EDS

Week van de pijn – Hoe ziet mijn dag eruit?

IMG_20150917_121225
Twee vliegen in één klap: èn ik kan dag 21 van het lijstje afstrepen voor de 30 Day Blog Challenge van Hare Maristeit èn ik draag mijn steentje bij aan het onder de aandacht brengen van de Week van de Pijn. Want die twee hebben alles met elkaar te maken. Hoe mijn dag eruit ziet, is altijd afhankelijk van de pijn die ik heb. Die pijn is er elke dag, maar de mate ervan is wisselend, zoals ik al eens schreef toen ik uitlegde hoe mijn pijnschaal eruit ziet.

Sinds de start van dit schooljaar zijn mijn werkdagen gewijzigd. In plaats van drie hele dagen werk ik nu twee hele en twee halve dagen. Dat heeft enerzijds met mijn nieuwe taak op mijn werk te maken, maar aan de andere kant wilde ik ontdekken of dit voor mij zou werken, of ik de dagen dan beter volhoud. Dus leek het me een goed idee om zo’n dag in kaart te brengen waar ik alleen maar de ochtend werk.

Vrijdagochtend: aan het werk!

Om kwart over zes gaat de wekker. Niet dat ik ‘m nodig heb, ik word altijd minstens een uur daarvoor al wakker van de pijn. ’s Nachts slaap ik met braces om mijn enkels en pols, als ik dit niet doe, gaan die gewrichten scheef hangen en kan ik door de pijn niet meer slapen. Met braces slaap ik zo’n twee a drie uur langer, maar toch word ik nog wakker van de pijn. Inmiddels ben ik zo gewend aan die kolossale dingen, dat ik er in mijn slaap mee op mijn zij draai. En dan drukt het plastic zo in mijn voet, dat het pijn gaat doen en ik er wakker van word. Dan maar weer uit die dingen.

Maar op zich kom ik aan voldoende rust zo. Zodra de wekker gaat, stap ik onder de douche, kleed ik me aan en ruim nog wat was op, voordat ik mijn jongste dochter wakker maak. Beneden maak ik vast mijn havermoutpap klaar en terwijl die afkoelt, scroll ik op de bank wat blogs door en Facebook. Om zeven uur zijn allebei mijn dochters beneden, worden tassen ingepakt, boterhammen gesmeerd en ontbijten we samen aan tafel. Mijn meiden zorgen zelf voor hun eigen eten en spullen, mij kost dat teveel pijn. Ik heb wel ooit een aangepast (gehoekt) mes aangeschaft, in de hoop dat het dan minder pijn doet om een boterham te smeren en te snijden, maar dat werkte niet. Het vasthouden van de boterham deed me meer pijn dan het snijden en om overal nou maar aangepast keukengerei voor aan te schaffen… dan maar pap.

Voordat we op de scooter stappen om naar de bso te gaan, zorg ik dat de vaatwasser uit- en ingeruimd is. En het eerste wat ik doe als ik om tien voor acht de docentenkamer binnenstap, is even een kopje thee nemen. Bijkomen van alle handelingen die ik al achter de rug heb en even omschakelen naar wat nog gaat komen.

Op vrijdag heb ik geen lessen, maar ben ik alleen met examenzaken bezig. Daar heb ik een apart kamertje voor, waar mijn trippelstoel ook staat. En met de nieuwe vloer die we hebben, is dit ideaal: ik hoef niet op te staan om iets in een kast op te zoeken, kan er gewoon trippelend op mijn stoel heen. De ochtend vliegt voorbij, ik loop nog wat heen en weer om aan collega’s te vragen en dan is het alweer tijd om naar huis te gaan.

Vrijdagmiddag: mama Jacq in de weer

Mijn jongste komt alleen naar huis, we lunchen samen relaxt op de bank. Zo kan ik meteen bijkomen van mijn ochtendje werken waar ik al genoeg rechtop heb gezeten. Op zich is een ochtend goed te doen qua pijn. Ik heb wel wat last van mijn rug en enkels, maar nog genoeg energie om na de lunch lopend even de stad in te gaan. Met mijn dochter heb ik afgesproken dat ik even een cadeautje zou kopen voor het feestje vanmiddag (waar ze gisteren pas voor uitgenodigd was). Na schooltijd wacht ik haar dan bij school op met dat cadeautje om haar naar het feestje te brengen.

Het lopend de stad in gaan heb ik wat overschat, ook al heb ik mijn wandelstok bij me. Het is maar tien minuten lopen en ik heb nog een afspraak bij de opticien, waar ik dan wel even uit kan rusten. Maar net twee straten verder krijg ik al veel last van mijn heup en enkels van het lopen. Teruggaan zou zonde zijn van de tijd, dus ik loop maar door. Zal je net zien dat de opticien in twee minuten klaar is… daar gaat mijn rustmomentje.

