Afgelopen maandag zag ik EDS-lotgenootje Christel bij Jinek, waar ze samen met Lucille Werner sprak over waar gehandicapten tegenaan lopen. En dat een minister van gehandicaptenzaken daar wellicht verandering in kan brengen.
Ik moest het even laten bezinken om me er een mening over te kunnen vormen. Lijkt het mij een goed idee, zo’n minister van gehandicaptenzaken? Hebben ze wel goed over die functie nagedacht? Of is het alleen maar om een tv-programma met bijbehorende verkiezing mee te vullen?
De vacature: ‘minister’ bij de KRO-NCRV
Het is natuurlijk geen zoektocht naar een echte minister, dat gaat via een andere weg dan een tv-programma. Maar met dit middel willen ze de houding van Nederland ten opzichte van mensen met een beperking positief veranderen. Dat is altijd positief natuurlijk en juich ik alleen maar toe.
Als ik de functie-omschrijving lees, zie ik het meer als functie van ambassadeur dan minister. Discussies aanzwengelen, ideeën aandragen, plannen uitvoeren. En dit alles middels diverse media aan de man brengen. Niks nieuws, misschien wel een nieuw jasje. En het klinkt best interessant, maar echt als baan…?
Ze bieden een jaarcontract bij de KRO-NCRV, uren in overleg en een marktconform salaris. Lekker vaag, ik zou er mijn huidige baan niet voor op willen geven. Uren in overleg bij een functie die 2 miljoen mensen moet vertegenwoordigen? Ik vraag me af of veertig uur per week wel voldoende is, wil je die functie goed tot z’n recht laten komen.
Ik ben wel erg benieuwd naar wie er gaan solliciteren en wie er geschikt zouden zijn. In mijn ogen kom je er dus niet ver mee als je dit maar vier uur per week gaat doen. En met het reizen (in ieder geval naar Hilversum) erbij, vallen er ook weer wat mensen af die dit niet kunnen. Dus het mooie idee dat de vacature bedoeld is voor mensen met of zonder beperking, is wel met een korreltje zout te nemen.
Los van het tv-programma: een goed idee, zo’n minister van gehandicaptenzaken?
Het programma wil vooral een statement maken dat gehandicapten een minister verdienen. Of dit voorbeeld gevolgd wordt in de politiek, is nog maar de vraag. Maar ik heb het me dus wel zelf afgevraagd: zou ik het een goed idee vinden?
Nu wordt er verspreid over verschillende ministeries wetgeving bedacht en uitgevoerd gericht op mensen met een beperking. Wanneer er één speciale minister voor zou komen, zal dat nog steeds het geval zijn. Want net als ieder ander mens hebben mensen met een beperking te maken met onderwijs, gezondheid, werk, enzovoort. Dan kan die minister van gehandicaptenzaken de verbindende factor zijn en het steeds op de agenda zetten. Maar het zou ook kunnen dat andere ministeries dan denken: dat is nu niet meer ons pakkie an, los het zelf maar op!
En ik weet ook niet of ik wel een voorstander ben van een minister voor een specifieke doelgroep. Nee, ik neig toch meer naar niet. Andere doelgroepen hebben die ook niet en hoe wil je zo een inclusieve samenleving krijgen? Eigenlijk vind ik gewoon dat de overheid het zonder zo’n minister moet kunnen. Dat elke minister met z’n eigen portefeuille genoeg aandacht heeft voor gehandicapten.
Maar dat mag nog wel een pietsje beter dan hoe het nu gaat. En wie weet helpt het tv-programma daar wel bij, dat men zich in ieder geval wat bewuster wordt van hoe het beter kan.
Heb jij het item over een minister van gehandicaptenzaken ook gezien bij Jinek? Wat vind jij van dit idee?
https://i1.wp.com/salamistinkt.nl/wp-content/uploads/2017/01/P1180156-2.jpg?fit=1024%2C652&ssl=16521024Jacquelinehttps://salamistinkt.nl/wp-content/uploads/2017/08/SalamiStinkt_20174469-1024x354.jpgJacqueline2019-02-16 07:00:002019-02-15 21:11:30Een minister van gehandicaptenzaken. Goed idee of niet?
Kun je het nog herinneren dat we een jaar geleden zo gedesillusioneerd terugkwamen van een uitje naar de Euromast? Niet eens zozeer vanwege de (on-)toegankelijkheid van de Euromast zelf, maar vooral door de lompe benadering door het personeel.
Maar we hadden dus nog vrijkaartjes, die maar een jaar geldig waren. En omdat ik ze toch wel een herkansing gunde, zijn we afgelopen week weer geweest. Dit keer in de avond, om Rotterdam eens van bovenaf in het donker te bekijken.
Donker, koud, nat en winderig
Ja, ik weet het wel uit te kiezen wanneer we eropuit gaan. Dit keer waaide het behoorlijk en het motregende af en toe. Het was dus nog de vraag of de Euroscoop (de lift die tot 185 meter hoog gaat) wel zou gaan, maar we hadden geluk.
Zo hoog op de Euromast waait die wind nog een tikkeltje harder en in de avond, zonder zon, was het behoorlijk fris. Het was ook een hele uitdaging om mijn camera stil te houden. Sowieso voor mij om zo in het donker te ontdekken hoe ik mijn camera het beste kon instellen…
Voordeel van dit weer was wel dat het lekker rustig was op het platform en in de Euroscoop. We konden onze gang gaan en stonden niemand in de weg. En ik vond het erg mooi om Rotterdam zo met al die lichtjes te zien. Heel anders dan overdag.
Euroscoop niet toegankelijk voor rolstoelgebruikers? Pfff, echt wel! (Of nee, toch maar niet)
Mijn man is eerst met de kinderen de Euroscoop in geweest. Daarvoor moet je een steile trap op om weer bij een lift aan te komen. Maar omdat het zo rustig was, ging hij nog een keer met mij naar boven. Met het idee dat de wachttijd toch niet zo lang zou zijn.
De trap is inderdaad behoorlijk pittig en zou ik zonder mijn man waarschijnlijk niet aangedurfd hebben. En daarbij wilde de medewerker van de Euromast net even gaan testen of de wind niet te hard was, dus een keer op en neer zonder bezoekers. Dus moesten we toch nog even wat langer wachten dan gedacht. Ik kon wel tegen een hek aan leunen, maar eigenlijk was het staan te lang.
Dus tja… ik snap wel dat ze zeggen dat de Euroscoop niet toegankelijk is voor rolstoelgebruikers of mensen die slecht ter been zijn. Maar ben toch blij dat ik het gedaan heb, ondanks de pijn en moeite. Het maakt het bezoekje aan de Euromast net wat meer af. Met het commentaar door de speakers over wat je allemaal kunt zien als je zo over Rotterdam kijkt, voelde ik me een echte toerist.
Herkansing = voldoende
Het zal er vast mee te maken hebben gehad dat het zo rustig was, maar het personeel was ook een stuk vriendelijker dan de vorige keer. En we hebben zo een leuk uitje met het gezin gehad.
Ik blijf het een gemis vinden dat het hoogste gedeelte van de Euromast niet toegankelijk is voor iedereen. Wat dat betreft is de €1,50 korting, die je krijgt als je slecht ter been bent, totaal niet in verhouding. De helft van de prijs zou veel meer in verhouding zijn: je komt maar tot het platform op 100 meter, staat daar in de regen en wind en moet het zonder praatje uit de speakers doen.
