Berichten

Denemarken op z’n goedkoopst

grenen spor den tilsandede kirke skagen

Grenen Spor, Den Tilsandede Kirke en het noordelijkste puntje van Denemarken (Skagen)

De zomervakantie was al lang en breed begonnen toen wij nog even snel een lastminute naar Denemarken boekten. Nu staat Denemarken er wel bekend om vrij duur te zijn, maar je kunt je vakantie daar op verschillende manieren goedkoper maken. Wij hebben een aardige poging gedaan.

Maak gebruik van de faciliteiten van het vakantiepark

Wij hadden een fantastisch vakantiepark met een sporthal, sportvelden, binnen- en buitenzwembad en speeltuin. Bij zowel mooi als regenachtig weer konden de kinderen zich prima vermaken. En vooral van dat zwembad hebben ze veel gebruik gemaakt.

Achteraf gezien hadden we daar gewoon al elke dag heen moeten gaan om te gaan douchen, haha! De gas- en elektrarekening van je huisje betaal je namelijk naar verbruik achteraf.

Het gebruik van de wasmachines was gewoon gratis en er stond een prachtige barbecue bij het huisje. Helaas was er net die droge periode en mocht er niet gebarbecued worden, maar normaal zit dat er gewoon bij in.

Met je auto het strand op

Sowieso ben ik het betaald parkeren maar vrij weinig tegen gekomen. Alleen bij wat grotere toeristische trekpleisters en in een grote stad. Maar je hoeft dus niet je auto op een enorme parkeerplaats te parkeren om vervolgens nog een eind naar het strand te lopen. Je auto neem je gewoon mee.

Ideaal als er wat wind staat, kun je ‘m meteen als windscherm gebruiken. En je hebt alles bij de hand, zonder te hoeven sjouwen. Overigens heb je ook wel meer nodig dan alleen een handdoekje, want het zand is tot aan de duinen vochtig en hard.

Fietsen kan er ook en zelfs mijn rolstoel (met freewheel) redt het aardig op het harde zand.

Naar de sterren kijken

We zaten in Noord Jutland aan de kust, met om ons heen bijna alleen vakantiehuisjes en landbouw. En als het dan donker is, dan is het echt donker. Bij een heldere lucht zie je dan zo ontiegelijk veel sterren. Echt prachtig. En we hadden het geluk om zelfs wat vallende sterren te zien.

Geocachen

Dit is vooral een hobby van mijn man in de vakanties. Met geocachen ga je via GPS op zoek naar een verborgen geocache. Vaak is dit een doosje of kokertje waar papier in zit en soms nog wat prulletjes. Je kunt dan opschrijven wie je bent en wanneer je de geocache gevonden hebt. En als er iets van prulletjes in zitten, dan kun je er wat bij doen, of omruilen. Maakt het voor de kinderen net iets leuker, of het echt een schat is.

Mijn man heeft alleen de gratis versie, dan zijn de geocaches wat beperkt. Maar nog steeds leuk om elke vakantie te doen. Je komt dan toch op plekken waar je normaal niet zou komen.

Wandelen in de natuur

Het is misschien even zoeken, maar er zijn verschillende wandelpaden die toegankelijk zijn met de rolstoel en/of kinderwagen. De één was vlakbij een vriendin die we bezochten: Mose-stien bij Sevel. En de ander in het noordelijkste puntje bij Skagen: het Grenen Spor. Nu is die laatste wel bij een toeristische trekpleister met betaald parkeren, maar als je het ècht gratis wil doen, kun je voor de vuurtoren ook langs de weg parkeren. En dan op zoek naar de paaltjes met groene pijlen.

lindholm hoje denemarken

Lindholm Hoje

Deze plek zag ik voorbijkomen op Facebook bij Ilse van Kreanimo, die ook in Denemarken op vakantie was. En ik wist meteen dat ik daar ook heen wilde, zo mooi!

Dit is een begraafplaats waar honderden jaren geleden mensen begraven of gecremeerd werden. Weer eens wat anders dan hunebedden.

Overigens staat er op zo’n toeristisch foldertje dat het rolstoeltoegankelijk is, maar dat geldt alleen voor het museum daar (waar we niet geweest zijn). Mijn man heeft me naast het pad de heuvel op en af moeten duwen, omdat er een trap van houten balken was. En mijn Smartdrive ploegde de grond alleen maar om, dus die heb ik maar snel uitgezet.

Rabjerg Mile

We trokken er een dagje voor uit om de omgeving van Skagen te verkennen. Rabjerg Mile is één van de bezienswaardigheden daar. Het is een bijzonder duingebied, het is namelijk aan de wandel. Ooit lag het aan de westkust, dus aan de Noordzee. Maar doordat het zand steeds meegenomen wordt door de wind, verplaatst het zich naar de oostkust, de Oostzee. Dat gaat niet zo heel snel hoor, duurt nog wel een jaartje of honderd voordat het zover is.

Nu ligt het dus zo’n beetje op driekwart en is de hoogste duin 41 meter hoog. Ik dacht dat ik dat wel kon lopen vanaf de parkeerplaats, dus ik ging dapper met mijn stokje en man aan mijn arm op pad. Maar toen we de eerste duin op waren, zagen we hoe ver het nog was naar die allerhoogste duin. En toen dacht ik: laat maar, dit is ook prima. Want vanaf daar is het uitzicht al prachtig. Je kunt beide zeeën zien vanaf de duinen en verder vooral heel veel zand.

Den Tilsandede Kirke

Met al dat zand dat zich verplaatst, staat er soms wat in de weg. Zoals een kerk bijvoorbeeld. De sint Laurens kerk (ook weer bij Skagen) werd in 1795 gesloten, omdat het niet meer te doen was om tegen het zand te vechten. Op een gegeven moment waren ze wel klaar met het steeds maar uitgraven van de kerkdeur op zondag.

De kerk werd gesloopt, maar de toren bleef staan. Ook als herkenningspunt vanaf zee, vandaar dat de toren wit geschilderd is.

Het laatste stuk pad naar de toren is al behoorlijk verzand, maar het lukte me met freewheel wel om erdoorheen te komen. De toren beklimmen heb ik aan de meiden overgelaten. Na al dat zand bij Rabjerg Mile vond ik dat ik wel genoeg geklommen had die dag.

In de toren hangt wel een briefje dat het voor kinderen gratis is en volwassenen wel iets moeten betalen. Maar er ligt dus alleen een schoteltje, er zit verder niemand bij. Vond ik wel mooi om te zien, dat ze zo goed van vertrouwen zijn. Net zoals ze ook overal maar de kinderwagens buiten laten staan.

Botsende zeeën

Het noordelijkste puntje van Denemarken is een druk bezochte toeristische trekpleister. Hier komen de Noordzee en Oostzee samen, wat een bijzonder fenomeen is. Vandaar dat je voor het parkeren wel moet betalen (of een stukje verder moet lopen). Vanaf de parkeerplaats dachten we een pad te hebben gevonden voor rolstoelen. Alleen hield dat pad al vrij snel op. Weer dacht ik wel een stukje te kunnen lopen, maar los zand, kiezels en ik zijn geen vrienden.

