Berichten

Euromast in de herkansing

Euromast Rotterdam nachtKun je het nog herinneren dat we een jaar geleden zo gedesillusioneerd terugkwamen van een uitje naar de Euromast? Niet eens zozeer vanwege de (on-)toegankelijkheid van de Euromast zelf, maar vooral door de lompe benadering door het personeel.

Maar we hadden dus nog vrijkaartjes, die maar een jaar geldig waren. En omdat ik ze toch wel een herkansing gunde, zijn we afgelopen week weer geweest. Dit keer in de avond, om Rotterdam eens van bovenaf in het donker te bekijken.

Euromast RotterdamDonker, koud, nat en winderig

Ja, ik weet het wel uit te kiezen wanneer we eropuit gaan. Dit keer waaide het behoorlijk en het motregende af en toe. Het was dus nog de vraag of de Euroscoop (de lift die tot 185 meter hoog gaat) wel zou gaan, maar we hadden geluk.

Zo hoog op de Euromast waait die wind nog een tikkeltje harder en in de avond, zonder zon, was het behoorlijk fris. Het was ook een hele uitdaging om mijn camera stil te houden. Sowieso voor mij om zo in het donker te ontdekken hoe ik mijn camera het beste kon instellen…

Voordeel van dit weer was wel dat het lekker rustig was op het platform en in de Euroscoop. We konden onze gang gaan en stonden niemand in de weg. En ik vond het erg mooi om Rotterdam zo met al die lichtjes te zien. Heel anders dan overdag.

Euromast Rotterdam

Euroscoop niet toegankelijk voor rolstoelgebruikers? Pfff, echt wel! (Of nee, toch maar niet)

Mijn man is eerst met de kinderen de Euroscoop in geweest. Daarvoor moet je een steile trap op om weer bij een lift aan te komen. Maar omdat het zo rustig was, ging hij nog een keer met mij naar boven. Met het idee dat de wachttijd toch niet zo lang zou zijn.

De trap is inderdaad behoorlijk pittig en zou ik zonder mijn man waarschijnlijk niet aangedurfd hebben. En daarbij wilde de medewerker van de Euromast net even gaan testen of de wind niet te hard was, dus een keer op en neer zonder bezoekers. Dus moesten we toch nog even wat langer wachten dan gedacht. Ik kon wel tegen een hek aan leunen, maar eigenlijk was het staan te lang.

Dus tja… ik snap wel dat ze zeggen dat de Euroscoop niet toegankelijk is voor rolstoelgebruikers of mensen die slecht ter been zijn. Maar ben toch blij dat ik het gedaan heb, ondanks de pijn en moeite. Het maakt het bezoekje aan de Euromast net wat meer af. Met het commentaar door de speakers over wat je allemaal kunt zien als je zo over Rotterdam kijkt, voelde ik me een echte toerist.

Euromast Rotterdam

Herkansing = voldoende

Het zal er vast mee te maken hebben gehad dat het zo rustig was, maar het personeel was ook een stuk vriendelijker dan de vorige keer. En we hebben zo een leuk uitje met het gezin gehad.

Ik blijf het een gemis vinden dat het hoogste gedeelte van de Euromast niet toegankelijk is voor iedereen. Wat dat betreft is de €1,50 korting, die je krijgt als je slecht ter been bent, totaal niet in verhouding. De helft van de prijs zou veel meer in verhouding zijn: je komt maar tot het platform op 100 meter, staat daar in de regen en wind en moet het zonder praatje uit de speakers doen.

Maar al met al toch wel een voldoende voor de herkansing. Mochten ze ooit voor een goed willen gaan, dan is duidelijk wat er verbeterd kan worden. 😉

Ben jij al eens in de Euromast geweest? Wat vond jij ervan?

/0 Reacties/door

Denemarken op z’n goedkoopst

grenen spor den tilsandede kirke skagen

Grenen Spor, Den Tilsandede Kirke en het noordelijkste puntje van Denemarken (Skagen)

De zomervakantie was al lang en breed begonnen toen wij nog even snel een lastminute naar Denemarken boekten. Nu staat Denemarken er wel bekend om vrij duur te zijn, maar je kunt je vakantie daar op verschillende manieren goedkoper maken. Wij hebben een aardige poging gedaan.

Maak gebruik van de faciliteiten van het vakantiepark

Wij hadden een fantastisch vakantiepark met een sporthal, sportvelden, binnen- en buitenzwembad en speeltuin. Bij zowel mooi als regenachtig weer konden de kinderen zich prima vermaken. En vooral van dat zwembad hebben ze veel gebruik gemaakt.

Achteraf gezien hadden we daar gewoon al elke dag heen moeten gaan om te gaan douchen, haha! De gas- en elektrarekening van je huisje betaal je namelijk naar verbruik achteraf.

Het gebruik van de wasmachines was gewoon gratis en er stond een prachtige barbecue bij het huisje. Helaas was er net die droge periode en mocht er niet gebarbecued worden, maar normaal zit dat er gewoon bij in.

Met je auto het strand op

Sowieso ben ik het betaald parkeren maar vrij weinig tegen gekomen. Alleen bij wat grotere toeristische trekpleisters en in een grote stad. Maar je hoeft dus niet je auto op een enorme parkeerplaats te parkeren om vervolgens nog een eind naar het strand te lopen. Je auto neem je gewoon mee.

Ideaal als er wat wind staat, kun je ‘m meteen als windscherm gebruiken. En je hebt alles bij de hand, zonder te hoeven sjouwen. Overigens heb je ook wel meer nodig dan alleen een handdoekje, want het zand is tot aan de duinen vochtig en hard.

Fietsen kan er ook en zelfs mijn rolstoel (met freewheel) redt het aardig op het harde zand.

Naar de sterren kijken

We zaten in Noord Jutland aan de kust, met om ons heen bijna alleen vakantiehuisjes en landbouw. En als het dan donker is, dan is het echt donker. Bij een heldere lucht zie je dan zo ontiegelijk veel sterren. Echt prachtig. En we hadden het geluk om zelfs wat vallende sterren te zien.

Geocachen

Dit is vooral een hobby van mijn man in de vakanties. Met geocachen ga je via GPS op zoek naar een verborgen geocache. Vaak is dit een doosje of kokertje waar papier in zit en soms nog wat prulletjes. Je kunt dan opschrijven wie je bent en wanneer je de geocache gevonden hebt. En als er iets van prulletjes in zitten, dan kun je er wat bij doen, of omruilen. Maakt het voor de kinderen net iets leuker, of het echt een schat is.

Mijn man heeft alleen de gratis versie, dan zijn de geocaches wat beperkt. Maar nog steeds leuk om elke vakantie te doen. Je komt dan toch op plekken waar je normaal niet zou komen.

Wandelen in de natuur

Het is misschien even zoeken, maar er zijn verschillende wandelpaden die toegankelijk zijn met de rolstoel en/of kinderwagen. De één was vlakbij een vriendin die we bezochten: Mose-stien bij Sevel. En de ander in het noordelijkste puntje bij Skagen: het Grenen Spor. Nu is die laatste wel bij een toeristische trekpleister met betaald parkeren, maar als je het ècht gratis wil doen, kun je voor de vuurtoren ook langs de weg parkeren. En dan op zoek naar de paaltjes met groene pijlen.

lindholm hoje denemarken

Lindholm Hoje

Deze plek zag ik voorbijkomen op Facebook bij Ilse van Kreanimo, die ook in Denemarken op vakantie was. En ik wist meteen dat ik daar ook heen wilde, zo mooi!

