Deze held is voor het eerst alleen gaan vliegen met rolstoel!

Nou, het valt wel mee met die held. Ik vond het doodeng om te doen, maar vond ook dat ik het maar eens gedaan moest hebben, dat vliegen met rolstoel, in mijn uppie.

Vliegen is iets wat ik sowieso niet vaak doe. De eerste keer zat ik naast een jong broekie als piloot in een stuntvliegtuigje, de tweede keer gingen we met het gezin naar Engeland (al zo’n 9 jaar geleden) en vorig jaar ging ik met mijn man naar Berlijn, toen voor het eerst met rolstoel. En ik moet zeggen dat het stuntvliegen nog het meest relaxt was van allemaal!

En nu dus helemaal alleen, ik hou wel van een uitdaging…

De voorbereidingen

Ik ben op zoek gegaan naar een directe vlucht van Nederland naar Nürnberg in Duitsland. Voor zo’n eerste keer alleen zag ik overstappen niet zo zitten. Het zou de reis alleen maar langer laten duren en de stress van het overstappen met rolstoel sla ik graag over. Jammer genoeg gaan er geen directe vluchten vanaf Rotterdam, dus koos ik voor een vlucht vanaf Schiphol met KLM.

Na het boeken heb ik telefonisch doorgegeven dat ik mijn rolstoel mee zou nemen en dat ik hier tot aan het vliegtuig in wilde blijven zitten. Ik had het natuurlijk van de vorige keer kunnen onthouden dat de maten en het gewicht doorgegeven moesten worden, maar goed… nu was ik tijdens dat telefoongesprek met een meetlintje in de weer.

Het zou maar voor een weekendje zijn, dus alleen handbagage leek me wel zo praktisch. Ik maakte een rolstoeltas waar genoeg in zou passen en die makkelijk in gebruik zou zijn bij het in- en uitstappen en het door de security gaan.

Met de extra controles op Schiphol en terroristische dreigingen in Duitsland werd ik toch wel wat zenuwachtiger naarmate de dag van vertrek dichterbij kwam. Ik wilde ook mijn opvouwbare wandelstok meenemen in mijn tas, maar wie weet zouden ze dat wel als wapen aanzien? Ik heb toen een berichtje gestuurd via de Facebookpagina van KLM en werd hier al snel gerustgesteld: ik kon de wandelstok gewoon meenemen en hoefde dit ook niet vooraf te melden.

De heenreis

Nadeel van zo’n grote luchthaven als Schiphol is dat je er zo lang van tevoren aanwezig moet zijn. Voor zover ik weet kun je niet online inchecken met een rolstoel. Als dat wel zou kunnen, had ik het misschien nog niet gedaan. Ik wilde zeker weten dat alles goed zou gaan en de rolstoel goed gelabeld zou worden.

En alhoewel ik van tevoren aan de telefoon het gevoel had dat alles geregeld was, kreeg ik dat gevoel bij het inchecken niet. De combinatie van wèl zelf het vliegtuig in kunnen lopen en een niet-opvouwbare rolstoel stond blijkbaar niet in het systeem. Voor hun gemak werd er toen maar van gemaakt dat ik niet kon lopen en assistentie nodig had van de gate naar het vliegtuig. Ik kreeg nog een extra label aan mijn rolstoel, zodat duidelijk was dat deze eenmaal geland bij de gate gebracht moest worden en niet naar de bagageband.

Ik had eigenlijk verwacht dat ik als eerste naar het vliegtuig gebracht zou worden, omdat dat zo ook ging toen we vanaf Rotterdam vlogen. Maar dat was dus niet het geval. Ik werd pas gehaald toen de meeste passagiers al in het vliegtuig zaten. Met een rotvaart werd ik geduwd naar de plek waar het busje stond. Maar omdat er nog iemand naar een ander vliegtuig met datzelfde busje moest, zou het te lang duren en werd ik dus weer in hetzelfde tempo naar het vliegtuig geduwd. Al met al een omweg van zo’n 10 minuten. Als ik dat geweten had, had ik liever zelf de trap genomen bij de gate zelf. Maar dat kan natuurlijk niet, want ‘je zit in een rolstoel, dus je kan niet lopen’, aldus de man van de speciale assistentie.