Maar al met al toch wel een voldoende voor de herkansing. Mochten ze ooit voor een goed willen gaan, dan is duidelijk wat er verbeterd kan worden. 😉
Ben jij al eens in de Euromast geweest? Wat vond jij ervan?
https://i2.wp.com/salamistinkt.nl/wp-content/uploads/2019/01/P1010012-e1546458111775.jpg?fit=709%2C373&ssl=1373709Jacquelinehttps://salamistinkt.nl/wp-content/uploads/2017/08/SalamiStinkt_20174469-1024x354.jpgJacqueline2019-01-05 07:00:002019-01-02 20:42:23Euromast in de herkansing
Vorige week mocht ik weer met Misiconi Dance Company op pad om op te treden. Het was alweer even geleden en ik was dit keer een beetje laat met alles van tevoren checken. Want er komt nogal wat bij kijken voor ik met rolstoel en al ergens op een podium sta. Dus ik dacht, laat ik het eens op een rijtje zetten. Handig voor mensen met rolstoel die ook graag willen optreden, maar ook voor de organisaties die ons willen boeken (kan via de bovenstaande link).
De reis ernaartoe
Zelf kan ik prima autorijden, als het maar niet te lang is. Van tevoren check ik dus hoe lang het rijden is. Als het langer dan een uur is, dan reken ik extra tijd in voor een pauze onderweg. Soms rijden we als dansers ook samen, dan spreken we ergens af en neemt iemand anders het stuur van me over. Dit gaat lang niet altijd, omdat we nogal uit elkaar wonen.
Reizen met het openbaar vervoer met mijn dansrolstoel, daar begin ik niet aan. Mijn dansrolstoel heeft al geen remmen en het is geen pretje om de hele reis je hoepels vast te moeten houden.
Wat voor mij ook nog een fijne manier van reizen is, is met de scooter. Hiermee kan ik mijn dansrolstoel achterop meenemen en bijna overal wel voor de deur parkeren. Nu kan ik hier natuurlijk niet mee naar Groningen, dat zou wat lang duren. Maar Rotterdam en Delft zijn voor mij goed te doen met de scooter.
Parkeren: wel of geen gehandicaptenparkeerplaats?
Ook het parkeren zoek ik vooraf uit. Het verschilt per gemeente of je alleen op gehandicaptenparkeerplaatsen gratis mag parkeren met een gehandicaptenparkeerkaart, of ook op andere betaalde parkeerplaatsen. Als je ergens flink wat uurtjes moet doorbrengen, loont het wel om dit van tevoren uit te zoeken. Daar zijn speciale websites voor, maar liever kijk ik op de website van de gemeente. Dan weet je zeker dat je de juiste informatie hebt.
Als je niet hoeft te betalen, neem ik meestal gewoon genoegen met de dichtstbijzijnde parkeerplek. Maar vaak sta je op een gehandicaptenparkeerplaats toch iets beter (ruimer!) en dan is het handig om te weten waar je die kunt vinden. Zoals vorige week in het centrum van Utrecht, dan kun je al niet in dezelfde straat parkeren als waar je moet zijn. En daarbij zijn de gewone parkeerplaatsen veel te krap en staan er overal fietsen in de weg. Datzelfde geldt trouwens voor de andere grote steden.
De meeste gemeentes hebben een plattegrond op hun website waar de gehandicaptenparkeerplaatsen staan aangegeven. Rotterdam (waar ik het meest kom) heeft een lijst met straatnamen per deelgemeente waar een gehandicaptenparkeerplaats is. Dat is wel iets onhandiger, want dan moet je dus wel weer opzoeken welke straten daarvan dichtbij jouw bestemming zijn.
De locatie: niet altijd even toegankelijk
Met Google streetview bekijk ik hoe toegankelijk de entree is van een locatie. Mocht ik me daar zorgen om maken, dan kan ik navragen of er een andere ingang is, of de andere dansers om hulp vragen.
Eigenlijk heb ik nog vrij weinig locaties meegemaakt die echt volledig toegankelijk zijn voor mij met rolstoel.
Bij Nutrecht in Utrecht waren de toiletten niet rolstoeltoegankelijk en waren er veel drempels. De helling bij de entree van het Rietveldtheater in Delft is veel te steil om met rolstoel te kunnen nemen en backstage is alles vrij krap. Van theater de Bussel in Oosterhout kan ik me nog herinneren dat mijn rolstoel over de auto’s in de parkeergarage getild moest worden en er vervolgens een trap beklommen moest worden. De stadsschouwburg in Rotterdam had backstage een enorme drempel, die ik met geen mogelijkheid met een wheely kon nemen.
Met #Storyteller hebben we een aantal keer buiten op straat opgetreden. Dan is het vooraf ook even checken of er niets scherps op de grond ligt en of de straat scheef afloopt.
Op zich red ik het altijd wel, hier en daar met wat hulp. Maar al die obstakels maken het geheel wel net wat vermoeiender. En ik kan me voorstellen dat het mensen die volledig afhankelijk zijn van hun rolstoel weerhoudt om in diverse theaters op te gaan treden.
Mijn favoriete locatie om op te treden is de Doelen in Rotterdam. Ik kan er met mijn scooter heen, maar er zijn ook een aantal gehandicaptenparkeerplaatsen voor de deur. En de kleedkamers daar zijn echt superdeluxe!
Een bericht gedeeld door Jacqueline (@jacqueline_salamistinkt) op
Voorzichtig met die rolstoel!
Vorige week waren we dus in de prachtige Janskerk in Utrecht. Waardeloos om in de buurt te kunnen parkeren, maar een prima toegankelijk toilet en schuine hellingen bij de drempels. En verder waren er wel wat puntjes waar ik met mijn dansrolstoel op moest letten.
Mijn voetsteun zit bijvoorbeeld erg laag en hier steken nog twee schroeven uit. In de kerk bestond de vloer uit prachtige, maar hobbelige grafstenen. Om deze niet te beschadigen met die schroeven, leunde ik achterover op mijn antikiepwieltje en rolde zo met mijn voorwieltjes in de lucht over die stenen heen.
De schuine hellingen waren van metaal, wat soms wat herrie maakt als je eroverheen rolt. Aangezien we aan het eind van een lezing ons optreden hadden, moest ik mijn momenten kiezen om de helling te nemen en daarbij niet de lezing te verstoren.
En soms ben ik gewoon wat lomp met het openen van deuren, of maak ik een bocht iets te scherp en neem ik een deurpost of tafelpoot mee. Maar in een locatie als een historische kerk doe ik toch wel echt mijn best om extra voorzichtig te zijn.
Waar let jij op als je een theater gaat bezoeken, of gaat optreden?
https://i1.wp.com/salamistinkt.nl/wp-content/uploads/2017/04/IMG_5202.jpg?fit=1024%2C535&ssl=15351024Jacquelinehttps://salamistinkt.nl/wp-content/uploads/2017/08/SalamiStinkt_20174469-1024x354.jpgJacqueline2018-12-08 07:00:002018-12-07 16:41:31Optreden met rolstoel: wat komt er allemaal bij kijken?
