Berichten

Op vakantie in eigen land

landschapsfoto's van Olburgen en omgeving, waarbij Jacqueline bij een aantal in beeld is met rolstoel

Vakantie naar het buitenland zat er niet in deze zomer, ik wilde daar toch niet teveel risico in nemen. Maar we wilden er toch even uit, al was het maar om even iets anders te zien dan ons eigen huis. Het werden twee gezellige weken in Olburgen, Gelderland.

Droomparken Marina Strandbad Olburgen

Geen idee meer hoe we bij Marina Strandbad kwamen, maar het was vooral de locatie (aan het water) die ons aansprak. De nieuwe huisjes zagen er lekker fris, modern en comfortabel uit. Bij het reserveren kozen we dan ook voor een huisje wat zo dicht mogelijk bij het water en het restaurant zat.

Wel een teleurstelling dan dat we bij aankomst juist een huisje toegewezen kregen helemaal aan de andere kant van het park. Na het betuttelende ‘maar dit is maar een klein park, de afstanden zijn niet zo groot’, maakte ik even op z’n Rotterdams duidelijk dat die vlieger voor mij niet opging.

Later kregen we nog wel excuses, extra handdoekenpakketten en ontbijtboxen om het goed te maken. Wat bleek nou: het huisje wat we op de website uitgekozen hadden, was nog niet eens gebouwd!

Verder zou ik dit park absoluut niet aan rolstoelgebruikers aanraden. Veel te veel grind en drempels om je fatsoenlijk te kunnen verplaatsen. Ik weet ook niet of ze echt rolstoeltoegankelijke huisjes hebben. Zelf heb ik binnenshuis niet echt aanpassingen nodig, dus gingen we voor een gewoon huisje. Maar dan nog was het daarbuiten wat teleurstellend wat betreft toegankelijkheid.

Maar los van dat een knus klein vakantiepark aan het water met ook nog een buitenzwembad en een gezellig restaurant.

Suppen en de schaduw opzoeken

De twee weken dat we op vakantie waren, zaten we middenin de hittegolf. Omdat het vakantiepark vrij recent vernieuwd was en al het groen nog moest groeien, was er vrijwel geen schaduw bij het huisje. Er zat niets anders op dan verkoeling zoeken bij het water. Daar waren wel bomen en struiken die voor schaduw zorgden, samen met uitzicht op en een verkoelende wind vanaf het water.

Deze zomer had mijn man een SUP board gekocht, welke we uiteraard mee hadden genomen. We hebben we één waar je met twee volwassenen op kan, een aardig grote dus. En al bak ik zelf niks van dat suppen (Stand Up Paddle), ik heb me prima zittend/liggend vermaakt op dat board terwijl mijn man aan het peddelen was.

Met de bootjes die regelmatig voorbij kwamen en voor golven zorgden, was erop blijven zitten al meer dan genoeg uitdaging voor mij. Eén keer ben ik eraf gevallen, dat was wel een vreemde gewaarwording. Ik zwem al jaren niet meer, omdat het me alleen maar pijn oplevert. Maar na koppie onder te zijn gegaan, begon ik uit reflex toch te watertrappelen. Geen fijn gevoel en omdat ik zonder vaste ondergrond ook niet op het board kon komen, bleef ik maar drijvend eraan hangen tot mijn man ‘m naar ondieper water had gebracht.

De kinderen hebben niet eens zoveel gesupt als we verwacht hadden, maar mijn man heeft zich er uren mee weten te vermaken, met of zonder mij.

Wandelen in de omgeving

Misschien is het niet alleen het vakantiepark, maar zijn er in de Achterhoek wel meer fan van grind (ja hoor, zelfs op een gehandicaptenparkeerplaats!), kinderkopjes en zandpaden. We kwamen het vaak genoeg tegen.

Behalve in Olburgen zelf hebben we ook plaatsen in de omgeving bezocht, zoals Dieren, Doesburg, Arnhem en Bronkhorst. Vooral al die oude straatjes vind ik leuk om te zien, alsof je even terug gaat in de tijd.

Toen mijn man en dochters aan het klimmen waren in een Klimbos in Ruurlo, heb ik een poging gedaan om een stukje door het bos te rollen. Was niet te doen. Het klimbos zelf kwam ik niet in, omdat het zand daar zo los was. Daarbuiten was het ietsje beter te doen, maar nog steeds geen pretje.

Dus al was het wandelen voor mij alleen maar rollen (met Smartdrive en Freewheel), het was absoluut niet minder vermoeiend!

Fietsen Hoge Veluwe

Ik was nog nooit eerder naar park de Hoge Veluwe geweest, maar wat is het hier mooi zeg! En goed geregeld ook. Je kunt er gratis witte fietsen gebruiken, of fietsen huren. Je betaalt wel entree om het park in te mogen, maar als je een gehandicaptenparkeerkaart hebt, mag de auto gratis het park in en mag er één begeleider gratis mee. Dat vind je trouwens alleen op de website als je er gericht naar zoekt, dus hadden wij meer betaald dan nodig was. Maar goed, het was het zeker waard!

Wij huurden een tandem voor de meiden en een rolstoelfiets. De speciale fietsen voor mensen met een beperking zijn trouwens ook gratis, moeten wel gereserveerd worden.

Zo’n rolstoelfiets had ik nog nooit eerder geprobeerd, dus dat was wel even spannend. Zelf geen controle hebben over waar je heen gaat, is niet iets waar ik me prettig bij voel. En je voelt elke beweging van de fietser door dreunen in je lijf. Nu kan mijn man behoorlijk stabiel fietsen, maar voor mijn dochters was dit behoorlijk lastig en werd de berm ook nog weleens meegenomen. Tegenliggers zijn ook een uitdaging met zo’n brede fiets, het paste net niet op de fietspaden. De autoweg fietste dan een stuk ontspannender.

En het was wel ontzettend gezellig om zo met z’n vieren te fietsen. Die meiden waren lekker aan het giebelen en stunten met de tandem. En verder gewoon volop genieten van dat prachtige park.

Kröller-Müller Museum

Op dezelfde dag als dat we door het park de Hoge Veluwe fietsten, gingen we naar het Kröller-Müller museum, wat zich ook in het park bevindt. Hier had ik wel vooraf op de website gezien dat een ‘gehandicaptenbegeleider’ gratis was. Het museum is binnen helemaal rolstoeltoegankelijk, buiten ook wel te doen, maar wat hobbelig.

Zelf ben ik niet zo’n kunstkenner, maar ik vond het erg leuk om van mijn dochter te horen wat zij erover wist te vertellen. En om al die prachtige schilderijen in het echt te zien, is heel anders dan op een foto.

En hoe heb jij je deze zomer vermaakt? Nog weggeweest of dichtbij huis gebleven?

/1 Reactie/door

Naar Escher in het paleis

één van de zalen van Escher in het paleis met werk van Escher en een kroonluchter in de vorm van een pijp

Zo langzaamaan proberen we er toch af en toe eens een dagje op uit te gaan. Vorige week was dat een bezoekje aan Escher in het paleis.

Voorbereidingen aan een ‘spontaan’ bezoek

Eerst heb ik natuurlijk even bekeken of ik er in de buurt kon parkeren en er zijn meerdere gehandicaptenparkeerplaatsen in de buurt van het museum. Die voor de deur had ik gemist dankzij mijn verouderde navigatie. Met mijn eerdere rij-ervaringen in Den Haag had ik moeten weten dat ik niet op dat ding kon vertrouwen en had ik gewoon mijn telefoon moeten gebruiken. Nu stonden we net iets verder, maar was ook prima te doen.

Op de website had ik gelezen dat reserveren per 1 juli niet meer verplicht was (wel aan te raden in verband met een maximum aantal bezoekers) en dat ik met mijn Rotterdampas sowieso aan de kassa een ticket moest halen. Ook staat er dat ze het graag voorafgaand aan het bezoek willen weten als je een rolstoel gebruikt, zodat ze de rolstoelplank klaar kunnen leggen.

Maar ik had al gezien dat met de paar treden bij de ingang het meer moeite voor het personeel zou kosten om die plank daar neer te leggen, dan voor mij om even uit te stappen en die paar treden zelf te lopen. En binnen is er wel een lift, dus ik zag geen problemen om gewoon op de bonnefooi te gaan. Wel rekening houdend dat het niet door zou gaan als het te druk zou zijn.

