Vorige week was het de fysio die mijn lijf langs ging en steeds vroeg of het pijn deed. Mwah, viel wel mee, op dat moment had ik er niet zoveel last van. Maar zodra ik het gaspedaal intrapte om weer naar huis te kunnen rijden, schoot de pijn naar precies daar waar zij mij had bewerkt.
En vandaag dan de ergo. Ik kon niet zo goed antwoord geven op haar vragen, wat ik nu precies wilde bereiken, waar het aan lag dat ondanks wat ik allemaal wèl al goed doe, ik nog steeds achteruit ga. Wel kon ik haar vertellen hoe dan mijn dag/week eruit ziet en ja, die is best vol, het is best druk met mijn werk enzo, maar ik heb niet het idee dat het te druk is. De ergotherapeut zei dat we dan misschien konden onderzoeken of mijn drukke baan misschien de oorzaak zou kunnen zijn van het achteruitgaan. Ja, goed plan… en toen was de tijd om. Pas toen ik later die middag mijn dochter van hockeytraining ging halen, drong het een beetje door: Wat nou als het echt door mijn werk komt? Ik wil helemaal geen stap terug doen als het om mijn werk gaat, of eigenlijk wil ik sowieso geen stap terug doen. En ik wil nog tot mijn pensioen kunnen blijven werken, maar ten koste van wat gaat dat dan? Want ik wil ook nog zoveel meer dan alleen maar mijn werk.
Week 2 van het revalideren en ik heb de fysio en de ergo nog maar één keer gezien. En behalve dat reageer ik/mijn lijf ook nog eens vertraagd, dat schiet lekker op zo… Hopelijk gaat er volgende week wat meer vaart in komen.