Waar is toch die goede oude tijd gebleven? Die tijd dat het enige recht van de vrouw echt nog alleen het aanrecht was. Dat gehandicapten en psychiatrische patiënten ver weg van de bewoonde wereld in enorme instellingen opgehokt werden. Dat je gewoon in de klas kon roken. Dat pieten gewoon zwart waren. Dat een man niet met een man mocht trouwen. Dat je kinderen tenminste nog een pak slaag mocht geven als ze stout waren geweest. Ook als het jouw eigen kind niet was. Dat ongewenste intimiteiten gewoon verzwegen werden en er niet zo’n #metoo heisa van gemaakt werd.
Mis je het ook niet? Die goede oude tijd?
Nee, natuurlijk niet. Tijden veranderen. Culturen en tradities veranderen. En dat is maar goed ook.
Cultuur en tradities zijn plaats- en tijdgebonden
Cultuur is niet iets wat aangeboren is, maar aangeleerd. Gewoontes, gebruiken, tradities, bedacht door mensen zelf, om zich te verbinden of juist af te scheiden van de rest.
In Nederland hebben we niet maar één cultuur, maar tal van subculturen. En dan heb ik het niet eens over iemands huidskleur of waar hun (voor-)ouders vandaan komen.
Als ik alleen al kijk naar de verschillende gezinnen die ik ben tegengekomen bij de sporten van mijn kinderen. Dan waren de ouders die langs het hockeyveld stonden best een beetje anders dan die langs het voetbalveld. Maar ook van wijk tot wijk kan het verschillen hoe er bijvoorbeeld tegen opleidingsniveau, geloof, kunst, sport en rolverdeling aan wordt gekeken.
En toch verandert het ook. Hockey is allang geen elitesport meer. Nederland is niet alleen maar protestant of katholiek. Inzichten in wat goed is voor mensen veranderen ook. En het is ook echt niet erg om te veranderen van mening. Soms zie je later pas in dat iets toch niet zo geweldig is als je ooit dacht. Dat die leuke zwarte piet niet voor iedereen zo leuk is en wel degelijk als racisme gezien kan worden.
Het kan ook anders
Ik heb gerookt in een tijd dat dat nog overal kon en ook helemaal prima was. Dat mijn broertje niet bij mij in de rookcoupé wilde zitten, vond ik toen maar raar. En dat mijn teamleider commentaar had op het vele gerook in de woonkamer bij de overdracht, vond ik wat overdreven. Ja, er werd gewoon gerookt op woningen voor verstandelijk gehandicapten, ongeacht of ze zelf rookten of niet, astma hadden of niet… Dat kun je je nu toch niet meer voorstellen?
Mijn ouders hebben erg hun best gedaan op een christelijke opvoeding. De zondag was een rustdag, dus geen ijsjes kopen op zondag, bij het uitgaan voor de zondag thuis zijn en zo waren er nog wel meer regels waar ik niet zo blij mee was. En alhoewel het geloof voor mijn ouders nog steeds zoveel betekent als toen, denk ik wel dat ze milder zijn geworden in de loop van de jaren. Dat iets voor hun als christenen zo is, hoeft niet te betekenen dat een ander minder waard is als diegene andere keuzes maakt.
Soms helpt het om even te schoppen tegen de algemeen geaccepteerde normen om anderen te doen inzien dat het ook anders kan. Zoals ik als puber tegen de regels van mijn ouders schopte. Zoals #metoo mensen wakker schudt. En nee, dat is niet fijn, voor beide partijen niet.
Maar soms kun je je er gewoon meteen al bij neerleggen dat normen veranderen, zeker als je er zelf geen last van hebt. Bijvoorbeeld dat bij wet is vastgelegd dat de samenleving toegankelijk moet zijn voor mensen met een beperking. Of winkels die zich inzetten om meer genderneutraal hun kleding aan te bieden. Wat maakt het uit of iets niet meer onder het bordje ‘jongens’ of ‘meisjes’ hangt? Koop gewoon wat je leuk vindt!
Mensenrechten zijn cultuuroverstijgend
Mocht je het nou echt lastig vinden, al die veranderingen, dan is er een uitgangspunt wat altijd toe te passen is: mensenrechten. Daar valt een hoop over te lezen (klik maar op de link), maar bovenal: discriminatie is gewoon not done. Mensen belachelijk maken of minderwaardig behandelen om hun ras, geloof, gender, handicap of wat dan ook, kan gewoon niet.
Dus als een groep zich gediscrimineerd voelt, zijn wij als samenleving verplicht hier wat mee te doen. En als dat je niet zint, dan ‘rot je maar op naar een land waar geen mensenrechten zijn’? Nee, dat oog om oog, tand om tand is ook allang niet meer van deze tijd. Maar ik word er wel een beetje moe van als mensen steeds maar blijven zeggen dat anderen op moeten rotten als ze moeite hebben met Nederlandse tradities. Mensenrechten horen bij de Nederlands cultuur, veel meer dan de schmink van een piet.
Het is echt niet zo ingrijpend om hier en daar wat wijzigingen in tradities aan te brengen. Is er iemand die de roe mist? Of denk je dat de kerstboom bij de geboorte van het kindeke Jezus ook al versierd werd? Hoeveel Nederlanders lopen er nu echt nog op klompen?
Als we dat sinterklaasfeest echt zo belangrijk vinden voor de kinderen als dat we zeggen, dan moeten we ook naar ze luisteren als ze zeggen dat zwarte piet om aanpassing vraagt.
Aanpassen naar tradities waar iedereen plezier van heeft
In mijn ogen is het niet zo moeilijk: die roetveegpiet is een prima alternatief. Het past mooi in het sinterklaasverhaal, voor kinderen maakt het echt niet uit, je zit niet meer met schmink die je niet uit je oren krijgt, prima allemaal toch?
Dan is nog wel de vraag hoe daar te komen.
Mijn aanpak: alle felle pro-zwartepieten op Facebook zet ik op snooze. Hiermee in discussie gaan, levert toch niets op en het kwetst me alleen maar om te zien dat mensen die ik toch graag zie, zo lelijk kunnen doen naar anderen. Protestacties zijn niet mijn ding, maar ik wil wel laten weten waar ik sta. Als maar steeds meer mensen dat doen: laten horen hoe het anders kan, waarom het anders moet. En daar tegenover geweld en racisme niet meer beloond wordt. Misschien wordt het dan ooit wel beter?
Even als voetnoot: Ik besef me heel goed dat we in een land met zoveel diversiteit niet allemaal hetzelfde kunnen denken. Hoeft ook niet, ik zal je niet afschrijven als je een andere mening hebt dan ik. Maar ik hoop wel dat ik hiermee iets meer zicht heb gegeven op mijn mening en misschien zelfs hier en daar iemand heb laten inzien dat het echt geen ramp is als tradities veranderen.
Afgelopen weekend was de vijfde editie van het Shimmy Shake Festival in het Maaspodium te Rotterdam. Buikdans in een modern jasje, een mix van verschillende stijlen voor alle leeftijden.
Sfeer tijdens het Shimmy Shake Festival
De foyer was gevuld met kraampjes met kleding, sieraden en lekkere hapjes. En de vloer bezaaid met kleden en krukjes, kussens en lage tafels. Ok, niet heel praktisch om met je rolstoel doorheen te moeten, maar het ziet er wel gezellig uit.
Over praktisch gesproken: ik heb dit jaar ontdekt dat er ook een invalidentoilet beneden is. Geen idee of idee er voorgaande jaren ook was, maar hij viel me nu pas op.
Los van de aankleding zijn het vooral de mensen die het zo’n gezellige sfeer geven. Het voelt altijd als thuiskomen met alle oude bekenden die je tegenkomt.
