Weer een maand verder en inmiddels begonnen bij een nieuwe fysiotherapeut. De vorige had me gevraagd hoe ik er tegenover stond om over te stappen, omdat ze het idee had dat zij me niet verder kon helpen. Tja, ik had er al niet zoveel vertrouwen meer in, dus vond ik het prima om over te stappen. De ‘nieuwe’ is een stuk duidelijker/gestructureerder en dat vind ik wel prettig.
Ook een nieuwe revalidatiearts is aan mijn lijstje toegevoegd, aangezien de vorige was overleden. En behalve dat ook nog een maatschappelijk werkster, maar dat bleek een communicatiefoutje te zijn geweest en daar kon ik na een kopje thee (en een uur daarop te hebben gewacht) weer gaan. Zucht.
Het revalideren gaat zeker nog tot augustus door, terwijl ik van tevoren het idee had dat ik met 12 weken wel klaar zou zijn. En alhoewel ik er ook echt wel wat van opsteek, vind ik het toch ook zonde van mijn tijd. Het is elke week weer rekening ermee houden, alle andere bezigheden erop afstemmen en elke week weer zitten mijn kinderen een uurtje alleen thuis. Dat kunnen ze prima, maar ik vind het toch een vervelend gevoel dat ik ze niet uit school kan halen en waarvoor? Want ik weet nog steeds niet of het me uiteindelijk nou wat op gaat leveren.
Maar ik wil het wel afmaken, want zoals ik al zei, steek ik er ook echt wel wàt van op.
Ik heb weer een paar oefeningen erbij gekregen om mijn heup stabieler te krijgen. En wat de ergotherapie betreft, heb ik gemerkt dat het vooral in mijn eigen hoofd zit dat ik moeite heb met het aangeven van grenzen, want wanneer ik het doe, merk ik dat iedereen er gewoon begrip voor heeft, of het de normaalste zaak van de wereld vindt. Ergens weet ik dat ook wel, maar een beetje bevestiging is toch wel prettig.
Ik ben er nu nog meer bewust mee bezig hoe ik een zware dag zo kan plannen en hierin mijn grenzen aan kan geven, zodat ik de dag met een goed gevoel door kan komen. En dat lukt ook goed. Vorige week een kinder(slaap)feestje, festival in de stad, barbecue van het werk van mijn man en een vrijgezellenfeestje op één dag: van alles een klein stukje meegepakt (alleen het vrijgezellenfeestje wel helemaal 🙂 ) en tussendoor ook wel plat gelegen.
Maar soms lukt het ook niet, of dan doe ik mijn best, maar levert het me niets op. Gisteren had mijn oudste dochter een hockeytoernooi wat de hele dag zou duren. Ik ben er vier uur bij gebleven en heb zoveel mogelijk afgewisseld: dan weer kijken bij haar wedstrijden, dan weer even een rondje lopen, dan weer even zitten. ’s Middags werd ik afgelost door mijn man, ben ik thuis weer gaan liggen en later teruggekomen toen ik hoorde dat ze de finale zouden spelen. Maar zoveel pijn daarvan gehad… 🙁
