Zo langzaamaan proberen we er toch af en toe eens een dagje op uit te gaan. Vorige week was dat een bezoekje aan Escher in het paleis.
Voorbereidingen aan een ‘spontaan’ bezoek
Eerst heb ik natuurlijk even bekeken of ik er in de buurt kon parkeren en er zijn meerdere gehandicaptenparkeerplaatsen in de buurt van het museum. Die voor de deur had ik gemist dankzij mijn verouderde navigatie. Met mijn eerdere rij-ervaringen in Den Haag had ik moeten weten dat ik niet op dat ding kon vertrouwen en had ik gewoon mijn telefoon moeten gebruiken. Nu stonden we net iets verder, maar was ook prima te doen.
Op de website had ik gelezen dat reserveren per 1 juli niet meer verplicht was (wel aan te raden in verband met een maximum aantal bezoekers) en dat ik met mijn Rotterdampas sowieso aan de kassa een ticket moest halen. Ook staat er dat ze het graag voorafgaand aan het bezoek willen weten als je een rolstoel gebruikt, zodat ze de rolstoelplank klaar kunnen leggen.
Maar ik had al gezien dat met de paar treden bij de ingang het meer moeite voor het personeel zou kosten om die plank daar neer te leggen, dan voor mij om even uit te stappen en die paar treden zelf te lopen. En binnen is er wel een lift, dus ik zag geen problemen om gewoon op de bonnefooi te gaan. Wel rekening houdend dat het niet door zou gaan als het te druk zou zijn.
De mevrouw aan de kassa leek er iets meer moeite mee te hebben dat rolstoelgebruikers ook weleens iets spontaan willen doen. Zuchtend belde ze een collega: ‘Ja maar mevrouw zit in een ROLSTOEL en is al binnen.’ Blijkbaar zaten ze toch net aan het maximum aantal bezoekers en leek ze moeite te hebben mij weg te sturen, omdat ik in een rolstoel zit. Mag gewoon hoor. Ik kies er zelf voor om de gok te nemen en uit mijn rolstoel te stappen om binnen te komen. Maar goed, we mochten dus toch naar binnen.
Toegankelijkheid in het paleis
Op de website staat al duidelijk aangegeven wat er wel en niet mogelijk is als je met rolstoel Escher in het paleis bezoekt. Een elektrische rolstoel zou bijvoorbeeld niet op de rolstoelplank kunnen en er is geen toegankelijk toilet.
De lift is niet ideaal: klein, met soms een drempel en de deur is erg zwaar. En hij bevindt zich vlak voor de trap, dus je moet niet teveel vaart nemen bij het uit de lift komen. Nu heb ik in een museum toch altijd mijn Smartdrive uit staan om ongelukken te voorkomen. Maar even wat extra kracht zetten om èn de deur open te houden èn de drempel over te komen, is wel spannend zo bovenaan een trap. Gelukkig is er meestal wel een medewerker in de buurt om de deur open te houden. Of één van mijn kinderen, die niet zo’n fan zijn van liften en gewoon de trap namen.
Vaste looproute vanwege Coronamaatregelen
De vaste looproute die er is, heeft geen rekening gehouden met liftgebruikers. Zo kom je op één van de verdiepingen uit op een trap en moet je tegen de looprichting weer terug om naar de lift te gaan. Eenmaal een verdieping hoger was ik natuurlijk mijn kinderen kwijt, die wèl de trap hadden genomen en ergens anders uit waren gekomen. Geen zorgen hoor, ze zijn 13 en 17 jaar en weten zich prima te redden.
Qua drukte leek het hoe hoger je kwam, hoe rustiger het werd. Ik vraag me dan af of bezoekers gemist zouden hebben dat er meer is dan alleen de begane grond. Dat zou zonde zijn zeg!
Ook op de begane grond waar het net iets drukker was, was het trouwens goed te doen om afstand te houden. En die keer dat ik tegen de richting in moest om naar de lift te gaan, had niemand daar last van.
Eenmaal toe aan de uitgang was het even puzzelen waar ik eruit moest. Door de looproute gingen anderen via de trap en de kelder naar buiten. Maar toen ik met de lift beneden kwam, werd ik toch weer naar de begane grond gestuurd, omdat je vanuit de kelder weer een trap omhoog moest om naar buiten te komen.
Alle moeite meer dan waard!
We hebben alle drie erg genoten van ons bezoekje aan Escher in het paleis. Sowieso is het een prachtig gebouw om te zien. En behalve het werk van M.C. Escher zelf is er ook werk van andere kunstenaars (geïnspireerd door Escher) te zien. De kroonluchters vond ik echt supermooi en helemaal passen in de prachtige oude zalen.
Voor mijn dochters, die zelf ook graag tekenen en schilderen, was het ook leerzaam om te zien welke technieken Escher gebruikte, hoe hij zijn stijl ontwikkelde in de loop van de jaren. En ook om te ontdekken dat hij helemaal niet zo’n goede leerling was op de middelbare school, haha!
Dit bericht bekijken op Instagram
Een ander perspectief…
En als je het hebt over Escher, dan heb je het ook over perspectief. Wat mij bij dit bezoek meer dan anders opviel, is dat je vanuit een rolstoel een heel ander perspectief hebt. Op de Instagramfoto hieronder zie je een deuropening met zwarte lijnen. Die zwarte lijnen vormen samen een kubus, maar die zie je maar vanuit één punt zo. En wel vanuit staand oogpunt, zittend zie je de lijnen niet samenkomen.
Nu hangt er ook een camera en kun je vanaf een tv-scherm zien wat je zou moeten zien. Maar ik vond dit wel een opvallend verschil.
Ben jij weleens bij Escher in het paleis geweest? Wat trekt jou hierin aan?
Volgens mij ben ik hier als kind eens geweest… Waren er ook niet van die “beleef” dingen waar je in kon gaan staan en dat je dan heel klein leek? Of de kamer heel scheef? Dat zal voor jou waarschijnlijk ook niet echt te doen zijn met je rolstoel?
Maar Escher vind ik altijd erg leuk, ook zijn landschaps prints, niet alleen de geometrische vormen.
Ja dat klopt! Ik geloof dat niet alles in gebruik was, maar dat scheve hok waar je aan één kant veel kleiner lijkt, kon je wel in. Ik niet met mijn rolstoel inderdaad, maar mijn kinderen wel.
Waarom de naam “salami stinkt” ?
Klik even door naar ‘Over mij’, daar staat het uitgelegd:
https://salamistinkt.nl/over-mij/