Lenovo Yoga 720 blogDat bloggen is een leuke hobby voor mij, waar ik soms wat meer over wil vertellen. Of ik heb iets te melden dat onder geen enkele andere categorie valt, dan schuif ik het ook hieronder.

Minister van gehandicaptenzaken: doe maar niet zo…

fietsen driewielligfiets hase lepus comfort

Bij de aankondiging van het programma had ik al mijn twijfels: zo’n minister van gehandicaptenzaken, is dat nou wel zo’n goed idee? Mijn conclusie toen was eigenlijk dat het niet realistisch was, niet wenselijk en eigenlijk alleen maar als entertainment in de vorm van een tv-programma.

In de tussentijd is er een selectie geweest van kandidaten, tot er zes over waren om mee te doen in het programma. Niet alle zes hebben zelf een beperking, wat ik wel opvallend vond. Want als je vindt dat er wat mag veranderen aan de beeldvorming over mensen met een beperking, waarom zou je dan voor iemand kiezen die zelf geen beperking heeft? Niet dat die mensen geen goed werk doen, maar dit programma was juist om te laten zien dat mensen mèt een beperking net zo goed meetellen. Stel je voor dat dan toch iemand zònder beperking die verkiezing zou winnen… dan snij je jezelf toch wel een beetje in de vingers.

Af en toe kwamen er stellingen voorbij op social media en we werden alvast ‘lekker gemaakt’ met filmpjes van BN’ers die zogenaamd gehandicapt zijn in een handicap challenge…

Nee, echt heel enthousiast werd ik er niet van. Maar ik wilde het toch een kans geven. Want op zich had ik wel wat onderwerpen voorbij zien komen, waarvan ik dacht: ja, daar mag best wat meer aandacht voor komen!

Handicap als entertainment

En afgelopen maandag was het programma dan op tv te zien.

De openingsact waarbij een duo met een hoepel en krukken allerlei acrobatische stunts uithaalden, vond ik wel leuk om te zien. En uiteraard ook de dansact met een rolstoeldanser en een danser zonder beperking, heel tof.

Niks ten nadele van de kandidaten, ik vond dat ze allemaal wel een goed aandachtspunt hadden aangestipt. Over werk, onderwijs, inclusieve speeltuinen, het VN-verdrag… Maar dat was het dan ook. Het werd aangestipt, niet uitgediept. Verder was het vooral een show ter vermaak en vond ik niet echt dat dit de beeldvorming rondom mensen met een beperking ten goede kwam.

Sinds wanneer is ‘lief’ een eigenschap die je graag bij een minister ziet? Of waarom zou je een kandidaat een held noemen? En met het roepen dat iedereen wel een beperking heeft, wordt eigenlijk alleen maar gebagatelliseerd wat het leven met een beperking echt inhoudt. En dan de roast waarin allerlei beperkingen achter elkaar afgebrand werden, die vond ik eerder pijnlijk dan grappig.

Nee, naar mijn idee werd met dit programma de plank compleet mis geslagen.

What’s next?

De kersverse ‘minister’ van gehandicaptenzaken mag nu bij de KRO-NCRV aan de slag. Nu is deze man (Rick Brink) niet onbekend met politiek, hij is zelf raadslid in Hardenberg. Dus ik verwacht wel dat hij met zijn ervaring en missie nu wat nieuwe ingangen erbij heeft gekregen om daarmee aan de slag te gaan.

Maar heel eerlijk verwacht ik niet dat er veel gaat veranderen. Ik zat ook te bedenken wie er ook alweer de laatste Mis(s)verkiezing gewonnen had en wat diegene nu doet… Weet jij het nog?

Hoe er dan wel wat kan veranderen aan de beeldvorming over mensen met een beperking, met name op tv, daar heeft Marc de Hond een goed stuk over geschreven. Daar ga ik verder niet teveel over zeggen, dat moet je gewoon echt even zelf lezen en het bijbehorende filmpje even bekijken. Klik dus even >hier< door voor dat artikel.

Ik ben het er zó mee eens dat mensen met een beperking meer #gewoonoptv te zien zouden moeten zijn. Acteurs in een serie of film, kandidaten in een spelshow of gasten in een talkshow, maar niet een show alleen rondom die beperkingen. En zelf wil ik best met Misiconi ook #gewoonoptv! 😉

En de politiek mag zich natuurlijk nog steeds bezighouden met het verbeteren van de toegankelijkheid, een goed zorgstelsel en een inclusieve samenleving. Liefst met behulp van ervaringsdeskundigen: Niets over ons, zonder ons.

Heb jij de verkiezing van de Minister van Gehandicaptenzaken gezien? Wat vond jij ervan?

/6 Reacties/door

Pinterest… Ik kan er maar beter wegblijven

pinterest salami stinkt

Als ik de meerderheid van de bloggers moet geloven, is het een goed idee om flink actief te zijn op Pinterest. Je eigen artikelen te pinnen, op groepsborden te pinnen, van alles in te (laten) plannen met Tailwind, te repinnen en dan ook nog affiliate links te pinnen, zodat je er een beetje aan kan verdienen. En echt, ik ben hier gewoon niet voor weggelegd.

Bloggen en pinnen, geen goede combi voor mij

Op mijn blog kan ik fijn mijn ei kwijt door van alles van me af te schrijven. De ene keer stop ik daar wat meer moeite in dan de andere keer. Dan doe ik wat meer onderzoek, weeg ik mijn woorden zorgvuldig af. En de andere keer laat ik een woordenbrij uit mijn handen komen en klik ik meteen op publiceren, zoals dit artikel vandaag.

Maar beide manieren van schrijven vind ik fijn en ik besteed er graag mijn tijd aan. Nu zijn er wat andere zaken die bij het bloggen horen, waar ik me steeds meer thuis in voel. Een beetje SEO (zoekmachineoptimalisatie), de tekst makkelijk leesbaar maken, dat soort dingen. Op Facebook heb ik een leuk contact met volgers, op Twitter en Instagram ben ik juist meer aan het volgen dan andersom, maar ook leuk.

Alleen dat Pinterest… Ik ben gewoon niet zo goed met foto’s en het bewerken hiervan. Nu heb je daar wel weer websites of apps voor met sjablonen, zoals Canva. Maar nog steeds gaat daar best wat tijd in zitten. En dan heb je zo’n plaatje gemaakt om te pinnen, moet je weer nadenken over de omschrijving, tags en waar je het wil delen. Een beetje blogger die Pinterest goed voor zich laat werken, pint tussen de 15 en 75 pins per dag (ook van anderen). Dat zou voor mij gewoon als werk voelen en het bloggen is voor mij juist een hobby.

En dan die statistieken… Ik snap er geen zak van! Van de duizenden keren dat mijn pins worden bekeken, worden er maar tientallen keren op de link naar mijn blog geklikt. Waarschijnlijk zijn al die kijkers het met me eens dat ik niet zo geweldig ben in het creëren van pin-waardige afbeeldingen.

Pinterest als inspiratiebord, maar niet zozeer voor het bloggen

Het gevaarlijke van Pinterest is voor mij dat als ik eenmaal door al die mooie plaatjes scroll, ik wel uren bezig kan zijn, maar niet echt op mijn blog gericht.

