Meer comfort met een e-trike

In deze EDS Awarenessmaand besteedde ik in de vorige blogpost aandacht aan achteruitgang bij EDS. Dit keer vertel ik over een hulpmiddel wat mij helpt om te gaan met een lijf dat niet zo heel veel kan. En ook verdere achteruitgang helpt tegengaan.

Vorig jaar ging mijn Freewheel kapot. Met dit losse voorzetwiel had ik al vele kilometers gemaakt door bossen, over festivals en door plaatsen vol kinderkopjes. Zo’n voorzetwiel tilt de kleine voorwieltjes van de rolstoel op, waardoor je niet op elk takje of scheve stoeptegel blijft haken. Het gaf een hoop meer comfort en vrijheid tijdens wandelingen. Dat wilde ik graag weer terug.

Maar goed, een Freewheel kost een aardige duit. En terwijl ik aan het twijfelen was of het nog steeds de beste optie voor mij was en of ik het geld ervoor over had, ben ik wat verder gaan kijken. Een volledig elektrische handbike leek me ook wel wat. Dat is een voorzetwiel met motor en stuur die je aan je rolstoel kunt koppelen en er zo een soort van scootmobiel van maakt. Om zo meer kilometers te kunnen maken zonder op elk randje te blijven hangen. Er worden wel verschillende benamingen voor gebruikt. Een volledig elektrische handbike heb ik het meest gehoord, maar een elektrische aankoppelbike of e-bike wordt ook gebruikt. De leverancier waar ik er één heb aangeschaft, noemt het een e-trike. En dat is wel lekker kort en duidelijk, dus vandaar dat ik die benaming hier ook gebruik.

Waarom niet via WMO?

Ik heb het gevraagd hoor. Of ik niet naast mijn Smartdrive ook een volledig elektrische handbike kon aanvragen. Maar bij ons in de gemeente geldt dat je maar één soort elektrische ondersteuning voor je rolstoel kunt krijgen. Of een Smartdrive, of een volledig elektrische handbike.

Dat was een keuze die ik niet wilde maken. Al kom ik met een Smartdrive niet zo ver, hij is wel heel praktisch in krappe ruimtes zoals winkels en restaurants.

Of dat helemaal klopt met hoe de WMO zou moeten zijn… tja. Ik heb er niet de energie voor om daar eindeloos achteraan te gaan. En als ik bespaar op andere dingen, dan heb ik wel het geld om zelf iets aan te schaffen. Dus dan maar zo.

En zo heb ik eerder al zelf de elektrische ondersteuning op mijn driewielligfiets aangeschaft. Ook niet goedkoop hoor. Maar voor een fiets waar ik nu al meer dan tien jaar mee doe en nog steeds erg zuinig op ben, vond ik het wel waard.

Bij elkaar dus al drie vormen van elektrische ondersteuning om mij te verplaatsen. Dat gaat de WMO echt niet vergoeden. En daarbuiten zullen er vast ook mensen zijn die betwijfelen of ik al die luxe wel echt nodig heb.

Het geeft mij meer keuzemogelijkheden, zodat ik mijn hulpmiddelen in kan zetten naar wat ik op dat moment nodig heb. Door die aanpassing kan ik mezelf pijn en energie besparen. Energie die ik vervolgens kan gebruiken voor leukere dingen. Of mezelf de ruimte geven om te herstellen. En vooral ook om te voorkomen dat ik verder achteruitga.

Pas geleden ben ik geïnterviewd voor het blad van de WMO-uitvoerder hier in de regio. (Als het op de afbeelding niet te lezen is, hier is het ook terug te vinden bij april 2025: Rogplus magazine) Het punt dat ik daarin wilde maken, was dat het niet altijd handig is om met een gaar lijf maar zoveel en zolang mogelijk alles op eigen kracht te doen. En dat de WMO-uitvoerder nou niet altijd de beste hulp en hulpmiddelen daarbij aanbiedt. Naar mijn idee komt het nu in dat interview over of ik als ondankbare gehandicapte gewoon maar van alles wil krijgen van de WMO. Ach, boeiend als mensen me zo zien. Ik was er gewoon een beetje klaar mee dat ze zichzelf zo geweldig vinden, terwijl ze maar het meest minimale bieden.

