Sommigen van ons krijgen de diagnose terwijl ze in een relatie zitten en blijft deze relatie bestaan. Sommigen van ons krijgen de diagnose en zijn dan vrijgezellig, zoals ik. 36 jaar (dus geen broekie meer voor de datingmarkt) en ook al weet ik al sinds mijn 17e dat er iets niet klopte, sinds onlangs ben ik de 36e jarige vrijgezellige, met EDS type 3.
Onbewust doet dat met je zelfverzekerdheid best veel. Ik, die altijd rechtop loopt, inmiddels wel met splints en braces, voelde me toch iets minder op m’n gemak. De aandacht die er komt is vaak meer gericht op al dat zilverwerk (‘Wauw, bijzondere armband en ringen!’) en ik kreeg meer en meer het gevoel dat ik eigenlijk amper meer gezien werd. Terecht of niet, weet ik natuurlijk niet, maar zo voelde het wel.
Op een zaterdagavond zat ik thuis, op m’n bankje, onrustig (lentekriebels) in m’n hoofd, me eigenlijk te vervelen. Maar zin om de deur uit te gaan had ik eigenlijk ook niet, gezien mijn oververmoeide lijf. Ineens herinnerde ik me dat ik ongeveer een half jaar geleden, in een verveelbui, een profiel had gemaakt op een datingsite. Op zich geen onbekend fenomeen voor me, gezien ik mijn ex daar heb leren kennen en daar is een relatie van een aantal jaar uitgekomen. Dus hup, ingelogd en eens rond gaan kijken. Eigenlijk werd ik er niet zo blij van (of de profielen waren blegh, of de reacties die kwamen waren blegh). Bijna zover de laptop weer dicht te gooien, zag ik ineens een leuke kop voorbij komen en bij het lezen leek z’n profiel ook nog leuk. Hmmmmm…. Stoute schoenen aan en een berichtje gestuurd. Nog geen 5 minuten later reactie terug… Positief! Hij wilde chatten.
En zo gebeurde. Er volgde een chatsessie van bijna 3 uur (au au). De vragen: ‘Wat houdt je bezig gedurende de week?’ probeerde ik al wat te ontwijken, want tsja, ik zit al 15 maanden thuis in de ziektewet. Niet iets om tijdens een chat even te bespreken. Vervolgens de vraag: ‘Zullen we morgen anders bellen?’ Even nadenken… euh… bellen met een vreemde, blijf ik toch altijd wat ongemakkelijk vinden. Ineens een ingeving, brutaal zeg ik: ‘Joh, morgen mooi weer, we kunnen ook een terrasje pakken’. (Mijn gedachten waren ook eigenlijk, dan ziet hij het maar meteen en zien we wel. Geen zin in ellenlang chatten, mailen en vervolgens: doei, geen zin in mensen met beperkingen). En hij zei ja!
Bloedje nerveus naar het terras, nog zonder kniebrace. Alle zilver was al opvallend genoeg en dansen gingen we toch niet. En wat was ’t leuk! Al snel was het niet meer echt raar tegenover een vreemde te zitten en een colaatje werd ingeruild voor een roseetje. En ja hoor, na anderhalf uur kwam het: ‘Wat heb je eigenlijk voor “armband” om?’ Ik had ‘m uiteraard al zien spieken en was best blij dat hij het gewoon vroeg. Dus een korte uitleg (met bonkend hart, hoe gaat hij reageren?) waarom ik die om heb en de bijpassende ringen. En hij bleef relaxt!! Hij vroeg door zonder een waardeoordeel en ging eigenlijk met z’n vragen meteen op zoek naar wat de mogelijkheden waren. ‘Dus, hiken in de Franse Alpen gaat niet meer?’ Euh, nee…. ‘Maar in een terreinwagen door de Franse Alpen wel?’ Euh, ja… ‘Mooi, want die terreinwagen heb ik.’ Wauw, wat een heerlijk reactie!!! En tot nu toe is dat zo gebleven. We hebben elkaar nu een keer of 4 gezien en elke keer is het weer fijn en leuk! Bij date 3 kwam de grote vraag: ‘Als we sex hebben, val je dan uit elkaar?’. Nadat ik eerst heel hard gelachen had, hem uitgelegd dat dit (nu) nog wel mee zal vallen. Maar ook dat een creatieve geest op z’n tijd gewenst zal zijn, naar gelang mijn lijf zich gedraagt. En ook hier reageerde hij super tof op.
Resultaat, gisteravond na een gezellige avond (met een lach en een moeilijk moment bij mij, door dingen die lopen rondom werk enzovoort) is hij fijn gebleven en vanochtend naar z’n werk vertrokken.
Maar ook dat was een dingetje. M’n nachtbraces… Die harde leren kokers en ik die niet meer gewend is dat er iemand naast me ligt. Dus ‘m gezegd dat ik ze voor zijn eigen bescherming een nachtje niet zou dragen, want een blauw oog na een eerste overnachting is ook best lastig uitleggen op z’n werk, haha. Hij vond eigenlijk dat ik ze gewoon lekker om moest doen, hij kon wel tegen een stootje. Maar toch niet gedaan, bloos, bloos. En geslapen…. Amper… Maar wat is/was het ’t waard! Vandaag een rustige bijkomdag, vrijdag voor het eerst naar hem toe en uitgenodigd voor een weekendje ergens samen overnachten. Ik begin inmiddels echt een beetje te fladderen, hahaha.
Moraal van het verhaal: IK leef, ook MET EDS!!!! Is het eng, ja! Is het spannend, ja! Kan het, JA!!!! Geen idee waar dit avontuur me gaat brengen, maar ben er blij mee. Goed voor ’t gevoel van zelfvertrouwen, ik heb EDS en ben het niet! En ook met EDS ben ik nog leuk voor anderen!!!!
Nieuwsgierig geworden naar meer na het lezen van het blog van Ing? Neem dan eens een kijkje op de ‘Gastblog’ pagina, waar de hele maand mei verhalen geplaatst zijn in het kader van de EDS Awarenessmaand.
En heb je ook al de winactie van deze maand ontdekt? Meedoen kan tot en met 31 mei 2016.
Wat een heerlijk verhaal! Veel geluk.
Dank je 🙂
Wat een leuk verhaal, heel veel geluk samen!