De mevrouw aan de kassa leek er iets meer moeite mee te hebben dat rolstoelgebruikers ook weleens iets spontaan willen doen. Zuchtend belde ze een collega: ‘Ja maar mevrouw zit in een ROLSTOEL en is al binnen.’ Blijkbaar zaten ze toch net aan het maximum aantal bezoekers en leek ze moeite te hebben mij weg te sturen, omdat ik in een rolstoel zit. Mag gewoon hoor. Ik kies er zelf voor om de gok te nemen en uit mijn rolstoel te stappen om binnen te komen. Maar goed, we mochten dus toch naar binnen.

Toegankelijkheid in het paleis

Op de website staat al duidelijk aangegeven wat er wel en niet mogelijk is als je met rolstoel Escher in het paleis bezoekt. Een elektrische rolstoel zou bijvoorbeeld niet op de rolstoelplank kunnen en er is geen toegankelijk toilet.

De lift is niet ideaal: klein, met soms een drempel en de deur is erg zwaar. En hij bevindt zich vlak voor de trap, dus je moet niet teveel vaart nemen bij het uit de lift komen. Nu heb ik in een museum toch altijd mijn Smartdrive uit staan om ongelukken te voorkomen. Maar even wat extra kracht zetten om èn de deur open te houden èn de drempel over te komen, is wel spannend zo bovenaan een trap. Gelukkig is er meestal wel een medewerker in de buurt om de deur open te houden. Of één van mijn kinderen, die niet zo’n fan zijn van liften en gewoon de trap namen.

Vaste looproute vanwege Coronamaatregelen

De vaste looproute die er is, heeft geen rekening gehouden met liftgebruikers. Zo kom je op één van de verdiepingen uit op een trap en moet je tegen de looprichting weer terug om naar de lift te gaan. Eenmaal een verdieping hoger was ik natuurlijk mijn kinderen kwijt, die wèl de trap hadden genomen en ergens anders uit waren gekomen. Geen zorgen hoor, ze zijn 13 en 17 jaar en weten zich prima te redden.

Qua drukte leek het hoe hoger je kwam, hoe rustiger het werd. Ik vraag me dan af of bezoekers gemist zouden hebben dat er meer is dan alleen de begane grond. Dat zou zonde zijn zeg!

Ook op de begane grond waar het net iets drukker was, was het trouwens goed te doen om afstand te houden. En die keer dat ik tegen de richting in moest om naar de lift te gaan, had niemand daar last van.

Eenmaal toe aan de uitgang was het even puzzelen waar ik eruit moest. Door de looproute gingen anderen via de trap en de kelder naar buiten. Maar toen ik met de lift beneden kwam, werd ik toch weer naar de begane grond gestuurd, omdat je vanuit de kelder weer een trap omhoog moest om naar buiten te komen.

Alle moeite meer dan waard!

We hebben alle drie erg genoten van ons bezoekje aan Escher in het paleis. Sowieso is het een prachtig gebouw om te zien. En behalve het werk van M.C. Escher zelf is er ook werk van andere kunstenaars (geïnspireerd door Escher) te zien. De kroonluchters vond ik echt supermooi en helemaal passen in de prachtige oude zalen.

Voor mijn dochters, die zelf ook graag tekenen en schilderen, was het ook leerzaam om te zien welke technieken Escher gebruikte, hoe hij zijn stijl ontwikkelde in de loop van de jaren. En ook om te ontdekken dat hij helemaal niet zo’n goede leerling was op de middelbare school, haha!

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door Jacqueline (@jacqueline_salamistinkt) op

Een ander perspectief…

En als je het hebt over Escher, dan heb je het ook over perspectief. Wat mij bij dit bezoek meer dan anders opviel, is dat je vanuit een rolstoel een heel ander perspectief hebt. Op de Instagramfoto hieronder zie je een deuropening met zwarte lijnen. Die zwarte lijnen vormen samen een kubus, maar die zie je maar vanuit één punt zo. En wel vanuit staand oogpunt, zittend zie je de lijnen niet samenkomen.

Nu hangt er ook een camera en kun je vanaf een tv-scherm zien wat je zou moeten zien. Maar ik vond dit wel een opvallend verschil.

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

So today I was at a museum with my daughters. It was at @escherinpaleis where M.C. Escher’s work also shows how he explored different perspectives. And I would like to show another different perspective, the view I have from my wheelchair. At the museum there were lines which formed a cube, but you could only see it from one point, standing up. (There was also a camera, so I could see it on a tv screen as well.) It makes such a difference if you view something standing up or sitting down. Last weekend I was walking with my husband to a shop where I would normally use my wheelchair. And it was so weird, it was like I was in a different town, it just didn’t look the same. #wheelchair #WheelchairLife

Een bericht gedeeld door Jacqueline (@jacqueline_salamistinkt) op

Ben jij weleens bij Escher in het paleis geweest? Wat trekt jou hierin aan?

/2 Reacties/door

Nieuwe pushtracker uitgeprobeerd in Blijdorp

 2 pushtrackers om 1 pols, waarvan bij 1 de batterij bijna leeg is

Vorige week raakte ik mijn Fitbit kwijt, welke ik toch wel dagelijks gebruik, al is het maar als wekker. En ook niet ergens in huis of vlakbij. Nee, natuurlijk precies tijdens een wandeling ergens ver van huis. In plaats van een nieuwe Fitbit besloot ik voor een andere activity tracker te gaan. En meteen even uit te proberen tijdens een bezoekje aan Blijdorp.

Ticwatch E2

Via een Facebookgroep voor Smartdrive-gebruikers ontdekte ik dat de Ticwatch E2 tegenwoordig als pushtracker bij de Smartdrive geleverd wordt. De pushtracker is verbonden met de Smartdrive via Bluetooth waardoor je met tikbewegingen met je pols de Smartdrive kunt activeren. (Klik hier voor meer uitleg en een filmpje hoe dat precies werkt.)

Dat leek me ook wel wat, gewoon alles in één horloge, in plaats van twee verschillende te dragen. Dus ik kocht de Ticwatch zelf en downloadde de benodigde app voor de Smartdrive. En verder heb ik er eerlijk gezegd nog niets op gezet aan apps. Er zat al het één en ander op, waarvan ik vooral de wekker gebruik en TicExercise, om mijn fietsritjes en danslessen in bij te houden.

Ik moet er nog erg aan wennen. Het is een groot horloge, het touchscreen werkt niet altijd mee en ik heb geen idee wat ik met alle functies moet.

Ook de app voor de pushtracker/Smartdrive moest ik even opnieuw instellen. Het koppelen met de Smartdrive zelf, de maximale snelheid, acceleratie, tikgevoeligheid. En dat was vooral even uitproberen buiten, inclusief gemopper omdat ik ‘m niet meteen ingesteld kreeg zoals ik wilde.

Ik merkte wel meteen al dat de Bluetoothverbinding met de Ticwatch veel sterker is dan met de oude pushtracker. Met de oude viel de Smartdrive nog weleens uit als ik met mijn hand wat haren uit mijn gezicht haalde. Dan was de pushtracker te ver van de Smartdrive en werd de verbinding verbroken. Nu kan ik non-stop met mijn hand door mijn haar gaan.

Uitstapje naar Blijdorp

Mijn abonnement van diergaarde Blijdorp wilde ik weer verlengen en voor abonnementhouders was Blijdorp alweer open. Een mooi excuus voor een uitstapje.

Daarvoor moest ik wel via de website een tijdslotreservering maken, zodat het bij de ingang niet te druk zou worden. Vanaf 3 juni is Blijdorp ook weer open voor andere bezoekers en dan werkt het ook via zo’n tijdslotreservering. En een online gekocht entreebewijs als je dus geen abonnement hebt.

Alles is aangepast op de 1,5 meter afstand. Sommige binnenverblijven en horeca zijn dicht, op verschillende plekken staan desinfectiepompjes om je handen schoon te maken en op smalle stukken is er éénrichtingsverkeer. Dat laatste werkte voor mij niet altijd. Zo kwam ik bij de tijgers uit op een steile helling met gaten in de weg. Daar kwam ik niet omhoog, mijn Smartdrive kreeg geen grip op de hobbelige, steile weg. Dus ben ik toch maar tegen de richting in gegaan. En dat doen eigenlijk wel meer mensen (zonder zichtbare reden overigens).

