Ja, ik dacht: ik probeer weer eens wat. Het boek lag alweer een paar jaar in mijn kast zonder dat ik er wat mee deed. En nu heb ik alle tijd van de wereld, dus wilde ik het toch een keer een kans geven. Het 6 minuten dagboek, een boek dat je leven zal veranderen.
Wat is het 6 minuten dagboek voor boek?
Het is een dagboek om zelf in te vullen. Vooraan wordt er uitleg gegeven over het hoe en waarom van dit dagboek en daarna heel veel bladzijden om zelf in te vullen. Het gaat uit van een aantal principes:
- Positieve psychologie: dankbaarheid, relaties, richten op mogelijkheden en daarbij het accepteren van verdriet en pijn maakt dat je gelukkiger wordt.
- Gewoonten: wilskracht is te trainen door kleine stapjes en veel herhaling. In 66 dagen is een gewoonte aangeleerd en volgen er meer goede gewoonten.
- Zelfreflectie: is nodig voor persoonlijke ontwikkeling en verandering en brengt voordeel mee in alle gebieden van je leven.
Wat vervolgens ingevuld wordt, bestaat uit een dagelijks ochtend- en avondritueel, wekelijkse reflectievragen en een maandelijkse controle waarbij je verschillende onderdelen (zoals stemming, gezondheid, geldzaken) een cijfer geeft en er ruimte is om een gewoontetracker bij te houden.
Bij het ochtendritueel benoem je drie dingen waar je dankbaar voor bent, vertel je hoe je er een geweldige dag van gaat maken en schrijf je een positieve affirmatie op. Een positieve affirmatie is een positieve gedachte waarmee je je hersenen traint tot optimistisch denken. Als je maar vaak genoeg tegen jezelf zegt dat je zelfverzekerd bent, dan word je dat ook. Zoiets.
Bij het avondritueel schrijf je op wat je goede daad van die dag was, wat je aan jezelf kunt verbeteren en drie leuke dingen die je hebt meegemaakt.
’s Ochtends drie minuten, ’s avonds drie minuten, bij elkaar dus zes minuten per dag om je dagboek in te vullen.
Elke dag?! Zoveel valt er niet te melden hier
Ik heb het een maand de kans gegeven, niet eens 66 dagen, dus daar ga ik al de mist in. Maar na een maand zie ik ook al in dat ik hier niet gelukkiger van ga worden. Het is niet zo dat het me moeite kost om elke ochtend en avond iets aan mijn ritueel toe te voegen. Het opstarten en afsluiten van de dag gaat bij mij al via vaste gewoonten en iets daaraan toevoegen lukt me prima.
Het is meer de inhoud waar ik niet zoveel mee kan. Of in ieder geval niet dagelijks. En dan kan het allemaal leuk wetenschappelijk onderbouwd zijn en anderen wel gelukkig maken, het is gewoon niks voor mij.
Elke dag drie dingen noemen waar je dankbaar voor bent, elke dag drie leuke dingen, elke dag een goede daad doen. Hallo, er zijn meer dagen dat ik alleen maar thuis zit dan dat ik de deur uitga. Op een gegeven moment heb ik alles in huis wel benoemd. Dankbaar voor de verwarming die het doet, dankbaar voor mijn geweldige gezin, dankbaar dat ik rekeningen kan betalen. En als je hele dag zich thuis afspeelt, is dan het doen van de was of het koken voor je gezin een goede daad? Zelfs dan kom ik niet elke dag aan een goede daad.
Zo eentonig dat het confronterend is
Ik heb altijd al gezegd dat ik niet zo ben van het genieten van de kleine dingen in het leven. Niet dat ik niet waardeer wat ik heb, ik ben ontzettend gelukkig met de veilige en warme basis die ik hier thuis met mijn gezin heb. Ik kan genieten van een wandeling of fietstocht in de natuur, of van een goed boek. Maar stilstaan bij elk klein dingetje? Nee, dat is voor mij niet zo weggelegd.
