit punt is zeker weten geslaagd!

2. Weer helemaal ‘beter’ zijn

Vanaf het begin van het schooljaar 2018 – 2019 was ik weer begonnen met opbouwen. Heel rustig aan, eerst vier dagen van drie uur en toen dat goed ging steeds een uurtje of twee per week erbij. In april 2019 werkte ik weer mijn volledige aanstelling, vier dagen van zes uur.

In totaal ben ik bijna een jaar (deels) ziek geweest, wat werk betreft dan. En zo’n lange periode had ik niet eerder meegemaakt, maar blijkbaar was het nodig om echt weer heel langzaam en binnen mijn grenzen op deze manier op te bouwen. Het was ook echt weer even zoeken naar wat ik kan en wil binnen mijn werk.

Echt beter ben ik natuurlijk niet. Ik heb nog steeds hEDS en ben daardoor nog steeds beperkt belastbaar en heb altijd wel pijn. Maar ik ben tevreden met hoe ik mijn dagen nu indeel en hoe ik binnen mijn grenzen kan blijven.

3. Mooie foto’s kunnen maken

Dus… tja… Nee, hier heb ik echt te weinig energie in gestopt om te kunnen zeggen dat dit verbeterd is. Ik heb wel een keer een gratis webinar gevolgd. Dat was al leerzaam, maar ik ben er nog geen betere fotograaf van geworden.

Op de valreep heb ik in december nog geïnvesteerd in daglichtlampen en een achtergrond. Deze heb ik nog niet gebruikt, maar ik hoop dat het verschil straks wel zichtbaar is bij de outfitfoto’s die ik regelmatig maak.

4. Een heel tof feestje gaan geven als ik 40 word!!!

Eigenlijk had ik het al vrij vroeg in het jaar allemaal gepland: Een café afgehuurd, een leuke coverband geregeld en allemaal leuke mensen uitgenodigd. Dat uitnodigen vond ik nog wel een lastige. Omdat er meteen al zoveel mensen hadden toegezegd dat ze zouden komen, ben ik op een gegeven moment maar gestopt met uitnodigingen versturen. Ik wilde ook weer niet dat het te vol zou worden en ik zelf geen kant op kon.

Uiteindelijk was het toch nog wel iets rustiger dan ik verwacht had, maar eigenlijk was dat helemaal prima. Ik was blij met de mensen die er waren: vrienden, familie en buren. En we hebben het enorm gezellig gehad en de band was echt heel tof. Wel veel te veel cadeautjes gehad, ben vreselijk verwend.

Ik ga er niet van uit dat ik mijn 50e verjaardag ook nog op deze manier kan vieren. Maar dit feestje past zeker in het rijtje met mooie herinneringen waar ik nog lang op kan teren.

Nog meer toffe dingen uit 2019

Niet op alles heb ik zelf invloed, soms maken anderen plannen waar ik mee van mag genieten, of gebeurt het vanzelf. Dit zijn zomaar een paar van die toffe dingen uit 2019 waar ik enorm blij van werd:

  1. Mijn jongste dochter maakte de overstap van basisschool naar voortgezet onderwijs.
  2. Mijn oudste dochter haalde haar brommerrijbewijs.
  3. We kregen een nieuwe badkamer en de woonkamer kreeg een update.
  4. Dansen op Spoffin, Shimmy Shake en DanceAble was super!
  5. We gingen met het gezin naar een goede vriendin in Duitsland voor een paar dagen.

Op naar een mooi 2020!

Eigenlijk ben ik een heel gelukkig mens. Als heel 2020 net zo door blijft kabbelen als 2019, dan ben ik tevreden.

Niet dat mijn leven perfect is of dat er niets aan mij verbeterd kan worden. En we hebben als gezin zeker nog wel plannen voor 2019, onder andere voor wat er nog in ons huis te klussen valt. Maar het is ook weleens fijn om het jaar over je heen te laten komen en te zien waar het je brengt.

Nu is er wel iets wat ik in 2020 meer aandacht aan wil geven, waar ik het ook al eerder over heb gehad. Met alles zo in balans, mis ik de passie een beetje. Maar ik denk niet dat dat iets is wat te plannen is. Ik hoop wel 2020 met een open blik in te gaan, af en toe ‘ja’ te kunnen zeggen op dingen die misschien voor mijn lijf niet het allerbeste zijn, maar me wel op een ander vlak energie geven.

