Berichten

‘Beterschapskaartje’ voor chronisch zieken

beterschap kaarten chronisch ziek

Het viel me pas weer op, we hebben een hoop zieken in het docententeam op mijn werk. En niet even een griepje, nee, ook ernstigere ziektes waarvan het nog maar de vraag is of ze ooit beter worden. En dan komt er weer een kaartje langs in de docentenkamer, of je er even wat op wil schrijven. Maar wat moet je op zo’n kaartje schrijven? Wat als iemand nooit meer beter gaat worden? Of soms weet ik niet eens wat er precies speelt bij een collega die ziek thuis zit.

Ook bij vriendinnen en lotgenoten zie ik dat ze soms de ene na de andere tegenslag te verwerken krijgen. Ik zou ze zo graag willen steunen, maar kan de woorden niet vinden. Dan is het fijn dat er kaarten zijn, gemaakt door mensen die zelf weten hoe het is om nooit meer ‘beter’ te worden. Zo’n kaartje spreekt al voor zich.

Zelf zou ik er in ieder geval erg blij van worden als iemand de moeite heeft genomen om zo’n kaart voor mij uit te zoeken en op te sturen. (Ja hoor collega’s, dit is zo’n niet zo stille hint: ik zit inmiddels ook alweer bijna tien maanden deels ziek thuis! 😉 )

Steuntje in de rug-kaarten van A-typist

Anne volg ik al een aardig poosje op haar blog A-typist. Zij is zelfstandig ondernemer met een beperking en schrijft hierover. Vooral haar artikelen over autisme vind ik erg interessant om te lezen. Hierbij gebruikt ze niet alleen haar eigen ervaringen, maar schrijft ze ook over boeken en films over dit onderwerp.

En vanuit haar eigen ervaringen en kwaliteiten heeft ze een setje kaarten gemaakt, juist voor mensen die chronisch, psychisch of ongeneeslijk ziek zijn. Want in die gevallen dekt ‘beterschap’ niet echt de lading. En eerlijk gezegd wil je dat ook niet horen als je weet dat je nooit meer beter wordt.

De kaarten hebben een foto van een bloem, een lichtgroene of lichtblauwe achtergrond en hebben een korte tekst, zoals: ‘Ik denk aan je’ en ‘Knuffel!’ Het zijn enkele kaarten, maar omdat er een envelop bij zit, is er genoeg ruimte om op de hele achterkant van de kaart te schrijven. Niet dat ik daar zo goed in ben… Hier een blog vol tikken, gaat me aardig af. Maar de juiste woorden vinden om een ander te steunen of troosten, daar ben ik niet zo goed in. Toch is het gebaar van zo’n goed uitgekozen kaartje vaak ook al genoeg.

De kaarten zijn via Bol.com te koop voor €8,99. Je krijgt dan vijf kaarten met envelop.

X-tien kaarten

Martine is ondanks haar EDS een bezig bijtje. Ze schrijft blogs onder de naam Welkom in de wereld van een kneus, heeft met een paar andere dames de stichting Facing EDS opgericht en ze schrijft dus ook nog gedichten die ze gebundeld in boekjes of los als kaarten verkoopt.

Deze kaarten zijn ook erg geschikt om te sturen aan iemand die chronisch ziek is, om hem of haar tot steun te zijn. Met de zwarte achtergrond en witte tekst geven ze een hele andere indruk dan de kaarten van A-typist. Hier draait het vooral om de tekst van het gedicht op de kaart en zijn hierdoor wel wat specifieker op iets gericht. Maar juist dan is het fijn als je zelf de woorden niet kunt bedenken, dat een ander dat al heeft gedaan.

Martine verkoopt haar kaarten via haar website X-tien voor €1,00 per stuk, zes voor €5,00 of negen voor €7,50. Ook dit zijn enkele kaarten, maar zonder envelop, wel adresregels op de kaart zelf.

Dit is geen gesponsord artikel, ik vind gewoon dat deze dames hele mooie en nuttige kaarten gecreëerd hebben. De link naar Bol is wel een affiliate link, wat wil zeggen dat ik een klein percentage krijg als je op die link klikt en daar iets koopt. Zonder dat het jou wat extra kost uiteraard.

De kaarten van A-typist heb ik gewonnen door een berichtje te retweeten en die van X-tien heb ik gekregen bij een gedichtenbundel die ik ooit bij haar gekocht heb.

/0 Reacties/door

Boek review ‘EDS: a Multidisciplinary Approach’

EDS a multidisciplinary approach ebook review

Via de Vereniging voor Ehlers Danlos Patiënten werd ik getipt dat er een ‘oud’ boek over EDS in een nieuw jasje is gestoken. In 2005 werd dit boek in het Nederlands uitgegeven. Inmiddels is er alweer een hoop gebeurd, nieuwe nosologie enzo. En dus is dit boek bijgewerkt en opnieuw uitgegeven, ook als gratis ebook. Alleen dit keer in het Engels, om een grotere groep te bereiken en zo nog meer bekendheid te geven aan het hoe en wat van EDS.

Ehlers-Danlos Syndrome: a Multidisciplinary Approach

Het boek is gratis te downloaden als ebook, of je kunt een hardcopy kopen voor €108. Dat is best een hoop geld, dus ik ging voor het ebook. Via de link naar IOS Press kun je het ebook downloaden door op de groene knop ‘Download complete PDF’ te klikken. Dat kan even duren, want het is best een aardig bestand met zo’n 370 pagina’s.

Al die pagina’s zijn opgedeeld in 24 hoofdstukken. Hier wordt onder andere ingegaan op:

  • Geschiedenis van EDS
  • Classificatie en nosologie
  • Testen en differentieel diagnoses
  • Verschillende syndromen binnen EDS
  • Complicaties bij EDS (orthopedisch, gastro-intestinaal, cardiologisch, neurologisch, enzovoort)
  • Ethiek en welzijn
  • Behandelingen/therapie

Bij deze (en meer) onderwerpen wordt verwezen naar onderzoeken waar de informatie vandaan komt en soms doorverwezen naar waar er meer informatie te vinden is. Er worden verschillende casussen beschreven om het geheel te illustreren. En over illustreren gesproken, er zitten ook een aantal foto’s bij. Geen suffe stockfoto’s, maar foto’s die behoorlijk duidelijk laten zien wat je bij EDS kunt tegenkomen.

Wel of geen aanrader?

Het boek is gericht op professionals, maar ook op patiënten die het gewend zijn om medische stukken te lezen. Ik vond het goed te volgen, maar lees wel vaker Engelstalige artikelen over EDS.

