facing eds fotoshoot Rotterdam

Ehlers Danlossyndromen (EDS) zijn een groep zeldzame bindweefselaandoeningen waarbinnen verschillende types en gradaties zijn. Met dit blog wil ik ook wat meer bekendheid geven aan EDS, soms wat algemeen, maar meestal vanuit mijn eigen beleving. Waar ik tegenaan loop in mijn werk, hoe ik een balans probeer te vinden tussen inspanning en ontspanning en welke hulp(middelen) mij daarbij helpen.
Ik laat me niet graag door mijn beperking tegenhouden om dingen te doen of ondernemen. En het liefst doe ik dat allemaal ook gewoon zelf.

8e hEDS verjaardag

Jacqueline in rolstoel met haar kinderen op een kinderboerderij

Eigenlijk heb ik er eerder nooit zo bij stil gestaan, de verjaardag van het moment dat ik mijn diagnose hEDS (hypermobiel Ehlers Danlossyndroom) kreeg. Op Facebook deelde iemand een kaartje met de vraag: Wat doe jij op de verjaardag van je aandoening? En zo kwam het dat ik er toch weer even in dook. Maar of het nou een feestje wordt? Ik ben blij dat die diagnose er toen eindelijk gekomen is en dat ik in die 8 jaar nog meer heb geleerd over hEDS en mijzelf.

Aanloop naar een diagnose

Alhoewel hEDS een bindweefselaandoening is waar je mee geboren wordt, heb ik niet altijd zoveel klachten gehad. Achteraf gezien valt er vast veel te verklaren, onder andere dat ik geen ster was in de gymlessen en een hekel had aan zwemles. Echt zorgen maakte ik me als kind niet. Pas toen ik een poosje in de gehandicaptenzorg werkte en flink last van mijn polsen kreeg door het duwen van rolstoelen en werken met tilliften, besloot ik ermee naar de huisarts te gaan. Ik zal toen iets van 20 geweest zijn.

En ja, die polsen waren instabiel en niet geschikt om fysiek zwaar werk te doen. Ik mocht naar de fysio en op zoek naar een andere baan, dat was het. Mijn zwangerschappen deden er nog een schepje bovenop en de klachten die ik erbij kreeg, gingen niet meer weg. Mijn bekkeninstabiliteit werd juist erger na de bevalling en ik had er vooral in mijn werk veel last van.

Bij mijn eerste revalidatietraject in 2010 had ik zelf al een vermoeden dat ik EDS had. Ik hoopte dat de revalidatiearts me hierin verder kon helpen, maar die was vooral gefocust op de chronische pijn. De oorzaak maakte verder niet uit, volgens haar. Ik moest er maar mee leren leven.

2013

Het jaar waarin ik mijn diagnose kreeg, zal ik niet zo snel vergeten. Dit jaar was sowieso een jaar vol bijzondere gebeurtenissen voor mij.

Na twee jaar ploeteren naast werk en gezin haalde ik mijn master in Leren en Innoveren. De locatie in hartje Rotterdam waar ik bijna 10 jaar gewerkt had, ging dicht en ik werd overgeplaatst naar een locatie in mijn woonplaats. Ik danste voor het laatst een solo op mijn benen. Ik ging van het ene onderzoek naar het andere en na mijn diagnose startte ook een nieuw (tweede) revalidatietraject. Lange afstanden lopen ging niet meer, een leenrolstoel voldeed ook niet, dus kocht ik zelf een tweedehands rolstoel voor de daagjes uit.

Dat ik dat jaar al die onderzoeken onderging, was niet voor niks. Nog meer dan een paar jaar daarvoor en bij mijn eerste revalidatietraject, voelde ik dat mijn lijf achteruitging. Tegelijkertijd wilde ik van alles ondernemen, juist omdat het nog kon en ik geen idee had hoe snel ik nog verder achteruit zou gaan. Gezin, studie, werk, dansen, vrienden, uitstapjes: alles vond ik belangrijk en ik wilde overal iets van meepakken.

24 juli 2013

Na een eerder onderzoek bij een reumatoloog kwam ik op 24 juli bij de klinisch geneticus. Omdat de reumatoloog al zo’n uitgebreid onderzoek gedaan had en ik vooraf al een vragenlijst over mijn familie had ingevuld, duurde het onderzoek bij de klinisch geneticus niet zo heel erg lang. De reumatoloog had me al van top tot teen bekeken en een paar A4’tjes volgeschreven met zijn bevindingen. Zijn conclusie was dat ik sowieso het hypermobiliteitssyndroom (tegenwoordig heet dit HSD: Hypermobility Spectrum Disorder) had en hij vermoedde daarnaast ook dat ik het hypermobiele type van het Ehlers Danlossyndroom had.

In die tijd was het zo dat de reumatoloog die diagnose niet mocht geven, vandaar dat ik weer doorverwezen werd. Sinds 2017 is er wel het één en ander veranderd als het gaat om het stellen van de diagnose hEDS. Tegenwoordig mag een reumatoloog of revalidatiearts ook die diagnose stellen. EDS is dan wel een genetische aandoening, maar hEDS is nog niet heel duidelijk in DNA-onderzoek te vinden.

Maar de klinisch geneticus had het dus wel snel gezien. Ze was het eens met het vermoeden van de reumatoloog en vulde daarbij aan dat het gezien de klachten in mijn familie waarschijnlijk van mijn moeders kant van de familie kwam. En bij mijn jongste dochter kon ik er ook wel van uitgaan dat zij ook hEDS zou hebben. Ik kreeg wat adviezen mee, onder andere om weer een revalidatietraject in te gaan en dat was het. Niet lang na die afspraak kreeg ik zwart op wit wat ik zelf al een paar jaar vermoedde: de diagnose hEDS. Amper een maand voor mijn 34e verjaardag en zo’n 14 jaar nadat ik zelf aan de bel had getrokken.

24 juli 2021

En nu dan acht jaar verder. In die tijd heb ik zoveel over EDS geleerd, moeten aanpassen en stappen terug moeten nemen. Geen idee waar het me gaat brengen, maar ik weet wel dat ik er voorlopig nog niet ben. Sinds ik me begin april heb ziek gemeld, ben ik hard op zoek naar mijn basis. Wat kan ik nou eigenlijk ècht? En weer moet ik tot de conclusie komen dat mijn hoofd meer wil dan mijn lijf aankan.

Uit de brief van mijn revalidatiearts naar mijn bedrijfsarts blijven een paar zinnen hangen:

Behandeling is niet gericht op fysieke verbetering, maar op optimale balans in haar bio-psycho-sociaal functioneren bij persisterend lage fysieke belastbaarheid en kwetsbaarheid.

Chronisch overbelastende activiteiten zal zij moeten stoppen.

Ze kan slechts kort zitten, staan en lopen en moet kunnen sturen op haar fysieke grenzen (en dus niet op structuur van lesuren en vergaderingen).

Pffff… wat blijft er dan nog voor mij over? Wat blijft er dan nog van mij over?

Nee, geen knalfuif met deze 8e verjaardag. Hooguit een paar plakjes salami, maar dan wel verspreid over de dag. In de vorm van een fietsritje misschien, wel met trapondersteuning uiteraard. Maar kaartjes, bloemetjes en leuke berichtjes zijn welkom hoor! 😉

/0 Reacties/door
,

Nieuwe fietsavonturen, nu mèt trapondersteuning

driewielligfiets Hase Lepus met motor voor trapondersteuning

Sinds vorige week heb ik een nieuwe update aan mijn driewielligfiets hangen: een motortje voor trapondersteuning. En dat werd ook wel een keer tijd. Want ik kreeg steeds meer moeite met het halen van mijn gemiddelde snelheid van 10 kilometer per uur. Na een fietstochtje liep ik vervolgens wekenlang met knettersuiker in mijn knieën. Dat leek me toch ook niet zo verstandig.

Driewielligfiets via WMO…

Mijn driewielligfiets kreeg ik in 2014 via de WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning). Tegen mij was in eerste instantie verteld dat ik de fiets binnen een paar jaar via een eigen bijdrage terug moest betalen. Na een rekensommetje had ik al bedacht dat trapondersteuning erbij een flinke aanslag zou zijn op onze maandelijkse lasten. En ik had toen nog wel de hoop dat ik het fietsen op zou kunnen bouwen, als ik maar de juiste fiets had.

Net als de WMO-consulent had ik niet zo goed opgelet. Want toen ik de fiets eenmaal kreeg, stond er zwart op wit dat ik de fiets in eigendom kreeg, dus zonder eigen bijdrage. De kosten voor onderhoud kwamen dan wel voor mijn eigen rekening. Maar dat was niets vergeleken bij de eigen bijdrage die ik dacht te moeten betalen.

Dat ik de fiets kreeg en niet een scootmobiel, is overigens te danken aan de WMO-consulent. Zijn baas had me liever een scootmobiel uit het depot gegeven, want dat is natuurlijk goedkoper. Een argument voor de fiets was ook om mijn (toen nog jonge) kinderen beter te kunnen ondersteunen bij het verkeersveilig maken op de fiets.