Kom maar op met dat nieuwe decennium! Ik ben er klaar voor.

En waar kijk jij tevreden op terug/vooruit?

/0 Reacties/door

Minister van gehandicaptenzaken: doe maar niet zo…

fietsen driewielligfiets hase lepus comfort

Bij de aankondiging van het programma had ik al mijn twijfels: zo’n minister van gehandicaptenzaken, is dat nou wel zo’n goed idee? Mijn conclusie toen was eigenlijk dat het niet realistisch was, niet wenselijk en eigenlijk alleen maar als entertainment in de vorm van een tv-programma.

In de tussentijd is er een selectie geweest van kandidaten, tot er zes over waren om mee te doen in het programma. Niet alle zes hebben zelf een beperking, wat ik wel opvallend vond. Want als je vindt dat er wat mag veranderen aan de beeldvorming over mensen met een beperking, waarom zou je dan voor iemand kiezen die zelf geen beperking heeft? Niet dat die mensen geen goed werk doen, maar dit programma was juist om te laten zien dat mensen mèt een beperking net zo goed meetellen. Stel je voor dat dan toch iemand zònder beperking die verkiezing zou winnen… dan snij je jezelf toch wel een beetje in de vingers.

Af en toe kwamen er stellingen voorbij op social media en we werden alvast ‘lekker gemaakt’ met filmpjes van BN’ers die zogenaamd gehandicapt zijn in een handicap challenge…

Nee, echt heel enthousiast werd ik er niet van. Maar ik wilde het toch een kans geven. Want op zich had ik wel wat onderwerpen voorbij zien komen, waarvan ik dacht: ja, daar mag best wat meer aandacht voor komen!

Handicap als entertainment

En afgelopen maandag was het programma dan op tv te zien.

De openingsact waarbij een duo met een hoepel en krukken allerlei acrobatische stunts uithaalden, vond ik wel leuk om te zien. En uiteraard ook de dansact met een rolstoeldanser en een danser zonder beperking, heel tof.

Niks ten nadele van de kandidaten, ik vond dat ze allemaal wel een goed aandachtspunt hadden aangestipt. Over werk, onderwijs, inclusieve speeltuinen, het VN-verdrag… Maar dat was het dan ook. Het werd aangestipt, niet uitgediept. Verder was het vooral een show ter vermaak en vond ik niet echt dat dit de beeldvorming rondom mensen met een beperking ten goede kwam.

Sinds wanneer is ‘lief’ een eigenschap die je graag bij een minister ziet? Of waarom zou je een kandidaat een held noemen? En met het roepen dat iedereen wel een beperking heeft, wordt eigenlijk alleen maar gebagatelliseerd wat het leven met een beperking echt inhoudt. En dan de roast waarin allerlei beperkingen achter elkaar afgebrand werden, die vond ik eerder pijnlijk dan grappig.

Nee, naar mijn idee werd met dit programma de plank compleet mis geslagen.

What’s next?

De kersverse ‘minister’ van gehandicaptenzaken mag nu bij de KRO-NCRV aan de slag. Nu is deze man (Rick Brink) niet onbekend met politiek, hij is zelf raadslid in Hardenberg. Dus ik verwacht wel dat hij met zijn ervaring en missie nu wat nieuwe ingangen erbij heeft gekregen om daarmee aan de slag te gaan.

Maar heel eerlijk verwacht ik niet dat er veel gaat veranderen. Ik zat ook te bedenken wie er ook alweer de laatste Mis(s)verkiezing gewonnen had en wat diegene nu doet… Weet jij het nog?

Hoe er dan wel wat kan veranderen aan de beeldvorming over mensen met een beperking, met name op tv, daar heeft Marc de Hond een goed stuk over geschreven. Daar ga ik verder niet teveel over zeggen, dat moet je gewoon echt even zelf lezen en het bijbehorende filmpje even bekijken. Klik dus even >hier< door voor dat artikel.

Ik ben het er zó mee eens dat mensen met een beperking meer #gewoonoptv te zien zouden moeten zijn. Acteurs in een serie of film, kandidaten in een spelshow of gasten in een talkshow, maar niet een show alleen rondom die beperkingen. En zelf wil ik best met Misiconi ook #gewoonoptv! 😉

En de politiek mag zich natuurlijk nog steeds bezighouden met het verbeteren van de toegankelijkheid, een goed zorgstelsel en een inclusieve samenleving. Liefst met behulp van ervaringsdeskundigen: Niets over ons, zonder ons.