Vergeleken met het boek ‘Understanding hEDS and HSD‘ geven ze allebei gelijksoortige informatie. En ik ga ervan uit dat ook dit boek de meest recente en kloppende informatie bevat, het is niet voor niets herzien. Als je geld wil besparen, is het ebook ‘EDS: a Multidisciplinary Approach’ dan ook een goede keuze.

Zelf vind ik een gewoon boek wat prettiger in gebruik. Ik heb geen e-reader, dus zit op mijn laptop door al die pagina’s te scrollen en dat is gewoon niet zo praktisch. Zeker als je alleen maar een bepaald onderwerp wilt opzoeken, de inhoudsopgave is niet ‘klikbaar’.

Persoonlijk vind ik het geen aanrader om meteen van A tot Z door te lezen. Zeker niet als je nog maar net een diagnose hebt, of hiernaar op zoek bent. Het is goed om te beseffen dat alles wat beschreven wordt, niet per se bij iedereen met EDS voorkomt. Ja, EDS kan behoorlijk pittig zijn, sommige gevallen ernstiger dan anderen. Maar het hoeft niet bij iedereen zo te lopen.

Ook qua welzijn wordt er een behoorlijk pessimistisch beeld beschreven. Ook dat komt zeker wel voor bij mensen met EDS, maar zelf ervaar ik het gelukkig anders.

Maar om zo nu en dan wat informatie op te zoeken, is het zeker een aanrader om dit ebook te downloaden.

Heb jij dit ebook ook al gedownload of ben je dit van plan? Ik ben benieuwd wat jij ervan vindt!

/3 Reacties/door

Afkoelen in de Kunsthal

Kunsthal Viktor & Rolf

Tja, wat moet je toch met die ontzettend warme dagen? Gewoon lekker een ochtendje naar een museum! In de koelte van de airco naar mooie dingen kijken. En ik kreeg zowaar mijn twee dochters (van 11 en 15 jaar) mee.

Wat is er te zien in de Kunsthal?

De Kunsthal bestaat uit verschillende hallen waar steeds wisselende tentoonstellingen zijn. Die lopen niet allemaal gelijk op, dus voor de meest actuele info is het handig om even op de website van de Kunsthal te kijken. Ik ging vooral voor de tentoonstelling van Viktor&Rolf: Fashion Artists 25 years. Die had ik bij Dailyspoonie voorbij zien komen en aangezien mode wel iets is wat me interesseert, moest ik hier wel heen gaan. De laatste keer dat ik in de Kunsthal was, was er een tentoonstelling van Jean Paul Gaultier en die vond ik ook erg mooi om te zien.

Van de 25 jaar dat Viktor en Rolf een ontwerpduo zijn, zijn verschillende prachtige ontwerpen tentoongesteld. Ik vond vooral de ontwerpen samen met de miniversie op de porseleinen poppen erg indrukwekkend. Zoveel werk dat erin zit… En hoe blijft het ook zo zitten, met die happen uit de tule rokken?

Een andere grote tentoonstelling is die van All you can Art 3. Als je hier rondloopt, is het net of je in ateliers van kunstenaars bent. Er zijn mensen aan het werk en er ligt overal werk wat half af is en voorraden met materialen. Eén van de kunstenaars legde uit dat het de bedoeling was om ook zelf mee te doen. Hartstikke leuk idee, maar wij voelden ons niet heel erg geroepen. Misschien omdat het ook een beetje lastig te onderscheiden was wat nu wel echt een kunstwerk was en waar je als bezoeker een bijdrage aan mocht leveren.

all you can art 3 kunsthal 

Verder was er in een kleinere hal een fototentoonstelling Eli Dijkers – Chinese reis en De donkere kant van Dick Bruna, waarbij er allemaal boekomslagen van de pocketreeks de Zwarte Beertjes te zien waren.

Leuk voor kinderen?

Ik kan me nog herinneren dat ik vijf jaar geleden ook mijn meiden had meegenomen. Toen moest ik ze er regelmatig op wijzen dat ze er alleen naar mochten kijken en niet met hun handen aan mochten komen. Gelukkig snappen ze dat inmiddels een stuk beter en konden ze al het moois ook waarderen door er alleen naar te kijken.

Bij de tentoonstelling van Viktor&Rolf is er ook een klein atelier voor kinderen waar ze iets van papier kunnen maken. En daar lag ook een boek met allerlei tekenopdrachtjes gekoppeld aan hun ontwerpen. Of het er alleen ter inzage lag, of dat er ook in getekend mocht worden, was niet zo duidelijk. Maar wel een prachtig boek om kinderen (of eigenlijk ook wel volwassenen) lekker creatief bezig te laten zijn.

Ik denk dat Al you can art 3 ook erg leuk voor kinderen kan zijn. Maar toen wij er waren, was het vrij rustig en kwamen de verschillende hoeken niet erg uitnodigend over om er iets te gaan doen. Behalve bij de kunstenaar die ons aansprak dan. Maar verder waren niet alle kunstenaars aanwezig, of gingen ze helemaal op in hun werk en hadden geen aandacht voor ons.

Een fijne meevaller is trouwens dat kinderen tot en met 17 jaar gewoon gratis zijn! Dat vond ik toch wel bijzonder, zeker omdat het met tieners toch echt wel goed vol te houden is om er een poos rond te struinen.

viktor&rolf kunsthal  

Toegankelijkheid Kunsthal

We waren expres lekker vroeg gegaan, om de hitte een beetje voor te zijn. En ook in de hoop een plekje te hebben op één van de gehandicaptenparkeerplaatsen. En dat was gelukt. Er zijn beneden aan de Westzeedijk een aantal parkeerplaatsen, waaronder twee gehandicaptenparkeerplaatsen. Maar bovenaan de Westzeedijk zijn er nog twee, dan sta je alleen wel meteen naast de drukke weg. En uiteraard is er dan nog de parkeergarage Museumpark, maar dan moet je nog wel het park door om bij de Kunsthal te komen.

Er zijn in elke hal wel suppoosten die je de beste route kunnen wijzen. Of om een deur voor je te openen, zoals bij de tentoonstelling van Viktor&Rolf. Waarom die deur niet standaard open staat, vraag ik me wel af. Want andere bezoekers moeten dus een trappetje op en af om op hetzelfde punt uit te komen.

Verder kun je met de liften in bijna alle hallen komen. Alleen hal 6 niet, omdat die halverwege een schuine helling/trap zit. Met wat hulp zou je er wel kunnen komen, maar ik vond de helling iets te heftig om mijn kinderen hierbij te laten helpen met afremmen. En ik ben te eigenwijs om het aan een suppoost te vragen, maar denk dat die anders wel had willen helpen.