En ik kan ook alleen maar beamen wat Gail hier in het filmpje vertelt. Het straatbeeld in Rotterdam is één en al fusion en het is mooi om te zien hoe mensen ook open staan voor andere dansstijlen en dit met elkaar mixen.
Shimmy Shake Galashow & Matinee Mash-up
Zaterdagavond was er een galashow waar ik heen ben gegaan. Hier waren een aantal danseressen vanuit de Talent Search (waar ik ook aan mee heb gedaan) uitgekozen om door te gaan naar The Next Level. Zij mochten dus in deze galashow hun dans laten zien. Ontzettend leuk om hun dans weer te zien en hoe ze die nog mooier gemaakt hebben.
Daarnaast waren er verschillende topdanseressen uit binnen- en buitenland. Sommigen kende ik al van voorgaande festivals, zoals Tjarda van Straten, Nargis en Dutch Tribal Collective. Maar er waren er ook bij die ik nog niet eerder had gezien, zoals Olga Meos en Natasha Korotkova. Een echt indrukwekkend mooie show!
Zondagmiddag was er de Matinee Mash-up met een enorm diverse show. Hierin waren een paar projecten van Shimmy Shake te zien, het kids project en de Golden Girls (danseressen van 65+). Zo mooi om dat plezier in dansen te zien, ongeacht leeftijd. En nog meer groepen, duo’s of solisten, vanuit dansscholen uit alle hoeken van Nederland (of daarbuiten).
Ik geloof dat ik zo’n beetje elk jaar wel geweest ben en het is leuk om dan dansers te herkennen aan hun stijl, maar toch ook weer verrast te worden. De Matinee Mash-up werd afgesloten door Xclusiv Company en dat was heel, heel tof. Geen buikdansgroep, maar een uitstapje naar urban en dat gaat prima samen zo!
Workshop Anatomy of the Upper Body (Olga Meos)
Eigenlijk had ik me er een tijd geleden al bij neergelegd dat het volgen van buikdansworkshops niet meer voor mij was weggelegd. Zo lang kan ik gewoon echt niet meer op mijn benen staan.
Maar toen ik zag dat er een workshop vooral gericht op het bovenlichaam was, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en gevraagd of ik met mijn dansrolstoel mee kon doen. En dat kon!
Alsnog was ik best zenuwachtig om dan als enige in een groep in een rolstoel te zitten, terwijl ik de andere dansers en dansdocent niet ken en ook niet weet wat ze gewend zijn. Maar al die zenuwen waren nergens voor nodig, want het ging gewoon super.
Aan het begin heb ik heel even afgestemd met Olga wat ik wel en niet kon. Door de ruimte bewegen en tegelijkertijd van alles met mijn armen doen, dat gaat niet, maar dat was ook niet nodig voor deze workshop. Grondoefeningen kan ik meestal wel meedoen, soms met wat smokkelen hier en daar.
Uiteindelijk heb ik bijna alles mee kunnen doen. Alleen planken gaat niet en daar zaten er wel een aantal van bij. Olga kwam dan ook langs om de oefening iets aan te passen, zodat ik toch dezelfde spieren zou meepakken.
Maar verder vooral veel geoefend met body waves en tegelijkertijd je armen mooi hoog houden en floreo’s met je handen maken. Met een zill op je hoofd of elleboog om deze op hun plek te houden. Dat is wel een oefening om erin te houden!
Achteraf nog wat lieve complimenten gehad van Olga en samen op de foto gegaan:
https://i2.wp.com/salamistinkt.nl/wp-content/uploads/2018/11/PB130001.jpg?fit=1024%2C519&ssl=15191024Jacquelinehttps://salamistinkt.nl/wp-content/uploads/2017/08/SalamiStinkt_20174469-1024x354.jpgJacqueline2018-11-14 07:00:002018-11-13 16:22:45Shimmy Shake Festival was weer super!
Ons eerste huis wat mijn man en ik kochten, was een bovenwoning. Heel praktisch was dat niet toen onze oudste geboren werd, al snel verhuisden we naar een andere woning. En in dat huis wonen we inmiddels al vijftien jaar. We zitten hier prima, geen verhuisplannen voorlopig!
Woonbehoeften veranderen met de jaren
Toen we dit huis kochten, was ik allang blij dat er maar één trap in het huis aanwezig is. Je deed de deur open, kon zo met de kinderwagen naar binnen rijden en op de bank ploffen. Inmiddels zijn de kinderwagen en buggy al lang en breed de deur uit, traphekjes zijn ook niet meer nodig. Babykamers worden tienerkamers en onze smaak qua interieur wil ook nog weleens veranderen. Maar nu de kinderen oud genoeg zijn om zichzelf te redden, merk ik dat het huis steeds meer op mijn woonbehoeften aangepast moet worden.
Op zich red ik me nog prima hoor. Binnenshuis gebruik ik mijn rolstoel niet en kan deze afstanden dus gewoon lopen. We hebben een beetje een aparte indeling in ons huis, maar daarbij is het voordeel dat we één grote benedenverdieping hebben en één grote bovenverdieping. Boven zijn de slaapkamers, badkamer en washok, beneden de woonkamer, keuken, naaikamer en berging. Als het zou moeten, kan ik gewoon ‘s ochtends naar beneden gaan en pas ‘s avonds bij het naar bed gaan weer naar boven gaan. Dan hoef ik de trap dus maar één keer af en één keer op, dat is nog goed te doen.
Hoe breng je je woonbehoeften in kaart?
Net zoals je bij het krijgen van kinderen je gaat verdiepen in wat je huis nodig heeft om het veilig, praktisch en aangenaam te maken, kun je dat in een andere fase ook doen. Alleen moet je daarvoor net wat andere informatiebronnen aanboren. Aan het consultatiebureau of een babywinkel zul je niet veel hebben.
Behalve dat ik hierover met mijn man overleg, kijk ik het ook weleens af bij lotgenoten. Wat hebben zij al in hun huis aangepast waar ik ook wat aan zou kunnen hebben?
De supportbeurs bezoek ik wanneer ik kan. Hier kun je hulpmiddelen en aanpassingen echt zien en uitproberen, waardoor je een beter beeld krijgt of iets bij je past.
Op het moment dat ik ergens tegen aanloop thuis (letterlijk of figuurlijk), vraag ik mijn ergotherapeut om een afspraak om mee te denken. Mocht het nodig zijn, dan bof ik dat ik tot nu toe ook altijd meedenkende wmo-consulenten heb gehad. Alhoewel ik soms vind dat die een stapje te snel gaan. Als het aan die wmo-consulent had gelegen, had ik vier jaar geleden al een traplift gehad.
En soms kom ik op internet handige tools tegen. Zo kun je met behulp van een vragenlijst van Langer Thuis in Huis een persoonlijk plan opstellen. Door alle vragen langs te gaan, kom je dingen tegen waar je zelf misschien niet aan gedacht had. Je krijgt dan een overzicht met oplossingen en een kostenindicatie. Vooral dat laatst vind ik erg handig, want het liefst regel ik dit soort dingen zonder tussenkomst van de wmo.
Wat ik zou willen veranderen in ons huis
Ons huis is rond 1900 gebouwd, dus dat er altijd wel iets te klussen is, hebben we daarbij voor lief genomen. Als basis is het een prima huis, alleen heb ik inmiddels een aardig lijstje met veranderplannen:
Alle schrootjesplafonds vervangen. Dat is echt een twintigjarenplan geloof ik. Mijn man pakt het kamer voor kamer aan, met pauzes. Hij stript dan meteen de hele kamer en bouwt ‘m weer helemaal op, inclusief isolatie, elektra, verwarming, enzovoort. Onze eigen slaapkamer is toch wel onze trots, dat heeft hij echt mooi gedaan.
