In hoofdstuk 1 van ‘Leven met pijn‘ wordt wat uitgelegd soorten pijn, wat pijn kan beïnvloeden en wat er is aan pijnbehandelingen. Als oefening wordt er gevraagd om zelf in kaart te brengen wat je aan pijnbehandelingen hebt gehad en wat de effecten waren op korte en lange termijn. Toevallig had ik daar pas geleden al iets van op papier gezet voor mijn onderwijsleider en bedrijfsarts:
In het schooljaar 2009/2010 hebben een ergotherapeute en arbeidsdeskundige een advies gegeven over aanpassingen aan mijn werk(plek) ivm mijn bekkeninstabiliteit en instabiele polsen. Mijn werkdagen zijn toen meer verspreid over de week, ik heb een kruk gekregen om actiever te kunnen zitten en over mijn rooster is afgesproken dat ik in principe niet langer dan 3 lesuur achter elkaar lesgeef.
Hoewel dit op zich wel een verbetering was, leverde het nog niet genoeg op en ben ik in 2010 een revalidatietraject ingegaan, op advies van de bedrijfsarts, mijn huisarts en fysiotherapeut. Hier werd er multidisciplinair naar mijn klachten gekeken en het was met name gericht op het leren leven met de pijn. Naast de adviezen en oefeningen die ik daar meekreeg om dit makkelijker te maken, werd ik er ook op gewezen dat ik teveel hooi op mijn vork neem en zal moeten accepteren dat ik sommige dingen niet meer kan.
Na dit revalidatietraject ben ik blijven trainen om mijn spieren sterker te maken, zodat dit mijn hypermobiele gewrichten kan compenseren. Ik ben ook naar een diëtiste gegaan en ben 15 kilo afgevallen. Hoewel ik me hierdoor wel fitter voel, maakt het voor de pijn niet veel uit.
Ik heb een tijdje Diclofenac gebruikt, maar dit had weinig effect. De revalidatiearts heeft me toen wel sterkere pijnstillers geadviseerd, maar hier wil ik vanwege de bijwerkingen liever geen gebruik van maken.
Op dit moment ben ik onder behandeling bij een chiropractor, die mijn bekken, heupen en ruggenwervels steeds weer rechtzet. In het begin leek dit wel de pijn te verminderen, maar het is maar een tijdelijk lapmiddel, omdat alles al snel weer scheef gaat staan.
Daarnaast kom ik ook bij een psycholoog, omdat het nu toch echt wel tijd wordt dat ik ga accepteren wat mijn beperkingen zijn, vooral privé loop ik hier erg tegenaan.
Daarnaast heb ik de afgelopen 10 jaar verschillende fysio- en manueel therapeuten bezocht. De één deed iets met geluidsgolven en elektrische schokjes, werkte niet bij mij. Ik heb ook polsbraces gehad, maar deze gebruik ik nog maar zelden, omdat ik eigenlijk alleen maar meer ga belasten als ik ze draag. Intapen ook al eens geprobeerd, maar dat gaf nog steeds teveel bewegingsruimte. Oefeningen en massages werken ook maar tijdelijk en eigenlijk ga ik daarom nu ook al een flinke poos niet meer. Alle oefeningen die er zijn, ken ik nu zo onderhand wel en van de chiropractor heb ik ook meegekregen hoe ik zelf of mijn man m’n spieren moet masseren.
Conclusie is dus eigenlijk dat er aan de pijn niet veel te doen is. Het schommelt: soms gaat het een tijdje goed, soms weer minder. Maar al met al heb ik meer last van mijn bekkeninstabiliteit dan toen ik zwanger was en meer last van mijn polsen dan toen ik nog in de gehandicaptenzorg werkte en rolstoelen duwde. Ik ga achteruit en er is niets aan te doen.
Wil je al mijn gemaakte huiswerk bij het boek ‘Leven met pijn’ eens doorspitten? Alle hoofdstukken zijn >hier< verzameld.