De tafels met glasplaat waaronder de Zwarte Beertjes boekomslagen lagen, waren vrij hoog. Ik kon het wel zien, maar zat vaak tegen de spiegeling van het licht te kijken.

Tot slot nog het invalidentoilet gebruikt en deze is wat mij betreft goedgekeurd hoor. De spiegel van vloer tot plafond valt enorm op. Je kunt dus fijn naar jezelf kijken als je je plasje doet.

Ik vond het een bijzonder geslaagd uitje met mijn meiden, die Kunsthal. Ben jij er weleens geweest?

/1 Reactie/door

Vakantie? Dan een kleurtje in mijn haar!

kleurtje in haar haarverf

Als zestienjarige liep ik al stage in het onderwijs. Dit was halverwege de jaren ’90 en ik weet zeker dat haarverf al flink wat eerder is uitgevonden. Alleen toen een kleuter op haar tekening een vrouw mooi paars haar had gegeven, kreeg ze van de juf de opmerking: ‘Nee joh, paars haar bestaat toch niet?! Begin maar overnieuw.’

Ik was in shock. Niet heel lang voordat ik daar stage liep, had ik nog plukken paars en rood in mijn haar. En het was toch echt wel echt.

Maar goed, de boodschap had ik begrepen: in het onderwijs moet je niet al te gek doen qua uiterlijk. Ook toen ik een aantal jaren later toch weer het onderwijs in ging, moest ik mijn lippiercing uit doen. Dat doe ik inmiddels alweer achttien jaar bijna dagelijks.

En daarmee is meteen de gewoonte begonnen om in de vakanties af en toe een leuk kleurtje in mijn haar te gooien.

Knalrood haar

Rood is voor mij de makkelijkste kleur. Eigenlijk vooral omdat het er zo snel uit is. Ik hou er namelijk niet zo van dat je het verven bij moet gaan houden. Met de hoeveelheid grijze haren die ik inmiddels heb, springen die er nog meer uit als ik uitgroei heb. En het rode is meestal al vervaagd voor je de uitgroei ziet.

Als ik al mijn haar verf, zoals hier op de eerste foto, laat ik het wel het liefst door een kapper doen. Dan weet ik zeker dat de achterkant er ook goed uitziet. Hier had ik niet alleen mijn haar knalrood geverfd, maar ook een deel van de zijkant flink kort geknipt. Net niet geschoren hoor, maar meer dan een centimeter was het niet. Ik vond het zelf wel leuk toen, maar was één van de weinigen, haha!

Onderkant een ander kleurtje

Een paar jaar geleden had ik de onderkant van mijn haar geblondeerd, zodat ik daar wat lekker gekke kleurtjes in kon doen. Voordeel hiervan is dat je de uitgroei niet ziet, omdat het andere haar eroverheen valt. En toen na de vakantie de kleur er nog niet uit was, ben ik er toch maar gewoon mee naar mijn werk gegaan. De meesten viel het niet eens op en van de anderen kreeg ik vooral positieve reacties.

Ik had mijn haar in laagjes en zo stak er net een laagje kleur aan de achterkant onderuit. Eigenlijk had ik al een beetje besloten dat ik mijn haar nooit meer ga blonderen, maar als ik deze foto’s terugzie, vind ik dit toch wel heel erg leuk. En omdat het maar een klein deel van mijn haar was, had ik toen niet zoveel last van dat droge touwhaar als nu.

Uitgroei in een ander kleurtje

In september had ik mijn haar geblondeerd (highlights was de bedoeling, maar uiteindelijk werd het iets meer dan dat). Toen iets van zilverblond erin, maar dat ging er al vrij snel uit. Zoveel blonderen ga ik echt nooit meer doen, het werd echt touw. En ik was dus enorm blij toen ik weer naar de kapper geweest was en er laagjes in had laten knippen.

Nu is het redelijk te doen om er met een borstel doorheen te gaan. Dus vond ik dat er ook wel weer een kleurtje in kon.

Rood met een beetje roze erdoor was afgelopen meivakantie. Het blauwgroenige een weekendje tussendoor. Dat had ik vooral voor mijn optreden op de Shimmy Shake gedaan, maar op de foto’s zie je daar niet veel van terug. En nu deze zomervakantie dus een beetje lila. En wie weet wat er nog komt, deze kleur blijft niet zo lang zitten en de vakantie duurt nog wel even.

Favoriete haarverf

Stargazer Azurblue (tweede foto) pakt wel echt alleen op geblondeerd haar, maar blijft dan best een poos zitten. En dan heb ik het natuurlijk niet over maanden, maar wel een paar weken. En eigenlijk vind ik de kleur ook erg mooi als het wat aan het vervagen is. Dan wordt het meer babyblauw.

Directions is toch wel mijn echte favoriet. Ook omdat het in een potje zit, zo kun je precies zien hoeveel je nog hebt en het gemakkelijk een volgende keer weer gebruiken. Op de derde foto heb ik alleen de kleur Cerise, op de vierde een mix van Cerise en Vermillion Red. Vermillion Red vond ik op zichzelf staand niet zo’n sprekende kleur. In mijn dochters (donkerblonde/bruine) haar stond het wel leuk en uiteindelijk heb ik het gemixt met Cerise (zie vierde foto) om de restjes in mijn eigen haar te kunnen gebruiken. Voordeel van Directions vind ik dat je niet per se geblondeerd haar hoeft te hebben. Natuurlijk is het effect wel anders op donkerder haar, maar zeker met de rode/paarse tinten is dat best mooi.

L’Oréal Colorista Washout Pastel Aqua (vijfde foto) kwam er om één of andere reden iets groeniger uit dan de bedoeling was. Maar nog steeds een mooie kleur. Deze houdt een paar wasbeurten en ik had verwacht dat je er dan na een weekendje niet zo heel veel meer van zou zien. Maar het was nog best zichtbaar toen ik ermee naar mijn werk ging.

L’Oréal Colorista Washout Pastel Purple (zesde foto) is een wat grijzige paars. Ook mooi, maar de kleur is na één keer wassen al een flink stuk grauwer dan wat je op de foto ziet.

Haarverf flops

Renbow Craxy Color Ice Mauve is wel een hele mooie kleur. Niet te opvallend, maar juist wat zilverachtig met een roze gloed. Alleen is dit echt na één keer wassen helemaal verdwenen. Misschien leuk als je net even iets anders wil uitproberen en er niet meteen een paar weken aan vast wil zitten.

