Berichten

,

Strontchagrijnig door al die ontoegankelijke conferenties!

conferenties toegankelijkheid

Dit is niet de eerste keer dat ik over dit onderwerp schrijf. In 2016 schreef ik al over de plus- en minpunten met betrekking tot rolstoelvriendelijkheid bij symposia en conferenties.

Je zou zeggen dat er in drie jaar tijd wel wat veranderd mag zijn. Met dat VN-verdrag dat in werking is gesteld en zelfs al geëvalueerd. Voor mij persoonlijk zijn er ook veranderingen geweest: ik heb mijn rolstoel nu meer nodig dan toen. Elke extra drempel irriteert me nog meer dan toen.

Is het nog wel de moeite waard? Waarom zou je nog naar conferenties willen?

Ik ben docent pedagogiek met een master in Leren & Innoveren. En ik ben niet zover gekomen om verder maar op de automatische piloot les te gaan geven. Ik wil geïnspireerd worden, nieuwe dingen leren, bij blijven met nieuwe ontwikkelingen.

Bijscholing is een belangrijk onderdeel van je vak als docent. Je wil je studenten niet iets leren wat tien jaar geleden relevant was, je wil ze leren wat nu relevant is, of in de toekomst. Daarnaast zijn conferenties, beurzen, symposia en congressen een mooie gelegenheid om te netwerken. Ook om zo samen het onderwijs sterker neer te zetten, maar ook om te zien of er ergens in het onderwijs een plek is waar ik nog beter op mijn plek zou zijn.

Dus ja, ik vind het zeker de moeite waard om dit soort bijeenkomsten te blijven bezoeken. Dat betekent vaak wel dat ik mijn werkdag of vrije dagen eromheen erop aan moet passen. Twee uurtjes langer werken en de dag erna nodig hebben om ervan bij te komen, vind ik nog te overzien voor een keer. Maar een werkdag van 8.00 tot 20.00 uur trek ik echt niet, dus dan zal ik daar nog meer aanpassingen in moeten maken.

Het effect van een ontoegankelijke conferentie

Als het jaren later nog steeds niet verbeterd is, heb ik misschien te weinig laten merken hoeveel last ik ervan heb als een conferentie niet toegankelijk is. Blijkbaar is dan het aangeven in een evaluatie of het doorgeven aan de organisatie niet genoeg.

Goed, hier dan een opsomming, misschien dat het zo iets duidelijker wordt:

  • Als ik na een lange autorit, inclusief file, bij binnenkomst welkom wordt geheten met: ‘Is dat blijvend?’ met een knik naar mijn rolstoel, dan komen er even geen pedagogisch verantwoorde woorden uit mijn mond. Nee, dat is geen fijne binnenkomer.
  • Als ik uit mijn rolstoel moet stappen om een drempel of trap te nemen om bij een workshop of lezing te komen, kost mij dat veel pijn en inspanning. De helft van de informatie gaat dan aan mij voorbij, omdat ik nog aan het bijkomen ben. Ik kan me niet focussen op waar ik voor gekomen ben.
  • Een andere route moeten nemen, of om een liftsleutel moeten vragen, kost tijd. Die tijd is al beperkt tussen het wisselen van workshops (die vaak ook al uitlopen). En het is gewoon niet tof om in een zaal vol mensen te laat binnen te komen.
  • Hoe behulpzaam anderen ook willen zijn, de meesten weten niet hoe ze een rolstoel moeten tillen. Afgelopen week heb ik daardoor mijn rolstoel moeten repareren tijdens een workshop. Een rolstoel repareren is niet iets wat mij makkelijk af gaat, ook dat kost mij veel pijn en inspanning.
  • Continu omhoog moeten kijken om met mensen in gesprek te gaan, wordt al snel vermoeiend. Net als het steeds maar moeten vragen of ik ergens langs mag. Niet alleen fysiek vermoeiend, maar het geeft me ook het gevoel alsof ik er niet bij hoor. Ik word niet gezien.
  • En ik waardeer de hulp van mijn collega’s echt heel erg, maar ik word daardoor wel in een rol geduwd die niet bij mij past. Ik wil zelfstandig kunnen gaan waar ik wil. Niet moeten vragen of iemand drinken voor me wil halen. Of een plekje aan een lage tafel bezet wil houden. Dat ik bof met collega’s die me zo fijn helpen, zou niet eens uitgesproken hoeven te worden. Maar dat wordt het wel, door mensen die mij niet kennen en mij zo nog meer in die afhankelijke rol duwen.

Al die pijn, vermoeidheid, te laat komen en niet gezien of juist als hulpbehoevend gezien worden, maakt dat ik echt strontchagrijnig word van zo’n conferentie. Terwijl de workshops en sprekers inhoudelijk misschien best interessant kunnen zijn.

Beste organisatie, aanpassen is echt niet zo moeilijk!

Ik zal heus niet vragen om alle oude, ontoegankelijke gebouwen plat te gooien. Als er voor die paar mensen zoveel sentimentele waarde aan hangt om per se op zo’n locatie een conferentie te organiseren, prima. Hier dan toch wat tips, die echt niet zo heel veel moeite of geld kosten:

  • Als je weet dat sommige zalen niet toegankelijk zijn voor mensen in een rolstoel of die slecht ter been zijn, neem dan zelf het initiatief om dat als opmerking aan te kunnen vinken op het inschrijfformulier. Dat ik te horen krijg dat ik dat zelf moet aangeven, zonder dat daar ruimte voor is op het inschrijfformulier, is natuurlijk een beetje de omgekeerde wereld. Had ik dat dan bij ‘dieetwensen’ aan moeten geven?
  • In het geval van liften (of invalidentoilet) die alleen met een sleutel werken: geef zo’n sleutel meteen bij de aanmeldbalie mee. Ik ben best bereid om iets als borg af te geven, veel liever dat dan om hulp moeten vragen. En ik denk dat ik niet de enige ben die daar zo over denkt.
  • Grote groepen mensen van eten en drinken moeten voorzien, is altijd lastig. Ik snap dat er in die gevallen (vrijwel altijd) voor een lopend buffet gekozen wordt. Maar als alleen al de drankjes op dienbladen rondgebracht worden, zou dat zoveel schelen. Ook voor mensen zonder beperkingen: hoef je niet twee keer in de rij te staan, of met een bord èn een glas door de mensenmassa te gaan. Maar ik heb ook bijeenkomsten meegemaakt waar zowel de hapjes als de drankjes rondgebracht werden, ideaal!
  • Ook de statafels snap ik, veel praktischer met grote groepen mensen. Maar let hierbij op de plaatsing van de tafels. Zorg voor genoeg ruimte tussen de tafels, zodat er nog steeds een looppad vrij is als er mensen om de tafels staan. En wissel statafels af met lage tafels met stoelen of losse banken. Stop de lage zitjes niet ver weg in een hoek. Alleen maar drie kwartier ouwehoeren bij je vaste statafel met je vaste clubje, levert niet bijzonder veel op. Als het doel netwerken is, zorg dan voor een opdracht waarbij mensen letterlijk in beweging komen en iedereen gezien wordt.
  • Zorg dat de medewerkers die daarover gaan goed op de hoogte zijn van waar te parkeren en wat praktische routes zijn. Dus ook waar de gehandicaptenparkeerplaatsen zich bevinden. Die zijn er niet voor niets en kunnen iemand een hoop moeite besparen.
  • Op een onderwijsgerelateerde bijeenkomst is iemands aandoening of beperking niet handig om in een openingszin op te nemen. Mocht het gesprek toevallig zo lopen, prima. Het hoeft ook weer geen taboe te zijn. Maar zonder verdere kennismaking daarmee binnen te willen vallen… Nee, doe maar niet.