Iconic e-trike

Dus dan maar zelf aanschaffen. En aangezien het geld hier nog steeds niet aan een boom groeit, ben ik wel gaan kijken naar een redelijk betaalbare optie. Want de prijs voor een volledig elektrische handbike ligt vaak wel tussen de €5000 en €8000. Ik heb zo’n hulpmiddel nog niet eerder gebruikt en dan is dat wel heel veel geld voor iets waarvan je niet weet hoe lang het een passend hulpmiddel gaat zijn.

Na wat rondneuzen, vooral in de Rollers Facebookgroep, kwam ik bij EWTS uit. Die biedt onder andere de Sherpa en Iconic e-trike aan voor rond de €2000. Hiervan is de Iconic net iets duurder, maar ook wat luxer. En ze zullen vast wat minpunten hebben ten opzichte van de duurdere merken en types, maar voor mij biedt de Iconic e-trike wel wat ik nu nodig heb.

EWTS heeft een werkplaats in Oudewater waar ik allebei de e-trikes kon uitproberen. De Iconic vond ik net iets mooier en de vering in het voorwiel leek me op de lange termijn ook wel prettig. Inclusief accu weegt deze 17 kilo en dat kan ik nog wel in de auto tillen. De snelheid kun je op verschillende standen instellen, van wandeltempo tot iets meer dan 20 kilometer per uur. Dat laatste doe ik alleen op strakke fietspaden, want ook al zit er wel vering in de e-trike zelf, die zit niet in mijn rolstoel. Het aan- en afkoppelen was even wennen, maar lukt me zonder dat het echt kracht kost.

Het is dat ik die dag nog een afspraak had, anders kon mijn nieuwe Iconic meteen afgesteld en meegenomen worden. Nu ben ik er een week later weer voor teruggekomen om ‘m op te halen. Iets wat ze bij de WMO-uitvoerder overigens niet geloofden: dat je zo snel een hulpmiddel kunt krijgen als je het zelf betaalt.

Verzekering en pechhulp bij eigen aanschaf

Bij (elektrische) hulpmiddelen die je via de WMO krijgt, is verzekering en pechhulp al geregeld. Wanneer je zelf iets aanschaft, moet je hier dus nog wel wat mee. Omdat het een hulpmiddel is wat je in beweging zet zonder dat jij daarvoor hoeft te trappen of rollen, heb je minimaal een WA-verzekering nodig om de weg op te mogen. Ik heb dat voor nu uitgebreid en ben onder andere ook voor diefstal verzekerd. Na een paar jaar wegen die kosten niet meer zo op tegen wat je ervoor krijgt, dus dan ga ik die verzekering wel weer aanpassen.

Naast die verzekering ben ik ook verzekerd voor pechhulp. Geen idee of ik dat langer ga aanhouden, maar ik vond het wel een goed idee nu ik een hulpmiddel heb waar ik nog geen ervaring mee had.

Het is wel even een zoektocht welke aanbieders ook volledig elektrische handbikes accepteren. Meestal moet je dan zoeken naar een scootmobielverzekering en daarbij dan aangeven dat het om een volledig elektrische handbike gaat. Ook voor de pechhulp zien ze het als een scootmobiel. Voordeel daarbij is dat ik daarmee zowel voor mijn e-trike als driewielligfiets tegelijk verzekerd ben voor pechhulp.

Heel wat ritjes verder…

In januari ontdekte ik al heel snel dat ik betere handschoenen nodig had. Op mijn driewielligfiets heb ik een onderstuur. Daardoor vangen mijn handen/mouwen niet zoveel wind. Met de e-trike zitten mijn handen hoger en naar voren, dus vangen meer kou op. Brrrr! Maar goed ingepakt kon ik er prima in de kou mee op stap.

Helemaal de accu leeg rijden durf ik nog niet aan. Maar ik ben er wel al eens mee heen en weer naar Delft gegaan, wat toch wel bijna 30 kilometer was. En naar Rotterdam kan ik nu kiezen om de heenweg met de metro te gaan en terug rollend, of andersom. Dat geeft weer wat meer vrijheid. Overigens is het me nog niet gelukt om in de metro ook in het vak voor rolstoelgebruikers te staan. Ik heb het één keer geprobeerd toen het rustig was, maar het heen en weer steken om er goed in te parkeren lukt me niet als de metro al gaat rijden. Dus dan maar aan de zijkant staan meteen bij de rolstoelingang.

Sommige heuveltjes zijn wat lastig te nemen doordat de motor voor zit en al mijn gewicht achter. Met een goede aanloop lukt het meestal wel. En anders kies ik een andere route als dat kan. Met fijn grind of een zanderig pad gaat het voorwiel ook weleens slippen. Dan pak ik met mijn linkerhand mijn hoepel en met mijn rechterhand geef ik gas. Zo kom ik er wel doorheen.

