Het is niet normaal.

lesgeven

Mijn lijf is niet normaal

Ondanks alle hulpmiddelen, braces, aanpassingen op het werk, oefeningen, enzovoort gaat het eigenlijk alleen maar slechter met mijn lijf.

Het sluipt er langzaam in: eerst was een half uurtje liggen na het werken voldoende, toen een uur, toen kwam ik alleen nog van de bank om te eten met het gezin en uiteindelijk lag ik alleen maar op de bank en stond ik pas weer op om naar bed te gaan. Of ik dacht dat het niet zo vaak voorkwam dat ik halverwege het doen van een boodschap spijt kreeg dat ik toch niet met de rolstoel gegaan was. Maar eigenlijk gebeurt dat wel vaak. Eigenlijk kan ik gewoon niet meer lopend naar de winkel of supermarkt. En ik dacht ook lange tijd dat ik het geluk had dat bij mij EDS alleen maar in mijn gewrichten voor problemen zorgde, maar inmiddels doet van alles in mijn buik ook gezellig mee.

En het went wel. De pijn went, het moeten opgeven van dingen went, het steeds maar weer moeten aanpassen went. Maar het is niet normaal dat ik steeds maar weer moet inleveren, steeds minder kan, terwijl ik aan alle kanten mijn best doe om goed voor mijn lijf te zorgen.

Werkdruk: ook niet normaal

En waarom verwacht ik dan wel van mezelf dat ik als een normale docent moet kunnen blijven functioneren?
Dus toen ik op een gegeven moment die spiegel voorkreeg, bedacht ik dat ik ook op het gebied van mijn werk even een stap terug moest nemen. Ik ben naar de bedrijfsarts geweest en heb me op zijn advies voor 25% ziekgemeld. Of eigenlijk adviseerde hij iets meer, maar daar wilde ik toen nog niet aan. Drie dagen van zes uur in plaats van drie dagen van acht uur zou vast al genoeg opleveren, dacht ik…

Een paar jaar geleden had het ook wel genoeg opgeleverd. Maar inmiddels heb ik als docent in het mbo een veel voller programma, zonder dat ik daar meer uren voor (betaald) krijg. Stonden er 3 jaar geleden nog 12 lesuur op mijn rooster, nu zijn dit er 19, nog steeds met dezelfde aanstelling van 0,5526 fte. Studenten moeten meer uren les krijgen, zonder dat daar iets tegenover staat.

Docenten moeten meer doen in dezelfde tijd. Dat geldt voor elke docent, niet alleen voor mij. En dan sluipt het er dus ook in dat je op je vrije dag mailtjes gaat beantwoorden, een stagebezoek plant omdat het anders niet uitkomt, een individueel gesprek met een student in je pauze plant, werkdagen maakt van 10 uur zonder pauze, een training of overleg bijwoont na je lange werkdag, stapels nakijkwerk mee naar huis neemt…

En op een gegeven moment vindt iedereen het ook maar normaal dat je dat als docent doet, gaan ze er van uit dat je zondagavond in je mail hebt gelezen dat je op maandagochtend vroeg een les moet vervangen. Erover klagen is not done. Niet in vergaderingen, want dan verspil je kostbare tijd. En niet via sociale media, want stel je voor dat mensen een slecht beeld krijgen van het docentschap.

Grenzen aangeven

Ik maak me er dus ook schuldig aan, ik weet dat ik mijn grenzen moet aangeven, maar ik doe het te weinig. Dus die drie dagen van zes uur, die heb ik nog niet echt meegemaakt sinds ik me ziek meldde. Het werk stapelt zich op en schuift op. En als de tijd dan gaat dringen, doe ik het toch maar weer. Want net als al die andere docenten die het normaal vinden om meer te werken dan waar ze betaald voor krijgen, wil ik niet dat het ten koste gaat van de studenten of de kwaliteit van het onderwijs.
Maar dan nog: het is niet normaal. Voor een gezonde docent al niet, maar voor mij al helemaal niet. Ik maak mijn lijf kapot omdat ik zo nodig mijn werk goed wil doen.