L’Oréal Colorista Spray is maar voor één dan bedoeld, dus daar hoef je sowieso niet heel veel van te verwachten. Het maakt je haar echt heel droog. Ideaal als je je haar wil touperen en het niet erg vind als je kleding ook meteen onder de glitterspray zit. Misschien leuk voor een themafeestje ofzo? Maar niks voor mij dus. Ik wil mijn haar gewoon zoals altijd kunnen dragen en hier krijg je echt touwhaar van. En als je dan denkt: ik borstel het wel even glad, dan borstel je dus alles er weer uit.

 

Hieronder kun je zowel de tops als flops vinden qua haarverf. Maar zeker als je zelf nog geen favoriet hebt gevonden, is het wel een tip om af en toe bij je drogist te kijken wat er in de aanbieding is. Ik kocht mijn haarverf meestal wanneer het 1 + 1 gratis was. Alleen Directions kun je niet overal kopen, maar Haarimport heeft vaak ook een goede prijs hiervoor.

Welke kleur vind jij het leukst? Zou jij je haar ook weleens in zo’n kleurtje willen hebben?

In dit artikel is gebruik gemaakt van affiliate links. Daar merk jij verder niks van, maar mocht je op de linkjes klikken en in die webshop wat kopen, dan help je mij aan een paar centen.

/2 Reacties/door

LPRD leggings: een nieuwe favoriet?

LPRD leggings

Net zo goed als dat ik wel van een printje hou als het gaat om jurkjes, vind ik een printje op een sportlegging ook altijd wel gezellig staan. De sportleggings van H&M staan bij mij al een poos op nummer 1, maar nu kreeg ik een mooie van LPRD ter review aangeboden. Een mooie kans om ze eens te vergelijken.

Custom made LPRD leggings

De sportleggings van LPRD worden niet ergens ver weg in een fabriek gemaakt, maar gewoon in Amsterdam. En met de verschillende keuzemogelijkheden kunnen ze een legging voor jou helemaal naar wens maken. Met of zonder ritsvakje of bandje onder de enkel langs. Ik koos voor zonder, maar wel met een extra breed elastiek in de taille.

Wat alle leggings van LPRD met elkaar gemeen hebben, is de luipaardprint. Of nou ja, er is ook wel een zwarte effen variant. Maar verder dus een wat natuurgetrouwe luipaardprint, een fel roze/oranje en een donkerblauwe. De legging die ik mocht reviewen is de donkerblauwe: een midnight leopard print sportlegging.

En hoe leuk is dat, ze hebben een filmpje gemaakt van hoe ze mijn legging gemaakt hebben!

Verschil met de sportlegging van H&M

Zowel de sportlegging van LPRD als die van H&M heb ik in XL en bij beiden ben ik tevreden over de pasvorm. Ze sluiten mooi aan, zijn lang genoeg en de taille zit hoog genoeg. Wat dan wel de verschillen zijn?

  • Stof: die van H&M is wat dikker, stugger, matter. En die van LPRD is heel dun en behoorlijk glad. Er zit ook een kaartje bij waar nog meer eigenschappen van de stof op staan. Zoals dat het van gerecyclede vezels is gemaakt, UV bescherming biedt en tegen chloor en zonnecrème kan.
  • Tailleband: Bij LPRD heb ik voor een breed zwart elastiek gekozen, maar je hebt ook smaller elastiek. Bij de sportleggings van H&M bestaat de tailleband uit drie lagen stof (geen elastiek dus), waarvan er één wat steviger is. Op zich vind ik ze allebei wel fijn, maar mijn voorkeur gaat toch uit naar de wat zachtere tailleband van H&M.
  • Zakje: LPRD heeft de optie om op de achterkant een ritsvakje te plaatsen. H&M heeft een klein zakje aan de binnenkant van de legging aan de tailleband. Beiden gebruik ik niet, dus dan is het fijn dat die optie ook weggelaten kan worden bij LPRD.
  • Prijs: Voor duurzame, custom made leggings van goede kwaliteit betaal je uiteraard wat meer. LPRD vraagt €110 – €125 voor een sportlegging en H&M €19,95.

LPRD vs H&M sportlegging

Fietsen, dansen en fitnessen

Wanneer ik op mijn driewielligfiets rijd, draag ik eigenlijk altijd wel een legging. Ik heb het één keer gehad dat ik een gewone broek droeg, tussen de ketting kwam, mijn broek kapot en vies was en mijn ketting eraf lag.

Wat dat betreft is de sportlegging met midnight leopard print ideaal. Sowieso komt die tijdens het fietsen natuurlijk niet tegen de ketting aan. Maar mocht het bij het afstappen per ongeluk gebeuren, dan valt een vlekje meer niet op.

En de dunne stof is erg fijn bij het fietsen, zeker als de temperatuur wat oploopt. Je kan je warmte goed kwijt en hoeft niet bang te zijn dat je verbrandt door de zon.

Voor het dansen wat ik doe, is de stof misschien net iets te glad. Niet dat ik ermee uit mijn dansrolstoel glij, zo erg is het ook weer niet. Maar andere dansers moeten wel goed grip hebben op mijn benen. Ik kan me overigens wel voorstellen dat het gladde in je voordeel werkt als je veel over de grond rolt bij het dansen. Maar in mijn geval rol ik dus vooral met mijn wielen tijdens het dansen.

Maar behalve dat fietsen en dansen, gebruik ik de legging ook bij het fitnessen. En ook daar bevalt hij prima. Hij zakt niet af, knelt niet en ik kan alle bewegingen maken die nodig zijn op die fitnessapparaten.LPRD sportlegging midnight leopard driewielligfiets

Eindconclusie: wel of niet een nieuwe favoriet?

De kwaliteit van de stof en hoe de leggings in elkaar gezet zijn, vind ik dik in orde. Ik ben er ook erg over te spreken dat ze niet ergens in Bangladesh onder erbarmelijke arbeidsomstandigheden gemaakt worden. En het bedrijf heeft een hele specifieke keuze gemaakt in de verschillende modellen en stoffen die ze leveren. Je ziet in alles terug dat ze volledig achter hun product staan en dat vind ik mooi om te zien.

Maar of ik meer leggings van LPRD zou willen? Ik ben bang dat ik daarvoor iets te weinig van luipaardprintjes houd. Deze donkerblauwe vind ik erg leuk, maar daar hoef ik er niet een kast vol van te hebben. Ik vroeg me in eerste instantie ook af of er wel een markt voor was om alleen sportkleding met deze print aan te bieden. Maar toen ik in de sportschool eens om me heen keek, kwam ik daarop terug. Er zijn echt wel heel veel luipaardprintliefhebbers!