Nu mag ik binnenkort weer nieuwe orthopedische schoenen uitkiezen, dus mijn schoenen-bord loopt weer vol met ideeën. Het wordt in ieder geval iets met kleur en gespen. Maar zoveel ideeën… Van de ene pin kom je weer op de andere. En dan bedenk ik dat ik meteen wat ideeën voor de woonkamer kan opzoeken, of voor een nieuw jurkje wat ik wil gaan maken. Vervolgens ben ik weer een paar uur verder en heb ik niets daarvan aan mijn blog besteed.

Andere bloggers hebben ook niet zo heel veel aan me, ik ben niet zo van het repinnen van blogartikelen. Pinterest is voor mij vooral inspirerende plaatjes pinnen, niet van het doorklikken om wat te willen lezen.  Dus eigenlijk wel logisch dat ik hetzelfde terugkrijg van mijn kijkers op Pinterest, zij klikken ook niet door.

Bron: Pinterest

Nog iets waar ik eigenlijk een hekel aan heb op Pinterest. Klik je een keer wel door, kom je op een site waar allerlei plaatjes zijn verzameld, zonder dat doorgelinkt wordt naar de oorspronkelijke bron. Net alsof je een slechte bronvermelding in het werkstuk van een student leest: ‘Bron: Pinterest en Google’.

Wel is die site dan voor driekwart gevuld met advertenties en moet je soms meerdere keren doorklikken naar een volgende pagina om te vinden waar je in eerste instantie op zocht. En dus heb je nog tig advertenties voorbij zien komen. Lekker makkelijk verdiend voor ze.

Soms verzamel ik weleens wat van die inspiratie die ik op Pinterest vind in een artikel. Zoals 10x gratis ondergoed naaipatronen. Maar voordat ik dan de oorspronkelijke bronnen heb gevonden waar ik naar door wil linken, ben ik wel even zoet geweest met het uitpluizen.

Ik blijf lekker doen waar ik zelf zin in heb!

Dan maar geen 3000 extra bezoekers op mijn blog. Het is niet mijn werk, ik hoef er niet de hypotheek van te betalen. Dus laat ik het vooral leuk voor mezelf houden.

Wel wil ik wat vaker artikelen gaan pinnen die gaan over wat ik zelf gemaakt heb. Vooral jurkjes dus, of iets wat ik voor mijn rolstoel gemaakt heb. Dat is ook waar ik vooral Pinterest voor doorscroll, dus voor mij vormt dat een beter geheel bij elkaar. En het houdt het leuk voor mij.

Nu maar zien of ik het een beetje bij kan houden.

Ben jij zelf actief op Pinterest? Kom je ook even op mijn Pinterest-profiel van Salami stinkt kijken? En mocht je zelf borden hebben die wellicht voor mij interessant zijn, laat gerust een linkje achter!

 

/2 Reacties/door

Buitenbeentje met een blogdip

Ik weet ook niet wat het de laatste tijd is. Het schrijven gaat gewoon even minder soepel dan voorheen. Of eigenlijk gaat het schrijven wel aardig, alleen ben ik er niet zo over uit of ik die schrijfsels wel online wil zetten. Of het wel interessant genoeg is. Er staat dus van alles als concept klaar, maar het afmaken en plaatsen wil even niet lukken.

En het is niet dat er hier niks gebeurt, er gebeurt genoeg! Van alles waar ik me druk om kan maken, of waar ik juist heel blij van word.

Voor vandaag dan maar even ongestructureerd wat zitten tikken, vooral om het maar even van me af te schrijven. En wie weet kom ik zo weer uit dat blogdipje!

Twitter herontdekt

Ik had (of heb nog steeds) twee accounts op Twitter: een persoonlijke en één voor mijn blog. Nu laat ik mijn persoonlijke account langzaamaan afsterven en wil ik die van mijn blog wat meer gaan gebruiken. Niet alleen voor het delen van mijn blogartikelen, maar ook om anderen te volgen, te reageren en te retweeten wat interessant is.

En dat is best leuk! Via via ontdek ik weer nieuwe mensen om te volgen, die weer interessante artikelen of opmerkingen delen. Ik vermaak me er wel mee.

Dus kom me gerust ook volgen en/of laat weten wie ik absoluut zou moeten volgen. Hier kun je me vinden: Salamistinkt

Daten met vriendinnen

Hier kan ik ook zoveel energie van krijgen, zelfs al levert het voor mijn lijf soms wat meer pijn op.

Met een vriendin naar een bandje geweest en daar ontzettend veel lol gehad. Al was het alleen al om de port die per se op moest voor we daar aankwamen en die dus in mijn thermosbeker meegenomen werd. Maar ook de band zelf met hun covers van de Beach Boys, echt geweldig van genoten.

En dan een etentje met vriendinnen die al jaren meegaan, maar waarvan de afstand tussen onze huizen steeds groter wordt. We hadden elkaar al een poos niet gezien, maar het was als vanouds, supergezellig!

Binnenkort heb ik weer een etentje met een groepje andere vriendinnen, die ken ik dan weer van de masteropleiding Leren & Innoveren. Ook dat is inmiddels een trouw clubje geworden en ik kijk ernaar uit om ze weer te zien.

Onderwijsgerelateerde events

Daar heb ik er de laatste tijd ook een aantal van gehad. De NOT, Meetup010, een borrel met het college van bestuur en alle andere docenten van onze organisatie die genomineerd waren voor leraar van het jaar Rotterdam en nog een diner pensant met collega’s van andere locaties en mensen uit het werkveld (kinderopvang).

Hele boeiende gesprekken gehad, waar ik zeker in mijn werk wat aan gehad heb. En het was ook alweer een poos geleden dat ik wat verder dan alleen mijn eigen locatie keek. Het is natuurlijk al een tijdje dat ik deels ziek gemeld ben en eerder had ik er niet de energie voor om dit soort dingen op te pakken. Ik heb het wel gemist en ben blij dat er weer ruimte voor is.

En toch… alles heeft een vreemde nasmaak

Zo kom ik weer bij dat blogdipje uit. Met al die verschillende groepen mensen waar ik contact mee heb of heb gehad, is er geen groep waar ik me voor de volle 100% bij voel passen. En op zich is dat prima, ze vullen elkaar aan en ik kan er halen of brengen wat ik wil.

Maar toch vind ik het lastig als anderen niet begrijpen wat ontoegankelijkheid met mij doet. Of dat ik het gevoel heb minder serieus genomen te worden, omdat ik maar zo weinig werk of zelfs omdat ik een rolstoel gebruik. En aan de andere kant voel ik me niet altijd passen bij de mensen die hier juist voor strijden, omdat niet altijd alles op mij van toepassing is. Ik werk nog, heb een rijk sociaal leven en kan mijn rol als ouder prima vervullen. Wat heb ik dan te klagen?

Ik hang er een beetje tussenin en moet hier weer even mijn draai in vinden. Komt vast goed, ik ben vast niet de enige die zich af en toe een buitenbeentje voelt.