Maar wat dan? Me voor 50% ziekmelden? Of helemaal? Nog meer werk bij mijn collega’s neerleggen die het ook al zo druk hebben? En dan? Thuis zitten? Ik weet niet eens of ik dat wel kan. Maar ik vind ook dat het niet nodig moet zijn. Ook al ben ik fysiek wat beperkt, ik kan gewoon 24 uur per week werken. Als de werkzaamheden goed verdeeld zijn en niet zo belachelijk veel als nu. Ik heb me ook genoeg bijgeschoold om andere taken buiten het lesgeven op me te nemen.  Daar krijg ik nu niet de kans voor met alle lessen die gedraaid moeten worden.

Tot slot nog een kleine vraag om hulp:

Ik weet dat mijn blog meer gelezen wordt dan dat er gereageerd wordt, maar zou het fijn vinden als je hieronder een reactie achterlaat. Al is het maar om me te laten weten dat je het herkent, of wat dan ook. Ik heb gewoon even een steuntje in de rug nodig om hiermee aan de slag te gaan. Om mijn grenzen aan te geven zodat ik straks weer wat kan opbouwen.
En docenten: zouden we niet eens wat vaker aan kunnen geven dat het niet normaal is? (of staken, maar welke docent doet dat nou echt?)

23 Comments

  • Wat een mooi sterk blog heb je geschreven! En ook zo herkenbaar, hetgeen je over werken in het onderwijs schrijft en ik herken jou erin. Want ik heb met je samengewerkt en ik weet dat je een hele gedreven docent bent! Heel veel succes gewenst met het aangeven van je grenzen. Allereerst aan jezelf, en dan volgt de rest vanzelf!

  • Het is moeilijk om voor jezelf te kiezen als dat ook invloed heeft op anderen…

  • Hoi Jacqueline,
    Aangrijpend jouw verhaal, wat vervelend dat jouw lijf je stukje bij beetje in de steek laat.
    Ik ben geen docent, maar ik kan me wel voorstellen hoe zwaar dit beroep is, laat staan als je wél een gezond lijf hebt.
    Het is toch te gek voor woorden dat jullie als docenten door moeten werken in de pauze, geen vrije tijd kan inplannen en eigenlijk 24/7 paraat moeten staan? Daar komt het in mijn ogen op neer.
    Ik heb respect voor jou, hoe jij je 'staande' weet te houden in dit vak, in jouw situatie met een gezin met opgroeiende kinderen die ook jouw aandacht willen.
    Geef zeker je grenzen aan, hoe moeilijk misschien ook, maar je hebt maar 1 lijf.
    En als er een mogelijkheid is, zou ik zeker aangeven dat dit niet normaal is.
    Succes!

    • Dankjewel Sabine!
      En er is wel een mogelijkheid om het aan te geven, alleen ben ik zo'n muts die anderen niet tot last wil zijn en iedereen heeft het al zo druk… ?

