jonge mantelzorger mantelzorg rolstoelNatuurlijk deel ik het liefst de leuke dingen die ik met mijn gezin onderneem, zoals uitstapjes en activiteiten. Maar soms toch ook de lastige kant van het ouderschap. En heel soms trek ik het nog een stukje breder: naar mijn werk waarin ik als docent pedagogiek mijn studenten leer om andermans kinderen op te voeden (en zichzelf daarmee ook een beetje).

,

Castlefest in kostuum

Mijn man en ik zijn altijd wel festivalliefhebbers geweest. Maar als er eenmaal kinderen bij komen, ga je toch op zoek naar een wat kindvriendelijker festival. Zo kwamen we bij de fantasy festivals uit, waar vaak wel een gemoedelijke sfeer is en er activiteiten voor kinderen georganiseerd zijn. En al die prachtige kostuums van bezoekers, je kijkt je ogen uit! Castlefest is wat dat alles betreft toch wel ons favoriete fantasy fastival.

Soms slaan we een keer over als dat beter uitkomt met op vakantie gaan. Maar als we wel thuis zijn, dan gaan we zeker een dagje daarheen. Niet altijd met het hele gezin trouwens, als er maar iemand is die met me mee wil, haha! En bijna het leukste vind ik de aanloop ernaartoe, het bedenken en maken van een kostuum.

 

Kostuums castlefestKostuums van de afgelopen jaren Castlefest

Wanneer precies de eerste keer was, weet ik eigenlijk niet meer. Ik weet wel dat we in 2009 op onze trouwdag gingen en we onze trouwkleding weer aan hadden getrokken. Dat was meteen ook de eerste en laatste keer dat mijn man in kostuum mee ging, die gaat toch liever gewoon in z’n spijkerbroek. Ik heb helaas niet van elk jaar foto’s kunnen vinden, maar hier zijn er een paar uitgelicht die ik wel leuk vond om te laten zien.

In 2010 had ik voor mij en de meiden matchende kostuums gemaakt, een beetje in de stijl van eind 19e, begin 20e eeuw. Van de pruik had ik wel een beetje spijt achteraf, veel te warm en hij staat me voor geen meter. De kinderen hadden het ook al snel warm en liepen er grotendeels in een hempje en legging bij.

In 2011 ging ik alleen met mijn oudste dochter. Ook deze kostuums had ik zelf gemaakt, niet speciaal voor Castlefest, we hadden deze al eens eerder gedragen. Wel had ik dat jaar regencapes gemaakt en dat was wel nodig ook.

De hoepeljurk (dit keer zonder hoepel) viel in 2016 wel een stukje korter bij mijn jongste dochter dan bij haar zus vier jaar daarvoor. Mijn grijs met blauwe strepen korset heb ik weer zelf gemaakt, de rok is door Maya-Acid gemaakt.

En tot slot de outfits van vorig jaar, geïnspireerd door Miss Peregrine.

Kostuum castlefest rolstoelCastlefest kostuum 2018

Dit jaar gingen mijn dochters en ik op zaterdag naar Castlefest. Dit keer geen uitgebreid kostuum gemaakt, daar zou het veel te warm voor worden. Ik had een jurk aan die ik vorig jaar op Castlefest had gekocht, van voren kort en van achteren lang. Blijkbaar was ik niet de enige toen, ik heb minstens tien vrouwen met dezelfde jurk gezien. Maar niemand met zo’n stoer, zelfgemaakt leren korset natuurlijk. 😉

Het warme weer was wel een keer een goede reden om mijn rolstoel eens wat meer op te leuken. En zelfs een beetje meer praktisch te maken, zodat ik altijd wat schaduw bij me zou hebben.

Mijn man heeft met een pvc-buis het frame gebogen, wat ik met rode en zwarte tape heb beplakt op de zichtbare stukken. Met stof heb ik een hoes hiervoor gemaakt. Zelfs nog een restje zonwerende stof gevonden, wat op het stuk boven mijn hoofd kwam.

Een gordijnring en een reep stof zorgden ervoor dat ik het ‘gordijn’ omhoog kon doen. Zo kon ik goed om me heen kijken als ik door de mensenmassa moest. Maar wanneer we ergens uit gingen rusten, of de kinderen juist even gingen spelen, schoof ik het naar beneden. Als ik dan met mijn rug naar de zon ging staan, zat ik fijn in de schaduw.

Toegankelijkheid Castlefest

Normaal zou ik zelf rijden en dan zijn er een beperkt aantal parkeerplaatsen voor mindervaliden gereserveerd. Er is een extra pendelbusje voor mindervaliden dat van de parkeerplaats naar het terrein gaat, maar het is niet de bedoeling dat je daar je hele gezin in meeneemt. Vorig jaar kon ik mijn jongste dochter nog wel op schoot meenemen.

Dit jaar had mijn man me afgezet en nam ik niet dat pendelbusje. Ik wilde mijn dochters toch niet dat stuk alleen laten lopen. Het pad van de parkeerplaats naar Castlefest ligt vol losse stenen en door de droogte is het zand ook een stuk losser. Ik was met mijn Freewheel en Smartdrive, maar had toch moeite met het pad. De Smartdrive slipte regelmatig weg.

Ook op het terrein zelf had ik last van een wegslippende Smartdrive. Je merkte duidelijk verschil bij de stukken weg die natgespoten waren, daar ging het gewoon goed. Maar ondanks dat ik de accu veel sneller dan normaal zag leeglopen, heeft ie het wel de hele dag volgehouden. En ook al moest ik een beetje meerollen of een duwtje krijgen, het ging altijd nog lichter dan zonder Smartdrive.

Maar echt rolstoelvriendelijk zijn de paden dus niet. Je moet een goede duwer bij je hebben, of banden die het terrein aankunnen.

Eten en drinken halen vind ik persoonlijk niet te doen met een rolstoel. Maar om die reden heb ik mijn oudste dochter als begeleider meegenomen, die mag dan ook met mindervalidenkorting mee. Toiletten waren goed te doen, zelfs met mijn huif en Freewheel kon ik erin.

Ben jij ook naar Castlefest geweest? En heb je mij toevallig gezien of op foto’s gespot? Altijd leuk als je Salami stinkt even tagt!