Als ik eerlijk ben, vond ik het nog vrij druk, al was de max toen ik er was nog 2000 bezoekers. Straks wordt dat opgebouwd naar 3500. Nog steeds wel rustig genoeg om voldoende afstand van elkaar te houden hoor. Maar ik vraag me af of alle baby’s en peuters met kinderwagens of buggy’s ook meegeteld worden, aangezien die tot 2 jaar gratis zijn. Die nemen natuurlijk wel ruimte in. Gelukkig worden straks de openingstijden weer verruimd, dan kan ik gewoon ‘s ochtends vroeg even een uurtje gaan als het nog niet zo druk is.

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door Jacqueline (@jacqueline_salamistinkt) op

Twee uur rollen in Blijdorp… batterij leeg

Ja, dat was wel even een tegenvaller. En op zich was ik er wel op voorbereid, want ik had al van anderen gehoord dat de batterij van de Ticwatch snel leeg is in combinatie met de Smartdrive. Ik had dus de oude pushtracker ook meegenomen voor de zekerheid.

Wanneer de batterij onder de 10 procent zakt, wordt automatisch de batterijbesparing ingeschakeld. Wat dus ook betekent dat de Bluetooth uitgeschakeld wordt en dus de Smartdrive ineens stil valt. Ik was toen al onderweg naar de parkeerplaats en kon voor dat stukje nog wel even handmatig de Bluetooth weer aanzetten. Maar voordat je doorhebt wat er aan de hand is…

Maar twee uur de Smartdrive kunnen gebruiken, dat vind ik toch best weinig. Op een normale dag waarbij ik misschien alleen even voor een boodschap de deur uit hoef, red ik het daar wel mee. Maar juist voor een dagje uit, waar ik echt niet zonder zou kunnen, heb ik dan toch weer dat tweede horloge nodig.

In dit artikel is gebruik gemaakt van affiliate links. Daar merk jij verder niks van, maar mocht je op de link in de kopjes klikken en in die webshop wat kopen, dan help je mij aan een paar centen.

/0 Reacties/door

Spontaan uitje naar Noord Holland

duinen Egmond vlinders

Pas was ik op zoek naar een foto en bladerde ik door mijn digitale fotomapjes. Daarbij viel het me op dat we een paar jaar geleden veel vaker uitstapjes maakten dan nu. Daar moest verandering in komen. Dus boekte ik een nachtje in een hostel en ging ik met mijn twee meiden op pad.

Wandeling door Egmond aan Zee

Van tevoren had ik al even gekeken wat er te doen was in Egmond aan Zee. En zo kwam ik op een audiotour door het dorp. Een wandeling van zo’n vier kilometer, dus dat is nog leuk om te doen, ook als je kinderen niet van wandelen houden. Terwijl je loopt, houdt de app bij waar je bent en vertelt wat over de geschiedenis en bezienswaardigheden waar je langsloopt.

Bijna de hele route was ook goed met rolstoel te doen, op één stukje strand na. Daarbij bleven wij gewoon over de boulevard lopen en dat was ook prima.

Ik vond het wel interessant om zo wat over de geschiedenis van Egmond aan Zee te weten te komen. Vooral ook over de koloniehuizen, waar vroeger ‘bleekneusjes’ (zieke kinderen uit een achtergesteld milieu) kwamen aansterken in de zeelucht. Mijn schoonmoeder is hier ook als kind geweest, dus dan leeft het toch nog iets meer, ook bij mijn kinderen.

Stayokay Egmond

We gingen maar voor een nachtje weg, dus een luxe hotelkamer was niet nodig. Vandaar dat we kozen voor Stayokay Egmond, hier namen we een 4-persoons kamer met z’n drieën. Ik had bij de opmerkingen wel vermeld dat ik met een rolstoel kwam en dus graag op de begane grond een kamer wilde, of een kamer die met een lift te bereiken was. Het was maar één dag van tevoren dat ik een kamer boekte, dus ik had geen hoge verwachtingen.

Maar we kregen dus een kamer met rolstoeltoegankelijke badkamer, heel fijn! Want ook al kan ik ook gebruik maken van een gewone badkamer, deze was hier toch wel zo klein dat ik me er moeilijker in zou kunnen bewegen. En de toegankelijke badkamer was heel ruim, met een douchestoel en een toilet met beugels. De verlichting had wel wat kuren, de sensor werkte niet echt. Ik kreeg de tip om ‘m dan maar met een tik van een bezemsteel aan te zetten en dat werkte.

De slaapkamer zelf was niet bijzonder comfortabel. Twee stapelbedden met harde matrassen en te zachte kussens. Maar na een dag buiten uitwaaien, sliepen we als roosjes.

Vlindertuin Vlindorado

De volgende dag regende het, maar we wilden nog niet meteen naar huis. Dus dan maar op zoek naar een overdekt uitje. In Waarland is vlindertuin Vlindorado, dat leek ons wel wat.

De vlindertuin is goed toegankelijk met rolstoel, je rolt hooguit tegen een paar natte bladeren aan. En er is een kapstok, zodat je niet met je dikke winterjas de warme kas in hoeft. Er was vooraf gezegd dat de vlinders niet veel vliegen vanwege de kou, maar ik heb er meer gezien dan de laatste keer dat ik in Blijdorp in de vlindertuin was. Dat viel dus niet tegen! Ook is er nog een volière en een rupsentuin, maar rupsen heb ik niet kunnen vinden.

Het is niet heel erg groot, met een uurtje heb je het wel gezien. En terwijl ik een kopje thee op het terras dronk, deden mijn meiden nog een rondje. Daarbij zagen ze een vlinder die in de vijver terecht was gekomen en werd opgegeten door een schildpad. Echt een beetje zielig…

Shoppen in Alkmaar

Het viel eigenlijk wel mee met de voorspelde regen, dus besloten we ook nog even het centrum van Alkmaar in te gaan. Vooraf zocht ik naar gehandicaptenparkeerplaatsen om naartoe te navigeren. En waar er bij de hostel en de vlindertuin geen gehandicaptenparkeerplaatsen waren, stikte het in het centrum van Alkmaar hiervan.

We hebben wat rondgekeken in de grote en kleine winkelstraten. Ik kocht nog een mooi stofje in een stoffenwinkel en een kaasje voor mijn man die gewoon moest werken deze dagen en dus niet mee kon. En de dames vermaakten zich ook wel met shoppen.

Die oude binnenstad is overigens niet zo fijn om te rollen. De grote winkelstraten met grote winkels gaan wel, maar juist die leuke smalle straatjes met kleine winkels zijn minder. Veel hobbels en gaten in de weg, hoge drempels bij winkels. Ik hield het dan ook niet heel erg lang vol met al dat getril en gestuiter. Had er ‘s avonds en de volgende dag ook echt wel veel pijn van, maar dat kan van allebei de dagen samen zijn.

Maar dit leuke uitje met mijn dochters was die pijn wel waard!

In dit artikel is gebruik gemaakt van affiliate links. Daar merk jij verder niks van, maar mocht je op de link van Stayokay klikken en daar wat boeken, dan help je mij aan een paar centen.

/1 Reactie/door

Shimmy Shake versus DanceAble festival

Shimmy shake 2019 Annelies & Jacqueline

Annelies & Jacqueline – Shimmy Shake Festival 2019 Foto: Ton van Til

In november had ik niet één, maar wel twee dansfestivals waar ik zowel als bezoeker als danser van heb kunnen genieten. Begin november het Shimmy Shake Festival en eind november DanceAble 3.

Het Shimmy Shake Festival is een fusion buikdansfestival in Rotterdam, waarbij verschillende dansstijlen gemixt met buikdans te zien zijn. DanceAble in Den Haag laat dan weer inclusiedans zien, waar dansers met en zonder beperking samen dansen. Twee totaal verschillende festivals, maar met toch ook aardig wat overeenkomsten.

Kijken naar dans: geweldige shows!

Beide festivals hadden geweldige shows met dansers uit binnen- en buitenland. Bij allebei heb ik één show helemaal gezien en de show waarin we zelf optraden voor een deel. En of het nou urban of volksdans is, ik kijk er graag naar. Zo’n avond vol diversiteit in dans is genieten en dat heb ik bij beide festivals evenveel gedaan.