  • Hey
    Zelf heb ik ook een halfje jaartje les gegeven maar ook moeten stoppen omdat mijn lichaam gewoon niet meer kon. Om den duur viel ik flauw voor de klas.
    Uiteindelijk dan maar gestopt. De tijd genomen om te recupereren (dacht ik, want toen wist ik nog niet dat ik eds heb) terug beginnen werken en weer ingestort door vermoeidheid en constant keelontstekingen etc. Ontslag gekregen, weer wat thuis gezeten. Eind april terug voltijds begonnen. Maar ook dat hield ik niet vol. Ik viel gewoon in slaap achter mijn computer. Dus weer ziek thuis. Vrijdag naar de arbeidsgeneesheer om 50% terug te gaan werken. Maar ik hou mijn hart vast. Want thuis doe ik in de voormiddag een beetje, ga terug slapen en doe dan nog een beetje. En dan ben ik nog super moe.
    Ook is zitten voor mij een probleem omdat mijn staartbeentje uit de kom is.
    Daguitstapjes heb ik al jaren niet meer gedaan, ondanks bekkengordel en andere braces is het te pijnlijk en te vermoeiend.
    Ook ik moet steeds meer en meer afgeven. Zo moet ik me dagelijks 4 keer sonderen omdat mijn blaas het laat afweten. Ik kan heel vaak niets door zware spasmen. Ook mag ik niet meer met de auto rijden. Enzo verder en zo voort.
    Wat betreft het 24/7 klaar staan in het onderwijs is het in België juist hetzelfde. Ik gaf ook 4u extra les zonder extra betaald te worden. Gaf bijles tijdens de middag. En de directie en ouders verwachte dat je voor elke leerling een op maat gemaakte cursus had (had ik even pech dat ik een 100 leerlingen had). Ongeacht dag ik eds heb of niet was het zeer zwaar, ik heb op dat halve jaartje meerdere (ervaren) leerkrachten zien bezwijken onder de druk.
    Op mijn blog http://www.laviedeladyrose.be kan je meer lezen over hoe ik er mee omga.
    Veel succes nog

    • Wat jammer om te lezen dat het in België net zo is, emigreren heeft dus ook geen zin. Maar even serieus: dat is heel wat wat je opsomt. Had je die klachten ook al toen je voltijd werkte? Want dat is toch niet te doen…
      Ik ga zeker even je blog bekijken, dankjewel voor je uitgebreide reactie!

  • Heftig en diep persoonlijk verhaal. Ik ken je al heel wat jaren, zag je eerst dagelijks. Nu ik je wat minder vaak zie, valt me op hoe hard het gaat. Sterkte. En je hebt gelijk: het is niet normaal.

  • Super geschreven en je bent (bijna) een super vrouw!
    Ik heb veel bewondering voor wát je nog doet én je inzet.
    Zó zonde als dát uit ons onderwijs verdwijnt.
    Maar soms moet je…….

    Dán kun je beter minder uren gepassioneerd zijn, maar wél aanwezig de uren die nóg gaan, dan helemaal niet meer.
    Én dan heb je misschien óók weer de energie en tijd voor een bakkie troost met zijn allen.��
    Dikke knuffel voor jou!��

    • Dankjewel!
      Je hebt ook gelijk hoor, dat is ook beter (zegt mijn verstand, maar mijn gevoel zegt nog wat anders).

  • Met kippenvel lees ik je strijd, en tegelijk de mijne. Uren, dagen, maanden heb ik getwijfeld, doorgeknokt, nog een keer geprobeerd, nieuwe balans gezocht, voor even gevonden, en toen het hele proces weer overnieuw.
    ik wilde niet opgeven, niet falen, niet mijn collega's of mn groep (1st werkgever 1, toen 2; kdv/BSO, toen werkgever 3) laten zitten. Niet laten zitten zonder mij, maar ook niet met een 'halve mij': een halve taak gedaan, een half gesprek gevoerd, ik toch iets meer van het 1 en de ander iets meer van het ander. Maar steeds weer sloeg de weegschaal bij iedere nieuw hervonden 'balans' door naar de verkeerde kant. Nog maar naar een andere arts, brace, splint, thuis wat minder doen, pijnstiller extra, half uurtje bank, uurtje bed, revalidatie-traject, parkeerkaart, rolstoel, nog meer pillen en revalidatie, steeds hielp het, even…

    Tot ik tijdens 1 van mijn autoritjes huiswaarts na 'slechts' een halve dag van 4 uur, totaal vergat dat ik ook nog ff op moest letten tot ik thuis was. Huis, op mn tandvlees haalde ik de drempel en zelfs een boterhammetje maar liet zitten voor een paar minuten extra horizontaal. Ik Owen steeds een paar minuutjes later ging halen, of wakker werd terwijl manlief hem al had opgehaald en alvast aan het eten was begonnen.