 

/0 Reacties/door

20 jaar bij elkaar, 10 jaar een echtpaar

trouwdagWe waren al tien jaar samen, hadden alles wat we maar wilden: twee prachtige kinderen, fijne familie en vrienden, ons eigen huis en een leuke baan. Onze kinderen waren voor mij de bevestiging van onze relatie, daar hadden we geen ringen voor nodig. Ik had het dan ook niet meer verwacht, maar precies toen we tien jaar samen waren, ging hij toch op z’n knieën.

En de manier waarop was best grappig. We zaten met z’n viertjes in onze pyjama’s/ochtendjassen aan het ontbijt. Onze oudste was toen een kleuter waar we erg ons best voor deden om haar wat manieren bij te brengen. Onder andere door het goede voorbeeld te geven. Dus toen mijn man me naar de keuken stuurde om zijn koffie te pakken, zei ik hem: ‘Zou je dat niet wat netter kunnen vragen?’ En toen ging hij dus op zijn knieën. Niet om om de koffie te vragen, maar of ik met hem wilde trouwen.

Het plannen van de bruiloft

Tegenwoordig kijkt mijn oudste dochter graag naar al die trouwprogramma’s op tv. Maar dat alles lijkt totaal niet op hoe wij het aangepakt hebben. Sowieso hebben we er niet extreem veel tijd voor uitgetrokken om alles te plannen. In januari vroeg hij me ten huwelijk en 1 augustus trouwden we.

Ik wilde niet in het stadhuis in onze woonplaats trouwen. Had daar al een paar bruiloften gezien, maar het leek steeds hetzelfde verhaal. Een kasteel leek ons wel wat. En die babs mocht zoveel mogelijk haar mond houden, de uitgebreidere toespraak lieten we door mijn zus doen. Was de babs niet blij mee trouwens…

Omdat het kasteel een stuk bij ons vandaan was, hadden we een Amerikaanse schoolbus gehuurd. Alle gasten die daarin pasten, waren uitgenodigd om bij de plechtigheid te zijn. Het was dus een vrij kleine groep familie en goede vrienden. In plaats van een bruidstaart lieten we een ijskar langskomen.

Het feest was dan wel weer in onze woonplaats, bij ons om de hoek zelfs. Het diner was daar alleen met familie en de getuigen, maar voor het feest hadden we meer mensen uitgenodigd. We hadden twee verdiepingen ter beschikking: in de kelder was een dj en kon er gedanst worden, op de begane grond was er een bar en zitjes zodat er ook bijgekletst kon worden.

Mijn trouwjurk en de jurkjes van onze meiden maakte ik zelf. Heel geheimzinnig en buiten het zicht van mijn aanstaande. Ik gaf hem wel een lapje stof mee in een envelop toen hij voor zijn pak ging, maar hij heeft daar niet eens in gekeken, gewoon meteen doorgegeven aan de man die zijn pak zou maken.

Als fotograaf had ik een vriendin gevraagd. Sowieso vond ik haar werk altijd wel mooi en daarnaast wilde ik me niet ongemakkelijk voelen bij een vreemde fotograaf.

Geen idee meer hoe ik erop gekomen was, maar voor de uitnodigingen hebben we gekozen voor postertjes die in een koker verzonden werden.

trouwdag bruiloft

De trouwdag: alles komt samen

Over de dag zelf… tja, je had erbij moeten zijn! Het was allemaal nog mooier dan we van tevoren hadden kunnen bedenken.

Mijn man maakte zich klaar bij zijn moeder thuis en kwam me bij ons huis ophalen. Zijn broer reed de bakfiets en hij stond daarin met zijn prachtige witte pak. Ik had ook een verrassing voor hem: een naambordje met aan de ene kant alle vier onze voornamen en aan de andere kant ‘Familie van Kuilenburg’. Onze kinderen hadden namelijk zijn achternaam al en nu ik die ook zou krijgen, waren we met onze naam ook echt één familie.

De bus stond vlakbij ons huis al klaar en het was ontzettend gezellig om zo met elkaar naar het kasteel te rijden. Bij de plechtigheid had mijn zus een mooi sprookje verteld over een donkere grot, een toverdrankje en een eerste kus. Heel knap gedaan, want het echte verhaal is dat ik gewoon dronken was bij die eerste kus, haha!

Het feest was ook super. Veel gedanst en gekletst. De sleep van mijn jurk had ik eraf gehaald en met textielstiften konden de gasten hier een boodschap op schrijven. Toen we een jaar getrouwd waren, heb ik mijn trouwjurk inclusief volgeschreven sleep nog een keer aangetrokken naar Castlefest.

Voor de kinderen hadden we oppas geregeld en het plan was om dan na het feest gewoon thuis te slapen. Het was toch om de hoek. Maar van familie kregen we een nacht in een hotel cadeau en mijn ouders bleven in ons huis slapen. Dat was ook een leuke verrassing.

Heel cliché, maar het was echt een dag om nooit te vergeten. Inmiddels zijn we alweer tien jaar verder en nog steeds kijken we met veel plezier terug op die dag.

En om te eindigen met de tekst die ook op de uitnodigingen stond (en nog steeds opgaat):

You look like you did before,

only prettier

Every day I love you more

and more

 

/2 Reacties/door

Afkoelen in de Kunsthal

Kunsthal Viktor & Rolf

Tja, wat moet je toch met die ontzettend warme dagen? Gewoon lekker een ochtendje naar een museum! In de koelte van de airco naar mooie dingen kijken. En ik kreeg zowaar mijn twee dochters (van 11 en 15 jaar) mee.

Wat is er te zien in de Kunsthal?

De Kunsthal bestaat uit verschillende hallen waar steeds wisselende tentoonstellingen zijn. Die lopen niet allemaal gelijk op, dus voor de meest actuele info is het handig om even op de website van de Kunsthal te kijken. Ik ging vooral voor de tentoonstelling van Viktor&Rolf: Fashion Artists 25 years. Die had ik bij Dailyspoonie voorbij zien komen en aangezien mode wel iets is wat me interesseert, moest ik hier wel heen gaan. De laatste keer dat ik in de Kunsthal was, was er een tentoonstelling van Jean Paul Gaultier en die vond ik ook erg mooi om te zien.

Van de 25 jaar dat Viktor en Rolf een ontwerpduo zijn, zijn verschillende prachtige ontwerpen tentoongesteld. Ik vond vooral de ontwerpen samen met de miniversie op de porseleinen poppen erg indrukwekkend. Zoveel werk dat erin zit… En hoe blijft het ook zo zitten, met die happen uit de tule rokken?

