Even alles op een rijtje. Ik had daar zelf wel behoefte aan en weet ook dat lotgenoten dit prettig vinden om te lezen. Hoe is het nou allemaal verlopen, van het moment van ziekmelden tot aan het krijgen van een IVA?
Het moment van ziekmelden
Helemaal onverwacht was het niet dat ik me ziekmeldde in april 2021. Ik weet al langer dat ik door hEDS (hypermobiel Ehlers Danlossyndroom) een beperkte belastbaarheid heb en ik op verschillende vlakken steeds meer moet inleveren. En soms hielpen hulpmiddelen en aanpassingen in werk me wel, maar geleidelijk aan kwam ik toch steeds weer op een punt dat het niet genoeg was en ik me alleen maar meer kapot werkte.
Die achteruitgang gaat best ongemerkt en ik moet mezelf er echt toe zetten om regelmatig te bekijken waar ik nu sta en de afweging maken wat ik in kan leveren. Met de komst van corona werd ik met de neus op de feiten gedrukt. Door meer op mijn fysieke klachten te letten, merkte ik dat ik allang weer terug bij af was. Met al die aanpassingen en hulpmiddelen was ik na een werkdag van zes uur niet in staat om thuis nog te functioneren. Terwijl die zes uur een paar jaar geleden nog zo goed pasten bij mijn belastbaarheid. Door het checken op coronaklachten merkte ik dat ik al koorts kreeg als ik mijn lijf overbelastte. En dat gebeurde eigenlijk wel meerdere keren per week, terwijl ik gewoon bleef werken met koorts.
Dat ik erop kon vertrouwen dat mijn studenten en collega’s ook zonder mij verder konden, heeft ook meegeholpen om echt de stap te zetten om me voor 100% ziek te melden. In de maanden ervoor had ik al van alles met betrekking tot examenzaken op papier gezet, zodat het voor iedereen terug te vinden was hoe het werkte. En mijn klas was bezig met de laatste loodjes richting afstuderen. Ze wisten hoe ze ervoor stonden en het was alleen nog even het aftikken van de praktijkexamens.
Ik vond het wel lastig om dit bij mijn onderwijsleider aan te geven. Want ik wist dat dit de laatste keer zou zijn dat ik me ziek zou melden. Ik word niet meer beter en weer terugkomen zou alleen maar voor meer achteruitgang zorgen. Een collega hielp me met het laatste zetje door een afspraak voor me in te plannen met de onderwijsleider en toen ging het snel. Dezelfde dag nog informeerde ik mijn klas en collega’s dat ik me ziekmeldde en niet terug zou komen.
Steun vanuit school
Vanaf het begin kreeg ik van iedereen volop begrip en steun. Superfijn, want ik weet dat het ook weleens anders gaat. Mijn revalidatiearts zei al eens dat je moet stoppen op je hoogtepunt, voordat ze je eruit willen werken. En alhoewel ik dat echt wel een naar advies vind, weet ik ook van ervaringen van anderen dat dat helaas zo werkt.
De dag na mijn ziekmelden had ik behalve een overdracht ook nog een beoordelingsgesprek, welke al eerder ingepland was. En wat dat betreft mag ik mezelf ook wel gelukkig prijzen dat ik me met mijn gare lijf toch heb kunnen ontwikkelen tot een goede docent. Of op veel vlakken zelfs excellent, volgens die beoordeling. Dus dat stoppen op mijn hoogtepunt is aardig gelukt.
Ik heb echt superveel kaartjes, bloemen en fruit gehad van collega’s en studenten. In de eerste week had ik zelfs te weinig vazen in huis voor al die bossen bloemen. Natuurlijk werd dat steeds minder in de loop van de tijd, dat is alleen maar gezond, lijkt me. Inmiddels is het afscheidsetentje met collega’s ook al geweest. En al is het een fantastisch team en ben ik daar altijd welkom, toch zal ik daar niet zo heel snel uit mezelf weer op de koffie komen. Dat voelt voor mij toch wel als een drempel.
De eerste keer dat ik langskwam, was het alsof ik net als bij zwangerschapsverlof even kwam buurten. Alleen dan zonder baby om te showen. En nu met steeds meer nieuwe collega’s en iedereen druk met hun eigen lessen, voel ik me dan toch een beetje overbodig. Maar er zijn wel wat collega’s met wie ik contact blijf houden. En hopelijk nodigen ze me nog eens uit voor een gastles ofzo.