Meteen een oproepje: overspoel me met van alles wat me uit dit dipje kan helpen!

/1 Reactie/door

Een minister van gehandicaptenzaken. Goed idee of niet?

dansrolstoel antikiepwiel

Afgelopen maandag zag ik EDS-lotgenootje Christel bij Jinek, waar ze samen met Lucille Werner sprak over waar gehandicapten tegenaan lopen. En dat een minister van gehandicaptenzaken daar wellicht verandering in kan brengen.

Ik moest het even laten bezinken om me er een mening over te kunnen vormen. Lijkt het mij een goed idee, zo’n minister van gehandicaptenzaken? Hebben ze wel goed over die functie nagedacht? Of is het alleen maar om een tv-programma met bijbehorende verkiezing mee te vullen?

De vacature: ‘minister’ bij de KRO-NCRV

Het is natuurlijk geen zoektocht naar een echte minister, dat gaat via een andere weg dan een tv-programma. Maar met dit middel willen ze de houding van Nederland ten opzichte van mensen met een beperking positief veranderen. Dat is altijd positief natuurlijk en juich ik alleen maar toe.

Als ik de functie-omschrijving lees, zie ik het meer als functie van ambassadeur dan minister. Discussies aanzwengelen, ideeën aandragen, plannen uitvoeren. En dit alles middels diverse media aan de man brengen. Niks nieuws, misschien wel een nieuw jasje. En het klinkt best interessant, maar echt als baan…?

Ze bieden een jaarcontract bij de KRO-NCRV, uren in overleg en een marktconform salaris. Lekker vaag, ik zou er mijn huidige baan niet voor op willen geven. Uren in overleg bij een functie die 2 miljoen mensen moet vertegenwoordigen? Ik vraag me af of veertig uur per week wel voldoende is, wil je die functie goed tot z’n recht laten komen.

Ik ben wel erg benieuwd naar wie er gaan solliciteren en wie er geschikt zouden zijn. In mijn ogen kom je er dus niet ver mee als je dit maar vier uur per week gaat doen. En met het reizen (in ieder geval naar Hilversum) erbij, vallen er ook weer wat mensen af die dit niet kunnen. Dus het mooie idee dat de vacature bedoeld is voor mensen met of zonder beperking, is wel met een korreltje zout te nemen.

Los van het tv-programma: een goed idee, zo’n minister van gehandicaptenzaken?

Het programma wil vooral een statement maken dat gehandicapten een minister verdienen. Of dit voorbeeld gevolgd wordt in de politiek, is nog maar de vraag. Maar ik heb het me dus wel zelf afgevraagd: zou ik het een goed idee vinden?

Nu wordt er verspreid over verschillende ministeries wetgeving bedacht en uitgevoerd gericht op mensen met een beperking. Wanneer er één speciale minister voor zou komen, zal dat nog steeds het geval zijn. Want net als ieder ander mens hebben mensen met een beperking te maken met onderwijs, gezondheid, werk, enzovoort. Dan kan die minister van gehandicaptenzaken de verbindende factor zijn en het steeds op de agenda zetten. Maar het zou ook kunnen dat andere ministeries dan denken: dat is nu niet meer ons pakkie an, los het zelf maar op!

En ik weet ook niet of ik wel een voorstander ben van een minister voor een specifieke doelgroep. Nee, ik neig toch meer naar niet. Andere doelgroepen hebben die ook niet en hoe wil je zo een inclusieve samenleving krijgen? Eigenlijk vind ik gewoon dat de overheid het zonder zo’n minister moet kunnen. Dat elke minister met z’n eigen portefeuille genoeg aandacht heeft voor gehandicapten.

Maar dat mag nog wel een pietsje beter dan hoe het nu gaat. En wie weet helpt het tv-programma daar wel bij, dat men zich in ieder geval wat bewuster wordt van hoe het beter kan.

Heb jij het item over een minister van gehandicaptenzaken ook gezien bij Jinek? Wat vind jij van dit idee?

/1 Reactie/door

10 year challenge: 2009 versus 2019

10yearchallenge 2009 vs 2019

Ja, ik doe er gewoon lekker aan mee. Ik hou nu eenmaal van terugkijken, dus een challenge als deze laat ik niet voorbij gaan. Op Facebook en Instagram zag ik er al veel voorbijkomen. Foto’s van 2009 versus die van 2019, #10yearchallenge. Iets meer lijntjes, iets minder pukkeltjes, maar nog steeds lachend door het leven. En behalve die strakke, stralende huid heb ik nog wel meer achtergelaten.

Werk 2009 versus 2019

In 2009 hadden we nog een brede opleiding Sociaal Pedagogisch Werk, waarbij studenten in het laatste jaar hun specialisatie konden kiezen. Ik gaf toen alleen les aan niveau drie en dan vooral in het tweede en derde leerjaar. Vooral vakken gericht op de specialisaties kinderopvang, gehandicaptenzorg en basisonderwijs, inclusief scriptiebegeleiding.

In totaal stond ik voor zeventien lesuur ingeroosterd (toen nog lessen van vijftig minuten), was ik van twee klassen studieloopbaanbegeleider en had ik bijna elke week wel stagebezoeken. En dat allemaal met dezelfde aanstelling als ik nu heb: 0,5526 FTE, oftewel 23 uur per week.

Ik had dat jaar veel contact met de stichting waar ik ooit zelf werkte in de dagbesteding en woonvoorzieningen, om activiteitendagen te organiseren waar onze studenten aan meehielpen of rondleidingen en voorlichting over het werken in de gehandicaptenzorg.

Geen idee hoe ik dat allemaal voor elkaar kreeg in die drie dagen per week… Inmiddels bestaat mijn werk meer uit taken als examenleider. Lesgeven doe ik nog steeds het liefst aan tweede of derdejaars klassen, maar op dit moment is dat maar twee lesuur per week. Komende periode wordt dat wel wat meer. Dat ik niet zoveel meer echt van het werkveld zie als tien jaar geleden, vind ik wel jammer. Maar dat is fysiek te zwaar geworden om wekelijks te doen.

Sociaal leven 2009 versus 2019

Toen waren onze meiden hummeltjes van twee en vijf jaar oud. Ons sociale leven was dus veel op de kinderen afgestemd. Bijvoorbeeld door uitstapjes te maken met vrienden en familie met kinderen in dezelfde leeftijd.

Maar toch ging ik geregeld uit met vriendinnen, die toen nog geen kinderen hadden. Dat leverde altijd wel leuke of vage foto’s op, die dan weer op Hyves gepost werden. Zoals ook de foto hierboven. Nu ga ik niet meer zoveel uit. Mijn stapmaatjes verhuizen allemaal maar en mijn favoriete pubs van toen zijn niet zo leuk meer vanuit een rolstoel gezien, veel te druk daar. Des te meer geniet ik ervan als ik wèl weer eens een keer uitga.