Een andere grote tentoonstelling is die van All you can Art 3. Als je hier rondloopt, is het net of je in ateliers van kunstenaars bent. Er zijn mensen aan het werk en er ligt overal werk wat half af is en voorraden met materialen. Eén van de kunstenaars legde uit dat het de bedoeling was om ook zelf mee te doen. Hartstikke leuk idee, maar wij voelden ons niet heel erg geroepen. Misschien omdat het ook een beetje lastig te onderscheiden was wat nu wel echt een kunstwerk was en waar je als bezoeker een bijdrage aan mocht leveren.

all you can art 3 kunsthal 

Verder was er in een kleinere hal een fototentoonstelling Eli Dijkers – Chinese reis en De donkere kant van Dick Bruna, waarbij er allemaal boekomslagen van de pocketreeks de Zwarte Beertjes te zien waren.

Leuk voor kinderen?

Ik kan me nog herinneren dat ik vijf jaar geleden ook mijn meiden had meegenomen. Toen moest ik ze er regelmatig op wijzen dat ze er alleen naar mochten kijken en niet met hun handen aan mochten komen. Gelukkig snappen ze dat inmiddels een stuk beter en konden ze al het moois ook waarderen door er alleen naar te kijken.

Bij de tentoonstelling van Viktor&Rolf is er ook een klein atelier voor kinderen waar ze iets van papier kunnen maken. En daar lag ook een boek met allerlei tekenopdrachtjes gekoppeld aan hun ontwerpen. Of het er alleen ter inzage lag, of dat er ook in getekend mocht worden, was niet zo duidelijk. Maar wel een prachtig boek om kinderen (of eigenlijk ook wel volwassenen) lekker creatief bezig te laten zijn.

Ik denk dat Al you can art 3 ook erg leuk voor kinderen kan zijn. Maar toen wij er waren, was het vrij rustig en kwamen de verschillende hoeken niet erg uitnodigend over om er iets te gaan doen. Behalve bij de kunstenaar die ons aansprak dan. Maar verder waren niet alle kunstenaars aanwezig, of gingen ze helemaal op in hun werk en hadden geen aandacht voor ons.

Een fijne meevaller is trouwens dat kinderen tot en met 17 jaar gewoon gratis zijn! Dat vond ik toch wel bijzonder, zeker omdat het met tieners toch echt wel goed vol te houden is om er een poos rond te struinen.

viktor&rolf kunsthal  

Toegankelijkheid Kunsthal

We waren expres lekker vroeg gegaan, om de hitte een beetje voor te zijn. En ook in de hoop een plekje te hebben op één van de gehandicaptenparkeerplaatsen. En dat was gelukt. Er zijn beneden aan de Westzeedijk een aantal parkeerplaatsen, waaronder twee gehandicaptenparkeerplaatsen. Maar bovenaan de Westzeedijk zijn er nog twee, dan sta je alleen wel meteen naast de drukke weg. En uiteraard is er dan nog de parkeergarage Museumpark, maar dan moet je nog wel het park door om bij de Kunsthal te komen.

Er zijn in elke hal wel suppoosten die je de beste route kunnen wijzen. Of om een deur voor je te openen, zoals bij de tentoonstelling van Viktor&Rolf. Waarom die deur niet standaard open staat, vraag ik me wel af. Want andere bezoekers moeten dus een trappetje op en af om op hetzelfde punt uit te komen.

Verder kun je met de liften in bijna alle hallen komen. Alleen hal 6 niet, omdat die halverwege een schuine helling/trap zit. Met wat hulp zou je er wel kunnen komen, maar ik vond de helling iets te heftig om mijn kinderen hierbij te laten helpen met afremmen. En ik ben te eigenwijs om het aan een suppoost te vragen, maar denk dat die anders wel had willen helpen.

De tafels met glasplaat waaronder de Zwarte Beertjes boekomslagen lagen, waren vrij hoog. Ik kon het wel zien, maar zat vaak tegen de spiegeling van het licht te kijken.

Tot slot nog het invalidentoilet gebruikt en deze is wat mij betreft goedgekeurd hoor. De spiegel van vloer tot plafond valt enorm op. Je kunt dus fijn naar jezelf kijken als je je plasje doet.

Ik vond het een bijzonder geslaagd uitje met mijn meiden, die Kunsthal. Ben jij er weleens geweest?

/1 Reactie/door

Fietsongelukken en hoe (niet) te handelen als omstander

fietsongeluk

Foto is met toestemming overgenomen van Flashphoto.nl

In een maand tijd kregen twee dierbaren van mij een ongeluk met de fiets. En op zo’n moment, dat je er niet meteen bij kunt zijn, hoop je toch op fatsoenlijke omstanders die te hulp schieten. Maar hoe verschillend kan dat zijn.

Fietsongeluk 1: Dochter gaat onderuit in een bochtje

In een bijna onverstaanbaar telefoongesprek werd ik pas door dochterlief gevraagd of ik meteen kon komen, want ze was gevallen en bloedde heel erg. Ik dacht nog even dat het vooral de schrik zou zijn en het vast wel mee zou vallen. Maar om haar zo snel mogelijk bij te kunnen staan, sprong ik op mijn scooter naar de plek des onheils.

Daar aangekomen was ik juist degene die zich de pestpokken schrok. Een plas bloed op straat, dochter onder het bloed en een verband om haar hoofd. En een hoop mensen om zich heen verzameld. Via die omstanders en mijn dochter hoorde ik wat er gebeurd was. Ze was in de bocht onderuit gegaan met haar fiets en met haar hoofd hard op de straat gevallen. Heel toevallig was er een verpleegkundige in de buurt, die van een taxichauffeur verband kreeg en haar dus kon verbinden. De straat werd afgezet met een auto, 112 was gebeld en een vrouw ‘met connecties’ zorgde er wel even voor dat de ambulance er snel zou zijn. Ze kreeg water aangereikt en een andere vrouw stelde voor om haar fiets in haar tuin te zetten, zodat deze niet ten prooi zou vallen van fietsdieven.

Toen de ambulance er eenmaal was en bleek dat we even naar de spoedeisende hulp moesten, bedacht ik me dat de pasjes (ID en zorgverzekering) thuis lagen. Maar ons huis lag op de route naar het ziekenhuis, dus reden ze daar even langs.

