Dit hoofdstuk heb ik samen met mijn man doorgenomen. Er staan een aantal oefeningen in die we samen hebben besproken.
Communicatie over pijn
Ik weet dat ik maar weinig praat over pijn, mijn man vind dat ik dit te weinig doe. Hij ziet het wel eens aan me dat ik pijn heb, of weet het, maar hij weet ook dat ik toch vaak dingen zelf wil blijven doen. Hij vindt dan ook dat ik het vaker mag aangeven of om hulp mag vragen. Als hij zelf pijn heeft, laat hij het wel merken (ik zie het dan vooral aan zijn gezichtsuitdrukking), maar doet dan nog alsof ie het zelf wel kan, zegt dan dat hij het zelf wel kan, ‘het gaat wel’, enzovoort. Hij ziet zichzelf echt als de man in huis, die voor zijn vrouw moet zorgen en niet andersom.
Als ik met anderen over mijn pijn praat, gaat het vooral over wat ik heb, niet zozeer over hoe ik me daarbij voel. Denk ook niet dat anderen daar nou meteen behoefte aan hebben om dat te horen.
Het was wel fijn om met elkaar hierover te praten, dit doen we niet veel.
Reactiepatronen
Bij reactiepatronen kun je denken aan: afsluiten, impulsief reageren, vermijden en malen.
Eigenlijk zijn we allebei wel de types die eerder gaan vermijden of dingen opkroppen dan dat we ruzie maken. Als ik me wil afsluiten, ga ik in mijn naaikamertje of achter de laptop zitten, mijn man gaat in zo’n geval naar boven een boek lezen of iets dergelijks.
Hij zal niet snel impulsief reageren, telt tot tien of gaat gewoon me gewoon uit de weg. Bij mij vliegt er eerder een rotopmerking uit, als ik ergens flink van baal, wil ik het er gewoon uitgegooid hebben. Niet dat dat nou zo vaak gebeurt. Als dingen niet lekker lopen tussen ons, zoek ik een vriendin op, om uit te gaan of gewoon bij haar thuis een wijntje te drinken en alles eruit te gooien. Soms krop ik het nog wel een poosje op, ik kan natuurlijk niet elk moment zomaar weggaan. Mijn man is ook een ster in vermijden, zegt dan gewoon helemaal niets. Een dag later kan hij er wel over praten.
Dingen waar ik vaak over maal zijn de toekomst en de kinderen, of ze het wel leuk genoeg hebben zo. Mijn man maalt wel eens over zijn werk, de bezuinigingen en onze oudste dochter, die net zo eigenwijs kan zijn als haar ouders.
Ik heb niet het idee dat ik mijn waarden uit het oog verlies bij deze reactiepatronen. Eigenlijk sluiten ze er wel op aan. Ik kan gewoon creatief bezig zijn terwijl ik me afsluit, leuke dingen doen terwijl ik vervelende dingen vermijd, enzovoort. Of dat nou zo handig is, is een ander verhaal.
Het komt ook allemaal niet zo vaak voor dat het echt tot problemen leidt, niet meer in ieder geval. We hebben allebei soms rust of ruimte nodig.
Sociale waarden
Over onze sociale waarden denken we veelal wel hetzelfde. We vinden het belangrijk om jezelf te kunnen zijn in een relatie, samen te lachen en te huilen, elkaar vrijheid te gunnen. Onze kinderen moeten zich thuis veilig kunnen voelen, kunnen zeggen wat ze dwars zit. Als ouder mag je ook weleens uit je slof schieten, maar toch ook proberen het goede voorbeeld te geven. Bij familie en vrienden vinden we het belangrijk om contact te onderhouden, klaar te staan voor elkaar. Ik denk ook dat onze familie en vrienden weten dat ze ons altijd kunnen bellen of wat dan ook als er iets is.
Wat verder wel herkenbaar is uit het hoofdstuk, is dat mijn man me graag dingen uit handen neemt, voor me wil zorgen, zodat ik het minder zwaar heb. Aan de andere kant wil ik juist niet teveel om hulp vragen, ik wil niet dat hij me als zwak ziet, kan nog weleens eigenwijs zijn en het zelf willen blijven doen.
Ik ben best tevreden over hoe we nu in onze relatie staan. Wat nog wel kan verbeteren is dat ik meer opensta voor zijn hulp, aangeef wanneer ik (teveel) pijn heb en wat ik dan van hem verwacht. Hij vindt het fijn om me te kunnen helpen en ik hoef me daar niet schuldig over te voelen. Dat is alleen wel makkelijker gezegd dan gedaan…
Wil je al mijn gemaakte huiswerk bij het boek ‘Leven met pijn’ eens doorspitten? Alle hoofdstukken zijn >hier< verzameld.