Heb jij de verkiezing van de Minister van Gehandicaptenzaken gezien? Wat vond jij ervan?

/9 Reacties/door

Pinterest… Ik kan er maar beter wegblijven

pinterest salami stinkt

Als ik de meerderheid van de bloggers moet geloven, is het een goed idee om flink actief te zijn op Pinterest. Je eigen artikelen te pinnen, op groepsborden te pinnen, van alles in te (laten) plannen met Tailwind, te repinnen en dan ook nog affiliate links te pinnen, zodat je er een beetje aan kan verdienen. En echt, ik ben hier gewoon niet voor weggelegd.

Bloggen en pinnen, geen goede combi voor mij

Op mijn blog kan ik fijn mijn ei kwijt door van alles van me af te schrijven. De ene keer stop ik daar wat meer moeite in dan de andere keer. Dan doe ik wat meer onderzoek, weeg ik mijn woorden zorgvuldig af. En de andere keer laat ik een woordenbrij uit mijn handen komen en klik ik meteen op publiceren, zoals dit artikel vandaag.

Maar beide manieren van schrijven vind ik fijn en ik besteed er graag mijn tijd aan. Nu zijn er wat andere zaken die bij het bloggen horen, waar ik me steeds meer thuis in voel. Een beetje SEO (zoekmachineoptimalisatie), de tekst makkelijk leesbaar maken, dat soort dingen. Op Facebook heb ik een leuk contact met volgers, op Twitter en Instagram ben ik juist meer aan het volgen dan andersom, maar ook leuk.

Alleen dat Pinterest… Ik ben gewoon niet zo goed met foto’s en het bewerken hiervan. Nu heb je daar wel weer websites of apps voor met sjablonen, zoals Canva. Maar nog steeds gaat daar best wat tijd in zitten. En dan heb je zo’n plaatje gemaakt om te pinnen, moet je weer nadenken over de omschrijving, tags en waar je het wil delen. Een beetje blogger die Pinterest goed voor zich laat werken, pint tussen de 15 en 75 pins per dag (ook van anderen). Dat zou voor mij gewoon als werk voelen en het bloggen is voor mij juist een hobby.

En dan die statistieken… Ik snap er geen zak van! Van de duizenden keren dat mijn pins worden bekeken, worden er maar tientallen keren op de link naar mijn blog geklikt. Waarschijnlijk zijn al die kijkers het met me eens dat ik niet zo geweldig ben in het creëren van pin-waardige afbeeldingen.

Pinterest als inspiratiebord, maar niet zozeer voor het bloggen

Het gevaarlijke van Pinterest is voor mij dat als ik eenmaal door al die mooie plaatjes scroll, ik wel uren bezig kan zijn, maar niet echt op mijn blog gericht.

Nu mag ik binnenkort weer nieuwe orthopedische schoenen uitkiezen, dus mijn schoenen-bord loopt weer vol met ideeën. Het wordt in ieder geval iets met kleur en gespen. Maar zoveel ideeën… Van de ene pin kom je weer op de andere. En dan bedenk ik dat ik meteen wat ideeën voor de woonkamer kan opzoeken, of voor een nieuw jurkje wat ik wil gaan maken. Vervolgens ben ik weer een paar uur verder en heb ik niets daarvan aan mijn blog besteed.

Andere bloggers hebben ook niet zo heel veel aan me, ik ben niet zo van het repinnen van blogartikelen. Pinterest is voor mij vooral inspirerende plaatjes pinnen, niet van het doorklikken om wat te willen lezen.  Dus eigenlijk wel logisch dat ik hetzelfde terugkrijg van mijn kijkers op Pinterest, zij klikken ook niet door.

Bron: Pinterest

Nog iets waar ik eigenlijk een hekel aan heb op Pinterest. Klik je een keer wel door, kom je op een site waar allerlei plaatjes zijn verzameld, zonder dat doorgelinkt wordt naar de oorspronkelijke bron. Net alsof je een slechte bronvermelding in het werkstuk van een student leest: ‘Bron: Pinterest en Google’.