We zijn dus niet tot het uiterste puntje gekomen, maar het uitzicht op de Oostzee was alsnog de moeite waard.

norre lyngby

Rubjerg Knude Fyr (Norre Lyngby)

Norre Lyngby

Dit plaatsje wordt een beetje overgelaten aan de zee. Waar we in Nederland met man en macht vechten tegen de zee, laten ze het hier hun gang gaan. Als je over het strand loopt (of rijdt, zoals wij deden), zie je dat aan de duinen. In de loop van de jaren brokkelt daar steeds weer wat van af. Je ziet bunkers waarvan het lijkt of ze van de duinen afgestort zijn, vakantiehuisjes die nog maar net op het randje staan. Als je daar een huis koopt, krijg je meteen een berekening mee hoeveel jaar het huis daar nog kan blijven staan.

De vuurtoren daar, Rubjerg Knude Fyr, zal ook niet lang meer bestaan. Ik geloof dat het dit jaar voor het laatst open zal zijn voor toeristen (gewoon gratis). Mijn man en kinderen hebben de vuurtoren beklommen, maar ik kon er niet komen met mijn rolstoel. Vanaf de parkeerplaats loopt er een pad naartoe, maar op een gegeven moment gaat dat pad over in enorme duinen. Ik heb nog een stukje gelopen, maar heb het bijltje er op een gegeven moment bij neer gegooid.

Niet alleen maar de gierige Hollander uitgehangen

Nee, wees maar niet bang, we hebben echt wel (flink) bijgedragen aan de Deense economie. Nog een pretpark bezocht, een klooster waar er wel entree werd gevraagd en best regelmatig uit eten geweest of ijsjes gekocht die omgerekend zeven euro waren ofzo…

Maar het hoeft dus niet allemaal geld te kosten om te genieten van een mooie vakantie. Hé, zelfs de openbare toiletten zijn gratis!

Aan de andere kant kun je dan niet verwachten dat alles maar toegankelijk gemaakt wordt. Zeker niet met de zee en het zand wat hier zijn eigen weg gaat. Dat is soms wel jammer, ik kom dan steeds net niet op de mooiste plekjes. Maar gelukkig heb ik dan weer twee dochters die met het fototoestel op pad gaan.

/0 Reacties/door
,

Castlefest in kostuum

Mijn man en ik zijn altijd wel festivalliefhebbers geweest. Maar als er eenmaal kinderen bij komen, ga je toch op zoek naar een wat kindvriendelijker festival. Zo kwamen we bij de fantasy festivals uit, waar vaak wel een gemoedelijke sfeer is en er activiteiten voor kinderen georganiseerd zijn. En al die prachtige kostuums van bezoekers, je kijkt je ogen uit! Castlefest is wat dat alles betreft toch wel ons favoriete fantasy fastival.

Soms slaan we een keer over als dat beter uitkomt met op vakantie gaan. Maar als we wel thuis zijn, dan gaan we zeker een dagje daarheen. Niet altijd met het hele gezin trouwens, als er maar iemand is die met me mee wil, haha! En bijna het leukste vind ik de aanloop ernaartoe, het bedenken en maken van een kostuum.

 

Kostuums castlefestKostuums van de afgelopen jaren Castlefest

Wanneer precies de eerste keer was, weet ik eigenlijk niet meer. Ik weet wel dat we in 2009 op onze trouwdag gingen en we onze trouwkleding weer aan hadden getrokken. Dat was meteen ook de eerste en laatste keer dat mijn man in kostuum mee ging, die gaat toch liever gewoon in z’n spijkerbroek. Ik heb helaas niet van elk jaar foto’s kunnen vinden, maar hier zijn er een paar uitgelicht die ik wel leuk vond om te laten zien.

In 2010 had ik voor mij en de meiden matchende kostuums gemaakt, een beetje in de stijl van eind 19e, begin 20e eeuw. Van de pruik had ik wel een beetje spijt achteraf, veel te warm en hij staat me voor geen meter. De kinderen hadden het ook al snel warm en liepen er grotendeels in een hempje en legging bij.

In 2011 ging ik alleen met mijn oudste dochter. Ook deze kostuums had ik zelf gemaakt, niet speciaal voor Castlefest, we hadden deze al eens eerder gedragen. Wel had ik dat jaar regencapes gemaakt en dat was wel nodig ook.

De hoepeljurk (dit keer zonder hoepel) viel in 2016 wel een stukje korter bij mijn jongste dochter dan bij haar zus vier jaar daarvoor. Mijn grijs met blauwe strepen korset heb ik weer zelf gemaakt, de rok is door Maya-Acid gemaakt.

En tot slot de outfits van vorig jaar, geïnspireerd door Miss Peregrine.

Kostuum castlefest rolstoelCastlefest kostuum 2018

Dit jaar gingen mijn dochters en ik op zaterdag naar Castlefest. Dit keer geen uitgebreid kostuum gemaakt, daar zou het veel te warm voor worden. Ik had een jurk aan die ik vorig jaar op Castlefest had gekocht, van voren kort en van achteren lang. Blijkbaar was ik niet de enige toen, ik heb minstens tien vrouwen met dezelfde jurk gezien. Maar niemand met zo’n stoer, zelfgemaakt leren korset natuurlijk. 😉

Het warme weer was wel een keer een goede reden om mijn rolstoel eens wat meer op te leuken. En zelfs een beetje meer praktisch te maken, zodat ik altijd wat schaduw bij me zou hebben.

Mijn man heeft met een pvc-buis het frame gebogen, wat ik met rode en zwarte tape heb beplakt op de zichtbare stukken. Met stof heb ik een hoes hiervoor gemaakt. Zelfs nog een restje zonwerende stof gevonden, wat op het stuk boven mijn hoofd kwam.

Een gordijnring en een reep stof zorgden ervoor dat ik het ‘gordijn’ omhoog kon doen. Zo kon ik goed om me heen kijken als ik door de mensenmassa moest. Maar wanneer we ergens uit gingen rusten, of de kinderen juist even gingen spelen, schoof ik het naar beneden. Als ik dan met mijn rug naar de zon ging staan, zat ik fijn in de schaduw.

Toegankelijkheid Castlefest

Normaal zou ik zelf rijden en dan zijn er een beperkt aantal parkeerplaatsen voor mindervaliden gereserveerd. Er is een extra pendelbusje voor mindervaliden dat van de parkeerplaats naar het terrein gaat, maar het is niet de bedoeling dat je daar je hele gezin in meeneemt. Vorig jaar kon ik mijn jongste dochter nog wel op schoot meenemen.

Dit jaar had mijn man me afgezet en nam ik niet dat pendelbusje. Ik wilde mijn dochters toch niet dat stuk alleen laten lopen. Het pad van de parkeerplaats naar Castlefest ligt vol losse stenen en door de droogte is het zand ook een stuk losser. Ik was met mijn Freewheel en Smartdrive, maar had toch moeite met het pad. De Smartdrive slipte regelmatig weg.

Ook op het terrein zelf had ik last van een wegslippende Smartdrive. Je merkte duidelijk verschil bij de stukken weg die natgespoten waren, daar ging het gewoon goed. Maar ondanks dat ik de accu veel sneller dan normaal zag leeglopen, heeft ie het wel de hele dag volgehouden. En ook al moest ik een beetje meerollen of een duwtje krijgen, het ging altijd nog lichter dan zonder Smartdrive.