Dit artikel dekt lang niet alles als het gaat om toegankelijkheid bij conferenties. Het is vooral beschreven vanuit mijn oogpunt als rolstoelgebruiker. Voel je dan ook vrij om aanvullingen (al dan niet in de vorm van linkjes) in de reacties achter te laten. En delen mag uiteraard ook! Wie weet kan ik dan over nog drie jaar een heel ander verhaal vertellen.

En aan de organisaties die nu vreselijk op hun teentjes getrapt zijn vanwege al mijn kritiek: wees maar niet bang, dit is vooral een samenvatting van meerdere bijeenkomsten. Er zijn maar weinig organisaties die het op alle punten verprutsen.

/0 Reacties/door

De ene aanvraag na de andere

O4 workhopper rolstoel getest

Het gaat hier best lekker. Niet dat ik mijn dagen nu pijnloos en vol energie doorkom, maar het is allemaal aardig in balans. Mijn werk heb ik inmiddels weer zover opgebouwd, dat ik mijn hele aanstelling weer werk. Ik ben niet meer deels ziek gemeld.

En dat wil ik natuurlijk graag zo houden! Om die reden heb ik de afgelopen week een paar aanvragen de deur uit gedaan. Want ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik met hier en daar wat hulp of aanpassingen, nog best een poos kan blijven werken.

Aanvraag werkrolstoel bij het UWV

Na een aardige zoektocht was ik bij de O4 rolstoel aangekomen. Een rolstoel waar ik me op mijn werk mee kan verplaatsen, goed in kan zitten achter mijn bureau door de verstelbare rugleuning en zitting en de korte stukjes in mijn kantoor kan trippelen. Veel lichter en smaller dan een trippelrolstoel en ik kan er beter mee uit de voeten.

Nu is er dan eindelijk een rapport van mijn ergotherapeut, mede ondertekend door mijn revalidatiearts, dus kon ik de aanvraag versturen.

Ik had dat nooit eerder gedaan, mijn trippelstoel was gewoon door mijn werkgever aangeschaft en dat was eigenlijk wel zo makkelijk. Briefje van de ergotherapeut, bestellen en klaar. Via het UWV gaat dat niet zo snel. Behalve de aanvraag die je met behulp van je Digid verstuurt, moeten er ook documenten met de post verstuurd worden. Of in mijn geval was dat zo, omdat ik nog niet bekend ben bij het UWV. Het rapport van de ergotherapeut waarin staat wat ik nodig heb en waarom, plus mijn arbeidscontract om aan te tonen dat ik in vaste dienst ben.

Aanvraag gehandicaptenparkeerplaats op kenteken

Wij wonen in een oude wijk, vlakbij het centrum, waar de parkeerruimte vrij schaars is. Als ik de auto langs de stoep parkeer, is het voor mij lastig om in en uit te stappen. Dus zo blijven er nog wat minder parkeerplaatsen over. Nu heb ik wel een favoriet plekje op de parkeerplaats iets verderop in de straat. Eentje waarbij ik makkelijk de rolstoel in en uit de auto kan tillen, genoeg ruimte heb om zelf in en uit te stappen en op een afstand die nog net te lopen is voor mij.

Dat is belangrijk voor me, want als ik op een gegeven moment een rolstoel op mijn werk heb, kan ik dus mijn eigen rolstoel thuis laten. Dat scheelt zo zestien keer tillen in de week. Maar als de auto verderop geparkeerd staat, wordt dat lopen toch lastig. En het lijken zulke kleine dingetjes: even de rolstoel in de auto tillen, even een stukje verder lopen… Maar al zulke kleine dingetjes bij elkaar zorgen ervoor dat ik mijn lijf overbelast en weer verder achteruitga. Daar heb ik niet zoveel zin in.

En met een bouwproject om de hoek (ja, daar op mijn favoriete parkeerplekje) wat binnenkort zal gaan starten, raakte ik toch wel een klein beetje in paniek. Straks raak ik alles wat ik nu opgebouwd heb, weer kwijt. Dan zou het zomaar zo kunnen zijn dat de auto drie straten verder geparkeerd moet worden, wat voor mij niet te lopen is.

Vandaar dus dat ik een aanvraag heb ingediend voor een gehandicaptenparkeerplaats op kenteken. Bij ons in de gemeente kom je daarvoor in aanmerking als de parkeerdruk hoog is en je zelf een gehandicaptenparkeerkaart hebt als bestuurder, plus een auto natuurlijk. Deze aanvraag ging ook weer ouderwets via de post. Met behalve het aanvraagformulier ook een kopie van mijn gehandicaptenparkeerkaart, rijbewijs en het kentekenbewijs van onze auto.

En nu maar afwachten…

Ja, die ambtenaren nemen hun tijd er wel voor. Twaalf weken voor de aanvraag van de gehandicaptenparkeerplaats en acht weken voor de aanvraag van een meeneembaar hulpmiddel. Dus het is nu vooral even geduld hebben en afwachten welke beslissingen genomen worden. Vervelend om daarin afhankelijk te moeten zijn van instanties. Aan de andere kant fijn dat ik er gebruik van mag maken. Het gaat me echt zoveel helpen om langer te kunnen blijven werken en me zelfstandig te kunnen verplaatsen.

Wat betreft de gehandicaptenparkeerplaats maak ik me op zich niet zoveel zorgen. Voor zover ik het in kan schatten, voldoe ik aan de eisen die ervoor opgesteld zijn. Het enige wat voor problemen kan zorgen, is dat de parkeerplaats nu eigendom is van de projectontwikkelaar en niet van de gemeente. Dat maakt het wellicht wat lastiger en misschien zal het niet de plek worden die voor mij het beste zou werken.

