In juli zijn we met het gezin naar Brighton geweest. Waarschijnlijk was dit wel de laatste keer dat we met zijn vieren op vakantie zijn geweest, de kinderen zijn nu zo oud dat ze liever met vrienden gaan. En behalve dat het toch wel duidelijk werd dat die twee echt niet meer bij elkaar in een krap tweepersoonsbed willen slapen, hebben we ook heel veel leuke herinneringen gemaakt in Brighton.
Dus hier een extra lang blog vol vakantiepret (en -pijn)!
Met de auto door de Eurotunnel
Vliegvakanties zie ik echt niet zitten en heel lang in de auto ook niet. Maar eigenlijk is met de auto via de tunnel naar Engeland niet eens zo heel erg ver. Van Rotterdam naar Calais is het naar boven afgerond vier uur rijden en eenmaal uit de tunnel van Folkestone naar Brighton nog twee uur.
Bij het boeken bij Le Shuttle kun je al aangeven dat er iemand in de auto meereist met een verminderde mobiliteit. Daar hoef je verder geen gehandicaptenparkeerkaart of zoiets te laten zien, maar daarmee krijgt je auto wel een plaats op de trein waarbij het in noodgevallen makkelijker is om te evacueren.
Je moet dan tussen één en twee uur van tevoren inchecken en krijgt een ticket om aan je achteruitkijkspiegel te hangen met daarop een letter en cijfer, het aantal inzittenden en een rolstoellogo. Dan is het wachten tot op de borden staat dat je letter en cijfer aan de beurt is om naar de douane te gaan. Dat wachten is wel lang, we hadden op de heen- en terugweg vroeg ingecheckt en daar bovenop wat vertraging. Dus dan zit je wel ruim twee uur in de terminal te wachten. Daar kun je nog wel wat eten, naar het toilet of taxfree shoppen. Hierbij liet ik mijn rolstoel in de auto, want die zat als een tetrisblokje ingebouwd tussen de koffers en tassen. Na dat stuk in de auto had ik toch al zoveel pijn dat dat beetje er ook nog wel bij kon.
Eenmaal aan de beurt ga je twee keer door de douane, Frans en Brits. Daarna splitsen de rijen auto’s in verschillende banen, waarbij je met het rolstoellogo op je ticket ook de baan met rolstoellogo neemt. Dan mag je als eerste de trein op en sta je onderin (als je geen hoge auto of bus hebt, kom je in het gedeelte waar de trein een dubbeldekker is). En dan gaat het snel. Zodra de trein vol is en gaat rijden, ben je in 25 minuten door de tunnel heen en rijd je (ook weer als eerste) vanaf de trein bijna meteen de snelweg op.
Cottage in North Laine
Met een gezin met jongeren en daarbij ook nog een moeder met een beperking, is het lastig om een vakantieaccommodatie te vinden die bij iedereen past. Helemaal rolstoeltoegankelijk zou voor ons niet te betalen zijn voor twee weken, dan kom je toch al snel op een hotel uit. Of een vakantiepark wat meer buiten de stad zou zijn. Ik ben dus op zoek gegaan naar een huisje wat op loopafstand van strand en centrum was en waar je in ieder geval zonder trap het woongedeelte kon bereiken. Er waren ook huisjes te huur boven winkels, maar die vielen dus af omdat je dan meteen al met de rolstoel een trap op moet.
Het werd dus een cottage in North Laine, echt middenin het bruisende centrum. Met op elke hoek van de straat een pub, waar ik zelfs lopend heen kon. En in het weekend elk uur een bierfiets die voorbij fietste. Het huisje zelf was een ontzettend schattige cottage, met een tuintje erbij. Beneden de woonkamer, keuken en wc, boven twee slaapkamers en badkamer met wc. Ik hoefde dus alleen voor het slapen de trap te nemen, verder had ik beneden genoeg om me te vermaken.