Ondertussen had ik bedacht dat ik in het ziekenhuis niet ver zou komen zonder rolstoel, dus nam ik ook mijn wandelstok mee toen we bij ons huis waren. In de ambulance legde ik aan de verpleegkundige uit dat ik EDS heb en normaal een rolstoel buitenshuis gebruik. Ze was enorm begripvol, snapte meteen dat ik daar puur op adrenaline liep en op een later moment wel zou instorten. Aangekomen in het ziekenhuis nam ze mijn dochters schooltas uit mijn handen (man, die dingen zijn echt loodzwaar) en ging ze op zoek naar een zo comfortabel mogelijke stoel voor mij.

Al met al is het goed afgelopen: het gat in haar hoofd kon gelijmd worden en verder was er niet zo veel aan de hand. Mijn man was inmiddels klaar met werken en kwam ons ophalen, met mijn rolstoel. ‘s Avonds haalde hij de fiets op, waar de behulpzame vrouw nog eens vroeg hoe het met onze dochter was. En diezelfde week kreeg ik een bericht van een collega met dezelfde vraag. Die had via een oud-student gehoord wat er gebeurd was, die had met haar moeder mijn dochter opgevangen voordat ik er was.

Fietsongeluk 2: Vriendin wordt aangereden na een avondje uit

Na een avondje stappen met mijn vriendin is het de gewoonte dat we elkaar op de hoogte houden als we veilig zijn thuisgekomen. Dit keer stuurde ik wel een berichtje, maar kreeg geen bericht terug. Eigenlijk maakte ik me op dat moment geen zorgen, het ging immers altijd wel goed en was meer een gewoonte dan dat het echt nodig was. Ik stuurde nog een laatste berichtje dat ik hoopte dat ze goed thuisgekomen was en ik naar bed zou gaan.

De volgende ochtend zag ik dat er een berichtje van haar verstuurd was na drie uur ‘s nachts: ‘Ik lig in het ziekenhuis.’ Daarnaast een berichtje van haar vader met wat meer uitleg. Ze was dus onderweg naar huis aangereden door een auto en die bestuurder was doorgereden na het ongeluk.

Geen idee hoe lang het voor haar geduurd heeft voor ze geholpen werd, maar getuigen waren er dus niet. Gelukkig heeft ook zij er geen ernstig letsel aan overgehouden, dat had zomaar anders kunnen zijn.

Op Facebook volgde ik de nieuwsberichten hierover, omdat hier ook een oproep werd gedaan voor getuigen. Zelf deelde ik dit bericht ook, dat leverde een reactie op van een letselschadeadvocaat die er wel brood in zag. Verder nog geen reacties van getuigen gelezen, wel vooral veel veroordelende reacties naar de bestuurder die door is gereden. Op zich terecht, maar heel veel schiet je er niet mee op. En vrolijk word je er al helemaal niet van.

Zo hoort het dus wel/niet

Het moge duidelijk zijn dat ik positief onder de indruk was van hoe de omstanders handelden bij het fietsongeluk met mijn dochter. Zo ontzettend betrokken en behulpzaam. Mensen die elkaar niet kenden, werkten samen om mijn dochter (en mij) op te vangen en te helpen.

Maar wat een verschil met het tweede fietsongeluk van mijn vriendin. Nu is dat wel op een ander tijdstip gebeurt, maar dan nog. Hoe haalt die bestuurder het in zijn of haar hoofd om door te rijden nadat je iemand geraakt hebt? Ongeacht wiens fout het is, je stopt toch om te kijken hoe het met de ander gaat? En dan zo’n aasgier die ervan denkt te kunnen profiteren. Bah.

En weet je, ik ben zelf ook echt geen held als het om ongelukken gaat. Als ik zie dat er iets is gebeurd en er staan een hoop mensen om heen, dan denk ik: ‘Mooi, genoeg mensen die kunnen helpen, mij hebben ze niet nodig.’

Maar ik probeer in ieder geval die inschatting te maken. Of mijn hulp nodig zou kunnen zijn, of dat ik alleen maar in de weg zou staan als pottenkijker. En als er maar één of twee omstanders zijn, dan vraag ik sowieso of ik ergens bij kan helpen.

Het zou toch fijn zijn als je in zulke situaties op je medemens kunt rekenen. Dat je niet aan je lot wordt overgelaten en er geen misbruik van de situatie gemaakt wordt. Maar blijkbaar is dat helaas niet voor iedereen vanzelfsprekend.

Hoe handel jij als je een ongeluk hebt zien gebeuren?

/2 Reacties/door

Bye bye bso

bso tienermeidenVijftien jaar geleden gingen we op zoek naar een kinderopvang die paste bij de opvoeding die wij voor ogen hadden en praktisch gezien aansloot bij onze behoeftes. En achteraf gezien hebben we het enorm getroffen met het kinderdagverblijf en de buitenschoolse opvang (bso) waar onze meiden opgroeiden van kleine hummeltjes tot zelfstandige dames.

Door mijn werk heb ik inmiddels meer dan genoeg vergelijkingsmateriaal gezien. Van kleinschalige, huiselijke opvang tot gigantische ruimtes waar het bruist van energieke kinderen. Sommigen met een prachtige visie op papier, maar waar weinig van terechtkomt in de praktijk. En andersom hebben sommige leidsters niets op papier nodig. Die hebben van nature al zoveel feeling met kinderen, dat zit meteen al goed.

Maar die opvang van onze meiden paste prima bij ons. Niet betuttelen, maar juist ruimte geven om zelf te proberen en ontdekken. Niet krampachtig vasthouden aan de regeltjes, maar handelen met oog voor de kinderen.

Maar nu komt er na al die jaren een einde aan die opvang waar we ons zo thuis voelen. Onze oudste dochter zit al een tijdje op het voortgezet onderwijs. En nu is onze jongste dochter die in groep zeven zit, ook klaar met de bso.

Wanneer zeg je de bso op?

Normaal gesproken loopt de bso door tot je kind dertien wordt, of naar het voortgezet onderwijs gaat. Maar zo in groep zeven of acht blijven er steeds meer kinderen alleen thuis voor, tussen of na schooltijd. Het is natuurlijk ook prettig om het geleidelijk af te bouwen. Met de bso worden vaak al afspraken gemaakt wat betreft die zelfstandigheid. Hoe ver ze mogen met buiten spelen. Of ze zelfstandig van de bso naar school mogen en andersom.

