Ja hoor, daar is ze weer. Jacqueline kwam weer met haar oproepje voor gastbloggers en ik dacht: “Ga ik weer een blog schrijven, of niet?” Na een aantal dagen nagedacht te hebben, Jacqueline een berichtje gestuurd dat ik toch graag weer mee wilde doen. Dus, hier ben ik weer.
Vorig jaar vertelde ik over hoe het hardlopen mij vergaat, maar ook dat ik druk bezig was met mijn opleiding tot Natuurvoedingsadviseuse.
Geslaagd
Op 25 november 2017 had ik dan mijn examen voor Natuurvoedingsadviseuse. Wat een roadtrip was het hier naartoe! Ik zou in mei al examen doen, maar doordat mijn lijf niet meewerkte heb ik niet goed kunnen studeren, waardoor ik zeker wist dat ik die datum niet ging halen. Ik heb deze datum dus verzet naar 25 november.
De week van mijn examen heb ik heel veel hoofdpijn (tot migraine aan toe) gehad. En daarnaast nog etentje en dag lager feest van mijn ouders hun trouwdag. Kortom… niet zo’n heel fijne voorbereiding op mijn examen dus.
De dag van het feest ben ik dus al vroeg naar huis gegaan, zodat ik goed uitgerust was.
Stikzenuwachtig zat ik in het examenlokaal. En meteen bij de eerste bladzijde klapte ik dicht… BAM! Alles was weg. Maar gelukkig gaandeweg kwam het wel weer terug en was ik ruim op tijd klaar.
Twee weken later kreeg ik het verlossende antwoord. Ik was geslaagd!
Ik mag mezelf dus Natuurvoedingsadviseuse noemen.
Still running, zelfs in het bos
Nog steeds prijs ik mezelf zeer gelukkig dat ik nog steeds kan en mag hardlopen. En nog steeds is het in de winter zo dat ik niet goed kan trainen door de kou. Afgelopen zomer hebben we hier een oplossing voor aangeschaft in de vorm van….. Juist een loopband. Maar zelfs met loopband is het wel een stuk minder dat ik train/ kan trainen dan in deze tijden… Ik ben zeer blij dat mijn tijd van het jaar weer is aangebroken. Warmte! Kom maar op!
Vorig jaar vertelde ik dat mijn droom is om ooit een hele marathon voor EDS te lopen. Die droom heb ik nog steeds. Inmiddels heb ik zelfs al een 15 km achter de rug. Een trail zelfs! Wat is een trail hoor ik je denken?
Een trail is een run door het bos, onverharde paadjes, heerlijk door de natuur. Letterlijk een zebra in het bos dus. 😉
Wat vond ik dit eng… Maar mede dankzij een van mijn (inmiddels) beste vriendinnetjes is het me gelukt.
Ik moest wel bijna uitstappen, maar niet omdat ik het niet vol hield… Ik kreeg tijdens de run een galaanval! “Waarom nu?”, dacht ik… Maar ik had geluk. Redelijk snel trok de aanval weg en kon ik mijn weg weer vervolgen. Wel was ik zeer goed gekleed tijdens deze run, want wat was het koud. Zoooo niet mijn weer! Ik had twee winterthights aan (hardloopbroek), twee thermoshirts met daarop nog een shirt met lange mouwen en uiteraard mijn zebrashirt er overheen. Daarbij had ik nog een buf (die je om je nek kunt doen als een soort sjaal, maar niet te warm) en over mijn oren en hoofd ook. Speciale handschoenen aan en hup daar konden we. En ik heb het “gewoon” gehaald! Na 13 km kreeg ik het zwaar en vanaf 14 km moest mijn vriendin wel een flink aantal keren zeggen dat ik mijn benen goed op moest blijven tillen, want kreeg het steeds zwaarder.
Maar wauw! Wat ben ik nog steeds trots op mezelf dat dit me gelukt is.
En wat voelt het goed als je na die tijd met een ervaren trailen aan het praten bent en deze je verteld dat je nu eigenlijk een halve marathon op de weg hebt gelopen.Wauw!
Dat stemt mij positief, want ik ben al een tijdje aan het trainen voor mijn eerste halve marathon voor EDS volgend jaar.
Tips voor sponsoring zijn welkom via Run for EDS.
Dromen
Ik blijf dus stug doordromen over mijn eerste halve marathon en ook hopelijk ooit mijn eerste (en wellicht dan ook mijn laatste) marathon voor EDS.
Nog steeds zegt men: “Met jouw instelling en doorzettingsvermogen gaat jou dit ècht lukken!” We gaan het zien… Ik hoop het… Maar met EDS weet je het maar nooit… Het kan zo ineens veel slechter gaan…
Vorig jaar had ik het erover dat ik vaak tegen mezelf zeg: “Opgeven is geen optie, zebra…” En dat zeg ik nog steeds regelmatig tegen mijzelf. Maar… tegenwoordig heb ik ook een andere goeie waar ik veel aan heb. Deze heb ik van Lenette van Dongen geleerd. Een zeer lief mens.
“Doe wat je kan, doe dat met plezier en de rest: pffffffffffffff…..”
Hiermee wil ik dan ook afsluiten en wellicht volgend jaar weer een update. Dus vergeet niet:
“Doe wat je kan, doe dat met plezier en de rest: pffffffff……. “
De hele maand mei zijn hier gastbloggers aan het woord om zo meer bekendheid te geven aan het Ehlers Danlossyndroom. Je vindt hun verhalen onder de gastblogs.