    Een aangepaste stoel, speciale muis, extra plat toetsenbord, van aangepaste werktijden naar aangepaste dagen naar thuiswerk, en intussen mn vakantiedagen zó weten te verdelen dat ik het weer een half jaartje zo redden kon. Tot ik me tijdens een paar weken durende vakantie realiseerde dat ik na een kleine 2 weken, weer een beetje mens werd. Mens, vrouw, moeder, vrouw van, vriendin, mezelf; even geen collega, maar gewoon ik, enkel voor de dingen waar het allemaal om draait; je gezin en jezelf…

    Een eyeopener. Opnieuw revalideren, eigenlijk te zwaar, iets minder op mn werk en iets meer thuis, nog steeds te zwaar, iets minder hàrd werken dan, eigenlijk nog steeds, veel en veel te zwaar. De laatste dag van de revalidatie. Ik stortte in, ik kon niet meer, ik wilde niet meer, ik had het gewoonweg niet meer, ik was op. 1 piepklein onbewaakt momentje en mijn laatste instrument waardoor ik nog kon werken, onherstelbaar beschadigd. In de weken van pijnstillers, rust en reva werd de totaalschade duidelijk; pure roofbouw. Niet alleen mn rechterhand, maar mn benen, mn armen, mn buik, alle organen daarin, àlles schreeuwde al maanden (zo niet jaren) hévig om aandacht. Enkel karakter, doorzettingsvermogen en adrenaline (van de stress) hielden me letterlijk op de been… En nu zit ik. Geen werk, ik baal verschrikkelijk. Had ik maar, had ik maar.
    Tja, had ik maar 'van alles', terugdraaien kan ik dat niet. Spijt? Nee. Maar er is 1 'had ik maar', die ik werkelijk beter op had kunnen volgen, eerder; dat hele zachte innerlijke stemmetje, het stuurt je hart en je onderbuikgevoel. 'Had ik maar iets eerder, iets beter geluisterd'. Want diep in mn hart, had ik graag iets minder collega geweest, en iets meer mama en vrouw van. Niet dat ik niet graag werk, integendeel, ik had graag nóg meer collega geweest! Ik hou van werken, van uitdaging, van het verschil maken!! Maar had ik beter geluisterd, beter gedoseerd, had ik nu nog steeds een verschil kunnen maken…
    Het komt wel weer, als Owen groot is, ik weer wat nieuws heb gestudeerd, een beetje bij ben van alle commotie, hopelijk een beetje beter of op zn minst iets stabieler dan nu. Het komt wel weer, ik weet het, ik wil het, ik wens het… Maar heel even lukt het niet. Niet meer…

    Herkenning? Ja, te over! Wat je moet doen? Geen idee, de strijd is moeilijk, zó ontzettend moeilijk. Maar ik dènk, dankzij èn ondanks jouw passie en motivatie, dat jouw innerlijke stemmetje je het antwoord influistert… Misschien moet je er even mee in gesprek…
    Maar bedenk, áltijd, wàt je ook besluit; jij en je gezin moeten er als eerste beter van worden, die kans krijg je maar 1 keer… ♡ Sterkte…

    • Ik hoop toch wel dat ik er nu op tijd bij ben, dat ik erger kan voorkomen en dat ik uiteindelijk gewoon weer mijn hele aanstelling kan werken. Dat stemmetje is toch wel steeds meer aanwezig. 😉

  • Ik heb weinig inhoudelijks te zeggen over het onderwijs, maar wees zuinig op jezelf. Je hebt 1 lichaam waar je de rest van je leven nog mee moet doen, en daar roofbouw op plegen uit plichtsbesef..
    Natuurlijk wil je je leerlingen niet laten zinken, maar als je dat ten kostte van jezelf doet, hebben ze minder lang iets aan je, omdat je dan op een bepaald moment instort. Wees goed voor jezelf, je bent het waard, en je omgeving heeft er ook wat aan als je je grenzen bewaakt.
    Hou je taai!

