Dansers met beperkingen: hoezo inspirerend?

misiconistoryteller amsterdam inclusiedans

Bij het zoveelste ‘inspirerende’ dansfilmpje dat ik via social media voorbij zag komen, raakte ik meer geïrriteerd dan geïnspireerd. Of nou ja, misschien wel geïnspireerd om dit stukje tekst te schrijven.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind heel veel dansfilmpjes ook echt inspirerend en soms ook ontroerend. Maar het wordt zoveel geroepen en ondertussen denk ik: Hoezo inspirerend? Hoezo ontroerend? Wat ga je doen dan, nu je dit filmpje hebt gezien? Het delen met de rest van je vriendenkring? En dan?

En het klinkt nu wel een beetje als verwijt, dat bedoel ik niet helemaal zo. Maar als die filmpjes zoveel gedeeld worden, waarom merk ik er verder dan zo ontzettend weinig van dat mensen hierdoor geïnspireerd raken?

‘Zo knap!’

‘Zo, heb je die danser met het syndroom van Down gezien die meedeed aan een talentenshow? Echt zo knap!’

‘En dat filmpje met die rolstoeldanser, die was echt geweldig!’

Ja, natuurlijk heb ik die gezien. Ik probeer toch wel zoveel mogelijk van de grotere inclusieve dansgezelschappen te volgen, dus de meeste filmpjes heb ik al voorbij zien komen voordat het duizenden keren gedeeld is. (Maar je mag me gerust blijven taggen hoor, want ik kijk er graag naar!)

En ja, natuurlijk zijn die dansers geweldig. Ze dansen bij een professioneel dansgezelschap, dan mag je wel iets meer in je mars hebben dan alleen de vogeltjesdans. In de Verenigde Staten en Groot Brittannië is inclusiedans een stuk groter dan hier in Nederland en is er dus ook een groter budget om die dansers nog professioneler te maken. Dat levert wat op: geweldige dansers met dito filmpjes.

Hoezo inspirerend?

Voor mij als danser (met rolstoel) zijn die filmpjes heus ook wel inspirerend. Ik kijk graag naar de techniek of uitstraling van dansers en bedenk dan wat hier voor mij binnen mijn mogelijkheden ligt. Daarnaast vind ik het mooi om te zien dat mensen met een beperking meedoen aan programma’s waar dat niet zo gebruikelijk is. Als dat maar vaak genoeg gebeurt, wordt het misschien wèl gebruikelijk en dat is waar volgens mij inclusie om draait. Dat het niet uitmaakt wie je bent of wat je mankeert, maar dat je net zo goed als ieder ander iets bij te dragen hebt. En dat je net zo goed iets moois kunt laten zien op een podium, op tv, of waar dan ook.

Maar even als oprechte vraag naar al die mensen die ook zeggen dit inspirerend te vinden: wat doe je vervolgens met die inspiratie? Gaat dat verder dan alleen het filmpje delen?

Als we met z’n allen het allemaal zo mooi en prachtig en bijzonder vinden, waarom komt inclusiedans hier in Nederland dan niet van de grond? Waar blijven al die fondsen die dit willen stimuleren? Waar blijven de dansers? Waar blijven de evenementen die de dansers willen programmeren? De uitverkochte theaters bij voorstellingen?

Dat mag van mij allemaal echt wel veel meer.

Wil je echt meer inspiratie? Hier kun je dat vinden!

Op 2 februari 2019 is er bij Misiconi Dance Company weer een workshop van Laisvie waar iedereen welkom is, met of zonder beperkingen. Zeker komen als je eens wilt proeven van inclusiedans en Rotterdam voor jou goed te doen is qua reisafstand!

Je kunt ook contact opnemen met Misiconi als je een keer een proefles wilt volgen, er zijn lessen op dinsdagavond en zaterdag. Op donderdag en vrijdag worden dansers binnen het gezelschap opgeleid tot professionele dansers. Hier zijn regelmatig audities voor en ook voor stagiaires van dansopleidingen is hier ruimte.