Dit is een begraafplaats waar honderden jaren geleden mensen begraven of gecremeerd werden. Weer eens wat anders dan hunebedden.

Overigens staat er op zo’n toeristisch foldertje dat het rolstoeltoegankelijk is, maar dat geldt alleen voor het museum daar (waar we niet geweest zijn). Mijn man heeft me naast het pad de heuvel op en af moeten duwen, omdat er een trap van houten balken was. En mijn Smartdrive ploegde de grond alleen maar om, dus die heb ik maar snel uitgezet.

Rabjerg Mile

We trokken er een dagje voor uit om de omgeving van Skagen te verkennen. Rabjerg Mile is één van de bezienswaardigheden daar. Het is een bijzonder duingebied, het is namelijk aan de wandel. Ooit lag het aan de westkust, dus aan de Noordzee. Maar doordat het zand steeds meegenomen wordt door de wind, verplaatst het zich naar de oostkust, de Oostzee. Dat gaat niet zo heel snel hoor, duurt nog wel een jaartje of honderd voordat het zover is.

Nu ligt het dus zo’n beetje op driekwart en is de hoogste duin 41 meter hoog. Ik dacht dat ik dat wel kon lopen vanaf de parkeerplaats, dus ik ging dapper met mijn stokje en man aan mijn arm op pad. Maar toen we de eerste duin op waren, zagen we hoe ver het nog was naar die allerhoogste duin. En toen dacht ik: laat maar, dit is ook prima. Want vanaf daar is het uitzicht al prachtig. Je kunt beide zeeën zien vanaf de duinen en verder vooral heel veel zand.

Den Tilsandede Kirke

Met al dat zand dat zich verplaatst, staat er soms wat in de weg. Zoals een kerk bijvoorbeeld. De sint Laurens kerk (ook weer bij Skagen) werd in 1795 gesloten, omdat het niet meer te doen was om tegen het zand te vechten. Op een gegeven moment waren ze wel klaar met het steeds maar uitgraven van de kerkdeur op zondag.

De kerk werd gesloopt, maar de toren bleef staan. Ook als herkenningspunt vanaf zee, vandaar dat de toren wit geschilderd is.

Het laatste stuk pad naar de toren is al behoorlijk verzand, maar het lukte me met freewheel wel om erdoorheen te komen. De toren beklimmen heb ik aan de meiden overgelaten. Na al dat zand bij Rabjerg Mile vond ik dat ik wel genoeg geklommen had die dag.

In de toren hangt wel een briefje dat het voor kinderen gratis is en volwassenen wel iets moeten betalen. Maar er ligt dus alleen een schoteltje, er zit verder niemand bij. Vond ik wel mooi om te zien, dat ze zo goed van vertrouwen zijn. Net zoals ze ook overal maar de kinderwagens buiten laten staan.

Botsende zeeën

Het noordelijkste puntje van Denemarken is een druk bezochte toeristische trekpleister. Hier komen de Noordzee en Oostzee samen, wat een bijzonder fenomeen is. Vandaar dat je voor het parkeren wel moet betalen (of een stukje verder moet lopen). Vanaf de parkeerplaats dachten we een pad te hebben gevonden voor rolstoelen. Alleen hield dat pad al vrij snel op. Weer dacht ik wel een stukje te kunnen lopen, maar los zand, kiezels en ik zijn geen vrienden.

We zijn dus niet tot het uiterste puntje gekomen, maar het uitzicht op de Oostzee was alsnog de moeite waard.

norre lyngby

Rubjerg Knude Fyr (Norre Lyngby)

Norre Lyngby

Dit plaatsje wordt een beetje overgelaten aan de zee. Waar we in Nederland met man en macht vechten tegen de zee, laten ze het hier hun gang gaan. Als je over het strand loopt (of rijdt, zoals wij deden), zie je dat aan de duinen. In de loop van de jaren brokkelt daar steeds weer wat van af. Je ziet bunkers waarvan het lijkt of ze van de duinen afgestort zijn, vakantiehuisjes die nog maar net op het randje staan. Als je daar een huis koopt, krijg je meteen een berekening mee hoeveel jaar het huis daar nog kan blijven staan.

De vuurtoren daar, Rubjerg Knude Fyr, zal ook niet lang meer bestaan. Ik geloof dat het dit jaar voor het laatst open zal zijn voor toeristen (gewoon gratis). Mijn man en kinderen hebben de vuurtoren beklommen, maar ik kon er niet komen met mijn rolstoel. Vanaf de parkeerplaats loopt er een pad naartoe, maar op een gegeven moment gaat dat pad over in enorme duinen. Ik heb nog een stukje gelopen, maar heb het bijltje er op een gegeven moment bij neer gegooid.

Niet alleen maar de gierige Hollander uitgehangen

Nee, wees maar niet bang, we hebben echt wel (flink) bijgedragen aan de Deense economie. Nog een pretpark bezocht, een klooster waar er wel entree werd gevraagd en best regelmatig uit eten geweest of ijsjes gekocht die omgerekend zeven euro waren ofzo…

Maar het hoeft dus niet allemaal geld te kosten om te genieten van een mooie vakantie. Hé, zelfs de openbare toiletten zijn gratis!

Aan de andere kant kun je dan niet verwachten dat alles maar toegankelijk gemaakt wordt. Zeker niet met de zee en het zand wat hier zijn eigen weg gaat. Dat is soms wel jammer, ik kom dan steeds net niet op de mooiste plekjes. Maar gelukkig heb ik dan weer twee dochters die met het fototoestel op pad gaan.

/0 Reacties/door
,

Castlefest in kostuum

Mijn man en ik zijn altijd wel festivalliefhebbers geweest. Maar als er eenmaal kinderen bij komen, ga je toch op zoek naar een wat kindvriendelijker festival. Zo kwamen we bij de fantasy festivals uit, waar vaak wel een gemoedelijke sfeer is en er activiteiten voor kinderen georganiseerd zijn. En al die prachtige kostuums van bezoekers, je kijkt je ogen uit! Castlefest is wat dat alles betreft toch wel ons favoriete fantasy fastival.

Soms slaan we een keer over als dat beter uitkomt met op vakantie gaan. Maar als we wel thuis zijn, dan gaan we zeker een dagje daarheen. Niet altijd met het hele gezin trouwens, als er maar iemand is die met me mee wil, haha! En bijna het leukste vind ik de aanloop ernaartoe, het bedenken en maken van een kostuum.

 

Kostuums castlefestKostuums van de afgelopen jaren Castlefest

Wanneer precies de eerste keer was, weet ik eigenlijk niet meer. Ik weet wel dat we in 2009 op onze trouwdag gingen en we onze trouwkleding weer aan hadden getrokken. Dat was meteen ook de eerste en laatste keer dat mijn man in kostuum mee ging, die gaat toch liever gewoon in z’n spijkerbroek. Ik heb helaas niet van elk jaar foto’s kunnen vinden, maar hier zijn er een paar uitgelicht die ik wel leuk vond om te laten zien.

In 2010 had ik voor mij en de meiden matchende kostuums gemaakt, een beetje in de stijl van eind 19e, begin 20e eeuw. Van de pruik had ik wel een beetje spijt achteraf, veel te warm en hij staat me voor geen meter. De kinderen hadden het ook al snel warm en liepen er grotendeels in een hempje en legging bij.

