Je kunt er niet meer omheen, Corona is inmiddels overal en iedereen moet zich aanpassen. En welke beslissingen er ook genomen worden door het kabinet, het blijft gewoon naar. Ik wil het er dan ook niet over hebben welke keuzes de beste zijn, dat laat ik liever aan anderen over. Waar ik het wel over wil hebben, is wat dit alles met mij doet. Want ik had niet kunnen voorzien dat het zo’n impact op me zou hebben als docent/moeder met EDS.
Mag je alles zeggen tegen of over een rolstoelgebruiker, zolang je het maar goed bedoelt? Tja, ik weet het niet hoor. Wat mij betreft laat je je goede bedoelingen pas echt zien als je bereid bent je eigen zienswijze opzij te zetten en je ècht in te leven in een ander.
Nou, 2019 was best een goed jaar voor mij. Ik werd 40 en ook mijn kinderen maakten stappen richting het volwassen worden. Voor 2019 wilde ik dat mijn werk weer haalbaar werd om te kunnen doen en daarnaast nog wat leuke dingen plannen. Hier lees je in hoeverre ik de vier doelen behaald heb die ik een jaar geleden opstelde.
Het was bijna kerstvakantie en net als alle andere docenten was Salima aan het aftellen. Gezellig was het niet. Of eigenlijk was het vooral Salima die niet zo gezellig was. Ze had wel wat van Scrooge weg, zoals ze daar mopperend in haar koude kantoortje zat.
Vanaf 7 tot en met 11 oktober is het de Week van de Toegankelijkheid. En dit jaar staat deze week in het teken van: Doen wat je zelf wilt! Wat voor mensen zonder beperking vaak vanzelfsprekend is – gewoon lekker even een dagje pretpark, een museumbezoek of naar een concert – vraagt van iemand met een beperking wat meer organisatie, energie en soms ook frustratie.
Een heftig onderwerp, maar zo nodig om besproken te worden: kindereuthanasie. Mijn mening hierover is lang niet zo belangrijk als die van de ouders die zulke lastige dilemma’s in hun schoot geworpen krijgen. Maar het roept toch iets bij me op, wat ik graag wil delen.
In films wordt het vaak nogal dramatisch weergegeven: als je ziek wordt, vallen je vrienden weg. En het klopt ook wel dat er veel verandert in een vriendschap op het moment dat de één met chronisch ziek zijn of beperkingen te maken krijgt. Maar met een beetje rekening houden met de ander, kom je al een heel eind!
Je kunt iemand als rolmodel zien, omdat diegene een voorbeeldfunctie heeft voor anderen met een beperking. Maar soms wordt iemand al op een voetstuk gezet, alleen al vanwege die beperking en dient dan als inspiration porn.
Waar ligt de grens hiertussen? Wanneer is een compliment of bewondering wel of niet gewenst?
Waar je wieg stond, wie je ouders zijn, welke kleur je hebt… het zijn zomaar wat dingen die niet uit zouden moeten maken, maar die het wèl doen. Kansen zijn niet gelijk verdeeld. Afhankelijk van je achtergrond komen er meer of minder kansen op je pad. Zeker als we binnen het onderwijs kijken en dat zou toch wel anders moeten en kunnen.
Waar is toch die goede oude tijd gebleven? Die tijd dat het enige recht van de vrouw echt nog alleen het aanrecht was. Dat een man niet met een man mocht trouwen. Dat pieten gewoon zwart waren. Dat ongewenste intimiteiten gewoon verzwegen werden en er niet zo’n #metoo heisa van gemaakt werd.
Mis je het ook niet? Die goede oude tijd? Nee, natuurlijk niet. Tijden veranderen. Culturen en tradities veranderen. En dat is maar goed ook.