… trapondersteuning niet via WMO

Maar goed, inmiddels zijn we zeven jaar verder en de wetgeving en eigen bijdragen rondom de WMO zijn veranderd. Ik had natuurlijk weer een aanvraag bij de WMO kunnen neerleggen, maar zag daar eigenlijk meer beren op de weg:

  • De fiets is al zeven jaar oud en zou zomaar afgeschreven kunnen worden. Of in ieder geval niet de moeite waard om te investeren in trapondersteuning. Dan zou ik weer moeten verdedigen waarom een fiets beter is dan een scootmobiel. En nu heb ik het argument niet meer dat mijn kinderen mij bij het fietsen nodig hebben.
  • Voordat ik zelf geaccepteerd had dat ik echt die trapondersteuning nodig had, is er bijna twee jaar overheen gegaan. Als ik nu pas een aanvraag zou indienen, zouden er weer maanden overheen gaan voordat er iets geregeld zou zijn.
  • In de afgelopen jaren heb ik ook een Smartdrive op mijn rolstoel erbij gekregen. En alhoewel ik niet weet hoe mijn gemeente hierover denkt, heb ik al van meerdere mensen gehoord dat sommige gemeenten maar één voorziening voor elektrische ondersteuning vergoeden: of op de rolstoel, of op de fiets/handbike.
  • De fiets is mijn eigendom en alles wat ik eraan toevoeg, is voor mijn rekening. Geen idee hoor, maar misschien zouden ze dat ook nog als reden kunnen geven om dat motortje niet te willen vergoeden.

En nadat ik ook weer belachelijke rekeningen aan mijn auto kwijt was, dacht ik: waarom zou ik dat niet voor mijn fiets en mijzelf overhebben? Ik heb al zoveel jaar plezier van mijn fiets, hij ziet er nog prima uit. En ik ga ervan uit dat ik er nog veel jaar plezier van zal hebben.

Met de fiets naar Dronten

Ik geloof dat ik het bij de laatste Supportbeurs al had nagevraagd bij ‘t Mannetje, waar mijn fiets (een Hase Lepus Comfort) vandaan komt. Even een motortje toevoegen aan mijn oude fiets zou daar rond de €2000 kosten. Dus was ik nog even verder gaan rondvragen om te zien of het ergens anders goedkoper kon. Natuurlijk is het het goedkoopst als je het zelf doet. Maar met zo’n dure fiets onder mijn kont, wil ik toch wel dat het goed gedaan wordt door iemand met verstand van zaken.

Uiteindelijk kwam ik bij de Ligfietsshop uit, die het voor de helft minder kon doen. Blijft een hoop geld, maar al zou ik nog maar twee jaar kunnen blijven fietsen, dan nog vind ik dat het waard.

Dus vorige week vertrok ik met mijn fiets naar Dronten. Uiteraard niet fietsend, want dan zou ik er in mijn tempo 15 uur over doen. Maar met de fiets achterin de auto en mijn rolstoel naast me op de bijrijdersstoel (en de wielen los naast de fiets) ging ik ‘even’ heen en weer om mijn fiets te laten updaten. Het was een beetje jammer dat het die dag een beetje miezerig weer was. Maar terwijl mijn fiets onder handen genomen werd, heb ik me in Kampen en Dronten vermaakt. Inclusief een dutje in de auto op een parkeerplaats. Want ik moest ook nog wel een beetje fit zijn om weer terug te rijden.

De motor zit in het voorwiel, de accu op de stang voor mijn stoel en verder zijn er nog wat draden weggewerkt. Het is even wennen met het in en uit de berging tillen van de fiets en het op- en afstappen. Maar het levert me zoveel meer gemak op, ben er echt blij mee (wat vast ook al op de foto te zien is).

De eerste fietsavonturen

Vorig weekend was mijn eerste fietstochtje met de nieuwe motor. Ik koos een route die ik al vaker had gefietst en waarbij ik tussendoor steeds kon beslissen of ik verder wilde gaan, of juist de kortste weg naar huis zou nemen. Het werd een rondje van 20 kilometer, wat voor mijn lijf voelde alsof ik maar 5 kilometer had gefietst, zonder heuvels. En ook nog eens in een tempo wat ik nog nooit gehaald had: gemiddeld 17 kilometer per uur! Het was heerlijk en smaakte naar meer.

Toen ik deze week voor mijn tweede ritje ging, had ik ineens een lekke band nog voor ik de stad uit was. Eerst mijn man gebeld, maar die zou voorlopig nog niet thuiskomen. Toen hulp gehad van een voorbijganger, die even thuis een pomp was gaan halen. Maar er was niet tegenop te pompen, de lucht ging er meteen weer uit. Vervolgens mijn ouders gebeld, die daar in de buurt wonen. Mijn vader kwam met zijn auto, maar daar paste mijn fiets zeker niet in. Dus was het idee om mijn fiets op slot te zetten, om mijn auto thuis op te halen. Op dat moment kwam er een man die met zijn kinderen bij het water was, of ik zijn auto niet even wilde lenen, daar paste de fiets makkelijk in.

Dus even later reed ik in een auto van een wildvreemde met mijn fiets erin… zo een file in. Het duurde dus wel even voor we weer terug waren om de autosleutel weer terug te geven en mijn vader me weer thuis kon brengen. Maar wat fijn dat er zoveel behulpzame mensen die middag waren!

Inmiddels zit er weer een nieuwe binnenband in (die door de Ligfietsshop diezelfde dag was opgestuurd) en ben ik weer moed aan het verzamelen voor het volgende fietstochtje. Misschien wacht ik even op een moment dat mijn man thuis stand-by kan zijn, of gewoon meefietst. Maar ik heb er wel echt zin in, wat is het heerlijk om zo hard te kunnen fietsen! Die trapondersteuning had ik veel eerder moeten aanschaffen.

/6 Reacties/door

Alles gaat door en ik sta stil

fietspad met een enorm betonblok wat de weg blokkeert

Begin april meldde ik me ziek op mijn werk. Dat viel best tegen en nog steeds eigenlijk wel. Het is weer hetzelfde liedje als voorheen: alles en iedereen gaat door, zonder mij. Ik sta stil.

Werk gaat door, ik sta stil

Inmiddels is de eerste examenvergadering al geweest, sommige studenten weten dus al dat ze geslaagd zijn. Normaal ben ik één van de eersten die dat weet, maar nu heb ik nog niet eens gekeken in het systeem hoe mijn studenten ervoor staan.

De voorbereidingen voor het nieuwe schooljaar zijn in volle gang. De werkverdeling is vast al grotendeels gemaakt. En ik sta er niet op.

Op Twitter wordt er druk gediscussieerd over mijn ROC, wat volgens een interview in het AD volgend schooljaar vrolijk doorgaat met online lessen. Hier zou ik dolgraag over mee willen praten, ook met collega’s. Maar wat weet ik er nou van? Niet meer dan een mailtje in mijn mailbox die ik nog maar één keer per maand open. Bij de laatste keer dat ik mijn mail opende, kwam ik iets tegen over bijscholing wat me wel interessant leek. Maar kan dat eigenlijk wel? Bijscholing volgen als je ziek thuis zit?

Ook zie ik de ene na de andere nieuwe toepassing voor MS Teams voorbijkomen. Dat was iets wat ik voorheen altijd bijhield, zodat ik niet voor verrassingen zou komen te staan bij online gesprekken, overleggen of lessen. Ik denk dat ik er nu zowat opnieuw voor ingewerkt moet worden.

Thuis gaat door, ik sta stil

Onze oudste dochter is 18 geworden. Dat is nogal wat. Niet alleen de regeldingen die er dan bij komen kijken, ook is ze zelf gewoon toe aan meer. Meer vrijheid vooral en daarin neemt ze soms hele volwassen stappen en soms hele puberachtige stappen. Hier kan ik wel van genieten hoor. Ze komt nu in een leeftijdsfase waar ik al 17 jaar mee werk en ze is heerlijk eigenzinnig, precies volgens het boekje.

En al is onze jongste dochter een stuk jonger, samen met hun nichtjes hebben ze een gezellig clubje vrienden dat nu steeds vaker over de vloer komt.

En ik? Ik kom ongeveer pas mijn bed uit als ze naar school gaan en lig alweer op de bank als ze thuiskomen. Behalve de wasmachine of vaatwasser aanzetten, doe ik niet veel in huis. Een beetje suf voor de tv hangen en het binnenkomen en vertrekken van mensen van een afstandje bekijken. Hoi. Doei.

Er gebeurt heus nog wel wat!

Ok, ok, ik zit hier nou wel een beetje dramatisch te doen met mijn zelfmedelijden, maar zo erg is het ook weer niet. Ik zou toch niet willen hebben dat alles tegelijk met mij stil komt te staan. Dat zou pas raar zijn. En al zijn het maar kleine beetjes tegelijk, bij elkaar opgeteld heb ik toch wel een aardige bijdrage geleverd aan verschillende dingen.

Al voor ik me ziek meldde, was ik geïnterviewd voor een project van Maas Theater en Dans: LIJF010. Ik ben dus één van de portretten die deze maand nog te zien is tijdens de kunstwandeling door Delfshaven. Het is echt een supermooi project geworden, waar je ook al wat van kunt zien in deze trailer:

Via Iederin en Zorgeloos naar school zit ik in meedenkgroepen/werkgroepen gericht op studenten met een beperking of chronische aandoening in het mbo. Dat is maar één keer in de zoveel weken, dan hebben we een online overleg van één of twee uur. Voor mij nu goed te doen met mijn verder lege dagen en hopelijk hebben ze ook wat aan mijn bijdrage daar.