In 2011 ging ik alleen met mijn oudste dochter. Ook deze kostuums had ik zelf gemaakt, niet speciaal voor Castlefest, we hadden deze al eens eerder gedragen. Wel had ik dat jaar regencapes gemaakt en dat was wel nodig ook.

De hoepeljurk (dit keer zonder hoepel) viel in 2016 wel een stukje korter bij mijn jongste dochter dan bij haar zus vier jaar daarvoor. Mijn grijs met blauwe strepen korset heb ik weer zelf gemaakt, de rok is door Maya-Acid gemaakt.

En tot slot de outfits van vorig jaar, geïnspireerd door Miss Peregrine.

Kostuum castlefest rolstoelCastlefest kostuum 2018

Dit jaar gingen mijn dochters en ik op zaterdag naar Castlefest. Dit keer geen uitgebreid kostuum gemaakt, daar zou het veel te warm voor worden. Ik had een jurk aan die ik vorig jaar op Castlefest had gekocht, van voren kort en van achteren lang. Blijkbaar was ik niet de enige toen, ik heb minstens tien vrouwen met dezelfde jurk gezien. Maar niemand met zo’n stoer, zelfgemaakt leren korset natuurlijk. 😉

Het warme weer was wel een keer een goede reden om mijn rolstoel eens wat meer op te leuken. En zelfs een beetje meer praktisch te maken, zodat ik altijd wat schaduw bij me zou hebben.

Mijn man heeft met een pvc-buis het frame gebogen, wat ik met rode en zwarte tape heb beplakt op de zichtbare stukken. Met stof heb ik een hoes hiervoor gemaakt. Zelfs nog een restje zonwerende stof gevonden, wat op het stuk boven mijn hoofd kwam.

Een gordijnring en een reep stof zorgden ervoor dat ik het ‘gordijn’ omhoog kon doen. Zo kon ik goed om me heen kijken als ik door de mensenmassa moest. Maar wanneer we ergens uit gingen rusten, of de kinderen juist even gingen spelen, schoof ik het naar beneden. Als ik dan met mijn rug naar de zon ging staan, zat ik fijn in de schaduw.

Toegankelijkheid Castlefest

Normaal zou ik zelf rijden en dan zijn er een beperkt aantal parkeerplaatsen voor mindervaliden gereserveerd. Er is een extra pendelbusje voor mindervaliden dat van de parkeerplaats naar het terrein gaat, maar het is niet de bedoeling dat je daar je hele gezin in meeneemt. Vorig jaar kon ik mijn jongste dochter nog wel op schoot meenemen.

Dit jaar had mijn man me afgezet en nam ik niet dat pendelbusje. Ik wilde mijn dochters toch niet dat stuk alleen laten lopen. Het pad van de parkeerplaats naar Castlefest ligt vol losse stenen en door de droogte is het zand ook een stuk losser. Ik was met mijn Freewheel en Smartdrive, maar had toch moeite met het pad. De Smartdrive slipte regelmatig weg.

Ook op het terrein zelf had ik last van een wegslippende Smartdrive. Je merkte duidelijk verschil bij de stukken weg die natgespoten waren, daar ging het gewoon goed. Maar ondanks dat ik de accu veel sneller dan normaal zag leeglopen, heeft ie het wel de hele dag volgehouden. En ook al moest ik een beetje meerollen of een duwtje krijgen, het ging altijd nog lichter dan zonder Smartdrive.

Maar echt rolstoelvriendelijk zijn de paden dus niet. Je moet een goede duwer bij je hebben, of banden die het terrein aankunnen.

Eten en drinken halen vind ik persoonlijk niet te doen met een rolstoel. Maar om die reden heb ik mijn oudste dochter als begeleider meegenomen, die mag dan ook met mindervalidenkorting mee. Toiletten waren goed te doen, zelfs met mijn huif en Freewheel kon ik erin.

Ben jij ook naar Castlefest geweest? En heb je mij toevallig gezien of op foto’s gespot? Altijd leuk als je Salami stinkt even tagt!

 

/0 Reacties/door

Afkoelen in de Kunsthal

Kunsthal Viktor & Rolf

Tja, wat moet je toch met die ontzettend warme dagen? Gewoon lekker een ochtendje naar een museum! In de koelte van de airco naar mooie dingen kijken. En ik kreeg zowaar mijn twee dochters (van 11 en 15 jaar) mee.

Wat is er te zien in de Kunsthal?

De Kunsthal bestaat uit verschillende hallen waar steeds wisselende tentoonstellingen zijn. Die lopen niet allemaal gelijk op, dus voor de meest actuele info is het handig om even op de website van de Kunsthal te kijken. Ik ging vooral voor de tentoonstelling van Viktor&Rolf: Fashion Artists 25 years. Die had ik bij Dailyspoonie voorbij zien komen en aangezien mode wel iets is wat me interesseert, moest ik hier wel heen gaan. De laatste keer dat ik in de Kunsthal was, was er een tentoonstelling van Jean Paul Gaultier en die vond ik ook erg mooi om te zien.

Van de 25 jaar dat Viktor en Rolf een ontwerpduo zijn, zijn verschillende prachtige ontwerpen tentoongesteld. Ik vond vooral de ontwerpen samen met de miniversie op de porseleinen poppen erg indrukwekkend. Zoveel werk dat erin zit… En hoe blijft het ook zo zitten, met die happen uit de tule rokken?

Een andere grote tentoonstelling is die van All you can Art 3. Als je hier rondloopt, is het net of je in ateliers van kunstenaars bent. Er zijn mensen aan het werk en er ligt overal werk wat half af is en voorraden met materialen. Eén van de kunstenaars legde uit dat het de bedoeling was om ook zelf mee te doen. Hartstikke leuk idee, maar wij voelden ons niet heel erg geroepen. Misschien omdat het ook een beetje lastig te onderscheiden was wat nu wel echt een kunstwerk was en waar je als bezoeker een bijdrage aan mocht leveren.

all you can art 3 kunsthal 

Verder was er in een kleinere hal een fototentoonstelling Eli Dijkers – Chinese reis en De donkere kant van Dick Bruna, waarbij er allemaal boekomslagen van de pocketreeks de Zwarte Beertjes te zien waren.

Leuk voor kinderen?

Ik kan me nog herinneren dat ik vijf jaar geleden ook mijn meiden had meegenomen. Toen moest ik ze er regelmatig op wijzen dat ze er alleen naar mochten kijken en niet met hun handen aan mochten komen. Gelukkig snappen ze dat inmiddels een stuk beter en konden ze al het moois ook waarderen door er alleen naar te kijken.

Bij de tentoonstelling van Viktor&Rolf is er ook een klein atelier voor kinderen waar ze iets van papier kunnen maken. En daar lag ook een boek met allerlei tekenopdrachtjes gekoppeld aan hun ontwerpen. Of het er alleen ter inzage lag, of dat er ook in getekend mocht worden, was niet zo duidelijk. Maar wel een prachtig boek om kinderen (of eigenlijk ook wel volwassenen) lekker creatief bezig te laten zijn.

