Twee jaar geleden konden jullie mijn eerste blog lezen over het moederschap. Het was zwaar maar ik genoot ieder moment en was tevreden over hoe mijn man en ik het samen met onze twee kinderen voor elkaar hadden. Vorig jaar konden jullie lezen dat ik na een gastric bypass heel veel kilo’s ben verloren maar wat moeite had om naar mijn nieuwe lichaam te luisteren en ik het daarom lichamelijk gezien eens wat rustiger aan zou gaan doen. Maar dat liep even anders.
Geen derde kindje?
Eigenlijk begint dit verhaal al jaren geleden. De wens voor een kindje kwam en eigenlijk niet voor één kindje maar voor een gezin met een auto of tafel vol kinderen. Die eerste twee kinderen die kwamen er, dat hebben jullie twee jaar terug gelezen. En dan is er die wens voor een derde kindje. Mijn man was er duidelijk in dat hij geen derde kindje meer wilde, omdat een derde zwangerschap voor mij lichamelijk veel te zwaar zou zijn. Daar hield het verhaal op. Geen derde kindje omdat mijn lichaam me in de steek laat. Mijn man had natuurlijk gelijk. Ik was tijdens de zwangerschappen alleen maar achteruitgegaan en nog verdere achteruitgang was niet de bedoeling. Zeker niet met twee kleine kinderen in huis. Maar wat deed die keuze pijn. Mensen vroegen wanneer er een derde kwam, want mijn zussen hebben een groot gezin, dus men verwacht dan dat wij ook een groot gezin zullen krijgen. Gezinnen met drie kinderen ergens rond zien lopen deed mij minstens net zo’n pijn. Dat was het gezin waar wij van droomde, een droom die de EDS van mij heeft afgepakt.
De keuze bleef pijn doen, maar begon ook te wennen. Een gezin met twee kinderen had ook vast zo zijn voordelen. Maar toen we vorig jaar op vakantie waren, begon mijn man ineens over een derde kindje. Ik had er al die maanden al over gedacht wat de gevolgen zouden zijn en was er zelf van overtuigd dat we er gewoon voor moesten gaan. En schijnbaar dacht mijn man daar ineens ook zo over. Het zouden, als ik zwanger zou raken, negen zware maanden worden. De kans dat ik niks meer zou kunnen door bekkeninstabiliteit en tot na de bevalling in een rolstoel zou belanden, namen we voor lief. Na thuiskomst gelijk een afspraak gemaakt om mijn spiraaltje te laten verwijderen en niet veel later had ik een positieve test in mijn handen.
Chronisch ziek en toch voor een derde gaan
De meningen om mij heen waren niet allemaal even enthousiast. Ik was chronisch ziek, had het soms al zwaar met twee kinderen dus mensen vonden het vreemd dat we nog voor een derde gingen. Mijn man had het al zo zwaar met alle extra huishoudelijke taken die ik niet kan doen en ik kon ook al niet alles doen met de twee kinderen die ik wilde doen, dus waarom zou je dan nog een derde kindje toevoegen aan je gezin? Dat waren opmerkingen en vragen waar ik niet op voorbereid was. Misschien omdat ik het zo helemaal niet zie. Het klopt dat mijn man veel huishoudelijke taken doet en dat het soms lastig te combineren is met ons eigen bedrijf. En het klopt ook dat ik niet alles kan doen met mijn kinderen wat ik zou willen.
Maar misschien ben ik juist wel een betere moeder nu ik chronisch ziek ben? Ik ben thuis als de kinderen thuis zijn. Altijd aanwezig als ze uit school of peuterspeelzaal komen. Ik rol niet met ze over de grond en kan geen uren op de grond met ze zitten spelen. Maar we knuffelen op de bank en plannen bewust activiteiten als koekjes bakken of andere leuke dingen. We genieten daar dan enorm van. De kinderen, maar ook wijzelf, weten niet beter dan dat ons leven er op deze manier uitziet. We ondernemen veel leuke dingen en ik ga dan gelijk met de kinderen naar bed om er de volgende dag weer voor ze te zijn.
Wat betreft de zwangerschap? Het waren negen prima maanden. Die kilo’s die ik ben verloren hadden een grote invloed op hoe mijn zwangerschap nu verliep. Ik had wel last van mijn bekken en de laatste weken kon ik nog maar hele kleine afstanden afleggen. Maar een rolstoel is op twee uitstapjes in de Efteling na niet nodig geweest. De bevalling verliep nog vlotter dan de zwangerschap. Voor ik het wist lag onze dochter op mijn borst. Ons dametje is nu twee weken oud en natuurlijk beperkt de EDS mij in wat ik kan doen in de zorg voor onze dochter. Ik heb mijn man nodig om haar in bad te kunnen doen en ik kan geen uren met haar op mijn arm rondlopen om haar te troosten. Maar ik kan wel heerlijk met haar op de bank knuffelen en lekker vroeg samen met haar naar bed om daar uit te rusten en te genieten van zo’n klein hummeltje op mijn borst. Het is weer ontzettend genieten en wat zijn wij blij dat de EDS ons niet heeft tegengehouden om naar onze wens te luisteren.
De hele maand mei zijn hier gastbloggers aan het woord om zo meer bekendheid te geven aan het Ehlers Danlossyndroom. Je vindt hun verhalen onder de gastblogs.