Verder gaat het dansen gewoon door. We zijn bezig met een dansfilm met als thema de stad. De première hiervan is tijdens Spot On op 27 juli. Hier kunnen andere kunstenaars ook nog filmmateriaal insturen binnen datzelfde thema.

Dat er door corona nu al zo’n poos geen optredens zijn geweest bij festivals enzo, vind ik wel jammer. Af en toe komt er op mijn Facebook weer een herinnering naar boven en dan mis ik dat wel, dat optreden met Misiconi. Aan de andere kant heb ik geen idee of ik het fysiek nu wel zou trekken. Een optreden zelf duurt dan misschien niet zo lang, maar het vooraf extra oefenen, het reizen en voorbereiden op de dag zelf kost toch ook een hoop inspanning.

En verder houd ik me wel bezig met nieuwe technieken en patronen ontdekken op naaigebied. Met het uitvogelen van hoe ik met een beamer de naaipatronen direct op de stof kon projecteren, kwam ik weer nieuwe naaipatronen tegen waar ik mee aan de slag wilde. Zoals de laatste jurk die ik hier op mijn blog liet zien. En ik ben bezig met een bh, maar of die zo geslaagd gaat worden om hier te laten zien, weet ik nog niet.

/3 Reacties/door

Salami-dagboek om zelf te downloaden en gebruiken!

Whiteboard met de dagen van de week en daarnaast plakjes salami

Het duurde even voordat ik thuis een beetje mijn draai vond, sinds ik me op mijn werk ziek meldde. Het waren echt even wat stappen terug die ik moest nemen en daar dan weer een balans in zien te vinden. Of eigenlijk heb ik die balans nog steeds niet helemaal gevonden.

Dat maakte dat ik mijn plakjes salami er weer bij pakte. Met de salamitechniek wissel je inspannende en ontspannende activiteiten af, in plaats van dat je alles achter elkaar doet. Net zoals je een salamiworst ook niet in één keer achter elkaar opeet, want daar zou je misselijk van worden. En teveel belastende activiteiten achter elkaar doen je lijf ook geen goed.

Mijn dagen bestaan inmiddels uit flink wat minder plakjes salami. Het helpt me wel om dat af en toe inzichtelijk te maken, om te zien hoeveel ik nu eigenlijk kan op een dag en hoe het me lukt om dat te spreiden. En omdat het mij zo helpt, dacht ik dat een ander daar misschien ook wel wat aan heeft. Dus vandaag deel ik daar wat meer over!

Filmpje met uitleg salami-dagboek

In dit filmpje laat ik zien hoe ik mijn bord gebruik bij het in kaart brengen van mijn plakjes salami per dag. Ook hoe je het zelf digitaal kunt bijhouden met het invulblad wat ik gemaakt heb, wat je overigens ook gewoon kunt printen.

Voor mezelf heb ik het zo bedacht dat één plakje salami staat voor een half uur een belastende activiteit doen. Eigenlijk doe ik op dit moment niets wat extra zwaar is, zoals door heuvelachtig gebied fietsen met wind tegen, anders zou ik dat twee plakjes salami geven. Maar hier kun je natuurlijk ook zelf een draai aan geven.

Die plakjes salami plak ik per dag op het bord, met ruimte ertussen als ik pauze heb genomen.

Downloaden en printen!

Omdat ik het wel leuk vind om een beetje aan te klooien in Canva, heb ik hier een invulblad gemaakt waarbij je je plakjes salami bij kunt houden, maar dan op papier of digitaal. In het filmpje was daar al een voorproefje van te zien en via onderstaande knop kun je het salami dagboek als PDF downloaden.

Salami-dagboek:

Nu downloaden!

Gebruikte materialen voor het salami-dagboek op het bord

Als je ook zelf aan de slag wil gaan op een bord, heb ik hier op een rijtje gezet wat ik daarvoor gebruikt heb. Met affiliate linkjes, wat wil zeggen dat ik een paar centen krijg als je via de link in die webshop iets koopt. Zonder dat jij daar meer voor betaalt dan normaal natuurlijk.

Magnetisch tape of magnetisch papier: Dit zit achter de plakjes salami en de dagen van de week, om ze op het whiteboard te plakken.

Salami notitieblaadjes: Deze heb ik weleens bij Donner zien liggen, maar volgens de website zijn ze nu niet leverbaar. Je kunt natuurlijk ook gewone memoblaadjes gebruiken of zelf rondjes knippen.

Satijnen lint: Dit heb ik in eerste instantie gebruikt als scheiding tussen de dagen van de week, wat op het filmpje ook te zien is. Maar inmiddels heb ik dit weggelaten, omdat ik me irriteerde aan de lintjes die niet meer helemaal recht hingen.

Whiteboard (of je koelkast, verwarming, enzovoort): Om alles op te hangen natuurlijk!

Magneten: Deze heb ik gebruikt om de linten mee op hun plek te houden. Maar als je de linten weglaat, heb je deze ook niet nodig.

Mocht je zelf gebruik maken van dit salami-dagboek, dan lees ik graag terug wat je ervan vond!

/3 Reacties/door

EDS & HSD Awareness Challenge dag 24 t/m 31

Nu de laatste week van deze maand: dag 22 tot en met 31.

Zoals elk jaar staat de maand mei in het teken van EDS en HSD Awareness, om meer bekendheid te geven aan deze bindweefselaandoeningen. Dit jaar doe ik mee aan de Awareness Challenge van The Ehlers Danlos Society. Maar dan gewoon op mijn blog en één keer per week in plaats van elke dag.

Dag 24: Toekomstdoelen

Op dit moment ben ik al een poosje ziek gemeld op mijn werk en ik weet niet of het nog gaat lukken om hier terug te komen. Ik verwacht niet dat ik in de toekomst weer mijn hele aanstelling van 24 uur kan blijven werken. Maar ik hoop wel dat ik op één of andere manier verbonden kan blijven met het onderwijs.

Hoe dat verder gaat lopen met bedrijfsarts, UWV en alles vind ik wel spannend. We gaan er hoe dan ook financieel op achteruit, maar ik hoop dat het financieel haalbaar blijft voor onze dochters om te studeren zo lang als ze nodig hebben. En dat we een huis hebben waar ik me vrij kan bewegen.

Dansen en fietsen hoop ik ook nog lang van te kunnen blijven genieten. Het houdt me in beweging en is een goed alternatief voor fysiotherapie. En een stuk leuker.

In de loop van de jaren heb ik mijn doelen wel bij moeten stellen, maar dit moet wel lukken toch?

Dag 25: Deel jouw onzichtbare

Met mijn rolstoel is het al snel zichtbaar dat er iets aan mijn lijf niet goed werkt. Maar EDS omvat meer dan alleen niet goed kunnen staan of lopen.

Mijn dagelijkse pijn en vermoeidheid zijn niet aan mijn gezicht af te zien, toch zijn die er altijd wel in mindere of meerdere mate. Als het wel zichtbaar is, dan ben ik al veel verder over mijn grenzen gegaan dan goed voor me is.

En behalve dat ik niet altijd alles kan eten, zijn mijn spijsverteringsongemakken ook niet zichtbaar voor anderen.

Maar het grootste onzichtbare aan EDS is vooral het continu af moeten wegen van dingen. Ga ik fietsen of rollen, zitten of staan, eet ik dit wel of niet, ga ik nog even door of neem ik pauze, overdag orthopedische schoenen aan of vannacht braces aan, was ik mijn haar of scheer ik mijn benen? Alles wat ik wel of niet doe, heeft een consequentie, de hele dag en nacht door. Niemand die ziet wat er zich in mijn hoofd afspeelt en welke consequenties ik voor lief neem om soms iets meer te kunnen doen.

Dag 26: Self-care

Met EDS kun je niet zonder self-care. Dat zit al in het continu afwegen van wat wel of niet goed voor je lijf is, wat ik hierboven omschreef. En ook de salamitechniek, het afwisselen van inspannende en ontspannende activiteiten. Maar die dingen zijn niet altijd leuk, al is het nog zo goed voor je lijf. Self-care is voor mij ook uitdagingen vinden en aangaan, activiteiten ondernemen waar je blij van wordt en energie van krijgt, jezelf iets cadeau doen.

Ik heb genoeg hobby’s waar ik blij van word, zoals naaien en dansen. Optreden met ons dansgezelschap geeft helemaal een kick! En op naaigebied geef ik mezelf regelmatig een cadeau om het mezelf makkelijker te maken. Er staat een leuke verzameling machines in mijn naaikamertje. Tegelijkertijd zoek ik ook weer uitdagingen op om mijn hersenen te laten kraken bij het uitzoeken van een ontwerp wat ik in mijn hoofd heb of het uitproberen van een nieuwe techniek.

Dag 27: Hulp en hulpmiddelen

O jee, eens zien of het me gaat lukken om alles op te noemen, zonder wat te vergeten. Inmiddels zou ik een garagebox kunnen vullen met alles wat mij helpt om te gaan met EDS.