Maar echt rolstoelvriendelijk zijn de paden dus niet. Je moet een goede duwer bij je hebben, of banden die het terrein aankunnen.

Eten en drinken halen vind ik persoonlijk niet te doen met een rolstoel. Maar om die reden heb ik mijn oudste dochter als begeleider meegenomen, die mag dan ook met mindervalidenkorting mee. Toiletten waren goed te doen, zelfs met mijn huif en Freewheel kon ik erin.

Ben jij ook naar Castlefest geweest? En heb je mij toevallig gezien of op foto’s gespot? Altijd leuk als je Salami stinkt even tagt!

 

/0 Reacties/door

Afkoelen in de Kunsthal

Kunsthal Viktor & Rolf

Tja, wat moet je toch met die ontzettend warme dagen? Gewoon lekker een ochtendje naar een museum! In de koelte van de airco naar mooie dingen kijken. En ik kreeg zowaar mijn twee dochters (van 11 en 15 jaar) mee.

Wat is er te zien in de Kunsthal?

De Kunsthal bestaat uit verschillende hallen waar steeds wisselende tentoonstellingen zijn. Die lopen niet allemaal gelijk op, dus voor de meest actuele info is het handig om even op de website van de Kunsthal te kijken. Ik ging vooral voor de tentoonstelling van Viktor&Rolf: Fashion Artists 25 years. Die had ik bij Dailyspoonie voorbij zien komen en aangezien mode wel iets is wat me interesseert, moest ik hier wel heen gaan. De laatste keer dat ik in de Kunsthal was, was er een tentoonstelling van Jean Paul Gaultier en die vond ik ook erg mooi om te zien.

Van de 25 jaar dat Viktor en Rolf een ontwerpduo zijn, zijn verschillende prachtige ontwerpen tentoongesteld. Ik vond vooral de ontwerpen samen met de miniversie op de porseleinen poppen erg indrukwekkend. Zoveel werk dat erin zit… En hoe blijft het ook zo zitten, met die happen uit de tule rokken?

Een andere grote tentoonstelling is die van All you can Art 3. Als je hier rondloopt, is het net of je in ateliers van kunstenaars bent. Er zijn mensen aan het werk en er ligt overal werk wat half af is en voorraden met materialen. Eén van de kunstenaars legde uit dat het de bedoeling was om ook zelf mee te doen. Hartstikke leuk idee, maar wij voelden ons niet heel erg geroepen. Misschien omdat het ook een beetje lastig te onderscheiden was wat nu wel echt een kunstwerk was en waar je als bezoeker een bijdrage aan mocht leveren.

all you can art 3 kunsthal 

Verder was er in een kleinere hal een fototentoonstelling Eli Dijkers – Chinese reis en De donkere kant van Dick Bruna, waarbij er allemaal boekomslagen van de pocketreeks de Zwarte Beertjes te zien waren.

Leuk voor kinderen?

Ik kan me nog herinneren dat ik vijf jaar geleden ook mijn meiden had meegenomen. Toen moest ik ze er regelmatig op wijzen dat ze er alleen naar mochten kijken en niet met hun handen aan mochten komen. Gelukkig snappen ze dat inmiddels een stuk beter en konden ze al het moois ook waarderen door er alleen naar te kijken.

Bij de tentoonstelling van Viktor&Rolf is er ook een klein atelier voor kinderen waar ze iets van papier kunnen maken. En daar lag ook een boek met allerlei tekenopdrachtjes gekoppeld aan hun ontwerpen. Of het er alleen ter inzage lag, of dat er ook in getekend mocht worden, was niet zo duidelijk. Maar wel een prachtig boek om kinderen (of eigenlijk ook wel volwassenen) lekker creatief bezig te laten zijn.

Ik denk dat Al you can art 3 ook erg leuk voor kinderen kan zijn. Maar toen wij er waren, was het vrij rustig en kwamen de verschillende hoeken niet erg uitnodigend over om er iets te gaan doen. Behalve bij de kunstenaar die ons aansprak dan. Maar verder waren niet alle kunstenaars aanwezig, of gingen ze helemaal op in hun werk en hadden geen aandacht voor ons.

Een fijne meevaller is trouwens dat kinderen tot en met 17 jaar gewoon gratis zijn! Dat vond ik toch wel bijzonder, zeker omdat het met tieners toch echt wel goed vol te houden is om er een poos rond te struinen.

viktor&rolf kunsthal  

Toegankelijkheid Kunsthal

We waren expres lekker vroeg gegaan, om de hitte een beetje voor te zijn. En ook in de hoop een plekje te hebben op één van de gehandicaptenparkeerplaatsen. En dat was gelukt. Er zijn beneden aan de Westzeedijk een aantal parkeerplaatsen, waaronder twee gehandicaptenparkeerplaatsen. Maar bovenaan de Westzeedijk zijn er nog twee, dan sta je alleen wel meteen naast de drukke weg. En uiteraard is er dan nog de parkeergarage Museumpark, maar dan moet je nog wel het park door om bij de Kunsthal te komen.

Er zijn in elke hal wel suppoosten die je de beste route kunnen wijzen. Of om een deur voor je te openen, zoals bij de tentoonstelling van Viktor&Rolf. Waarom die deur niet standaard open staat, vraag ik me wel af. Want andere bezoekers moeten dus een trappetje op en af om op hetzelfde punt uit te komen.

Verder kun je met de liften in bijna alle hallen komen. Alleen hal 6 niet, omdat die halverwege een schuine helling/trap zit. Met wat hulp zou je er wel kunnen komen, maar ik vond de helling iets te heftig om mijn kinderen hierbij te laten helpen met afremmen. En ik ben te eigenwijs om het aan een suppoost te vragen, maar denk dat die anders wel had willen helpen.

De tafels met glasplaat waaronder de Zwarte Beertjes boekomslagen lagen, waren vrij hoog. Ik kon het wel zien, maar zat vaak tegen de spiegeling van het licht te kijken.

Tot slot nog het invalidentoilet gebruikt en deze is wat mij betreft goedgekeurd hoor. De spiegel van vloer tot plafond valt enorm op. Je kunt dus fijn naar jezelf kijken als je je plasje doet.

Ik vond het een bijzonder geslaagd uitje met mijn meiden, die Kunsthal. Ben jij er weleens geweest?

/1 Reactie/door

5x waarom wijn drinken anders is in een rolstoel

wijn rolstoel

Nee, ik ben echt niet meer zo’n enorme zuipschuit. En dat heeft vast meer met mijn leeftijd te maken dan met die rolstoel waar ik in zit. Maar zo nu en dan vallen me toch weer wat dingetjes op die anders gaan als je in een rolstoel zit.

En ik vroeg me pas af waarom mensen zeggen dat het knap is als je eenmaal in een rolstoel beland bent en je gewoon nog uit durft te gaan. Maar eigenlijk is dat ook ontzettend knap. Want je hebt er wel een paar extra skills voor nodig. En als je die niet beheerst, tja, dan kun je maar beter thuis achter de geraniums gaan zitten.

Ok, dat laatste was sarcastisch bedoeld, maar ik hoop dat je dat wel begrepen had.

