Week van de toegankelijkheid – Aan tafel!

In de Week van de Toegankelijkheid staat van 3 tot en met 8 oktober de toegankelijkheid in horeca centraal. Die toegankelijkheid  voor gehandicapten is dit jaar al een paar keer in het nieuws geweest: in januari werd een wetsvoorstel door de Tweede Kamer aangenomen, in april ging de Eerste Kamer ook akkoord, in juni lag het in New York en in juli ging het verdrag in. En hoewel het verdrag al is ingegaan, gaat de verplichting pas in op 1 januari 2017.

Maar wat hebben ze nu eigenlijk afgesproken? In de uitvoering van het verdrag staat onder andere beschreven:

Het wetsvoorstel ziet niet op het treffen van algemene voorzieningen, maar betreft uitsluitend de verplichting tot het treffen van doeltreffende aanpassingen in een concreet geval. Voorts is de verplichting afhankelijk van de specifieke situatie en bestaat deze niet als het een onevenredige belasting vormt. De wet gelijke behandeling op grond van handicap of chronische ziekte wordt gewijzigd in die zin dat die wet wordt uitgebreid met het terrein goederen en diensten.

Kort gezegd: iedereen die iets te verkopen heeft, moet ervoor zorgen dat ze ook toegankelijk zijn. Als het nodig is en niet teveel moeite is. Of zoiets.

Toegankelijk maken? Hoe dan?

Ik geef het ze te doen hoor, die horeca-ondernemers die nu hun best moeten gaan doen om hun zaak toegankelijk te maken. Want dat is nogal een dilemma: in hoeverre ben je bereid in te leveren op je sfeer en knusheid, om maar toegankelijker te worden? Is dat toegankelijke toilet de opoffering van een paar tafels waard?

Op de website van Week van de Toegankelijkheid is een handleiding te downloaden waarin wordt uitgelegd hoe je horeca toegankelijker kan maken. Wat ik een goed punt vind hieruit, is dat ze de gastvrijheid benoemen. Een vriendelijke ober kan een hoop goedmaken. Als ik me welkom voel, ook al is het niet zo handig dat ik aan kom zetten met een rolstoel, voelt een restaurant voor mij meteen een stuk toegankelijker.

Bij wie van de vier ga ik het liefst aan tafel?

Ik ga graag uit eten/drinken met mijn gezin of vriendinnen en ik heb het geluk dat ik zelf ook nog het één en ander kan aanpassen. Deze vier voorbeelden zijn een gemiddelde van wat ik zoal tegenkom:

Vreetschuur A

Deze vreetschuur is vrij nieuw gebouwd en voldoet bouwkundig gezien keurig aan de eisen. Een mooi invalidentoilet, geen drempels, ruime deuropeningen. En bij binnenkomst wordt er even nagevraagd welke tafel het handigst zou zijn voor ons: het wordt een tafel vlakbij het buffet. Want ja, het is een all you can eat lopend buffet restaurant.

En daar komt het eerste probleem al: met een bord op schoot tussen hongerige mensen rollen. Tweede probleem: drinken mag je ook zelf pakken, dat doet mijn tafelgenoot dus voor me. Maar het vervelendste vond ik toch wel dat je in de loop zit van het type mens dat op die vreetschuren afkomt: alles draait om zoveel mogelijk eten in die twee uur waar je voor betaald hebt. Even opletten waar je loopt of überhaupt ‘sorry’ zeggen als je met je lompe lijf tegen mijn rolstoel loopt, is dan teveel moeite…

Sjiek restaurant B

Het restaurant bevindt zich in een historisch pand waarbij je alleen via een trap naar binnen kunt komen. Van tevoren heb ik op de website foto’s bekeken en gezien dat ik er met mijn rolstoel echt niet binnenkom. Maar de metro stopt vlakbij en de stoelen zien er comfortabel genoeg uit om een avond op door te brengen.

Bij onze tafel aangekomen wordt zowel mijn jas als wandelstok aangenomen en bij vertrek uiteraard weer gebracht. Het restaurant is ruim opgezet, ik kan me er makkelijk bewegen zonder me tussen stoelen en tafels te hoeven wurmen.

Café C

Bij het wijntjes drinken met vriendinnen bij café C heb ik van tevoren het weer eens goed bekeken. Het zou nog tot diep in de nacht warm blijven, de stoelen op het terras zijn waardeloos om op te zitten, dus heb ik mijn rolstoel als stoel.

Het terras is druk en rommelig, ik kan er met geen mogelijkheid met mijn rolstoel doorheen om naar binnen te gaan. Voor het halen van de wijntjes geef ik af en toe een vriendin mijn portemonnee mee, maar die wijntjes eruit plassen moet ik toch echt zelf doen. Dus dit keer ben ik degene die met haar lompe lijf tegen stoelen loopt. Ik zeg overigens wel ‘sorry’.

Foodtruck D

De foodtruck staat daar ontzettend hip te zijn op een gezellig festival. Voordat je er iets kan kopen, moet je eerst in de rij voor munten en daarna weer in de rij om wat te kopen. Met al die rijen heb ik zeker weten mijn rolstoel nodig, alleen is een festivalterrein daar niet echt op ingesteld. Er liggen onmogelijke drempels over kabels heen, verder is er gras met rondslingerende mensen.

Zelf wat eten bestellen gaat niet. Ja, ik kan roepen wat ik wil, maar ik kan negen van de tien keer niet vanuit mijn rolstoel de muntjes aangeven of het eten aanpakken. En al zou ik het kunnen aanpakken: eten uit een foodtruck ligt meestal niet op een fatsoenlijk bord wat je op schoot kan zetten. Nou ga ik meestal niet in mijn uppie naar zo’n festival, dus ik heb altijd wel iemand bij me om me te helpen, maar onhandig is het wel.

 

Weet je, eigenlijk kan ik niet zo goed een keuze maken waar ik het liefst aan tafel ga. Ook al hebben ze allemaal wel hun verbeterpuntjes in toegankelijkheid, het houdt me niet tegen om erheen te gaan. Het is niet zozeer het gebouw, maar het zijn juist de mensen die het voor mij toegankelijk maken. Mensen die voor gezelligheid zorgen, mee willen denken en rekening houden met anderen. Niet alleen het personeel of de mensen met wie ik op stap ben, maar ook de andere klanten. Dat maakt voor mij de vreetschuur nog het minst populair, maar ik heb nog lang niet alle vreetschuren gehad.

Tips voor toegankelijke horeca in de regio Rotterdam zijn van harte welkom! Waar eet/drink jij graag?