Ik denk dat Al you can art 3 ook erg leuk voor kinderen kan zijn. Maar toen wij er waren, was het vrij rustig en kwamen de verschillende hoeken niet erg uitnodigend over om er iets te gaan doen. Behalve bij de kunstenaar die ons aansprak dan. Maar verder waren niet alle kunstenaars aanwezig, of gingen ze helemaal op in hun werk en hadden geen aandacht voor ons.

Een fijne meevaller is trouwens dat kinderen tot en met 17 jaar gewoon gratis zijn! Dat vond ik toch wel bijzonder, zeker omdat het met tieners toch echt wel goed vol te houden is om er een poos rond te struinen.

viktor&rolf kunsthal  

Toegankelijkheid Kunsthal

We waren expres lekker vroeg gegaan, om de hitte een beetje voor te zijn. En ook in de hoop een plekje te hebben op één van de gehandicaptenparkeerplaatsen. En dat was gelukt. Er zijn beneden aan de Westzeedijk een aantal parkeerplaatsen, waaronder twee gehandicaptenparkeerplaatsen. Maar bovenaan de Westzeedijk zijn er nog twee, dan sta je alleen wel meteen naast de drukke weg. En uiteraard is er dan nog de parkeergarage Museumpark, maar dan moet je nog wel het park door om bij de Kunsthal te komen.

Er zijn in elke hal wel suppoosten die je de beste route kunnen wijzen. Of om een deur voor je te openen, zoals bij de tentoonstelling van Viktor&Rolf. Waarom die deur niet standaard open staat, vraag ik me wel af. Want andere bezoekers moeten dus een trappetje op en af om op hetzelfde punt uit te komen.

Verder kun je met de liften in bijna alle hallen komen. Alleen hal 6 niet, omdat die halverwege een schuine helling/trap zit. Met wat hulp zou je er wel kunnen komen, maar ik vond de helling iets te heftig om mijn kinderen hierbij te laten helpen met afremmen. En ik ben te eigenwijs om het aan een suppoost te vragen, maar denk dat die anders wel had willen helpen.

De tafels met glasplaat waaronder de Zwarte Beertjes boekomslagen lagen, waren vrij hoog. Ik kon het wel zien, maar zat vaak tegen de spiegeling van het licht te kijken.

Tot slot nog het invalidentoilet gebruikt en deze is wat mij betreft goedgekeurd hoor. De spiegel van vloer tot plafond valt enorm op. Je kunt dus fijn naar jezelf kijken als je je plasje doet.

Ik vond het een bijzonder geslaagd uitje met mijn meiden, die Kunsthal. Ben jij er weleens geweest?

/1 Reactie/door

5x waarom wijn drinken anders is in een rolstoel

wijn rolstoel

Nee, ik ben echt niet meer zo’n enorme zuipschuit. En dat heeft vast meer met mijn leeftijd te maken dan met die rolstoel waar ik in zit. Maar zo nu en dan vallen me toch weer wat dingetjes op die anders gaan als je in een rolstoel zit.

En ik vroeg me pas af waarom mensen zeggen dat het knap is als je eenmaal in een rolstoel beland bent en je gewoon nog uit durft te gaan. Maar eigenlijk is dat ook ontzettend knap. Want je hebt er wel een paar extra skills voor nodig. En als je die niet beheerst, tja, dan kun je maar beter thuis achter de geraniums gaan zitten.

Ok, dat laatste was sarcastisch bedoeld, maar ik hoop dat je dat wel begrepen had.

1. Wijn halen bij de bar? Nee, dank je!

Ik ben echt de beroerdste niet hoor, geef heus weleens een rondje. Maar om aan een bar te gaan staan – waar je net met je kin bovenuit komt –  en dan om aandacht te vragen, dat schiet niet zo op. En als je dan al een paar wijntjes hebt besteld, hoe ga je die meenemen dan?? Je bent de helft kwijt voor je weer bij je gezelschap bent.

Dus ik ben gewoon vreselijk ongeëmancipeerd en laat mijn wijntjes door een ander halen. Dan geef ik mijn portemonnee wel even aan een vriendin mee. Of ik laat me trakteren, ook daarin ben ik de beroerdste niet.

2. Wijn aangepast op locatie of kleding

Rode wijn is mijn favoriet. Maar die drink ik dus vooral als ik thuis ben, of in een restaurant of café aan een tafel kan zitten. Bij drukke uitgaansgelegenheden of festivals ga ik eerder voor een rosé.

De reden daarvan is simpel: in je rolstoel krijg je eerder je drinken over je heen dan wanneer je staat. Bekijk het maar eens van bovenaf: zittend neem je meer ruimte in dan staand en je zit lager. Met je glas ook nog eens boven je schoot. En mensen stoten eerder tegen je aan (het is echt niet zo dat ik zelf nu zo lomp ben hoor 😉 ).

Om diezelfde reden draag ik geen lichte kleding als ik uitga. Nu ben ik sowieso wel van de jurkjes met drukke printjes, maar die zijn nog praktisch ook.

3. Ik kom er zo aan, als mijn wijntje op is…

Je merkt pas hoe vaak je je verplaatst met drinken in je hand, als dat drinken over je hand heen klotst bij het verplaatsen. Leuk als je vrienden er al een paar op hebben en niet door hebben dat jij nog op dezelfde plaats staat, terwijl zij van de ene naar de andere bekende hoppen met een drankje in hun hand.

Op sommige plaatsen gaat het wel hoor. Op een vlakke vloer met niet al teveel mensen om je heen. Dat ziet er dan zo uit (maar dan met een wijntje in plaats van de koffie):

Of als het wijnglas niet meer zo vol is (en het geen rode wijn is), dan klem ik ‘m weleens tussen mijn knieën. Maar dat heeft niet zo mijn voorkeur…

4. Hoeveelheid wijn aanpassen aan toegankelijkheid wc’s

Als ik uit eten ga in een restaurant waar het toilet boven is, dan drink ik hooguit twee glaasjes. Dan red ik het wel om thuis pas weer naar het toilet te gaan.

Het liefst heb ik natuurlijk gewoon een invalidentoilet. Eentje waar ik niet bij de bar om een sleutel moet vragen (ja, die bar waar ik amper bovenuit kom) en die gewoon op slot kan. Zit wel zo relaxt.

Ook al kan ik ook mijn rolstoel voor de deur van het toilet achterlaten, een stukje lopen en zo van ieder toilet gebruik maken. Toch doe ik dat niet graag in een café waar er iets teveel mensen rondlopen die zelf niet meer zo nuchter zijn. Behalve dat ik tegenwoordig mijn rolstoel als handtas gebruik en dus al mijn waardevolle spullen mee moet nemen of achter moet laten, heb ik ook geen zin in grapjassen die er in gaan zitten of klungels die hun bier erover gooien.

Maar op zich heb ik meestal wel een vriendin bij me die zich opoffert om even op mijn rolstoel te letten. Kan ik me lekker laten gaan met die wijntjes. En met een paar wijntjes op, heb ik er gewoon schijt aan en vraag ik gerust of ik even voor mag als er een rij is. Tot nu toe altijd positieve reacties gehad, zeker als ik zeg dat ik niet lang kan staan en mijn rolstoel om de hoek staat.

5. Je voelt niet zo snel hoe je wijntjes vallen

Dit is echt raar maar waar! Als je staat of loopt, voel je die wijntjes veel eerder zitten dan wanneer je zit. En voorheen was dat ook wel een aardige indicator: als ik aan mijn benen voelde dat ik genoeg wijn op had, ging ik over op de cola.