1. Wijn halen bij de bar? Nee, dank je!

Ik ben echt de beroerdste niet hoor, geef heus weleens een rondje. Maar om aan een bar te gaan staan – waar je net met je kin bovenuit komt –  en dan om aandacht te vragen, dat schiet niet zo op. En als je dan al een paar wijntjes hebt besteld, hoe ga je die meenemen dan?? Je bent de helft kwijt voor je weer bij je gezelschap bent.

Dus ik ben gewoon vreselijk ongeëmancipeerd en laat mijn wijntjes door een ander halen. Dan geef ik mijn portemonnee wel even aan een vriendin mee. Of ik laat me trakteren, ook daarin ben ik de beroerdste niet.

2. Wijn aangepast op locatie of kleding

Rode wijn is mijn favoriet. Maar die drink ik dus vooral als ik thuis ben, of in een restaurant of café aan een tafel kan zitten. Bij drukke uitgaansgelegenheden of festivals ga ik eerder voor een rosé.

De reden daarvan is simpel: in je rolstoel krijg je eerder je drinken over je heen dan wanneer je staat. Bekijk het maar eens van bovenaf: zittend neem je meer ruimte in dan staand en je zit lager. Met je glas ook nog eens boven je schoot. En mensen stoten eerder tegen je aan (het is echt niet zo dat ik zelf nu zo lomp ben hoor 😉 ).

Om diezelfde reden draag ik geen lichte kleding als ik uitga. Nu ben ik sowieso wel van de jurkjes met drukke printjes, maar die zijn nog praktisch ook.

3. Ik kom er zo aan, als mijn wijntje op is…

Je merkt pas hoe vaak je je verplaatst met drinken in je hand, als dat drinken over je hand heen klotst bij het verplaatsen. Leuk als je vrienden er al een paar op hebben en niet door hebben dat jij nog op dezelfde plaats staat, terwijl zij van de ene naar de andere bekende hoppen met een drankje in hun hand.

Op sommige plaatsen gaat het wel hoor. Op een vlakke vloer met niet al teveel mensen om je heen. Dat ziet er dan zo uit (maar dan met een wijntje in plaats van de koffie):

Of als het wijnglas niet meer zo vol is (en het geen rode wijn is), dan klem ik ‘m weleens tussen mijn knieën. Maar dat heeft niet zo mijn voorkeur…

4. Hoeveelheid wijn aanpassen aan toegankelijkheid wc’s

Als ik uit eten ga in een restaurant waar het toilet boven is, dan drink ik hooguit twee glaasjes. Dan red ik het wel om thuis pas weer naar het toilet te gaan.

Het liefst heb ik natuurlijk gewoon een invalidentoilet. Eentje waar ik niet bij de bar om een sleutel moet vragen (ja, die bar waar ik amper bovenuit kom) en die gewoon op slot kan. Zit wel zo relaxt.

Ook al kan ik ook mijn rolstoel voor de deur van het toilet achterlaten, een stukje lopen en zo van ieder toilet gebruik maken. Toch doe ik dat niet graag in een café waar er iets teveel mensen rondlopen die zelf niet meer zo nuchter zijn. Behalve dat ik tegenwoordig mijn rolstoel als handtas gebruik en dus al mijn waardevolle spullen mee moet nemen of achter moet laten, heb ik ook geen zin in grapjassen die er in gaan zitten of klungels die hun bier erover gooien.

Maar op zich heb ik meestal wel een vriendin bij me die zich opoffert om even op mijn rolstoel te letten. Kan ik me lekker laten gaan met die wijntjes. En met een paar wijntjes op, heb ik er gewoon schijt aan en vraag ik gerust of ik even voor mag als er een rij is. Tot nu toe altijd positieve reacties gehad, zeker als ik zeg dat ik niet lang kan staan en mijn rolstoel om de hoek staat.

5. Je voelt niet zo snel hoe je wijntjes vallen

Dit is echt raar maar waar! Als je staat of loopt, voel je die wijntjes veel eerder zitten dan wanneer je zit. En voorheen was dat ook wel een aardige indicator: als ik aan mijn benen voelde dat ik genoeg wijn op had, ging ik over op de cola.

Maar nu voel ik dat dus niet meer aan mijn benen. Ik loop ook niet te zwalken als ik teveel gedronken heb, want ik loop dan niet zoveel.

Echt een verklaring waarom ik het dan minder voel, heb ik ook niet echt. Het is niet alleen dat ik het niet aan mijn benen voel, maar ook in mijn hoofd voel ik me nog best scherp. Maar als ik eenmaal thuis ben en even wat heen en weer gelopen heb, of juist ga liggen, dan begint alles toch ineens te draaien… Had ik dan toch iets eerder dat laatste wijntje moeten nemen. Op zich wel weer een reden om die paar stappen naar de wc te lopen, kan ik meteen even checken hoe de wijntjes vallen.

Uiteraard ben ik erg benieuwd naar ervaringen van andere wijn (of bier, of wat dan ook) drinkende rolstoelgebruikers!

En voor de niet-rolstoelgebruikers: ik vind het dus helemaal niet erg als je voor mij een wijntje haalt of ‘m even voor me vasthoudt. 😉

/0 Reacties/door

Shimmy Shake Talent Carnival 2018

shimmy shake talent carnival

Zondag 10 juni mocht ik optreden tijdens het Shimmy Shake Talent Carnival. Daar is nog wel wat aan vooraf gegaan natuurlijk. Na de Talent Search werd ik met elf anderen uitgekozen om door te gaan voor coaching. Ik veranderde wat aan mijn dans en wat aan mijn kostuum… en toen was het tijd voor de show!

Coaching door Jason en Ingeborg van Xclusiv Company

Ik bofte enorm dat ik niet maar één, maar wel twee coaches had. Daardoor was het misschien wel iets lastiger om een date te prikken met drie agenda’s, maar het was het zeker waard. Met Xclusiv Company hebben Jason en Ingeborg veel ervaring met urban dans. Supertof om dan twee keer anderhalf uur coaching van twee van die enthousiaste mensen te krijgen.

Nadat ik het filmpje van de Talent Search had gezien, had ik zelf ook wel wat puntjes die ik wilde veranderen. Soms was het net of ik aan het wachten was op de muziek of had ik maar even snel iets opgevuld met bewegingen, maar was ik er niet zo tevreden over.

En met behulp van mijn coaches zijn er wat aanpassingen gedaan aan mijn choreografie. Sommige stukken wat strakker neergezet en hier en daar wat opgevuld.

Ik vond het in ieder geval erg leuk en uitdagend om ook weer eens in een andere stijl bezig te zijn. Dus mocht iemand nog ergens toffe danslessen of workshops weten waar ik met mijn rolstoel welkom ben, hoor ik het graag!

Een nieuw kostuum

Wat me ook opviel aan het filmpje van de Talent Search, was dat mijn kostuum niet zo goed uit de verf kwam op het podium. Terwijl ik er juist wel erg blij mee was tijdens de fotoshoot met Darkashter. Van een afstand ziet het er toch anders uit dan van dichtbij.

Op een warme dag kwam ik een jurk tegen die ik ooit als proef gemaakt had en daarna niet meer gedragen had. (Hetzelfde patroon heb ik hier ook gebruikt.) Ik bedacht dat die vast een stuk koeler zou zijn zonder mouwen en knipte die eraf. En eigenlijk was dat zo’n succes, dat ik mijn kostuum daar verder op voortgeborduurd heb. Eerst weer een proefjurk van een lap stof die ik nog had liggen en daarna voor het echie.

