In november had ik niet één, maar wel twee dansfestivals waar ik zowel als bezoeker als danser van heb kunnen genieten. Begin november het Shimmy Shake Festival en eind november DanceAble 3.
Het Shimmy Shake Festival is een fusion buikdansfestival in Rotterdam, waarbij verschillende dansstijlen gemixt met buikdans te zien zijn. DanceAble in Den Haag laat dan weer inclusiedans zien, waar dansers met en zonder beperking samen dansen. Twee totaal verschillende festivals, maar met toch ook aardig wat overeenkomsten.
Kijken naar dans: geweldige shows!
Beide festivals hadden geweldige shows met dansers uit binnen- en buitenland. Bij allebei heb ik één show helemaal gezien en de show waarin we zelf optraden voor een deel. En of het nou urban of volksdans is, ik kijk er graag naar. Zo’n avond vol diversiteit in dans is genieten en dat heb ik bij beide festivals evenveel gedaan.
Niet dat alles even geweldig vind. Er waren heus ook wel stukken waarvan ik dacht: waar gaat dit over? Of dat het er gewoon ongemakkelijk uitzag. En soms vind ik het wel geweldig, maar tegelijkertijd confronterend omdat het laat zien wat ik niet meer kan. Bijvoorbeeld als ik de groep zie dansen waar ik ook ooit samen mee heb gedanst zonder rolstoel. Maar ook als ik iemand met een rolstoel dingen zie doen die ik nooit zal kunnen doen.
Voor het overgrote deel word ik er gewoon heel erg blij van om naar dans te kijken. Sommige dansers hebben zo’n fijne uitstraling, dat je zin krijgt om mee te dansen op het podium. En de aandacht die er naar de kostuums gaat, dat vind ik ook prachtig om te zien. Wel een grappig detail: bij Shimmy Shake was er een duet waarbij de danseressen samen in een aan elkaar gemaakte rok zaten en bij DanceAble was er ook een stuk met aan elkaar genaaide kledingstukken waar mooi gebruik van werd gemaakt.
Zelf dansen: workshops
Tijdens DanceAble had ik geen tijd om een workshop te volgen, maar bij het Shimmy Shake Festival heb ik wel een workshop gevolgd. Van tevoren had ik aan de organisatie gevraagd of het mogelijk was om met rolstoel mee te doen en die vraag hadden ze weer neergelegd bij degene die de workshops gaven. Uiteindelijk ben ik voor een workshop van Patricia Zarnovican gegaan, gericht op de basis van tribal fusion bellydance.
Net als vorig jaar was ik de enige met rolstoel, in een grote groep dansers. En dat ging best prima. Er waren wel soms stukken waarbij ik moest kiezen of ik òf met mijn armen meedeed, òf met het verplaatsen. Maar verder kon ik met alles meedoen en was het een goede oefening voor mijn techniek.
Bij een workshop van DanceAble zal het vast met minder aanpassingen kunnen. Maar ik blijf fusion buikdans toch erg leuk vinden en dan heb ik het er wel voor over.
Zelf dansen: optreden!
Bij de Matinée Mash Up tijdens het Shimmy Shake Festival traden Annelies en ik voor het eerst samen op. Sowieso hadden we niet eerder samen gedanst voordat we hiervoor gingen oefenen. Dus de weg ernaartoe was ook al een hele ervaring. In het begin wat onwennig, maar wel nieuwsgierig naar wat we samen neer konden zetten. En uiteindelijk hadden we een dans gecreëerd die bij ons allebei past.
Bij DanceAble 3 lieten we dezelfde dans nog eens zien tijdens een open stage. Dat was overigens niet mijn enige optreden dat weekend. Met Misiconi Dance Company sloten we het symposium op vrijdag af met de première van Homo Sapiens 3.0.
En we zijn echt enorm overladen met complimenten. Ik denk bij Shimmy Shake nog wel het meest. Misschien ook wel omdat veel mensen Annelies en mij wel apart kennen als dansers, maar nog niet eerder samen hebben gezien. Dat het mensen zelfs ontroerde, vond ik wel bijzonder om te horen.
Toegankelijkheid bij deze dansfestivals
Het spreekt voor zich dat er bij DanceAble volop aandacht is voor toegankelijkheid. De theaters (Korzo en Theater aan het Spui) waar het plaatsvond, waren dan ook prima toegankelijk met rolstoelplaatsen op de eerste rij, een toegankelijk toilet, een liftje of helling en vrijwel geen drempels. Ook was er een gebarentolk en waren hulphonden uiteraard welkom. Maar een festival vol inclusiedans trekt ook aardig wat mensen met een beperking aan. Dus alsnog een rij bij het toilet en de plaatsen op de eerste rij waren allemaal bezet. Logisch dan ook dat hier vooraf gevraagd wordt wat je nodig hebt aan toegankelijkheid. Maar het wordt dan wel geregeld, bijvoorbeeld ook een kleedkamer op de begane grond.
Het parkeren bij de theaters in Den Haag vond ik wat tegenvallen. Om zo dichtbij mogelijk te kunnen parkeren, was ik uiteindelijk € 70 kwijt (wel verspreid over drie dagen). De route van de parkeergarage naar het theater was niet geweldig: smalle, scheve, ongelijke stoepjes waar vaak ook nog een plantenbak in de weg stond. Nadat ik met rolstoel en al van de stoep viel, ben ik dan ook maar verder over straat gaan rollen. Maar echt veilig voelt dat ook niet.
Shimmy Shake vindt plaats in het Maastheater, dit is een wat kleiner theater buiten het centrum. Hier is één gehandicaptenparkeerplaats voor de deur en daarnaast vaak genoeg ruimte om in de buurt te parkeren. In het theater zelf is een toegankelijk toilet en ook hier kunnen rolstoelgebruikers op de eerste rij plaatsnemen. Voordeel hier is dat ik tot nu toe steeds de enige rolstoelgebruiker ben en er altijd wel plek voor me gemaakt wordt, zonder dat ik erom hoef te vragen. Ook de kleedkamer werd op de begane grond geregeld.
Dansen voor en door iedereen!
Tijdens DanceAble werd ook al gezegd dat het mooi zou zijn als er geen festival gericht op inclusiedans nodig zou zijn, maar dat inclusieve dansgezelschappen gewoon geboekt worden door theaters en festivals.
Van Shimmy Shake weet ik dat ze erg open staan voor diversiteit, dat zie je ook aan wat er op het podium staat. Dansen is voor iedereen, het maakt niet uit hoe jong of oud je bent, of dat je lijf wel of niet aan een bepaalde standaard voldoet. Ik voel me er net zo welkom met rolstoel als toen ik er zonder rolstoel kwam.
Doe mij maar meer van dit soort festivals!