Wanneer een kind eraan toe is om alleen thuis te blijven, is afhankelijk van het kind zelf. Wat voor ons redenen waren om de bso uiteindelijk op te zeggen:

  • Ze houdt zelf de tijd in de gaten en gaat op tijd de deur uit.
  • Ik hoef haar niet te herinneren wat ze in haar tas moet doen.
  • Ze is verkeersveilig en kan de weg naar school zelfstandig lopen of fietsen.
  • Mijn werktijden zijn veranderd, waardoor naschoolse opvang niet meer nodig is.
  • De schooltijden zijn veranderd. Ze is daardoor ‘s ochtends maar hooguit een half uur op de bso, maar vaker maar twintig minuten. En we betalen voor een uur en een kwartier.
  • Met alleen nog maar voorschoolse opvang, doet ze weinig aan activiteiten op de bso. Een stripboek lezen kan thuis ook.
  • Ze wil soms met de fiets naar school, terwijl ik de auto voor mijn werk nodig heb. Dan past ze zich aan mij aan, omdat dat het meest praktisch is.
  • Om via de bso op tijd op mijn werk aan te komen, moeten we eerder de deur uit en dus de wekker vroeger zetten.
  • Ze is zo belachelijk zelfstandig dat ze op een vrije dag zelf met oma afspreekt. Dus ook bij studiedagen is de bso niet meer nodig.
  • Inmiddels is ze samen met haar neefje de enige van hun basisschool die van deze bso gebruik maken.

Hoe bouw je de bso af?

Bij onze oudste dochter was de situatie anders. Toen was er nog geen continurooster op de basisschool. En met een jongere zus die de bso wel echt nodig had, was het makkelijker om ook voor de oudste de bso langer aan te houden.

Bij haar hebben we het in de loop van groep acht afgebouwd door haar eerst alleen tussen de middag en na schooltijd alleen thuis te laten. Voorschoolse opvang vond ik wel zo prettig, omdat ik dan ook zeker wist dat ze op tijd naar school zou gaan.

Maar nu er bij de jongste sinds dit schooljaar wel een continurooster is, is er dus geen tussenschoolse opvang meer nodig. Mijn werktijden heb ik daar verder op aangepast, zodat we de naschoolse opvang ook op konden zeggen. In principe zijn we tegelijk ‘uit’, maar soms ben ik net een kwartiertje later thuis dan haar.

Op dinsdag gaat ze eigenlijk al vanaf het begin van dit schooljaar alleen naar school. Ze is dan ‘s ochtends even alleen thuis met haar zus van veertien. Dat gaat verder prima.

Het enige waarom we de drie overige ochtenden voorschoolse opvang nog aanhielden, was omdat ze het zelf wel gezellig vond. Maar inmiddels vindt ze het belangrijker om langer in bed te kunnen blijven en zelf te kiezen hoe ze naar school gaat.

Dus dat was het dan. Nog een paar weken en dan is dit weer een einde van een fase. Dan nemen we afscheid van de bso en mag ze ‘s ochtends haar eigen boontjes doppen.

Wat is volgens jou een goed moment om te stoppen met de buitenschoolse opvang en te vertrouwen op de zelfstandigheid van je kind?

/0 Reacties/door

De meest onwaarschijnlijke gids naar ware liefde

strand Normandië

Zo op Valentijnsdag is het toch wel weer eens leuk om een stukje over de liefde te schrijven. Niet dat ik zoveel waarde hecht aan deze dag. In de twintig jaar dat mijn man en ik samen zijn, hebben we elkaar één keer een valentijnskaart gegeven. En wel precies dezelfde, eentje die je gratis bij de boodschappen kreeg.

Met die twintig jaar samen mogen we toch wel spreken van ervaringsdeskundigen als het gaat om de liefde. En die ervaring wil ik graag met jullie delen. Volg je deze tips, dan krijg je dus net zo’n geweldige relatie als wij die hebben!

Ik zou het alleen mijn dochters niet aanraden, dus neem het maar niet al te serieus…

Moed indrinken

Ik ben van mezelf vrij preuts en verlegen en zou nooit zo snel uit mezelf op een leuke vent afstappen. Maar met een paar glaasjes op, gaat het een stuk makkelijker.

Die paar glaasjes waren in mijn geval een halve fles Southern Comfort, dus ik was flink moedig toen ik op hem afstapte. Ok, gewoon straalbezopen. En de volgende dag had ik geen idee meer of het nu echt gebeurd was, of dat mijn fantasie op hol was geslagen.

Een beetje vent is niet vies van wat kots

Met zo’n lading alcohol is het vrij onvermijdelijk, maar meteen een goede test. Als hij niet hard wegrent terwijl jij over je nek gaat, maar heel lief je haar opzij houdt, dan is dat toch wel echte liefde.

Ik zou nog veel meer over onze kotsavonturen kunnen vertellen. Maar ik denk niet dat iemand daar op zit te wachten, dus ik laat het hier maar bij.

Al bezet? Ach, daar voel je niks van!

Want hoe serieus kan je zo’n verkering in je tienerjaren nou nemen? En in combinatie met die Southern Comfort kon ik hem er ook van overtuigen dat ik veel mooier was dan zijn vriendin.

Niet dat ik zo’n voorstander ben van vreemdgaan hoor. Als hij me nu zou vertellen dat hij met één of andere bezopen chick zou hebben gezoend en bij me weg zou willen, zou ik behoorlijk pissig zijn. Maar inmiddels hebben we behoorlijk wat opgebouwd samen en toen met dat andere vriendinnetje had hij misschien net een paar weken.

Ja, ok. Slecht verhaal. Gewoon niet doen.

Snel samenwonen

Officieel gingen we pas na ruim een jaar samenwonen, toen zijn moeder hertrouwde, kwam dat wel mooi uit. Maar eigenlijk waren we al heel snel meer bij elkaar dan alleen. Ik ging net op mezelf wonen toen we verkering kregen en vond het maar niks, dat alleen in een huis zitten. Dus bleef hij vaker wel dan niet bij mij slapen.

Eenmaal met al zijn spullen ingetrokken, was dat éénkamerflatje toch wel erg krap. En al snel hadden we door dat kopen goedkoper was dan huren. Ik weet nog dat de 27-jarige makelaar die nog bij zijn moeder woonde erg onder de indruk was dat wij zo jong al een huis gingen kopen. Ik was toen 19 jaar en voor mij voelde het ook wel als heel bijzonder. Maar we waren erg zeker van onze zaak dat onze relatie voor de lange termijn zou zijn.