Een nieuwe badkamer. Nu hebben we een lelijke jaren ’90 badkamer met nepmarmeren tegels en zilveren randjes. En inmiddels hebben we al een aannemer gevonden die de klus gaat klaren. Het ligbad gaat eruit, de enkele wasbak wordt een dubbele en de krappe douchecabine wordt vervangen door een ruime inloopdouche. Er zou dan ook een krukje in de douche passen, zodat ik niet zo lang hoef te staan.
Een verhoogde stoep en opritje bij de voordeur. We hebben maar een smal stoepje voor de deur en komt geregeld voor dat er een fiets, auto of container staat en de weg verspert. Dan moet ik dus vanaf de straat al uit mijn rolstoel stappen en twee hoge drempels nemen. Het gaat nog wel, maar steeds lastiger. Ik heb al een aanvraag ingediend en een gesprek met de wmo-consulent hierover gehad. Gaat vast goedkomen binnenkort.
Een brede deur naar de berging toe. Ach ja, we moeten allemaal zo onze dromen hebben, ook al komen ze niet altijd uit. Het zou me zo fijn lijken als ik mijn driewielligfiets niet meer op zijn zijkant door de deur hoef te tillen. Maar die deur en vooral de stenen eromheen zouden dan niet meer zo mooi bij de rest van het huis passen. En ons mooie, oude huis willen we graag mooi houden. Dus het alternatief is dat mijn man mijn fiets nu regelmatig naar buiten of naar binnen tilt.
Een (trap-)lift. Hmmm, tja… Op zich wil ik dit nog zo lang mogelijk uitstellen. De trap ben ik gewend, ik weet waar ik me vast kan houden en hoe ik mijn voeten neer kan zetten. Dus voorlopig gaat het nog wel, als ik ‘m maar niet tig keer op een dag op en af moet. Maar als we hier echt nog heel lang willen blijven wonen, zit het er toch wel een keer aan te komen. Een wmo-consulent heeft me al verteld dat een traplift mogelijk is en ik heb ook al eens geïnformeerd naar een gewone lift voor in een woonhuis. Het kan en zal ooit nodig zijn, maar nu nog even niet. Overigens is een tweedehands traplift dan ook het overwegen waard. Op die manier is het een stuk betaalbaarder en kan het wellicht zonder tussenkomst van de wmo geregeld worden. En zo worden de (misschien niet eens zo heel lang) gebruikte trapliften gered van de schroothoop.
Voorlopig genoeg te doen nog hier in huis en zo kunnen we er hopelijk nog een flinke poos van genieten. In ieder geval tot de kinderen de deur uit zijn, dan wordt het misschien toch wel een beetje te groot voor ons tweetjes…
Dit artikel is tot stand gekomen door middel van een samenwerking.
Het is amper bij te houden, elk jaar komen er weer nieuwe dagen van dit, weken van dat. Sommigen nationaal en anderen internationaal en die hoeven dan niet eens altijd op dezelfde dag te vallen.
En nu de maand oktober gestart is, lijkt het wel of het helemaal is losgebarsten.
De dag van…
Dat het op 4 oktober dierendag was, wist je vast al wel. Maar wist je ook dat het 5 oktober de dag van de leraar was? Dat was overigens tegelijk met de nationale ouderendag (terwijl er op 1 oktober dan weer een internationale dag voor ouderen was).
Op de dag van de leraar wordt er aandacht besteed aan het belang van onderwijs. Ook was er een verkiezing voor leraar van het jaar. Daar was ik wel voor genomineerd, maar ik had niet de illusie dat ik die ook zou winnen. Er was een onderwijsfestival met allerlei interessante sprekers en workshops, maar ik ben er helaas niet heen geweest. Wel heb ik een gebakje op mijn werk gekregen, net als alle andere docenten.
De week van…
Afgelopen week was door meerderen opgeëist. Het was de week van de toegankelijkheid, de week van de opvoeding en valpreventieweek. En niet te vergeten: de kinderboekenweek is inmiddels ook alweer gestart.
Ik heb het idee dat er steeds meer met de week van de toegankelijkheid gedaan wordt. Mag ook wel een keer, want zo toegankelijk is Nederland echt nog niet. Afgelopen woensdag was er bijvoorbeeld een testdag van Ongehinderd, waarbij overal in het land vrijetijdslocaties getest en in kaart gebracht werden. Op social media heb ik er van alles van voorbij zien komen, dus hopelijk heeft dit alles een positief effect gehad.
De week van de opvoeding is eerlijk gezegd een beetje langs me heen gegaan. En ergens vind ik dat wel jammer, zeker aangezien we op mijn werk studenten opleiden om in de kinderopvang of het basisonderwijs te gaan werken. Daar hadden we best wat meer mee kunnen doen.
De maand van…
Buy Nothing New maand is hier in Nederland volgens mij nog niet zo hot, alhoewel het idee erachter helemaal prima is. Dat zal vast een klein beetje komen doordat 1 oktober de kinderbijslag binnenkomt en het echt weer tijd wordt voor nieuwe winterjassen en degelijke schoenen. Maar op zich is het natuurlijk een mooi streven om wat kritischer te kijken naar wat je allemaal koopt en of dit ook niet wat duurzamer kan.
Dan hebben we nog Stoptober, waarbij verschillende organisaties mensen aanmoedigen om te stoppen met roken. Ook een heel goed initiatief, want inmiddels weet iedereen wel dat roken niet goed voor je is. En met wat steun van anderen, wordt het stoppen vast net iets makkelijker.
Pink Ribbon vraagt deze maand ook aandacht voor borstkanker. En ik mag hopen dat mensen inmiddels snappen dat niemand blij wordt van vage statussen op je social media te plaatsen. Maar er wordt genoeg georganiseerd waar men wel wat aan heeft. Bijvoorbeeld acties om geld in te zamelen voor meer onderzoek.
Last but nog least is er ook nog Dysautonomie Awareness maand. Hier zie ik vooral veel van bij mijn wat meer internationaal georiënteerde EDS-lotgenoten. Ik weet eigenlijk niet zo goed of er ook Nederlandse organisaties zijn die hier aandacht aan geven. Ja, in ieder geval op de website van Dit is POTS. POTS is één van de meest voorkomende vormen van dysautonomie.
Bij dysautonomie werkt het autonoom zenuwstelsel niet zoals zou moeten, waardoor hartslag, bloeddruk, ademhaling, vertering, temperatuurregeling, enzovoort niet werkt zoals zou moeten. Bij EDS komt het geregeld voor.
Grenen Spor, Den Tilsandede Kirke en het noordelijkste puntje van Denemarken (Skagen)
De zomervakantie was al lang en breed begonnen toen wij nog even snel een lastminute naar Denemarken boekten. Nu staat Denemarken er wel bekend om vrij duur te zijn, maar je kunt je vakantie daar op verschillende manieren goedkoper maken. Wij hebben een aardige poging gedaan.
Maak gebruik van de faciliteiten van het vakantiepark
Wij hadden een fantastisch vakantiepark met een sporthal, sportvelden, binnen- en buitenzwembad en speeltuin. Bij zowel mooi als regenachtig weer konden de kinderen zich prima vermaken. En vooral van dat zwembad hebben ze veel gebruik gemaakt.