Wel is die site dan voor driekwart gevuld met advertenties en moet je soms meerdere keren doorklikken naar een volgende pagina om te vinden waar je in eerste instantie op zocht. En dus heb je nog tig advertenties voorbij zien komen. Lekker makkelijk verdiend voor ze.

Soms verzamel ik weleens wat van die inspiratie die ik op Pinterest vind in een artikel. Zoals 10x gratis ondergoed naaipatronen. Maar voordat ik dan de oorspronkelijke bronnen heb gevonden waar ik naar door wil linken, ben ik wel even zoet geweest met het uitpluizen.

Ik blijf lekker doen waar ik zelf zin in heb!

Dan maar geen 3000 extra bezoekers op mijn blog. Het is niet mijn werk, ik hoef er niet de hypotheek van te betalen. Dus laat ik het vooral leuk voor mezelf houden.

Wel wil ik wat vaker artikelen gaan pinnen die gaan over wat ik zelf gemaakt heb. Vooral jurkjes dus, of iets wat ik voor mijn rolstoel gemaakt heb. Dat is ook waar ik vooral Pinterest voor doorscroll, dus voor mij vormt dat een beter geheel bij elkaar. En het houdt het leuk voor mij.

Nu maar zien of ik het een beetje bij kan houden.

Ben jij zelf actief op Pinterest? Kom je ook even op mijn Pinterest-profiel van Salami stinkt kijken? En mocht je zelf borden hebben die wellicht voor mij interessant zijn, laat gerust een linkje achter!

 

/2 Reacties/door

Buitenbeentje met een blogdip

Ik weet ook niet wat het de laatste tijd is. Het schrijven gaat gewoon even minder soepel dan voorheen. Of eigenlijk gaat het schrijven wel aardig, alleen ben ik er niet zo over uit of ik die schrijfsels wel online wil zetten. Of het wel interessant genoeg is. Er staat dus van alles als concept klaar, maar het afmaken en plaatsen wil even niet lukken.

En het is niet dat er hier niks gebeurt, er gebeurt genoeg! Van alles waar ik me druk om kan maken, of waar ik juist heel blij van word.

Voor vandaag dan maar even ongestructureerd wat zitten tikken, vooral om het maar even van me af te schrijven. En wie weet kom ik zo weer uit dat blogdipje!

Twitter herontdekt

Ik had (of heb nog steeds) twee accounts op Twitter: een persoonlijke en één voor mijn blog. Nu laat ik mijn persoonlijke account langzaamaan afsterven en wil ik die van mijn blog wat meer gaan gebruiken. Niet alleen voor het delen van mijn blogartikelen, maar ook om anderen te volgen, te reageren en te retweeten wat interessant is.

En dat is best leuk! Via via ontdek ik weer nieuwe mensen om te volgen, die weer interessante artikelen of opmerkingen delen. Ik vermaak me er wel mee.

Dus kom me gerust ook volgen en/of laat weten wie ik absoluut zou moeten volgen. Hier kun je me vinden: Salamistinkt

Daten met vriendinnen

Hier kan ik ook zoveel energie van krijgen, zelfs al levert het voor mijn lijf soms wat meer pijn op.

Met een vriendin naar een bandje geweest en daar ontzettend veel lol gehad. Al was het alleen al om de port die per se op moest voor we daar aankwamen en die dus in mijn thermosbeker meegenomen werd. Maar ook de band zelf met hun covers van de Beach Boys, echt geweldig van genoten.

En dan een etentje met vriendinnen die al jaren meegaan, maar waarvan de afstand tussen onze huizen steeds groter wordt. We hadden elkaar al een poos niet gezien, maar het was als vanouds, supergezellig!

Binnenkort heb ik weer een etentje met een groepje andere vriendinnen, die ken ik dan weer van de masteropleiding Leren & Innoveren. Ook dat is inmiddels een trouw clubje geworden en ik kijk ernaar uit om ze weer te zien.

Onderwijsgerelateerde events

Daar heb ik er de laatste tijd ook een aantal van gehad. De NOT, Meetup010, een borrel met het college van bestuur en alle andere docenten van onze organisatie die genomineerd waren voor leraar van het jaar Rotterdam en nog een diner pensant met collega’s van andere locaties en mensen uit het werkveld (kinderopvang).