Ik kocht een luchtig, lichtblauw stofje op de markt, gebruikte de bovenkant van het patroon en maakte er een cirkelrok aan vast. Hier het eindresultaat in actie, voor de grap even de jurk over mijn rolstoel laten vallen. Wat er wel leuk uitziet, maar niet zo praktisch is.

Theater ‘t Kapelletje

En na al dat oefenen en bijschaven, was het afgelopen zondag dus zover in theater ‘t Kapelletje in Rotterdam.

Het theater zelf was qua toegankelijkheid wel een beetje een tegenvaller, ondanks alle inzet van het personeel en de vrijwilligers. Vorig jaar was ik er met mijn gewone rolstoel en kon ik me maar één lastige drempel herinneren. Maar voor mijn dansrolstoel was elke drempel lastig. En om in de kleedkamer te komen, moest je een paar treden af. Na het omkleden heb ik mijn tas achter de bar mogen leggen, zodat ik niet voor elk dingetje heen en weer hoefde en elke keer uit mijn rolstoel hoefde te stappen. Dat was op zich wel fijn, maar ik miste het samenzijn met alle andere danseressen wel een beetje.

Er was wel een lift en die kwam uit op een galerij (buiten dus) waar ook het theater was. Alleen omdat iedereen gewoon binnenlangs via de trap ging, zat de deur daar regelmatig op slot. Stond ik daar voor een gesloten deur, terwijl het publiek al de zaal in liep… Maar ik werd niet vergeten hoor, kwam na wat geklop en gerammel aan de deur toch nog binnen. 😉

Het podium in het theater loopt aan de achterkant ietsje schuin af. Gelukkig merkte ik dat bij de doorloop al en kon ik me erop instellen. Als ik achteraf het filmpje terugzie, zie ik wel dat ik best gefocust ben op het bijsturen en het onder controle houden van mijn rolstoel. Als ik gewoon voluit had gedanst, was ik waarschijnlijk in de lampen terecht gekomen, haha!

Shimmy Shake Talent Carnival

Met een heel divers programma van fusion buikdans, een mix van Bollywood tot burlesque, mochten we twee keer dezelfde show laten zien. Echt prachtige danseressen, waarbij ik me dan wel een beetje afvraag wat ik ertussen doe…

Bij de eerste show heb ik het gedeelte van voor de pauze mee kunnen kijken, omdat ik zelf pas na de pauze aan de beurt was. Dat was erg mooi om te zien!

In het gedeelte na de pauze heb ik van achter de coulissen niet zo heel veel meegekregen van de andere danseressen. Sommigen had ik bij de doorloop wel al zien dansen en kende ik nog van de Talent Search. Maar bij de rest was ik dus vooral erg nieuwsgierig wat ze daar op het podium aan het doen waren. Zeker als de muziek erg dramatisch werd, of het publiek enthousiast aan het joelen was, of er een danseres met alleen een broekje en pasties terug de coulissen in kwam…

(En mocht je ook nieuwsgierig zijn: er zullen vast binnenkort meer filmpjes verschijnen op YouTube als je zoekt op Shimmy Shake Talent Carnival.)

Onderstaand filmpje heeft mijn man van me gemaakt, die kwam met onze dochters bij de tweede show kijken. Ik heb er veel mooie reacties op gekregen, maar zelf ben ik er nog wel een tikkeltje kritisch over. Laten we het maar op die scheve vloer houden. 😉

Het was in ieder geval weer ontzettend tof om mee te mogen maken!

En nu ben ik natuurlijk wel benieuwd wat jij ervan vindt!

/0 Reacties/door

Privacy versus toegankelijkheid: wie wint?

Lenovo Yoga 720 blog

Het is je vast wel opgevallen: op 25 mei is de AVG (Algemene Verordening Gegevensbescherming) ingegaan. Je mailbox puilde ineens uit met berichten waarin je geïnformeerd werd over nieuwe privacyverklaringen en dat soort dingen.

En eigenlijk was dit al twee jaar bekend dat dit zou gebeuren, dus het komt niet als een verrassing. Veel was trouwens daarvoor ook al vastgelegd in de Wet Bescherming Persoonsgegevens (WBP). Maar nu ineens die 25 mei 2018 aangegeven was als deadline, gingen veel organisaties harder lopen om het in orde te krijgen.

Het VN-verdrag inzake de rechten van personen met een handicap bestaat al sinds 2006, maar is pas in 2016 hier in Nederland gegratificeerd. Vanaf dat moment is er een plan in werking gesteld om geleidelijk aan ervoor te zorgen dat dit verdrag nageleefd wordt. Bijvoorbeeld dat gebouwen en bedrijven vanaf 1 januari 2017 toegankelijk moeten zijn voor mensen met een handicap. Ik heb echter nog vrij weinig bedrijven hier harder voor zien lopen.

Boete of pluim

Tja en dat valt mij wel op ja, dat verschil. Als iets in de wet is vastgelegd, waarom zou je je voor het één wel inspannen en het andere niet?

Maar vanuit de bedrijven gezien, snap ik het wel. Als het gaat om bescherming van persoonsgegevens, kan een bedrijf flinke boetes krijgen als niet voldaan wordt aan de wet. Maar als het gaat om bijvoorbeeld toegankelijkheid, wil de overheid rechtszaken voorkomen en moet het vooral voor de bedrijven ook redelijk en haalbaar zijn.

Maar hé, je kan wel een pluim uitdelen als je een voorbeeld tegenkomt van een goed toegankelijk bedrijf! Helpt dat? Nee, natuurlijk niet. In december was al duidelijk dat er nog ontzettend veel verbeterd moet worden als het gaat om de rechten van mensen met een handicap.

Wat merk je er dan van in de praktijk?

Ik ben heus geen voorstander van kleine ondernemers pesten. Het is ook niet altijd zo duidelijk hoe of wat je moet doen om je winkel of website toegankelijk te maken. Maar zeker bij publieke gebouwen heb ik hogere verwachtingen. Het gemeentehuis, scholen, bibliotheken, die horen gewoon voor iedereen toegankelijk te zijn.

Om even een voorbeeld te geven hoe scheef er met deze twee ‘nieuwe’ wetten wordt omgegaan:

Mijn dochter gaat met groep 7/8 op schoolkamp en er mogen geen telefoons meegenomen worden door de leerlingen. Want dan zouden ze weleens foto’s van elkaar kunnen maken en dit delen en dat mag niet van de AVG. Slaat in mijn ogen een beetje door.

Maar aan de andere kant vinden de rapportgesprekken vanaf groep 3 plaats op de eerste verdieping en is er geen lift. Ik weet dat en ik heb ook nooit geëist dat ik de rapportgesprekken op de begane grond wil. Nog maar twee a drie rapportgesprekken en ik  ben van deze school af, dus ik stop mijn energie liever in de volgende school.

Maar als een school tot in het extreme kan bedenken hoe ze zo goed mogelijk de persoonsgegevens van hun leerlingen kunnen beschermen, waarom kunnen ze datzelfde dan niet als het gaat om de toegankelijkheid van hun schoolgebouw?