  • Soms moet je lichaam eerst herstellen van de overbelasting voor je weer verder kunt en wellicht stappen kunt maken. Misschien moet je je eigen lichaam gunnen wat je een ander ook gunt. Herstel, inderdaad toch maar even 50% of misschien zelfs helemaal ziek melden. Herstellen van de overbelasting en rustig opbouwen en kijken tot hoe ver je kunt gaan. Als ze zo doorgaat in deze overbelasting is de schade uiteindelijk alleen maar groter en als je op termijn wilt blijven werken zul je ook nu goed voor je lichaam moeten zorgen. En gebruik maar iets vaker die rolstoel als je lichaam "erom vraagt".

    • Dankjewel voor je reactie Raissa. En ergens weet ik ook wel dat dat het verstandigst is… Ik ga mijn best doen! 😉

  • Oh Jacqueline, wat naar om te lezen dat je lijf zo achteruit gaat �� Als niet docent kan ik me niet voorstellen dat het zo werkt, alhoewel ik het ook in de gezondheidzorg wel zie. Maar ik denk dat niemand het jou kwalijk kan en wil nemen als je voor jezelf opkomt. Het is niet normaal dat je, met een zeer lijf, zoveel extra's moet doen. Er is er maar één die voor jou kan zorgen en dat ben je zelf. Niet naar je collega's kijken of je schuldig voelen, iedereen zal toch snappen dat je wel wilt maar niet kunt? Liefs, Fenanja

    • Dat is ook zo, mijn collega's zullen het me zeker niet kwalijk nemen, heb hele lieve collega's. Maar vind het toch vervelend om ze dan met extra werk op te zadelen.

  • Het is gewoon niet normaal. Dat je zo'n bijzonder mens bent. Dat je werkgever zich met jou in zijn handjes mag knijpen (nee, niet uitknijpen). Dat je daarnaast en bovenal je gezin, vrienden en familie het beste van jezelf geeft. Je bent mijn voorbeeld met je doorzettingsvermogen, maar dat moet ik nu juist niet zeggen. Je bent net zo mooi als je voor jezelf kiest, je werkgever het eens laat oplossen en doorzet in het zoeken naar wat voor jou werkt. Misschien had je bedrijfsarts wel gelijk, maar die oneerlijke werkdruk is gewoon niet normaal!
    [Niet anoniem, maar inloggen lukt niet. Groetjes, Carianne]

  • OOOOgottegod…ik herken je zoooo,
    IK heb een half jaar geleden een van mijn twee parttime ZZP!!!!! banen (zorg) moeten opgeven omdat het echt niet meer kon.
    Wat er DAN met je gebeurt????? Je wilt t niet weten……
    Met één ZZP-baan ( jaaaaaaa docent!!!! ik geef prive- pianolessen aan huis :-)—- mijn passie!!) kom ik niet rond.
    Dus – bij gebrek aan een partner en allerlei verzekeringen want die zijn niet te betalen! – aanvraag aanvullende bijstand.
    Eerst moet ik dan ” mijn vermogen opeten” . Toen telde mijn vleugel – NODIG bij lesgeven!_ ineens als vermogen méé en moest ik die ook nog “opeten”. In middels zijn ze aan t zeuren over mijn eigen (goddank!!!!) huis, en over een studietoelage voor mijn twee uitwonende kinderen.. T is dat ik al deperssief en “gek” BEN……maar anders zou je t wel worden!!!!
    Tel daarbij op een WMO aanvraag voor mijn zoooooo vreselijk gewenste/nodige driewielfiets waar ik een vergelijkbaar verhaal van kan neerpennen……IK WIL NIET MEER!!!!!!

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.