Hoewel ik in winkels en musea nog steeds de voorkeur geef aan mijn Smartdrive, kan ik me er met de e-trike ook prima redden. Je hebt er wel een grotere draaicirkel mee en moet soms wat verder reiken om iets te pakken of betalen. Maar het is fijn dat je niet een auto of openbaar vervoer nodig hebt om ergens te komen. Dat scheelt toch weer een berg energie die je niet hoeft te gebruiken om een rolstoel in te laden, of je in een mensenmassa in een metro moet proppen.

Bij het Depot Boijmans van Beuningen ben ik één keer aangesproken dat ik niet met de e-trike naar binnen mocht. Het ging om de accu die zou kunnen ontploffen. Ik heb toen uitgelegd dat ik zonder niet overal kan komen en ik normaal met mijn Smartdrive ook een accu bij me heb. En elke elektrische rolstoel heeft een accu, die weigeren ze ook niet. Bij andere musea heb ik nog nooit gehoord dat je niet met een accu naar binnen mag. Uiteindelijk mocht ik dus wel naar binnen en zouden ze het verder uitzoeken.

Bij het bevrijdingsfestival in Rotterdam heb ik ‘m ook goed kunnen uitproberen. Gras, plastic bekers en blikjes (echt, wat doen al die blikjes op een festival?!) kwam ik prima doorheen. Er lagen op sommige plekken metalen rijplaten op het gras. Daar kon ik zonder problemen op, maar als er net één wiel van mijn rolstoel naast glipte, lukte dat niet meer zo makkelijk. Dus heb ik eigenlijk gewoon die rijplaten toegeëigend. Mensen gaan maar opzij zodat ik niet met mijn wiel van die plaat afglij. Daarbij ook meteen mijn toeter voor het eerst uitgeprobeerd. Of in ieder geval voor het eerst bewust ingezet. Heb ‘m ook wel eens per ongeluk ingedrukt.

E-trike naast andere hulpmiddelen

Nog even kort samenvattend op een rijtje waarom ik zo hebberig ben en ook nog eens die e-trike nodig heb naast al mijn andere hulpmiddelen:

• Met mijn driewielligfiets kan ik ongeveer dezelfde afstand afleggen, maar kan ik op de plaats van bestemming niet veel meer. Zowel qua energie als me daadwerkelijk verplaatsen. Ik kan dus eigenlijk alleen een rondje fietsen. (Tenzij ik bijvoorbeeld mijn dansrolstoel achterop meeneem, maar dat kost best veel moeite.) Met de e-trike kan ik ergens komen en op de plek van bestemming me in mijn rolstoel verplaatsen.
• Met de e-trike kan ik langere afstanden maken dan met de Smartdrive en ik kan over grovere ondergronden rollen doordat de e-trike de voorwieltjes optilt.
• Met de e-trike kan ik op plekken komen waar ik anders mijn auto of het openbaar vervoer voor nodig heb. Het bespaart me energie en pijn om dat stukje over te kunnen slaan.
• Soms heb ik te veel pijn om met de Smartdrive of driewielligfiets eropuit te gaan. Met de e-trike hoef ik niet zelf te rollen of fietsen en kan ik nog steeds de deur uit.
• Meer comfort is geen overbodige luxe als je een gammel lijf hebt. Het voorkomt overbelasting en pijn.
• Meer keuzemogelijkheden maakt je niet lui, het houdt je juist actiever door je hulpmiddelen af te kunnen stemmen op wat je lijf op dat moment nodig heeft.

Tot slot wil ik nog even kwijt dat het belachelijk is dat je afhankelijk bent van in welke gemeente je woont of een hulpmiddel als dit wel of niet vergoed wordt (naast andere hulpmiddelen). Het maakt het lastig voor mensen die een minder groot budget hebben om goed af te kunnen stemmen op hun lijf en beperking. En als ik alles opsom wat ik zelf aan heb geschaft, lijkt het of wij daar wel een enorm budget voor hebben.

Maar het gaat altijd ten koste van iets anders. De auto is al even aan vervanging toe, maar dat stellen we uit. Op vakantie gaan stellen we ook nog even uit. Gehandicapt zijn is gewoon duur, want er zijn altijd extra kosten die erbij komen. Of het nou om hulpmiddelen, aanpassingen of zorg gaat. En al doe je nog zo je best om kosten te spreiden: heel veel is niet in te plannen.