En over Hyves gesproken… Andere social media had ik toen nog niet ontdekt, maar ik was wel actief op verschillende internetfora. Zoals een steampunkforum en een forum gericht op het naaien van historische kleding. Ooit zat ik ook op een zwangerenforum, daaruit was een clubje ontstaan wat verhuisde naar een besloten groep op Hyves. Later maakten we de overstap naar Facebook en tegenwoordig hebben we nog steeds bijna dagelijks contact met elkaar via WhatsApp. In 2009 spraken we een paar keer af, nu is dat ‘live’ contact wel iets minder geworden.

Die fora hebben inmiddels plaats gemaakt voor social media als Facebook en Instagram, waar ik graag doorheen scroll.

10yearchallenge 2009 vs 2019 rolstoelGezondheid 2009 versus 2019

Na een paar jaar aanmodderen, stapte ik eindelijk weer eens naar de huisarts in 2009. Het begon met bloedprikken en röntgenfoto’s laten maken. Maar daar kwam niet veel bijzonders uit. Ik had geen reuma of versleten heupen. Daarna duurde het weer even voor het balletje weer verder ging rollen en ik doorverwezen werd naar de reumatoloog en daarna de klinisch geneticus. Vier jaar om precies te zijn, toen kreeg ik de diagnose hypermobiel Ehlers Danlossyndroom.

Vergeleken met nu was ik in 2009 nog behoorlijk fit. Wel wat te zwaar, pas in 2011 begon ik serieus met afvallen. Maar ik kon bijvoorbeeld nog aardig fietsen en wandelen toen. De foto waar ik op schaatsen sta, is overigens wel zo’n beetje de laatste keer dat ik op schaatsen stond. Dat was toch niet zo’n goed idee, maar voor een uitje met mijn klas wilde ik toch een poging wagen.

Het was overigens wel lastig om foto’s van toen terug te vinden. Ook al was ik aardig fit vergeleken met nu, echt actieve dingen ondernemen met het gezin werd steeds wat minder. Ik zat vaker aan de kant om foto’s te nemen dan dat ik zelf meedeed met de kinderen. Bij het doorspitten van foto’s vond ik het in die tijd wel lastig om te zien dat ik maar een beetje aan de zijlijn stond. Dat gevoel heb ik nu niet meer, ik zorg er wel voor dat ik op mijn eigen manier bij ons gezin betrokken ben. Bijvoorbeeld doordat ik nu korte dagen werk, ben ik bijna altijd thuis als mijn meiden uit school komen. Dat heeft toch ook wel iets.

Wat heb jij in 2009 achtergelaten?

/1 Reactie/door

5x mijn blogbenodigdheden

statief samsung lenovo yoga olympus pen visitekaartjes

Toen ik lang geleden begon met bloggen, was het bloggen niet eens een doel op zich, gewoon een middel om te laten zien wat ik gemaakt had. In de loop van de tijd ben ik toch wat veeleisender geworden. En dus met bijbehorende blogbenodigdheden.

Laptop Lenovo Yoga 720

Inmiddels heb ik deze laptop bijna een jaar en ben er nog steeds erg blij mee. De Lenovo Yoga 720 heeft een touchscreen en kan ook zo omgeklapt worden dat je het als tablet kan gebruiken. Hij is lekker licht en ik zit er dus regelmatig mee op de bank.

En eigenlijk neem ik ‘m zelfs weleens mee naar mijn werk. Op de dagen dat ik lesgeef of naar een andere locatie moet voor overleg, neem ik liever dit lichtgewicht mee dan dat zware bakbeest van mijn werk.

Het enige nadeel daarvan is dat ik nu zo verwend ben door dat touchscreen, dat ik op mijn werklaptop nu ook tegen dat beeldscherm aan het tikken ben… Dat ziet er toch wel een beetje vreemd uit.

Systeemcamera Olympus Pen

Ik ben geen ster op het gebied van fotografie. Maar omdat de camera van mijn telefoon het aan het begeven was, vond ik het een mooi moment om er een mooie camera bij te nemen. Dat is de systeemcamera Olympus PEN E-PL8 geworden.

Deze had ik al begin 2017 aangeschaft, maar omdat ik nog steeds de automatische stand gebruik, heb ik de moeite nog niet genomen om er een review over te schrijven. Ik vind ‘m vooral erg mooi en praktisch voor waar ik ‘m voor gebruik. Voor outfitfoto’s gebruik ik mijn telefoon als afstandsbediening, of ik laat ‘m aftellen en tien foto’s achter elkaar maken. Voor selfies en filmpjes kan ik het scherm omklappen. Wel alleen naar beneden, wat met het filmen vanaf een statief niet altijd handig is.

Statief PrimaPhoto Small Travel Tripod

Met al die outfitfoto’s wilde ik mijn mooie camera fatsoenlijk kunnen gebruiken, zonder hulp van anderen. Van statieven heb ik totaal geen verstand, maar deze doet precies wat ik wil. Hij is compact als hij ingeschoven is en komt op een goede hoogte als hij uitgeschoven is. De Small Travel Tripod kreeg ik cadeau van mijn man en kinderen.

Echt een heel goed gekozen cadeau! Nu hoef ik niet meer met boeken te stapelen op kastjes en tafels om mijn camera op de juiste hoogte te krijgen. Werkt een stuk sneller en ik weet tenminste zeker dat de camera goed stevig staat.

Samsung Galaxy S5

Ja, een S5. Deze is amper nog te koop in de winkel, volgens Coolblue is hij met pensioen. Je snapt meteen waarom de camera van mijn telefoon niet meer zo jofel is. Dat ding is inmiddels alweer zo’n vier jaar intensief in gebruik. Een half jaar geleden had ik al bedacht dat ik een nieuwe telefoon nodig heb, maar ik blijf het maar uitstellen. Ik red het steeds nog maar net met alle data die erop staat. Soms moet ik even wat opschonen om mijn mail te kunnen downloaden.

Er komt heus dit jaar nog een nieuwe aan. Maar gierig als ik ben, denk ik steeds: met elke maand uitstel zakt de prijs van de nieuwe Samsung die ik wil èn heb ik meer uit mijn oude telefoon gehaald.

En waarom ik toch niet zonder kan voor mijn blog? Vooral om social media bij te houden en in de WordPress app reacties goed te keuren en te beantwoorden, of kleine wijzigingen in een artikel doorvoeren. Die telefoon heb ik toch altijd wel bij me en zo kan ik zelfs liggend op de bank wat nuttigs doen.

Visitekaartjes

Meteen nadat ik een nieuw logo voor mijn blog had aangemeten, heb ik visitekaartjes besteld. Ze zijn lekker simpel met alleen het logo, mijn naam, mail en social media. Wel met mooie ronde hoeken.

En een lege achterkant. Mocht het nodig zijn om meer informatie te geven, zoals mijn telefoonnummer, dan kan ik dat daar opschrijven.

Voorlopig staan ze daar vooral mooi te staan in een doosje, want van echt uitdelen komt het niet vaak. Wel heb ik ze altijd bij me, maar ik ben niet zo goed in het verkopen van mezelf en mijn blog. Het is in ieder geval mooi oefenmateriaal daarvoor.

Waar betaal je al die blogbenodigdheden van?