Mochten ze overstappen op andere soorten stoffen en prints, dan zou ik er zeker nog eens terugkomen!

Dit artikel is tot stand gekomen door middel van een samenwerking met LPRD. De legging heb ik gekregen ter review, maar dit heeft mijn mening verder niet beïnvloed.

/0 Reacties/door

Zelfhulpboeken: Ja dokter, nee dokter of not giving a fuck?

hulpboeken zelfhulpboeken ja dokter nee dokter de edele kunst van not giving a fuck

Zo af en toe lees ik nog weleens een boek. Om me te informeren of inspireren of om te ontspannen en mee te gaan in een verhaal. Zelfhulpboeken hebben een bepaalde aantrekkingskracht. Wil niet iedereen vooruit komen in het leven?

Maar juist in dat genre ligt er maar een flinterdunne grens tussen een geweldig boek en bagger. Alhoewel dat natuurlijk erg subjectief is. Deze twee boeken zijn volgens mijn subjectieve mening heel goed te doen!

Ja dokter, nee dokter

Hoe ik mijn weg vond in de zorg, door Anne-Marie de Ruiter

Een lekker klein, licht, vrolijk en fris boekje vol columns en tips vanuit de ervaringen van de schrijfster.

Elk hoofdstuk is op dezelfde manier opgebouwd. Onder het kopje ‘Zo ging het’ vertelt Anne-Marie over één van haar ervaringen in de zorg. Vervolgens vertelt ze ‘Met de kennis van nu’ wat haar inzichten of voornemens zijn en welke tips ze heeft met betrekking tot dit onderwerp. Die onderwerpen variëren van een bezoek aan de huisarts tot het geven van feedback aan een zorgverlener.

Tot slot staan er een aantal invulbladen waar je zelf mee aan de slag kunt.

De columns vond ik erg herkenbaar om te lezen. En al lezende loop je met Anne-Marie mee tot aan de diagnose, waarbij ik zoiets had van: zie je, ik wist het wel! Maar ongeacht naar welke diagnose jouw weg in de zorg loopt, denk ik dat het voor veel mensen herkenbaar geschreven is.

Ik zou het boek zeker aanraden aan mensen die nog aan het begin van hun traject staan. Zo handig dat de schrijfster al haar ervaringen en tips heeft beschreven, hoef je het wiel niet opnieuw uit te vinden. Maar ook voor de meer ervaren altijd-wat-mensen is het boek bruikbaar. Om weer even te focussen op een naderend bezoek aan een zorgverlener of om meer inzicht te krijgen in je eigen aanpak en die van een ander.

Deze review was al eerder (en iets uitgebreider) te lezen in het VED-magazine.

De edele kunst van not giving a fuck

De tegendraadse aanpak voor een goed leven, door Mark Manson

Misschien een teleurstelling, maar dit boek schrijft je niet voor om nergens meer een fuck om te geven. Nee, daar ga je je echt niet beter door voelen. Maar het is juist de kunst om keuzes te maken: waar geef je wel een fuck om? En de rest, dat is dus minder belangrijk.

Behalve over zijn eigen ervaringen schrijft Mark ook over bekende en minder bekende mensen. Welke keuzes zij maakten en waar dat toe leidde. En zo komen er verschillende thema’s langs. Geluk, worstelingen, uitzonderlijkheid, waarden, verantwoordelijkheid, overtuigingen, falen, nee zeggen, enzovoort.

Het komt er eigenlijk op neer dat wanneer je kiest waarvoor je wèl wil gaan, dat het de moeite waard is om voor te vechten.

Het boek leest lekker weg en ook hier zitten veel herkenbare stukken in. Waar ik me soms toch wel een beetje aan irriteerde, want dan dacht ik: ‘Hé, dat heb je helemaal niet zelf bedacht! Die theorie komt van een ander en dan mag je die best benoemen.’ Misschien is het dat ik een APA-tic heb opgelopen toen ik tijdens mijn studie alles netjes moest verwijzen. Niet dat ik vind dat alles maar volgens APA-normen verwezen moet worden, maar het is wel zo netjes om anderen te benoemen als je gebruik maakt van hun theorieën.

Maar beter goed gejat dan slecht verzonnen en ik moet toegeven dat hij alles mooi gecombineerd heeft tot één geheel. En waar je zeker wat aan hebt als je je wat bewuster wordt waar je wel of geen fuck om wil geven.

Zo’n boek schrijven, kan ik dat ook?

Deze twee boeken las ik toevallig vlak achter elkaar, eigenlijk alweer een poosje geleden. En na het lezen bleef ik er een beetje over door malen: zou het niet wat voor mij zijn, om zo’n soort boek te schrijven? Hier op mijn blog schrijf ik ook weleens over hoe ik het aanpak om met mijn EDS het beste uit het leven te halen. Vanuit mijn eigen ervaringen, adviezen van specialisten, maar ook vanuit theorieën die ik in mijn werk als docent pedagogiek tegen ben gekomen.

Zoals toen ik schreef over mijn acceptatieproces, wat te vergelijken is met een rouwproces. Of waar ik sta als het gaat om visies op diversiteit. En waarom 21e eeuwse vaardigheden niet alleen in het onderwijs, maar ook voor chronisch zieken belangrijk zijn.

En ik denk dat daar meer uit te halen is, dat ik meer te vertellen heb dan wat ik hier steeds in een kort blogartikel schrijf. Toen ik mijn hersenspinsels deelde met een aantal lotgenoten (al dan niet met EDS), kreeg ik er veel enthousiaste reacties op. Maar eerlijk gezegd is het daarna een beetje blijven liggen. Ik heb wel wat ideeën, maar heb weer even een schop onder mijn kont nodig om het weer op te pakken.

Dus, geef jij mij die schop onder mijn kont? Of denk jij dat er niemand zit te wachten op nòg zo’n zelfhulpboek?

En kende jij de twee boeken die ik hier noem al?

In dit artikel is gebruik gemaakt van affiliate links. Daar merk jij verder niks van, maar mocht je op de linkjes klikken en in die webshop wat kopen, dan help je mij aan een paar centen.

/4 Reacties/door

3x toffe Fitbit bandjes van AliExpress

fitbit bandje aliexpressMijn Fitbit heb ik nu bijna een jaar en eigenlijk doe ik ‘m alleen maar af bij het douchen en wanneer hij in de oplader zit. Ideaal om mijn slaappatroon in kaart te brengen, of mijn hartslag.

