Natuurlijk deel ik het liefst de leuke dingen die ik met mijn gezin onderneem, zoals uitstapjes en activiteiten. Maar soms toch ook de lastige kant van het ouderschap. En heel soms trek ik het nog een stukje breder: naar mijn werk waarin ik als docent pedagogiek mijn studenten leer om andermans kinderen op te voeden (en zichzelf daarmee ook een beetje).
Het was bijna kerstvakantie en net als alle andere docenten was Salima aan het aftellen. Gezellig was het niet. Of eigenlijk was het vooral Salima die niet zo gezellig was. Ze had wel wat van Scrooge weg, zoals ze daar mopperend in haar koude kantoortje zat.
In de herfstvakantie gingen we met ons gezin een paar dagen naar München. Hoe dat was met onze tienermeiden en of München een beetje te doen was met rolstoel, lees je hier!
Om een beetje te compenseren met alle pakjes drinken die er hier in huis doorheen gaan, heb ik zelf altijd een thermosbeker of bidon om op mijn werk of tijdens dansles uit te drinken. En zo’n duurzame drinkfles gaat best een flinke poos mee. Maar op een gegeven moment moet deze toch vervangen worden.
Een heftig onderwerp, maar zo nodig om besproken te worden: kindereuthanasie. Mijn mening hierover is lang niet zo belangrijk als die van de ouders die zulke lastige dilemma’s in hun schoot geworpen krijgen. Maar het roept toch iets bij me op, wat ik graag wil delen.
Met een studiedag, teamdag op het strand, jaaropening in het Nieuwe Luxor, verjaardagsfeestje in een café en beide dochters inmiddels in het voortgezet onderwijs, is dit nieuwe schooljaar mooi van start gegaan!
Normaal ben ik niet zo van het koken en bakken. Maar aangezien ik straks uitgebreid mijn veertigste verjaardag ga vieren, leek het me wel leuk om wat te gaan bakken. En ik hou van brownies, dus ging ik op zoek naar wat verschillende brownie recepten.
Het is zomervakantie, dus dan gaan we leuke dingen doen met het gezin. Alleen komt Drievliet niet meer op mijn lijstje van leuke dingen doen. Leuk moet voor mij namelijk ook toegankelijk zijn en dat is Drievliet dus totaal niet.
De afgelopen weken/maanden is er hier en daar weleens een leerkracht in het nieuws geweest die wellicht niet zo gehandeld heeft als zou moeten. Leerkrachten zijn ook maar mensen! Als ik voor elke fout zo in de media afgestraft zou worden, zou ik allang niet meer in het onderwijs werken. Toch schaam ik me er niet voor, ik ben niet perfect, maar wel een prima docent.
Soms, heel soms heb ik gewoon niets zinnigs om bij te dragen. Dan ben ik gewoon zo pissig of teleurgesteld of verdrietig, dat ik alleen maar wil schelden. Ik doe best mijn best om me hierbij in te houden, dus des te serieuzer mag je me nemen als ik me wel aan het schelden en tieren ben. #doeslief? Nee zeg, nu even niet!
De social media waren in shock: een kinderdagverblijf in Amsterdam liet peuters met blote benen en voeten door de sneeuw lopen, sneeuwtrappelen. Of je voor je eigen kind wel of niet kiest om hieraan mee te doen, laat ik helemaal aan de ouders zelf over. Maar om een kinderdagverblijf wat hier overduidelijk goed over na heeft gedacht zo af te branden… Dan wil ik het als pedagoog toch wel even voor ze opnemen.