Niet dat alles even geweldig vind. Er waren heus ook wel stukken waarvan ik dacht: waar gaat dit over? Of dat het er gewoon ongemakkelijk uitzag. En soms vind ik het wel geweldig, maar tegelijkertijd confronterend omdat het laat zien wat ik niet meer kan. Bijvoorbeeld als ik de groep zie dansen waar ik ook ooit samen mee heb gedanst zonder rolstoel. Maar ook als ik iemand met een rolstoel dingen zie doen die ik nooit zal kunnen doen.

Voor het overgrote deel word ik er gewoon heel erg blij van om naar dans te kijken. Sommige dansers hebben zo’n fijne uitstraling, dat je zin krijgt om mee te dansen op het podium. En de aandacht die er naar de kostuums gaat, dat vind ik ook prachtig om te zien. Wel een grappig detail: bij Shimmy Shake was er een duet waarbij de danseressen samen in een aan elkaar gemaakte rok zaten en bij DanceAble was er ook een stuk met aan elkaar genaaide kledingstukken waar mooi gebruik van werd gemaakt.

Zelf dansen: workshops

Tijdens DanceAble had ik geen tijd om een workshop te volgen, maar bij het Shimmy Shake Festival heb ik wel een workshop gevolgd. Van tevoren had ik aan de organisatie gevraagd of het mogelijk was om met rolstoel mee te doen en die vraag hadden ze weer neergelegd bij degene die de workshops gaven. Uiteindelijk ben ik voor een workshop van Patricia Zarnovican gegaan, gericht op de basis van tribal fusion bellydance.

Net als vorig jaar was ik de enige met rolstoel, in een grote groep dansers. En dat ging best prima. Er waren wel soms stukken waarbij ik moest kiezen of ik òf met mijn armen meedeed, òf met het verplaatsen. Maar verder kon ik met alles meedoen en was het een goede oefening voor mijn techniek.

Bij een workshop van DanceAble zal het vast met minder aanpassingen kunnen. Maar ik blijf fusion buikdans toch erg leuk vinden en dan heb ik het er wel voor over.

Zelf dansen: optreden!

Bij de Matinée Mash Up tijdens het Shimmy Shake Festival traden Annelies en ik voor het eerst samen op. Sowieso hadden we niet eerder samen gedanst voordat we hiervoor gingen oefenen. Dus de weg ernaartoe was ook al een hele ervaring. In het begin wat onwennig, maar wel nieuwsgierig naar wat we samen neer konden zetten. En uiteindelijk hadden we een dans gecreëerd die bij ons allebei past.

Bij DanceAble 3 lieten we dezelfde dans nog eens zien tijdens een open stage. Dat was overigens niet mijn enige optreden dat weekend. Met Misiconi Dance Company sloten we het symposium op vrijdag af met de première van Homo Sapiens 3.0.

En we zijn echt enorm overladen met complimenten. Ik denk bij Shimmy Shake nog wel het meest. Misschien ook wel omdat veel mensen Annelies en mij wel apart kennen als dansers, maar nog niet eerder samen hebben gezien. Dat het mensen zelfs ontroerde, vond ik wel bijzonder om te horen.

Toegankelijkheid bij deze dansfestivals

Het spreekt voor zich dat er bij DanceAble volop aandacht is voor toegankelijkheid. De theaters (Korzo en Theater aan het Spui) waar het plaatsvond, waren dan ook prima toegankelijk met rolstoelplaatsen op de eerste rij, een toegankelijk toilet, een liftje of helling en vrijwel geen drempels. Ook was er een gebarentolk en waren hulphonden uiteraard welkom. Maar een festival vol inclusiedans trekt ook aardig wat mensen met een beperking aan. Dus alsnog een rij bij het toilet en de plaatsen op de eerste rij waren allemaal bezet. Logisch dan ook dat hier vooraf gevraagd wordt wat je nodig hebt aan toegankelijkheid. Maar het wordt dan wel geregeld, bijvoorbeeld ook een kleedkamer op de begane grond.

Het parkeren bij de theaters in Den Haag vond ik wat tegenvallen. Om zo dichtbij mogelijk te kunnen parkeren, was ik uiteindelijk € 70 kwijt (wel verspreid over drie dagen). De route van de parkeergarage naar het theater was niet geweldig: smalle, scheve, ongelijke stoepjes waar vaak ook nog een plantenbak in de weg stond. Nadat ik met rolstoel en al van de stoep viel, ben ik dan ook maar verder over straat gaan rollen. Maar echt veilig voelt dat ook niet.

Shimmy Shake vindt plaats in het Maastheater, dit is een wat kleiner theater buiten het centrum. Hier is één gehandicaptenparkeerplaats voor de deur en daarnaast vaak genoeg ruimte om in de buurt te parkeren. In het theater zelf is een toegankelijk toilet en ook hier kunnen rolstoelgebruikers op de eerste rij plaatsnemen. Voordeel hier is dat ik tot nu toe steeds de enige rolstoelgebruiker ben en er altijd wel plek voor me gemaakt wordt, zonder dat ik erom hoef te vragen. Ook de kleedkamer werd op de begane grond geregeld.

Dansen voor en door iedereen!

Tijdens DanceAble werd ook al gezegd dat het mooi zou zijn als er geen festival gericht op inclusiedans nodig zou zijn, maar dat inclusieve dansgezelschappen gewoon geboekt worden door theaters en festivals.

Van Shimmy Shake weet ik dat ze erg open staan voor diversiteit, dat zie je ook aan wat er op het podium staat. Dansen is voor iedereen, het maakt niet uit hoe jong of oud je bent, of dat je lijf wel of niet aan een bepaalde standaard voldoet. Ik voel me er net zo welkom met rolstoel als toen ik er zonder rolstoel kwam.

Doe mij maar meer van dit soort festivals!

/0 Reacties/door

Uitstapje naar München met het gezin

Uitzicht Deutsches Museum Munchen

Vorige week hadden we herfstvakantie. En omdat we in de zomer niet met het hele gezin weg zijn geweest, hadden we nog een uitstapje tegoed. Om het meteen maar te combineren met een bezoek aan een vriendin in Duitsland, zijn we voor München gegaan!

Een city-trip met tieners

Onze meiden zijn inmiddels twaalf en zestien jaar oud en al wat gewend wat reizen betreft. Maar het blijft een uitdaging om iedereen tevreden te houden met zo’n uitstapje van een paar dagen. De lange reis ernaartoe met de auto, een kamer moeten delen, compromissen sluiten wat betreft bestemmingen en eten, enzovoort.

Gelukkig houden we alle vier van shoppen en dat gaat helemaal prima in München. En tijdens dat shoppen kom je een hoop mooie gebouwen tegen in het oude centrum, waar we even de toerist konden uithangen.

Behalve een beetje shoppen zijn we ook naar het Deutsches Museum geweest. Dat is zo enorm groot, niet normaal. We hebben nog lang niet alles gezien in de tijd dat we er waren. Sommige stukken waren iets minder interessant dan de andere, daar gingen we dan wat sneller doorheen. Maar stiekem blijven die meiden het toch wel leuk vinden om dingen uit te proberen en te zien hoe de verschillende technieken werken.

De wandeling naar en door de Englischer Garten was best een lange. Maar wat drinken en een taartje bij de Chinesischer Turm maakte het weer helemaal goed.

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door Jacqueline (@jacqueline_salamistinkt) op

Rolstoeltoegankelijkheid in München?

Tja, dat viel nog aardig tegen. Op zich zijn de meeste winkels wel te doen, maar de straten zelf zijn soms wel een uitdaging. Nu had ik mijn Smartdrive en Freewheel bij me, maar had ook echt niet zonder gekund. Er zijn veel kinderkopjes rondom de oudere gebouwen en heel veel drempels. De stoepranden zijn bij oversteekplaatsen wel iets verlaagd, maar nog steeds een hobbel van zo’n vijf centimeter die je moet nemen. En dan zwerven er nog overal huurfietsen en -steppen rond, die op de meest ongelukkige plaatsen worden gestald. Soms gewoon midden dwars op de stoep.

Ook het Deutsches Museum is niet helemaal toegankelijk met de rolstoel. Nu had ik op de website al gezien dat je daarom korting kon krijgen op de entreeprijs. Maar ik had niet verwacht dat zowel ik als mijn man (als begeleider?) gratis naar binnen mochten. De liften daar binnen snapte ik niet helemaal. Er zou er één speciaal voor rolstoelgebruikers moeten zijn, maar ik zag het verschil niet met de andere liften. En sommige verdiepingen waren volgens de plattegrond niet toegankelijk met de rolstoel, maar daarin was nog een verschil tussen een drempeltje of een trap die genomen moest worden. Ik ben maar gewoon gaan proberen hoe ver ik kwam en daar was ik wel blij om. Anders had ik bijvoorbeeld niet van het uitzicht kunnen genieten vanaf de bovenste verdieping, terwijl daar alleen een kleine drempel naar het dakterras was.