Achteraf gezien hadden we daar gewoon al elke dag heen moeten gaan om te gaan douchen, haha! De gas- en elektrarekening van je huisje betaal je namelijk naar verbruik achteraf.
Het gebruik van de wasmachines was gewoon gratis en er stond een prachtige barbecue bij het huisje. Helaas was er net die droge periode en mocht er niet gebarbecued worden, maar normaal zit dat er gewoon bij in.
Met je auto het strand op
Sowieso ben ik het betaald parkeren maar vrij weinig tegen gekomen. Alleen bij wat grotere toeristische trekpleisters en in een grote stad. Maar je hoeft dus niet je auto op een enorme parkeerplaats te parkeren om vervolgens nog een eind naar het strand te lopen. Je auto neem je gewoon mee.
Ideaal als er wat wind staat, kun je ‘m meteen als windscherm gebruiken. En je hebt alles bij de hand, zonder te hoeven sjouwen. Overigens heb je ook wel meer nodig dan alleen een handdoekje, want het zand is tot aan de duinen vochtig en hard.
Fietsen kan er ook en zelfs mijn rolstoel (met freewheel) redt het aardig op het harde zand.
Naar de sterren kijken
We zaten in Noord Jutland aan de kust, met om ons heen bijna alleen vakantiehuisjes en landbouw. En als het dan donker is, dan is het echt donker. Bij een heldere lucht zie je dan zo ontiegelijk veel sterren. Echt prachtig. En we hadden het geluk om zelfs wat vallende sterren te zien.
Geocachen
Dit is vooral een hobby van mijn man in de vakanties. Met geocachen ga je via GPS op zoek naar een verborgen geocache. Vaak is dit een doosje of kokertje waar papier in zit en soms nog wat prulletjes. Je kunt dan opschrijven wie je bent en wanneer je de geocache gevonden hebt. En als er iets van prulletjes in zitten, dan kun je er wat bij doen, of omruilen. Maakt het voor de kinderen net iets leuker, of het echt een schat is.
Mijn man heeft alleen de gratis versie, dan zijn de geocaches wat beperkt. Maar nog steeds leuk om elke vakantie te doen. Je komt dan toch op plekken waar je normaal niet zou komen.
Wandelen in de natuur
Het is misschien even zoeken, maar er zijn verschillende wandelpaden die toegankelijk zijn met de rolstoel en/of kinderwagen. De één was vlakbij een vriendin die we bezochten: Mose-stien bij Sevel. En de ander in het noordelijkste puntje bij Skagen: het Grenen Spor. Nu is die laatste wel bij een toeristische trekpleister met betaald parkeren, maar als je het ècht gratis wil doen, kun je voor de vuurtoren ook langs de weg parkeren. En dan op zoek naar de paaltjes met groene pijlen.
Lindholm Hoje
Deze plek zag ik voorbijkomen op Facebook bij Ilse van Kreanimo, die ook in Denemarken op vakantie was. En ik wist meteen dat ik daar ook heen wilde, zo mooi!
Dit is een begraafplaats waar honderden jaren geleden mensen begraven of gecremeerd werden. Weer eens wat anders dan hunebedden.
Overigens staat er op zo’n toeristisch foldertje dat het rolstoeltoegankelijk is, maar dat geldt alleen voor het museum daar (waar we niet geweest zijn). Mijn man heeft me naast het pad de heuvel op en af moeten duwen, omdat er een trap van houten balken was. En mijn Smartdrive ploegde de grond alleen maar om, dus die heb ik maar snel uitgezet.
Een bericht gedeeld door Jacqueline (@jacqueline_salamistinkt) op
Rabjerg Mile
We trokken er een dagje voor uit om de omgeving van Skagen te verkennen. Rabjerg Mile is één van de bezienswaardigheden daar. Het is een bijzonder duingebied, het is namelijk aan de wandel. Ooit lag het aan de westkust, dus aan de Noordzee. Maar doordat het zand steeds meegenomen wordt door de wind, verplaatst het zich naar de oostkust, de Oostzee. Dat gaat niet zo heel snel hoor, duurt nog wel een jaartje of honderd voordat het zover is.
Nu ligt het dus zo’n beetje op driekwart en is de hoogste duin 41 meter hoog. Ik dacht dat ik dat wel kon lopen vanaf de parkeerplaats, dus ik ging dapper met mijn stokje en man aan mijn arm op pad. Maar toen we de eerste duin op waren, zagen we hoe ver het nog was naar die allerhoogste duin. En toen dacht ik: laat maar, dit is ook prima. Want vanaf daar is het uitzicht al prachtig. Je kunt beide zeeën zien vanaf de duinen en verder vooral heel veel zand.
Den Tilsandede Kirke
Met al dat zand dat zich verplaatst, staat er soms wat in de weg. Zoals een kerk bijvoorbeeld. De sint Laurens kerk (ook weer bij Skagen) werd in 1795 gesloten, omdat het niet meer te doen was om tegen het zand te vechten. Op een gegeven moment waren ze wel klaar met het steeds maar uitgraven van de kerkdeur op zondag.
De kerk werd gesloopt, maar de toren bleef staan. Ook als herkenningspunt vanaf zee, vandaar dat de toren wit geschilderd is.
Het laatste stuk pad naar de toren is al behoorlijk verzand, maar het lukte me met freewheel wel om erdoorheen te komen. De toren beklimmen heb ik aan de meiden overgelaten. Na al dat zand bij Rabjerg Mile vond ik dat ik wel genoeg geklommen had die dag.
In de toren hangt wel een briefje dat het voor kinderen gratis is en volwassenen wel iets moeten betalen. Maar er ligt dus alleen een schoteltje, er zit verder niemand bij. Vond ik wel mooi om te zien, dat ze zo goed van vertrouwen zijn. Net zoals ze ook overal maar de kinderwagens buiten laten staan.
Botsende zeeën
Het noordelijkste puntje van Denemarken is een druk bezochte toeristische trekpleister. Hier komen de Noordzee en Oostzee samen, wat een bijzonder fenomeen is. Vandaar dat je voor het parkeren wel moet betalen (of een stukje verder moet lopen). Vanaf de parkeerplaats dachten we een pad te hebben gevonden voor rolstoelen. Alleen hield dat pad al vrij snel op. Weer dacht ik wel een stukje te kunnen lopen, maar los zand, kiezels en ik zijn geen vrienden.
We zijn dus niet tot het uiterste puntje gekomen, maar het uitzicht op de Oostzee was alsnog de moeite waard.
Rubjerg Knude Fyr (Norre Lyngby)
Norre Lyngby
Dit plaatsje wordt een beetje overgelaten aan de zee. Waar we in Nederland met man en macht vechten tegen de zee, laten ze het hier hun gang gaan. Als je over het strand loopt (of rijdt, zoals wij deden), zie je dat aan de duinen. In de loop van de jaren brokkelt daar steeds weer wat van af. Je ziet bunkers waarvan het lijkt of ze van de duinen afgestort zijn, vakantiehuisjes die nog maar net op het randje staan. Als je daar een huis koopt, krijg je meteen een berekening mee hoeveel jaar het huis daar nog kan blijven staan.
