Ja hoor, de zomervakantie is pas echt begonnen als ik weer jurkjes binnen een dag tevoorschijn tover. En met mijn veertigste verjaardag op komst, was ik nog op zoek naar wat leuks. Ik ging dus voor een groene feestjurk!
Nee, ik maak vast geen vrienden bij UWV, WMO-uitvoerder of gemeente met al mijn ingewikkelde vragen. Ook nu weer met mijn gehandicaptenparkeerplaats op kenteken. Waar ik overigens heel blij mee ben, maar ik wil gewoon weten hoe alles precies zit.
Na deze week zit het schooljaar er alweer op. En hoe anders zit ik er nu bij ten opzichte van vorig jaar. Aan de ene kant ben ik daar wel trots op, maar ik zie ook nog wel wat zaken die ik volgend schooljaar anders wil aanpakken.
De woonkamer is nog niet klaar, maar ondertussen bedenk ik al wat ik als volgende klusproject zou willen: de keuken. En alhoewel die er van een afstandje best prima uitziet, is er wel het één en ander aan vervanging toe. Maar om dan toch de hele keuken aan te pakken… En in hoeverre wil ik dat dit een aangepaste keuken wordt?
Hoe warm of koud het ook gaat worden, er staan al aardig wat dansprojecten op de planning deze zomer! Optreden met Misiconi Dance Company op festivals, nieuwe stukken creëren en ook nog een workshop geven. Ik heb er zin in!
Afgelopen maandag was de verkiezing van de Minister van Gehandicaptenzaken op tv. Ik vond daar al wat van voordat ik het gezien had, maar om er zeker van te zijn dat mijn mening terecht was, moest ik het natuurlijk wel nog even echt bekijken. En oef… dat heb ik geweten ook. Nee, daar hebben ze toch echt wel de plank mee mis geslagen.
Degelijke zwarte laarsjes had ik al, stoere blauwe boots ook al. Dus nu ik weer een nieuw paar orthopedische schoenen mocht aanvragen, ging ik voor knalrode luchtige schoenen. Altijd spannend of het zo uitpakt als je gehoopt had, maar ik ben weer erg tevreden met mijn orthopedisch schoenmaker!
Zo rond mei/juni staan de examens en de uitslagen van het voortgezet onderwijs in de spotlights. Bijna iedereen weet wel hoe spannend en stressvol die periode kan zijn, of het nu uit eigen ervaring is of die van je kinderen. Dat het in het mbo net wat anders loopt (maar niet altijd minder spannend of stressvol), daar heeft dan weer niet iedereen ervaring mee. En als ik vertel dat ik vooral als examenleider in het mbo werk, krijg ik vaak de vraag: ‘Wat doe je de rest van het jaar dan?
Je kunt iemand als rolmodel zien, omdat diegene een voorbeeldfunctie heeft voor anderen met een beperking. Maar soms wordt iemand al op een voetstuk gezet, alleen al vanwege die beperking en dient dan als inspiration porn.
Waar ligt de grens hiertussen? Wanneer is een compliment of bewondering wel of niet gewenst?
Het nadeel van het hebben van een zeldzame aandoening als Ehlers Danlos Syndromen, is dat er maar weinig over in boeken te vinden is. In de loop van de jaren heb ik mijn boekenkast aangevuld met boeken waar ik met mijn hEDS wel baat bij heb gehad. Niet allemaal over EDS zelf, maar nog steeds nuttig hierbij.