Dat was voor mij ook een reden om iets in het centrum te kiezen: zo kon de rest van het gezin eropuit wanneer ze maar wilden en kon ik rusten of weer aanhaken als het mij uitkwam. Er waren ook extra sleutelbossen, wat ideaal was als we opsplitsten. Zo ging mijn man dagelijks met de jongste ergens koffie drinken en later op de dag met de oudste een biertje drinken. Soms gingen de kinderen samen shoppen en mijn man en ik samen wandelen en soms ondernamen we wat met z’n vieren. En met twee weken daar en in de tweede week wat meer regen, was het ook niet erg om af en toe een tv- of spelletjesdag in te lassen. De vorige huurder had zich niet uitgelogd bij Netflix, helemaal niet erg.
In Brighton zelf heb je overigens niet veel aan je auto: weinig parkeerplek, smalle en steile straatjes. Nu had ik vooraf al geregeld dat ik bij mijn gehandicaptenparkeerkaart een elektronische vergunning kreeg zodat ik overal gratis mocht parkeren in de periode dat we daar waren. Maar het komt er dan dus op neer dat je auto minstens twee straten verder staat, alleen van z’n plek komt als je buiten Brighton wat wilt doen en verder dus flink volgescheten wordt door de meeuwen die daar in overvloed zijn.
Shoppen en uitgaan
North Laine is een gebied met superleuke winkels, pubs en restaurants. Hier en daar ook wel wat toeristisch, maar ook bijvoorbeeld kringloopwinkels. Daar waren de kinderen vooral heel blij mee, ze hebben flink wat goedkope ringen gescoord. Op zaterdag was er in de straat achter ons huisje ook een markt met vooral tweedehands spullen. En een andere dag was er in een kerk een markt met allerlei kraampjes met kunst en zelfgemaakte sieraden of koeken. Wel grappig: buiten naast de ingang stond een kraampje met geborduurde vulva’s. Weinig kerkelijks meer aan.
Meer naar beneden richting het strand heb je The Lanes, hele gezellige smalle winkelstraatjes. Hier zaten dan wel weer meer de duurdere juweliers, dus hier hebben we meer rondgekeken dan geld uitgegeven. Meer de heuvel op zijn er de gebruikelijke grotere winkels en een overdekt winkelcentrum. Die heuvel daar was ik niet zo’n fan van en mijn Smartdrive al helemaal niet (die viel gewoon uit). Dus daar ben ik zelf niet veel geweest.
Wat eten betreft kun je in Brighton echt alle kanten op. Er zijn meerdere veganistische eettentjes en bij de restaurants waar we gegeten hebben werd ook elke keer gevraagd of iemand allergieën had.
Iets waar we niet zo op voorbereid waren: overdag kun je overal met je 16-jarige terecht, maar na 19.00 uur hebben pubs wel een leeftijdsgrens van 18. Of in ieder geval die waar nou net wat leuke punkbandjes kwamen waar onze jongste wel interesse in had.
In de weekenden was er een festival op het strand. Daar had je in principe kaartjes voor nodig en ook hier was het voor 18+. Maar van bovenaf op de promenade had je hier ook goed zicht op. Zo hebben we gratis een concert van Royal Blood meegekregen.
Strandwandelingen van Brighton Marina tot Hove
In de twee weken dat we er waren, was het geen weer om te zonnen of zwemmen. Nu ben ik daar toch al niet van, dus dat scheelt. Waar ik wel enorm van kan genieten, is uitwaaien en wandelen langs het strand. In Brighton heb je onderaan bij het kiezelstrand een ruim pad van betonplaten en soms houten vlonders of een rubberen loper richting het water. Om beneden te komen zijn er meerdere steile hellingen, maar je kunt ook bovenlangs over de promenade wandelen.
Behalve de houten Palace Pier met kermis zijn er ook stenen pieren waar je op kunt. Met mijn man wandelde ik naar de pier bij Brighton Marina. Die dag stond er een aardige wind en de golven spatten zo hoog over de pier heen, dat we niet tot het einde gelopen zijn. Achteraf gezien had ik na die wandeling wel even het zoute water van mijn rolstoel mogen poetsen. Die heeft er nu wat roestplekjes aan overgehouden.
Een andere dag liepen we juist de andere kant op, naar Hove. Daar wordt het pad langs het strand op een gegeven moment zo breed als een weg, is daar ook geasfalteerd. Geen idee wat de functie van die brede weg is, want eigenlijk mag je er zelfs niet fietsen. De gekleurde strandhutjes in Hove staan langs die brede weg.
