Die vraag stelde ik mezelf een jaar geleden al, toen ik me ziekmeldde. Een jaar geleden alweer. Je zou toch denken dat dat best een aardige tijd is om dingen op een rijtje te zetten en je draai weer te vinden. En wat betreft mijn draai vinden in een dagelijks ritme wat bij de mogelijkheden van mijn lijf past, is dat wel gelukt. Ik zorg goed voor mijn lijf, mijn klachten zijn redelijk stabiel en ik heb me erbij neergelegd dat dit is wat het is en wat ik kan.
Maar of het ook genoeg is om voldoening uit te halen, daar ben ik nog niet over uit.
Alles staat op een laag pitje
Het is niet dat er niks is overgebleven sinds ik niet meer werk. Ik hou nog steeds van het naaien van jurkjes, schrijven, dansen, met vrienden afspreken. Maar alles staat op een laag pitje. Ik rem mezelf af om niet alle beschikbare tijd ineens in andere bezigheden te stoppen. Want ook daarin heb ik nog steeds een beperkte belastbaarheid.
Maar ik vind het wel saai. Ik heb graag een volle agenda, veel mensen om me heen, maar mijn lijf niet. Nu probeer ik niet meer dan één afspraak op een dag in te plannen en houd ik daarnaast ook veel dagen leeg. Die afspraken zijn vaak op medisch gebied/WMO, iets met één van de kinderen of hier en daar een online meeting voor het vrijwilligerswerk wat ik doe. Op zo’n dag heb ik meestal geen ruimte meer om nog wat actiefs voor mezelf of in het huishouden te doen.
En mijn sociale leven staat al helemaal op een laag pitje. Eerst kon ik de coronamaatregelen nog de schuld daarvan geven. Maar nu die zijn weggevallen en mensen het ingewikkeld vinden als je toch nog graag wat afstand houdt en het handen schudden en zoenen over wil slaan, merk ik dat ik op dat vlak toch mensen ontloop.
Andersom denk ik soms ook dat anderen mij ontlopen. Want wat heb ik nou helemaal te melden als ik niet meer werk? Of we groeien gewoon uit elkaar, omdat onze levens nou eenmaal zo verschillen. Of ze worden gewoon opgeslokt door hun drukke dagelijkse dingen. Maakt verder niet uit, zo is het leven en dat komt en gaat. Maar jammer is het wel, want ik heb wel graag mensen om me heen. En alleen maar thuis zitten is ook maar zo alleen.
Genieten van kleine dingen: hoe dan??
Alle clichés over dat je meer gaat genieten van kleine dingen als je daar eenmaal toe gedwongen wordt door een niet functionerend lijf… Ik weet het niet hoor, ik heb nog niet ontdekt hoe.
Ja, ik vind het heerlijk om de natuur in te gaan, op de fiets of rollend. Pas fietste ik bijna 50 kilometer om even naar het strand te gaan. Maar is dat iets kleins? Vind ik niet eigenlijk. Toch best een prestatie, zelfs met trapondersteuning. En al fiets ik ook kleinere rondjes, dichter bij huis, van die langere afstanden geniet ik toch meer.
Het komt misschien wat ondankbaar over, maar die kleine dingen zijn er toch altijd al. En leuk hoor, dat ze er zijn. Ik word er heus wel vrolijk van als ik ze tegenkom. Maar om er nou elke keer lang bij stil te staan…
Hoe was jouw dag vandaag? Nou, ik bofte, want mijn favoriete brood kwam net uit de oven bij de bakker. En de zon scheen zo fijn, dus kon ik dat warme brood lekker op het dakterras opeten. En toen zag ik een babyslakje wat een glimmend spoor achterliet op de muur.
Wie zit nou op zulke verhalen te wachten? Ok, misschien zijn er wel mensen die er ook vrolijk van worden. En ben ik vooral degene die haar verwachtingen moet bijstellen. Maar dat vind ik dus wel lastig en dat is ook wel waarom het zo rustig is op mijn blog. Al die kleine dagelijkse dingen, ik vind ze zelf gewoon niet altijd de moeite waard om te delen.
Hard werken wordt bewonderd, niet werken maakt je onzichtbaar
Iets wat er je hele leven ingestampt is, is er lastig uit te krijgen. Je wordt bewonderd en beloond om je harde werken, om de prestaties die je levert. Mooie cijfers halen op school, diploma’s halen op een zo hoog mogelijk niveau, een baan vinden waarin je uitblinkt, wat dan weer gewaardeerd wordt met een fijn salaris.