Het zou leuk zijn als ik kon zeggen dat ik al die mooie spullen kon betalen vanuit de inkomsten van mijn blog. Maar zoiets als een laptop krijg ik er niet uit met een paar gesponsorde artikelen of affiliate linkjes. Daarvoor is mijn blog te klein en ben ik niet fanatiek genoeg. Kleinere investeringen probeer ik wel vanuit die inkomsten te betalen. Bijvoorbeeld die visitekaartjes, maar ook een nieuw WordPress-thema of uitbreiding van mijn hostingpakket.

Misschien dat het in de toekomst wel ooit gaat lukken, dat zou natuurlijk hartstikke mooi zijn. Dus klik vooral op die affiliate links als je ze voorbij ziet komen!

Waar ik het nu dan wel van betaal, die grote uitgaven, is van mijn docentensalaris. En meestal gebruik ik daar mijn dertiende maand voor, zodat ik er verder geen last van heb. Dat deed ik voor ik zo actief aan het bloggen was ook al, maar dan bijvoorbeeld om een lockmachine of borduurmachine van te kopen. Af en toe moet je jezelf gewoon even verwennen met iets moois waar je een lange tijd plezier van kunt hebben.

In dit artikel is gebruik gemaakt van affiliate links. Daar merk jij verder niks van, maar mocht je op de link in de kopjes klikken en in die webshop wat kopen, dan help je mij aan een paar centen.

/0 Reacties/door

Dag 2018, hallo 2019

 

driewielligfiets broekpolder hase lepus woutlander

Wat een jaar was 2018! In januari had ik nooit kunnen bedenken dat ik nu in december hier zou staan. Fysiek gezien heb ik een paar flinke stappen terug moeten doen, maar daardoor kon ik wel weer vooruit. Ik ga met een tevreden gevoel 2019 in. Om overal op terug te blikken, zou een erg lang artikel opleveren. Maar de plannen die ik voor 2018 had, die mogen natuurlijk niet ontbreken. Eens zien wat daarvan terecht is gekomen…

1. Wel of geen ifuse

Nou, daar ben ik nu wel over uit: Nee, dat gaat ‘m niet worden. Na lang twijfelen en de voors en tegens afwegen, had ik eerder dit jaar al besloten die plannen voor een ifuse in de koelkast te zetten. Het vastzetten van mijn SI zou de pijn in mijn heup toch niet wegnemen.

En inmiddels heb ik wel iets gevonden wat mijn pijn vermindert: gewoon mijn lijf niet meer overbelasten. Niet dat dat makkelijk is, maar het werkt wel.

2. Belastbaarheid in kaart brengen

In kaart brengen wat me energie geeft of juist overbelast in mijn werk en hier op aanpassen wat nodig is om het werk te kunnen blijven doen. Dat was nogal een klus, steeds weer een stapje terug nemen. Ik ben weer in de weer geweest met plakjes salami om het inzichtelijk te krijgen. En op dit moment red ik het door halve dagen te werken en mijn rolstoel te gebruiken bij alles wat ik buitenshuis doe. Dus ook op mijn werk.

Wat aanpassingen betreft, zit ik nog midden in die zoektocht. De trippelrolstoel die ik uitgeprobeerd had, was het toch niet helemaal. Het is best lastig iets te vinden wat helemaal aansluit bij wat ik nodig heb, om mijn lijf zo min mogelijk te overbelasten.

3. Fysiek in balans blijven/opbouwen

Tja, die balans ben ik juist dit jaar even flink kwijtgeraakt. Eind januari had ik mijn lijf door een piek in de werkdruk enorm overbelast en het lukte me maar niet om daar weer bovenop te komen. Ook niet toen ik mijn rolstoel voortaan op mijn werk ging gebruiken. In de meivakantie meldde ik me voor 50% ziek en tegen de zomervakantie werd dat zelfs 75%. En eerlijk gezegd was ik het vertrouwen een beetje kwijtgeraakt of het nog wel goed zou komen.

Pas na de zomervakantie lukte het me om ècht binnen mijn grenzen te blijven. Nu kan ik inmiddels wel zeggen dat ik fysiek in balans ben. Ik stem mijn activiteiten op de dag af op wat mijn lijf aankan. En wat werk betreft ben ik langzaamaan weer wat aan het opbouwen. Ik ben nu nog voor 33% ziek gemeld en hoop hierin verder te kunnen opbouwen tot ik weer mijn hele aanstelling kan werken.

Dat was niet het soort opbouwen wat ik aan het begin van 2018 voor ogen had, maar vooruit. Ik denk wel dat ik nu op de juiste manier aan het opbouwen ben.

4. Samenwerken met bedrijven die ècht bij mijn blog passen

Eerlijk gezegd stop ik hier nog niet heel erg veel moeite in. Bedrijven echt actief benaderen is niet zo mijn ding. Maar dat betekent niet dat er geen leuke samenwerkingen op mijn pad zijn gekomen. Zo kwam er precies op het juiste moment een aanbod van sportvasten voorbij. En het pakketje van Woutlander zorgde ervoor dat ik weer zin had om eropuit te trekken. En alles wat ik kan uitproberen in combinatie met dansen, is altijd leuk! Zoals een draadloze koptelefoon en een custom made legging.

Ik zou nog steeds wel meer samenwerkingen aan willen gaan met betrekking tot hulpmiddelen. Zoals het artikel wat ik schreef over of een traplift binnen mijn woonbehoeften past.

5. Meer met fusion buikdans doen

Jawel, ik heb meegedaan aan de Shimmy Shake Talent Search en mocht door voor coaching. Het resultaat van die coaching mocht ik samen met andere prachtige danseressen laten zien bij het Shimmy Shake Talent Carnival. En eigenlijk smaakte dat vooral naar meer!

In de zomer volgde ik een privéles bij Vleer. En in november heb ik een workshop van Olga Meos gevolgd tijdens het Shimmy Shake Festival.

Dus alles bij elkaar genomen, kun je wel zeggen dat ik dit jaar meer met fusion buikdans heb gedaan! Ik blijf deze stijl toch erg leuk vinden om naast inclusiedans te doen. En ik zou er nog wel veel meer in willen leren.

Wat me ook alles is meegevallen, is als enige in een rolstoel dansen. Bij Misiconi dans ik op zich ook wel als enige in een rolstoel, maar daar zijn ze het wel gewend. Ik was er toch wel een beetje onzeker over hoe anderen er tegenover zouden staan als ik daar een beetje in de weg kom staan met mijn rolstoel. Maar daar was ik snel van af, ik voel me er inmiddels niet meer ongemakkelijk bij. Ik durfde het zelfs aan om met mijn jongste dochter mee te dansen met haar streetdance les toen de laatste les voor de kerstvakantie ouders uitgenodigd waren om mee te dansen. Ok, die dansstijl is niet mijn ding, maar het was erg leuk om zo samen met mijn dochter te dansen.

Hallo 2019!