Als je zo langs de kustlijn wandelt, zie je Brigthon ook van verschillende kanten. Sommige stukken zien er behoorlijk luxe uit met mooie hotels langs de promenade en clubs op het strand. Ook genoeg te doen voor actieve mensen met allerlei sport- en speelvelden. Maar Brighton Marina ziet er vanaf het strand maar triest uit. Nu waren ze ook aan het verbouwen op een stuk, maar daarnaast waren er ook meerdere gedenkplekken voor mensen die (te jong) overleden waren. In Hove is er het King Alfred Leisure Centre, wat er een beetje uitziet als een verpauperde fabriek. Ik had deze vakantie wat boeken van Peter James op mijn e-reader gezet, omdat die zich afspelen in Brighton. En in één van die boeken was dus ook iemand vermoord vlakbij dat King Alfred centre. Als je er dan langsloopt, gaat dat nog een beetje meer leven en dat is niet echt heel positief… Ook zie je regelmatig daklozen in tentjes of slaapzakken op het strand. Aan de ene kant denk ik dan: wat fijn dat ze niet weggestuurd worden. Maar aan de andere kant gun je die mensen toch gewoon een dak boven hun hoofd.
Gratis musea in Brighton
Er zijn sowieso veel mooie musea en galerieën in Brighton. Maar eigenlijk hebben we die vooral van de buitenkant bewonderd (zoals het Pavilion) en alleen twee gratis musea van binnen bekeken.
The Booth museum is een natuurhistorisch museum dat uit de Victoriaanse tijd stamt. Meneer Booth was een verzamelaar die opgezette dieren in hun natuurlijke habitat in diorama’s tentoonstelde. Vooral heel veel vogels die toen ook in het Verenigd Koninkrijk voorkwamen. Het museum heeft een trap bij de entree, maar met een bordje met bel is duidelijk te zien dat er een andere route is als je met een rolstoel komt. Zodra je belt, komt er een medewerker naar buiten die je de weg wijst naar de zijingang. Vanaf daar kun je gewoon alles zien en overal komen.
Brighton Fishing Museum is echt een heel klein museum aan het strand, waar je zo in en uit kunt lopen (of rollen). Ik vond het wel interessant om hier wat meer over de geschiedenis van Brighton te weten te komen.
Beide musea zijn gratis, maar je kunt er ook een donatie doen. En omdat ik ze allebei wel de moeite waard vond, hebben we dat ook gedaan.
i360
Aan het strand staat een enorme paal met uitzichtplatform, de i360. Een soort van Euromast, maar dan wel helemaal tot aan de top rolstoeltoegankelijk.
We gingen op een regenachtige dag, want ik dacht: we zitten daar toch droog. Maar het hokje waar je de kaartjes koopt is maar klein en vervolgens word je weer de regen in gestuurd om te wachten tot het je beurt is. We zijn toen maar even in een bushokje gaan schuilen.
De foto helemaal bovenaan dit blog is in de i360 gemaakt. Het is een platform wat rondom en boven van glas is, zodat je dus alle kanten op kunt kijken. Je kunt er zonder drempel zo oprollen en op het platform zelf kun je ook alle kanten op. Er zijn een paar zitjes, maar de meeste mensen lopen gewoon rond. Want het platform gaat wel omhoog, maar draait verder niet. Het is een kort ritje op en neer, iets van twintig minuten. Maar op zich tijd genoeg om alles te zien. En met al die gillende kinderen in zo’n galmend ding, is het ook helemaal niet erg dat het na die twintig minuten voorbij is.