Jong vader & moeder worden

En als je dan toch al zo zeker bent dat je samen oud wil worden, waarom dan niet ook jong ouders worden? Ik kreeg alweer helemaal vlinders in mijn buik toen we besloten hier samen voor te gaan. Familie en goede vrienden hadden we het ook verteld, toen ik nog maar net gestopt was met de pil. Ik wilde niet dat ze zouden denken dat ons kind een ‘ongelukje’ zou zijn, dit was iets waar we voor de volle 100% voor wilden gaan.

Gelukkig was het bij de eerste vrij snel raak, want je wordt er wel een beetje gestoord van als mensen continu gaan vragen of het al gelukt is. Bij de tweede hebben we het dan ook maar voor ons gehouden tot ik echt de twaalf weken gepasseerd was.

In onze vriendenkring waren we een uitzondering met ons gezinnetje. De meerderheid werd pas jaren later vader of moeder.

Trouwen is overrated

Samen vader en moeder worden was voor ons al zo’n bevestiging van onze liefde, dat trouwen vond ik niet zo belangrijk. En wat voor waarde heeft een huwelijk als er zoveel huwelijken stuklopen tegenwoordig? Zo dacht hij er ook over. Het kwam totaal als een verrassing toen hij toch op zijn knieën ging. Dat gebeurde precies tien jaar na die eerste dronken kus.

Maar eerlijk is eerlijk: het feestje is wel heel erg leuk. We kijken er nog steeds met veel plezier op terug. En het is wel zo praktisch dat we alle vier dezelfde achternaam hebben.

Afstand

Alhoewel we snel gingen samenwonen, zagen we elkaar niet superveel. Ik werkte onregelmatige diensten in de gehandicaptenzorg en hij was net klaar met zijn MTS en werkte kantoortijden als tekenaar. Daarna hebben we een periode gehad dat we elkaar afwisselden: dan deed ik een opleiding in de avonduren, dan weer hij, dan weer ik. En hij heeft een poos op behoorlijk niveau aan zaalvoetbal gedaan, daar was hij zo vier avonden in de week zoet mee.

Inmiddels is dat wel over met studeren en fanatiek sporten. Maar we hebben nog steeds onze eigen interesses en zo nu en dan iets op eigen houtje ondernemen, is best fijn. Wintersport heb ik bijvoorbeeld helemaal niks mee, mag hij lekker met zijn eigen vrienden of familie doen. Aan de andere kant heeft hij niet zoveel met dans of fantasyfestivals, dan ga ik zonder hem. En die keer dat ik alleen met het vliegtuig naar een vriendin in Duitsland ging, vind ik eigenlijk wel voor herhaling vatbaar.

Elkaar dan weer zien nadat we elkaar even gemist te hebben, is dan dubbel zo fijn.

Eén van de twee wordt chronisch ziek

Jarenlang gingen we gelijk op, waren we samen één. Maar toen ik door EDS steeds meer klachten kreeg, was het alsof er bij mij aan de rem getrokken werd en hij in zijn tempo doorging. Dat hele acceptatieproces doorliepen we allebei op onze eigen manier. Niet gemakkelijk en soms met een behoorlijke dip. Maar juist doordat we hier samen weer uit zijn gekomen, is onze relatie alleen maar sterker geworden.

Ik kan niet zeggen of onze relatie stand zou hebben gehouden als we elkaar pas hadden ontmoet toen ik al meer beperkt was door mijn EDS. Had hij me überhaupt zien staan (of zitten) met mijn rolstoel? Geen idee.

 

Al met al ben ik blij met hoe het allemaal gelopen is. We hebben het op onze manier aangepakt, niks aangetrokken van wat anderen zouden denken. En misschien is dat het enige advies uit dit artikel dat je wel serieus mag nemen: doe vooral wat voor jou of jullie goed voelt!

Wat zou jouw advies zijn voor mensen op zoek naar liefde?

/0 Reacties/door
,

Feedback volgens het boekje (of toch maar niet)

Eén van de onderwerpen in mijn lessen, is het geven van feedback. Mijn studenten hebben dit nodig om nu in hun stage en straks in hun werk feedback te kunnen geven aan collega’s en kinderen of cliënten. Voor de kinderen of cliënten is de feedback nuttig om te leren en ontwikkelen. En het geven van feedback aan collega’s is nodig om goed te kunnen samenwerken. Je maakt de ander bewust van zijn of haar gedrag en kunt hiermee ook je grenzen aangeven.

Johari venster feedback

Johari-venster

Het schema wat je hierboven ziet, wordt ook wel het Johari-venster genoemd. Dit venster wordt gebruikt om zicht te krijgen over de communicatie en hoe je feedback hierbij kunt inzetten.

Het gebied waar openheid over is, is datgene waar je naar wil streven in de communicatie. Het is zowel voor jou bekend als voor de ander, dat werkt een stuk gemakkelijker.

Wanneer iets onbekend aan de ander is, maar wel bekend aan jou, spreken we van een verborgen gebied of geheim. Dit hoeft de samenwerking niet altijd in de weg te staan, maar je snapt dat dit gebied beter niet al te groot moet zijn. Het is bijvoorbeeld niet handig om verborgen te houden dat je een bepaalde taak niet begrijpt. Maar dat je in je vrije tijd naar de vreselijkste tv-programma’s kijkt, mag je best voor jezelf houden.

Dan is er ook nog een gebied dat zowel voor jou als de ander onbekend is. Door te experimenteren ontdek je wellicht meer in dit gebied en zal het kleiner worden. Misschien heb je wel kwaliteiten die je nog niet ontdekt hebt.

Tot slot is er de blinde vlek, die wel voor anderen zichtbaar is, maar voor jou niet. En daar komt de feedback om de hoek kijken. Want wanneer je feedback krijgt over je blinde vlek, geeft dit je meer inzicht en zal dit gebied kleiner worden.

Ik-boodschap + 4G

Vanuit de Gordonmethode is het idee dat je feedback geeft, zonder te oordelen. Dat doe je door middel van de ik-boodschap.
Wanneer studenten hier voor het eerst mee oefenen, denken ze nog weleens dat elke boodschap die met ‘ik’ begint, een ik-boodschap is. Zo werkt het niet helemaal. Want ‘Ik vind dat je stom bezig bent’ komt nog steeds net zo hard over als ‘Jij bent stom bezig’.