Uiteraard heb ik al wat nagedacht over het komende jaar. Er is nog genoeg wat ik wil bereiken! Maar ik hou het even bij vier puntjes die ik eind 2019 wil kunnen afvinken:

  1. Een goede stoel (of stoelen) op mijn werk. Dat is iets waar ik met mijn ergotherapeut nu mee bezig ben en hopelijk vinden we in 2019 iets wat past bij wat ik nodig heb.
  2. Weer helemaal ‘beter’ zijn. Echt beter word ik natuurlijk niet, maar ik verwacht wel dat ik weer mijn hele aanstelling kan werken. Als ik het maar rustig opbouw en niet over mijn grenzen ga.
  3. Mooie foto’s kunnen maken. Ik heb al een poos een fijne systeemcamera, maar haal daar nog lang niet alles uit. Het wordt weleens tijd voor een cursus, altijd leuk om wat nieuws te leren.
  4. Een heel tof feestje gaan geven als ik 40 word!!! Heerlijk om daar nu al naar uit te kijken. Ik heb al een café afgehuurd, ben op zoek naar een leuk coverbandje… Kan niet wachten tot het augustus is, haha!

Hoe was 2018 voor jou? En wat wil jij in 2019 bereiken?

/2 Reacties/door

De dag/ week/ maand van de…

dansrolstoel antikiepwielHet is amper bij te houden, elk jaar komen er weer nieuwe dagen van dit, weken van dat. Sommigen nationaal en anderen internationaal en die hoeven dan niet eens altijd op dezelfde dag te vallen.

En nu de maand oktober gestart is, lijkt het wel of het helemaal is losgebarsten.

De dag van…

Dat het op 4 oktober dierendag was, wist je vast al wel. Maar wist je ook dat het 5 oktober de dag van de leraar was? Dat was overigens tegelijk met de nationale ouderendag (terwijl er op 1 oktober dan weer een internationale dag voor ouderen was).

Op de dag van de leraar wordt er aandacht besteed aan het belang van onderwijs. Ook was er een verkiezing voor leraar van het jaar. Daar was ik wel voor genomineerd, maar ik had niet de illusie dat ik die ook zou winnen. Er was een onderwijsfestival met allerlei interessante sprekers en workshops, maar ik ben er helaas niet heen geweest. Wel heb ik een gebakje op mijn werk gekregen, net als alle andere docenten.

De week van…

Afgelopen week was door meerderen opgeëist. Het was de week van de toegankelijkheid, de week van de opvoeding en valpreventieweek. En niet te vergeten: de kinderboekenweek is inmiddels ook alweer gestart.

Ik heb het idee dat er steeds meer met de week van de toegankelijkheid gedaan wordt. Mag ook wel een keer, want zo toegankelijk is Nederland echt nog niet. Afgelopen woensdag was er bijvoorbeeld een testdag van Ongehinderd, waarbij overal in het land vrijetijdslocaties getest en in kaart gebracht werden. Op social media heb ik er van alles van voorbij zien komen, dus hopelijk heeft dit alles een positief effect gehad.

De week van de opvoeding is eerlijk gezegd een beetje langs me heen gegaan. En ergens vind ik dat wel jammer, zeker aangezien we op mijn werk studenten opleiden om in de kinderopvang of het basisonderwijs te gaan werken. Daar hadden we best wat meer mee kunnen doen.

De maand van…

Buy Nothing New maand is hier in Nederland volgens mij nog niet zo hot, alhoewel het idee erachter helemaal prima is. Dat zal vast een klein beetje komen doordat 1 oktober de kinderbijslag binnenkomt en het echt weer tijd wordt voor nieuwe winterjassen en degelijke schoenen. Maar op zich is het natuurlijk een mooi streven om wat kritischer te kijken naar wat je allemaal koopt en of dit ook niet wat duurzamer kan.

Dan hebben we nog Stoptober, waarbij verschillende organisaties mensen aanmoedigen om te stoppen met roken. Ook een heel goed initiatief, want inmiddels weet iedereen wel dat roken niet goed voor je is. En met wat steun van anderen, wordt het stoppen vast net iets makkelijker.

Pink Ribbon vraagt deze maand ook aandacht voor borstkanker. En ik mag hopen dat mensen inmiddels snappen dat niemand blij wordt van vage statussen op je social media te plaatsen. Maar er wordt genoeg georganiseerd waar men wel wat aan heeft. Bijvoorbeeld acties om geld in te zamelen voor meer onderzoek.

Last but nog least is er ook nog Dysautonomie Awareness maand. Hier zie ik vooral veel van bij mijn wat meer internationaal georiënteerde EDS-lotgenoten. Ik weet eigenlijk niet zo goed of er ook Nederlandse organisaties zijn die hier aandacht aan geven. Ja, in ieder geval op de website van Dit is POTS. POTS is één van de meest voorkomende vormen van dysautonomie.

Bij dysautonomie werkt het autonoom zenuwstelsel niet zoals zou moeten, waardoor hartslag, bloeddruk, ademhaling, vertering, temperatuurregeling, enzovoort niet werkt zoals zou moeten. Bij EDS komt het geregeld voor.

Wil je geen dag missen? Check dan ook Issuekalender of Wereld Feesten Almanak.

/2 Reacties/door

7x Waarom ik niet van mijn hobby mijn werk wil maken

storyteller inclusiedans misiconi

Bij anderen zie ik het weleens voorbij komen. Zij hebben van het bloggen een baan gemaakt of een eigen bedrijfje opgericht waar ze zelfgemaakte producten te koop aanbieden. En nu heb ik natuurlijk een stel superleuke hobby’s met dat dansen, naaien en bloggen, dus waarom zou ik daar niet meer uit halen? Zeker nu het werken in het onderwijs zo’n aflopende zaak lijkt…

1. Het verdient te weinig

Mijn salaris zorgt voor 50% van de inkomsten in ons gezin. Om dan maar met een salaris van krap €1000 rond te moeten komen, dat is gewoon niet haalbaar. Meer dan 24 uur per week werken, zit er voor mij ook niet in.

Om van alleen maar jurken naaien te kunnen leven, zou ik €200 per jurk moeten vragen en er zestien per maand moeten maken. Materialen en apparatuur komt ook niet zomaar uit de lucht vallen hè. Maar ik betwijfel of er genoeg vraag is voor mijn jurken.

Dansen levert ook geen vetpot op. Ik heb best wat professionele dansers leren kennen de afgelopen jaren en er zijn er maar weinig die echt alleen van het dansen kunnen leven. Vaak hebben ze er een baantje bij en komt dit bij elkaar opgeteld op meer dan een fulltime baan. En dan nog steeds niet zo bijzonder goed betaald, geen hbo-salaris in ieder geval.

Alleen bloggen dan? Stel dat ik ervan uitga dat ik 2000 euro uit gesponsorde artikelen wil halen en de rest uit affiliate linking. Met één gesponsord artikel per week (meer zou ik niet willen), dan komt dat ook weer neer op 500 euro per gesponsord artikel.

Maar zelfs als het zou lukken om die drie dingen te combineren, dan is het niet haalbaar om met 24 uur werk per week hetzelfde inkomen te hebben als ik nu heb. Dus zolang ik niet 500 euro per jurk/artikel/optreden betaald krijg, hou ik het maar op mijn huidige baan.

