Salami stinkt nog steeds

De salamitechniek is ooit de aanleiding geweest om dit blog te beginnen. Je belastende activiteiten in plakjes snijden en beter verdelen over de dag, dat is de bedoeling ervan. Nu ben ik daar al een eeuwigheid mee bezig om dat in balans te krijgen en ik vind er maar niks aan. Het gaat me wel steeds iets beter af, maar salami stinkt nog steeds.

Trippelrolstoel

Op mijn werk ben ik op dit moment nog steeds voor vijftig procent ziek gemeld, maar ik hoop wel over een tijdje weer op te kunnen bouwen. En om op mijn werk zo efficiënt mogelijk met mijn beperkte belastbaarheid om te gaan, ben ik met mijn ergotherapeut op zoek naar een goede stoel, bijvoorbeeld een trippelrolstoel.

Wat als het werken straks echt niet meer gaat?

Even een moment om terug en vooruit te kijken, zo aan het begin van de zomervakantie. De eerste helft van het schooljaar dacht ik zo goed bezig te zijn, maar ik had niet kunnen voorzien dat het zo zou lopen. Inmiddels voor 75% ziek gemeld, maar ik hoop na de vakantie weer wat op te bouwen. Maar voor de zekerheid toch een deadline met mezelf afgesproken.

Hoe overleef ik… het thuiszitten

Sinds de meivakantie ben ik voor 50% ziek gemeld en inmiddels is daar weer de helft van afgegaan. Nu werkte ik daarvoor al korte dagen, doordat ik mijn aanstelling van 24 uur verspreid had over vier keer zes uur. Daar is nu nog maar twee keer drie uur van over. Voor zolang het schooljaar nog duurt dan.

En dat thuiszitten… Dat is nog best een uitdaging.

Tijd voor een update: Hoe gaat het nu met mij?

Na een maand lang allerlei gastbloggers aan het woord te hebben gelaten, is het wel weer eens tijd voor een berichtje hoe het nu met mij gaat. Ik kreeg al verschillende keren de vraag hoe ik er nu voor sta wat betreft die ifuse. Daar wil ik best nog wel wat over kwijt natuurlijk. En op mijn werk hebben er inmiddels drastische veranderingen plaatsgevonden, dat ging gewoon niet meer. Maar ik heb ook positief nieuws, namelijk op dansgebied!

Het verschil tussen kunnen en durven

Dit is iets waar ik al een tijdje over aan het malen ben. Wanneer weet je nou zeker dat je lijf voldoende hersteld is om iets aan te kunnen? Of wanneer is het alleen dat stemmetje in je hoofd dat zegt: ‘Dit moet je nu toch wel weer kunnen!’

Waar EDS een deur sluit…

Een paar jaar geleden heb ik een bijdrage geleverd aan een (Amerikaans) boek met ervaringsverhalen van mensen met EDS. Het lag al een poos klaar om gewoon in het Nederlands hier te plaatsen. En nu het erop lijkt dat er weer een deur gaat sluiten, had ik weer even de behoefte om die positiviteit naar boven te halen. Dus voordat ik in één van de komende artikelen weer even pessimistisch ga doen, eerst nog even mijn stukje van toen.

1,7 miljoen arbeidsgehandicapten in Nederland. Zoveel??

1,7 miljoen arbeidsgehandicapten, dat zijn er echt heel veel. Waar komt dat getal eigenlijk vandaan? En hoe groot is het bereik van de overheid hierin? Dat valt nog vies tegen. Maak er werk van is één van de vele initiatieven om mensen met een arbeidshandicap aan werkgevers te koppelen. Mooie initiatieven, maar of het zoden aan de dijk zet, vraag ik me af.

Update: hoe gaat het nu op mijn werk?

Het wordt wel weer eens tijd voor een update over mijn werk. Inmiddels heb ik best al wat slagen gemaakt als het gaat om het aanpassen van mijn werk op mijn beperkingen. Het gaat dan ook stukken beter dan vorig schooljaar. En toch is er altijd wel ruimte voor verbetering.