  • Drie rolstoelen: één om mee achter een bureau/voor de klas te werken, één om mee te dansen en één om me buitenshuis mee te verplaatsen. Die laatste heeft een Smartdrive als elektrische ondersteuning, om mijn schouders te sparen. En vaak gebruik ik mijn Freewheel er ook bij, om ook qua hobbels wat relaxter te kunnen rollen.
  • Driewielligfiets: de stoel ondersteunt mijn bekken en rug bij het fietsen, het derde wiel zorgt ervoor dat ik niet omval en niet af hoef te stappen en het onderstuur is prettig voor mijn polsen.
  • Braces: deze gebruik ik met name ‘s nachts, om polsen en enkels ook in ontspannen stand niet in een verkeerde houding te laten zakken.
  • Orthopedische schoenen: niet alleen om de kleine stukjes die ik loop te kunnen blijven lopen, maar ook om zittend mijn enkels rust te geven zonder dat ze in een verkeerde houding komen te staan.
  • Hotpack: deze gebruik ik als ik meer pijn dan normaal heb, vooral rond mijn SI-gewrichten en heupen.
  • Infraroodsauna: om soms de pijn te verzachten, maar ook om op te warmen na een winters fietstochtje.
  • Krukje in de badkamer: douchen gaat nog net staand, maar bij het afdrogen en aankleden is even zitten toch wel zo fijn.
  • Hoge kruk in de keuken: nog liever laat ik het koken aan anderen over, maar als het moet, dan kook ik zittend.
rolstoelen

Dag 28: Act of kindness

Ik weet niet zo goed waarom dit er in deze challenge bij staat. Voor mijn gevoel wordt er al zo vaak verwacht dat we maar vriendelijk blijven. Met al die goedbedoelde praatjes en adviezen die je naar je hoofd krijgt, alleen al omdat je in een rolstoel zit of een chronische aandoening hebt. En maar blijven lachen als je een rolstoelgrapje voor de zoveelste keer hoort. Of de keren dat ik ruimte maakte voor anderen, omdat ik me nu eenmaal bewust ben van mijn andere afmetingen (en andersom vaak niet).

Dag 29: Onderzoek als hoop voor de toekomst

In 2017 is er het één en ander veranderd in de benamingen en criteria voor het stellen van een hEDS- of HSD-diagnose. Dit is een stap in de richting van het nog beter begrijpen van EDS en HSD. Want alhoewel hEDS wel een genetische aandoening is, is dit nog niet vast te stellen middels DNA-onderzoek. En nu worden hEDS en HSD nog steeds als twee verschillende aandoeningen gezien, terwijl er veel overlap is. Ook is er een waslijst aan symptomen die niet in de criteria voor hEDS staan, maar wel vaak voorkomen bij hEDS.

Nog genoeg onduidelijkheden waar onderzoek naar gedaan kan worden. Dat is niet heel gemakkelijk, omdat EDS toch nog steeds een zeldzame aandoening is en nogal divers is per persoon. Maar als er eenmaal meer duidelijkheid is, kan een diagnose en passende behandeling sneller vorm krijgen. En dat is toch wel waar ik op hoop voor de toekomst, dat mensen niet jarenlang in het onzekere hoeven te zitten en over hun grenzen gaan, maar dat ze snel duidelijkheid krijgen en de behandeling die ze nodig hebben.

Dag 30: Wat is EDS ECHO?

EDS ECHO is een project om medische specialisten kennis bij te brengen en kennis te laten delen over Ehlers Danlossyndromen. Zij kunnen zich hiervoor aanmelden en webinars en zoommeetings volgen. Een aantal webinars staan ook al online.

Ik heb mijn huisarts (of eigenlijk de doktersassistente) ook eens een flyer hiervan meegegeven. Geen idee of ze dit ook verder opgepakt hebben in de huisartsenpraktijk. Ergens snap ik ook wel dat het een hele investering is om zo’n programma van tien weken te volgen, zeker als je maar één of twee patiënten hebt met EDS. Aan de andere kant is het mooi dat het er is en hoop ik wel dat ook mijn huisarts er gebruik van gaat maken. Al die kennis is toch echt wel nuttig om te hebben.

Dag 31: Community

Vooral via social media heb ik contact met lotgenoten. Via Instagram wat internationaler, maar ik moet zeggen dat ik daarbij ook wat meer afstand voel. Hoe alles rondom EDS is geregeld is in Nederland heel anders dan in de VS of VK. Op Facebook ben ik lid van een paar lotgenotengroepen, zoals die van de VED, maar ook wat kleinere, regionale groepen. Daar heb ik zeker rond de tijd dat ik mijn diagnose kreeg veel aan gehad. En nu nog, als ik weer iets vreemds aan mijn lijf ontdek, dan leg ik het toch ook vaak even in die groep voor, voordat ik het met mijn eigen huisarts bespreek.

Het is fijn om begrip te krijgen van mensen die weten wat je doormaakt. Of tips van mensen die dezelfde situatie kennen. Inmiddels ben ik niet zo heel erg actief in die groepen, maar met sommige lotgenoten heb ik daarbuiten wel meer contact.

Ken jij iemand met EDS of HSD, of ben je zelf zo iemand? Help je mee om deze maand meer bekendheid te geven aan Ehlers Danlossyndromen? Vertel jouw verhaal of deel dat van anderen!

/0 Reacties/door

EDS & HSD Awareness Challenge dag 16 t/m 23

Zoals elk jaar staat de maand mei in het teken van EDS en HSD Awareness, om meer bekendheid te geven aan deze bindweefselaandoeningen. Dit jaar doe ik mee aan de Awareness Challenge van The Ehlers Danlos Society. Maar dan gewoon op mijn blog en één keer per week in plaats van elke dag.

Dag 16 tot en met 23 zijn nu aan de beurt.

Dag 16: Coping

Of ik nu zo’n heel goede copingstrategie heb, weet ik niet. Maar de meest belabberde heb ik grotendeels wel achter me gelaten: alles doen om de pijn maar te kunnen negeren en daardoor flink over mijn grenzen te gaan. Dat was inclusief weleens wat wijntjes teveel bij het uitgaan, zodat niet meer duidelijk was wat de oorzaak was dat ik niet meer op mijn benen kon staan.

Inmiddels protesteren mijn maag en darmen al bij een tweede wijntje, maar los daarvan ben ik zelf ook wel iets verstandiger geworden. Aan de andere kant heb ik niet per se wijn nodig om over mijn grenzen te gaan. Die knop kan ik nog steeds omzetten, al weet ik dat dat niet zo handig is. Het is wel een stuk meer in balans dan tien jaar geleden, ik let beter op mijn grenzen dan toen.

Eén van de dingen die me hebben geholpen alles wat meer te accepteren en ermee te leren omgaan, was het doorworstelen van een hulpboek: Leven met pijn. Daarbij ging het er vooral om dat naast het accepteren van je pijn en fysieke beperkingen je ook kijkt naar wat belangrijk is in je leven en hoe die twee dingen samen kunnen gaan.

Het vervelende van EDS is dat er steeds wel weer iets is wat je moet inleveren, waarin je achteruit gaat. Dan denk je dat je het aardig voor elkaar hebt, komt er weer iets waardoor je van voren af aan kunt beginnen. En ja, dan ben ik gewoon even verdrietig, jank ik tot ik geen tranen meer heb. Erover praten, met lotgenoten, familie of vrienden helpt me daarbij wel. En natuurlijk schrijf ik hier ook wel het één en ander van me af, wat ik regelmatig weer teruglees om te zien hoe ik iets eerder aangepakt heb.

Dag 17: Kindertijd

Er zijn een hoop dingen die niet leuk waren aan mijn kindertijd, maar EDS stond toen niet zo op de voorgrond. Ja, ik was niet de vlotste met gym en buitenspelen. Maar ik weet niet of dat nou de oorzaak was dat ik zo’n buitenbeentje was. Ik geef dat rare gezin waar ik ben opgegroeid ook graag de schuld (hallo meelezende familie: is een grapje natuurlijk! 😉 Nee, eigenlijk niet, we zijn best een rare familie).

Maar goed, terugkijkend waren er misschien wel wat dingen in mijn kindertijd die door EDS verklaard konden worden. Ik ben geboren met heupdysplasie en heb behalve een spreidbroek ook nog een lange tijd met spalken geslapen. Daarna nog steunzolen tot mijn twaalfde ongeveer, dus altijd degelijke schoenen moeten dragen.

Aan zwemles had ik een hekel en toen de orthopeed vertelde dat zwemmen of ballet goed voor mijn houding zouden zijn met mijn holle rug, ben ik na het behalen van mijn B-diploma op ballet gegaan. Eerst klassiek, daarna jazz en modern. Ook daar was ik geen uitblinker, maar ik was op zich best lenig en ik vond het erg leuk om te dansen. Nog steeds trouwens.

Ik weet dat mijn moeder me weleens aansprak als ik mijn voeten in een gekke houding zette. Bijvoorbeeld helemaal naar binnen gedraaid of dat ik op de zijkanten van mijn voeten stond. Dat laatste doe ik nog steeds weleens als ik op een koude vloer sta. En nu is het mijn man die zegt dat ik normaal moet staan.