Het bandje wat erbij zat, is een paar maanden geleden kapot gegaan. Nu had ik gelukkig al eerder nieuwe bandjes besteld, alleen zal je net zien: duurt het een eeuwigheid voordat ze binnen zijn. Ach, zwart tape doet ook z’n werk en inmiddels heb ik nu wel drie bandjes om mee af te wisselen.

En, ik weet het, eigenlijk ben ik helemaal niet zo’n fan van AliExpress. Duurt allemaal veel te lang en ik wil liever eerst zien en voelen wat ik koop. Maar ik was er weer ingetrapt, ze zijn ook gewoon veel te goedkoop…

Overigens heb ik de Fitbit Alta HR, dat is wel iets om op te letten als je zelf Fitbitbandjes via AliExpress wil bestellen. Er zijn meerdere modellen en niet elk bandje past op elk model.

Paars siliconen Fitbitbandje

Toen ik dit paarse siliconen bandje bestelde, was de zwarte die ik al had nog niet kapot. Dus vandaar dat ik voor een kleurtje koos. Het bandje sluit net als een normaal horlogebandje en is vrij lang met veel gaatjes, dus geschikt voor verschillende maten.

Ze zijn er overigens in heel veel kleuren en kosten echt geen drol, rond de twee euro of zoiets. Dit bandje lijkt nog het meest op het originele bandje, alleen de sluiting heeft hier een metalen pinnetje.

Dit horlogebandje kwam van hetzelfde bedrijf als het zilverkleurige roestvrijstalen bandje en het duurde echt een eeuwigheid voor ze bezorgd werden. Volgens mij ruim twee maanden.

Roestvrijstalen Fitbitbandje

Van dit model zijn er vier verschillende kleuren: goud, zwart, zilver en iets van koperachtig. Ik koos voor het zilverkleurige roestvrijstalen bandje.

Ik moet eerlijk zeggen dat hij behoorlijk glimt. Misschien iets teveel voor mijn smaak, ik ben meer van het matte. Maar het is verder een prima horlogebandje.

Je krijgt er een apparaatje bij waarmee je een stukje uit het bandje kunt halen om ‘m in te korten. Dat werkt heel makkelijk, met dat apparaatje duw je het pinnetje eruit waarmee de schakels aan elkaar zitten.

Mijn favoriet: zwart roestvrijstalen Fitbitbandje met kettinkjes

Ik was zo blij toen deze als eerste bezorgd werd, het was precies wat ik wilde! Met die kettinkjes net iets anders dan anders, maar toch lekker stevig en degelijk, dit zwarte roestvrijstalen bandje.

Deze is gemakkelijk zelf in te korten door er een schakel tussenuit te halen. Dat kan zonder apparaatje of wat dan ook. Je kan ‘m wel al in een bepaalde maat bestellen: 15 of 18 centimeter. En net als het andere roestvrijstalen bandje is deze er in zilver, goud, zwart en koperkleur.

En eigenlijk draag ik dit bandje wel bijna elke dag. Heel soms wissel ik nog wel, bijvoorbeeld bij het sporten.

fitbitbandje aliexpress horlogebandje

Fitbit stinkt

Het schijnt zo te zijn dat mijn website nogal eens omhoog komt op de zoekwoorden ‘Fitbit stinkt’. Dat zal dan meer met de naam van mijn blog te maken hebben, maar misschien kan ik die naar een oplossing zoekende mensen een handje helpen.

Sommige bandjes zijn minder geschikt om mee te sporten of in te zweten, zoals een leren of metalen bandje. Dan kun je dus beter een plastic bandje dragen. Deze is makkelijker schoon te maken, alleen kun je beter geen zeep gebruiken, maar gewoon een vochtige doek.

Zelf zweet ik niet zo snel, dus ik draag eigenlijk bijna altijd mijn favoriete zwart metalen bandje. Ook bij het sporten of slapen. Maar beter zou zijn om dit af te wisselen. Horlogebandjes willen ook weleens schoongemaakt en gelucht worden.

In dit artikel is gebruik gemaakt van affiliate links. Daar merk jij verder niks van, maar mocht je op de linkjes klikken en in die webshop wat kopen, dan help je mij aan een paar centen.

/3 Reacties/door

Review: Hoe dansbaar is de BackBeat FIT 500?

backbeat fit 500 sportkoptelefoon

Zo nu en dan oefen ik thuis ook een beetje met dansen in mijn rolstoel. We boffen hier thuis met alle ruimte die we hier hebben. Dat dansen kan ik dus gewoon in de hal doen. Klein nadeel daarbij is dat er geen deur tussen de hal en woonkamer zit en ik soms zo voor wat geluidsoverlast zorg bij de rest van het gezin.

En dan kan ik wel mijn oordopjes in doen en mijn telefoon achter mijn rug proppen, maar echt ideaal is dat niet. Dus toen ik een draadloze sportkoptelefoon voorbij zag komen, was ik erg benieuwd of dit iets zou zijn.

Backbeat FIT 500

De Backbeat FIT 500 is dus die draadloze sportkoptelefoon, van het merk Plantronics. Enkele kenmerken hiervan:

  • Door een nanocoating is de Backbeat beschermd tegen zweet en vocht
  • Na één keer opladen gaat hij 18 uur mee
  • Draadloos bereik van 10 meter
  • Bediening op het oor
  • HD-spraak om telefoonoproepen te beantwoorden
  • 40 mm drivers

Wat de rest van het gezin ervan vond

Zodra het pakje bezorgd was, werd het al ingepikt door man en kinderen. Ik kreeg nog niet eens de kans om ‘m eerst zelf uit te proberen.

Als eerst testte mijn man het geluid en bereik terwijl hij aan het koken was. Hij is een stuk kritischer dan ik als het gaat om goed geluid. Maar goedgekeurd wat dat betreft, hij was erg positief over de geluidskwaliteit. En terwijl zijn telefoon in de keuken lag, liep hij even heen en weer naar boven. Met alleen een kleine hapering op de trap, deed de koptelefoon het ook gewoon boven. Nu scheelt het misschien dat we houten vloeren hebben, maar toch.

De kinderen hebben vervolgens alle knopjes uitgeprobeerd. En toen ik ‘m eindelijk kreeg, deed alles het nog steeds.

Op de sportschool

Heerlijk om gewoon naar je eigen muziek te kunnen luisteren op de sportschool! Een ander fijn punt is dat je geen last hebt van snoertjes die in de weg zitten.