Het UWV heeft wel wat meer voorwaarden die zij zelf invullen. Zij moeten eerst nog bepalen of ik een structurele functionele beperking heb. Ik weet niet of het in mijn nadeel is dat ik inmiddels weer beter gemeld ben, maar verder denk ik wel dat EDS mij structureel en functioneel beperkt. Behalve dat vergoeden ze alleen de goedkoopste voorziening die geschikt voor mij is. Een O4 rolstoel is niet de goedkoopste rolstoel die er is, maar met alles wat ik geprobeerd heb, is deze wel het meest geschikt.

Heb jij ervaring met dit soort aanvragen? Hoe verliep dit bij jou?

En duim je mee dat het wachten het uiteindelijk waard gaat zijn?

/1 Reactie/door

Buitenbeentje met een blogdip

Ik weet ook niet wat het de laatste tijd is. Het schrijven gaat gewoon even minder soepel dan voorheen. Of eigenlijk gaat het schrijven wel aardig, alleen ben ik er niet zo over uit of ik die schrijfsels wel online wil zetten. Of het wel interessant genoeg is. Er staat dus van alles als concept klaar, maar het afmaken en plaatsen wil even niet lukken.

En het is niet dat er hier niks gebeurt, er gebeurt genoeg! Van alles waar ik me druk om kan maken, of waar ik juist heel blij van word.

Voor vandaag dan maar even ongestructureerd wat zitten tikken, vooral om het maar even van me af te schrijven. En wie weet kom ik zo weer uit dat blogdipje!

Twitter herontdekt

Ik had (of heb nog steeds) twee accounts op Twitter: een persoonlijke en één voor mijn blog. Nu laat ik mijn persoonlijke account langzaamaan afsterven en wil ik die van mijn blog wat meer gaan gebruiken. Niet alleen voor het delen van mijn blogartikelen, maar ook om anderen te volgen, te reageren en te retweeten wat interessant is.

En dat is best leuk! Via via ontdek ik weer nieuwe mensen om te volgen, die weer interessante artikelen of opmerkingen delen. Ik vermaak me er wel mee.

Dus kom me gerust ook volgen en/of laat weten wie ik absoluut zou moeten volgen. Hier kun je me vinden: Salamistinkt

Daten met vriendinnen

Hier kan ik ook zoveel energie van krijgen, zelfs al levert het voor mijn lijf soms wat meer pijn op.

Met een vriendin naar een bandje geweest en daar ontzettend veel lol gehad. Al was het alleen al om de port die per se op moest voor we daar aankwamen en die dus in mijn thermosbeker meegenomen werd. Maar ook de band zelf met hun covers van de Beach Boys, echt geweldig van genoten.

En dan een etentje met vriendinnen die al jaren meegaan, maar waarvan de afstand tussen onze huizen steeds groter wordt. We hadden elkaar al een poos niet gezien, maar het was als vanouds, supergezellig!

Binnenkort heb ik weer een etentje met een groepje andere vriendinnen, die ken ik dan weer van de masteropleiding Leren & Innoveren. Ook dat is inmiddels een trouw clubje geworden en ik kijk ernaar uit om ze weer te zien.

Onderwijsgerelateerde events

Daar heb ik er de laatste tijd ook een aantal van gehad. De NOT, Meetup010, een borrel met het college van bestuur en alle andere docenten van onze organisatie die genomineerd waren voor leraar van het jaar Rotterdam en nog een diner pensant met collega’s van andere locaties en mensen uit het werkveld (kinderopvang).

Hele boeiende gesprekken gehad, waar ik zeker in mijn werk wat aan gehad heb. En het was ook alweer een poos geleden dat ik wat verder dan alleen mijn eigen locatie keek. Het is natuurlijk al een tijdje dat ik deels ziek gemeld ben en eerder had ik er niet de energie voor om dit soort dingen op te pakken. Ik heb het wel gemist en ben blij dat er weer ruimte voor is.

En toch… alles heeft een vreemde nasmaak

Zo kom ik weer bij dat blogdipje uit. Met al die verschillende groepen mensen waar ik contact mee heb of heb gehad, is er geen groep waar ik me voor de volle 100% bij voel passen. En op zich is dat prima, ze vullen elkaar aan en ik kan er halen of brengen wat ik wil.

Maar toch vind ik het lastig als anderen niet begrijpen wat ontoegankelijkheid met mij doet. Of dat ik het gevoel heb minder serieus genomen te worden, omdat ik maar zo weinig werk of zelfs omdat ik een rolstoel gebruik. En aan de andere kant voel ik me niet altijd passen bij de mensen die hier juist voor strijden, omdat niet altijd alles op mij van toepassing is. Ik werk nog, heb een rijk sociaal leven en kan mijn rol als ouder prima vervullen. Wat heb ik dan te klagen?

Ik hang er een beetje tussenin en moet hier weer even mijn draai in vinden. Komt vast goed, ik ben vast niet de enige die zich af en toe een buitenbeentje voelt.

Meteen een oproepje: overspoel me met van alles wat me uit dit dipje kan helpen!

/1 Reactie/door

Een minister van gehandicaptenzaken. Goed idee of niet?

dansrolstoel antikiepwiel

Afgelopen maandag zag ik EDS-lotgenootje Christel bij Jinek, waar ze samen met Lucille Werner sprak over waar gehandicapten tegenaan lopen. En dat een minister van gehandicaptenzaken daar wellicht verandering in kan brengen.

Ik moest het even laten bezinken om me er een mening over te kunnen vormen. Lijkt het mij een goed idee, zo’n minister van gehandicaptenzaken? Hebben ze wel goed over die functie nagedacht? Of is het alleen maar om een tv-programma met bijbehorende verkiezing mee te vullen?

De vacature: ‘minister’ bij de KRO-NCRV

Het is natuurlijk geen zoektocht naar een echte minister, dat gaat via een andere weg dan een tv-programma. Maar met dit middel willen ze de houding van Nederland ten opzichte van mensen met een beperking positief veranderen. Dat is altijd positief natuurlijk en juich ik alleen maar toe.

Als ik de functie-omschrijving lees, zie ik het meer als functie van ambassadeur dan minister. Discussies aanzwengelen, ideeën aandragen, plannen uitvoeren. En dit alles middels diverse media aan de man brengen. Niks nieuws, misschien wel een nieuw jasje. En het klinkt best interessant, maar echt als baan…?

Ze bieden een jaarcontract bij de KRO-NCRV, uren in overleg en een marktconform salaris. Lekker vaag, ik zou er mijn huidige baan niet voor op willen geven. Uren in overleg bij een functie die 2 miljoen mensen moet vertegenwoordigen? Ik vraag me af of veertig uur per week wel voldoende is, wil je die functie goed tot z’n recht laten komen.

Ik ben wel erg benieuwd naar wie er gaan solliciteren en wie er geschikt zouden zijn. In mijn ogen kom je er dus niet ver mee als je dit maar vier uur per week gaat doen. En met het reizen (in ieder geval naar Hilversum) erbij, vallen er ook weer wat mensen af die dit niet kunnen. Dus het mooie idee dat de vacature bedoeld is voor mensen met of zonder beperking, is wel met een korreltje zout te nemen.

