In mijn zoektocht naar elektrische ondersteuning bij het rollen in mijn rolstoel, had ik al eerder de Smartdrive uitgeprobeerd. Die beviel me erg goed en inmiddels heb ik bij de WMO mijn hulpvraag neergelegd en wacht ik op een gesprek met de consulent. Toen ik het aanbod kreeg van Hendriks Care om de Nino en Nino One uit te proberen, heb ik die kans natuurlijk gegrepen. Zo kan ik nog meer ervaren wat wel of niet bij mij zou passen.
Nino
De Nino doet mij een beetje denken aan een segway, maar dan een zittende versie. Door je gewicht iets naar voren of achteren te verplaatsen, kom je in beweging.
Het stuur kan eraf, de zijkanten kunnen naar beneden en de rugleuning kan ingeklapt worden. Zo past hij prima achterin de auto, alhoewel je daar wel wat spierballen voor nodig hebt. De Nino weegt ruim veertig kilo, oprijplaten of een rolstoellift zijn dan geen overbodige luxe in de auto.
Het rijden is even wennen, maar ik moet zeggen dat het eenvoudiger was dan ik van tevoren dacht. Ik dacht dat je echt veel meer de balans moest vasthouden, maar dat doet de Nino dus zelf al. Niet dat dat ervoor zorgde dat ik er echt ontspannen op kon zitten, het was toch een vreemd gevoel. Maar ik kan me goed voorstellen dat dat een kwestie van wennen is. En bij de aanschaf wordt er ook een training bij gegeven, dat zal vast een hoop onzekerheid in het rijden wegnemen.
De Nino zit erg comfortabel. Doordat je geen kleine voorwieltjes hebt, voel je ook niet elke oneffenheid in de weg. Dat vind ik toch wel een heel erg groot pluspunt vergeleken met mijn eigen rolstoel. Een ander pluspunt is dat hij wel tot twintig kilometer per uur kan. Niet dat ik dat al durfde te testen, maar ik zie me hier wel mee naar mijn werk gaan over het fietspad!
Nino One
De Nino One bevestig je aan de voorkant van je rolstoel, waardoor je eigenlijk meteen een scootmobiel hebt. Je geeft als het ware ‘gas’ door het handvat iets te draaien, net als op de scooter.
Deze is uiteraard een stuk lichter dan de Nino. Tien kilo krijg ik wèl zelf in de auto getild. En met een (optioneel) inklapbaar stuur neemt de Nino One niet zoveel ruimte in.
Bij de Nino One zet je eerst een beugel vast aan je rolstoel en daar komt hij aan vast te zitten. Dat je daarbij in je eigen rolstoel kan blijven zitten, vind ik wel een voordeel. Alleen merkte ik dat het bevestigen voor mijn gammele handen teveel kracht kost.
De Nino One gaat op z’n hardst tien kilometer per uur. Persoonlijk vond ik ‘m erg trillen bij die snelheid, wat geen prettig gevoel is voor mijn polsen.
Wel of niet door de test gekomen?
Allebei hebben ze zo hun voor- en nadelen. Voor mij persoonlijk denk ik niet dat het voor mij de meest adequate oplossing zou zijn. Het gewicht van de Nino zou voor mij in sommige situaties voor problemen zorgen. En de Nino One is voor mijn polsen iets minder geschikt.
Eigenlijk kwam ik er zo achter dat die polsen/handen van mij helemaal niet zoveel voorstellen. Ik weet wel dat beide polsen behoorlijk instabiel zijn, maar de laatste jaren heb ik het best aardig kunnen ontwijken om mijn polsen te overbelasten.
Niet iedere rolstoelgebruiker heeft net als ik gammele polsen naast een gammel onderstel. Dus ik zou zeker zeggen dat het het proberen waard is!
Welke zou jouw voorkeur hebben? De Nino of de Nino One?
Wat geweldig leuk dat je de kans kreeg om deze hulpmiddelen te testen! Ik kan me ook zomaar voorstellen dat die One behoorlijk wat trillingen geeft door dat kleine wieltje voorop. Het comfort van de Nino is vast enigszins vergelijkbaar met een midwheel elro. Ik werd daar destijds ook heel erg door verrast. Ik had voorheen een achterwielaangedreven elro mét gasvering – een soort prinses op de erwt – maar rij nu heel relaxed met een midwheeler. Je hebt weliswaar achter en voor ook kleine wieltjes, maar die zijn eigenlijk alleen voor het evenwicht.
Al met al toch leuk om te testen!