München vraagt dus wel wat voorbereiding en doorzettingsvermogen, maar ik vond het zeker de moeite waard.

Hotel Dolomit

We hadden niet zo heel veel eisen aan ons hotel. Op zich hoef ik geen compleet aangepaste kamer, als ik mijn rolstoel erin kwijt kan, is dat voldoende. Verder wilden we een hotel op loopafstand van het centrum en met een parkeerplaats. Liever wat goedkoper dan enorme luxe, maar wel een fatsoenlijk ontbijt. En zo kwamen we op hotel Dolomit uit.

Overigens stond er wel in de omschrijving op de website dat de kamer rolstoeltoegankelijk was en er handgrepen in de badkamer zaten, maar daar klopte helemaal niks van. De dame achter de balie kreeg het ook wel een beetje benauwd toen ze mij met mijn rolstoel zag en ze moest vertellen dat de kamer niet zo toegankelijk was. Maar de kamer was voor mij goed te doen. De glazen badkamerdeur meteen naast de wc was wel wat vreemd, heel veel privacy had je niet (en die hebben pubermeiden soms wel nodig).

Ook een beetje apart was dat we voor het ontbijt naar het hotel naast het onze moesten. Maar dat hotel had wel een paar sterren meer en dat kon je merken aan het ontbijt. Dat was echt een heerlijk uitgebreid buffet! Dus dan klagen we ook niet over die paar meter die je even buitenom moet.

Qua locatie was het hotel vlakbij het station en het centrum. Overdag volop toeristen op straat, ‘s avonds net wat ander publiek. Maar hé: bij ons vertrek ontdekten we dat de auto al die tijd niet op slot had gezeten (oeps…) en al onze spullen in de auto lagen er nog steeds. Dus zo’n slechte buurt is het dan ook weer niet.

Wij hebben ons in ieder geval prima vermaakt deze herfstvakantie. En jij?

In dit artikel is gebruik gemaakt van een affiliate link. Daar merk jij verder niks van, maar mocht je op deze link klikken en daar een hotel of reis boeken, dan help je mij aan een paar centen.

/2 Reacties/door

Week van de toegankelijkheid: Doen wat je zelf wilt

toegankelijkheid foodtruckfestival

Vanaf 7 tot en met 11 oktober is het de Week van de Toegankelijkheid. En dit jaar staat deze week in het teken van: Doen wat je zelf wilt! Wat voor mensen zonder beperking vaak vanzelfsprekend is – gewoon lekker even een dagje pretpark, een museumbezoek of naar een concert – vraagt van iemand met een beperking wat meer organisatie, energie en soms ook frustratie. En eigenlijk zou dat niet zo moeten zijn. Als toegankelijkheid de norm is, dan zou het niet uit hoeven maken of iemand wel of geen beperking heeft. Dan zou iedereen even gemakkelijk moeten kunnen genieten van een uitje.

Nu heb ik al best wel wat vaker geschreven over toegankelijkheid en waar ik persoonlijk tegenaan liep. En in dit artikel wil ik hier een beetje een samenvatting van geven, binnen het thema van dit jaar. Dus wil je meer weten over hoe ik mijn vrije tijd graag doorbreng en hoe dit voor mij (en andere rolstoelgebruikers) nog wat toegankelijker kan, klik dan vooral ook door op de linkjes.

Dagje uit met het gezin

Dat toegankelijkheid absoluut nog niet overal de norm is, merkte ik overduidelijk bij een bezoek aan pretpark Drievliet. De afstand van de gehandicaptenparkeerplaats naar de ingang was echt enorm, de regels omtrent bezoekers met een beperking nogal ingewikkeld en het was slecht aangegeven in hoeverre de attracties toegankelijk zijn. Medewerkers zelf waren van dit alles ook niet echt op de hoogte.

Dan had ik betere ervaringen met Walibi, waar ze een handig systeem hebben, zodat je wel dezelfde wachttijd hebt, maar toch via de uitgang van een attractie makkelijk in kunt stappen. En een lijst met per attractie aangegeven voor welke beperkingen het minder goed te doen is.

EuromastMijn eerste bezoekje aan de Euromast met rolstoel was maar een nare ervaring. En niet eens zozeer vanwege het feit dat je niet overal kunt komen met een rolstoel. Dat zo’n toeristische trekpleister na zoveel jaar nog steeds niet genoeg heeft opgeleverd om een fatsoenlijke lift te kunnen installeren, tja… Maar het was vooral de asociale behandeling door het personeel wat het een nare ervaring maakte. Alsof ik niet meetelde in mijn gezin. Een jaar later ging de Euromast in de herkansing. En ook omdat ik iets meer voorbereid was op waar ik wel of niet kon komen èn het personeel dit keer een stuk vriendelijker was, was dit wel een succes.

Concerten & shows

Ik hou enorm van bandjes kijken. Alleen moet ik toegeven dat ik de grote zalen niet meer aandurf sinds ik hierbij een rolstoel nodig heb. Mij teveel geregel. De kleinere poppodia voldoen meestal prima voor mij. Hier kan ik gaan en staan waar ik wil. Over het algemeen laten mensen me wel voorgaan als ze doorhebben dat ze in mijn beeld staan.

De toiletten zijn nog weleens een verrassing. Inmiddels heeft Rotown wel een slot op het toilet, maar wat ik daar binnen soms aantref… Bij de Kroepoekfabriek ziet dat er een stuk beter uit. Soms is het toilet nog wel afgesloten, maar er lopen genoeg medewerkers rond die ‘m snel kunnen openen. De ingang bij de Kroepoekfabriek heeft dan wel weer een trappetje, maar je mag via de artiesteningang naar binnen, die wel gelijkvloers is. En dat heeft ook wel wat.

Pas was ik met een feestje van mijn man’s werk bij Studio’s Aalsmeer. Om in de eetzaal te komen, mocht ik backstage, omdat het tussen de tafels door te krap was. Ook naar het theater toe mocht ik via een andere route. Aan de ene kant vond ik dat wel leuk om te zien, hoe artiesten zich aan het voorbereiden waren. Maar je zit vervolgens wel aan een bepaalde plek vast, bijvoorbeeld op de eerste rij in het theater en tijdens het eten met alle rolstoelgebruikers aan dezelfde tafel. Dat hoeft dan weer niet zo van mij.

Bij kleine theaters zoals het Zuidpleintheater of het Maastheater waar je geen vaste zitplaatsen hebt, wordt er meestal ter plekke een makkelijk toegankelijke plaats voor mij met mijn rolstoel geregeld. En dat gaat eigenlijk altijd wel goed. In bioscopen neem ik ook niet altijd de rolstoelplaats, maar zet ik mijn rolstoel aan de kant en ga ik op zo’n mooie, relaxte stoel zitten. In sommige theaters doe ik hetzelfde, als ze tenminste goede stoelen hebben.

Wanneer in grote theaters zoals het Nieuwe Luxor vaste plaatsen toegewezen worden, vind ik het altijd jammer dat je niet met je hele gezelschap bij elkaar mag zitten. Er kan maar één persoon naast een rolstoel, de rest zit dan op een andere rij. Soms wel tientallen meters verderop. Zo was ik een keer met mijn zus en onze jongste dochters naar een musical geweest en zaten onze meiden echt een flink eind van ons vandaan. We hadden natuurlijk wel kunnen splitsen: zij beneden met haar dochter en ik boven met mijn dochter, maar wat is dan de lol van samen naar een musical gaan? Gelukkig hebben we hele brave kinderen en hebben zij zich prima vermaakt zonder ons.

Festivals

Net als bij concerten ben ik niet meer zo’n fan van grootschalige festivals sinds ik mijn rolstoel heb. Ik voel me er een stuk minder welkom in zo’n enorme mensenmassa. Uitzicht op konten en mensen die over mijn rolstoel struikelen is echt niet zo aantrekkelijk.