Pas werd ik door een melding op mijn blog herinnerd aan een blogpost die ik zeven jaar geleden schreef, een vragenlijst bij de Life Improvement Tag. Dit was de eerste vraag en mijn antwoord daarop:
1. Wat is je grootste droom: wat wil je bereiken in je leven?
Ik zet meteen maar hoog in: ik wil dat kiezelsteentje zijn dat het water in beweging zet, van een kleine plons naar steeds grotere kringen, tot er niets meer over is van dat gladde wateroppervlak. Mensen aan het denken zetten, veranderingen teweeg brengen, zodat mensen open gaan staan voor andere visies, culturen, levenswijzen. En uiteindelijk hopelijk meer gelijkwaardigheid kunnen creëren, mèt alle verschillen die er zijn. Diversiteit maakt de samenleving een stuk interessanter.
Dat stopte niet toen ik stopte met werken, ik ben er alleen niet elk moment van de dag mee bezig. En om dan elke dag op te moeten schrijven in dat dagboek dat ik niet veel meer heb meegemaakt dan gewoon de dagelijkse dingen in huis, niemand heb gezien of gesproken behalve mijn eigen gezin, vind ik nog steeds wel confronterend.
Het is niet òf je moet gelukkig zijn met kleine dingen òf je moet non-stop voor grote dingen gaan. Er zit nog een hele wereld daartussen. En saai is nou eenmaal goed voor mijn lijf, daar moet ik het mee doen. En dat lukt me best aardig, alleen moet je me niet vragen om elke dag stil te staan bij wat ik allemaal weer niet gedaan heb die dag.
Als positieve affirmatie had ik steeds opgeschreven: Ik ben de moeite waard om gezien, gehoord en gelezen te worden. Maar eigenlijk ben ik daar alleen maar meer aan gaan twijfelen door het steeds op te schrijven.
Toch ook wel wat zinvolle zelfreflectie
Als je al wat langer meeleest op mijn blog, weet je dat ik ook weer niet vies ben van wat zelfreflectie. Al is de methode van dat 6 minuten dagboek misschien niet wat voor mij, er zitten soms wel vragen bij waar ik al een poos niet bij stil heb gestaan en waarbij het toch wel zinvol is om erin te duiken.
Zo zat er bij de eerste set weekvragen een vraag bij over wie je beste vriend is, waar je die dankbaar voor bent en wat diegene aan jou waardeert. Dat vond ik best een lastige vraag om te beantwoorden.
Er zijn genoeg mensen in mijn leven die belangrijk voor me zijn en met wie ik graag contact heb. Familie, sommige oud-collega’s, lotgenoten, vriendinnen met wie ik ooit ging stappen, met wie ik samen een opleiding volgde, met wie ik (lang geleden) tegelijk zwanger was of met wie ik dans of gedanst heb. Maar ik vind het altijd lastig in te schatten hoe die ander mij ziet. Zeker nu ik niet zoveel meer kan als voorheen, wat het ingewikkelder maakt om rekening mee te houden, lijken vriendschappen sneller te verwateren. Praten over werk zit er niet meer in, een nachtje doorhalen in een pub ook niet. Ik vind het lastig in te schatten of en wanneer vrienden op mijn gezelschap zitten te wachten. Ben daarin wat afwachtend om de ander de ruimte te geven. Maar vervolgens gaan er maanden voorbij voor we elkaar weer eens zien.
Dat is dus wel iets waar ik wat meer mee wil. Al is het maar om duidelijkheid te krijgen over wie wel of niet op mij zit te wachten. En dat 6 minuten dagboek gaat ook niet de prullenbak in. Af en toe haal ik het gewoon weer tevoorschijn als ik behoefte heb aan wat zelfreflectie. Misschien eens in het kwartaal, elke maand… maar zeker niet elke dag.
