Een comfortabel en toegankelijk thuis

In de tien maanden die ik nu al thuis zit, zijn er wat aanpassingen bij gekomen om ons huis comfortabel en toegankelijk te maken. In de eerste plaats voor mij natuurlijk. Tegelijkertijd maakt er een heel gezin gebruik van dit huis en moet daar ook rekening mee gehouden worden.

Drempelhulp naar de keuken

Vooral ’s ochtends maak ik veel gebruik van mijn rolstoel. Onder andere bij het klaarmaken van mijn ontbijt. En dan rollend met een glas in je handen een drempel moeten nemen, is niet zo heel handig. Het scheelt dan wel dat ik vooral water drink, maar dan nog is het niet zo lekker om dat over je heen te krijgen.

Via de thuiszorgwinkel heb ik eerst een tijdje een drempelhulp geleend. Die was te smal voor de deuropening en best steil. Deze zwarte die er nu ligt, heeft mijn man gemaakt. Van een plank die we nog hadden liggen en een strook antislip wat je in de bouwmarkt kunt kopen. Nu heb ik dus wel een drempelhulp over de hele breedte, wat een stuk gemakkelijker is. Ik hoef niet meer eerst te mikken of ik wel precies goed voor het hellinkje sta en kan gewoon de keuken in- en uitrollen zonder er bij na te denken.

Je ziet ook nog net een trippelstoel in de keuken staan. Deze was ooit voor mij op mijn werk aangeschaft, maar daar niet meer in gebruik. Het komt niet heel vaak voor dat ik kook, maar als ik kook, dan gebruik ik de trippelstoel daarbij. Hiermee zit ik net wat hoger dan in mijn rolstoel en kan ik beter overal bij. Of ik gebruik ‘m om gewoon gezellig in de keuken erbij te zitten als iemand anders aan het koken is.

Bureau in de woonkamer toegeëigend

Normaal had ik mijn laptop altijd in mijn naaikamertje staan. Nog steeds neem ik ‘m weleens mee daarnaartoe. Als ik bijvoorbeeld een borduurpatroon op het scherm wil hebben als mijn borduurmachine aan het werk is. Of als ik een naaipatroon op de stof wil projecteren. Maar als ik dingen wil opzoeken, wat wil typen of een online meeting heb, is het bureau in de woonkamer veel praktischer.

De deur naar mijn naaikamer is te smal om met de rolstoel naar binnen te gaan. Het gaat wel, maar dan moeten de wielen er eerst af. En in de woonkamer kan ik zonder moeite aanschuiven, alleen even de bureaustoel opzij. Mijn werkrolstoel (Workhopper van O4) zit een stuk comfortabeler dan een bureaustoel en het minder hoeven lopen in huis wordt door mijn gammele lijf erg gewaardeerd.

Het bureau was eigenlijk eerst meer voor mijn man, maar die gebruikt de computer bijna nooit meer. En er zit nu een docking station tussen mijn laptop en het beeldscherm, dus hij en de kinderen kunnen nog steeds hun laptop of computer eraan hangen.

Alle rommel van alle snoeren, toetsenborden en muizen heb ik een klein beetje weggewerkt door een schermverhoger te maken van een plank en een paar blokjes. Nu staat de huistelefoon ook weer wat meer binnen handbereik. Dat is handig, want om één of andere reden bellen instanties eerst naar je huistelefoon in plaats van je mobiel.

Traplift

Ik heb de WMO nog nooit zo snel werk zien leveren. In december had ik het gesprek met mijn ergotherapeut en WMO-consulent. Nog voor ik een brief had gekregen dat de aanvraag was goedgekeurd, werd ik al gebeld om de traplift in te laten meten. En het is dat ik de afspraak voor het plaatsen een week moest verzetten vanwege quarantaine hier thuis, maar eind januari werd de traplift in een ochtendje geplaatst.

Mijn rolstoelparkeerplaats onder de trap heb ik nu wel moeten opgeven, maar dat had ik er wel voor over. Als de stoel van de traplift beneden staat, staat hij niemand in de weg. Bovenaan de trap is het wel wat smaller, maar ingeklapt en half gedraaid kan iedereen er nog steeds langs.

Bij het inmeten was de meneer van de traplift dik twee uur bezig. En als je dan het eindresultaat ziet wat echt perfect is afgestemd op onze trap en mijn lijf, dan zie je pas echt wat een precisie erin zit. Zolang ik rechtop zit, is er genoeg ruimte boven mijn hoofd. En bij het onderste stuk van de trap raken mijn knieën nog net niet de muur, scheelt echt maar een centimeter.

Dat maakt wel meteen dat langere mensen niet zoveel aan mijn traplift hebben. Officieel mag er ook niemand anders gebruik van maken. Maar het zou toch leuk zijn om die ene vriendin die al jaren niet meer bij ons boven is geweest, toch een keer de bovenverdieping te laten zien. Maar zij heeft dus wel langere benen, dus helaas.

Douchekrukje en beugels in de badkamer

Om eerst maar eens te zien of het me wat zou opleveren, heb ik bij de thuiszorgwinkel een douchekruk geleend. Behalve dat het een enorm log ding was dat in de weg stond, vond ik het wel prettig om tijdens het douchen te kunnen zitten.

Toen ik eenmaal besloot om er één te kopen, moest dat dan natuurlijk wel één zijn die in te klappen was en een stuk minder groot. Wel voor de zekerheid met een extra poot. Want met mijn gewicht durf ik niet helemaal te vertrouwen op die paar schroefjes in de muur.

Dit opklapbare douchekrukje is een heel fijn ding. Lekker compact, dus ik kan goed overal bij en ingeklapt heeft niemand er last van. En ook niet onbelangrijk: voor een hulpmiddel ziet hij er best nog aardig uit en de kleur matcht met de vloer.

De beugels heb ik voor een mooi prijsje via Marktplaats overgenomen. Misschien zelfs iets te goedkoop (twee voor 15 euro). Maar toen de verkoper pas toen ik bovenaan de trap was opmerkte dat ik met een wandelstok liep en vroeg of ze voor mij zelf waren, had hij de fooi verspeeld natuurlijk.

Het zijn beugels met zuignappen, maar wel echt hele stevige. Ik had het idee om eerst uit te proberen welke plek het beste zou werken. Later kon ik dan alsnog mooiere beugels te kopen om op de juiste plek te hangen. Maar eigenlijk doen deze prima hun werk. Nog meer gaten boren in onze mooie badkamer is dan ook weer zonde.