Gisteren kreeg ik een huisbezoek van een meneer van de WMO. Ik was er best zenuwachtig om, had geen idee wat ik kon verwachten en ging maar van het ergste uit: Een vervelende en kritische man die mij vast een aansteller zou vinden en dat ik het allemaal maar zelf mocht gaan aanschaffen of zoiets. Maar het is me alles meegevallen, het was juist een heel vriendelijke man, heel begripvol, met verstand van EDS en de nodige hulpmiddelen.
Hij gaat nu de aanvraag verder in orde maken en waarschijnlijk wordt het een Küschall rolstoel. De fiets neemt hij ook mee in de aanvraag, maar of ik die neem is ook een beetje afhankelijk van wat de eigen bijdrage wordt. Ik heb al eerder een Hase Lepus uitgeprobeerd op de supportbeurs en een keer een dagje gehuurd. Andere merken ook wel geprobeerd, maar deze zit toch het beste. Dus hopelijk gaat dat ‘m ook worden. Die meneer zelf was er erg optimistisch over. Hij heeft ons huis ook nog even onder de loep genomen, om te kijken hoe geschikt het is voor de toekomst, of er ook een traplift in kan en of ik dan ook boven met een rolstoel genoeg ruimte zou hebben. Nou is er wel ruimte genoeg, maar daar wil ik voorlopig nog niet aan denken. Ik red het vast prima met een rolstoel om af te wisselen met lopen en met zo’n fiets kan ik straks weer fijn met het gezin eropuit.

Vandaag was ik weer bij het revalidatiecentrum en ik vond het toch een beetje gek dat ik dat van die rolstoel en fiets buiten hen om had gedaan, dus vond ik dat ik het maar moest vertellen. En ook daar was ik een beetje zenuwachtig om, want ik dacht juist dat ze daar niet zo positief tegenover zouden staan. Bij mijn vorige revalidatie was dat namelijk wel zo en die indruk kreeg ik bij de intake ook.
Maar toen ik het aan de ergotherapeute vertelde, vond ze het juist heel dapper van mij dat ik dat gedaan had, dat ik goed bezig ben en dat deze stap goed paste bij de doelen die ik met het revalideren wil bereiken.
Behalve met het aan het werk gaan met mijn grenzen, ben ik ook gaan kijken waar ik goed in ben, wat me energie geeft en hoe ik dat meer kan inzetten. Ik merkte dat ik sommige van mijn kwaliteiten wel op mijn werk inzet, maar niet altijd thuis bij mijn gezin, omdat ik dan vaak te moe ben, of omdat we gewoon wat vastgeroest zijn in patronen die wel efficient werken, maar waarbij we langs elkaar heen leven. Dus ik heb besloten daar wat mee te doen, meer te delen, luisteren en vragen, zodat ik me meer betrokken voel bij mijn gezin. En volgens mijn ergotherapeute komen dingen vanzelf op je pad als je eenmaal besloten hebt om te willen veranderen.

En alhoewel er fysiek niet echt vooruitgang te zien is, ben ik tevreden met wat ik tot nu toe al bereikt heb met het revalideren. Ik ben blij met hoe ik er nu in sta, ook blij met mezelf en met de mensen om me heen 🙂

O, en het einde van het revalideren komt nu wel in zicht, dat gaat 1 september worden. Dus nog even de vakantie doorwerken aan mezelf en dan met de start van het nieuwe schooljaar mag ik het weer zelf gaan doen.