Het vliegen zelf vond ik heerlijk. De lucht was prachtig: in Nederland nog bewolkt en in Duitsland trok het meer open en zag je de dorpjes, rivieren en wegen. En dat er op zo’n korte vlucht van een uurtje ook nog sandwiches en drinken uitgedeeld werd, vond ik wel een luxe.

Bij aankomst stond er assistentie met rolstoel voor me klaar. Alleen was dit niet mijn rolstoel… Het personeel van het vliegtuig had dat gelukkig meteen al door en even later kwam mijn rolstoel er aan. Ik werd haastig naar een lift gebracht en daarna mocht ik zelf de uitgang vinden. Dat was niet heel moeilijk, de luchthaven van Nürnberg is niet zo groot en al snel vond ik mijn vriendin die me kwam ophalen.

De terugreis

Na een superleuk weekend bij mijn Duitse vriendin werd ik op zondagmiddag weer afgezet bij de incheckbalie. En fijn dat zij er nog even bij was, want mompelend Duits en mompelend Engels met Duits accent zijn niet mijn beste talen. Wat ik wel begreep is dat hij vroeg of ik zelf naar de gate kon komen. Ja hoor, dat kan ik prima.

Eenmaal bij de gate en tegen boarding-tijd kwam er weer een mompelend Duits sprekende man paniekerig naar me toe hoe ik daar gekomen was, waar mijn begeleiding was, want ik zat in een rolstoel en dan heb je begeleiding nodig. Even later werd ik gewoon zoals gepland opgehaald om naar een busje te gaan, samen met nog een meisje in een rolstoel. Dat busje voelde niet heel veilig, ik had alleen mijn rolstoel op de rem staan (en die wil nog weleens eraf schieten), verder zat ik niet vast. Wel handig was dat dit ook meteen de lift was naar het vliegtuig en ik niet meer een trap op hoefde.

Mijn stoel zat boven het laadruim en alhoewel ik niet alles kon zien, zag ik wel hoe een stel rauwdouwers mijn rolstoel een zet gaven en ‘m maar lieten rollen tot ik onder mij een bonk hoorde… Misschien maar goed dat ik niet alles kon zien.

We liepen wat vertraging op, want volgens de rauwdouwers waren er twee stuks teveel bagage in het ruim dan er ingecheckt was. Ik keek het meisje waar ik het busje mee deelde aan en tegelijk zeiden we: ‘De rolstoelen!’ Zouden ze echt zo dom zijn? Het hele laadruim onder mij werd met een hoop herrie weer leeggehaald en weer ingeruimd. Bij elke knal dacht ik: als dat maar niet mijn rolstoel is. Even later kregen we te horen dat het een telfout van het grondpersoneel was, het zal wel.

Eenmaal geland op Schiphol wilde ik heel graag weer snel naar mijn man en kinderen die mij op zouden komen halen. En dan duurt het lang voordat je eindelijk als laatste het vliegtuig uit mag. En voordat het busje dan weer reed, duurde ook lang. En voordat er dan iemand is die je van het busje naar de uitgang bracht, duurde ook lang. En toen die assistentie ging ouwehoeren met haar collega of ze wel of niet redelijk was tijdens het telefoongesprek waar we van mee konden genieten….. AAAAAARGH! Laat me dan gewoon maar zelf de weg vinden. Maar nee, ik heb me netjes weg laten brengen tot aan het punt waar ik gedropt moest worden.

Ik vond het een hele ervaring, maar nu ik het zelf gedaan heb, zal ik ook eerder weer de stap zetten om alleen te gaan vliegen.

Heb jij weleens alleen (met rolstoel) gevlogen?