De vuurtoren daar, Rubjerg Knude Fyr, zal ook niet lang meer bestaan. Ik geloof dat het dit jaar voor het laatst open zal zijn voor toeristen (gewoon gratis). Mijn man en kinderen hebben de vuurtoren beklommen, maar ik kon er niet komen met mijn rolstoel. Vanaf de parkeerplaats loopt er een pad naartoe, maar op een gegeven moment gaat dat pad over in enorme duinen. Ik heb nog een stukje gelopen, maar heb het bijltje er op een gegeven moment bij neer gegooid.
Niet alleen maar de gierige Hollander uitgehangen
Nee, wees maar niet bang, we hebben echt wel (flink) bijgedragen aan de Deense economie. Nog een pretpark bezocht, een klooster waar er wel entree werd gevraagd en best regelmatig uit eten geweest of ijsjes gekocht die omgerekend zeven euro waren ofzo…
Maar het hoeft dus niet allemaal geld te kosten om te genieten van een mooie vakantie. Hé, zelfs de openbare toiletten zijn gratis!
Aan de andere kant kun je dan niet verwachten dat alles maar toegankelijk gemaakt wordt. Zeker niet met de zee en het zand wat hier zijn eigen weg gaat. Dat is soms wel jammer, ik kom dan steeds net niet op de mooiste plekjes. Maar gelukkig heb ik dan weer twee dochters die met het fototoestel op pad gaan.
Mijn man en ik zijn altijd wel festivalliefhebbers geweest. Maar als er eenmaal kinderen bij komen, ga je toch op zoek naar een wat kindvriendelijker festival. Zo kwamen we bij de fantasy festivals uit, waar vaak wel een gemoedelijke sfeer is en er activiteiten voor kinderen georganiseerd zijn. En al die prachtige kostuums van bezoekers, je kijkt je ogen uit! Castlefest is wat dat alles betreft toch wel ons favoriete fantasy fastival.
Soms slaan we een keer over als dat beter uitkomt met op vakantie gaan. Maar als we wel thuis zijn, dan gaan we zeker een dagje daarheen. Niet altijd met het hele gezin trouwens, als er maar iemand is die met me mee wil, haha! En bijna het leukste vind ik de aanloop ernaartoe, het bedenken en maken van een kostuum.
Kostuums van de afgelopen jaren Castlefest
Wanneer precies de eerste keer was, weet ik eigenlijk niet meer. Ik weet wel dat we in 2009 op onze trouwdag gingen en we onze trouwkleding weer aan hadden getrokken. Dat was meteen ook de eerste en laatste keer dat mijn man in kostuum mee ging, die gaat toch liever gewoon in z’n spijkerbroek. Ik heb helaas niet van elk jaar foto’s kunnen vinden, maar hier zijn er een paar uitgelicht die ik wel leuk vond om te laten zien.
In 2010 had ik voor mij en de meiden matchende kostuums gemaakt, een beetje in de stijl van eind 19e, begin 20e eeuw. Van de pruik had ik wel een beetje spijt achteraf, veel te warm en hij staat me voor geen meter. De kinderen hadden het ook al snel warm en liepen er grotendeels in een hempje en legging bij.
In 2011 ging ik alleen met mijn oudste dochter. Ook deze kostuums had ik zelf gemaakt, niet speciaal voor Castlefest, we hadden deze al eens eerder gedragen. Wel had ik dat jaar regencapes gemaakt en dat was wel nodig ook.
De hoepeljurk (dit keer zonder hoepel) viel in 2016 wel een stukje korter bij mijn jongste dochter dan bij haar zus vier jaar daarvoor. Mijn grijs met blauwe strepen korset heb ik weer zelf gemaakt, de rok is door Maya-Acid gemaakt.
En tot slot de outfits van vorig jaar, geïnspireerd door Miss Peregrine.
Castlefest kostuum 2018
Dit jaar gingen mijn dochters en ik op zaterdag naar Castlefest. Dit keer geen uitgebreid kostuum gemaakt, daar zou het veel te warm voor worden. Ik had een jurk aan die ik vorig jaar op Castlefest had gekocht, van voren kort en van achteren lang. Blijkbaar was ik niet de enige toen, ik heb minstens tien vrouwen met dezelfde jurk gezien. Maar niemand met zo’n stoer, zelfgemaakt leren korset natuurlijk. 😉
Het warme weer was wel een keer een goede reden om mijn rolstoel eens wat meer op te leuken. En zelfs een beetje meer praktisch te maken, zodat ik altijd wat schaduw bij me zou hebben.
Mijn man heeft met een pvc-buis het frame gebogen, wat ik met rode en zwarte tape heb beplakt op de zichtbare stukken. Met stof heb ik een hoes hiervoor gemaakt. Zelfs nog een restje zonwerende stof gevonden, wat op het stuk boven mijn hoofd kwam.
Een gordijnring en een reep stof zorgden ervoor dat ik het ‘gordijn’ omhoog kon doen. Zo kon ik goed om me heen kijken als ik door de mensenmassa moest. Maar wanneer we ergens uit gingen rusten, of de kinderen juist even gingen spelen, schoof ik het naar beneden. Als ik dan met mijn rug naar de zon ging staan, zat ik fijn in de schaduw.
Toegankelijkheid Castlefest
Normaal zou ik zelf rijden en dan zijn er een beperkt aantal parkeerplaatsen voor mindervaliden gereserveerd. Er is een extra pendelbusje voor mindervaliden dat van de parkeerplaats naar het terrein gaat, maar het is niet de bedoeling dat je daar je hele gezin in meeneemt. Vorig jaar kon ik mijn jongste dochter nog wel op schoot meenemen.
Dit jaar had mijn man me afgezet en nam ik niet dat pendelbusje. Ik wilde mijn dochters toch niet dat stuk alleen laten lopen. Het pad van de parkeerplaats naar Castlefest ligt vol losse stenen en door de droogte is het zand ook een stuk losser. Ik was met mijn Freewheel en Smartdrive, maar had toch moeite met het pad. De Smartdrive slipte regelmatig weg.
Ook op het terrein zelf had ik last van een wegslippende Smartdrive. Je merkte duidelijk verschil bij de stukken weg die natgespoten waren, daar ging het gewoon goed. Maar ondanks dat ik de accu veel sneller dan normaal zag leeglopen, heeft ie het wel de hele dag volgehouden. En ook al moest ik een beetje meerollen of een duwtje krijgen, het ging altijd nog lichter dan zonder Smartdrive.
Maar echt rolstoelvriendelijk zijn de paden dus niet. Je moet een goede duwer bij je hebben, of banden die het terrein aankunnen.
Eten en drinken halen vind ik persoonlijk niet te doen met een rolstoel. Maar om die reden heb ik mijn oudste dochter als begeleider meegenomen, die mag dan ook met mindervalidenkorting mee. Toiletten waren goed te doen, zelfs met mijn huif en Freewheel kon ik erin.
Ben jij ook naar Castlefest geweest? En heb je mij toevallig gezien of op foto’s gespot? Altijd leuk als je Salami stinkt even tagt!
https://i1.wp.com/salamistinkt.nl/wp-content/uploads/2018/08/photogrid_1533585112751832111255.jpg?fit=1024%2C536&ssl=15361024Jacquelinehttps://salamistinkt.nl/wp-content/uploads/2017/08/SalamiStinkt_20174469-1024x354.jpgJacqueline2018-08-08 08:02:102018-08-21 21:25:49Castlefest in kostuum
Tja, wat moet je toch met die ontzettend warme dagen? Gewoon lekker een ochtendje naar een museum! In de koelte van de airco naar mooie dingen kijken. En ik kreeg zowaar mijn twee dochters (van 11 en 15 jaar) mee.