Practice what you preach

Bak ik er zelf eigenlijk wel wat van als het gaat om naleven van die wetten?

Ook al ben ik geen bedrijf, mijn website verwerkt wel persoonsgegevens en om die reden moet ik me ook aan de AVG houden. Hoe en wat staat beschreven in de privacyverklaring die ik inmiddels opgesteld heb. Daar mogen nog wel wat puntjes op de i gezet worden, maar op zich denk ik dat alles er vrij duidelijk in staat.

Wat betreft toegankelijkheid heb ik als hobbyblogger geen verplichtingen om mijn website toegankelijk te maken voor bezoekers. Dat betekent niet dat ik er niet bij stilsta. Zo heb ik bijvoorbeeld voor een goed leesbaar lettertype gekozen en past de website zich aan aan desktop, tablet of telefoon qua lay-out.

Maar ik heb bijvoorbeeld geen voorleesfunctie of opties voor lettergrootte of contrast. En afbeeldingen zijn ook niet in tekst beschreven. Wie weet heb ik er in de toekomst meer tijd voor en kan ik de website hierin nog verbeteren.

Wat denk jij? Is privacy zoveel belangrijker dan toegankelijkheid? Of vind je ook dat ze net zo hard mogen werken aan toegankelijkheid als dat ze nu doen met de AVG?

/4 Reacties/door

Mensen met een handicap tellen steeds meer mee, behalve in Nederland

apple emoji's gehandicaptenHeb je ze gezien, die nieuwe emoji’s die Apple in wil voeren? Met dertien emoji’s willen ze een start maken met het beter vertegenwoordigen van mensen met een beperking. Hartstikke mooi toch?

Daarnaast is Google Maps begonnen met het aangeven van rolstoeltoegankelijke routes. Helaas nog niet hier in de buurt (enige Europese stad tot nu toe is Londen), maar het is een stap in de goede richting. En voorlopig gebruik ik Google Streetview dan maar om te zien hoe toegankelijk een locatie is.

Maar wat een contrast is dit met wat er nu in Nederland speelt…

Klachten over ontoegankelijkheid bij het stemmen

Bij de verkiezingen vorige week zijn er via een meldpunt 110 klachten binnengekomen over de toegankelijkheid bij het stemmen. Dit ging bijvoorbeeld over de toegang van het stembureau, de hoogte van de schrijfplank, de leesbaarheid van het stembiljet en de hulp in het stemhokje.

En nu willen ze dit dan wel voor de volgende verkiezingen opgelost hebben, maar dat had best wat eerder gemogen. Zeker met het VN-verdrag dat er nu toch echt wel al een tijdje ligt.

Mensen met een handicap onder minimumloon

En dan dit: in een nieuw wetsvoorstel wil men dat werknemers met een handicap voortaan betaald krijgen naar productie. Als dit onder het minimumloon komt, vult de gemeente dit aan.

Leuk dat de gemeente nog iets aanvult, maar ondertussen bouwt die werknemer geen pensioen op en minder aanspraak op werkloosheids- of arbeidsongeschiktheidsuitkering.

Pas bij vijf werkdagen, inclusief aanvulling van de gemeente, kom je zo op een minimumloon. Ik vraag me überhaupt af of die doelgroep bestaat: werknemers die door hun beperking een lage productie hebben, maar wel fulltime kunnen werken.

Wie bepaalt trouwens wanneer een werknemer met een handicap een lage productie heeft? Ik heb ook wel collega’s gehad die er de kantjes van afliepen. Of collega’s die geen beperkingen hadden, maar toch om de haverklap ziek waren. Die kregen gewoon hun volle salaris, bouwden alle rechten op, gingen elk jaar weer een trede omhoog qua salaris…

Op deze manier wordt een werknemer met een handicap totaal niet gezien als een werknemer die meetelt. Terwijl je zou denken dat we in deze tijd wel daarnaartoe zouden willen.

Nuggers zijn flink de lul

Ik heb die naam ook niet bedacht, maar nuggers staat dus voor niet-uitkeringsgerechtigden. Mensen die bijvoorbeeld niet kunnen werken vanwege een beperking, maar ook niet in aanmerking komen voor een wajong of wia. Die mogen straks dus gaan werken onder het minimumloon, als blijkt dat ze door hun beperkingen niet de productie kunnen halen die verwacht mag worden.

Dus dan maken ze wel de uren, verzieken ze hun lijf nog meer (waardoor ze het waarschijnlijk ook niet volhouden tot hun oaw), maar krijgen ze een armoedig loon en bouwen ze niets op. En zolang ze nog wat spaargeld hebben, of een eigen huis, of een partner met inkomen, hoeft de gemeente niets aan te vullen.

Waar gaat dit naartoe in de toekomst?

Nu heb ik nog niet zoveel te klagen. Het stembureau was zo dichtbij (en zonder wachtrij), dat ik er zonder rolstoel heen kon. En ik verwacht wel dat tegen de tijd dat ik bij alles mijn rolstoel nodig heb, ze wel wat meer aangepast hebben. Ik heb in ieder geval al van twee politieke partijen de vraag gehad of ik mee wilde denken over de toegankelijkheid hier in de gemeente.

Maar wat betreft mijn werk of inkomen maak ik me meer zorgen om de toekomst. Ik ben op mijn zeventiende al begonnen met werken. Ik ging parttime werken toen de kinderen kwamen, met het idee dat ik later wel weer fulltime kon gaan werken. Maar dat heb ik niet meer kunnen opbouwen en dat gaat ook niet meer gebeuren. Sterker nog: hoe meer ik werk, des te meer maak ik mijn lijf kapot.

Ik verwacht niet dat ik tot mijn 67e zal kunnen blijven werken. Ik verwacht wel dat als het zover is, dat ik arbeidsongeschikt verklaard zal worden. De afgelopen jaren en nu nog steeds heb ik al op zoveel manieren laten zien dat ik koste wat het kost wil blijven werken. Op het moment dat ik echt het bijltje erbij neer moet gooien, zal er dan geen andere mogelijkheid meer zijn. En dan maar hopen dat er dan nog genoeg inkomen overblijft om gewoon in ons huis te kunnen blijven wonen en de studie van onze kinderen te kunnen betalen.

Maar vertrouwen op: ik heb altijd hard gewerkt en bijgedragen, dus ik heb recht op een passende uitkering als dat nodig is, daar geloof ik inmiddels niet meer zo in.

En jij? Heb jij er vertrouwen in dat de overheid de juiste beslissingen neemt als het gaat om toegankelijkheid en participatie? Tellen mensen met een beperking net zo goed mee hier in Nederland?

/3 Reacties/door

Laat jij je stem horen bij de gemeenteraadsverkiezingen?

gemeenteraadsverkiezingen

Vandaag mogen we weer stemmen, zowel voor de gemeenteraadsverkiezingen als voor het referendum over de nieuwe wet op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten. Noem me ouderwets, maar ik vind nog altijd: als je niet stemt, moet je ook niet klagen. Alhoewel ik niet zo’n hoge pet op heb van een raadgevend referendum, denk ik wel dat mijn stem voor de gemeenteraadsverkiezingen verschil kan maken. Al is het maar om tegenwicht te geven aan de partijen waar ik absoluut niet teveel van in mijn stadje wil terugzien.

