In mijn zoektocht naar elektrische ondersteuning bij het rollen in mijn rolstoel, had ik al eerder de Smartdrive uitgeprobeerd. Die beviel me erg goed en inmiddels heb ik bij de WMO mijn hulpvraag neergelegd en wacht ik op een gesprek met de consulent. Toen ik het aanbod kreeg van Hendriks Care om de Nino en Nino One uit te proberen, heb ik die kans natuurlijk gegrepen. Zo kan ik nog meer ervaren wat wel of niet bij mij zou passen.
Nino
De Nino doet mij een beetje denken aan een segway, maar dan een zittende versie. Door je gewicht iets naar voren of achteren te verplaatsen, kom je in beweging.
Het stuur kan eraf, de zijkanten kunnen naar beneden en de rugleuning kan ingeklapt worden. Zo past hij prima achterin de auto, alhoewel je daar wel wat spierballen voor nodig hebt. De Nino weegt ruim veertig kilo, oprijplaten of een rolstoellift zijn dan geen overbodige luxe in de auto.
Het rijden is even wennen, maar ik moet zeggen dat het eenvoudiger was dan ik van tevoren dacht. Ik dacht dat je echt veel meer de balans moest vasthouden, maar dat doet de Nino dus zelf al. Niet dat dat ervoor zorgde dat ik er echt ontspannen op kon zitten, het was toch een vreemd gevoel. Maar ik kan me goed voorstellen dat dat een kwestie van wennen is. En bij de aanschaf wordt er ook een training bij gegeven, dat zal vast een hoop onzekerheid in het rijden wegnemen.
De Nino zit erg comfortabel. Doordat je geen kleine voorwieltjes hebt, voel je ook niet elke oneffenheid in de weg. Dat vind ik toch wel een heel erg groot pluspunt vergeleken met mijn eigen rolstoel. Een ander pluspunt is dat hij wel tot twintig kilometer per uur kan. Niet dat ik dat al durfde te testen, maar ik zie me hier wel mee naar mijn werk gaan over het fietspad!
Nino One
De Nino One bevestig je aan de voorkant van je rolstoel, waardoor je eigenlijk meteen een scootmobiel hebt. Je geeft als het ware ‘gas’ door het handvat iets te draaien, net als op de scooter.
Deze is uiteraard een stuk lichter dan de Nino. Tien kilo krijg ik wèl zelf in de auto getild. En met een (optioneel) inklapbaar stuur neemt de Nino One niet zoveel ruimte in.
Bij de Nino One zet je eerst een beugel vast aan je rolstoel en daar komt hij aan vast te zitten. Dat je daarbij in je eigen rolstoel kan blijven zitten, vind ik wel een voordeel. Alleen merkte ik dat het bevestigen voor mijn gammele handen teveel kracht kost.
De Nino One gaat op z’n hardst tien kilometer per uur. Persoonlijk vond ik ‘m erg trillen bij die snelheid, wat geen prettig gevoel is voor mijn polsen.
Wel of niet door de test gekomen?
Allebei hebben ze zo hun voor- en nadelen. Voor mij persoonlijk denk ik niet dat het voor mij de meest adequate oplossing zou zijn. Het gewicht van de Nino zou voor mij in sommige situaties voor problemen zorgen. En de Nino One is voor mijn polsen iets minder geschikt.
Eigenlijk kwam ik er zo achter dat die polsen/handen van mij helemaal niet zoveel voorstellen. Ik weet wel dat beide polsen behoorlijk instabiel zijn, maar de laatste jaren heb ik het best aardig kunnen ontwijken om mijn polsen te overbelasten.
Niet iedere rolstoelgebruiker heeft net als ik gammele polsen naast een gammel onderstel. Dus ik zou zeker zeggen dat het het proberen waard is!
Welke zou jouw voorkeur hebben? De Nino of de Nino One?
Doordat dit kussen uit twee delen bestaat, loopt er een naad over het midden. En ik voel me wel een beetje de prinses op de erwt om dit te zeggen, maar die naad voelde ik dus zitten. Met een beetje schuiven en doen, lukt het wel die naad naar het zachte gedeelte van het kussen te krijgen. Maar aangezien ik niet stil zit, schuift die naad weer terug.
Ik ontdekte van de week via een herinnering van Facebook dat ik ‘m al 5 jaar heb, die scooter. En ik gebruik ‘m ook nog steeds zeker een paar keer per week. Voor de stukken die te ver zijn om te fietsen, pak ik liever de scooter dan de auto. In de stad is dat net zo snel als de auto, ik hoef niet te betalen voor het parkeren en ik heb altijd een plekje voor de deur.
