Na een maand lang allerlei gastbloggers aan het woord te hebben gelaten, is het wel weer eens tijd voor een berichtje hoe het nu met mij gaat. Ik kreeg al verschillende keren de vraag hoe ik er nu voor sta wat betreft die ifuse. Daar wil ik best nog wel wat over kwijt natuurlijk. En op mijn werk hebben er inmiddels drastische veranderingen plaatsgevonden, dat ging gewoon niet meer. Maar ik heb ook positief nieuws, namelijk op dansgebied!
Dit is iets waar ik al een tijdje over aan het malen ben. Wanneer weet je nou zeker dat je lijf voldoende hersteld is om iets aan te kunnen? Of wanneer is het alleen dat stemmetje in je hoofd dat zegt: ‘Dit moet je nu toch wel weer kunnen!’
Een paar jaar geleden heb ik een bijdrage geleverd aan een (Amerikaans) boek met ervaringsverhalen van mensen met EDS. Het lag al een poos klaar om gewoon in het Nederlands hier te plaatsen. En nu het erop lijkt dat er weer een deur gaat sluiten, had ik weer even de behoefte om die positiviteit naar boven te halen. Dus voordat ik in één van de komende artikelen weer even pessimistisch ga doen, eerst nog even mijn stukje van toen.
1,7 miljoen arbeidsgehandicapten, dat zijn er echt heel veel. Waar komt dat getal eigenlijk vandaan? En hoe groot is het bereik van de overheid hierin? Dat valt nog vies tegen. Maak er werk van is één van de vele initiatieven om mensen met een arbeidshandicap aan werkgevers te koppelen. Mooie initiatieven, maar of het zoden aan de dijk zet, vraag ik me af.
Het wordt wel weer eens tijd voor een update over mijn werk. Inmiddels heb ik best al wat slagen gemaakt als het gaat om het aanpassen van mijn werk op mijn beperkingen. Het gaat dan ook stukken beter dan vorig schooljaar. En toch is er altijd wel ruimte voor verbetering.
De afgelopen weken lijken voorbij te vliegen, mijn agenda staat vol met afspraken en dingen die ik moet doen en er lijkt maar geen einde aan te komen. Maar met het afstrepen van taken en omslaan van de bladzijdes van mijn agenda, komt de zomervakantie ook steeds dichterbij. Het aftellen is begonnen!
Hoe doe ik dat eigenlijk, die salamitechniek toepassen? Daar wilde ik vandaag eens bij stilstaan en het visueel maken door plakjes salami! Deze zeven dagen in plakjes laten een gemiddelde week zien, zonder uitstapjes of bijzonderheden. Er zitten dagen bij die goed in balans zijn, maar ook dagen die eigenlijk te vol zitten met inspannende activiteiten.
Het lesgeven in het mbo wordt fysiek te zwaar voor me en er moet echt iets gaan veranderen. Inmiddels heb ik een aantal gesprekken gehad op het gebied van werk en EDS. En niet zomaar gesprekken: een sollicitatiegesprek, gesprek met directie en een intake bij een nieuwe revalidatiearts.
‘Niet zeuren, maar aanpakken!‘ Dat was één van de reacties die ik kreeg op de column die ik voor de Supportbeurs schreef: niet gehandicapt genoeg. Daarnaast ook veel reacties hoe herkenbaar het was om tussen wal en schip te vallen als het gaat om hulpmiddelen en aanpassingen. Maar die ene reactie bleef toch goed hangen. Ik […]
Moet je werk altijd maar leuk en uitdagend zijn, of moet je maar tevreden zijn met je rotbaan? Er zijn zoveel redenen te bedenken om een baan niet leuk te vinden, maar wat je er vervolgens mee doet, ligt in jouw hand.