Achter de schermen waren mijn onderwijsleider en HR-medewerker bijna nog wel meer bezig met mijn traject dan ikzelf. Als er onduidelijkheden waren vanuit de arbodienst of UWV gingen zij hier achteraan. Hier was ik erg blij mee, voelde me erg gewaardeerd dat ze mij de moeite waard vonden om voor te knokken. Zelfs de directie toonde hun betrokkenheid en steun. Ik geloof niet dat diezelfde betrokkenheid er was geweest als ik tien jaar geleden op ditzelfde punt in mijn loopbaan stond. Het maakt echt zoveel uit wie je leidinggevende is.
Gedoe met arbodienst en UWV
Vanaf het moment van ziekmelden start er een proces wat aan allerlei regels en procedures moet voldoen. En zelfs als je jezelf goed inleest en navraag doet bij arbodienst, UWV, werkgever, vakbond en ervaringsdeskundigen, kom je dingen tegen waarvan je denkt: WTF is dit nou weer?!
Vanuit zowel mijn werkgever als arbodienst werd vanaf het begin al aangegeven dat het in mijn situatie niet haalbaar meer was om terug te komen. Dus werd er begonnen aan het verzamelen van stukken voor mijn dossier. Om vervolgens na één jaar ziekte vervroegd WIA (en dus IVA) te kunnen aanvragen. Bij mij begonnen de twijfels al te komen toen de bedrijfsarts in haar rapport schreef dat ik 20 uur per week zou kunnen werken. Dat kan ik helemaal niet, anders had ik me niet ziek hoeven melden. Mijn aanstelling was maar voor 24 uur per week. Maar om minder uren in te kunnen vullen, moest ik ongeveer halfdood zijn, volgens die bedrijfsarts. Vervolgens viel de arbeidsdeskundige van de arbodienst over dat stukje inzetbaarheid, want dat zou toch niet kunnen in mijn situatie.
En vanwege die discrepantie zou er een deskundigenoordeel bij UWV aangevraagd moeten worden. Maar toen dat eenmaal gedaan was, gaf UWV weer aan dat er eigenlijk eerst een second opinion bij een andere bedrijfsarts aangevraagd had moeten worden. Na contact tussen UWV en mijn werkgever werd er uiteindelijk toch een deskundigenoordeel door UWV gegeven, maar dan met wat vinkjes bij de aanvraag op een andere plek. In dit deskundigenoordeel kwam naar voren dat ik marginale mogelijkheden heb en de re-integratieinspanningen voldoende waren. Er waren geen mogelijkheden voor spoor 1 en 2. Dat was dan blijkbaar het signaal om vervroegd WIA aan te mogen vragen. Voor de zekerheid kwam er ook nog een haalbaarheidsonderzoek om mijn dossier zo compleet mogelijk te maken.
Uiteindelijk kon ik een pakket van zo’n 100 pagina’s opsturen met mijn aanvraag, met daarin:
- Beschrijving belastbaarheid door bedrijfsarts
- Arbeidsdeskundig rapport door arbeidsdeskundige arbodienst
- Verklaring bedrijfsarts
- Haalbaarheidsonderzoek
- Medische informatie van revalidatiearts
- Deskundigenoordeel UWV
- Logboek door mijzelf geschreven
Waarschijnlijk meer dan nodig was, maar liever het zekere voor het onzekere. Dat logboek was een tip van de vertrouwenspersoon vanuit de vakbond. Hierin had ik opgeschreven wat ik in de loop van de jaren heb aangepast binnen mijn werk en hoe mijn lijf daarop reageerde.
UWV lukte het niet om binnen de gestelde termijn een beslissing te nemen. Na een melding van mij werd het wel in gang gezet èn kreeg ik een vergoeding vanwege die te late beslissing.
En nou denk ik dat ik toch best een mondig persoon ben, die wel het één en ander zelf kan navragen, uitzoeken en snappen. Maar al dat gedoe rondom het aanvragen van een WIA-uitkering is gewoon zo belachelijk ingewikkeld. Niet te doen zeg.
Het gesprek met de verzekeringsarts was telefonisch en duurde maar twintig minuten. Ik had er geen goed gevoel over. De arts vroeg naar dingen die ook al in al die stukken stonden, waaruit ik opmaakte dat hij het niet gelezen had. Daarnaast nog wat vreemde vragen, zoals hoe laat mijn man ’s ochtends de deur uit gaat voor zijn werk. Aan het eind van het gesprek had ik geen idee wat hij voor beeld van me had. Hij meldde dat er een arbeidsdeskundige telefonisch contact met me zou opnemen om een afspraak te maken en dat was het.
Dus toen ik wat later tijdens het boodschappen doen gebeld werd door die arbeidsdeskundige, wilde ik in eerste instantie vragen of hij me later terug kon bellen om een afspraak te maken. Maar hij zou het kort houden, dus dat kon volgens hem ook wel meteen. De beslissing was dat ik duurzaam arbeidsongeschikt ben voor 100%. Daar sta je dan middenin de supermarkt te janken.