Wat is er te zien in de Kunsthal?
De Kunsthal bestaat uit verschillende hallen waar steeds wisselende tentoonstellingen zijn. Die lopen niet allemaal gelijk op, dus voor de meest actuele info is het handig om even op de website van de Kunsthal te kijken. Ik ging vooral voor de tentoonstelling van Viktor&Rolf: Fashion Artists 25 years. Die had ik bij Dailyspoonie voorbij zien komen en aangezien mode wel iets is wat me interesseert, moest ik hier wel heen gaan. De laatste keer dat ik in de Kunsthal was, was er een tentoonstelling van Jean Paul Gaultier en die vond ik ook erg mooi om te zien.
Van de 25 jaar dat Viktor en Rolf een ontwerpduo zijn, zijn verschillende prachtige ontwerpen tentoongesteld. Ik vond vooral de ontwerpen samen met de miniversie op de porseleinen poppen erg indrukwekkend. Zoveel werk dat erin zit… En hoe blijft het ook zo zitten, met die happen uit de tule rokken?
Een andere grote tentoonstelling is die van All you can Art 3. Als je hier rondloopt, is het net of je in ateliers van kunstenaars bent. Er zijn mensen aan het werk en er ligt overal werk wat half af is en voorraden met materialen. Eén van de kunstenaars legde uit dat het de bedoeling was om ook zelf mee te doen. Hartstikke leuk idee, maar wij voelden ons niet heel erg geroepen. Misschien omdat het ook een beetje lastig te onderscheiden was wat nu wel echt een kunstwerk was en waar je als bezoeker een bijdrage aan mocht leveren.
Verder was er in een kleinere hal een fototentoonstelling Eli Dijkers – Chinese reis en De donkere kant van Dick Bruna, waarbij er allemaal boekomslagen van de pocketreeks de Zwarte Beertjes te zien waren.
Leuk voor kinderen?
Ik kan me nog herinneren dat ik vijf jaar geleden ook mijn meiden had meegenomen. Toen moest ik ze er regelmatig op wijzen dat ze er alleen naar mochten kijken en niet met hun handen aan mochten komen. Gelukkig snappen ze dat inmiddels een stuk beter en konden ze al het moois ook waarderen door er alleen naar te kijken.
Bij de tentoonstelling van Viktor&Rolf is er ook een klein atelier voor kinderen waar ze iets van papier kunnen maken. En daar lag ook een boek met allerlei tekenopdrachtjes gekoppeld aan hun ontwerpen. Of het er alleen ter inzage lag, of dat er ook in getekend mocht worden, was niet zo duidelijk. Maar wel een prachtig boek om kinderen (of eigenlijk ook wel volwassenen) lekker creatief bezig te laten zijn.
Ik denk dat Al you can art 3 ook erg leuk voor kinderen kan zijn. Maar toen wij er waren, was het vrij rustig en kwamen de verschillende hoeken niet erg uitnodigend over om er iets te gaan doen. Behalve bij de kunstenaar die ons aansprak dan. Maar verder waren niet alle kunstenaars aanwezig, of gingen ze helemaal op in hun werk en hadden geen aandacht voor ons.
Een fijne meevaller is trouwens dat kinderen tot en met 17 jaar gewoon gratis zijn! Dat vond ik toch wel bijzonder, zeker omdat het met tieners toch echt wel goed vol te houden is om er een poos rond te struinen.
Toegankelijkheid Kunsthal
We waren expres lekker vroeg gegaan, om de hitte een beetje voor te zijn. En ook in de hoop een plekje te hebben op één van de gehandicaptenparkeerplaatsen. En dat was gelukt. Er zijn beneden aan de Westzeedijk een aantal parkeerplaatsen, waaronder twee gehandicaptenparkeerplaatsen. Maar bovenaan de Westzeedijk zijn er nog twee, dan sta je alleen wel meteen naast de drukke weg. En uiteraard is er dan nog de parkeergarage Museumpark, maar dan moet je nog wel het park door om bij de Kunsthal te komen.
Er zijn in elke hal wel suppoosten die je de beste route kunnen wijzen. Of om een deur voor je te openen, zoals bij de tentoonstelling van Viktor&Rolf. Waarom die deur niet standaard open staat, vraag ik me wel af. Want andere bezoekers moeten dus een trappetje op en af om op hetzelfde punt uit te komen.
Verder kun je met de liften in bijna alle hallen komen. Alleen hal 6 niet, omdat die halverwege een schuine helling/trap zit. Met wat hulp zou je er wel kunnen komen, maar ik vond de helling iets te heftig om mijn kinderen hierbij te laten helpen met afremmen. En ik ben te eigenwijs om het aan een suppoost te vragen, maar denk dat die anders wel had willen helpen.
De tafels met glasplaat waaronder de Zwarte Beertjes boekomslagen lagen, waren vrij hoog. Ik kon het wel zien, maar zat vaak tegen de spiegeling van het licht te kijken.
Tot slot nog het invalidentoilet gebruikt en deze is wat mij betreft goedgekeurd hoor. De spiegel van vloer tot plafond valt enorm op. Je kunt dus fijn naar jezelf kijken als je je plasje doet.
Ik vond het een bijzonder geslaagd uitje met mijn meiden, die Kunsthal. Ben jij er weleens geweest?
https://i2.wp.com/salamistinkt.nl/wp-content/uploads/2018/07/P7250004.jpg?fit=1024%2C768&ssl=17681024Jacquelinehttps://salamistinkt.nl/wp-content/uploads/2017/08/SalamiStinkt_20174469-1024x354.jpgJacqueline2018-07-28 07:00:002018-07-28 10:47:43Afkoelen in de Kunsthal
Deze website maakt gebruik van cookies. Als je doorgaat op deze website, gaan we ervan uit dat je hiermee akkoord gaat. Klik op 'Lees meer' voor meer informatie en het wijzigen hiervan.
We may request cookies to be set on your device. We use cookies to let us know when you visit our websites, how you interact with us, to enrich your user experience, and to customize your relationship with our website.
Click on the different category headings to find out more. You can also change some of your preferences. Note that blocking some types of cookies may impact your experience on our websites and the services we are able to offer.
Essential Website Cookies
These cookies are strictly necessary to provide you with services available through our website and to use some of its features.
Because these cookies are strictly necessary to deliver the website, you cannot refuse them without impacting how our site functions. You can block or delete them by changing your browser settings and force blocking all cookies on this website.
Google Analytics Cookies
These cookies collect information that is used either in aggregate form to help us understand how our website is being used or how effective our marketing campaigns are, or to help us customize our website and application for you in order to enhance your experience.
If you do not want that we track your visist to our site you can disable tracking in your browser here:
Other external services
We also use different external services like Google Webfonts, Google Maps and external Video providers. Since these providers may collect personal data like your IP address we allow you to block them here. Please be aware that this might heavily reduce the functionality and appearance of our site. Changes will take effect once you reload the page.
Google Webfont Settings:
Google Map Settings:
Vimeo and Youtube video embeds:
Privacy Policy
You can read about our cookies and privacy settings in detail on our Privacy Policy Page.
Kun je het nog herinneren dat we een jaar geleden zo gedesillusioneerd terugkwamen van een 
Donker, koud, nat en winderig