2. De lat ligt hoger zodra je er meer geld voor vraagt

Nu vind ik dat ik best nog weleens een slordigheidsfoutje mag maken. Beetje aanklooien, beetje experimenteren: kan allemaal. Maar zodra er een klant achter zit, vind ik toch dat je bepaalde kwaliteit moet kunnen leveren. Je hebt te maken met concurrentie en als je product niet aan de verwachtingen voldoet, gaat de klant wel naar een ander.

En zeg nou zelf, een jurk voor honderden euro’s? Dat moet dan wel een hele speciale zijn. Een opdrachtgever die 500 euro voor een gesponsord artikel wil neerleggen, verwacht honderdduizenden views per maand. Daar kom ik echt nog lang niet in de buurt.

3. Het wordt een sleur

Nu doe ik van alles een klein beetje. Beetje dansen, beetje naaien, beetje bloggen. Echt een klein beetje dan maar hè! Alles bij elkaar besteed ik misschien tien uur per week aan mijn hobby’s. En zo vind ik het heerlijk! Lekker veel afwisseling om mijn vrije tijd mee door te komen.

Echt die zestien jurken per maand moeten naaien? Pfff, dat zou dan lopende band werk worden. En om een goede balans van gesponsorde en niet-gesponsorde artikelen op mijn blog te hebben, zou ik toch wel bijna dagelijks een artikel moeten posten. Heel veel schrijven, schrijven, schrijven dus. Een jaar lang elke week met dezelfde dans optreden? Moet er niet aan denken…

4. Fysiek nog steeds erg belastend

Het maakt niet uit waar ik voor zou kiezen, fysiek is het nog steeds zwaar als ik er meerdere uren per dag mee bezig ben. Wat dat betreft, levert het me ook niet genoeg op om die overstap te willen maken. Dansen zou sowieso veel te zwaar zijn, dat zou ik niet eens twaalf uur per week redden. En lang zitten bij het bloggen en naaien is nog steeds belastend. Dan zou ik wel regelmatig een pauze kunnen inlassen, maar dan doe je wel langer over een korte werkdag.

5. Afhankelijk van opdrachtgevers

Je kan dan wel als zelfstandige gaan werken, maar dan nog ben je afhankelijk van opdrachtgevers. Die komen niet vanzelf aanwaaien, daar moet je wel wat werk voor verrichten. En in dat netwerken en jezelf verkopen ben ik niet zo’n ster. Daar zou ik dan toch echt in moeten gaan investeren.

Geen opdrachtgever is geen werk. En geen werk is geen inkomen. Dat is wel even wat anders dan hoe het gaat als je gewoon in dienst bent. Ik heb me nooit zorgen hoeven maken of mijn salaris wel gestort zou worden. Het lijkt me heel stressvol om daar steeds zelf achteraan te moeten gaan.

6. Zodra het werk wordt, verdwijnt de hobby

Werken met deadlines, aan andermans eisen moeten voldoen, administratie bijhouden… Ik weet eigenlijk niet of ik dat wel zo leuk vind als het om mijn hobby’s gaat. Het zal in ieder geval een stuk minder ontspannen zijn dan het nu is.

7. Verzekeren voor arbeidsongeschiktheid/pensioen

Op het moment dat ik de overstap zou maken van het werken voor een baas naar het opstarten van een eigen bedrijf, betekent dat dat ik zelf opdraai voor het opbouwen van een pensioen en verzekeren tegen arbeidsongeschiktheid.

Nou ben ik zo’n geval waarbij het er vrijwel zeker nog voor mijn pensioen uit zal draaien op arbeidsongeschiktheid. Dus als ik me hier al voor zou kunnen verzekeren, zal dat vast behoorlijk prijzig zijn.

Toch nog in te huren?

Ik hou het maar gewoon bij mijn eigen baan in het mbo. Dat is nu eenmaal mijn werk waar ik goed in ben en wat mij zekerheid biedt.

Maar mocht je nou toch zo geïnteresseerd zijn in één van die andere kwaliteiten van mij, dan zijn er natuurlijk nog wel andere mogelijkheden om me ‘in te huren’.

Wat betreft het dansen, verwijs ik je graag door naar Misiconi Dance Company. Dat is een inclusief dansgezelschap waar ik bij dans. Zij hebben altijd wel een stuk wat bruikbaar is om in te zetten in een theater of bij een festival. En meestal maak ik dan ook onderdeel uit van één van die stukken, zoals deze:

Op mijn blog sta ik ook open voor samenwerkingen. Wat daarbij de mogelijkheden zijn, vind je terug op de desbetreffende pagina. Zolang ik mijn boterham er niet van hoef te betalen, zijn er ook genoeg mogelijkheden hierbij die geen drol kosten. Dus ga zeker even kijken, want ik vind het wel altijd leuk om mezelf een beetje uit te kunnen dagen op dit vlak!

En tot slot dat naaien: als ik in die mate in jouw vrienden-/familiekring hoor dat ik uitgenodigd wordt op feestjes, kun je het proberen wat op je verlanglijstje te zetten. Kraamcadeautjes vind ik nog steeds erg leuk om te doen, een geborduurd slabbetje is bijvoorbeeld ook niet zo heel erg veel werk. Maar zijn we niet zo close: nee, dan liever niet. Of je moet er minstens 200 euro voor over hebben en er genoegen mee nemen dat ik soms maar wat aanklooi. Maar dan kun je beter naar iemand gaan die er wat meer verstand van heeft. Rosie’s Art en Maya Acid kan ik echt aanbevelen, die maken echt hele toffe dingen!

Heb jij er weleens aan gedacht om van je hobby je werk te maken? Waarom zou jij dat wel of niet doen?

/0 Reacties/door

Achter de schermen

Lenovo Yoga 720 blog

Bijna twee weken geleden kwam ik via Facebook een leuke challenge tegen: Achter de schermen Challenge. Het is een Facebookgroep, opgericht door Joyce van Mama kletst en Linda van Mamaliefde. Vier weken lang zetten zij elke dag een vraag of opdracht in de Facebookgroep, om je te helpen je blog achter de schermen een zomerse opfrisbeurt te geven. Als je tussendoor op vakantie gaat, kun je altijd nog de vragen teruglezen en invullen. Ook zetten ze er een linkje bij om wat dieper in de materie te duiken.

Mijn blog verbeteren, dat is natuurlijk altijd een goed idee. En in zo’n groep is het leuk om te zien hoe andere bloggers het oppakken.

Nu ben ik er net iets meer dan een week mee bezig en het leek me leuk om vast wat uit te lichten van waar ik mee bezig ben geweest.

Wat is je doelgroep? Wie wil je graag bereiken met je blog?

Ik denk dat mijn doelgroep vooral bestaat uit vrouwen van 25-55 jaar, die ondanks een chronische aandoening zoveel mogelijk uit het leven willen halen. Of mensen die daarin geïnteresseerd zijn.

Wel een beetje kort omschreven, dit zou ik best nog wat meer kunnen uitwerken. Misschien wil jij als lezer/doelgroep hier iets over zeggen? Laat gerust een reactie achter!

Wat is jouw populairste bezoekersbron?

