Begin april meldde ik me ziek op mijn werk. Dat viel best tegen en nog steeds eigenlijk wel. Het is weer hetzelfde liedje als voorheen: alles en iedereen gaat door, zonder mij. Ik sta stil.
Werk gaat door, ik sta stil
Inmiddels is de eerste examenvergadering al geweest, sommige studenten weten dus al dat ze geslaagd zijn. Normaal ben ik één van de eersten die dat weet, maar nu heb ik nog niet eens gekeken in het systeem hoe mijn studenten ervoor staan.
De voorbereidingen voor het nieuwe schooljaar zijn in volle gang. De werkverdeling is vast al grotendeels gemaakt. En ik sta er niet op.
Op Twitter wordt er druk gediscussieerd over mijn ROC, wat volgens een interview in het AD volgend schooljaar vrolijk doorgaat met online lessen. Hier zou ik dolgraag over mee willen praten, ook met collega’s. Maar wat weet ik er nou van? Niet meer dan een mailtje in mijn mailbox die ik nog maar één keer per maand open. Bij de laatste keer dat ik mijn mail opende, kwam ik iets tegen over bijscholing wat me wel interessant leek. Maar kan dat eigenlijk wel? Bijscholing volgen als je ziek thuis zit?
Ook zie ik de ene na de andere nieuwe toepassing voor MS Teams voorbijkomen. Dat was iets wat ik voorheen altijd bijhield, zodat ik niet voor verrassingen zou komen te staan bij online gesprekken, overleggen of lessen. Ik denk dat ik er nu zowat opnieuw voor ingewerkt moet worden.
Thuis gaat door, ik sta stil
Onze oudste dochter is 18 geworden. Dat is nogal wat. Niet alleen de regeldingen die er dan bij komen kijken, ook is ze zelf gewoon toe aan meer. Meer vrijheid vooral en daarin neemt ze soms hele volwassen stappen en soms hele puberachtige stappen. Hier kan ik wel van genieten hoor. Ze komt nu in een leeftijdsfase waar ik al 17 jaar mee werk en ze is heerlijk eigenzinnig, precies volgens het boekje.
En al is onze jongste een stuk jonger, samen met hun nichtjes hebben ze een gezellig clubje vrienden dat nu steeds vaker over de vloer komt.
En ik? Ik kom ongeveer pas mijn bed uit als ze naar school gaan en lig alweer op de bank als ze thuiskomen. Behalve de wasmachine of vaatwasser aanzetten, doe ik niet veel in huis. Een beetje suf voor de tv hangen en het binnenkomen en vertrekken van mensen van een afstandje bekijken. Hoi. Doei.
Er gebeurt heus nog wel wat!
Ok, ok, ik zit hier nou wel een beetje dramatisch te doen met mijn zelfmedelijden, maar zo erg is het ook weer niet. Ik zou toch niet willen hebben dat alles tegelijk met mij stil komt te staan. Dat zou pas raar zijn. En al zijn het maar kleine beetjes tegelijk, bij elkaar opgeteld heb ik toch wel een aardige bijdrage geleverd aan verschillende dingen.
Al voor ik me ziek meldde, was ik geïnterviewd voor een project van Maas Theater en Dans: LIJF010. Ik ben dus één van de portretten die deze maand nog te zien is tijdens de kunstwandeling door Delfshaven. Het is echt een supermooi project geworden, waar je ook al wat van kunt zien in deze trailer:
Via Iederin en Zorgeloos naar school zit ik in meedenkgroepen/werkgroepen gericht op studenten met een beperking of chronische aandoening in het mbo. Dat is maar één keer in de zoveel weken, dan hebben we een online overleg van één of twee uur. Voor mij nu goed te doen met mijn verder lege dagen en hopelijk hebben ze ook wat aan mijn bijdrage daar.
Verder gaat het dansen gewoon door. We zijn bezig met een dansfilm met als thema de stad. De première hiervan is tijdens Spot On op 27 juli. Hier kunnen andere kunstenaars ook nog filmmateriaal insturen binnen datzelfde thema.
Dat er door corona nu al zo’n poos geen optredens zijn geweest bij festivals enzo, vind ik wel jammer. Af en toe komt er op mijn Facebook weer een herinnering naar boven en dan mis ik dat wel, dat optreden met Misiconi. Aan de andere kant heb ik geen idee of ik het fysiek nu wel zou trekken. Een optreden zelf duurt dan misschien niet zo lang, maar het vooraf extra oefenen, het reizen en voorbereiden op de dag zelf kost toch ook een hoop inspanning.
En verder houd ik me wel bezig met nieuwe technieken en patronen ontdekken op naaigebied. Met het uitvogelen van hoe ik met een beamer de naaipatronen direct op de stof kon projecteren, kwam ik weer nieuwe naaipatronen tegen waar ik mee aan de slag wilde. Zoals de laatste jurk die ik hier op mijn blog liet zien. En ik ben bezig met een bh, maar of die zo geslaagd gaat worden om hier te laten zien, weet ik nog niet.
Heel herkenbaar alles gaat door en zelf sta je stil.. op de kleine dingen na
Sterkte
Ik kan me je gevoelens wel zo ongeveer voorstellen. Het kost gewoon heel veel tijd en experimenteren om die verrekte balans te vinden tussen belasting en belastbaarheid. En daarbij vond ik het het nog het lastigste om voor die uren belasting bezigheden te vinden die dan ook nog een beetje voldoening opleveren. Omdat je nou eenmaal niet ’tijd zat’ hebt, zul je voortdurend moeten afwegen: wat wel en wat niet? In de loop van de tijd merkte ik, dat het mezelf ook zeker iets opleverde als ik mezelf bleef uitdagen. Dus niet altijd alleen maar dingen doen, die je volledig beheerst, maar ook regelmatig eens wat nieuws aanpakken. Daardoor voelt rust ook gewoon weer wat meer als ‘verdiend’. Vakantie is tenslotte ook leuker bij de gratie van hard werken. Maar o, wat is het lastig om die balans te vinden! Zeker met een aandoening die zich niet stabiel uit, maar zich liefst manifesteert met pieken en dalen.
Luister vooral goed naar je eigen lichaam. Want daar woont een mooi mens in.
Dankjewel!
Ja, ik heb ook echt wel wat uitdaging nodig. Ben nu nog wat ongeduldig in het vinden van een weg hierin. Komt vast goed. Ooit.