En Misiconi Dance Company heeft dus ook verschillende producties welke bij evenementen ingezet kunnen worden.

Op Facebook is er de groep DanceAble, waarin van alles gedeeld wordt met betrekking tot inclusiedans. Bijvoorbeeld al die toffe filmpjes, maar ook de DanceAble masterclasses en lessen die regelmatig in Den Haag gegeven worden. Daar zou ik ook graag eens heen willen, maar het valt helaas altijd op dezelfde tijd als mijn dansles bij Misiconi.

Er zullen vast op nog meer plaatsen in Nederland lessen inclusiedans aangeboden worden. Zoals in Spijkenisse bijvoorbeeld.

Inspireer mij!

Hé, je hoeft echt niet zo nodig een beperking te hebben om anderen te kunnen inspireren! Alhoewel het wel zo prettig is als er daarbij ruimte is voor mensen met een beperking (vooral voor mij natuurlijk 😉 ).

Zo heb ik voor de kerstvakantie een les mee mogen dansen in de streetdanceles van mijn dochter, samen met ouders van haar groepsgenootjes. Echt heel leuk dat dat georganiseerd werd! Eigenlijk dansen mijn dochter en ik nooit samen, terwijl we allebei gek op dansen zijn. Dus op dat gebied heel inspirerend om zo als moeder en dochter bezig te kunnen zijn. En niemand die er gek van opkeek dat ik daar met mijn rolstoel de danszaal in kwam.

Dat ik van fusion buikdans houd, is vast al eens opgevallen. Ook daar heb ik al eens een workshop en privélessen gevolgd met rolstoel. Ik vind de stijl gewoon erg boeiend en mooi om te zien. En de sfeer onder buikdanseressen maakt dat ik me daar altijd thuis en welkom voel.

Nog een stijl die me steeds meer aantrekt, is urban. Afgelopen vrijdag ben ik met mijn dochter naar Behind the imasq van Xclusiv Company geweest en dat was echt heel tof. Jason en Ingeborg hebben mij ook gecoacht vorig jaar en er is voor mij op dit gebied nog zoveel te ontdekken.

Dus als je denkt dat ik ergens een proefles of workshop mee kan doen, met mijn dansrolstoel, dan hoor ik dat graag natuurlijk. Altijd leuk om wat nieuws te leren.

Ook heel tof hè, deze filmpjes. Mogen best gedeeld worden hoor! 😉

2 Comments

  • Eerlijk gezegd vind ik het altijd knap, dat dansen. Of iemand nu in een rolstoel zit of niet. Of iemand nu down syndroom heeft of niet. Met twee linkervoeten en het ritme van een gebrande pinda, zul je mij niet zo snel op de dansvloer vinden.

    Overigens denk ik dat je het aan het algoritme van Facebook en je vrienden die je taggen te danken hebt, dat je ze regelmatig op je tijdlijn ziet. Ik had tot voor jouw blog nog geen filmpje langs zien komen. Desniettemin vind ik het leuk een keer iets anders te kijken. ?

    Als ik je als tekstschrijver een beetje mag inspireren, dan zou ik zeggen maak je blog de helft korter. Mensen haken af bij te lange lappen tekst. Bedoeld als tip, niet als kritiek. ?

    • Zal inderdaad wel grotendeels aan het algoritme van Facebook liggen dat ik die filmpjes veel voorbij zie komen. Maar aan de likes en deelacties te zien, heel veel mensen met mij.

      Wat betreft je tip: smaken verschillen, er zijn ook bloggers/tekstschrijvers die juist adviseren langere teksten te schrijven. Normaal zit ik wel rond de 800 woorden, dat vind ik een prettige lengte. Deze is maar ietsje langer.
      Overigens zou ik je tip waarschijnlijk serieuzer nemen als je deze niet als anoniem persoon had gegeven. 😉

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.