Dat de beste stuurlui aan wal staan, is in het onderwijs wel heel duidelijk te merken. Iedereen heeft wel op school gezeten, dus iedereen heeft er wel een mening over. Over de stakingen, het lerarentekort, kansenongelijkheid, bijzondere aanpakken binnen scholen. Er is altijd wel wat van te vinden.
Nu allebei mijn meiden in het voortgezet onderwijs zitten, houdt het me ook meer bezig. Of eigenlijk vraag ik me dan vooral af: waar zijn ze nou eigenlijk mee bezig?
Vroeger, toen ik nog op school zat…
Vroeger, dat is inmiddels al ruim 25 jaar geleden, zat ik zelf nog op school. Ik deed vwo zonder dat ik er moeite voor hoefde te doen. In de brugklas vond ik het nog wel leuk om dan zoveel mogelijk negens op mijn rapport te hebben. Maar in de tweede en derde nam ik wel genoegen met minder. Bladerde ik het boek door voor een toets, dan haalde ik een tien. Had ik er geen zin in, dan haalde ik een twee. Maar gemiddeld stond ik wel voldoende. Behalve voor Duits. Ik vond die leraar zo’n kwal, dat ik hem geen voldoende gunde.
In de derde besloot ik om te stoppen met vwo. Ik had ontdekt dat je met een overgangsbewijs van drie naar vier vwo naar het mbo kon en dat leek me wel wat. De lessen op school boeiden me niet, ik voelde me niet thuis tussen de vwo’ers en had niet zoveel zin om die zes jaar vol te maken en dan ook nog te gaan studeren. Binnen dezelfde tijd kon ik een mbo-diploma halen. Dan kon ik meteen aan het werk en dus ook het huis uit. Leek me een veel beter plan.
Ik heb dus maar drie jaar ervaring in het voortgezet onderwijs. Heb nooit een vakkenpakket hoeven kiezen en ook nooit examen gedaan. Geen idee hoe zwaar de bovenbouw is van het vwo, want zover ben ik nooit gekomen. Het enige beeld dat ik ervan mee heb gekregen is dat er geen oog was voor de onzichtbare leerling, die prima mee kon komen met de stof en zich keurig gedroeg op school, maar niet op haar plek zat.
Mijn dochters in het voortgezet onderwijs
Mijn oudste dochter doet vwo en zit in de vijfde, de jongste havo en zit in de eerste. Allebei doen ze tweetalig onderwijs (TTO). Dat leek ons wel wat voor ze. Een beetje extra uitdaging, een goede voorbereiding op een vervolgstudie en mooie ervaringen opdoen in het buitenland.
Je wil dat je kinderen een stapje verder komen dan hoever jijzelf gekomen bent. Maar dat is lastig als er al een bepaald instapniveau wordt verwacht van ouders, waar je als ouder niet altijd de kansen voor hebt (gehad) om dat te realiseren.
Vooral dat TTO vind ik nogal een impact hebben. De kosten voor dat TTO lopen dit schooljaar voor beide meiden samen op tot boven de duizend euro. Nu kunnen wij dit nog betalen, maar er zijn er genoeg die dit niet kunnen en die zie je dus niet in het TTO. Daarnaast wordt er maar van uitgegaan dat je een netwerk hebt om even een buitenlandstage te regelen en de gelegenheid hebt om een uitwisselingsleerling in huis te nemen. En ik wil niet steeds maar met het excuus komen dat het me vanwege EDS zoveel meer moeite kost, maar dat is wel waardoor ik me ook hierin meer beperkt voel.
Ouders mogen voor van alles op komen draven, maar ik hoef niet te verwachten dat er een rolstoeltoegankelijke hoofdingang komt in de komende vijf jaar. Dus laat ik steeds meer mijn man opdraven voor al die ouder-/informatieavonden en het halen en brengen bij schooluitjes.
Niet alleen van ouders, maar ook van leerlingen wordt veel verwacht. Leerlingen moeten maar meegaan met allerlei veranderingen, waar niet elke leerkracht achter staat of leerlingen goed in kan begeleiden.
Maar goed, de meiden hebben het er naar hun zin, dus we blijven nog wel even hangen de komende vijf jaar.
Ik heb dus de ballen verstand van het voortgezet onderwijs
Dat voortgezet onderwijs, daar heb ik dus maar een miezerbeetje verstand van. Ik heb het zelf nooit van begin tot eind meegemaakt, via mijn kinderen zie ik maar één school en wat ik via mijn studenten zie en hoor, is ook maar beperkt en ingekleurd. En wat ik er tijdens mijn studies van mee heb gekregen, is ook alweer een flink eind weggezakt.
Ik heb geen idee wat er goed of slecht is aan dat nieuwe curriculum vergeleken met het huidige. Kan niet uit ervaring meepraten of de manier waarop ze nu de schoolkeuze uit willen stellen, ook de juiste manier is. Of de werkdruk vergelijkbaar is met die in het mbo? Ik zou het niet weten.
En ik doe wel mijn best om er iets meer van te begrijpen. De nieuwsberichten volg ik en op Twitter en in blogs lees ik de meningen van leraren die er wel verstand van hebben (zoals Michelle). Maar nog steeds: Het is niet mijn vakgebied.
Waar ik nu eigenlijk naartoe wil met dit hele verhaal: luister gewoon naar de mensen die wèl van de hoed en de rand weten. Leuk al die columns van mensen die puur van hun eigen beperkte ervaring van dertig jaar geleden uitgaan, maar ze zeggen niet zoveel. Als ik al kan zeggen dat ik de wijsheid niet in pacht heb, terwijl ik er toch van meerdere kanten wat van mee heb gekregen, dan hebben zij dat zeker niet. Luister naar de leraren die morgen en overmorgen gaan staken en waarom ze dat doen. Die zitten er middenin en hebben wel de kennis en ervaring.