Samen met die ik-boodschap kun je 4G als ezelsbruggetje gebruiken om feedback te geven: je benoemt het gedrag van de ander, het gevoel wat dat bij jou teweegbracht, het gevolg van dat gedrag en het gewenste gedrag wat je graag wil zien. Bijvoorbeeld: ‘Ik zie dat je met je telefoon bezig bent, dat geeft mij het gevoel dat je niet geïnteresseerd bent in de les, maar straks weet je niet wat je moet doen. Ik heb liever dat je je telefoon weglegt en oplet bij de uitleg.’

Feed-up, feedback en feedforward

Als je (als docent, maar vast in meerdere situaties toe te passen) effectieve, procesgerichte feedback wil geven, zijn er een paar stappen die je eraan toe kunt voegen.

Allereerst is er de feed-up. Hier start je mee al voordat de ander iets moet uitvoeren. Je legt het doel of de verwachtingen uit, zodat duidelijk is waarnaartoe gewerkt wordt.

Bij het geven van feedback (liefst ook tussentijds) geef je niet alleen een compliment of juist afkeuring. Door vragen te stellen laat je de ander verder denken of het alsnog zelf oplossen.

Feedforward bevat de instructie die nog nodig is om het uiteindelijke doel te behalen.

Tips bij het geven van feedback

Het lesboek wat ik in mijn lessen gebruik, geeft een paar enorme lijsten met tips. Die zijn grotendeels vanzelfsprekend, maar er zit ook veel overlap in. En omdat al die lange lijsten niet meewerken aan het makkelijk onthouden ervan, heb ik hier in het kort de belangrijkste tips:

  • Richt de feedback op het gedrag of de taak, niet op de persoon.
  • Doseer de feedback: teveel verbeterpunten in één keer benoemen kan juist averechts werken.
  • Wacht niet te lang met feedback. Ouwe koeien uit de sloot halen, heeft niemand iets aan.
  • Wees kort en concreet in wat je wil zeggen.
  • Geef de ander ruimte om te reageren.

En soms… kan je beter niet teveel aantrekken van die methodes, regels en tips

Het ligt heel erg aan de situatie hoe je je feedback formuleert. Natuurlijk is het verstandig om het goed aan te pakken als het gaat om het samenwerken met collega’s.

Maar als je ziet dat één van de peuters van jouw groep wil oversteken terwijl er een auto aankomt, dan heb je geen tijd voor een uitgebreide ik-boodschap. ‘STOP!’ is dan genoeg.

En denk je echt dat ik mijn studenten zo netjes aanspreek als ik ze voor de zoveelste keer met een telefoon zie? Nee hoor, dan is het ook gewoon: ‘Weg met die telefoon!’  En soms is het voldoende om met humor of een blik de ander op zijn of haar gedrag te wijzen. De hele tijd politieagentje spelen, word je ook niet vrolijk van.

Daarnaast zijn we allemaal ook maar mensen. En dus heb ik ook weleens (niet zo handig) een collega aangesproken op zijn te laat komen, waar een hele klas bij was. Zonder ik-boodschap. En ik weet niet meer helemaal zeker of ik het alleen maar gedacht heb, of ook hardop heb gezegd, maar de woorden ‘pleur op’ komen regelmatig in me op wanneer studenten ontzettend slordig met hun examens omgaan.

Kom maar op met die feedback!

Een leuke tool die je kunt gebruiken als je niet bang bent voor kritiek, zijn websites waar mensen anoniem feedback over jou kunnen droppen. Hier moet je dan wel anderen voor uitnodigen en vervolgens kun je zelf bepalen wat je wel of niet openbaar zet.

Bij deze wil ik jullie dus uitnodigen om mij van feedback te voorzien! En wees maar niet bang, ik kan wel wat hebben hoor. 😉

Vind je het oersaai als ik hier over mijn werk aan het praten ben? Lees je liever over hoe EDS mijn leven verziekt? (Dat is namelijk wel een beetje wat de bezoekersaantallen zeggen…) Of vind je de afwisseling hier juist verfrissend? Roept u maar!

 

/2 Reacties/door

Hoogste uitkijkpunt als dieptepunt van een Rotterdams dagje uit

De laatste dag van de kerstvakantie was toevallig ook de verjaardag van onze jongste dochter. Ook al vierden we het de dag erna, we wilden toch even wat gezelligs doen met het gezin. Er was een ijsbaan in het Park bij de Euromast, wat ons leuk leek te combineren met een bezoekje aan die toren.

Park bij de EuromastPark bij de Euromast

We zijn wel vaker in het Park bij de Euromast geweest, maar dan kwamen we van een andere kant. Dit keer parkeerden we bij de Euromast zelf en liepen we vanaf daar het park in. Ja, liepen inderdaad. Ook ik moest een stuk te voet afleggen, want de brug die over de weg heen gaat, eindigt in een steile trap. En daarna was er de keuze tussen weer een trap, of een modderige helling. Aangezien ik niet met mijn neus in de blubber wilde eindigen, koos ik voor de trap.

Het was ook wel een hele druilerige dag die we uitgekozen hadden en in die week had het behoorlijk gewaaid. Takken en blubber verbaasden me dan ook niet. Wat me wel verbaasde, was een stuk geasfalteerd pad waar de wortels van de bomen zover naar boven kwamen, dat ik er onmogelijk met mijn rolstoel overheen kon. Weer een stukje lopen dus. Apart om dit verschil te zien met de andere kant van het park, wat een stuk beter begaanbaar is.

schaatsen EuromastSchaatsen onder de Euromast

Inmiddels zal de schaatsbaan alweer afgebroken zijn, maar vorige week stond er dus een gezellige ronde schaatsbaan in het park. Na de weg ernaartoe had ik geen hoge verwachtingen wat betreft de toegankelijkheid, maar dat hadden ze wel netjes geregeld. Ik hoefde in ieder geval niet in de regen of in het gras te staan.

Voor mijn kinderen was het misschien wel een minpuntje dat de schaatsbaan niet helemaal overdekt was en er plassen water op het ijs lagen. Daar hadden we niet echt rekening mee gehouden wat betreft kleding, dus na één keer vallen in een plas was het schaatsen wel klaar.

De sfeer was erg gezellig. Je zag gezinnen vanuit alle hoeken van Rotterdam en allemaal kwamen ze er om plezier te maken. Het personeel had het ook duidelijk naar hun zin. En dat alles maakte het voor mij een stuk aangenamer om langs de kant in de kou te wachten tot mijn man en kinderen uit geschaatst waren.

