Nieuwe fietsavonturen, nu mèt trapondersteuning

Sinds vorige week heb ik een nieuwe update aan mijn driewielligfiets hangen: een motortje voor trapondersteuning. En dat werd ook wel een keer tijd. Want ik kreeg steeds meer moeite met het halen van mijn gemiddelde snelheid van 10 kilometer per uur. Na een fietstochtje liep ik vervolgens wekenlang met knettersuiker in mijn knieën. Dat leek me toch ook niet zo verstandig.

Driewielligfiets via WMO…

Mijn driewielligfiets kreeg ik in 2014 via de WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning). Tegen mij was in eerste instantie verteld dat ik de fiets binnen een paar jaar via een eigen bijdrage terug moest betalen. Na een rekensommetje had ik al bedacht dat trapondersteuning erbij een flinke aanslag zou zijn op onze maandelijkse lasten. En ik had toen nog wel de hoop dat ik het fietsen op zou kunnen bouwen, als ik maar de juiste fiets had.

Net als de WMO-consulent had ik niet zo goed opgelet. Want toen ik de fiets eenmaal kreeg, stond er zwart op wit dat ik de fiets in eigendom kreeg, dus zonder eigen bijdrage. De kosten voor onderhoud kwamen dan wel voor mijn eigen rekening. Maar dat was niets vergeleken bij de eigen bijdrage die ik dacht te moeten betalen.

Dat ik de fiets kreeg en niet een scootmobiel, is overigens te danken aan de WMO-consulent. Zijn baas had me liever een scootmobiel uit het depot gegeven, want dat is natuurlijk goedkoper. Een argument voor de fiets was ook om mijn (toen nog jonge) kinderen beter te kunnen ondersteunen bij het verkeersveilig maken op de fiets.

… trapondersteuning niet via WMO

Maar goed, inmiddels zijn we zeven jaar verder en de wetgeving en eigen bijdragen rondom de WMO zijn veranderd. Ik had natuurlijk weer een aanvraag bij de WMO kunnen neerleggen, maar zag daar eigenlijk meer beren op de weg:

• De fiets is al zeven jaar oud en zou zomaar afgeschreven kunnen worden. Of in ieder geval niet de moeite waard om te investeren in trapondersteuning. Dan zou ik weer moeten verdedigen waarom een fiets beter is dan een scootmobiel. En nu heb ik het argument niet meer dat mijn kinderen mij bij het fietsen nodig hebben.
• Voordat ik zelf geaccepteerd had dat ik echt die trapondersteuning nodig had, is er bijna twee jaar overheen gegaan. Als ik nu pas een aanvraag zou indienen, zouden er weer maanden overheen gaan voordat er iets geregeld zou zijn.
• In de afgelopen jaren heb ik ook een Smartdrive op mijn rolstoel erbij gekregen. En alhoewel ik niet weet hoe mijn gemeente hierover denkt, heb ik al van meerdere mensen gehoord dat sommige gemeenten maar één voorziening voor elektrische ondersteuning vergoeden: of op de rolstoel, of op de fiets/handbike.
• De fiets is mijn eigendom en alles wat ik eraan toevoeg, is voor mijn rekening. Geen idee hoor, maar misschien zouden ze dat ook nog als reden kunnen geven om dat motortje niet te willen vergoeden.

En nadat ik ook weer belachelijke rekeningen aan mijn auto kwijt was, dacht ik: waarom zou ik dat niet voor mijn fiets en mijzelf overhebben? Ik heb al zoveel jaar plezier van mijn fiets, hij ziet er nog prima uit. En ik ga ervan uit dat ik er nog veel jaar plezier van zal hebben.

Met de fiets naar Dronten

Ik geloof dat ik het bij de laatste Supportbeurs al had nagevraagd bij ’t Mannetje, waar mijn fiets (een Hase Lepus Comfort) vandaan komt. Even een motortje toevoegen aan mijn oude fiets zou daar rond de €2000 kosten. Dus was ik nog even verder gaan rondvragen om te zien of het ergens anders goedkoper kon. Natuurlijk is het het goedkoopst als je het zelf doet. Maar met zo’n dure fiets onder mijn kont, wil ik toch wel dat het goed gedaan wordt door iemand met verstand van zaken.

Uiteindelijk kwam ik bij de Ligfietsshop uit, die het voor de helft minder kon doen. Blijft een hoop geld, maar al zou ik nog maar twee jaar kunnen blijven fietsen, dan nog vind ik dat het waard.

Dus vorige week vertrok ik met mijn fiets naar Dronten. Uiteraard niet fietsend, want dan zou ik er in mijn tempo 15 uur over doen. Maar met de fiets achterin de auto en mijn rolstoel naast me op de bijrijdersstoel (en de wielen los naast de fiets) ging ik ‘even’ heen en weer om mijn fiets te laten updaten. Het was een beetje jammer dat het die dag een beetje miezerig weer was. Maar terwijl mijn fiets onder handen genomen werd, heb ik me in Kampen en Dronten vermaakt. Inclusief een dutje in de auto op een parkeerplaats. Want ik moest ook nog wel een beetje fit zijn om weer terug te rijden.

De motor zit in het voorwiel, de accu op de stang voor mijn stoel en verder zijn er nog wat draden weggewerkt. Het is even wennen met het in en uit de berging tillen van de fiets en het op- en afstappen. Maar het levert me zoveel meer gemak op, ben er echt blij mee (wat vast ook al op de foto te zien is).

De eerste fietsavonturen

Vorig weekend was mijn eerste fietstochtje met de nieuwe motor. Ik koos een route die ik al vaker had gefietst en waarbij ik tussendoor steeds kon beslissen of ik verder wilde gaan, of juist de kortste weg naar huis zou nemen. Het werd een rondje van 20 kilometer, wat voor mijn lijf voelde alsof ik maar 5 kilometer had gefietst, zonder heuvels. En ook nog eens in een tempo wat ik nog nooit gehaald had: gemiddeld 17 kilometer per uur! Het was heerlijk en smaakte naar meer.

Toen ik deze week voor mijn tweede ritje ging, had ik ineens een lekke band nog voor ik de stad uit was. Eerst mijn man gebeld, maar die zou voorlopig nog niet thuiskomen. Toen hulp gehad van een voorbijganger, die even thuis een pomp was gaan halen. Maar er was niet tegenop te pompen, de lucht ging er meteen weer uit. Vervolgens mijn ouders gebeld, die daar in de buurt wonen. Mijn vader kwam met zijn auto, maar daar paste mijn fiets zeker niet in. Dus was het idee om mijn fiets op slot te zetten, om mijn auto thuis op te halen. Op dat moment kwam er een man die met zijn kinderen bij het water was, of ik zijn auto niet even wilde lenen, daar paste de fiets makkelijk in.

Dus even later reed ik in een auto van een wildvreemde met mijn fiets erin… zo een file in. Het duurde dus wel even voor we weer terug waren om de autosleutel weer terug te geven en mijn vader me weer thuis kon brengen. Maar wat fijn dat er zoveel behulpzame mensen die middag waren!

Inmiddels zit er weer een nieuwe binnenband in (die door de Ligfietsshop diezelfde dag was opgestuurd) en ben ik weer moed aan het verzamelen voor het volgende fietstochtje. Misschien wacht ik even op een moment dat mijn man thuis stand-by kan zijn, of gewoon meefietst. Maar ik heb er wel echt zin in, wat is het heerlijk om zo hard te kunnen fietsen! Die trapondersteuning had ik veel eerder moeten aanschaffen.