Dag 18: Wat ik tegen ouders wil zeggen

Ondertussen heb ik zelf kinderen en sinds ik van mezelf weet dat ik een genetische bindweefselaandoening heb, ben ik daar wel alert op bij mijn kinderen. De oudste is net zo soepel als haar vader, daar maak ik me niet zoveel zorgen om op dat vlak. Maar de jongste heeft wel meer van mij als het gaat om hypermobiliteit. Toen ze vier was, heeft een fysiotherapeut er wel naar gekeken, maar ze was vooral hypermobiel in haar vingers, verder leek het wel mee te vallen.

Nog steeds zie ik weleens dingen bij haar. Ze heeft sneller last van haar knieën als ze druk bezig is geweest. En fanatiek op een trampoline springen heeft weleens een verstuikte enkel opgeleverd. Maar ze beweegt ontzettend graag en daar wil ik haar niet in afremmen. Zolang ze nog geen echte klachten heeft die haar in de weg zitten, is een diagnose ook niet per se nodig. Bij leraren heb ik het wel steeds aangegeven, of ze in de klas en tijdens gymlessen op willen letten dat ze haar gewrichten niet in verkeerde of overstrekte houdingen zet. Maar als ik dan weleens foto’s van school zag, dan bleek dat leraren het toch niet opvalt, zelfs niet als ze met haar benen in een W-houding bovenop een tafel zit.

Dat is eigenlijk ook wat ik ouders wil meegeven: wees alert op signalen, vertrouw je eigen intuïtie en zet ondersteuning in wanneer dat nodig is, maar laat een kind toch ook kind zijn. Je kan je kind wijzen op de consequenties wanneer grenzen overschreden worden of verkeerde houdingen een gewoonte worden. Maar je kind leert ook van fouten en heeft die ruimte ook nodig om te groeien. En soms weegt een prestatie of gezellig met vrienden zijn gewoon zwaarder dan de pijn en vermoeidheid die erna komt. Ook daar mag ruimte voor zijn.

Dag 19 + 20: EDS in één foto + Achter de schermen

Tja, achter de schermen… Ik heb het idee dat ik al aardig wat verteld heb over wat er zoal speelt bij EDS, of in mijn geval hEDS. En ja, voor die leuke foto’s op Instagram die gemaakt zijn tijdens een uitje, staat er een hoop rust en bijkomen tegenover. Of als ik zelfs maar een dagje slippers draag, omdat het zo warm is, moet ik ‘s nachts echt mijn enkel-voet-ortheses aan, omdat ik anders niet kan slapen van de pijn.

Vandaar dat ik nu weer een paar dagen van de challenge in één heb gepropt. EDS in één foto, maar dan achter de schermen en voor dag 21 alvast in het rood. Ik leef zo’n beetje op de bank, vooral in dit hoekje. Hier kan ik zitten of liggen zoals ik wil, met alles binnen handbereik en zicht op de woonkamer en de hal. Zo ben ik er gewoon bij, ook als ik aan het rusten ben.

Dag 21: Draag rood voor vEDS #REDS4VEDS

VEDS staat voor vasculair Ehlers Danlossyndroom. En als er een type is waarbij tijdige diagnose ontzettend belangrijk is, is het vEDS wel. Wanneer dit niet op tijd ontdekt wordt, kunnen scheurende bloedvaten voor ernstige problemen zorgen. Vandaar dat op dag 21 extra aandacht gegeven wordt aan vEDS door rood te dragen en een foto hiervan via social media te delen. Op de website van de VED vind je meer informatie over de verschillende types van EDS, waaronder vEDS.

Dag 22: Trotste moment

Ik heb er een hekel aan als mensen zeggen: ‘Kijk eens wat je allemaal bereikt hebt, ondanks EDS/rolstoel!’ Natuurlijk ben ik blij dat ik mijn hbo en master naast mijn werk en gezin heb kunnen halen. En dat ik me daardoor heb kunnen omscholen en kon groeien van begeleider naar docent. Ik hoop ook wel dat ik voor studenten, collega’s en stagebegeleiders een voorbeeld kan zijn dat het hebben van een beperking of het nodig hebben van een rolstoel niet in de weg hoeft te staan om een goede docent te zijn. Maar ik heb liever dat het als iets normaals gezien wordt, dan dat ik nou zo’n enorme prestatie heb neergezet.

Waar ik dan wel echt trots op ben? Op ons gezin. Hoe mijn man en ik door de jaren met elkaar meegegroeid zijn en daarmee een veilige thuisbasis voor onze twee geweldige meiden hebben kunnen vormen. Waar je met elkaar kunt lachen, huilen, boos of blij zijn. Maar bovenal waar je mag zijn wie je wil zijn. Vooral het afgelopen jaar laten die meiden steeds meer van zichzelf zien, wat mij een ontzettend trotse moeder maakt.

En dat is niet in één moment te vangen. Niet alleen een geboorte of trouwdag, het uit de kast komen of een tondeuse op je hoofd zetten, iets zelfstandig kunnen of juist een drempel overwinnen en om hulp vragen. Maar soms als we met z’n vieren bij elkaar zijn, is het net als de troetelbeertjes die met elkaar stralen en elkaars krachten versterken. Waarschijnlijk ben ik de enige die het zo ziet, maar ik hoop toch wel dat anderen het voelen.

Dag 23: Mijn wens voor EDS/HSD

Het belangrijkste aan deze EDS/HSD Awareness maand is toch wel dat meer bekendheid gaat leiden tot een snellere diagnose en passende behandeling. Dat is waarom ik hieraan meedoe en hopelijk ook met effect, al is het nog zo klein.

Voor mij is het niet meer zo belangrijk, maar ik hoop dat de volgende generatie nog gaat meemaken dat duidelijk is welk gendefect de oorzaak is van hEDS en het onderscheid tussen hEDS en HSD nog duidelijker is. Zodat er echt met 100% zekerheid een diagnose gegeven kan worden. En dat alle artsen en andere medische specialisten bekend zijn met EDS/HSD en weten hoe ze hiermee om kunnen gaan.

Ken jij iemand met EDS of HSD, of ben je zelf zo iemand? Help je mee om deze maand meer bekendheid te geven aan Ehlers Danlossyndromen? Vertel jouw verhaal of deel dat van anderen!

/0 Reacties/door

EDS & HSD Awareness Challenge dag 8 t/m 15

Zoals elk jaar staat de maand mei in het teken van EDS en HSD Awareness, om meer bekendheid te geven aan deze bindweefselaandoeningen. Dit jaar doe ik mee aan de Awareness Challenge van The Ehlers Danlos Society. Maar dan gewoon op mijn blog en één keer per week in plaats van elke dag.

Nu dus dag 8 tot en met 15!

Dag 8: Beweging en activiteiten

Door gebruik te maken van een goede rolstoel en fiets, lukt het mij prima om aan genoeg beweging te komen. Dansen doe ik met mijn dansrolstoel waardoor ik mijn bekken en enkels niet overbelast. Doordat het zo’n lichte rolstoel is die soepel beweegt, kost het mijn polsen niet teveel kracht.

En met mijn driewielligfiets blijft mijn bekken op z’n plek en kan ik toch mijn benen aan het werk zetten. Ik merk wel dat ik ook bij het fietsen eens aan elektrische ondersteuning moet gaan denken. Bij heuveltjes of lange stukken fietsen krijg ik last van mijn knieën.

Thuis bewegen binnen mijn grenzen is soms nog wel lastig. Ik kan korte stukken lopen, dus loop ik binnenshuis gewoon. Maar nu ik zoveel thuis ben, zijn al die korte stukken bij elkaar opgeteld toch teveel. Ik doe dus eerder teveel dan te weinig.

Dag 9: Inclusie

Het verloop van hEDS bij mij is redelijk geleidelijk gegaan. Waar ik eerst nog onzichtbaar ziek was, werd dat later met rolstoel wel een zichtbare beperking. En in beide gevallen loop je tegen van alles aan, omdat de samenleving nu eenmaal op gezonde, fitte mensen is ingericht.

Nu heb ik een inclusieve samenleving altijd al belangrijk gevonden, ook in mijn werk in de gehandicaptenzorg en het onderwijs. Inclusie wil zeggen dat iedereen mee moet kunnen doen, ongeacht achtergrond, kleur, beperking, enzovoort. Daarbij vind ik het ook belangrijk dat die diversiteit die er wel is in de samenleving, ook zichtbaar is in alle hoeken en lagen. Ik hoop daarin een beetje te hebben bijgedragen door te laten zien dat je een prima docent kan zijn met rolstoel. En met Misiconi laten we zien dat ook in dans diversiteit het juist nog boeiender en mooier kan maken.

En ja, af en toe laat ik ook wat van me horen als iets niet zo toegankelijk is als zou moeten. Of als ik me stoor aan de manier waarop mensen met een beperking benaderd worden. Inclusie gaat niet vanzelf, soms hebben mensen een zetje nodig om iets van een andere kant te kunnen bekijken.

Dag 10: Mentale gezondheid

Ik mag van geluk spreken dat ik hier niet zo heel erg over mee kan praten. Het komt namelijk wel vaker voor dat mensen met hEDS last hebben van depressies, angsten of andere psychische en neurologische (ontwikkelings)stoornissen. (Zie ook dit Engelstalige artikel.)

Er zijn wel periodes geweest dat ik niet zo gelukkig was met mezelf of de situatie waar ik me in bevond. Bij mijn eerste revalidatietraject heb ik wel begeleiding gehad van een psycholoog, maar haar aanpak sloot niet aan bij wat ik nodig had. Na dat revalidatietraject ben ik zelf naar een psycholoog gegaan waar ik wel wat aan had.