Aan de onderkant van de blokken heb ik stukjes weg geveild of geraspt, precies op de plek waar het bagagerek zit. En aan de bovenkant een geul gemaakt waar de camberbar in valt. En ja, dat ging een beetje mis, vandaar dat je op de bovenste foto twee geulen in het blok ziet.
Na ruim tien jaar bekkeninstabiliteit had ik bij mijn revalidatiearts te horen gekregen dat mijn spieren nooit helemaal mijn zwakke bekken op kunnen vangen. Ik kreeg dus een bekkenband voorgeschreven. En deze week kwam die bekkenband binnen, het is een 
De paspop heeft niet zoveel vet op de heupen als ik, dus het geeft niet een heel realistisch beeld. Maar dit is dus de riem.
Mijn dertiende maand gebruik ik vaak om mezelf een beetje te verwennen. Zo heb ik ‘m al eens besteed aan een borduurmachine en aan een lockmachine, dit keer koos ik voor een nieuwe camera met toebehoren. En alhoewel ik de camera nog wat meer eigen moet maken voor ik daar wat over kan melden, kan ik wèl alvast vertellen hoe enthousiast ik ben over mijn nieuwe cameratas!
Draaggemak
Meten & knippen
Naaien
De vulling
Dichtnaaien
En gebruiken maar!
Sinds ik mijn rolstoel heb is de zoektocht naar een fijne rolstoeltas begonnen. Ik had nog een luiertas liggen en die heb ik al die tijd bij gebrek aan beter gebruikt. Op zich kan een luiertas prima dienst doen als rolstoeltas: er zitten lussen aan die je aan het frame of de duwsteunen kunt vastmaken. Alleen zitten mijn duwsteunen vrij laag bevestigd en hangt de tas daardoor onpraktisch laag. Een gewone rugzak kan ook goed, alleen zit je dan tegen de hengsels aan en bij mijn rugzak zijn die best dik.
Op de voorkant wilde ik een vakje, dus weer een stuk van 36 bij 36 geknipt en hier wat op geborduurd. Het geborduurde stuk heb ik dubbel gevouwen en onder en aan de zijkanten vastgestikt. De bovenkant zit vast met één magnetisch drukknoopje.
Aan de achterkant wilde ik een vakje met rits. Dit heb ik heel eenvoudig gedaan door de rits in de stof te zetten en er nog een rood-zwart gestreepte stof achter te zetten. De tas komt ook aan de achterkant vast te zitten, hier heb ik twee strookjes klittenband voor gebruikt en twee klikgespen.
De ene helft van de klikgespen komt met een bandje aan het frame van mijn rolstoel te hangen. Ook als ik de tas niet gebruik, blijven deze hangen.
Hier hangt alleen de achterkant van de tas aan de klittenbandjes en de gespen vast. Ik had van tevoren opgemeten waar ze moesten komen en bij deze check was ik tevreden.
Hier is te zien waar de klittenbandjes aan de rolstoel vast zitten. Deze zitten gewoon vast aan het klittenband van de rolstoelbekleding en zorgen ervoor dat de tas rechtop blijft hangen.
De bovenkant met rits en de zij- en onderkanten heb ik als één lange strook gemaakt. Voordat ik van die strook een cirkel maakte, heb ik de strook vastgespeld aan de voorkant om te kijken of het paste. Daarna de drie onderdelen aan elkaar gespeld en vastgenaaid. Ja, dat zou vast beter werken als je de voering en buitenkant los van elkaar naait, maar ik was lui.
En zo is ie af! Als basis is het een prima tas en ik vind het leuk dat ie er lekker opvallend uitziet.
Na een paar daagjes weg heb ik er nog een toevoeging aan gedaan: aan de achterkant zitten twee lussen waar een schouderband doorheen kan. De schouderband had ik al, maar zonder de lussen kiept ie steeds om, omdat de klikgespen zo laag zitten. Zo kan ik de tas makkelijk meenemen als ik mijn rolstoel ergens achterlaat.
Als eerst ben ik het 
Waar ik trouwens wel nu serieus aan denk om aan te vragen, is een dansrolstoel. Ik was eerst wat sceptisch en heb zo bij een stuk of vier stands gevraagd wat dan de meerwaarde was van een dansrolstoel ten opzichte van het dansen in mijn gewone rolstoel. Dat drie van die vier niet eens een dansrolstoel meegenomen hadden, hielp niet echt mee. Maar bij de laatste (