Tijdens het fitnessen ben ik toch al erg op mezelf en met deze sportkoptelefoon kan ik me nog meer afsluiten, haha! Alleen wel even opletten dat ik niet mee ga zingen of dansen dan…

Nu ben ik niet zo’n fanatieke sporter dat ik veel zweet tijdens het sporten. Ik heb dus niet echt kunnen zien wat dat met de koptelefoon doet. Wat me wel opviel, is dat mijn oren erg warm werden van het dragen. Maar het knelt verder niet en zakt ook niet af tijdens het sporten.

Tijdens het fietsen

Op de fiets zette ik het geluid in eerste instantie wat zachter, omdat ik toch ook het geluid van de omgeving wil kunnen blijven horen. Maar de muziek werd daardoor al snel overstemd door de wind. Ik snap niet zo goed hoe dat werkt, want het waaide niet eens zo hard. Maar met koptelefoon op, klinkt de wind meteen een stuk harder. Dus dan maar het volume ook wat harder.

Wat me verder opviel, is dat de hobbels in de weg door dreunen in de koptelefoon. Op een geasfalteerde weg merk je daar niets van, maar een doodgewone straat met klinkers maakt het luisteren minder prettig.

En dan de danstest!

Dat is uiteindelijk waar ik deze sportkoptelefoon graag voor wilde uitproberen. Het zou super zijn als het zou werken.

Maar… dat doet het dus niet.

Tijdens het dansen gaat mijn hoofd alle kanten op. En vooral als mijn hoofd naar beneden gaat, zakt de koptelefoon af. Of als ik met mijn hoofd zwaai, dan zwaait hij gewoon van mijn hoofd af.

Niet heel handig dus, want ik wil graag voluit kunnen dansen, niet dat ik me in moet houden.

Conclusie

De BackBeat FIT 500 is erg geschikt voor:

  • Koken of andere huishoudelijke activiteiten
  • Sporten in de sportschool
  • Naaien/hobbyen

Maar hij is minder geschikt voor:

  • Fietsen
  • Dansen

Voor een dansbare koptelefoon of oordopjes, kijk ik dus nog even verder. Maar verder is het een prima ding wat ik nog met veel plezier ga gebruiken!

Overigens heeft Plantronics nog een ander model wat waarschijnlijk beter zou matchen met mijn wensen: de BackBeat FIT 300. Dit zijn draadloze oordopjes die je ook nog vast kunt zetten met een klemmetje aan je kleding. Lijkt mij helemaal ideaal!

Dit artikel is tot stand gekomen door middel van een samenwerking. Het product heb ik gratis toegezonden gekregen om te reviewen, dit heeft mijn mening verder niet beïnvloed.

/0 Reacties/door

Pimp my wheelchair: AliExpress-style

spokes covers aliexpres

Deze titel heeft alles waar ik een hekel aan heb en toch maak ik me er schuldig aan. Ik heb een hekel aan het onnodig gebruik van Engels. En ik heb een hekel aan goedkope webshops die ervoor zorgen dat mensen steeds minder in de winkels gaan kopen.

Maar als ik als titel had gekozen: Mijn rolstoel opgeleukt met prullaria gemaakt door slecht betaalde werknemers, hadden er vast een stuk minder doorgeklikt.

Spoke skins

Deze spoke skins (hoesjes voor om je spaken) gaan per set van 72. Aan één set zou ik net niet genoeg hebben, dus heb ik er maar een zwarte en witte set gekocht. Kan ik wat over is misschien voor mijn dansrolstoel of fiets gebruiken.

Van alles wat ik besteld had, was dit het snelst binnen, binnen tien dagen. Het is even een klus om ze om de spaken te krijgen, zeker daar waar de spaken elkaar kruisen. Maar het ziet er in ieder geval een stuk frisser uit zo. Ik denk dat ik de hoesjes om mijn zijschotten erop aan ga passen, wordt het een nog mooier geheel.

Valve caps

Ja, ik blijf consequent met die Engelse termen. Maar valve caps zijn dus gewoon ventieldopjes. De banden van mijn rolstoel hebben (zoals de meeste rolstoelbanden) een autoventiel. De helft van de fietsen hier in huis hebben trouwens ook een autoventiel, dus daar kunnen we ze ook voor gebruiken.

Ik had hiervoor hele schattige rode pepertjes als ventieldopjes. Nu koos ik voor dobbelsteentjes, in het zwart, zodat ze mooi matchen met de spaken. Je hebt ook leuke doodskoppen, biljartballen, oogballen, handgranaten, smileys, enzovoort.

Ze komen per vier, aangezien ze eigenlijk voor een auto bedoeld zijn. En ongeveer binnen twee weken waren ze in huis.

Eenmaal bezorgd, was ik erg tevreden over de kwaliteit. Het zijn gewoon mooie dopjes voor erg weinig geld. En doordat het dobbelstenen zijn, zijn ze gemakkelijk op het ventiel te draaien.

fietstasje aliexpress rolstoelSaddle bag

Ken je die dure tassen die zo mooi aan je rolstoel vastgemaakt kunnen worden? Prachtig, maar ontzettend duur. Dit is een eenvoudige fietstas die gemaakt is om aan het zadel te hangen.

En hij is zo goedkoop, omdat de kwaliteit gewoon bagger is. Om de rits open te krijgen, heb ik allebei mijn handen nodig. Ben dan toch benieuwd hoe fietsers dat doen, die kunnen niet eens zien wat ze doen als het tasje onder het zadel hangt.

Er zouden een telefoon en sleutels in moeten passen, maar dat is wel heel krap. De telefoon vervormt het tasje, waardoor de rits nog lastiger open gaat. Bij mij ging de rits zelfs kapot. Dit kon ik wel weer maken, maar het was wel even klungelen.

Omdat het tasje gemaakt is voor onder een zadel, is het even uitvogelen hoe je het aan je rolstoel kunt vastmaken. Dat gaat op zich wel, er zijn drie klittenbandjes welke je daarvoor kunt gebruiken. Hij hangt dan wel iets scheef.

Geen aanrader dus, maar gelukkig had ik alles bij elkaar niet zoveel uitgegeven, dus nog geen man overboord. Het duurde trouwens vrij lang voordat deze bezorgd was, ik denk een week of vier.

Stroller hooks

Deze haakjes aan klittenband zijn voor kinderwagens, maar leken mij ideaal om een tas onder mijn rolstoel op te hangen.

