Met Misiconi & Oceanallover naar Spoffin

Dat het hier op mijn blog een beetje rustig was de afgelopen weken, had een reden. Van 12 tot en met 24 augustus mocht ik mee met Misiconi naar Amersfoort, waar we samen met Oceanallover een voorstelling in elkaar hebben gezet voor het Street Arts Festival Spoffin.

Twee weken voorbereiding voor Spoffin 2019

Oceanallover is een Schots gezelschap dat voorstellingen maakt die vooral draaien om de prachtig gemaakte kostuums en live muziek. Misiconi Dance Company is een inclusief dansgezelschap wat gebruik maakt van de diversiteit van de dansers, met of zonder beperking. Alex Rigg (Oceanallover) en Joop Oonk (Misiconi) hebben vooraf al contact gehad om de voorstelling voor Spoffin voor te bereiden.

Eenmaal in Amersfoort, was het hard werken. Elke dag van 10.00 tot 17.00 uur (of langer) waren we in de studio in het Eemhuis aan het werk. Toch duurde het wel even voor er een beetje een beeld kwam wat we nu daadwerkelijk als voorstelling neer gingen zetten. In de tweede week was het team van de Schotten compleet en kwam er schot in.

Losse stukken werden samengebracht, de route werd verkend, kostuums gepast… En toen was het tijd voor de voorstelling zelf.

Ei

De naam van het stuk is ‘Ei’, als verwijzing naar schepping, creëren. In het proces van het creëren van dit stuk kwam er van alles bij. Dus of het publiek dit er ook uit zou halen, betwijfel ik. Het is in ieder geval een bijzonder geheel geworden. Heel anders dan ik gewend ben bij Misiconi.

Wat het dansen betreft, kon ik er niet helemaal mijn ei in kwijt. De straat ging niet zo goed samen met mijn dansrolstoel, waardoor ik veel met mijn handen op mijn wielen moest bijsturen. En het dansen met hoed en dikke jas was ook wel erg wennen. Op de filmpjes zie ik dat wel een beetje terug. Aan de andere kant valt het in het geheel van veertien personen met indrukwekkende kostuums en schmink niet zo heel erg op. En de ervaring op zich vond ik erg bijzonder.

Geweldige herinneringen en mensen op Spoffin

Een groot deel van die bijzondere ervaring was toch wel het leren kennen van andere mensen, veel gezelligheid zowel binnen ons Misiconi-team als samen met Oceanallover. Met sommige dansers van Misiconi had ik al een tijd niet samengewerkt of kende ik nog helemaal niet. En dan meteen twee weken samen werken, slapen, eten en drinken maakt toch dat je elkaar snel goed leert kennen.

De eerste week zaten we in een hotel en hingen we elke avond wel even rond de pooltafel. De tweede week was het een bed & breakfast bij een boerderij. Heel wat anders met spelletjes Rummikub en Jenga, maar net zo gezellig.

Naast ons team kwamen we nog meer bijzondere mensen tegen. Gasten van het hotel en bed & breakfast die we regelmatig tegenkwamen. De supervrijwilliger Theo die ons met zijn gele bus en grote lach overal naartoe bracht. Andere artiesten in de kleedkamer of op de locatie waar we tijdens het festival konden eten. Superlekker eten ook trouwens.

En ook weleens wat aparte situaties. Ik heb het twee keer gehad dat iemand uit het publiek echt niet opzij wilde gaan. Nog nooit eerder meegemaakt. Of dat in het bed & breakfast om vijf uur ’s ochtends de tv werd aangezet in de ontbijtruimte en we in de slaapkamer ernaast letterlijk konden horen wat er aan stond. Of de kerk die als kleedkamer fungeerde, maar de (rolstoeltoegankelijke) ingang afgesloten had, terwijl we net terugkwamen van de voorstelling.

En die salamitechniek dan?

Dat dit voor mij twee hele pittige weken zouden worden, wist ik van tevoren al. Normaal werk ik maar zes uur op een dag en dat is lang niet zo intensief als dansen. Nu waren het dus èn langere dagen èn intensiever èn met mensen die ik niet allemaal zo goed ken èn ik had niet alle middelen ter beschikking die ik normaal wel heb. Zo is mijn Smartdrive nog steeds niet gerepareerd en moest ik alles zelf rollen. Ik had daarnaast vooral mijn dansrolstoel bij me en die rolt niet fijn over een klinkerweg.

Tijdens de dagen dat we in de studio aan het werk waren, heb ik steeds in de lunchpauze even op de bank gelegen. Ik had al mijn stretcher meegenomen voor het geval er niets zou zijn om te kunnen liggen, maar de banken lagen helemaal prima! Op de dagen van de voorstellingen ben ik op een handdoek op de grond gaan liggen. Iets minder comfortabel, maar het werkte prima.

Daarnaast ben ik niet elke keer meegegaan met de anderen als ze even het centrum in gingen. Bij heuveltjes en bruggen (die zijn er veel in het oude centrum van Amersfoort) kreeg ik vaak een duwtje in de rug om naar boven te komen. En ze waren ook erg behulpzaam om voor mij bijvoorbeeld een lunch te halen, zodat ik mijn energie kon sparen.

Maar ik vond het wel heel lastig. Het liefst was ik gewoon helemaal in het ritme van de anderen meegegaan. Het is niet dat ik het leuk vind om alleen achter te blijven, om hulp te vragen of op tijd naar bed te gaan. Maar had ik dat niet gedaan, dan had ik er waarschijnlijk niks van gebakken tijdens de voorstellingen. Nu was ik nog steeds wel helemaal kapot aan het einde van de dag en zal ik nog wel een paar dagen nodig hebben om bij te komen van dit avontuur. Maar door regelmatig mijn rust te pakken, denk ik dat ik toch aardig heb kunnen functioneren.

Heb jij toevallig ook onze voorstelling gezien? Ben benieuwd wat je ervan vond. En foto’s/filmpjes zijn altijd welkom natuurlijk!