Je kunt iemand als rolmodel zien, omdat diegene een voorbeeldfunctie heeft voor anderen met een beperking. Maar soms wordt iemand al op een voetstuk gezet, alleen al vanwege die beperking en dient dan als inspiration porn.
Waar ligt de grens hiertussen? Wanneer is een compliment of bewondering wel of niet gewenst?
Waar je wieg stond, wie je ouders zijn, welke kleur je hebt… het zijn zomaar wat dingen die niet uit zouden moeten maken, maar die het wèl doen. Kansen zijn niet gelijk verdeeld. Afhankelijk van je achtergrond komen er meer of minder kansen op je pad. Zeker als we binnen het onderwijs kijken en dat zou toch wel anders moeten en kunnen.
Ik weet ook niet wat het de laatste tijd is. Het schrijven gaat gewoon even minder soepel dan voorheen. Of eigenlijk gaat het schrijven wel aardig, alleen ben ik er niet zo over uit of ik die schrijfsels wel online wil zetten. Of het wel interessant genoeg is. Voor vandaag dan maar even ongestructureerd wat zitten tikken, vooral om het maar even van me af te schrijven. En wie weet kom ik zo weer uit dat blogdipje!
Afgelopen maandag zag ik EDS-lotgenootje Christel bij Jinek, waar ze samen met Lucille Werner sprak over waar gehandicapten tegenaan lopen. En dat een minister van gehandicaptenzaken daar wellicht verandering in kan brengen.
Ik moest het even laten bezinken om me er een mening over te kunnen vormen. Lijkt het mij een goed idee, zo’n minister van gehandicaptenzaken?
Filmpjes met rolstoeldansers of dansers met het syndroom van Down worden massaal gedeeld, want oh, wat is dat knap zeg! Zo ontroerend en inspirerend. Maar hoezo inspirerend dan? Waarom merk ik zo weinig van die inspiratie?
Vorige week mocht ik weer met Misiconi Dance Company op pad om op te treden. Het was alweer even geleden en ik was dit keer een beetje laat met alles van tevoren checken. Want er komt nogal wat bij kijken voor ik met rolstoel en al ergens op een podium sta. Dus ik dacht, laat ik het eens op een rijtje zetten.
Waar is toch die goede oude tijd gebleven? Die tijd dat het enige recht van de vrouw echt nog alleen het aanrecht was. Dat een man niet met een man mocht trouwen. Dat pieten gewoon zwart waren. Dat ongewenste intimiteiten gewoon verzwegen werden en er niet zo’n #metoo heisa van gemaakt werd.
Mis je het ook niet? Die goede oude tijd? Nee, natuurlijk niet. Tijden veranderen. Culturen en tradities veranderen. En dat is maar goed ook.
Vrijdagavond 8 december was de lancering van de stichting SUE’s Warriors. Met hun modellen willen ze meer diversiteit in de mode en media brengen. Ik mocht er ook bij zijn en dit is wat ik die avond heb gezien en ervaren.
We zijn lekker op dreef met Misiconi Dance Company en na de voorstellingen in Amsterdam, komen er nog meer aan de komende maanden. En ik kan je vertellen dat het echt heel erg toffe stukken zijn: #Storyteller, Road Movie en Flirt Fantasies . Die moet je gezien hebben! En dat kan in april tijdens International Dance Day in Rotterdam, in mei in theater De Bussel in Oosterhout en in juni tijdens Delft Fringe Festival.
Het begrip diversiteit is iets wat me op verschillende vlakken bezighoudt. In dit artikel gebruik ik visies die zijn omschreven vanuit het pedagogische perspectief. Maar of je het het nu hebt over diversiteit in afkomst, opleiding, gender, mogelijkheden of beperkingen, elk model of visie is op meerdere vlakken toe te passen.