Ik heb even alleen naar dit jaar gekeken en dan zijn dit de tien meest gelezen artikelen:

  1. Ifuse operatie: wel of niet doen?
  2. EDS gastblog Abel
  3. 9 irritante EDS-kwaaltjes
  4. Wat is EDS?
  5. 8 geweldige prentenboeken om interactief voor te lezen
  6. Rare Disease Day: Nadelen van het hebben van een zeldzame ziekte
  7. Slapen met een Fitbit: ruim een maand later
  8. Nieuwe criteria EDS: wat verandert er?
  9. EDS Gastblog Anouk
  10. Yoga en hypermobiliteit: geen goed idee?

Zoals je aan de artikelen kunt zien, worden onderwerpen met betrekking tot EDS het meest gelezen. De Fitbit en prentenboeken springen er  wel een beetje tussenuit, misschien moet ik daar eens wat meer mee doen…

Over diezelfde periode genomen komt 46,9% binnen via search, 30,9% via social, 18,2 direct en 4% via referral. En social is dan weer voor 91% via Facebook, de rest zijn echt maar kleine percentages.

Op zich wisselt dit nog weleens. Ik had in eerste instantie alleen naar de afgelopen week gekeken en toen gingen search en social bijna gelijk op.

Via Facebook worden vooral de nieuwe artikelen veel gelezen en dan met name de persoonlijke artikelen. De oudere artikelen worden veel door Google gevonden. Ik heb inmiddels allang besloten dat ik niet voor die ifuse ga en ze blijven het maar lezen, haha!

Wat zijn de populairste zoekwoorden waarmee jouw blog gevonden wordt?

Het is al een beetje te zien aan de artikelen die het meest gelezen worden, maar een aantal populaire zoekwoorden zijn:

  • EDS
  • Ifuse
  • SI gewricht operatie
  • weinig diepe slaap fitbit
  • hypermobiel en yoga
  • hEDS
  • interactief voorlezen prentenboek
  • salami stinkt

Welke groene bolletjes van Yoast vind je belangrijk?

Yoast is een plugin die je helpt om de lees- en vindbaarheid van je website te verbeteren. Bij elk artikel dat je schrijft, zie je aan de groene bolletjes of je goed bezig bent. Rood en oranje geven aan wat nog verbeterd kan worden.

Wat betreft de leesbaarheid, probeer ik er steeds meer op te letten dat ik niet te lange zinnen gebruik. Maar soms vind ik Yoast maar een zeur. Ik kan niet elke zin in stukken hakken. Dat ziet er een beetje suf uit. Of niet soms?

En wat betreft SEO (zoekmachineoptimalisatie) gebruik ik de bolletjes om te kijken of ik niet ben vergeten een focustrefwoord en samenvatting in te vullen.

Misschien zou ik er nog wel meer uit kunnen halen, maar die behoefte heb ik op dit moment niet echt. Vandaar dat ik nu de gratis versie gebruik.

Is je website mobilefriendly?

Ja, gelukkig inmiddels weer wel! Pas heb ik weer even zitten klungelen en een nieuw thema geïnstalleerd. Maar dan let ik er altijd wel op dat het een responsive thema is, zodat de website zich aanpast. Ik vind het zelf namelijk heel vervelend als je op je mobiel moet gaan inzoomen en schuiven om de tekst te kunnen lezen.

Er zijn nog wel een paar kleine dingetjes die ik zelf niet zo mooi vind aan mijn website op mobiel. Bijvoorbeeld dat je op je mobiel nog steeds twee kolommen ziet op de homepage. Bij een eerder thema had ik dat niet en dat vond ik toch wat overzichtelijker. En lange woorden in titels lopen gewoon het beeld uit, dat ziet er ook wel gek uit.

Wat is jouw favoriete social media?

Nieuwe artikelen worden automatisch gedeeld op Facebook, Twitter en LinkedIn. Soms post ik een foto op Instagram die gelinkt is aan een artikel en dan verwijs ik ook naar de link in mijn profiel. En op Pinterest probeer ik ook regelmatig te posten.

Maar Facebook blijft toch mijn favoriet, daar is de meeste interactie met volgers. Plus dat van alle social media het meeste verkeer daarvandaan komt.

Welke contactgegevens deel je wel of niet op je contactpagina?

Ik ben geen ZZP’er en sta dus niet ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Dus mijn huisadres zul je niet vinden op de contactpagina. Wel mijn emailadres, een contactformulier en een linkje naar Facebook. Dus genoeg manieren om contact op te kunnen nemen.

Na het lezen van wat reacties op de Facebookgroep, heb ik wel wat extra linkjes toegevoegd op de pagina ‘Over mij’. Misschien dat dat nog helpt om bezoekers over de drempel te krijgen om contact te zoeken. Want dat mag altijd hè!

Heb je een SSL-certificaat?

Ja, deze heb ik inderdaad. Voor wie er niet mee bekend is, dat is te zien aan https in plaats van http vooraan de URL. En het betekent dat het een beveiligde verbinding is. Niet alleen fijn voor de bezoekers, maar Google schijnt het ook fijn te vinden.

Hoe vaak maak je een backup en doe je updates?

Backups gaan automatisch via mijn hosting, als het goed is wekelijks en maandelijks. Zelf doe ik voor de zekerheid nog een backup vlak voordat ik van alles ga updaten.

Updates aan plugins en thema’s doe ik zelf, zodra ik zie dat er weer een paar zijn.

Hoeveel plugins heb je geïnstalleerd? Wat is je favoriete plugin?

Ik heb er inmiddels weer een paar verwijderd en kom nu op 15 plugins. Deze zijn vooral voor de beveiliging, het sneller maken van de website en wat dingetjes voor mijn gemak of dat van een opdrachtgever.

Een plugin tegen spam, het beperken van inlogpogingen, encrypten van email of SSL zou ik nou niet zo snel mijn favoriet noemen. Maar deze plugins zijn wel erg belangrijk voor de beveiliging van mijn website.

Maar als ik kijk naar wat ik echt elke keer aanklik bij het schrijven van een artikel, dan is dat wel de plugin van Yoast en die van Edit Flow. Met de plugin van Yoast kijk ik of ik niets vergeten ben als het gaat om zoekmachineoptimalisatie. En van Edit Flow gebruik ik  alleen maar de kalender, om de artikelen goed te verdelen per maand. Maar daar kijk ik dus wel vaak in.

Eigenlijk zou ik wat vaker naar mijn plugins moeten kijken. Ik ontdekte nu dat ik er wel een stuk of vijf weg kon doen, omdat de extra mogelijkheden van die plugins inmiddels in mijn thema verwerkt zitten.

En weer verder!

Dit zijn nog maar de eerste tien dagen geweest en het heeft me weer alert gemaakt op een aantal zaken met betrekking tot mijn blog. Heel nuttig dus!

De komende weken ga ik er gewoon mee door. Af en toe even wat minder, want het is natuurlijk wel vakantie. Maar dan haal ik dat later wel weer in. En aan het einde van de rit wil ik nog wel op een rijtje zetten wat ik na deze challenge allemaal verbeterd heb aan mijn blog. Ben benieuwd of het jullie als lezers ook op zal vallen!

/0 Reacties/door