Halverwege de jaren tachtig kwamen we er wonen en ik vertrok er eind jaren negentig. Mijn ouderlijk huis, waar ik opgroeide van zesjarig meisje tot een eigenwijze dame van achttien. Van de zeven mensen die er ooit woonden, zijn mijn ouders nu saampjes overgebleven. En nu vinden zij het tijd om te vertrekken, het huis staat te koop.
Our house in the middle of the street
(Ja, je moet ‘m er even bij aan zetten!)
https://www.youtube.com/watch?v=o9OPFvhFq0c
Als je van de wijk houdt en kinderen hebt, is het een ideaal huis. Het staat op de hoek, meteen aan een pleintje.
In de tijd dat ik er woonde, was het nog niet zo gebruikelijk dat mensen twee auto’s per huis hadden en mijn ouders hebben niet altijd een auto gehad. We hadden dus alle ruimte om op straat voor de deur te spelen: stoepranden, met een tennisbal of voetbal tegen de muur van het huis gooien of schoppen, knikkeren… Ok, mijn ouders zagen hier vast niet altijd het voordeel van in, want het raampje bij de trap is wel een stuk of twaalf keer ingegooid of -getrapt. En dat gedreun door je hele huis, misschien is het dan wel goed dat er nu zoveel auto’s staan dat er niet meer tegen de muur gevoetbald kan worden.
Onze achtertuin was zo’n beetje het verlengde van het speelpleintje. De poortdeur stond vaak open, zeker met mooi weer. We hadden een zandbak vol kriebelbeestjes in de tuin en een stukje gras om lekker te liggen zonnen. En je waterpistool of waterballonnen waren hier het snelst gevuld, we hadden een kraan met tuinslang in de tuin.
Oost west, thuis best
Het huis van mijn ouders is gebouwd in 1938 en ooit waren het twee huizen. Vandaar dat de indeling wat anders is dan normaal. Mijn ouders hebben nooit de stap gezet om de indeling compleet om te gooien, maar als je een beetje handig bent, kan dat natuurlijk wel.
Beneden zijn twee grote kamers: ik sliep met mijn zusje in de ene en mijn broertjes in de andere. Mijn zus en ik hadden een scheiding aangebracht met een boekenkast en later kamerscherm. Mijn kant was natuurlijk de netste kant. Van haar kant zie je een stukje op de foto hieronder, achter het kamerscherm. Ik had de helft bij het raam, aan de kant van de voortuin. Inmiddels zitten hier kunststof kozijnen, maar ik heb er nog een poosje gebruik van kunnen maken dat het raam van buitenaf open kon. Vonden mijn ouders alleen niet zo’n goed idee.
En dan op de eerste verdieping is de woonkamer met keuken, die vernieuwd is toen ik al het huis uit was. De onpraktische bar die de keuken alleen maar kleiner maakte, is er toen uitgehaald. Het bruine kastje wat je op de foto hieronder in het midden ziet, is er dus ook niet meer. Helaas zul je die theedoek nog wel nodig hebben, want een vaatwasser hebben ze niet aangeschaft bij de nieuwe keuken.
Op de tweede verdieping zijn twee kleinere slaapkamers en de badkamer. Net als de keuken, is de badkamer intussen ook vervangen. Uiteraard ook toen ik al lang en breed het huis uit was. Ik heb het al die jaren moeten doen met louvredeurtjes zonder slot. Via het raam in de badkamer moesten we nog weleens een bal uit de dakgoot vissen. Eén keer lag de bal op het dak van de badkamer en ben ik in de dakgoot geklommen. Als ik nu weer zie hoe hoog dat is, snap ik echt niet dat ik dat durfde.
Deze foto’s zijn in mijn ouderlijk huis gemaakt:
- Op de eerste foto vierde mijn zus (groene blouse) haar verjaardag in 1986, ik ben het meisje wat haar tong uitsteekt. Dit is in de woonkamer op de eerste verdieping.
- De tweede foto is van 1990, nog voordat ik een beugel kreeg, maar wel met foeilelijke bril. En ik was geen fan van de afwas, zoals je ziet.
- Aan mijn pas geverfde haar te zien, is de laatste foto van eind 1997, gemaakt in mijn slaapkamer. Een paar maandjes later ging ik het huis uit.
Tijd voor nieuwe herinneringen
Ik bedenk me nu eigenlijk pas dat het bij elkaar maar 12 jaar is geweest dat ik er gewoond heb. In mijn huidige huis woon ik al langer dan dat, maar dat lijkt zoveel korter. Maar die kindertijd maakt zo’n groot deel uit van je herinneringen.
Voor mijn ouders is het tijd voor een nieuwe plek en dit huis vol herinneringen wordt dus voor anderen een nieuwe plek, om nieuwe herinneringen te creëren.
Nieuwsgierig geworden naar hoe het huis er nu echt uitziet? Voor zolang het te koop staat, is het te vinden via >deze link<.
Nu zijn mijn ouders niet de enige die hun lege nest te koop hebben gezet. Een paar deuren verder woonde één van mijn liefste (en langst meegaande) vriendinnetjes. Ik kwam daar bijna dagelijks aanbellen of ze buiten kwam spelen, heb er vaak een boterhammetje meegegeten, een film gekeken of gelogeerd. Leuk om eens te zien hoe die huizen verschillen, hun huis is >hier< te vinden. En niks ten nadele van mijn vader, maar het is wel een beetje te zien dat haar vader wèl twee rechterhanden heeft…
Wonen jouw ouders nog in het huis waar jij opgroeide? Welke herinneringen heb jij daaraan?
Heftig hoor om zo’n periode af te sluiten. Mijn ouders zijn regelmatig verhuisd dus bij ons was het niet zo heftig.
Tja, of het heftig is… het is wel een grote stap voor mijn ouders.
Mijn oude kamer is al jaren niet meer mijn kamer, dus zelf ben ik er ook niet meer zo aan gehecht.
Succes met de verkoop! Het lijkt me best groot met 4 slaapkamers, als je handig bent in klussen is er vast iets moois van te maken! Aan elk huis blijf je herinneringen houden maar soms is een nieuw huis ook erg fijn!
Zelf hoef ik me gelukkig niet met de verkoop te bemoeien, dat laat ik aan mijn ouders over. 😉
Maar er is zeker iets moois van te maken!
Mijn ouders wonen er inderdaad nog.
Het lijkt me zo ontzettend vreemd dat er andere mensen zouden komen wonen.
Het blijft mjin ’thuis’ toch ergens.
Dat lijkt me zo gek, als mijn ouderlijk huis niet meer van mijn ouders zou zijn. Leuke blog heb je trouwens!
Dankjewel!
En ja, het lijkt me ook een raar idee. Denk dat ik er ook nog wel eens langs ga fietsen als er nieuwe bewoners wonen, eens zien wat zij ervan gaan maken.