Maar nu voel ik dat dus niet meer aan mijn benen. Ik loop ook niet te zwalken als ik teveel gedronken heb, want ik loop dan niet zoveel.

Echt een verklaring waarom ik het dan minder voel, heb ik ook niet echt. Het is niet alleen dat ik het niet aan mijn benen voel, maar ook in mijn hoofd voel ik me nog best scherp. Maar als ik eenmaal thuis ben en even wat heen en weer gelopen heb, of juist ga liggen, dan begint alles toch ineens te draaien… Had ik dan toch iets eerder dat laatste wijntje moeten nemen. Op zich wel weer een reden om die paar stappen naar de wc te lopen, kan ik meteen even checken hoe de wijntjes vallen.

Uiteraard ben ik erg benieuwd naar ervaringen van andere wijn (of bier, of wat dan ook) drinkende rolstoelgebruikers!

En voor de niet-rolstoelgebruikers: ik vind het dus helemaal niet erg als je voor mij een wijntje haalt of ‘m even voor me vasthoudt. 😉

/0 Reacties/door

Hoogste uitkijkpunt als dieptepunt van een Rotterdams dagje uit

De laatste dag van de kerstvakantie was toevallig ook de verjaardag van onze jongste dochter. Ook al vierden we het de dag erna, we wilden toch even wat gezelligs doen met het gezin. Er was een ijsbaan in het Park bij de Euromast, wat ons leuk leek te combineren met een bezoekje aan die toren.

Park bij de EuromastPark bij de Euromast

We zijn wel vaker in het Park bij de Euromast geweest, maar dan kwamen we van een andere kant. Dit keer parkeerden we bij de Euromast zelf en liepen we vanaf daar het park in. Ja, liepen inderdaad. Ook ik moest een stuk te voet afleggen, want de brug die over de weg heen gaat, eindigt in een steile trap. En daarna was er de keuze tussen weer een trap, of een modderige helling. Aangezien ik niet met mijn neus in de blubber wilde eindigen, koos ik voor de trap.

Het was ook wel een hele druilerige dag die we uitgekozen hadden en in die week had het behoorlijk gewaaid. Takken en blubber verbaasden me dan ook niet. Wat me wel verbaasde, was een stuk geasfalteerd pad waar de wortels van de bomen zover naar boven kwamen, dat ik er onmogelijk met mijn rolstoel overheen kon. Weer een stukje lopen dus. Apart om dit verschil te zien met de andere kant van het park, wat een stuk beter begaanbaar is.

schaatsen EuromastSchaatsen onder de Euromast

Inmiddels zal de schaatsbaan alweer afgebroken zijn, maar vorige week stond er dus een gezellige ronde schaatsbaan in het park. Na de weg ernaartoe had ik geen hoge verwachtingen wat betreft de toegankelijkheid, maar dat hadden ze wel netjes geregeld. Ik hoefde in ieder geval niet in de regen of in het gras te staan.

Voor mijn kinderen was het misschien wel een minpuntje dat de schaatsbaan niet helemaal overdekt was en er plassen water op het ijs lagen. Daar hadden we niet echt rekening mee gehouden wat betreft kleding, dus na één keer vallen in een plas was het schaatsen wel klaar.

De sfeer was erg gezellig. Je zag gezinnen vanuit alle hoeken van Rotterdam en allemaal kwamen ze er om plezier te maken. Het personeel had het ook duidelijk naar hun zin. En dat alles maakte het voor mij een stuk aangenamer om langs de kant in de kou te wachten tot mijn man en kinderen uit geschaatst waren.

Uitzicht Euromast

En dan wat een hoogtepunt had moeten worden…

Voor mij was het ruim vijfentwintig jaar geleden dat ik in de Euromast was geweest en onze kinderen waren er nog nooit geweest. Het leek ons dus een mooie afsluiter om Rotterdam dan eens van bovenaf te bekijken.

Dus we sloten aan in de rij bij de kassa. Om vervolgens afgesnauwd te worden door een dame achter de kassa: ‘Jullie staan allemaal bij de uitgang. Zo worden jullie niet geholpen.’ Eenmaal bij de kassa, viel het de kassière bij het betalen pas op dat ik in een rolstoel zat en ratelde ze een rijtje op waar ik wel of niet kon komen en hoe. Ik kreeg wel €1,25 korting, omdat ik niet in de Euroscoop kon.

Zoals je op de foto’s ziet, was het echt een grauwe dag. Toch was het uitzicht prachtig om te zien. Ik ken aardig de weg in Rotterdam en dan is het leuk om zo alles van bovenaf te herkennen. Mijn man en dochter wilden met de Euroscoop helemaal omhoog, dus klommen ze de spekgladde trap op om in de rij te wachten. Na zo’n twintig minuten kwamen ze weer terug: er was een storing waardoor de Euroscoop niet naar boven ging.

Euromast… werd een dieptepunt

Eenmaal weer beneden konden we net als de andere teleurgestelde bezoekers òf een deel van het entreegeld terugkrijgen òf een vrijkaartje. We kozen voor een vrijkaartje, zodat de kinderen toch nog een keer echt vanaf het hoogste punt Rotterdam en omstreken kunnen zien. Maar: ‘Voor deze ene keer krijgen jullie vier vrijkaartjes. Maar eigenlijk had u die korting al gehad omdat u met rolstoel toch al niet in de Euroscoop kunt.’

Ja tuurlijk. Ik tel toch al niet meer mee. Ik neem wel genoegen met in de auto wachten tot de rest van mijn gezin terug is van een leuk uitje.

EuromastZo jammer dat zo’n troela niet snapt dat ik al genoeg inlever bij een dagje uit. Ik heb het er heus wel voor over om een belachelijk bedrag neer te leggen om vanaf de zijlijn mijn gezin te zien genieten. Zolang ik ze maar kan zien en mee kan genieten van de sfeer. Maar met zo’n opmerking is het net of ik er niet toe doe. Echt een domper op een leuke dag uit.

Maar goed, wie weet hadden de dames achter de kassa gewoon hun dag niet. Of hadden ze hun training sociale vaardigheden nog niet afgerond. De Euromast gaat nog een keer in de herkansing. Hopelijk heeft het personeel die dag wel door dat niet iedereen alleen maar komt om die toeristische trekpleister alleen maar af te vinken van een lijstje, maar mensen soms ook gewoon een leuke ervaring willen delen met elkaar als gezin.

/2 Reacties/door

Lancering stichting SUE’s Warriors

sue's warriors

Stichting SUE’s Warriors

Kelly Sue heeft met haar Warriors een stel prachtige mensen met een fysieke beperking om zich heen verzameld. Met deze Warriors wil ze samenwerkingen aangaan met designers en modeketens om een meer divers beeld te krijgen in de mode en media. Dit om uiteindelijk een positievere beeldvorming te krijgen over mensen met een beperking en een inclusieve samenleving te promoten.

Hartstikke tof dat zij zich hier voor inzetten! Gisteravond was de lancering van de stichting SUE’s Warriors en ik mocht erbij zijn.

sue's warriors ChristelWie waren er nog meer?

Ik was hiervoor uitgenodigd door één van de Warriors: Christel. Zij heeft (onder andere) EDS en heeft al eens een gastblog hier geschreven. Toen deed ze mee aan de Mis(s)verkiezing en inmiddels is ze niet alleen één van SUE’s Warriors, maar ook het gezicht van de NSGK in hun campagne.