Ik vond het toen vooral lastig dat ik niet meer de moeder/partner/wat dan ook kon zijn die ik had willen zijn. Mijn lijf ging achteruit en trapte bij alles op de rem, terwijl alles en iedereen om me heen doorging, zonder mij. Dat maakte dat ik soms juist ver over mijn grenzen ging om anderen toch bij te kunnen houden, bijvoorbeeld als ik met vriendinnen uitging. En op andere momenten gooide ik juist het bijltje erbij neer en ging ik in mijn eentje verdrietig zitten zijn.

Door die psycholoog ben ik er wel meer over gaan praten, ook met mijn man. En dat hielp voor mij voldoende. Niet dat ik daarna nooit meer over mijn grenzen ging, maar het meer delen maakte dat ik me minder verdrietig voelde om wat ik steeds maar moest inleveren.

Dit was trouwens allemaal nog voordat ik een diagnose had. Ik denk dat ik er mentaal nog minder last van zou hebben gehad als ik eerder een diagnose had en niet zo lang in mijn eentje had hoeven aanmodderen.

Dag 11: Natuur en omgeving

Fietsen doe ik dus graag. En op zich maakt het mij niet eens zo uit of dat in de natuur of in de stad is. Ik hou ook van de vele havens die hier in de buurt zijn.

Waar ik heen wil, vraagt wel steeds een ander hulpmiddel. Zo kan ik met mijn driewielligfiets fijne fietstochtjes maken. Regelmatig ook met mijn man, die dan achter mij aan skate terwijl hij mijn rugleuning vast heeft. Zo helpen we elkaar en gaan we net wat harder dan los van elkaar.

Als we met het gezin in het bos willen wandelen, hang ik mijn Freewheel en Smartdrive aan mijn rolstoel. Dan nog neem ik het liefst de geasfalteerde paden, maar dat Freewheel zorgt ervoor dat ik ook nog weleens een andere route kan nemen.

De wijk waar we wonen is niet heel erg rolstoelvriendelijk. Er staan vaak bankjes, fietsen en bloempotten op de stoep, waardoor ik de straat op moet. Op zich gaat dat meestal prima, omdat de straten ook al zo smal zijn dat auto’s niet zo hard rijden.

driewielligfiets broekpolder hase lepus woutlander

Dag 12 + 13: Specialisten, artsen en medische afspraken

Deze twee dagen heb ik even samen genomen, omdat er voor mij een grote overlap in zit. Medische afspraken probeer ik waar mogelijk te beperken en steeds maar één ding tegelijk aan te pakken. Ik heb een revalidatiearts met verstand van EDS die ik een paar keer per jaar zie en waarmee ik dit soort dingen bespreek en afstem. Via die revalidatiearts krijg ik ook doorverwijzingen voor braces of orthopedische schoenen.

Fysiotherapie heb ik al een aantal jaar niet meer. Met de verschillende fysiotherapeuten die ik in de jaren daarvoor gezien heb (sommigen gespecialiseerd in polsen of bekken), heb ik een aardige lijst met oefeningen waar ik zelf mee aan de slag kan.

Ik heb een fijne ergotherapeut waar ik een afspraak mee maak wanneer ik tegen iets aanloop waar ik haar hulp bij kan gebruiken. Eerst was dat bijvoorbeeld een goede stoel vinden om mee te kunnen werken en nu hoe ik het thuiszitten goed aan kan pakken.

En af en toe komt er weer iets nieuws bij, wat verder onderzoek of behandeling nodig heeft. Bijvoorbeeld een slaaponderzoek vanwege benauwdheid ‘s nachts, logopedie vanwege moeite met slikken en praten, begeleiding van een diëtist om uit te zoeken waar mijn maag en darmen zo slecht op reageren.

Vooral met mijn revalidatiearts en ergotherapeut ben ik erg blij. En ik heb ook wel een fysiotherapeut waar ik op terug kan vallen als dat nodig is. Maar verder is het elke keer weer afwachten wie je treft, of ze snappen wat EDS inhoudt en je verder kunnen helpen. Ik heb ook weleens minder fijne specialisten getroffen. Zoals een chiropractor die wel even in zes weken mijn bekkeninstabiliteit zou fixen en ondertussen elke keer weer een andere heup scheef trok.

Dag 14: Uitleggen van EDS/HSD

De korte versie is dat ik het hypermobiel EhlersDanlossyndroom (hEDS) heb en dus nogal gammel in elkaar zit.

Als ik wat uitgebreider uitleg wat hEDS met mijn lijf doet, maak ik meestal de vergelijking met elastiekjes. HEDS is een genetische bindweefselaandoening. Bindweefsel houdt alles in je lijf bij elkaar en bij hEDS doet dat bindweefsel dus niet wat zou moeten. Bijvoorbeeld in je gewrichten, daar zorgt het bindweefsel in je gewrichtsbanden er normaal voor dat die gewrichten netjes in de kom blijven, als een soort van elastiek. Bij mij is dat elastiek uitgelubberd, waardoor er teveel beweging in die gewrichten zit. Dat veroorzaakt hypermobiele, pijnlijke gewrichten.

En omdat die elastiekjes van mij hun werk niet goed doen, kost het me veel moeite om bijvoorbeeld te lopen, staan of zitten. In je spieren zit namelijk ook bindweefsel en je kunt dit nooit zover trainen dat je spieren alles op kunnen vangen. Hulpmiddelen zoals braces, orthopedische schoenen of een rolstoel kunnen daar wel bij helpen.

Behalve uitgelubberde elastiekjes, heb ik ook wat uitgelubberde ballonnen in mijn buik, die daar weer voor ongemak zorgen.

Dag 15: Blijf thuis (isolatie)

Aan het begin van het hele coronagebeuren maakte ik me wel zorgen dat ik met hEDS ook binnen een risicogroep zou vallen. In maart vorig jaar bleef ik dan ook thuis, ook voor mijn werk. En op zich was dat toen wel een goede keuze, want door alles wat er in het onderwijs aangepast moest worden, raakte mijn lijf snel overbelast en kreeg ik er wat klachten bij. Als ik er dan ook nog corona bij had gekregen, was ik nog verder van huis.

Maar toen de scholen weer open gingen na de eerste lockdown, ben ik ook weer naar school gegaan. Wel hield ik mijn lijf goed in de gaten. Met mijn revalidatiearts had ik het ook besproken en hij stond er net zo in als ik. Mijn weerstand is in orde en ik heb geen hart- of longklachten. Dysautonomie zou waarschijnlijk geen goede combinatie zijn met corona, dus ik ben verder wel steeds voorzichtig geweest in het contact met anderen.

Ken jij iemand met EDS of HSD, of ben je zelf zo iemand? Help je mee om deze maand meer bekendheid te geven aan Ehlers Danlossyndromen? Vertel jouw verhaal of deel dat van anderen!

/1 Reactie/door

EDS & HSD Awareness Challenge dag 1 t/m 7

Zebraprint-achtergrond met daarop de afbeelding van de EDS & HSD Awareness month social media challenge van The Ehlers Danlos Society met 31 onderwerpen.

Zoals elk jaar staat de maand mei in het teken van EDS en HSD Awareness, om meer bekendheid te geven aan deze bindweefselaandoeningen. Dit jaar wilde ik een poging doen om mee te doen aan de Awareness Challenge van The Ehlers Danlos Society. Maar dan gewoon op mijn blog en één keer per week in plaats van elke dag.

Aan het eind van deze eerste week komen dus dag 1 tot en met 7 aan bod.

Dag 1: Dit ben ik

Ik ben Jacqueline, een veertiger die met man en twee tienermeiden in Vlaardingen woont. Daar werk ik ook als docent pedagogiek en examenleider in het mbo, maar nu voorlopig even niet. En dat vind ik best jammer, want het is een superleuke baan waar ik in de loop van de jaren toch best goed in ben geworden, als ik mijn collega’s en studenten mag geloven.

Buiten die superleuke baan heb ik nog wel meer leuke bezigheden. Zo dans ik (met rolstoel) bij een inclusief dansgezelschap (Misiconi) en houd ik ervan om jurkjes te naaien. Fietsen op mijn driewielligfiets doe ik ook graag, zolang het maar niet regent.

Verder kun je met mij alle kanten op, ik ben ongeveer net zo flexibel als mijn lijf. Soms houd ik van drukte en mensen om me heen en soms geniet ik van de rust en het alleen zijn. Soms flap ik er van alles uit zonder na te denken en soms luister ik liever naar anderen. Ik kan best weleens kritisch en perfectionistisch zijn, maar daar heb ik vooral zelf het meeste last van.

Nog iets wat bij mij hoort, is het hypermobiel Ehlers Danlossyndroom (hEDS). Dat remt mij en mijn lijf nogal af in van alles, maar het hoort wel bij mij.

driewielligfiets hase lepus comfort

Dag 2: Diagnose

Het duurde wel even voordat bij mij duidelijk werd dat mijn klachten bij hEDS hoorden. Zelf nam ik het pas serieus toen ik bij het werken in de gehandicaptenzorg last van mijn polsen kreeg. Maar behalve wat fysiotherapie, polsbraces en het advies om ander werk te zoeken, werd dat verder niet opgepakt. Twee zwangerschappen later waren er gammele knieën, enkels en bekken bij gekomen. Vooral die bekkeninstabiliteit die na de bevalling eigenlijk alleen maar verergerde, zat me erg in de weg.