Hele boeiende gesprekken gehad, waar ik zeker in mijn werk wat aan gehad heb. En het was ook alweer een poos geleden dat ik wat verder dan alleen mijn eigen locatie keek. Het is natuurlijk al een tijdje dat ik deels ziek gemeld ben en eerder had ik er niet de energie voor om dit soort dingen op te pakken. Ik heb het wel gemist en ben blij dat er weer ruimte voor is.

En toch… alles heeft een vreemde nasmaak

Zo kom ik weer bij dat blogdipje uit. Met al die verschillende groepen mensen waar ik contact mee heb of heb gehad, is er geen groep waar ik me voor de volle 100% bij voel passen. En op zich is dat prima, ze vullen elkaar aan en ik kan er halen of brengen wat ik wil.

Maar toch vind ik het lastig als anderen niet begrijpen wat ontoegankelijkheid met mij doet. Of dat ik het gevoel heb minder serieus genomen te worden, omdat ik maar zo weinig werk of zelfs omdat ik een rolstoel gebruik. En aan de andere kant voel ik me niet altijd passen bij de mensen die hier juist voor strijden, omdat niet altijd alles op mij van toepassing is. Ik werk nog, heb een rijk sociaal leven en kan mijn rol als ouder prima vervullen. Wat heb ik dan te klagen?

Ik hang er een beetje tussenin en moet hier weer even mijn draai in vinden. Komt vast goed, ik ben vast niet de enige die zich af en toe een buitenbeentje voelt.

Meteen een oproepje: overspoel me met van alles wat me uit dit dipje kan helpen!

/1 Reactie/door

Een minister van gehandicaptenzaken. Goed idee of niet?

dansrolstoel antikiepwiel

Afgelopen maandag zag ik EDS-lotgenootje Christel bij Jinek, waar ze samen met Lucille Werner sprak over waar gehandicapten tegenaan lopen. En dat een minister van gehandicaptenzaken daar wellicht verandering in kan brengen.

Ik moest het even laten bezinken om me er een mening over te kunnen vormen. Lijkt het mij een goed idee, zo’n minister van gehandicaptenzaken? Hebben ze wel goed over die functie nagedacht? Of is het alleen maar om een tv-programma met bijbehorende verkiezing mee te vullen?

De vacature: ‘minister’ bij de KRO-NCRV

Het is natuurlijk geen zoektocht naar een echte minister, dat gaat via een andere weg dan een tv-programma. Maar met dit middel willen ze de houding van Nederland ten opzichte van mensen met een beperking positief veranderen. Dat is altijd positief natuurlijk en juich ik alleen maar toe.

Als ik de functie-omschrijving lees, zie ik het meer als functie van ambassadeur dan minister. Discussies aanzwengelen, ideeën aandragen, plannen uitvoeren. En dit alles middels diverse media aan de man brengen. Niks nieuws, misschien wel een nieuw jasje. En het klinkt best interessant, maar echt als baan…?

Ze bieden een jaarcontract bij de KRO-NCRV, uren in overleg en een marktconform salaris. Lekker vaag, ik zou er mijn huidige baan niet voor op willen geven. Uren in overleg bij een functie die 2 miljoen mensen moet vertegenwoordigen? Ik vraag me af of veertig uur per week wel voldoende is, wil je die functie goed tot z’n recht laten komen.

Ik ben wel erg benieuwd naar wie er gaan solliciteren en wie er geschikt zouden zijn. In mijn ogen kom je er dus niet ver mee als je dit maar vier uur per week gaat doen. En met het reizen (in ieder geval naar Hilversum) erbij, vallen er ook weer wat mensen af die dit niet kunnen. Dus het mooie idee dat de vacature bedoeld is voor mensen met of zonder beperking, is wel met een korreltje zout te nemen.

Los van het tv-programma: een goed idee, zo’n minister van gehandicaptenzaken?

Het programma wil vooral een statement maken dat gehandicapten een minister verdienen. Of dit voorbeeld gevolgd wordt in de politiek, is nog maar de vraag. Maar ik heb het me dus wel zelf afgevraagd: zou ik het een goed idee vinden?