Christel had ik behalve via Facebook en via mail niet eerder ‘in het echt’ gezien, dus het was leuk om haar hier te ontmoeten.

Behalve Christel heb ik met een paar andere bezoekers gepraat en één van de andere Warriors, Sharon. Haar naam had ik al eens voorbij zien komen, omdat zij ontzettend goed kan rolstoeldansen en dit nu met Alex doet, bij wie ik dan weer een poos geleden bij de open dag ben geweest. Eigenlijk is het zo maar een klein wereldje.

Ik begreep dat er ook mensen vanuit de mode of winkelketens uitgenodigd waren, maar die heb ik verder niet gesproken. Maar ben wel benieuwd hoe zij het dan hebben ervaren en of zij SUE’s Warriors willen gaan inzetten.

Joop Oonk van Misiconi was er ook, stiekem een beetje via mij uitgenodigd. En ik hoop dat onze rode loper foto goed gelukt is!

En er scheen iemand geweest te zijn van Holland’s Next Top Model, maar ik heb echt geen idee wie dat was…

Sue's warriors Hal 25 Alkmaar

De locatie: Hal 25 in Alkmaar

Het was een flink stukje rijden voor mij naar Alkmaar. En met al die hagelbuien niet altijd een pretje. Maar gelukkig was er tegenover Hal 25 een grote parkeerplaats en was het net even droog toen ik aankwam.

Er was een dresscode (winter warrior glam) en het programma op de uitnodiging zag er indrukwekkend uit. Dat schept meteen verwachtingen voor de locatie. Maar eenmaal binnen zag het er heel anders uit dan ik verwacht had.

Het is één grote hal met aan de ene zijkant een bar en de andere kant een keuken. Her en der stonden houten kratten die als statafels dienst deden. En er was een hoek met oude banken om relaxt te kunnen zitten.

Achterin was een kraampje met merchandise en op de muur hingen mooie foto’s van de Warriors. En er was nog een hoekje met werk (foto’s) van één van de Warriors wat geveild werd.

Maar het is dus vooral een loods. Die niet overal even warm is, hier en daar lekt en toiletten heeft die een stuk minder sjiek zijn dan de jurk die ik aanhad. Het deed me ook een beetje denken aan Watdajel qua sfeer.

Er was overigens wel aan gedacht aan een Dixie voor mensen met rolstoel, maar deze stond in zo’n donker hoekje, dat ik dan liever mijn rolstoel in de hal achterliet om naar een ander toilet te gaan.

Sue's warriors house of vineyardHet programma

Bij binnenkomst werd je meteen door iemand met microfoon en camera bevraagd. En een stukje verder op de rode loper werden er foto’s gemaakt. Heel leuk gedaan zo, voelde me echt een beetje belangrijk ineens, haha!

Hapjes en drankjes werden goed verzorgd. Vooral de gluhwein en bitterballen vielen goed in de smaak!

De openingsact met SUE’s Warriors en een paar dansers was kort maar krachtig. Naar mijn zin iets te kort, ik had nog veeeeeeeel meer willen zien van SUE’s Warriors. Er werd ook een stukje verteld over SUE’s Warriors en de samenwerking met Artiitude.

Daarna was er een behoorlijk lang stuk ‘open programma’ waarbij je de tentoongestelde foto’s, kleding en sieraden kon bekijken. Het zal vast ook bedoeld zijn geweest om wat te netwerken, maar daar ben ik niet zo goed in. Als het aan mij ligt, had hier wel iets meer structuur of opvulling gegeven kunnen worden. Bijvoorbeeld door iets van een speeddate met een bepaald onderwerp ofzo. Of misschien was het de bedoeling dat er gedanst werd? Er was wel een dj die het helemaal niet slecht deed, maar gedanst werd er niet.

Aan het eind was er nog een veiling en kwamen er een paar van SUE’s Warriors aan het woord om wat meer over zichzelf te vertellen. Vooral dat kennismaken had van mij veel meer aan het begin gemogen. Misschien was ik dan wel eerder op iemand afgestapt om mee te kletsen.

Eigenlijk was dit niet echt het eind van de avond, het ging nog even door zonder mij. Misschien dat er wel gedanst werd nadat ik naar huis ging. Maar ik had nog een lange terugweg te gaan, door de hagelbuien, dus ik vond het wel mooi geweest.

Al met al vond ik het ontzettend leuk om meegemaakt te hebben. Ik denk zeker dat SUE’s Warriors de mode- en beautywereld wat extra kleur kunnen geven, dus ik hoop nog veel meer van ze te zien in de toekomst!

/0 Reacties/door

Een inspiratievol weekend

Darko's lessen Michelle van Dijk Shimmy Shake Festival

Afgelopen weekend was ik misschien wel even niet zo’n geweldige moeder of partner. Ik was meer de deur uit dan thuis. En achteraf is mijn lijf er ook niet heel erg blij mee geweest, maar het was het waard.

Al die verschillende activiteiten hebben me namelijk weer veel inspiratie opgeleverd. Zoveel, dat het niet allemaal in één artikel past. Vandaag neem ik jullie mee naar wat ik dan zoal gedaan heb, woensdag wijd ik er een artikel aan wat het me heeft opgeleverd.

Boekpresentatie Darko’s lessen

Vrijdag begon mijn weekend met een boekpresentatie in een boekenwinkel. En niet van zomaar een schrijver, maar van Michelle van Dijk. Een Rotterdamse schrijfster die na jaren schrijven nu eindelijk haar debuut maakt. En toevallig ook mijn zus is. Dus misschien ben ik iets bevooroordeeld als ik zeg dat het een tof boek is en iedereen het moet kopen.

Maar te zien aan de drukte in boekhandel Van Gennep tijdens die boekpresentatie, ben ik vast niet de enige die er zo over denkt. En dat waren vast niet alleen familie, vrienden en de uitgever. Alex Boogers was er bijvoorbeeld ook. Nu ben ik niet zo heel erg thuis in dat literaire wereldje. En ik heb geen idee of hij nou alleen in de regio Rotterdam/Vlaardingen een bekende schrijver is, maar blijkbaar maakte hij op veel bezoekers indruk. Ik moet eerlijk zeggen dat we hier in huis alleen een boek van hem hebben liggen, omdat mijn man hem nog kent van taekwondo. Mijn man vond het boek trouwens niks en ik heb het nog niet eens gelezen.

Michelle’s aanwezigheid, inclusief indrukwekkend kapsel en mooie outfit maakten meer indruk op me. En haar boek heb ik uiteraard wel gelezen en kan ik je zeker aanraden. Het gaat over een Servische jongen in Rotterdam die een relatie heeft met een oudere vrouw, die eerst zijn lerares was. Hier een klein voorproefje:

Het boek ‘Darko’s lessen’ ligt dus inmiddels in de boekenwinkels, maar is ook via Bol te koop:

Regiodag VED: Na de diagnose

Lotgenotencontact via social media is al heel fijn, maar om ze in het echte leven tegen te komen en ervaringen uit te wisselen, is nòg fijner.

Op zaterdag had de Vereniging van Ehlers Danlospatiënten (VED) een regiodag, waarbij er een zaaltje was gehuurd om met leden te praten over een onderwerp. Ik was bij de regiodag in Rotterdam en het thema was ‘Na de diagnose’.