Maar het werd in eerste instantie op chronische pijn geschoven. Ik was dan wel hypermobiel, maar daar zou ik niet zoveel pijn van moeten hebben.

Op een gegeven moment klopte ik weer aan bij mijn huisarts voor verder onderzoek. Zelf had ik al aan EDS gedacht, maar volgens mijn huisarts was dat zo zeldzaam, dat zou het niet zijn. De reumatoloog heeft mij toen uitgebreid onderzocht en gaf me de diagnose hypermobiliteitssyndroom (dit heet nu HSD: Hypermobility Spectrum Disorder) met verdenking van het hypermobiele type van EDS. Vervolgens kwam ik bij een klinisch geneticus terecht die die verdenking bevestigde. Dit was in 2013, veertien jaar nadat ik met mijn instabiele polsen bij een orthopeed was geweest. En in die veertien jaar had ik al verschillende fysiotherapeuten, ergotherapeuten en artsen gezien. Maar geen van hen had aan EDS gedacht.

Dag 3: Symptomen

EDS is dus een bindweefselaandoening en bindweefsel zit overal in je lijf om alles bij elkaar te houden. In mijn geval doet vooral dat bindweefsel rondom mijn gewrichten het niet zo goed, wat voor hypermobiele en instabiele gewrichten zorgt. Dat levert veel pijn op voor mijn enkels, bekken, heupen en polsen. Maar ook al mijn andere gewrichten zijn snel overbelast of kunnen subluxeren. Gelukkig heb ik amper echte luxaties meegemaakt, alleen mijn pink heb ik een keer uit de kom getrokken.

Behalve die gewrichten die iets te los in elkaar zitten, zit er wel meer niet zo strak op z’n plek als zou moeten. Dat levert regelmatig problemen op met slikken, praten, maag, darmen en blaas. Niet heel dramatisch hoor, maar er blijft wat meer hangen dan zou moeten en gaat niet allemaal vanzelf.

Dan heb ik ook nog iets van dysautonomie, waarvan ik zelf niet precies weet waar het ene ophoudt en het andere begint. Want dat mijn spijsvertering niet helemaal werkt zoals zou moeten, kan ook door dysautonomie komen. Net als dat mijn temperatuur niet altijd doet wat zou moeten, of dat mijn slaap niet geweldig is.

Alles bij elkaar levert het op dat ik maar beperkt belastbaar ben. Mijn gewrichten of spieren doen snel pijn bij overbelasting en ik ben snel moe. Dat is niet iets wat even te trainen is, omdat mijn belabberde bindweefsel hier de oorzaak van is. En daarom is het zo belangrijk om tijdig een passende diagnose te krijgen: dan weet je waar het vandaan komt en kun je ermee leren omgaan voordat je iets blijvend kapotmaakt.

Dag 4: Een dag met hEDS

Op dit moment ben ik ziek gemeld op mijn werk en vooral veel aan het rusten en herstellen om mijn basis weer te vinden. Best saaie dagen dus.

Rond acht uur kom ik mijn bed uit en ga ik me douchen en aankleden. Meestal zet ik ook even de wasmachine aan. Dan maak ik mijn havermoutpap klaar (iets anders krijg ik ‘s ochtends niet weg) en ruim ik de vaatwasser leeg. Dat alles bij elkaar heb ik in een half uur wel gedaan, maar vervolgens zit ik minstens een uur op de bank met mijn papje om bij te komen.

Vaak probeer ik nog wel iets te doen in de ochtend, omdat ik me dan het fitste voel. Bijvoorbeeld een boodschap, even fietsen of achter de naaimachine. En als dat me ‘s ochtends niet gelukt is, probeer ik het na de lunch wel. Maar meestal houd ik de middag voor bankhangen en wat op mijn laptop doen. Soms spreek ik wel af met iemand, maar dan houd ik de rest van de dag leeg.

Bij het bankhangen zit ik nog een soort van rechtop, met kussens ondersteund en mijn benen op de bank. Maar tussen drie en vijf uur moet ik altijd even platliggen. Niet altijd zo lang, soms is een half uurtje genoeg. Maar wel altijd rond die tijd.

Het avondeten wordt meestal door iemand anders verzorgd. Mijn man en kinderen koken vaker dan ik en dat vind ik eigenlijk wel prettig. Het op de bank eten vind ik minder prettig, maar het lukt me vaak nog niet om tijdens het avondeten zo lang aan tafel rechtop te moeten zitten.

‘s Avonds is het nog even een filmpje of serie kijken en voor elf uur lig ik altijd wel in bed.

platliggen bekkeninstabiliteit hEDS

Dag 5: School/Leraren

Op school had ik altijd een hekel aan gym, maar ik moet zeggen dat ik buiten dat niet heel erg veel last heb gehad van hEDS tijdens mijn schooltijd. Ik had op een gegeven moment wel door dat leraren schrokken als ik door mijn enkel ging en ik dan aan de kant mocht gaan zitten. En aangezien het door mijn enkel gaan bij mij als vanzelf ging, meestal zonder pijn, heb ik dat wel een beetje uitgemolken.

Toen ik met mijn gammele polsen besloot om me om te scholen en nog even een avondopleiding te doen, had ik meer last van mijn hEDS. Juist toen ik zelf eindelijk doorhad dat ik zuinig op mijn lijf moest zijn, werd ik bij de gymlessen op de pabo gepusht om toch maar steeds van alles te proberen. Ook al was het toen al zo dat je met je pabo-diploma niet eens gymlessen zou mogen geven op een basisschool.

En ik vond het ook behoorlijk confronterend dat ik met bordschrijven een onvoldoende kreeg en het steeds opnieuw moest doen. Uitleggen dat mijn polsen instabiel waren en ik niet beter kon dan dat, haalde niks uit.

Dag 6: Managementstrategieën

In de loop van de jaren heb ik wel zo mijn manieren gevonden om met EDS om te gaan. Ook dankzij de twee revalidatietrajecten en de ergotherapeuten die ik daarbuiten om hulp gevraagd heb.

Ik heb vooral een weg moeten vinden in het afwisselen van inspannende en ontspannende activiteiten, niet meer zoveel achter elkaar willen doen. Oftewel de salamitechniek, waar dit blog ook naar vernoemd is. Daarnaast zorgen hulpmiddelen als een wandelstok, rolstoel, driewielligfiets of braces ervoor dat activiteiten minder belastend worden en ik dus meer kan kanten op kan.

Een expert ben ik trouwens nog lang niet op dit gebied. Blijkbaar sluipt het er toch steeds in en ga ik soms ongemerkt en soms expres over mijn grenzen heen.

Dag 7: Comfort

Als je dan al elke dag last hebt van pijn en vermoeidheid, dan mag daar best wat comfort tegenover staan. Ik besteed veel van mijn tijd in huis en in de woonkamer, dus wil ik graag dat het daar van alle gemakken is voorzien. We hebben een enorme bank met veel losse kussens en dekentjes. Als ik lig, is er nog genoeg plek voor de rest van het gezin om op de bank te zitten. En al zit ik nu niet vaak aan tafel, de stoelen heb ik uitgebreid getest voor we ze kochten. De dichte armleuningen zorgen ervoor dat mijn heupen op hun plek blijven. En met de wieltjes hoef ik niet meteen op te staan, ik kan ook een stukje trippelen.

En ik heb wel drie rolstoelen welke aangepast zijn voor de activiteit waar ik ze voor nodig heb. De ene is fijn om in te dansen, de ander om buiten lange afstanden te maken (nog comfortabeler met Freewheel ervoor) en de laatste om ontspannen achter een bureau te kunnen werken en binnenshuis te rollen of trippelen. Een ruime auto waar de rolstoel in past zonder ‘m uit elkaar te hoeven halen, zorgt ook voor extra gemak. Vervolgens ergens dichtbij kunnen parkeren en genoeg ruimte hebben om uit te stappen en de rolstoel uit te laden dankzij mijn gehandicaptenparkeerkaart, is ook fijn.

Braces en een goed matras zorgen dat mijn nachten comfortabel zijn. En onze hoge gasrekening zorgt ervoor dat ik het nooit te koud heb. Als ik al een keer kook, koop ik meestal voorgesneden groenten, zodat het koken mij minder pijn en moeite kost. Eten bestellen (of uit eten als dat weer kan) doen we ook regelmatig.

Nu ik dat zo allemaal opschrijf, besef ik wel dat we ons in de luxe positie bevinden dat we dit comfort kunnen betalen. Wil je een beetje comfortabel kunnen leven met EDS (of een andere beperking of chronische aandoening), dan is dat niet goedkoop.

Ken jij iemand met EDS of HSD, of ben je zelf zo iemand? Help je mee om deze maand meer bekendheid te geven aan Ehlers Danlossyndromen? Vertel jouw verhaal of deel dat van anderen!

Op social media zijn meer mensen te vinden die meedoen aan deze challenge, die vind je onder de hashtag #MyEDSChallenge of MyHSDCHallenge. Twitterdraadjestip: Max, Linda en Marijke.

