Nu echt helemaal klaar met werk

9 april zaten mijn twee jaar ziek zijn erop en ging ik dus uit dienst bij mijn werkgever. En dan denk je dat je al twee jaar aan het idee hebt kunnen wennen, maar het kwam toch weer even binnen toen ik voor de laatste keer mijn werkmail opende.

Het is klaar met het werken, nu echt helemaal. Het gaat niet meer, of in ieder geval niet meer zoals ik dat altijd deed. Nee, zelfs dat is niet helemaal waar, ik heb al jaren steeds meer aan mijn werk aan moeten passen. Maar het is gewoon op, er valt niks meer aan te passen.

Confronterende pop-ups

Mijn werkaccount had ik op mijn privélaptop geïnstalleerd, zodat ik toen niet zoveel heen en weer hoefde te sjouwen met mijn werklaptop. En daardoor kon ik al snel mijn werklaptop inleveren toen ik me ziekmeldde, was ik daar ook van af. Maar meteen na die 9 april kwamen er continu pop-ups dat mijn account vergrendeld was. Ok joh, nou weet ik het wel. Ik hoor er niet meer bij. Dus gooide ik heel Teams en Office 365 eraf, zette een gratis versie terug en vervolgens kon ik niet eens meer een simpel word-documentje openen. Gedoe.

Facebook vond het ook nodig om even wat herinneringen van twee jaar geleden naar boven te halen. De eettafel vol bloemen, alle vazen waren in gebruik. Collega’s, familie en vrienden lieten weten dat ze met me meeleefden. Nu een lege eettafel, maar wel een superlief briefje van mijn moeder die trots op me is en lieve woorden van vooral lotgenoten die hetzelfde hebben meegemaakt. Wel iets minder zichtbaar aanwezig in de woonkamer.

En dan LinkedIn… Die wil ik nog niet wegdoen, omdat ik er wel wat mee kan met betrekking tot het vrijwilligerswerk wat ik doe voor Misiconi, Zorgeloos naar School en Ieder(in). En na twee jaar twijfelen vond ik het toch wel tijd om die docent uit mijn kopregel op LinkedIn te halen. Laten staan voelde raar, maar het weghalen eigenlijk nog wel raarder.

Opruimen als coping… niet zo handig

Dus ik zocht wat afleiding, wilde er gewoon even niet aan denken of steeds mee geconfronteerd worden. Had er nou wel weer genoeg om gejankt. Ineens was ik mijn kasten in mijn naaikamer zat, kocht een paar nieuwe op Marktplaats en toen moesten die oude wel meteen leeg en weg. Mijn naaikamer is niet alleen bedoeld voor het naaien, het is ook een opslag van administratieve zooi en dingen die misschien ooit wel handig of leuk zijn om te bewaren. En hoe meer ik tegenkwam wat me herinnerde aan mijn werk, hoe harder ik mijn best deed met opruimen. Er zijn twee grote dozen naar het oud papier gegaan met papieren van werk, studie en zelfs nog tekeningen van de kleuterschool. Twee vuilniszakken met andere zooi de container in en een lading op Marktplaats gezet. Hup, weg ermee. Toen moesten de oude kasten uit de kamer en uit elkaar, ‘nieuwe’ ladekasten erin. Nog even heen en weer schuiven van spullen die niet in de laden pasten, toch maar weer even naar Ikea voor nog twee nieuwe kasten en die meteen in elkaar zetten.

Ik was er een weekje zoet mee, maar mijn lijf was er al eerder helemaal klaar mee. Vervolgens sliep ik ’s nachts weer slechter door de pijn en lag mijn naaikamer nog half in puin. Dus ik zeg het nog maar een keer hardop tegen mezelf: Jacqueline, als je nou wat afleiding nodig hebt: LEES GEWOON EEN BOEK!

En weer door, een nieuwe weg in

Goed, het was weer even lekker confronterend. En zo zullen er vast nog wel vaker momenten zijn dat ik even een dipje heb en niet blij ben met het feit dat ik niet meer kan werken. Maar ik weet dat dit het beste is voor mijn lijf. Buiten dat dipje met opruimdrift heb ik normaal wel een ritme waar ik me prettig bij voel. Al is het soms wel een beetje saai, want het grootste gedeelte speelt zich binnen de muren van ons huis af. Toch heb ik genoeg dingen waar ik energie van krijg. Zoals het vrijwilligerswerk wat ik doe en volgende week weer eens een dansoptreden! Dan dans ik een solo bij de Rotterdamse wijkenshow die dan Keizerswaard aandoet (vrijdag 21 april vanaf 16.00 uur).

Er zijn veel dingen die ik mis nu ik niet meer werk en aan de andere kant is er meer ruimte gekomen doordat niet al mijn energie meer naar mijn werk hoeft. Daarin ben ik soms nog op zoek naar wat ik kan en wil. Zo zou ik wel weer eens wat aan mijn (verwaarloosde) sociale contacten willen doen. Tegelijkertijd wil ik weer niet teveel inplannen en daar mijn lijf mee overbelasten. En ergens voel ik me een tikkeltje onzeker of mensen nog wel zin hebben om mij op visite te krijgen.

Ach ja, ik vind mijn weg wel, ik heb alle tijd van de wereld. En anders lees ik wel een boek.