Los van het tv-programma: een goed idee, zo’n minister van gehandicaptenzaken?

Het programma wil vooral een statement maken dat gehandicapten een minister verdienen. Of dit voorbeeld gevolgd wordt in de politiek, is nog maar de vraag. Maar ik heb het me dus wel zelf afgevraagd: zou ik het een goed idee vinden?

Nu wordt er verspreid over verschillende ministeries wetgeving bedacht en uitgevoerd gericht op mensen met een beperking. Wanneer er één speciale minister voor zou komen, zal dat nog steeds het geval zijn. Want net als ieder ander mens hebben mensen met een beperking te maken met onderwijs, gezondheid, werk, enzovoort. Dan kan die minister van gehandicaptenzaken de verbindende factor zijn en het steeds op de agenda zetten. Maar het zou ook kunnen dat andere ministeries dan denken: dat is nu niet meer ons pakkie an, los het zelf maar op!

En ik weet ook niet of ik wel een voorstander ben van een minister voor een specifieke doelgroep. Nee, ik neig toch meer naar niet. Andere doelgroepen hebben die ook niet en hoe wil je zo een inclusieve samenleving krijgen? Eigenlijk vind ik gewoon dat de overheid het zonder zo’n minister moet kunnen. Dat elke minister met z’n eigen portefeuille genoeg aandacht heeft voor gehandicapten.

Maar dat mag nog wel een pietsje beter dan hoe het nu gaat. En wie weet helpt het tv-programma daar wel bij, dat men zich in ieder geval wat bewuster wordt van hoe het beter kan.

Heb jij het item over een minister van gehandicaptenzaken ook gezien bij Jinek? Wat vind jij van dit idee?

/1 Reactie/door

Euromast in de herkansing

Euromast Rotterdam nachtKun je het nog herinneren dat we een jaar geleden zo gedesillusioneerd terugkwamen van een uitje naar de Euromast? Niet eens zozeer vanwege de (on-)toegankelijkheid van de Euromast zelf, maar vooral door de lompe benadering door het personeel.

Maar we hadden dus nog vrijkaartjes, die maar een jaar geldig waren. En omdat ik ze toch wel een herkansing gunde, zijn we afgelopen week weer geweest. Dit keer in de avond, om Rotterdam eens van bovenaf in het donker te bekijken.

Euromast RotterdamDonker, koud, nat en winderig

Ja, ik weet het wel uit te kiezen wanneer we eropuit gaan. Dit keer waaide het behoorlijk en het motregende af en toe. Het was dus nog de vraag of de Euroscoop (de lift die tot 185 meter hoog gaat) wel zou gaan, maar we hadden geluk.

Zo hoog op de Euromast waait die wind nog een tikkeltje harder en in de avond, zonder zon, was het behoorlijk fris. Het was ook een hele uitdaging om mijn camera stil te houden. Sowieso voor mij om zo in het donker te ontdekken hoe ik mijn camera het beste kon instellen…

Voordeel van dit weer was wel dat het lekker rustig was op het platform en in de Euroscoop. We konden onze gang gaan en stonden niemand in de weg. En ik vond het erg mooi om Rotterdam zo met al die lichtjes te zien. Heel anders dan overdag.

Euromast Rotterdam

Euroscoop niet toegankelijk voor rolstoelgebruikers? Pfff, echt wel! (Of nee, toch maar niet)

Mijn man is eerst met de kinderen de Euroscoop in geweest. Daarvoor moet je een steile trap op om weer bij een lift aan te komen. Maar omdat het zo rustig was, ging hij nog een keer met mij naar boven. Met het idee dat de wachttijd toch niet zo lang zou zijn.

De trap is inderdaad behoorlijk pittig en zou ik zonder mijn man waarschijnlijk niet aangedurfd hebben. En daarbij wilde de medewerker van de Euromast net even gaan testen of de wind niet te hard was, dus een keer op en neer zonder bezoekers. Dus moesten we toch nog even wat langer wachten dan gedacht. Ik kon wel tegen een hek aan leunen, maar eigenlijk was het staan te lang.

Dus tja… ik snap wel dat ze zeggen dat de Euroscoop niet toegankelijk is voor rolstoelgebruikers of mensen die slecht ter been zijn. Maar ben toch blij dat ik het gedaan heb, ondanks de pijn en moeite. Het maakt het bezoekje aan de Euromast net wat meer af. Met het commentaar door de speakers over wat je allemaal kunt zien als je zo over Rotterdam kijkt, voelde ik me een echte toerist.

Euromast Rotterdam

Herkansing = voldoende

Het zal er vast mee te maken hebben gehad dat het zo rustig was, maar het personeel was ook een stuk vriendelijker dan de vorige keer. En we hebben zo een leuk uitje met het gezin gehad.

Ik blijf het een gemis vinden dat het hoogste gedeelte van de Euromast niet toegankelijk is voor iedereen. Wat dat betreft is de €1,50 korting, die je krijgt als je slecht ter been bent, totaal niet in verhouding. De helft van de prijs zou veel meer in verhouding zijn: je komt maar tot het platform op 100 meter, staat daar in de regen en wind en moet het zonder praatje uit de speakers doen.

Maar al met al toch wel een voldoende voor de herkansing. Mochten ze ooit voor een goed willen gaan, dan is duidelijk wat er verbeterd kan worden. 😉

Ben jij al eens in de Euromast geweest? Wat vond jij ervan?

/0 Reacties/door

Optreden met rolstoel: wat komt er allemaal bij kijken?

misiconistoryteller amsterdam

Vorige week mocht ik weer met Misiconi Dance Company op pad om op te treden. Het was alweer even geleden en ik was dit keer een beetje laat met alles van tevoren checken. Want er komt nogal wat bij kijken voor ik met rolstoel en al ergens op een podium sta. Dus ik dacht, laat ik het eens op een rijtje zetten. Handig voor mensen met rolstoel die ook graag willen optreden, maar ook voor de organisaties die ons willen boeken (kan via de bovenstaande link).

De reis ernaartoe

Zelf kan ik prima autorijden, als het maar niet te lang is. Van tevoren check ik dus hoe lang het rijden is. Als het langer dan een uur is, dan reken ik extra tijd in voor een pauze onderweg. Soms rijden we als dansers ook samen, dan spreken we ergens af en neemt iemand anders het stuur van me over. Dit gaat lang niet altijd, omdat we nogal uit elkaar wonen.

Reizen met het openbaar vervoer met mijn dansrolstoel, daar begin ik niet aan. Mijn dansrolstoel heeft al geen remmen en het is geen pretje om de hele reis je hoepels vast te moeten houden.