Eenmaal thuis moet ik echt even platliggen, alles doet zo’n pijn. En ik blijf liggen tot het bijna tijd is om naar school te gaan. Nog even snel een maaltijdsalade voor vanavond in elkaar flansen en ik ga met mijn eigenwijze kop weer lopend richting school. Ook dit is maar een stukje van vijf minuten en bij school kan ik meteen weer op een bankje gaan zitten. Maar eigenlijk is het teveel, zeker omdat ik ook nog langs dat feestje moet. Dochterlief eenmaal afgezet met cadeautje en al, loop ik weer naar huis waar ik de bank opzoek. Mijn oudste dochter komt thuis en is terwijl zij haar huiswerk maakt aan de eettafel, kletsen we wat terwijl ik op de bank blijf liggen.

Na een half uurtje is de pijn weer wat weggezakt en ga ik nog even achter mijn laptop aan mijn blog werken tot het etenstijd is. Ik zit daarbij in de gekste houdingen in mijn bureaustoel en wissel ze continu af, omdat mijn heup en rug al snel pijn gaan doen. Misschien toch eens een fatsoenlijke stoel hier thuis aanschaffen.

Vrijdagavond: in de chillmodus

Aan het eten hoef ik gelukkig niks meer te doen, dat is opscheppen en naar binnen werken. Als toetje loop ik met mijn oudste dochter even naar de ijssalon. Ik doe alles voor ijs, dus ook mezelf martelen met het heen en weer lopen. Thuis heb ik weer een half uurtje de tijd om te liggen voordat ik mijn jongste dochter op kan halen bij het feestje. Lopend, want het is maar een klein stukje en ik heb me nou eenmaal voorgenomen om die kleine stukjes te blijven lopen.

De rest van de avond is het bankhangtijd. Lekker een filmpje aan met de meiden. Ik merk nu pas hoeveel ik mijn enkels overbelast heb met al dat lopen. Ondertussen word ik gefeliciteerd door mijn telefoon die aangeeft dat ik nog nooit zoveel gelopen heb op een dag, wel een kilometer of zeven. Wat een grapjas, die telefoon. Hij heeft mijn scooterritjes meegerekend, het zal bij elkaar opgeteld hooguit drie kilometer zijn geweest.

Het traplopen ’s avonds probeer ik zoveel mogelijk te beperken. Mijn jongste breng ik nog wel naar bed en ik hang meteen de was nog even op, zodat ik niet alleen maar die trap op en af hoef voor een kus. Mijn oudste krijgt haar kus beneden als de film is afgelopen. Niet heel lang erna ga ik ook naar boven en naar bed. Ik trek mijn braces weer braaf aan en neem me voor om voortaan eerder mijn fiets of rolstoel te pakken, want ook met braces blijf ik de pijn in mijn enkels voelen.

Salamitechniek

Al is dit wel een behoorlijk volle dag en ben ik met al dat lopen best wat over mijn grens gegaan, toch helpt het mij om die salamitechniek dan toe te passen: inspanning afwisselen met ontspanning. Sowieso hou ik stukken meer energie over na een halve dag werken (anders had ik het ook niet in mijn hoofd gehaald om steeds te gaan lopen). Maar door steeds even te gaan liggen of rusten na het lopen of werken, trekt de pijn weer wat weg en komt er weer wat energie voor terug.

Alleen dat afstemmen van die techniek op wat mijn lijf daadwerkelijk aankan en dit steeds weer bijstellen, daar moet ik nog een beetje in bijschaven…

De Week van de Pijn is van 26 september t/m 1 oktober 2016. Hierbij is het streven meer (h)erkenning te krijgen voor chronische pijn, meer kennis over deze meest voorkomende, maar minst begrepen klacht en meer samenwerking bij pijnbestrijding.

8 Comments

  • Weet amper wat ik moet zeggen. Kan wel zeggen, wat knap of wat heftig, maar het drukt allemaal niet uit wat ik nu precies bedoel. Ik heb respect voor je hoe je dit allemaal doet en met elkaar weet te combineren.

    • Dankjewel. Ach, ieder huisje heeft zo zijn kruisje en dat respect is wederzijds 😉

  • Jeetje Jacqueline, je kunt weten dat iemand pijn heeft maar het zo beschreven zien, maakt het nog veel concreter. En al zal het voor je gevoel misschien niet anders kunnen, maar wat ben je een doorzetter!

    • Dankjewel.
      Ik dacht altijd dat ik best open was over mijn pijn en beperkingen, maar heb meer reacties op dit blog gehad als die van jou. En dat terwijl dit juist voor mijn gevoel best een goede dag was, haha.
      Zo zie je maar dat die week van de pijn best nuttig is.

      • Denk dat mensen het wel lezen maar dit is misschien concreter. In elk geval knap beschreven en inderdaad die week is zeker ergens goed voor.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.