Het lastige bij festivals is daarnaast dat ze vaak een bepaalde sfeer willen uitstralen, die niet altijd samengaat met toegankelijkheid. Zo is Castlefest rondom een kasteel met nogal wat lastige paadjes. En zelfstandig eten en drinken halen is een behoorlijke uitdaging met al het gras. Net als bij een Foodtruckfestival trouwens. Is het al gelukt om je eten of drinken vanaf een hoge counter aan te nemen, moet je er nog mee aan de rol gaan om een plekje te vinden om het te nuttigen.

Het scheelt al zoveel als het festival niet zo overdreven druk is. Gewoon wat meer bewegingsruimte en niet door een enorme rij opgejaagd te worden als je met je drankje aan het klungelen bent. Zo kan ik tenminste een wijntje drinken wanneer ik daar zin in heb, zonder de kleur of hoeveelheid wijn aan te hoeven passen aan de omstandigheden van het festival.

Musea

Eigenlijk zijn de meeste moderne musea prima te doen qua toegankelijkheid. En met mijn Rotterdampas zou ik gewoon eens wat vaker moeten gaan. De laatste keer dat ik in de Kunsthal was, is alweer even geleden. Maar op één steile schuine helling na, kon ik daar overal komen. Personeel is ook erg behulpzaam om een shortcut te laten zien om een trap te ontwijken. Net als in Museum Rotterdam trouwens. Daar is een kleine plateaulift die door het personeel bediend moet worden.

En Museum Vlaardingen is sinds de verbouwing een aantal jaar geleden ook goed toegankelijk met een lift en ruime zalen.

Doen wat je zelf wilt

Met een beetje aanpassen lukt het me over het algemeen wel om het naar mijn zin te hebben in mijn vrije tijd. Ik vind het persoonlijk niet zo’n probleem als ik daarbij soms net even een andere route moet nemen. Zolang het me niet teveel extra tijd kost en ik zelf kan kiezen waar ik vervolgens heen ga. En door wel of niet mijn Smartdrive of Freewheel te gebruiken, kan ik soms net wat meer kanten op. Ik snap ook wel dat het vaak praktischer (en veiliger) is als rolstoelgebruikers vaste plekken toegewezen krijgen.

Alleen voel ik me dan wel een stuk minder vrij. Ik kan nooit helemaal doen wat ik zelf zou willen, omdat er altijd wel iets is waar ik me op moet aanpassen.

Hoe zou het zijn als het andersom was? Als de mensen zonder beperking zich continu zouden moeten aanpassen aan een maatschappij die volledig ingesteld is op mensen met een beperking. Zou jij daar genoegen mee nemen?

Filmpje met dank aan Xandra Koster, die je zeker op Twitter moet volgen als je meer wil weten over toegankelijkheid en/of validisme.

/0 Reacties/door

Je moet wel heel veel van je kinderen houden om naar Drievliet te gaan

Drievliet brug naar parkeerplaats

Ziet er aantrekkelijk uit hè, die entree van Drievliet? Spoiler-alert: Eenmaal binnen werd het ook niet beter…

En uiteraard houd ik ook ontzettend veel van mijn twee tienermeiden, dus gingen we naar Drievliet.

Ook al heeft Drievliet in de jaren een enorme transformatie doorgaan, ik moet toch altijd even terugdenken aan de eerste keer dat ik daar met vrienden heen ging, zonder ouders. Het was toen echt nog een klein park, dus prima te doen, zou je denken. Ik werd door een ander groepje jongeren weggesleurd bij mijn vrienden en in de tent van het waterorgel in elkaar geslagen, bespuugd en uitgescholden.

Jaren later mocht ik met groep 4/5 mee met het schoolreisje. Niks voor mij. Ik irriteerde me dood aan de leerkracht en andere hulpouder die hun eigen plan hadden getrokken, zittend op een bankje. Terwijl ik op een gegeven moment de hele klas om me heen had en continu in de gaten hield wie bij welke attractie was. Het waterorgel bestond inmiddels niet meer, dus dat was wel een zorg minder.

Maar goed. Het is zomervakantie, we gaan verder niet echt op vakantie als gezin en Drievliet is goed aan te rijden vanaf ons huis. Bovendien had ik geen klas om me verantwoordelijk voor te voelen en ik heb verder geen trauma overgehouden aan die nare ervaring daar. Vooruit dan maar.

Fucking lang stuk van de gehandicaptenparkeerplaats naar de ingang

Ja, zo lang, dat ik daar ook een lang kopje aan moet wijden. Via borden werd je naar een grote parkeerplaats geleid. Ik heb daar aan iemand met een hesje gevraagd waar ik met mijn gehandicaptenparkeerkaart kon staan en werd naar de gereserveerde parkeerplaatsen geleid naast de opgang van een brug.

En die brug was enorm.

Had ik al gezegd dat mijn Smartdrive het net die week begeven had en ik dus zonder Smartdrive dit dagje uit aanging? Mijn dochters hebben dus wel even flink moeten helpen met die brug, want anders kwam ik er echt niet op.

Aan de overkant ging je zigzaggend weer naar beneden en kon je nog een pokkeneind langs de (‘s ochtends nog lege) parkeerplaats voor je eindelijk bij de ingang kwam. En naast die ingang waren dus nog flink wat lege gehandicaptenparkeerplaatsen.

Toen ik bij het weggaan aan een medewerker vroeg waarom ik niet meteen naar die parkeerplaatsen naast de ingang werd verwezen, werd me verteld dat die pas later opengesteld werden, toen het te druk werd op de parkeerplaats aan de andere kant van de brug.

Maar ik snap dit dus echt niet hè. Het hele park is amper zo groot als de afstand die je moet afleggen van de parkeerplaats naar de ingang. Hoe durf je dan mensen die slecht ter been zijn of van een rolstoel gebruik maken zo’n #*@^~ brug over te laten steken?!

Toegankelijkheid is ruk

Op de website heeft Drievliet een nogal apart beleid omschreven als het gaat om bezoekers met een beperking. Als je rolstoelafhankelijk bent en niet zonder begeleiding kan, mag je gratis het park in, anders moet je kunnen aantonen dat je een beperking hebt en krijg je een klein beetje korting. En: ‘Een rolstoelgebruiker dient bij het betreden van attracties altijd vergezeld te worden door een begeleider van minimaal 18 jaar die in staat is de rolstoelgebruiker te helpen waar nodig.’

Vervolgens is er een schema waarin ze attracties met meerdere opstappen gewoon toegankelijk vinden en andere attracties afraden of verbieden, vanwege hevige krachten of evacuaties.

In het park zelf staan er op de borden picto’s van een rolstoel bij attracties (zie foto hieronder), maar het personeel zelf weet ook niet precies of dat betekent of ze wel of niet toegankelijk zijn. Ik moest het maar proberen. Bij de Dynamite Express was er een hobbeltje op en af na een tunneltje, om vervolgens bij een trap uit te komen. Nu had ik dat op het schema van de website wel kunnen zien, maar die had ik niet bij de hand. Ik had het ook gewoon niet verwacht, als er een picto van een rolstoel op een bord staat, verwacht ik dat ik er met rolstoel kan komen. Maar zo werkt het dus niet.

De toiletten zijn zelfs voor mij erg krap en bovendien ontzettend smerig. Ik heb mensen met loggere rolstoelen gezien dan die van mij en vraag me af hoe zij dan gebruik konden maken van deze toiletten. Mijn freewheel moest ik loskoppelen om naar binnen te kunnen gaan. Vind ik op zich niet zo’n probleem, maar er was vervolgens geen enkel droog of schoon stukje vloer waar ik ‘m neer kon zetten. Vervolgens moest ik daarna dus met smerig nat wiel op schoot het toilet uit rollen.