Wat voor mij ook nog een fijne manier van reizen is, is met de scooter. Hiermee kan ik mijn dansrolstoel achterop meenemen en bijna overal wel voor de deur parkeren. Nu kan ik hier natuurlijk niet mee naar Groningen, dat zou wat lang duren. Maar Rotterdam en Delft zijn voor mij goed te doen met de scooter.

rolstoeldrager rolstoel scooter

Parkeren: wel of geen gehandicaptenparkeerplaats?

Ook het parkeren zoek ik vooraf uit. Het verschilt per gemeente of je alleen op gehandicaptenparkeerplaatsen gratis mag parkeren met een gehandicaptenparkeerkaart, of ook op andere betaalde parkeerplaatsen. Als je ergens flink wat uurtjes moet doorbrengen, loont het wel om dit van tevoren uit te zoeken. Daar zijn speciale websites voor, maar liever kijk ik op de website van de gemeente. Dan weet je zeker dat je de juiste informatie hebt.

Als je niet hoeft te betalen, neem ik meestal gewoon genoegen met de dichtstbijzijnde parkeerplek. Maar vaak sta je op een gehandicaptenparkeerplaats toch iets beter (ruimer!) en dan is het handig om te weten waar je die kunt vinden. Zoals vorige week in het centrum van Utrecht, dan kun je al niet in dezelfde straat parkeren als waar je moet zijn. En daarbij zijn de gewone parkeerplaatsen veel te krap en staan er overal fietsen in de weg. Datzelfde geldt trouwens voor de andere grote steden.

De meeste gemeentes hebben een plattegrond op hun website waar de gehandicaptenparkeerplaatsen staan aangegeven. Rotterdam (waar ik het meest kom) heeft een lijst met straatnamen per deelgemeente waar een gehandicaptenparkeerplaats is. Dat is wel iets onhandiger, want dan moet je dus wel weer opzoeken welke straten daarvan dichtbij jouw bestemming zijn.

De locatie: niet altijd even toegankelijk

Met Google streetview bekijk ik hoe toegankelijk de entree is van een locatie. Mocht ik me daar zorgen om maken, dan kan ik navragen of er een andere ingang is, of de andere dansers om hulp vragen.

Eigenlijk heb ik nog vrij weinig locaties meegemaakt die echt volledig toegankelijk zijn voor mij met rolstoel.

Bij Nutrecht in Utrecht waren de toiletten niet rolstoeltoegankelijk en waren er veel drempels. De helling bij de entree van het Rietveldtheater in Delft is veel te steil om met rolstoel te kunnen nemen en backstage is alles vrij krap. Van theater de Bussel in Oosterhout kan ik me nog herinneren dat mijn rolstoel over de auto’s in de parkeergarage getild moest worden en er vervolgens een trap beklommen moest worden. De stadsschouwburg in Rotterdam had backstage een enorme drempel, die ik met geen mogelijkheid met een wheely kon nemen.

Met #Storyteller hebben we een aantal keer buiten op straat opgetreden. Dan is het vooraf ook even checken of er niets scherps op de grond ligt en of de straat scheef afloopt.

Op zich red ik het altijd wel, hier en daar met wat hulp. Maar al die obstakels maken het geheel wel net wat vermoeiender. En ik kan me voorstellen dat het mensen die volledig afhankelijk zijn van hun rolstoel weerhoudt om in diverse theaters op te gaan treden.

Mijn favoriete locatie om op te treden is de Doelen in Rotterdam. Ik kan er met mijn scooter heen, maar er zijn ook een aantal gehandicaptenparkeerplaatsen voor de deur. En de kleedkamers daar zijn echt superdeluxe!

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Prettiest dressing room I’ve ever been in 😍

Een bericht gedeeld door Jacqueline (@jacqueline_salamistinkt) op

Voorzichtig met die rolstoel!

Vorige week waren we dus in de prachtige Janskerk in Utrecht. Waardeloos om in de buurt te kunnen parkeren, maar een prima toegankelijk toilet en schuine hellingen bij de drempels. En verder waren er wel wat puntjes waar ik met mijn dansrolstoel op moest letten.

Mijn voetsteun zit bijvoorbeeld erg laag en hier steken nog twee schroeven uit. In de kerk bestond de vloer uit prachtige, maar hobbelige grafstenen. Om deze niet te beschadigen met die schroeven, leunde ik achterover op mijn antikiepwieltje en rolde zo met mijn voorwieltjes in de lucht over die stenen heen.

De schuine hellingen waren van metaal, wat soms wat herrie maakt als je eroverheen rolt. Aangezien we aan het eind van een lezing ons optreden hadden, moest ik mijn momenten kiezen om de helling te nemen en daarbij niet de lezing te verstoren.

En soms ben ik gewoon wat lomp met het openen van deuren, of maak ik een bocht iets te scherp en neem ik een deurpost of tafelpoot mee. Maar in een locatie als een historische kerk doe ik toch wel echt mijn best om extra voorzichtig te zijn.

Waar let jij op als je een theater gaat bezoeken, of gaat optreden?

/0 Reacties/door

Tradities veranderen nu eenmaal

tradities schoen zetten klomp

Waar is toch die goede oude tijd gebleven? Die tijd dat het enige recht van de vrouw echt nog alleen het aanrecht was. Dat gehandicapten en psychiatrische patiënten ver weg van de bewoonde wereld in enorme instellingen opgehokt werden. Dat je gewoon in de klas kon roken. Dat pieten gewoon zwart waren. Dat een man niet met een man mocht trouwen. Dat je kinderen tenminste nog een pak slaag mocht geven als ze stout waren geweest. Ook als het jouw eigen kind niet was. Dat ongewenste intimiteiten gewoon verzwegen werden en er niet zo’n #metoo heisa van gemaakt werd.

Mis je het ook niet? Die goede oude tijd?

Nee, natuurlijk niet. Tijden veranderen. Culturen en tradities veranderen. En dat is maar goed ook.

Cultuur en tradities zijn plaats- en tijdgebonden

Cultuur is niet iets wat aangeboren is, maar aangeleerd. Gewoontes, gebruiken, tradities, bedacht door mensen zelf, om zich te verbinden of juist af te scheiden van de rest.

In Nederland hebben we niet maar één cultuur, maar tal van subculturen. En dan heb ik het niet eens over iemands huidskleur of waar hun (voor-)ouders vandaan komen.

Als ik alleen al kijk naar de verschillende gezinnen die ik ben tegengekomen bij de sporten van mijn kinderen. Dan waren de ouders die langs het hockeyveld stonden best een beetje anders dan die langs het voetbalveld. Maar ook van wijk tot wijk kan het verschillen hoe er bijvoorbeeld tegen opleidingsniveau, geloof, kunst, sport en rolverdeling aan wordt gekeken.