Alleen zijn deze dus nog niet bezorgd, ze liggen nog ergens op een vliegveld in China te wachten. Maar ik was het wachten zo beu, ik wilde nu dan maar eens dit artikel afmaken. Waarschijnlijk ga ik er zelf nog een tasje bij maken, dus die zul je vanzelf wel een keer hier voorbij zien komen.

*Edit* Zal je net zien… is het bericht al geplaatst en komen net die haakjes binnen met de post. Zie Instagram voor een fotootje!

Conclusie

Man, wat is dat bestellen via AliExpress irritant. Als ik iets bestel, wil ik het gewoon dezelfde week in huis hebben. Ik geloof niet dat dit voor mij voor herhaling vatbaar is.

Op zich ben ik met de ventieldopjes en hoesjes voor de spaken wel tevreden. En het was goedkoop, in totaal was ik nog geen €15 kwijt. Het is dus geen complete miskoop. Maar ik had het liever in een winkel gekocht, waar je het eerst kunt zien en voelen en dan meteen mee kunt nemen.

In dit artikel is gebruik gemaakt van affiliate links. Daar merk jij verder niks van, maar mocht je op de linkjes klikken en in die webshop wat kopen, dan help je mij aan een paar centen.

/1 Reactie/door

Hoogste uitkijkpunt als dieptepunt van een Rotterdams dagje uit

De laatste dag van de kerstvakantie was toevallig ook de verjaardag van onze jongste dochter. Ook al vierden we het de dag erna, we wilden toch even wat gezelligs doen met het gezin. Er was een ijsbaan in het Park bij de Euromast, wat ons leuk leek te combineren met een bezoekje aan die toren.

Park bij de EuromastPark bij de Euromast

We zijn wel vaker in het Park bij de Euromast geweest, maar dan kwamen we van een andere kant. Dit keer parkeerden we bij de Euromast zelf en liepen we vanaf daar het park in. Ja, liepen inderdaad. Ook ik moest een stuk te voet afleggen, want de brug die over de weg heen gaat, eindigt in een steile trap. En daarna was er de keuze tussen weer een trap, of een modderige helling. Aangezien ik niet met mijn neus in de blubber wilde eindigen, koos ik voor de trap.

Het was ook wel een hele druilerige dag die we uitgekozen hadden en in die week had het behoorlijk gewaaid. Takken en blubber verbaasden me dan ook niet. Wat me wel verbaasde, was een stuk geasfalteerd pad waar de wortels van de bomen zover naar boven kwamen, dat ik er onmogelijk met mijn rolstoel overheen kon. Weer een stukje lopen dus. Apart om dit verschil te zien met de andere kant van het park, wat een stuk beter begaanbaar is.

schaatsen EuromastSchaatsen onder de Euromast

Inmiddels zal de schaatsbaan alweer afgebroken zijn, maar vorige week stond er dus een gezellige ronde schaatsbaan in het park. Na de weg ernaartoe had ik geen hoge verwachtingen wat betreft de toegankelijkheid, maar dat hadden ze wel netjes geregeld. Ik hoefde in ieder geval niet in de regen of in het gras te staan.

Voor mijn kinderen was het misschien wel een minpuntje dat de schaatsbaan niet helemaal overdekt was en er plassen water op het ijs lagen. Daar hadden we niet echt rekening mee gehouden wat betreft kleding, dus na één keer vallen in een plas was het schaatsen wel klaar.

De sfeer was erg gezellig. Je zag gezinnen vanuit alle hoeken van Rotterdam en allemaal kwamen ze er om plezier te maken. Het personeel had het ook duidelijk naar hun zin. En dat alles maakte het voor mij een stuk aangenamer om langs de kant in de kou te wachten tot mijn man en kinderen uit geschaatst waren.

Uitzicht Euromast

En dan wat een hoogtepunt had moeten worden…

Voor mij was het ruim vijfentwintig jaar geleden dat ik in de Euromast was geweest en onze kinderen waren er nog nooit geweest. Het leek ons dus een mooie afsluiter om Rotterdam dan eens van bovenaf te bekijken.

Dus we sloten aan in de rij bij de kassa. Om vervolgens afgesnauwd te worden door een dame achter de kassa: ‘Jullie staan allemaal bij de uitgang. Zo worden jullie niet geholpen.’ Eenmaal bij de kassa, viel het de kassière bij het betalen pas op dat ik in een rolstoel zat en ratelde ze een rijtje op waar ik wel of niet kon komen en hoe. Ik kreeg wel €1,25 korting, omdat ik niet in de Euroscoop kon.

Zoals je op de foto’s ziet, was het echt een grauwe dag. Toch was het uitzicht prachtig om te zien. Ik ken aardig de weg in Rotterdam en dan is het leuk om zo alles van bovenaf te herkennen. Mijn man en dochter wilden met de Euroscoop helemaal omhoog, dus klommen ze de spekgladde trap op om in de rij te wachten. Na zo’n twintig minuten kwamen ze weer terug: er was een storing waardoor de Euroscoop niet naar boven ging.

Euromast… werd een dieptepunt

Eenmaal weer beneden konden we net als de andere teleurgestelde bezoekers òf een deel van het entreegeld terugkrijgen òf een vrijkaartje. We kozen voor een vrijkaartje, zodat de kinderen toch nog een keer echt vanaf het hoogste punt Rotterdam en omstreken kunnen zien. Maar: ‘Voor deze ene keer krijgen jullie vier vrijkaartjes. Maar eigenlijk had u die korting al gehad omdat u met rolstoel toch al niet in de Euroscoop kunt.’

Ja tuurlijk. Ik tel toch al niet meer mee. Ik neem wel genoegen met in de auto wachten tot de rest van mijn gezin terug is van een leuk uitje.

EuromastZo jammer dat zo’n troela niet snapt dat ik al genoeg inlever bij een dagje uit. Ik heb het er heus wel voor over om een belachelijk bedrag neer te leggen om vanaf de zijlijn mijn gezin te zien genieten. Zolang ik ze maar kan zien en mee kan genieten van de sfeer. Maar met zo’n opmerking is het net of ik er niet toe doe. Echt een domper op een leuke dag uit.

Maar goed, wie weet hadden de dames achter de kassa gewoon hun dag niet. Of hadden ze hun training sociale vaardigheden nog niet afgerond. De Euromast gaat nog een keer in de herkansing. Hopelijk heeft het personeel die dag wel door dat niet iedereen alleen maar komt om die toeristische trekpleister alleen maar af te vinken van een lijstje, maar mensen soms ook gewoon een leuke ervaring willen delen met elkaar als gezin.

/2 Reacties/door