(Soort van) toegankelijke attracties in Drievliet

Uiteindelijk ben ik in de volgende attracties geweest:

  • Jungle river (zo’n boomstam die hard naar beneden gaat en waar je nat van wordt): Ik had later pas door dat ik beter via de uitgang had kunnen gaan. Maar op het moment dat we gingen, was er amper nog een rij en heb ik een stukje gelopen.
  • Chute (foto hierboven rechts): Hier mocht ik via de uitgang naar binnen, terwijl mijn dochter in de rij stond. Zij mocht dan als eerste door het hek, om mij te helpen. Maar op zich kon ik de paar treden wel nemen, omdat er ook een hek naast stond waar ik me aan vast kon houden.
  • Spookmuseum: Hier kon ik naast de rij in- en uitstappen, was een klein opstapje naar het karretje toe. Mijn kinderen stonden in de rij, maar die is hier zo klein, dat ik gewoon met ze kon kletsen. Maar niet echt de moeite waard dat spookmuseum, beetje suf.
  • Formule X: Vergelijkbaar met achtbanen in Walibi, er is een rolstoelhelling bij de uitgang welke je mag gebruiken. Die helling is wel wat smal, zeker met tegenliggers die uit de attractie komen. Mijn kinderen stonden in de rij en ik ben de helling pas op gerold toen ik zag dat ze bijna aan de beurt waren. Bovenaan bleek er toch nog een breder stukje te zijn waar ik kon wachten, maar dat kon ik van onderaf niet zien. Hoewel deze attractie volgens het schema op de website van Drievliet niet aanbevolen wordt, is deze voor mij goed te doen. Juist omdat mijn gammelste stukjes lijf goed klem gezet worden. En het is gewoon een toffe achtbaan.

Zoals je ziet, hebben mijn kinderen steeds alleen in de rij gestaan. Daar zijn ze groot en wijs genoeg voor met hun twaalf en zestien jaar, maar echt gezellig is het niet. En uiteraard hebben zij wèl nog meer attracties bezocht, waarbij ik dan ergens in de schaduw op ze stond te wachten. Waren ze vijf jaar jonger geweest, dan had ik dat echt niet zien zitten.

Beste organisatie van Drievliet…

FUCK YOU!!! Echt, ga je flink schamen. Ik heb nog nooit een pretpark gezien wat zo ontzettend slecht ingesteld is op mensen met een beperking. Ik ga niet naar een pretpark om alleen als kapstok en tassenoppas dienst te doen, ik wil zelf ook een beetje lol hebben met mijn gezin.

Wel even een petje af voor jullie medewerkers, die echt hun best doen om het voor iedereen een leuke dag te maken. Het zou alleen ook een stuk makkelijker gaan als het vooraf al goed geregeld is en zo moeilijk is dat echt niet.

Doe sowieso iets aan die belachelijke websitepagina voor bezoekers met een beperking. Er is een verschil tussen afhankelijk zijn van een begeleider plus rolstoel en rolstoelgebruiker zijn. Maar er is geen verschil in hoeverre de attracties toegankelijk zijn voor deze groepen, dus maak het dan voor elke bezoeker met fysieke beperkingen gratis.

Check meteen even of wat jullie vragen als borg (kopie identiteitsbewijs) voor het lenen van een rolstoel wettelijk gezien wel mag. En of de toiletten wel echt zo toegankelijk zijn als jullie zeggen.

Waarom mag een rolstoelgebruiker maar met één persoon via de uitgang een attractie in? En waarom moet dit een volwassene zijn? Je zal maar (net als in ons geval) met z’n drieën zijn en als rolstoelgebruiker de enige volwassene in het gezelschap.

Die ‘gids’ over toegankelijke attracties mag wel even bijgewerkt worden. Het is nogal een verschil of je met je rolstoel tot naast het karretje kunt komen, of dat je er een complete trap voor op moet. Geen toegang of niet aanbevolen kun je prima aan de bezoeker zelf overlaten om dit te beslissen. Zolang je maar duidelijk aangeeft welke moeilijkheden je tegen kunt komen.

En mocht er dan een goed bijgewerkte gids zijn, dan is het natuurlijk wel zo handig als medewerkers hiervan op de hoogte zijn en/of dat je deze bij de entree meegeeft aan bezoekers.

Die meiden van mij hebben het verder prima naar hun zin gehad. En als zij het leuk hebben, ben ik ook blij. Maar mochten ze nog eens willen, dan zet ik ze wel bij de ingang af. Echt niet dat ik ooit nog mijn tijd, geld of energie aan ga verspillen aan Drievliet.

/3 Reacties/door

Euromast in de herkansing

Euromast Rotterdam nachtKun je het nog herinneren dat we een jaar geleden zo gedesillusioneerd terugkwamen van een uitje naar de Euromast? Niet eens zozeer vanwege de (on-)toegankelijkheid van de Euromast zelf, maar vooral door de lompe benadering door het personeel.

Maar we hadden dus nog vrijkaartjes, die maar een jaar geldig waren. En omdat ik ze toch wel een herkansing gunde, zijn we afgelopen week weer geweest. Dit keer in de avond, om Rotterdam eens van bovenaf in het donker te bekijken.

Euromast RotterdamDonker, koud, nat en winderig

Ja, ik weet het wel uit te kiezen wanneer we eropuit gaan. Dit keer waaide het behoorlijk en het motregende af en toe. Het was dus nog de vraag of de Euroscoop (de lift die tot 185 meter hoog gaat) wel zou gaan, maar we hadden geluk.

Zo hoog op de Euromast waait die wind nog een tikkeltje harder en in de avond, zonder zon, was het behoorlijk fris. Het was ook een hele uitdaging om mijn camera stil te houden. Sowieso voor mij om zo in het donker te ontdekken hoe ik mijn camera het beste kon instellen…

Voordeel van dit weer was wel dat het lekker rustig was op het platform en in de Euroscoop. We konden onze gang gaan en stonden niemand in de weg. En ik vond het erg mooi om Rotterdam zo met al die lichtjes te zien. Heel anders dan overdag.

Euromast Rotterdam

Euroscoop niet toegankelijk voor rolstoelgebruikers? Pfff, echt wel! (Of nee, toch maar niet)

Mijn man is eerst met de kinderen de Euroscoop in geweest. Daarvoor moet je een steile trap op om weer bij een lift aan te komen. Maar omdat het zo rustig was, ging hij nog een keer met mij naar boven. Met het idee dat de wachttijd toch niet zo lang zou zijn.

De trap is inderdaad behoorlijk pittig en zou ik zonder mijn man waarschijnlijk niet aangedurfd hebben. En daarbij wilde de medewerker van de Euromast net even gaan testen of de wind niet te hard was, dus een keer op en neer zonder bezoekers. Dus moesten we toch nog even wat langer wachten dan gedacht. Ik kon wel tegen een hek aan leunen, maar eigenlijk was het staan te lang.

Dus tja… ik snap wel dat ze zeggen dat de Euroscoop niet toegankelijk is voor rolstoelgebruikers of mensen die slecht ter been zijn. Maar ben toch blij dat ik het gedaan heb, ondanks de pijn en moeite. Het maakt het bezoekje aan de Euromast net wat meer af. Met het commentaar door de speakers over wat je allemaal kunt zien als je zo over Rotterdam kijkt, voelde ik me een echte toerist.

Euromast Rotterdam

Herkansing = voldoende

Het zal er vast mee te maken hebben gehad dat het zo rustig was, maar het personeel was ook een stuk vriendelijker dan de vorige keer. En we hebben zo een leuk uitje met het gezin gehad.

Ik blijf het een gemis vinden dat het hoogste gedeelte van de Euromast niet toegankelijk is voor iedereen. Wat dat betreft is de €1,50 korting, die je krijgt als je slecht ter been bent, totaal niet in verhouding. De helft van de prijs zou veel meer in verhouding zijn: je komt maar tot het platform op 100 meter, staat daar in de regen en wind en moet het zonder praatje uit de speakers doen.

Maar al met al toch wel een voldoende voor de herkansing. Mochten ze ooit voor een goed willen gaan, dan is duidelijk wat er verbeterd kan worden. 😉

Ben jij al eens in de Euromast geweest? Wat vond jij ervan?

/0 Reacties/door

Denemarken op z’n goedkoopst

grenen spor den tilsandede kirke skagen

Grenen Spor, Den Tilsandede Kirke en het noordelijkste puntje van Denemarken (Skagen)

De zomervakantie was al lang en breed begonnen toen wij nog even snel een lastminute naar Denemarken boekten. Nu staat Denemarken er wel bekend om vrij duur te zijn, maar je kunt je vakantie daar op verschillende manieren goedkoper maken. Wij hebben een aardige poging gedaan.

Maak gebruik van de faciliteiten van het vakantiepark

Wij hadden een fantastisch vakantiepark met een sporthal, sportvelden, binnen- en buitenzwembad en speeltuin. Bij zowel mooi als regenachtig weer konden de kinderen zich prima vermaken. En vooral van dat zwembad hebben ze veel gebruik gemaakt.

Achteraf gezien hadden we daar gewoon al elke dag heen moeten gaan om te gaan douchen, haha! De gas- en elektrarekening van je huisje betaal je namelijk naar verbruik achteraf.