En toch verandert het ook. Hockey is allang geen elitesport meer. Nederland is niet alleen maar protestant of katholiek. Inzichten in wat goed is voor mensen veranderen ook. En het is ook echt niet erg om te veranderen van mening. Soms zie je later pas in dat iets toch niet zo geweldig is als je ooit dacht. Dat die leuke zwarte piet niet voor iedereen zo leuk is en wel degelijk als racisme gezien kan worden.

Het kan ook anders

Ik heb gerookt in een tijd dat dat nog overal kon en ook helemaal prima was. Dat mijn broertje niet bij mij in de rookcoupé wilde zitten, vond ik toen maar raar. En dat mijn teamleider commentaar had op het vele gerook in de woonkamer bij de overdracht, vond ik wat overdreven. Ja, er werd gewoon gerookt op woningen voor verstandelijk gehandicapten, ongeacht of ze zelf rookten of niet, astma hadden of niet… Dat kun je je nu toch niet meer voorstellen?

Mijn ouders hebben erg hun best gedaan op een christelijke opvoeding. De zondag was een rustdag, dus geen ijsjes kopen op zondag, bij het uitgaan voor de zondag thuis zijn en zo waren er nog wel meer regels waar ik niet zo blij mee was. En alhoewel het geloof voor mijn ouders nog steeds zoveel betekent als toen, denk ik wel dat ze milder zijn geworden in de loop van de jaren. Dat iets voor hun als christenen zo is, hoeft niet te betekenen dat een ander minder waard is als diegene andere keuzes maakt.

Soms helpt het om even te schoppen tegen de algemeen geaccepteerde normen om anderen te doen inzien dat het ook anders kan. Zoals ik als puber tegen de regels van mijn ouders schopte. Zoals #metoo mensen wakker schudt. En nee, dat is niet fijn, voor beide partijen niet.

Maar soms kun je je er gewoon meteen al bij neerleggen dat normen veranderen, zeker als je er zelf geen last van hebt. Bijvoorbeeld dat bij wet is vastgelegd dat de samenleving toegankelijk moet zijn voor mensen met een beperking. Of winkels die zich inzetten om meer genderneutraal hun kleding aan te bieden. Wat maakt het uit of iets niet meer onder het bordje ‘jongens’ of ‘meisjes’ hangt? Koop gewoon wat je leuk vindt!

Mensenrechten zijn cultuuroverstijgend

Mocht je het nou echt lastig vinden, al die veranderingen, dan is er een uitgangspunt wat altijd toe te passen is: mensenrechten. Daar valt een hoop over te lezen (klik maar op de link), maar bovenal: discriminatie is gewoon not done. Mensen belachelijk maken of minderwaardig behandelen om hun ras, geloof, gender, handicap of wat dan ook, kan gewoon niet.

Dus als een groep zich gediscrimineerd voelt, zijn wij als samenleving verplicht hier wat mee te doen. En als dat je niet zint, dan ‘rot je maar op naar een land waar geen mensenrechten zijn’? Nee, dat oog om oog, tand om tand is ook allang niet meer van deze tijd. Maar ik word er wel een beetje moe van als mensen steeds maar blijven zeggen dat anderen op moeten rotten als ze moeite hebben met Nederlandse tradities. Mensenrechten horen bij de Nederlands cultuur, veel meer dan de schmink van een piet.

Het is echt niet zo ingrijpend om hier en daar wat wijzigingen in tradities aan te brengen. Is er iemand die de roe mist? Of denk je dat de kerstboom bij de geboorte van het kindeke Jezus ook al versierd werd? Hoeveel Nederlanders lopen er nu echt nog op klompen?

Als we dat sinterklaasfeest echt zo belangrijk vinden voor de kinderen als dat we zeggen, dan moeten we ook naar ze luisteren als ze zeggen dat zwarte piet om aanpassing vraagt.

Aanpassen naar tradities waar iedereen plezier van heeft

In mijn ogen is het niet zo moeilijk: die roetveegpiet is een prima alternatief. Het past mooi in het sinterklaasverhaal, voor kinderen maakt het echt niet uit, je zit niet meer met schmink die je niet uit je oren krijgt, prima allemaal toch?

Dan is nog wel de vraag hoe daar te komen.

Mijn aanpak: alle felle pro-zwartepieten op Facebook zet ik op snooze. Hiermee in discussie gaan, levert toch niets op en het kwetst me alleen maar om te zien dat mensen die ik toch graag zie, zo lelijk kunnen doen naar anderen. Protestacties zijn niet mijn ding, maar ik wil wel laten weten waar ik sta. Als maar steeds meer mensen dat doen: laten horen hoe het anders kan, waarom het anders moet. En daar tegenover geweld en racisme niet meer beloond wordt. Misschien wordt het dan ooit wel beter?

Even als voetnoot: Ik besef me heel goed dat we in een land met zoveel diversiteit niet allemaal hetzelfde kunnen denken. Hoeft ook niet, ik zal je niet afschrijven als je een andere mening hebt dan ik. Maar ik hoop wel dat ik hiermee iets meer zicht heb gegeven op mijn mening en misschien zelfs hier en daar iemand heb laten inzien dat het echt geen ramp is als tradities veranderen.

/2 Reacties/door

Shimmy Shake Festival was weer super!

Shimmy Shake Festival

Afgelopen weekend was de vijfde editie van het Shimmy Shake Festival in het Maaspodium te Rotterdam. Buikdans in een modern jasje, een mix van verschillende stijlen voor alle leeftijden.

Sfeer tijdens het Shimmy Shake Festival

De foyer was gevuld met kraampjes met kleding, sieraden en lekkere hapjes. En de vloer bezaaid met kleden en krukjes, kussens en lage tafels. Ok, niet heel praktisch om met je rolstoel doorheen te moeten, maar het ziet er wel gezellig uit.

Over praktisch gesproken: ik heb dit jaar ontdekt dat er ook een invalidentoilet beneden is. Geen idee of idee er voorgaande jaren ook was, maar hij viel me nu pas op.

Los van de aankleding zijn het vooral de mensen die het zo’n gezellige sfeer geven. Het voelt altijd als thuiskomen met alle oude bekenden die je tegenkomt.

En ik kan ook alleen maar beamen wat Gail hier in het filmpje vertelt. Het straatbeeld in Rotterdam is één en al fusion en het is mooi om te zien hoe mensen ook open staan voor andere dansstijlen en dit met elkaar mixen.

Shimmy Shake Galashow & Matinee Mash-up

Zaterdagavond was er een galashow waar ik heen ben gegaan. Hier waren een aantal danseressen vanuit de Talent Search (waar ik ook aan mee heb gedaan) uitgekozen om door te gaan naar The Next Level. Zij mochten dus in deze galashow hun dans laten zien. Ontzettend leuk om hun dans weer te zien en hoe ze die nog mooier gemaakt hebben.