Nu wordt er verspreid over verschillende ministeries wetgeving bedacht en uitgevoerd gericht op mensen met een beperking. Wanneer er één speciale minister voor zou komen, zal dat nog steeds het geval zijn. Want net als ieder ander mens hebben mensen met een beperking te maken met onderwijs, gezondheid, werk, enzovoort. Dan kan die minister van gehandicaptenzaken de verbindende factor zijn en het steeds op de agenda zetten. Maar het zou ook kunnen dat andere ministeries dan denken: dat is nu niet meer ons pakkie an, los het zelf maar op!

En ik weet ook niet of ik wel een voorstander ben van een minister voor een specifieke doelgroep. Nee, ik neig toch meer naar niet. Andere doelgroepen hebben die ook niet en hoe wil je zo een inclusieve samenleving krijgen? Eigenlijk vind ik gewoon dat de overheid het zonder zo’n minister moet kunnen. Dat elke minister met z’n eigen portefeuille genoeg aandacht heeft voor gehandicapten.

Maar dat mag nog wel een pietsje beter dan hoe het nu gaat. En wie weet helpt het tv-programma daar wel bij, dat men zich in ieder geval wat bewuster wordt van hoe het beter kan.

Heb jij het item over een minister van gehandicaptenzaken ook gezien bij Jinek? Wat vind jij van dit idee?

/1 Reactie/door

10 year challenge: 2009 versus 2019

10yearchallenge 2009 vs 2019

Ja, ik doe er gewoon lekker aan mee. Ik hou nu eenmaal van terugkijken, dus een challenge als deze laat ik niet voorbij gaan. Op Facebook en Instagram zag ik er al veel voorbijkomen. Foto’s van 2009 versus die van 2019, #10yearchallenge. Iets meer lijntjes, iets minder pukkeltjes, maar nog steeds lachend door het leven. En behalve die strakke, stralende huid heb ik nog wel meer achtergelaten.

Werk 2009 versus 2019

In 2009 hadden we nog een brede opleiding Sociaal Pedagogisch Werk, waarbij studenten in het laatste jaar hun specialisatie konden kiezen. Ik gaf toen alleen les aan niveau drie en dan vooral in het tweede en derde leerjaar. Vooral vakken gericht op de specialisaties kinderopvang, gehandicaptenzorg en basisonderwijs, inclusief scriptiebegeleiding.

In totaal stond ik voor zeventien lesuur ingeroosterd (toen nog lessen van vijftig minuten), was ik van twee klassen studieloopbaanbegeleider en had ik bijna elke week wel stagebezoeken. En dat allemaal met dezelfde aanstelling als ik nu heb: 0,5526 FTE, oftewel 23 uur per week.

Ik had dat jaar veel contact met de stichting waar ik ooit zelf werkte in de dagbesteding en woonvoorzieningen, om activiteitendagen te organiseren waar onze studenten aan meehielpen of rondleidingen en voorlichting over het werken in de gehandicaptenzorg.

Geen idee hoe ik dat allemaal voor elkaar kreeg in die drie dagen per week… Inmiddels bestaat mijn werk meer uit taken als examenleider. Lesgeven doe ik nog steeds het liefst aan tweede of derdejaars klassen, maar op dit moment is dat maar twee lesuur per week. Komende periode wordt dat wel wat meer. Dat ik niet zoveel meer echt van het werkveld zie als tien jaar geleden, vind ik wel jammer. Maar dat is fysiek te zwaar geworden om wekelijks te doen.

Sociaal leven 2009 versus 2019

Toen waren onze meiden hummeltjes van twee en vijf jaar oud. Ons sociale leven was dus veel op de kinderen afgestemd. Bijvoorbeeld door uitstapjes te maken met vrienden en familie met kinderen in dezelfde leeftijd.

Maar toch ging ik geregeld uit met vriendinnen, die toen nog geen kinderen hadden. Dat leverde altijd wel leuke of vage foto’s op, die dan weer op Hyves gepost werden. Zoals ook de foto hierboven. Nu ga ik niet meer zoveel uit. Mijn stapmaatjes verhuizen allemaal maar en mijn favoriete pubs van toen zijn niet zo leuk meer vanuit een rolstoel gezien, veel te druk daar. Des te meer geniet ik ervan als ik wèl weer eens een keer uitga.