Maar dat kiezen, is nog best lastig.

Mijn stem krijg je niet als…

  • Je niet eens de moeite hebt genomen om de spellingscontrole door je verkiezingsprogramma te halen.
  • Je niet verder kunt kijken dan je eigen stokpaardje en zo voorbij gaat aan al het andere wat in de gemeente speelt.
  • Je alleen maar met een vingertje kan wijzen en zelf geen concrete oplossingen aandraagt.
  • Je vanuit je geloof politieke beslissingen neemt. Sorry, maar dat is gewoon niet zo mijn ding.
  • Je verkiezingsprogramma meer weg heeft van een sprookjesboek dan de realiteit.

Blanco stemmen

Als er echt geen enkele partij is waar ik achter zou kunnen staan, is er altijd nog de optie van blanco stemmen. Ik heb het jaren geleden weleens gedaan, ik geloof bij de landelijke verkiezingen.

Een blanco stem telt wel mee voor de opkomst, maar gaat niet naar een partij. Voor het referendum heeft het dan nog een waarde, omdat daar een opkomstdrempel van 30% is. Stel dat er zonder de blanco stemmen geen 30% behaald zou worden, dan wordt de uitkomst van het referendum niet meegenomen in de uiteindelijke beslissing.

Maar verder is een blanco stem dus vooral symbolisch. Je laat dan zien dat je wel onderdeel wil zijn van de democratie, maar dat je je niet kunt vinden in de programma’s van de deelnemende partijen.

Waar ik dan wel op ga stemmen?

Op het moment dat ik dit schrijf, ben ik nog een zwevende kiezer. Voorheen had ik wel een voorkeur bij één van de partijen hier in de gemeente. Maar op dit moment vind ik ze niet zulke hele sterke punten hebben. En alhoewel ze in het verleden best wat bereikt hebben, heb ik nu soms het idee dat ze maar wat roepen, zonder dat ze het waar kunnen maken. En de partij waar ik bij de landelijke verkiezingen op gestemd heb, spreekt me hier in de gemeente helemaal niet aan.

In de hoop een goede keuze te kunnen maken, heb ik een paar stemwijzers ingevuld en bij vrijwel alle partijen het verkiezingsprogramma doorgenomen. Echt heel veel wijzer werd ik daar niet van. Sommige punten vind ik gewoon niet zo belangrijk en andere punten miste ik juist weer.

Wat ik vooral miste, was hoe de de partijen omgaan met het toegankelijk maken van onze gemeente. Die wet op toegankelijkheid is er toch al een tijdje en er is wat dat betreft toch echt nog wel flink wat werk aan de winkel.

Op de Facebookpagina van Salami stinkt had ik hier een berichtje over geplaatst en wat partijen getagd. En dat leverde een paar reacties op van lokale politici, erg verhelderend. Interessant ook om te zien welke partijen dan reageren en hoe. Het heeft me wel weer wat opgeleverd in het wegstrepen. En tegelijkertijd besef ik dat er gewoon geen partij bestaat die echt helemaal precies voor ogen heeft wat ik belangrijk vind.

Ach, ik kom er nog wel uit voor het einde van de dag.

Laat jij je stem horen vandaag?

/0 Reacties/door

Foei. Die toegankelijkheid kan echt wel wat beter!

dansrolstoel antikiepwielGisteren werd de jaarlijkse rapportage over de naleving van het VN-verdrag handicap in Nederland overhandigt aan de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport.

In het nieuws (NOS, NRC, AD) kwam al naar voren dat Nederland er niet zo goed uit kwam. Eigenlijk op alle gebieden niet: onderwijs, werk, wonen en algemene toegankelijkheid. Maar ik wilde het zelf eens nalezen, dus bladerde ik het rapport door.

Waarom dit rapport?

Op 14 juli 2016 is het VN-verdrag inzake de rechten van personen met een handicap in werking gesteld. Vanaf dat moment zou in Nederland inclusie de norm moeten zijn. Niet de persoon met een beperking, maar de samenleving moet zich aanpassen.

Het College voor de Rechten van de Mens houdt toezicht op de implementatie van dit verdrag. Een jaar later zijn ze gaan bekijken in hoeverre dit verdrag nageleefd wordt, om zo aanbevelingen te kunnen geven aan de regering.

Naar aanleiding van een inventarisatie onder mensen met een beperking en belangenorganisaties hebben ze beleid, maatregelen, rapportages, enzovoort bestudeerd. Ook zijn er vragenlijsten ingevuld door meer dan duizend mensen met een beperking (of hun ouders) en organisaties geïnterviewd. Hierbij hebben ze zich gericht op een aantal onderdelen uit het verdrag: toegankelijkheid, gelijkheid voor de wet, onderwijs, arbeid, zelfstandig wonen en deelnemen aan de samenleving.

Al met al niet voldoende om een representatief beeld te geven, maar het laat wel zien waar veel mensen met een beperking tegenaan lopen. Vanuit deze gegevens zijn er een aantal aanbevelingen gedaan in het rapport.

Opvallende punten uit het rapport

Nu kijk ik er misschien met andere ogen naar. Sommige dingen kom ik wel vaker tegen en zijn voor mij dus een open deur. Bijvoorbeeld hoe ontoegankelijk het openbaar vervoer is. Of het ontbreken van fatsoenlijke invalidentoiletten in de horeca. Of dat passend onderwijs niet zo goed past.

Maar sommige punten vielen mij op, omdat ik me er niet eerder bewust van was. Hier zijn er een paar:

  • In Caribisch Nederland (Bonaire, Sint Eustatius en Saba) is het verdrag nu niet van toepassing. Dit zouden ze in de toekomst wel willen.
  • Er wordt wel gezegd dat gebouwen toegankelijk moeten zijn, maar concrete normen waar dat dan aan moet voldoen zijn er te weinig (bijvoorbeeld in het Bouwbesluit). En waar er wel concrete normen zijn (Webrichtlijnen), is er te weinig toezicht. Zelfs overheidswebsites voldoen niet aan die normen.
  • Voor het openbaar vervoer zijn streefpercentages opgesteld voor de toegankelijkheid, maar deze zijn nooit geëvalueerd.
  • Hulp bij het stemmen mag wel bij mensen met een lichamelijke (visuele) beperking, maar nog niet bij mensen met een verstandelijke beperking.
  • Het verschilt per regio of een kind met ondersteuningsbehoefte wel of niet wordt aangenomen in het reguliere onderwijs.
  • Mensen met en beperking die niet onder de Participatiewet of Wet banenafspraak vallen (omdat zij wel het minimuminkomen kunnen verdienen), komen moeilijker aan een baan.
  • De gemeente bepaalt waar jij gaat wonen, als je een rolstoeltoegankelijke woning nodig hebt.

En nu wordt alles beter?

Er staat een aardig lijstje met aanbevelingen in het rapport waar de minister mee aan de slag kan. Ik ben erg benieuwd wat ze hier verder mee gaan doen.

Het belangrijkste uit dit alles vind ik dat zoveel nog niet op de hoogte zijn van wat toegankelijkheid nu eigenlijk inhoudt voor mensen met een beperking. Bewustwording hiervan is dus echt nodig voordat het ooit een inclusieve samenleving kan worden. En dan niet alleen voor die mensen met een rolstoel, maar ook voor de minder zichtbare beperkingen.