De arbeidsdeskundige heeft me later nog wel teruggebeld. Hij had niet verwacht dat ik zo emotioneel zou reageren en vond het toch wel rot dat hij me zo overvallen had.
Al met al ben ik blij met de beslissing. Ik verwacht dat het me in de loop van de tijd wat meer rust gaat geven. Natuurlijk ben ik nog steeds niet blij met het idee dat ik niet meer kan werken. Ik hield van mijn werk, de studenten en collega’s. Dat mis ik nu al en dat zal even duren voordat dat weggesleten is. Maar ik hoef me niet druk te maken dat ik nog meer moet gaan bewijzen dat werken er niet meer in zit voor mij.
Laatste stukjes afsluiten met werkgever
Op dit moment zit ik dus in mijn tweede ziektejaar en krijg ik al een IVA-uitkering van UWV. Zolang ik op papier nog in dienst ben, loopt die betaling via mijn werkgever en vult die het aan tot 100% van mijn laatstverdiende loon. Het is fijn dat ik nog dat hele tweede ziektejaar geen zorgen heb over mijn inkomen. Waar ik kan, zet ik wat apart voor de studie van onze kinderen, of investeer ik in ons huis.
In april 2023 wordt dan mijn contract ontbonden en blijft alleen die 75% van mijn laatstverdiende loon over als IVA-uitkering, plus nog een beetje arbeidsongeschiktheidspensioen. Geen idee wat ik er dan precies aan overhoud, maar het is wel een aardige stap terug. Al krijg ik ook nog een transitievergoeding die zeker niet karig is na ruim 18 jaar dienstverband. Dus financieel zing ik het voorlopig nog wel uit. En daarna zien we wel weer verder.
Met mijn team is het verder afgesloten. Ik heb een afscheidsetentje gehad met ze en kreeg cadeautjes, bonnen en bloemen. Van de cadeaubonnen kocht ik een nieuwe waterkoker en een lade voor koffiecups. Met dat investeren in ons huis, hebben we nu een nieuwe keuken. En aangezien ik ontzettend veel thuis ben nu, wilde ik ook een gezellig koffie-/theehoekje in de keuken hebben.
Voor mijn collega’s had ik ook cadeautjes gemaakt: mini-wisbordjes. Met mijn visitekaartje als witte achtergrond en een geborduurde quote op de achterkant.
Verder lezen?
Hier een paar artikelen waar ik eerder schreef over mijn aftakeling door EDS en hoe dat mijn werk als docent beïnvloedde.
- Even klaar met werken
- EDS met pieken en dalen
- Ik heb mijn beste tijd als docent wel gehad
- Wat als het werken straks echt niet meer gaat?
- Het is niet normaal
Eigenlijk heb ik er nog wel veel meer over geschreven. Dus mocht je er zin in hebben, dan kun je doorklikken naar de tag ‘werken met een beperking‘.
Het is toch weer een verlies, dus een rouwproces, dat afscheid van je baan. Ik ben blij voor je dat je werkgever en het hele team je het gevoel gaven dat je gesteund en gewaardeerd werd, dat hoor je inderdaad vaak anders en dat lijkt me vreselijk.
Wel een slecht verhaal dat zo’n heel traject zo ingewikkeld is. Jij bent een slimme, intelligente vrouw, maar hoe moet dat dan wel niet ervaren worden door mensen die in dat opzicht net even wat minder zeker zijn? Eigenlijk zou iedereen aan het begin van zo’n traject een persoonlijke coach toebedeeld moeten krijgen, waar hij/zij/die altijd op terug kan vallen.
Ik ben zelf een zogenaamde nug’er en heb dus nooit zo’n traject doorlopen. Aan de ene kant vind ik het natuurlijk best vervelend dat ik geen uitkering heb, aan de andere kant realiseer ik me ook dat me veel frustraties bespaard zijn gebleven. En hoewel ik geen uitkering heb, kunnen we het hoofd samen goed boven water houden. Dat maakt natuurlijk veel uit.
Ik wens je veel succes bij het vinden van je draai in je ‘nieuwe leven’. Ik denk eigenlijk dat je dat wel prima gaat lukken. Onderzoek alles en behoud het goede. 😀
Dankjewel! Ik heb er ook wel vertrouwen in dat het gaat lukken met mijn nieuwe leven.
En ik denk ook dat door alle ingewikkeldheid het voor sommige mensen niet te doen is om zich erdoorheen te worstelen. Dat zou echt beter kunnen. Ik had dan ook nog iemand van de vakbond waar ik bij terechtkon, maar voor zoiets moet je ook nog lidmaatschap betalen, dat is ook niet voor iedereen te doen.