/0 Reacties/door
,

Even klaar met werken

lesgeven vanuit rolstoel met smartboard

Eerder schreef ik al dat het met pieken en dalen ging, maar vooral bergafwaarts. Inmiddels gaat het toch weer zo bagger, dat ik me heb ziekgemeld op mijn werk.

Geleidelijk aan steeds meer achteruit

Ik had het wel al door dat het niet meer zo lekker ging. Maar omdat het zo geleidelijk aan is gegaan, ben ik het eerst maar eens bij gaan houden. Voor mijn gevoel bestonden mijn dagen vooral uit werken en op de bank liggen en ik wilde zeker weten of mijn gevoel klopte. En het was eigenlijk erger dan ik dacht. Op mijn werkdagen kwam ik na mijn werk amper van de bank af. Op mijn vrije dagen ondernam ik dan nog wel eens wat, maar ook niet veel. Zeker in de voorjaarsvakantie en in het paasweekend was ik vooral aan het bijkomen.

Het maakte niet uit wat ik deed. Al paste ik op mijn vrije dagen perfect de salamitechniek toe, ging ik op mijn werkdagen vroeg naar bed, ik was nog steeds kapot.

En dat was natuurlijk niet de bedoeling. Ik ben niet mijn werkdagen gaan spreiden om vervolgens nog meer uren en dagen doodop te zijn door mijn werk. Het was juist de bedoeling dat ik daar meer energie van kreeg om aan mijn gezin te besteden.

Minder pijn, meer vermoeid

Op sommige vlakken gaat het best aardig hoor. Ik let er goed op dat ik mijn gewrichten niet overbelast en daardoor heb ik daar minder pijn. Nog steeds niet pijnloos, maar qua pijn kom ik de dag echt wel goed door. Ik gebruik mijn rolstoel bij alles wat verder lopen is dan van de voordeur tot de auto. En over het vele platliggen zal je mijn bekken niet horen klagen.

Maar die vermoeidheid voel ik door heel mijn lijf. In mijn spieren, in mijn hoofd. Te moe om te koken of zelfs maar rechtop te zitten bij het avondeten. Te moe om aan het eind van de middag nog een gesprek te kunnen volgen. Of mijn irritaties voor me te houden. Ik word er niet gezelliger op en baal van mezelf. Als moeder, als partner, als collega, als docent.

Ziekgemeld. En toen ging het ineens snel

Het spookte al een tijdje door mijn hoofd, maar ik kreeg het op mijn werk maar niet uit mijn strot. En ik dacht nog even om het bezoek aan mijn revalidatiearts af te wachten, zodat ik misschien iets concreets had om aan te geven. Maar afgelopen dinsdag bleef ik maar met een knoop in mijn maag zitten en heb ik het er (met wat hulp van een collega) toch maar uit gegooid. Het ging niet meer en ik wilde me ziekmelden. En toen ging het snel. Mijn klas zag ik maar één keer in de week en die zat op dat moment in het lokaal op mij te wachten. Als ik het zelf wilde vertellen, was dit wel het moment. En dan het team nog.

Flink wat traantjes gelaten, maar ik voelde me wel erg gesteund door zowel collega’s als studenten.

Woensdag had ik een afspraak bij mijn revalidatiearts en ook daar kreeg ik de bevestiging dat het een goed besluit was. Bij thuiskomst stond er een mooie bos bloemen van collega’s en studenten op me te wachten.

Donderdag zette ik de komende taken rondom de examinering op een rijtje en schreef ik een overdracht van mijn klas. Ik had mijn beoordelingsgesprek wat al eerder ingepland was. Heel fijn om te horen dat ik op veel vlakken nog steeds zeer goed functioneer als docent. We liepen de taken langs die van me overgenomen moesten worden, hoe we het verder aan gingen pakken, ik zei mijn collega’s gedag en dat was dan mijn laatste werkdag op school.

Vrijdag nog een paar laatste mailtjes naar stagebegeleiders, nog meer bloemen gekregen en met het instellen van een automatisch antwoord ook mijn werkmail afgesloten.

Terug naar start

En nu maar zien hoe dit gaat uitpakken. Eerst even terug naar de basis en van daaruit weer kijken in hoe ik mijn belasting en belastbaarheid weer in balans krijg en houd. Ik heb er geen hoge verwachtingen van. Er is als zoveel aangepast in mijn werk en nog is het niet genoeg. Ik denk niet dat het gaat lukken om weer op te bouwen naar die 24 uur werken per week. Ik denk ook niet dat er daarin nog meer aangepast kan worden. Maar ik hoop wel dat ik op een gegeven moment thuis weer wat beter kan functioneren.

Ik weet wel dat ik het vreselijk ga missen. Mijn collega’s, de studenten, het lesgeven, alles. En andersom is het fijn om te horen dat ik ook gemist ga worden, maar verder is het gewoon even om te janken allemaal.

/10 Reacties/door

Boek review: Kneus -en- Co

Martine Reesink (auteur Kneus en Co) zittend in een rolstoel en leunend tegen een muur

Vorige week kreeg ik het nieuwste boek van Martine Reesink in handen: Kneus -en- Co – De isolatie voorbij. Of eigenlijk meer digitaal dan echt fysiek in handen, want de boeken zijn pas sinds gisteren echt beschikbaar.

Martine ontmoette ik jaren geleden online in een lotgenotengroep, maar heb haar ook live leren kennen tijdens een weekendje weg met lotgenoten en een fotoshoot van Facing EDS. Behalve EDS (Ehlers DanlosSyndromen) denk ik dat Martine en ik nog wel meer gemeen hebben. We houden allebei van schrijven en mooie dingen creëren, gaan soms allebei wat te ver over onze grenzen om iets te bereiken of mee te maken. Daarom ook des te meer respect voor haar dat het gelukt is om zo’n prachtig boek uit te brengen!

Om door een ringetje te halen

Want los van wat er dan geschreven is, ziet dit boek eruit om door een ringetje te halen. Met de afwisseling in tekst en afbeeldingen heeft wel iets weg van een tijdschrift, iets wat ook helemaal bij Martine past. Mooie foto’s waarop Martine te zien is, in huispak of badpak en vaak vergezeld met Alex (haar elektrische rolstoel) en Lewis (haar hulphond in opleiding). En de illustraties en gedichten tussendoor maken het helemaal af.

Net als op de website en bijbehorende social media zitten er roze accenten in het boek. Ik hou daar wel van, je ziet dat erover is nagedacht en het ziet er gewoon netjes en strak uit allemaal.

Martine’s beleving van 2020

Ze had er geen beter jaar voor kunnen kiezen om de lezers in mee te nemen. Want wat een raar jaar was 2020. In Kneus -en- Co vertelt Martine hoe alle gebeurtenissen van dat jaar bij haar binnenkwamen. Zoals natuurlijk ook de maatregelen rondom het coronavirus en hoe hier door de (social) media over gesproken werd. De impact die dat maakte op Martine zal voor veel chronisch zieken herkenbaar zijn. En hopelijk geeft het voor de anderen een inkijkje in waar chronisch zieken dagelijks mee moeten dealen.

Daarnaast gebeurde er op persoonlijk vlak ook genoeg. Het trainen van een pup tot hulphond bracht zowel uitdaging als verademing met zich mee. En in het kader van hulp en zorg veranderde er veel in het huishouden van het gezin Reesink.

De gedichten sluiten vaak mooi aan op de columns, alhoewel ik eigenlijk niet zo’n gedichtenmens ben. Bij de meeste gaat de inhoud langs me heen, maar sommigen blijven wel hangen. Zoals ook het gedicht hieronder, wat ook in het boek opgenomen is. Want al zijn mijn dagen vergeleken bij die van Martine wel meer of anders gevuld, ik wil ook zo graag mijn dagen heel.

Aanrader voor zowel bekenden als onbekenden

Onder andere op Facebook heeft Martine al een trouwe club lezers die haar volgen op Welkom in de wereld van een kneus. Zij zullen haar stijl van schrijven en de onderwerpen dan ook zeker herkennen in het boek.

Zelf volg ik Martine ook, maar moet ik eerlijk zeggen dat ik in 2020 een stuk minder online scrollend en lezend mijn vrije tijd doorbracht, omdat mijn werk er al vol genoeg mee zat. Om dan juist nu in boekvorm de belevenissen van haar te lezen, was wel fijn. Het voelde alsof ik iets in te halen had. En een heel boek achter elkaar lezen zorgt er bij mij meer voor dat ik er helemaal in kan duiken. Meer dan de losse blogs, alhoewel die ook wel herkenbaar genoeg zijn om er meteen een beeld bij te hebben.

Ik kan me voorstellen dat andere volgers van Martine dat ook wel zullen hebben. Echt even in het leven van Martine duiken, alsof je bij haar op visite bent en even bijpraat.

Maar voor de lezers die Martine nog niet kennen is Kneus -en- Co juist een mooie gelegenheid om kennis te maken met de belevenissen van iemand die door EDS haar dagen veelal liggend doorbrengt. Wat alle berichtgeving en maatregelen rondom corona met zo iemand doen, welke twijfels er zijn, maar ook de lichtpuntjes.

Meer informatie over het boek en het bestellen daarvan vind je op de website Kneus -en- Co.

/2 Reacties/door