Daarnaast waren er verschillende topdanseressen uit binnen- en buitenland. Sommigen kende ik al van voorgaande festivals, zoals Tjarda van Straten, Nargis en Dutch Tribal Collective. Maar er waren er ook bij die ik nog niet eerder had gezien, zoals Olga Meos en Natasha Korotkova. Een echt indrukwekkend mooie show!

Zondagmiddag was er de Matinee Mash-up met een enorm diverse show. Hierin waren een paar projecten van Shimmy Shake te zien, het kids project en de Golden Girls (danseressen van 65+). Zo mooi om dat plezier in dansen te zien, ongeacht leeftijd. En nog meer groepen, duo’s of solisten, vanuit dansscholen uit alle hoeken van Nederland (of daarbuiten).

Ik geloof dat ik zo’n beetje elk jaar wel geweest ben en het is leuk om dan dansers te herkennen aan hun stijl, maar toch ook weer verrast te worden. De Matinee Mash-up werd afgesloten door Xclusiv Company en dat was heel, heel tof. Geen buikdansgroep, maar een uitstapje naar urban en dat gaat prima samen zo!

Workshop Anatomy of the Upper Body (Olga Meos)

Eigenlijk had ik me er een tijd geleden al bij neergelegd dat het volgen van buikdansworkshops niet meer voor mij was weggelegd. Zo lang kan ik gewoon echt niet meer op mijn benen staan.

Maar toen ik zag dat er een workshop vooral gericht op het bovenlichaam was, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en gevraagd of ik met mijn dansrolstoel mee kon doen. En dat kon!

Alsnog was ik best zenuwachtig om dan als enige in een groep in een rolstoel te zitten, terwijl ik de andere dansers en dansdocent niet ken en ook niet weet wat ze gewend zijn. Maar al die zenuwen waren nergens voor nodig, want het ging gewoon super.

Aan het begin heb ik heel even afgestemd met Olga wat ik wel en niet kon. Door de ruimte bewegen en tegelijkertijd van alles met mijn armen doen, dat gaat niet, maar dat was ook niet nodig voor deze workshop. Grondoefeningen kan ik meestal wel meedoen, soms met wat smokkelen hier en daar.

Uiteindelijk heb ik bijna alles mee kunnen doen. Alleen planken gaat niet en daar zaten er wel een aantal van bij. Olga kwam dan ook langs om de oefening iets aan te passen, zodat ik toch dezelfde spieren zou meepakken.

Maar verder vooral veel geoefend met body waves en tegelijkertijd je armen mooi hoog houden en floreo’s met je handen maken. Met een zill op je hoofd of elleboog om deze op hun plek te houden. Dat is wel een oefening om erin te houden!

Achteraf nog wat lieve complimenten gehad van Olga en samen op de foto gegaan:

Kom jij volgend jaar ook naar het Shimmy Shake Festival?

/0 Reacties/door

Mijn woonbehoeften in kaart gebracht

trap rolstoelen woonbehoeftenOns eerste huis wat mijn man en ik kochten, was een bovenwoning. Heel praktisch was dat niet toen onze oudste geboren werd, al snel verhuisden we naar een andere woning. En in dat huis wonen we inmiddels al vijftien jaar. We zitten hier prima, geen verhuisplannen voorlopig!

Woonbehoeften veranderen met de jaren

Toen we dit huis kochten, was ik allang blij dat er maar één trap in het huis aanwezig is. Je deed de deur open, kon zo met de kinderwagen naar binnen rijden en op de bank ploffen. Inmiddels zijn de kinderwagen en buggy al lang en breed de deur uit, traphekjes zijn ook niet meer nodig. Babykamers worden tienerkamers en onze smaak qua interieur wil ook nog weleens veranderen. Maar nu de kinderen oud genoeg zijn om zichzelf te redden, merk ik dat het huis steeds meer op mijn woonbehoeften aangepast moet worden.

Op zich red ik me nog prima hoor. Binnenshuis gebruik ik mijn rolstoel niet en kan deze afstanden dus gewoon lopen. We hebben een beetje een aparte indeling in ons huis, maar daarbij is het voordeel dat we één grote benedenverdieping hebben en één grote bovenverdieping. Boven zijn de slaapkamers, badkamer en washok, beneden de woonkamer, keuken, naaikamer en berging. Als het zou moeten, kan ik gewoon ‘s ochtends naar beneden gaan en pas ‘s avonds bij het naar bed gaan weer naar boven gaan. Dan hoef ik de trap dus maar één keer af en één keer op, dat is nog goed te doen.

Hoe breng je je woonbehoeften in kaart?

Net zoals je bij het krijgen van kinderen je gaat verdiepen in wat je huis nodig heeft om het veilig, praktisch en aangenaam te maken, kun je dat in een andere fase ook doen. Alleen moet je daarvoor net wat andere informatiebronnen aanboren. Aan het consultatiebureau of een babywinkel zul je niet veel hebben.

Behalve dat ik hierover met mijn man overleg, kijk ik het ook weleens af bij lotgenoten. Wat hebben zij al in hun huis aangepast waar ik ook wat aan zou kunnen hebben?

De supportbeurs bezoek ik wanneer ik kan. Hier kun je hulpmiddelen en aanpassingen echt zien en uitproberen, waardoor je een beter beeld krijgt of iets bij je past.

Op het moment dat ik ergens tegen aanloop thuis (letterlijk of figuurlijk), vraag ik mijn ergotherapeut om een afspraak om mee te denken. Mocht het nodig zijn, dan bof ik dat ik tot nu toe ook altijd meedenkende wmo-consulenten heb gehad. Alhoewel ik soms vind dat die een stapje te snel gaan. Als het aan die wmo-consulent had gelegen, had ik vier jaar geleden al een traplift gehad.

En soms kom ik op internet handige tools tegen. Zo kun je met behulp van een vragenlijst van Langer Thuis in Huis een persoonlijk plan opstellen. Door alle vragen langs te gaan, kom je dingen tegen waar je zelf misschien niet aan gedacht had. Je krijgt dan een overzicht met oplossingen en een kostenindicatie. Vooral dat laatst vind ik erg handig, want het liefst regel ik dit soort dingen zonder tussenkomst van de wmo.