Hoe vaak heb ik het wel niet gehoord dat ik me zo goed in mijn werk heb aangepast met dat lijf dat steeds meer achteruit ging? Knap hoor, dat ik ondanks mijn EDS of rolstoel gewoon mijn werk deed. Dat ik zelfs in de periodes dat ik deels ziek thuis zat, er voor mijn collega’s en studenten was, zodat alles door kon gaan.
Dat steeds maar weer aanpassen en grenzen opschuiven heeft mijn lijf trouwens misschien meer beschadigd dan nodig was. Ik weet niet of dat nou zo bewonderenswaardig is. Aan de andere kant weet ik ook niet of ik het anders had kunnen doen, ik zit nou eenmaal zo in elkaar.
Toch ik wil ook geen LinkedIn-leven waarbij alleen aandacht is voor fantastische prestaties en inspiratieporno waar je braakneigingen van krijgt. Maar ik merk dat je bij anderen van de kaart verdwijnt als je niks meer te melden hebt op het gebied van wat voor prestatie dan ook. En ik wil wèl graag gezien worden, iets te melden hebben. Tja, dat is er nu eenmaal goed ingestampt. Dat maakt het nog eens extra zuur als mensen niet eens doorhebben dat ik al een jaar thuis zit. Hoe kan dat nog niet opgevallen zijn? Had ik of mijn werk dan toch al niet veel te betekenen? Misschien wel beter, dat laatste. Want dan kan ik me ook weer over het idee heen zetten dat ik zoveel heb moeten opgeven met het stoppen met werken.
Wat blijft er dan wèl over?
Dus ik ben straks geen docent meer. Geen collega’s meer die aankloppen voor mijn advies of uitleg. Geen studenten meer die ik zie groeien naar goede beroepskrachten, die mij bedanken voor mijn lessen of steun. Dat mis ik nu al en ik heb geen idee wanneer dat gemis minder gaat worden. En het idee dat ik wat voor elkaar krijg, dat ik bijdraag aan goed onderwijs en indirect via de studenten ook aan de kinderopvang. Dat mis ik ook. En gewoon altijd mensen om je heen hebben op school.
Nu hoop ik wel op andere manieren nog het verschil te kunnen maken.
In de eerste plaats voor mijn eigen gezin. Die twee meiden van ons zijn van zichzelf al behoorlijk goed gelukt en het is fantastisch om ze te zien ontwikkelen tot zelfstandige – soms wat lekker eigenwijze – individuen. Ik wil er voor ze zijn als ze op hun bek gaan, ze leren wat ze nodig hebben om uiteindelijk zonder ouders op eigen benen te kunnen staan. Ze laten zien dat ze geweldig zijn zoals ze zijn en dat ze vooral ook mogen zijn wie ze willen zijn.
De ambitie om de hele wereld te verbeteren, heb ik niet (meer). Maar op wat kleinere schaal en wat dichter bij waar ik verstand van heb of ervaring mee heb, kan ik bijvoorbeeld wel iets bijdragen aan een inclusievere samenleving. Meer diversiteit maakt alles een stuk mooier en iedereen verdient een plek en mag gezien worden. Onder andere op het podium, waar ik met Misiconi hopelijk nog vaker mag optreden, om te laten zien dat dansers met en zonder beperking prima samengaan. Maar toch ook in het mbo, wat ik niet helemaal los wil laten. Via Iederin en Zorgeloos naar school kan ik wat betekenen voor mbo-studenten met een beperking of chronische aandoening, zodat ook zij (met misschien hier en daar wat aanpassingen en ondersteuning) hun plek kunnen vinden. Een volgende keer zal ik daar wat meer over vertellen.
En ik weet dat de samenleving nog veel meer divers is dan wat ik nu noem en dat al die andere groepen minstens net zo belangrijk zijn. Maar voor nu denk ik dat dit hetgeen is wat bij mij past, zowel qua expertise als belastbaarheid.
Het komt vast goed, ooit. Ik zie de toekomst met vertrouwen tegemoet, ook al wringt het nu nog af en toe.
Nog even een dankjewel naar alle mensen die gevraagd of ongevraagd hier of via social media hebben laten weten wat ze aan mij of mijn blog hebben en dat ik gemist word. Doet me echt heel erg goed! Dus ga daar vooral mee door. 😉
Goed geschreven, zeer herkenbaar.
Mooie blog met herkenbare overwegingen. Het is zo menselijk dat je gezien wilt worden, ertoe wilt doen. En als dan een belangrijke invulling daartoe ineens wegvalt, kost het best even moeite om dat nieuwe richting te geven. Maar zoals je zelf aan het einde ook al vaststelt: het komt wel goed. Gun jezelf en ook je omgeving gewoon de tijd. Het valt vanzelf op z’n plaats heb ik ervaren.