Met de trein naar Londen
Van Brighton naar Londen is niet zo heel ver, dus wilden we dat zeker een dagje doen. Via de website kwam ik er niet echt uit welke kaartjes we nodig hadden, de prijzen daarbij varieerden zoveel dat ik bang was met de goedkoopste de verkeerde te kopen. Dus kochten we de kaartjes op het station. Er was daar alleen zoveel herrie in de hal, dat ik amper kon verstaan wat de persoon achter de balie zei. Uiteindelijk hadden we 4 kaartjes voor omgerekend bij elkaar €67, dat vond ik best meevallen. We hadden een trein die wat vaker stopte, daarmee waren we in anderhalf uur van Brighton naar London Bridge. Bij het rolstoelpoortje naar het perron zit altijd wel een medewerker die meteen een collega inseint om met een plank klaar te staan. Ook vraagt die waar je heen gaat, zodat op het station van bestemming ook iemand klaarstaat. Op de terugweg stapten we bij een ander station op, daar kon je zonder drempel de trein in, maar dan nog stond er een medewerker klaar om te helpen als dat nodig zou zijn.
Eenmaal daar zijn we een flink eind langs de Theems gaan wandelen en langs wat bezienswaardigheden. Bij Hardrock Café geluncht en daarna op de bus gestapt naar Camden Market. De bus is gratis als rolstoelgebruiker en goed toegankelijk door een plaat die uitgeschoven wordt. Andere passagiers kunnen met pinpas inchecken. Camden Market was voor de kinderen erg leuk, maar ik was niet zo’n fan van alle kinderkopjes daar, kon veel winkels ook niet in. Eigenlijk vond ik het wandelen langs de Theems nog het leukste, net iets buiten het drukke toeristische gedoe.
Dit was meteen ook onze langste dag weg en al hield mijn Smartdrive het beter vol dan het heuvelachtige Brighton, ik was zelf helemaal kapot.
Engelse zuidkust
Op de heenweg hadden we al voor de toeristische route langs de kust gekozen en kwamen daar door wat prachtige plaatsjes. Vanuit Brighton kun je daar ook met de bus komen. Onze oudste dochter is er zo een dagje alleen op uit geweest naar Newhaven, waar een mooi oud fort is. Maar verder pakten we voor ons gemak toch de auto bij deze uitstapjes.
Bij Seaford is er een toegankelijke wandelroute naar de Seven Sisters, prachtige witte krijtrotsen. Een pad van betonplaten loopt daar door natuurgebied waar ook paarden en Schotse Hooglanders lopen. Het pad is niet tot het kiezelstrand rolstoeltoegankelijk en lopen door kiezels vind ik bijna net zo zwaar als over een zandstrand. Maar voor dat geweldige uitzicht had ik het er wel voor over. Eenmaal met rolstoel geïnstalleerd, gingen mijn man en dochter nog een stuk verder wandelen tot aan de kliffen.
Vlakbij Seaford kom je langs de weg ook nog de Long Man of Wilmington en Litlington White Horse tegen. Dit zijn enorme witte figuren op de heuvels, die daar eeuwen geleden door mensen gemaakt zijn. Heel mooi om te zien als je zelf niet moet rijden. Mijn man heeft ze dus gemist, die was druk met opletten en links rijden op de smalle, kronkelende wegen. Je kunt daar ook wel wandelen, maar niet met rolstoel, dus dat hebben we overgeslagen.
Nog een plek om van witte krijtrotsen en de beukende golven te genieten is Peacehaven. Bovenaan de rotsen was er een parkeerplaats vanwaar je met een helling naar beneden kon. Die helling was wel echt enorm steil, had ik niet alleen af durven rollen. Maar eenmaal beneden is er een enorm lang pad van betonplaten langs de krijtrotsen. Vanaf dat pad kon je ook nog verder naar beneden met een trap of (nog steilere) helling naar een kiezelstrand. Dat liet ik maar aan mijn man en kinderen over, ik had genoeg aan het uitzicht vanaf het pad.
Hastings was de keuze van onze jongste, die had daar een museum gespot: True Crime Museum. Het was wel even een stukje rijden vanaf Brighton, zo’n anderhalf uur. Het museum is in een soort van grot of kelder. Prima te doen met rolstoel, alleen het toilet is niet rolstoeltoegankelijk. Niet een heel groot museum, maar best interessant met tentoonstellingen over seriemoordenaars en hoe ze in de geschiedenis met criminelen omgingen. Het museum bevindt zich aan de kust, met winkelstraatjes en horeca om de hoek, dus we hebben ons daar wel een poosje vermaakt.
Dat was Brighton voor ons!
Welke mooie plekken heb jij deze zomer bezocht?