Hierbij gingen we twee keer in groepjes uiteen om wat gerichter over het onderwerp te praten, waarna het in de grote groep weer samengevat werd. En in de pauze en achteraf was er nog genoeg ruimte om bij te kletsen of juist kennis te maken met anderen.

Bij de eerste ronde zat ik in het groepje leden die in de leeftijd van dertig tot veertig jaar de diagnose hebben gekregen. Hier kwam naar voren dat je je voor de diagnose een bepaalde leefstijl eigen maakt, die niet altijd geschikt is voor een EDS-lijf. Op een gegeven moment kwam er bij iedereen wel een keer een keerpunt, waarbij pas op de plaats moest worden gemaakt.

Opvallend bij het groepje dat eerder een diagnose heeft gekregen, was dat dit vooral gebeurd was door toevalligheden. Er ontbreekt dus nog behoorlijk wat kennis over EDS bij artsen. Het zou toch niet zo moeten zijn dat je afhankelijk bent van een arts die toevallig wel of geen kennis heeft van EDS. En je daardoor misschien wel jarenlang verkeerd bezig bent.

Volgens jaar in april is er trouwens een internationaal congres over EDS in Maastricht. Ik hoop echt dat dat wat gaat opleveren en mensen in de toekomst niet zo lang op een diagnose hoeven te wachten.

Het rotsblok van Sisyphus

Bij de tweede ronde tijdens die regiodag werd ingegaan hoe het acceptatieproces verloopt. Daarbij werd door één van de leden de vergelijking gemaakt met de mythe van Sisyphus. Die Sisyphus was vervloekt door de goden en moest een rotsblok een berg op rollen. Maar zodra hij bijna de top bereikte, donderde dat blok weer naar beneden en kon hij van voren af aan beginnen. En dat dan tot in de eeuwigheid.

En zo is het ook met het accepteren van EDS. Het gaat met ups en downs. Elke keer als je denkt dat je er bijna bent, komt er weer iets nieuws bij en kun je van voren af aan beginnen met je acceptatieproces.

Enerzijds kan dat zijn doordat EDS meerdere plekken in je lijf beschadigt. Moet je op het ene moment de pijn in je bekken en het slechter kunnen lopen accepteren, op een ander moment komt daar ineens bij dat je schouders niet meer mee willen werken. Of je handen. Of je nek. Of je maag, of darmen, of…. Tja, bindweefsel zit nu eenmaal door heel je lijf.

Maar anderzijds ervaar ik dat naar beneden donderende rotsblok ook in mijn acceptatieproces met mijn omgeving. Heb ik net het idee dat ik met mijn gezin goed op weg ben, dat we elkaar begrijpen en op één lijn zitten, kan ik weer opnieuw beginnen met het ophoog rollen van dat rotsblok op mijn werk. Inmiddels denk ik dat ik daar ook wel bijna de top van de berg heb bereikt, het loopt best aardig nu. Maar wat zal er straks komen?

Shimmy Shake Festival

En zo ga je van pittige gesprekken naar een vrolijk festival vol dans. Het Shimmy Shake Festival is een weekend vol workshops en shows waarbij buikdans gemixt wordt met andere dansstijlen. Zelf heb ik een paar jaar aan fusion buikdans gedaan, ik vind de stijl (en de dansers!) erg leuk.

Met de workshops en shows doe ik al een poosje niet mee. De workshops zijn best lang en intensief en ik voel me nog niet genoeg thuis met dansrolstoel in het buikdansen. Alhoewel ik daar met die privéles van een paar weken terug natuurlijk wel al een eerste stap in heb gemaakt.

Maar ik kan erg genieten van de shows, de gezellige kraampjes en de mensen die er zijn. Zoveel verschillende stijlen, leeftijden, soorten en maten. Het festival laat zien dat dansen echt voor iedereen is. Het zijn ook niet altijd de perfect uitgevoerde dansen die je raken, maar wel de dansen die vanuit het hart komen en met veel liefde overgedragen worden. En die waren er ook zeker bij.

Het was leuk om te zien hoe danseressen gegroeid zijn. Van sommige danseressen zou ik graag wat van hun skills willen overnemen en van sommige juist weer niet. 😉

Ik kan me voorstellen dat je je afvraagt hoe die drie totaal verschillende activiteiten in mijn brein aan het ratelen zijn gegaan om tot nieuwe inspiratie te komen. Of heb jij er wel al een beeld bij?

Wordt vervolgd dus, woensdag meer!

In dit artikel is gebruik gemaakt van affiliate links. Daar merk jij verder niks van, maar mocht je op de linkjes klikken en in die webshop wat kopen, dan help je mij aan een paar centen.
/0 Reacties/door

Week van de Toegankelijkheid: Foodtruckfestival

Van 2 tot en met 7 oktober is het de Week van de Toegankelijkheid, met als thema ‘Aan tafel!’ Het is hetzelfde thema als vorig jaar, maar dan is het dit jaar meer gericht op jongeren. Nu val ik daar zelf wel niet echt meer onder, maar wilde er toch weer even over meepraten. En wel over foodtruckfestivals, hoe ik deze ervaar en hoe ik denk dat de toegankelijkheid verbeterd kan worden.

Foodtruckfestival

Je ziet ze steeds meer, die foodtruckfestivals. Soms als een op zichzelf staand festival, maar ook vaak in combinatie met een markt of muziekfestival.

Het is een verzameling busjes en caravans, die omgebouwd zijn om hapjes en drankjes klaar te maken en te verkopen. De één heeft bijvoorbeeld pannenkoeken, de ander smoothies en weer een ander een broodje worst. Nu noem ik even de simpelste gerechten, maar vaak kun je er ook terecht voor biologisch en/of vegetarisch eten.

Van de oorspronkelijke bus of caravan is niet veel meer te herkennen, deze zijn allemaal bedekt met een laagje verf of bestickering en voorzien van een originele naam. Met ieder z’n eigen smaak, zowel qua eten als qua stijl, is het een gezellig, vrolijk en bont geheel om te zien.

Toegankelijkheid foodtruckfestivals

Ik kom niet naar een foodtruckfestival omdat het nou zo toegankelijk is. Ik kom er voor de gezelligheid en voor wat lekkers en heb verder geen hoge verwachtingen. Op zich heb ik niet zoveel nodig. Met mijn freewheel kom ik ook over het hobbelige gras, ik heb altijd wel mensen bij me die me iets willen aangeven of een duwtje willen geven en dat toiletbezoek stel ik wel uit tot ik thuis ben.

