Gastblog Jessica

Mijn naam is Jessica en ik zal ter ere van deze EDS Awareness maand een stukje schrijven over mijn werk. Ik werk in een woonwijkcentrum op kleinschalig wonen, een gesloten afdeling voor dementerende ouderen. Hier heb ik een volledig op mij aangepaste functie als ‘Woonbegeleider Zorg +’.

Mijn functie is aangepast, omdat ik door meerdere aandoeningen, waaronder EDS, andere mogelijkheden heb dan mijn collega’s. Zo kan ik onder andere niet staan of lopen, waardoor ik volledig rolstoelafhankelijk ben. Daarnaast heb ik klachten in de meeste gewrichten. Hiervoor heb ik geregeld fysiotherapie en maak ik gebruik van ondersteunende hulpmiddelen zoals silversplints/braces. Op het werk sta ik dan ook altijd met een andere collega op een woning, omdat ik niet in mijn eentje verantwoordelijk kan zijn voor de bewoners.

Voor ik rolstoelafhankelijk raakte werkte ik als wijkverpleegkundige en als algemeen verpleegkundige in het ziekenhuis. Daarnaast volgde ik de studie ergotherapie. Was een drukke, maar wel leuke combinatie! Mede door de opleiding ergotherapie heb ik geleerd niet te denken in beperkingen maar in mogelijkheden, ondanks dat er veel is dat voor mij niet gemakkelijk is, is er maar weinig écht onmogelijk!

Zo heb ik op mijn werk de vrijheid gekregen om voor mijzelf na te gaan waar mijn mogelijkheden liggen en op welke wijze ik mijn functie vorm kan geven. Zo ben ik nog steeds werkzaam in de zorg zelf. Hiervoor maak ik wel gebruik van enkele aanpassingen. Zo heb ik een aangepaste elektrische rolstoel waarmee ik wel de mogelijkheid heb om te staan. Ook kan deze stoel omhoog/omlaag waardoor ik beter overal bij kan en de bewoners ook beter kan helpen. Daarnaast helpen zij mij ook heel erg, want veel wat ik niet kan kunnen zij weer wel. Zo komen we samen een heel eind!

Voor mij is het erg belangrijk om goed mijn eigen grenzen te bewaken (al ben ik die vaak ook al voorbij voor ik er erg in heb). Ik werk geen volledige diensten, zodat ik ook buiten het werk nog iets aan mijn dag heb. Verder is het voor mij belangrijk goed te kijken wat ik kan en waarvoor ik hulp moet vragen. Ik heb wel geleerd niet alles zelf te moeten willen doen, ook voor mijn eigen veiligheid.

Ondanks dat het werken in de zorg in een rolstoel soms een hele uitdaging is, kom ik zo toch ook wel hele grappige situaties tegen! In het begin dat ik daar werkte werd er geregeld door zowel bewoners als bezoek gedacht dat ik daar woonde en vonden ze het toch wel erg gek als ik ze medicatie kwam aanbieden. Nu lijkt het ook voor de bewoners steeds gewoner te worden.

Ook was er eens een bewoonster aan het wandelen met een pop in de kinderwagen. Een andere bewoonster vond dit erg interessant, keek eens rond…pakte mij bij mijn duwhandvaten en zei tegen de rest: ‘Zo, dahaaaaag, ik ga eens even met mijn kindeke wandelen’, terwijl ze mij meenam. Ook word ik regelmatig gebruikt als een rollator. Bewoners zoeken dan steun aan mijn stoel. In het begin werkte ik ook in mijn handbewogen rolstoel waardoor bewoners mij konden duwen. Nu in de elektrische rolstoel proberen ze dat nog wel altijd, maar vinden dat toch erg zwaar, aangezien hen niet duidelijk is dat nu ik zelf die snelheid bepaal.

Ik ben in ieder geval erg blij dat ik op deze manier toch nog kan werken in de zorg, want dat is toch iets waar ik destijds bij opleidingskeuze bewust voor heb gekozen.

Nieuwsgierig geworden naar meer na het lezen van het blog van Jessica? Neem dan eens een kijkje op de ‘Gastblog’ pagina, de hele maand mei zullen daar nieuwe verhalen bij komen in het kader van de EDS Awarenessmaand.
En heb je ook al de winactie van deze maand ontdekt? Meedoen kan tot en met 31 mei 2016.