Wat ik zou willen veranderen in ons huis

Ons huis is rond 1900 gebouwd, dus dat er altijd wel iets te klussen is, hebben we daarbij voor lief genomen. Als basis is het een prima huis, alleen heb ik inmiddels een aardig lijstje met veranderplannen:

  1. Alle schrootjesplafonds vervangen. Dat is echt een twintigjarenplan geloof ik. Mijn man pakt het kamer voor kamer aan, met pauzes. Hij stript dan meteen de hele kamer en bouwt ‘m weer helemaal op, inclusief isolatie, elektra, verwarming, enzovoort. Onze eigen slaapkamer is toch wel onze trots, dat heeft hij echt mooi gedaan.
  2. Een nieuwe badkamer. Nu hebben we een lelijke jaren ’90 badkamer met nepmarmeren tegels en zilveren randjes. En inmiddels hebben we al een aannemer gevonden die de klus gaat klaren. Het ligbad gaat eruit, de enkele wasbak wordt een dubbele en de krappe douchecabine wordt vervangen door een ruime inloopdouche. Er zou dan ook een krukje in de douche passen, zodat ik niet zo lang hoef te staan.
  3. Een verhoogde stoep en opritje bij de voordeur. We hebben maar een smal stoepje voor de deur en komt geregeld voor dat er een fiets, auto of container staat en de weg verspert. Dan moet ik dus vanaf de straat al uit mijn rolstoel stappen en twee hoge drempels nemen. Het gaat nog wel, maar steeds lastiger. Ik heb al een aanvraag ingediend en een gesprek met de wmo-consulent hierover gehad. Gaat vast goedkomen binnenkort.
  4. Een brede deur naar de berging toe. Ach ja, we moeten allemaal zo onze dromen hebben, ook al komen ze niet altijd uit. Het zou me zo fijn lijken als ik mijn driewielligfiets niet meer op zijn zijkant door de deur hoef te tillen. Maar die deur en vooral de stenen eromheen zouden dan niet meer zo mooi bij de rest van het huis passen. En ons mooie, oude huis willen we graag mooi houden. Dus het alternatief is dat mijn man mijn fiets nu regelmatig naar buiten of naar binnen tilt.
  5. Een (trap-)lift. Hmmm, tja… Op zich wil ik dit nog zo lang mogelijk uitstellen. De trap ben ik gewend, ik weet waar ik me vast kan houden en hoe ik mijn voeten neer kan zetten. Dus voorlopig gaat het nog wel, als ik ‘m maar niet tig keer op een dag op en af moet. Maar als we hier echt nog heel lang willen blijven wonen, zit het er toch wel een keer aan te komen. Een wmo-consulent heeft me al verteld dat een traplift mogelijk is en ik heb ook al eens geïnformeerd naar een gewone lift voor in een woonhuis. Het kan en zal ooit nodig zijn, maar nu nog even niet. Overigens is een tweedehands traplift dan ook het overwegen waard. Op die manier is het een stuk betaalbaarder en kan het wellicht zonder tussenkomst van de wmo geregeld worden. En zo worden de (misschien niet eens zo heel lang) gebruikte trapliften gered van de schroothoop.

Voorlopig genoeg te doen nog hier in huis en zo kunnen we er hopelijk nog een flinke poos van genieten. In ieder geval tot de kinderen de deur uit zijn, dan wordt het misschien toch wel een beetje te groot voor ons tweetjes…

Dit artikel is tot stand gekomen door middel van een samenwerking.

/1 Reactie/door

De dag/ week/ maand van de…

dansrolstoel antikiepwielHet is amper bij te houden, elk jaar komen er weer nieuwe dagen van dit, weken van dat. Sommigen nationaal en anderen internationaal en die hoeven dan niet eens altijd op dezelfde dag te vallen.

En nu de maand oktober gestart is, lijkt het wel of het helemaal is losgebarsten.

De dag van…

Dat het op 4 oktober dierendag was, wist je vast al wel. Maar wist je ook dat het 5 oktober de dag van de leraar was? Dat was overigens tegelijk met de nationale ouderendag (terwijl er op 1 oktober dan weer een internationale dag voor ouderen was).

Op de dag van de leraar wordt er aandacht besteed aan het belang van onderwijs. Ook was er een verkiezing voor leraar van het jaar. Daar was ik wel voor genomineerd, maar ik had niet de illusie dat ik die ook zou winnen. Er was een onderwijsfestival met allerlei interessante sprekers en workshops, maar ik ben er helaas niet heen geweest. Wel heb ik een gebakje op mijn werk gekregen, net als alle andere docenten.

De week van…

Afgelopen week was door meerderen opgeëist. Het was de week van de toegankelijkheid, de week van de opvoeding en valpreventieweek. En niet te vergeten: de kinderboekenweek is inmiddels ook alweer gestart.

Ik heb het idee dat er steeds meer met de week van de toegankelijkheid gedaan wordt. Mag ook wel een keer, want zo toegankelijk is Nederland echt nog niet. Afgelopen woensdag was er bijvoorbeeld een testdag van Ongehinderd, waarbij overal in het land vrijetijdslocaties getest en in kaart gebracht werden. Op social media heb ik er van alles van voorbij zien komen, dus hopelijk heeft dit alles een positief effect gehad.

De week van de opvoeding is eerlijk gezegd een beetje langs me heen gegaan. En ergens vind ik dat wel jammer, zeker aangezien we op mijn werk studenten opleiden om in de kinderopvang of het basisonderwijs te gaan werken. Daar hadden we best wat meer mee kunnen doen.

De maand van…

Buy Nothing New maand is hier in Nederland volgens mij nog niet zo hot, alhoewel het idee erachter helemaal prima is. Dat zal vast een klein beetje komen doordat 1 oktober de kinderbijslag binnenkomt en het echt weer tijd wordt voor nieuwe winterjassen en degelijke schoenen. Maar op zich is het natuurlijk een mooi streven om wat kritischer te kijken naar wat je allemaal koopt en of dit ook niet wat duurzamer kan.

Dan hebben we nog Stoptober, waarbij verschillende organisaties mensen aanmoedigen om te stoppen met roken. Ook een heel goed initiatief, want inmiddels weet iedereen wel dat roken niet goed voor je is. En met wat steun van anderen, wordt het stoppen vast net iets makkelijker.

Pink Ribbon vraagt deze maand ook aandacht voor borstkanker. En ik mag hopen dat mensen inmiddels snappen dat niemand blij wordt van vage statussen op je social media te plaatsen. Maar er wordt genoeg georganiseerd waar men wel wat aan heeft. Bijvoorbeeld acties om geld in te zamelen voor meer onderzoek.

Last but nog least is er ook nog Dysautonomie Awareness maand. Hier zie ik vooral veel van bij mijn wat meer internationaal georiënteerde EDS-lotgenoten. Ik weet eigenlijk niet zo goed of er ook Nederlandse organisaties zijn die hier aandacht aan geven. Ja, in ieder geval op de website van Dit is POTS. POTS is één van de meest voorkomende vormen van dysautonomie.

Bij dysautonomie werkt het autonoom zenuwstelsel niet zoals zou moeten, waardoor hartslag, bloeddruk, ademhaling, vertering, temperatuurregeling, enzovoort niet werkt zoals zou moeten. Bij EDS komt het geregeld voor.

Wil je geen dag missen? Check dan ook Issuekalender of Wereld Feesten Almanak.

/2 Reacties/door