En over Hyves gesproken… Andere social media had ik toen nog niet ontdekt, maar ik was wel actief op verschillende internetfora. Zoals een steampunkforum en een forum gericht op het naaien van historische kleding. Ooit zat ik ook op een zwangerenforum, daaruit was een clubje ontstaan wat verhuisde naar een besloten groep op Hyves. Later maakten we de overstap naar Facebook en tegenwoordig hebben we nog steeds bijna dagelijks contact met elkaar via WhatsApp. In 2009 spraken we een paar keer af, nu is dat ‘live’ contact wel iets minder geworden.

Die fora hebben inmiddels plaats gemaakt voor social media als Facebook en Instagram, waar ik graag doorheen scroll.

10yearchallenge 2009 vs 2019 rolstoelGezondheid 2009 versus 2019

Na een paar jaar aanmodderen, stapte ik eindelijk weer eens naar de huisarts in 2009. Het begon met bloedprikken en röntgenfoto’s laten maken. Maar daar kwam niet veel bijzonders uit. Ik had geen reuma of versleten heupen. Daarna duurde het weer even voor het balletje weer verder ging rollen en ik doorverwezen werd naar de reumatoloog en daarna de klinisch geneticus. Vier jaar om precies te zijn, toen kreeg ik de diagnose hypermobiel Ehlers Danlossyndroom.

Vergeleken met nu was ik in 2009 nog behoorlijk fit. Wel wat te zwaar, pas in 2011 begon ik serieus met afvallen. Maar ik kon bijvoorbeeld nog aardig fietsen en wandelen toen. De foto waar ik op schaatsen sta, is overigens wel zo’n beetje de laatste keer dat ik op schaatsen stond. Dat was toch niet zo’n goed idee, maar voor een uitje met mijn klas wilde ik toch een poging wagen.

Het was overigens wel lastig om foto’s van toen terug te vinden. Ook al was ik aardig fit vergeleken met nu, echt actieve dingen ondernemen met het gezin werd steeds wat minder. Ik zat vaker aan de kant om foto’s te nemen dan dat ik zelf meedeed met de kinderen. Bij het doorspitten van foto’s vond ik het in die tijd wel lastig om te zien dat ik maar een beetje aan de zijlijn stond. Dat gevoel heb ik nu niet meer, ik zorg er wel voor dat ik op mijn eigen manier bij ons gezin betrokken ben. Bijvoorbeeld doordat ik nu korte dagen werk, ben ik bijna altijd thuis als mijn meiden uit school komen. Dat heeft toch ook wel iets.

Wat heb jij in 2009 achtergelaten?

/1 Reactie/door

5x mijn blogbenodigdheden

statief samsung lenovo yoga olympus pen visitekaartjes

Toen ik lang geleden begon met bloggen, was het bloggen niet eens een doel op zich, gewoon een middel om te laten zien wat ik gemaakt had. In de loop van de tijd ben ik toch wat veeleisender geworden. En dus met bijbehorende blogbenodigdheden.

Laptop Lenovo Yoga 720

Inmiddels heb ik deze laptop bijna een jaar en ben er nog steeds erg blij mee. De Lenovo Yoga 720 heeft een touchscreen en kan ook zo omgeklapt worden dat je het als tablet kan gebruiken. Hij is lekker licht en ik zit er dus regelmatig mee op de bank.

En eigenlijk neem ik ‘m zelfs weleens mee naar mijn werk. Op de dagen dat ik lesgeef of naar een andere locatie moet voor overleg, neem ik liever dit lichtgewicht mee dan dat zware bakbeest van mijn werk.

Het enige nadeel daarvan is dat ik nu zo verwend ben door dat touchscreen, dat ik op mijn werklaptop nu ook tegen dat beeldscherm aan het tikken ben… Dat ziet er toch wel een beetje vreemd uit.

Systeemcamera Olympus Pen

Ik ben geen ster op het gebied van fotografie. Maar omdat de camera van mijn telefoon het aan het begeven was, vond ik het een mooi moment om er een mooie camera bij te nemen. Dat is de systeemcamera Olympus PEN E-PL8 geworden.

Deze had ik al begin 2017 aangeschaft, maar omdat ik nog steeds de automatische stand gebruik, heb ik de moeite nog niet genomen om er een review over te schrijven. Ik vind ‘m vooral erg mooi en praktisch voor waar ik ‘m voor gebruik. Voor outfitfoto’s gebruik ik mijn telefoon als afstandsbediening, of ik laat ‘m aftellen en tien foto’s achter elkaar maken. Voor selfies en filmpjes kan ik het scherm omklappen. Wel alleen naar beneden, wat met het filmen vanaf een statief niet altijd handig is.