Het gebruik van de wasmachines was gewoon gratis en er stond een prachtige barbecue bij het huisje. Helaas was er net die droge periode en mocht er niet gebarbecued worden, maar normaal zit dat er gewoon bij in.

Met je auto het strand op

Sowieso ben ik het betaald parkeren maar vrij weinig tegen gekomen. Alleen bij wat grotere toeristische trekpleisters en in een grote stad. Maar je hoeft dus niet je auto op een enorme parkeerplaats te parkeren om vervolgens nog een eind naar het strand te lopen. Je auto neem je gewoon mee.

Ideaal als er wat wind staat, kun je ‘m meteen als windscherm gebruiken. En je hebt alles bij de hand, zonder te hoeven sjouwen. Overigens heb je ook wel meer nodig dan alleen een handdoekje, want het zand is tot aan de duinen vochtig en hard.

Fietsen kan er ook en zelfs mijn rolstoel (met freewheel) redt het aardig op het harde zand.

Naar de sterren kijken

We zaten in Noord Jutland aan de kust, met om ons heen bijna alleen vakantiehuisjes en landbouw. En als het dan donker is, dan is het echt donker. Bij een heldere lucht zie je dan zo ontiegelijk veel sterren. Echt prachtig. En we hadden het geluk om zelfs wat vallende sterren te zien.

Geocachen

Dit is vooral een hobby van mijn man in de vakanties. Met geocachen ga je via GPS op zoek naar een verborgen geocache. Vaak is dit een doosje of kokertje waar papier in zit en soms nog wat prulletjes. Je kunt dan opschrijven wie je bent en wanneer je de geocache gevonden hebt. En als er iets van prulletjes in zitten, dan kun je er wat bij doen, of omruilen. Maakt het voor de kinderen net iets leuker, of het echt een schat is.

Mijn man heeft alleen de gratis versie, dan zijn de geocaches wat beperkt. Maar nog steeds leuk om elke vakantie te doen. Je komt dan toch op plekken waar je normaal niet zou komen.

Wandelen in de natuur

Het is misschien even zoeken, maar er zijn verschillende wandelpaden die toegankelijk zijn met de rolstoel en/of kinderwagen. De één was vlakbij een vriendin die we bezochten: Mose-stien bij Sevel. En de ander in het noordelijkste puntje bij Skagen: het Grenen Spor. Nu is die laatste wel bij een toeristische trekpleister met betaald parkeren, maar als je het ècht gratis wil doen, kun je voor de vuurtoren ook langs de weg parkeren. En dan op zoek naar de paaltjes met groene pijlen.

lindholm hoje denemarken

Lindholm Hoje

Deze plek zag ik voorbijkomen op Facebook bij Ilse van Kreanimo, die ook in Denemarken op vakantie was. En ik wist meteen dat ik daar ook heen wilde, zo mooi!

Dit is een begraafplaats waar honderden jaren geleden mensen begraven of gecremeerd werden. Weer eens wat anders dan hunebedden.

Overigens staat er op zo’n toeristisch foldertje dat het rolstoeltoegankelijk is, maar dat geldt alleen voor het museum daar (waar we niet geweest zijn). Mijn man heeft me naast het pad de heuvel op en af moeten duwen, omdat er een trap van houten balken was. En mijn Smartdrive ploegde de grond alleen maar om, dus die heb ik maar snel uitgezet.

Rabjerg Mile

We trokken er een dagje voor uit om de omgeving van Skagen te verkennen. Rabjerg Mile is één van de bezienswaardigheden daar. Het is een bijzonder duingebied, het is namelijk aan de wandel. Ooit lag het aan de westkust, dus aan de Noordzee. Maar doordat het zand steeds meegenomen wordt door de wind, verplaatst het zich naar de oostkust, de Oostzee. Dat gaat niet zo heel snel hoor, duurt nog wel een jaartje of honderd voordat het zover is.

Nu ligt het dus zo’n beetje op driekwart en is de hoogste duin 41 meter hoog. Ik dacht dat ik dat wel kon lopen vanaf de parkeerplaats, dus ik ging dapper met mijn stokje en man aan mijn arm op pad. Maar toen we de eerste duin op waren, zagen we hoe ver het nog was naar die allerhoogste duin. En toen dacht ik: laat maar, dit is ook prima. Want vanaf daar is het uitzicht al prachtig. Je kunt beide zeeën zien vanaf de duinen en verder vooral heel veel zand.

Den Tilsandede Kirke

Met al dat zand dat zich verplaatst, staat er soms wat in de weg. Zoals een kerk bijvoorbeeld. De sint Laurens kerk (ook weer bij Skagen) werd in 1795 gesloten, omdat het niet meer te doen was om tegen het zand te vechten. Op een gegeven moment waren ze wel klaar met het steeds maar uitgraven van de kerkdeur op zondag.

De kerk werd gesloopt, maar de toren bleef staan. Ook als herkenningspunt vanaf zee, vandaar dat de toren wit geschilderd is.

Het laatste stuk pad naar de toren is al behoorlijk verzand, maar het lukte me met freewheel wel om erdoorheen te komen. De toren beklimmen heb ik aan de meiden overgelaten. Na al dat zand bij Rabjerg Mile vond ik dat ik wel genoeg geklommen had die dag.

In de toren hangt wel een briefje dat het voor kinderen gratis is en volwassenen wel iets moeten betalen. Maar er ligt dus alleen een schoteltje, er zit verder niemand bij. Vond ik wel mooi om te zien, dat ze zo goed van vertrouwen zijn. Net zoals ze ook overal maar de kinderwagens buiten laten staan.

Botsende zeeën

Het noordelijkste puntje van Denemarken is een druk bezochte toeristische trekpleister. Hier komen de Noordzee en Oostzee samen, wat een bijzonder fenomeen is. Vandaar dat je voor het parkeren wel moet betalen (of een stukje verder moet lopen). Vanaf de parkeerplaats dachten we een pad te hebben gevonden voor rolstoelen. Alleen hield dat pad al vrij snel op. Weer dacht ik wel een stukje te kunnen lopen, maar los zand, kiezels en ik zijn geen vrienden.

We zijn dus niet tot het uiterste puntje gekomen, maar het uitzicht op de Oostzee was alsnog de moeite waard.

norre lyngby

Rubjerg Knude Fyr (Norre Lyngby)

Norre Lyngby

Dit plaatsje wordt een beetje overgelaten aan de zee. Waar we in Nederland met man en macht vechten tegen de zee, laten ze het hier hun gang gaan. Als je over het strand loopt (of rijdt, zoals wij deden), zie je dat aan de duinen. In de loop van de jaren brokkelt daar steeds weer wat van af. Je ziet bunkers waarvan het lijkt of ze van de duinen afgestort zijn, vakantiehuisjes die nog maar net op het randje staan. Als je daar een huis koopt, krijg je meteen een berekening mee hoeveel jaar het huis daar nog kan blijven staan.

De vuurtoren daar, Rubjerg Knude Fyr, zal ook niet lang meer bestaan. Ik geloof dat het dit jaar voor het laatst open zal zijn voor toeristen (gewoon gratis). Mijn man en kinderen hebben de vuurtoren beklommen, maar ik kon er niet komen met mijn rolstoel. Vanaf de parkeerplaats loopt er een pad naartoe, maar op een gegeven moment gaat dat pad over in enorme duinen. Ik heb nog een stukje gelopen, maar heb het bijltje er op een gegeven moment bij neer gegooid.

Niet alleen maar de gierige Hollander uitgehangen

Nee, wees maar niet bang, we hebben echt wel (flink) bijgedragen aan de Deense economie. Nog een pretpark bezocht, een klooster waar er wel entree werd gevraagd en best regelmatig uit eten geweest of ijsjes gekocht die omgerekend zeven euro waren ofzo…

Maar het hoeft dus niet allemaal geld te kosten om te genieten van een mooie vakantie. Hé, zelfs de openbare toiletten zijn gratis!

Aan de andere kant kun je dan niet verwachten dat alles maar toegankelijk gemaakt wordt. Zeker niet met de zee en het zand wat hier zijn eigen weg gaat. Dat is soms wel jammer, ik kom dan steeds net niet op de mooiste plekjes. Maar gelukkig heb ik dan weer twee dochters die met het fototoestel op pad gaan.

/0 Reacties/door