Maar toen ik bij een Facebookberichtje las dat iemand een foodtruckfestival rolstoelvriendelijk noemde, trok ik toch wel even mijn wenkbrauwen op. Los van de mensen die er rondlopen en die heus wel vriendelijk zijn naar rolstoelgebruikers, is een foodtruckfestival alles behalve roltoelvriendelijk of -toegankelijk. En wel om de volgende redenen:

  1. Gras: Zelfs met freewheel moet ik echt wel moeite doen om me te kunnen verplaatsen over een festivalterrein. Het ligt er natuurlijk net aan welke locatie gekozen is voor een festival. Ze bestaan ook zonder gras. 😉
  2. Krappe opstelling festivalterrein: Een ander zou het knus noemen, maar vanuit mijn rolstoel heb ik graag het overzicht en dat heb ik bij dit soort festivals niet. Je moet je continu tussen de rijen en tafels doorwurmen. En bij het festival wat je hier op de foto’s ziet, heb ik de muziek wel gehoord, maar er niks van gezien. Terwijl het niet eens zo druk was.
  3. De combinatie vieze handen en eten: Rollen door drassig gras en modder zorgt voor vieze handen. Niet erg fris om dan met die handen daar te gaan zitten eten.
  4. Eten of drinken boven je hoofd aan moeten pakken: Hartstikke leuk al die gezellige karretjes, maar voor staande mensen zijn ze vaak zelfs al aan de hoge kant. Zittend je bordje nasi aanpakken van iemand die staat in een hoge bus of caravan, is vragen om een nasi-douche.
  5. Eten en drinken op je schoot meenemen: Met het hobbelige gras heb ik toch echt allebei mijn handen nodig om te kunnen rollen. En als je dan je maaltijd (vaak op een minibordje of een servetje) op je schoot mee moet nemen, kun je maar beter geen lichte kleren aan hebben. Een plastic bekertje tussen je knieën klemmen is ook een kunst op zich. Geen rode wijn voor mij op festivals dus.
  6. Geen aangepast toilet: Die leuke toiletcaravan met opstap past natuurlijk helemaal in het plaatje bij de rest van de foodtrucks, maar handig is het niet als je er met rolstoel gebruik van wilt maken.

Tips voor een betere toegankelijkheid bij foodtruckfestivals

Eigenlijk is het nog best lastig om tips te geven gericht op betere toegankelijkheid, zonder dat het de charme en knusheid van zo’n festival schaadt. Ik doe toch een poging:

  1. Terrein/opstelling: Rekening houdend met de rijen die zich vormen voor de foodtrucks, is het prettig als er een pad is waarbij je zonder obstakels over het terrein kunt. Ideaal zou een betegeld of geasfalteerd pad zijn, maar als er alleen maar ruimte is, is dat al een pluspunt.
  2. Opfrisdoekjes: Als je eten verkoopt op een smerig buitenterrein waar geen kraan in de buurt is, is het geen overbodige luxe om wat van die (vochtige) opfrisdoekjes mee te geven. Zelf heb ik meestal wel snoetenpoetsers bij me (ook handig voor poep aan je wiel).
  3. Eten/drinken meenemen: Wat zou het mij handig lijken als er naast de foodtruck een tafel staat waar je je bestelling kunt afhalen. Of beter nog: meteen daar kunt nuttigen. Het is altijd zo’n gehannes met geld aangeven en weer wegstoppen, eten of drinken aanpakken en snel weer wegwezen voor de volgende in de rij. Ik zou er ook best wat statiegeld voor overhebben om mijn eten op een fatsoenlijk dienblad mee te krijgen (met antislip aan de onderkant en hoge randen).
  4. Toilet voor mindervaliden: Gelukkig zie je deze bij de grotere festivals wel en vaak dan zelfs afgesloten en netjes schoongehouden. Als je hier als kleiner festival een keuze in moet maken, dan zou ik het niet eens zo gek vinden om het aangepaste toilet gewoon voor iedereen toegankelijk te houden. Zolang er geen lange rijen zijn en het goed schoongehouden wordt, hoeft dat niet zo’n probleem te zijn voor de mensen die het nodig hebben.

Ben jij weleens op een foodtruckfestival geweest? Wat zou volgens jou hier de toegankelijkheid van kunnen verbeteren?

/0 Reacties/door

Leuke dingen te doen in de herfst

leuke dingen doen herfstDe laatste tijd merk ik dat ik best veel bezig ben met mijn lijf en mijn beperkingen, ook hier op mijn blog. Dus ik had me voorgenomen om het nu even wat luchtiger te houden. Want er zijn genoeg leuke dingen te doen deze herfst en die wil ik graag met jullie delen!

Hier komen ze dan, in willekeurige volgorde, zelfs niet eens chronologisch:

Muziek bij de buren

Dit huiskamerfestival zag ik voorbijkomen en het leek me superleuk om daaraan mee te doen. Niet om zelf muziek te maken, wees maar niet bang. Maar om je huiskamer open te stellen voor wat muzikanten en bezoekers, dat sprak me wel aan. Ik was al druk bezig met mijn man te overtuigen om mee te doen, zat al te bedenken wie ik kon vragen als gastvrouw/gastheer… Alleen heb ik op de dag van dat festival dus al wat anders leuks te doen.

Muziek bij de buren vindt in verschillende steden plaats op 10 december en je kunt je dus opgeven als huiskamer of muzikant. Daarnaast is het festival zelf gratis te bezoeken, zo kun je dus door de hele stad verschillende huiskamers afgaan en luisteren naar verschillende muziekgenres.

Mijn kwaliteit van leven

Misschien wel iets minder luchtig of leuk, maar wel erg interessant. Ik kreeg van de week een folder in de bus over een landelijk onderzoek dat in kaart brengt hoe zorg en kwaliteit van leven in Nederland ervaren wordt. Als je de vragenlijst invult, krijg je daar ook een verslag van via de mail. Op de website kun je vervolgens zien hoe jouw gemeente scoort, ook ten opzichte van de rest van Nederland.

Ik vond het best een tikkeltje confronterend. Dat komt misschien omdat ik er op dit moment tegenaan loop dat de zorg niet helemaal aansluit op wat ik denk nodig te hebben. En het frustreert me behoorlijk om dan afhankelijk te zijn van instanties die niet altijd de kennis in huis hebben om mij van goede zorg of hulpmiddelen te voorzien.

Maar ik verwacht dat ik over een paar maanden er wel weer positiever in sta en dan vul ik de vragenlijst gewoon nog een keer in.

Boeken & boekpresentaties

Ik moet natuurlijk even melden dat mijn dansjuf weer een leuke crowdfundingactie heeft voor een trainingsprogramma voor inclusiedans: Unload to upload. En de tegenprestaties zijn erg tof: het boek met het trainingsprogramma zelf, of een optreden van twee Misiconidansers en van alles daartussenin.

De datum van de boekpresentatie Unload to upload staat al vast op 10 december om 16.00 uur. Ik weet alleen niet helemaal zeker of ik de locatie al mocht verklappen, maar die is tegen die tijd wel te vinden op de Facebookpagina van Misiconi Dance Company.

Iets eerder komt er een roman uit van Michelle van Dijk: Darko’s lessen. Vanaf 10 november ligt haar boek in de winkels. En als ik het goed heb onthouden, is die dag ook de boekpresentatie bij boekhandel Van Gennep in Rotterdam.

Conferenties & bijeenkomsten onderwijs

Altijd leuk om mensen uit het onderwijs te ontmoeten. Helemaal als het een meetup van Rotterdamse docenten is. Ik weet nog niet helemaal zeker of ik erbij ga zijn, maar de eerstvolgende Meetup010 is op 11 oktober en gaat over de overgangen tussen verschillende onderwijsvormen.

En die school waar ik voor werk zet ook best mooie conferenties neer. Zo was er vorige week een conferentie over dementie, waarbij het certificaat ‘dementievriendelijke school’ werd uitgereikt. Op 21 november is er dan weer een conferentie over kinderrechten, ook erg boeiend en vaak met hele diverse sprekers en workshops.

Ga jij nog leuke dingen doen de komende maanden? Heb je nog meer tips?

/3 Reacties/door