Om dat te kunnen bereiken, hoef je niet op die minister te wachten. Er zijn al heel veel initiatieven die hiermee bezig zijn, op verschillende manieren. Sommigen leggen hierbij de nadruk op wat niet goed gaat en willen dit bespreekbaar maken of oplossen. Anderen geven het goede voorbeeld door zelf te laten zien hoe mooi inclusief kan zijn.

Zoals inclusiedans bij Misiconi Dance Company, waar professionele dansers met of zonder beperking samen dansen. Of Sue’s Warriors, die vanuit de mode- en beauty-industrie een eerlijker en krachtiger beeld van mensen met een beperking neer willen zetten. En wat betreft die laatste hoop ik volgende week meer te kunnen vertellen. Want op 8 december mag ik bij de officiële lancering van Sue’s Warriors zijn. Ben superbenieuwd naar wat ik daar allemaal ga zien en meemaken!

Wat is voor jou het meest opvallend uit het rapport over de naleving van het VN-verdrag? En wat zou volgens jou echt dringend moeten veranderen?

 

 

/1 Reactie/door

Week van de Toegankelijkheid: Foodtruckfestival

Van 2 tot en met 7 oktober is het de Week van de Toegankelijkheid, met als thema ‘Aan tafel!’ Het is hetzelfde thema als vorig jaar, maar dan is het dit jaar meer gericht op jongeren. Nu val ik daar zelf wel niet echt meer onder, maar wilde er toch weer even over meepraten. En wel over foodtruckfestivals, hoe ik deze ervaar en hoe ik denk dat de toegankelijkheid verbeterd kan worden.

Foodtruckfestival

Je ziet ze steeds meer, die foodtruckfestivals. Soms als een op zichzelf staand festival, maar ook vaak in combinatie met een markt of muziekfestival.

Het is een verzameling busjes en caravans, die omgebouwd zijn om hapjes en drankjes klaar te maken en te verkopen. De één heeft bijvoorbeeld pannenkoeken, de ander smoothies en weer een ander een broodje worst. Nu noem ik even de simpelste gerechten, maar vaak kun je er ook terecht voor biologisch en/of vegetarisch eten.

Van de oorspronkelijke bus of caravan is niet veel meer te herkennen, deze zijn allemaal bedekt met een laagje verf of bestickering en voorzien van een originele naam. Met ieder z’n eigen smaak, zowel qua eten als qua stijl, is het een gezellig, vrolijk en bont geheel om te zien.

Toegankelijkheid foodtruckfestivals

Ik kom niet naar een foodtruckfestival omdat het nou zo toegankelijk is. Ik kom er voor de gezelligheid en voor wat lekkers en heb verder geen hoge verwachtingen. Op zich heb ik niet zoveel nodig. Met mijn freewheel kom ik ook over het hobbelige gras, ik heb altijd wel mensen bij me die me iets willen aangeven of een duwtje willen geven en dat toiletbezoek stel ik wel uit tot ik thuis ben.

Maar toen ik bij een Facebookberichtje las dat iemand een foodtruckfestival rolstoelvriendelijk noemde, trok ik toch wel even mijn wenkbrauwen op. Los van de mensen die er rondlopen en die heus wel vriendelijk zijn naar rolstoelgebruikers, is een foodtruckfestival alles behalve roltoelvriendelijk of -toegankelijk. En wel om de volgende redenen:

  1. Gras: Zelfs met freewheel moet ik echt wel moeite doen om me te kunnen verplaatsen over een festivalterrein. Het ligt er natuurlijk net aan welke locatie gekozen is voor een festival. Ze bestaan ook zonder gras. 😉
  2. Krappe opstelling festivalterrein: Een ander zou het knus noemen, maar vanuit mijn rolstoel heb ik graag het overzicht en dat heb ik bij dit soort festivals niet. Je moet je continu tussen de rijen en tafels doorwurmen. En bij het festival wat je hier op de foto’s ziet, heb ik de muziek wel gehoord, maar er niks van gezien. Terwijl het niet eens zo druk was.
  3. De combinatie vieze handen en eten: Rollen door drassig gras en modder zorgt voor vieze handen. Niet erg fris om dan met die handen daar te gaan zitten eten.
  4. Eten of drinken boven je hoofd aan moeten pakken: Hartstikke leuk al die gezellige karretjes, maar voor staande mensen zijn ze vaak zelfs al aan de hoge kant. Zittend je bordje nasi aanpakken van iemand die staat in een hoge bus of caravan, is vragen om een nasi-douche.
  5. Eten en drinken op je schoot meenemen: Met het hobbelige gras heb ik toch echt allebei mijn handen nodig om te kunnen rollen. En als je dan je maaltijd (vaak op een minibordje of een servetje) op je schoot mee moet nemen, kun je maar beter geen lichte kleren aan hebben. Een plastic bekertje tussen je knieën klemmen is ook een kunst op zich. Geen rode wijn voor mij op festivals dus.
  6. Geen aangepast toilet: Die leuke toiletcaravan met opstap past natuurlijk helemaal in het plaatje bij de rest van de foodtrucks, maar handig is het niet als je er met rolstoel gebruik van wilt maken.

Tips voor een betere toegankelijkheid bij foodtruckfestivals

Eigenlijk is het nog best lastig om tips te geven gericht op betere toegankelijkheid, zonder dat het de charme en knusheid van zo’n festival schaadt. Ik doe toch een poging:

  1. Terrein/opstelling: Rekening houdend met de rijen die zich vormen voor de foodtrucks, is het prettig als er een pad is waarbij je zonder obstakels over het terrein kunt. Ideaal zou een betegeld of geasfalteerd pad zijn, maar als er alleen maar ruimte is, is dat al een pluspunt.
  2. Opfrisdoekjes: Als je eten verkoopt op een smerig buitenterrein waar geen kraan in de buurt is, is het geen overbodige luxe om wat van die (vochtige) opfrisdoekjes mee te geven. Zelf heb ik meestal wel snoetenpoetsers bij me (ook handig voor poep aan je wiel).
  3. Eten/drinken meenemen: Wat zou het mij handig lijken als er naast de foodtruck een tafel staat waar je je bestelling kunt afhalen. Of beter nog: meteen daar kunt nuttigen. Het is altijd zo’n gehannes met geld aangeven en weer wegstoppen, eten of drinken aanpakken en snel weer wegwezen voor de volgende in de rij. Ik zou er ook best wat statiegeld voor overhebben om mijn eten op een fatsoenlijk dienblad mee te krijgen (met antislip aan de onderkant en hoge randen).
  4. Toilet voor mindervaliden: Gelukkig zie je deze bij de grotere festivals wel en vaak dan zelfs afgesloten en netjes schoongehouden. Als je hier als kleiner festival een keuze in moet maken, dan zou ik het niet eens zo gek vinden om het aangepaste toilet gewoon voor iedereen toegankelijk te houden. Zolang er geen lange rijen zijn en het goed schoongehouden wordt, hoeft dat niet zo’n probleem te zijn voor de mensen die het nodig hebben.

Ben jij weleens op een foodtruckfestival geweest? Wat zou volgens jou hier de toegankelijkheid van kunnen verbeteren?

/0 Reacties/door