Statief PrimaPhoto Small Travel Tripod

Met al die outfitfoto’s wilde ik mijn mooie camera fatsoenlijk kunnen gebruiken, zonder hulp van anderen. Van statieven heb ik totaal geen verstand, maar deze doet precies wat ik wil. Hij is compact als hij ingeschoven is en komt op een goede hoogte als hij uitgeschoven is. De Small Travel Tripod kreeg ik cadeau van mijn man en kinderen.

Echt een heel goed gekozen cadeau! Nu hoef ik niet meer met boeken te stapelen op kastjes en tafels om mijn camera op de juiste hoogte te krijgen. Werkt een stuk sneller en ik weet tenminste zeker dat de camera goed stevig staat.

Samsung Galaxy S5

Ja, een S5. Deze is amper nog te koop in de winkel, volgens Coolblue is hij met pensioen. Je snapt meteen waarom de camera van mijn telefoon niet meer zo jofel is. Dat ding is inmiddels alweer zo’n vier jaar intensief in gebruik. Een half jaar geleden had ik al bedacht dat ik een nieuwe telefoon nodig heb, maar ik blijf het maar uitstellen. Ik red het steeds nog maar net met alle data die erop staat. Soms moet ik even wat opschonen om mijn mail te kunnen downloaden.

Er komt heus dit jaar nog een nieuwe aan. Maar gierig als ik ben, denk ik steeds: met elke maand uitstel zakt de prijs van de nieuwe Samsung die ik wil èn heb ik meer uit mijn oude telefoon gehaald.

En waarom ik toch niet zonder kan voor mijn blog? Vooral om social media bij te houden en in de WordPress app reacties goed te keuren en te beantwoorden, of kleine wijzigingen in een artikel doorvoeren. Die telefoon heb ik toch altijd wel bij me en zo kan ik zelfs liggend op de bank wat nuttigs doen.

Visitekaartjes

Meteen nadat ik een nieuw logo voor mijn blog had aangemeten, heb ik visitekaartjes besteld. Ze zijn lekker simpel met alleen het logo, mijn naam, mail en social media. Wel met mooie ronde hoeken.

En een lege achterkant. Mocht het nodig zijn om meer informatie te geven, zoals mijn telefoonnummer, dan kan ik dat daar opschrijven.

Voorlopig staan ze daar vooral mooi te staan in een doosje, want van echt uitdelen komt het niet vaak. Wel heb ik ze altijd bij me, maar ik ben niet zo goed in het verkopen van mezelf en mijn blog. Het is in ieder geval mooi oefenmateriaal daarvoor.

Waar betaal je al die blogbenodigdheden van?

Het zou leuk zijn als ik kon zeggen dat ik al die mooie spullen kon betalen vanuit de inkomsten van mijn blog. Maar zoiets als een laptop krijg ik er niet uit met een paar gesponsorde artikelen of affiliate linkjes. Daarvoor is mijn blog te klein en ben ik niet fanatiek genoeg. Kleinere investeringen probeer ik wel vanuit die inkomsten te betalen. Bijvoorbeeld die visitekaartjes, maar ook een nieuw WordPress-thema of uitbreiding van mijn hostingpakket.

Misschien dat het in de toekomst wel ooit gaat lukken, dat zou natuurlijk hartstikke mooi zijn. Dus klik vooral op die affiliate links als je ze voorbij ziet komen!

Waar ik het nu dan wel van betaal, die grote uitgaven, is van mijn docentensalaris. En meestal gebruik ik daar mijn dertiende maand voor, zodat ik er verder geen last van heb. Dat deed ik voor ik zo actief aan het bloggen was ook al, maar dan bijvoorbeeld om een lockmachine of borduurmachine van te kopen. Af en toe moet je jezelf gewoon even verwennen met iets moois waar je een lange tijd plezier van kunt hebben.

In dit artikel is gebruik gemaakt van affiliate links. Daar merk jij verder niks van, maar mocht je op de link in de kopjes klikken en in die webshop wat kopen, dan help je mij aan een paar centen.

/0 Reacties/door