Uitzicht Euromast

En dan wat een hoogtepunt had moeten worden…

Voor mij was het ruim vijfentwintig jaar geleden dat ik in de Euromast was geweest en onze kinderen waren er nog nooit geweest. Het leek ons dus een mooie afsluiter om Rotterdam dan eens van bovenaf te bekijken.

Dus we sloten aan in de rij bij de kassa. Om vervolgens afgesnauwd te worden door een dame achter de kassa: ‘Jullie staan allemaal bij de uitgang. Zo worden jullie niet geholpen.’ Eenmaal bij de kassa, viel het de kassière bij het betalen pas op dat ik in een rolstoel zat en ratelde ze een rijtje op waar ik wel of niet kon komen en hoe. Ik kreeg wel €1,25 korting, omdat ik niet in de Euroscoop kon.

Zoals je op de foto’s ziet, was het echt een grauwe dag. Toch was het uitzicht prachtig om te zien. Ik ken aardig de weg in Rotterdam en dan is het leuk om zo alles van bovenaf te herkennen. Mijn man en dochter wilden met de Euroscoop helemaal omhoog, dus klommen ze de spekgladde trap op om in de rij te wachten. Na zo’n twintig minuten kwamen ze weer terug: er was een storing waardoor de Euroscoop niet naar boven ging.

Euromast… werd een dieptepunt

Eenmaal weer beneden konden we net als de andere teleurgestelde bezoekers òf een deel van het entreegeld terugkrijgen òf een vrijkaartje. We kozen voor een vrijkaartje, zodat de kinderen toch nog een keer echt vanaf het hoogste punt Rotterdam en omstreken kunnen zien. Maar: ‘Voor deze ene keer krijgen jullie vier vrijkaartjes. Maar eigenlijk had u die korting al gehad omdat u met rolstoel toch al niet in de Euroscoop kunt.’

Ja tuurlijk. Ik tel toch al niet meer mee. Ik neem wel genoegen met in de auto wachten tot de rest van mijn gezin terug is van een leuk uitje.

EuromastZo jammer dat zo’n troela niet snapt dat ik al genoeg inlever bij een dagje uit. Ik heb het er heus wel voor over om een belachelijk bedrag neer te leggen om vanaf de zijlijn mijn gezin te zien genieten. Zolang ik ze maar kan zien en mee kan genieten van de sfeer. Maar met zo’n opmerking is het net of ik er niet toe doe. Echt een domper op een leuke dag uit.

Maar goed, wie weet hadden de dames achter de kassa gewoon hun dag niet. Of hadden ze hun training sociale vaardigheden nog niet afgerond. De Euromast gaat nog een keer in de herkansing. Hopelijk heeft het personeel die dag wel door dat niet iedereen alleen maar komt om die toeristische trekpleister alleen maar af te vinken van een lijstje, maar mensen soms ook gewoon een leuke ervaring willen delen met elkaar als gezin.

/2 Reacties/door

Hoe maken we 2018 minder egoïstisch?

quotes onderzetters Het was bij de wisseling van de gymles in de meisjeskleedkamer. Ik denk dat ik in ongeveer in groep 7 zat. Wij kwamen aan om ons om te kleden voor de gymles en een andere klas vertrok. Eén van de meisjes uit de groep voor ons had een lekkende beker in haar tas, alles zat onder. Ze zat daar in tranen, niemand die haar hulp aanbood. En om er nog een schepje bovenop te doen, lachten mijn klasgenoten haar uit.

Ik had zo met haar te doen en was zo boos op mijn klasgenoten, dat ik de gymtas van één van mijn lachende vriendinnen pakte en die aan het meisje gaf om alles mee schoon te vegen.

Die neiging om op te komen voor anderen, daar heb ik nog steeds weleens last van. Ik kan gewoon niet zo goed tegen pesten of onrechtvaardigheid. Inmiddels ben ik er wel iets minder lomp in geworden, wat fijn is voor anderen, maar ook voor mezelf.

En toch… Toch loop ik er de laatste tijd weer tegenaan dat ik er moeite mee heb dat mensen zo weinig rekening met een ander houden.

Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken

Die onderzetters met quotes op de foto hierboven zijn natuurlijk erg grappig. Maar wat minder grappig is, is dat mensen er tegenwoordig naar gaan leven. Het individu is belangrijker dan de rest van de samenleving. Aardig doen voor een ander is prima, zolang het jou maar geen nadeel oplevert. En je mag best een andere mening hebben, als je je mond maar houdt.

Er is echt niets mis met een beetje om de ander denken. Het hoeft ook niet altijd maar leuk voor jou te zijn.

Hier hadden we bijvoorbeeld een discussie aan de eettafel over het afsteken van vuurwerk voor twaalf uur. Ik vind dat niet nodig. Onze kinderen zijn oud genoeg om op te kunnen blijven en dan om twaalf uur naar buiten te gaan en vuurwerk af te steken. Dat het al eerder mag, tja, ok. Maar is het dan meteen nodig? Alleen omdat je je eigen plezier niet uit kunt stellen? Niet iedereen zit te wachten op al die knallen, dieren doe je er ook geen plezier mee. Dan is het toch maar een kleine moeite om dat afsteken uit te stellen tot middernacht, wanneer het echte feest losbarst.

Ben ik dan zo perfect, een heilig boontje?

Nee, absoluut niet. Ik barst van de vooroordelen, heb geen tafelmanieren en ruim niet altijd mijn zooi op. Maar dat betekent niet dat ik het niet belangrijk vind om mezelf en anderen hier bewust van te maken. Als je een ander alleen maar feedback mag geven als je zelf perfect bent, komen we nooit verder.

Toch vind ik het bijvoorbeeld lastig om een collega feedback te geven op het feit dat hij in één zin de woorden kut, shit en godverdomme gebruikt, zonder dat daar nu een aanleiding voor is. Ik gebruik ook weleens scheldwoorden en ik vind het ook niet vreselijk dat mensen zo nu en dan niet zo netjes praten. Maar in het onderwijs heb je toch een voorbeeldfunctie en er zijn genoeg andere woorden beschikbaar.

Al ben ik niet perfect, ik doe wel mijn best om het goede voorbeeld te geven. Naar mijn studenten toe en natuurlijk ook naar mijn kinderen. Daarin vind ik het trouwens ook goed voorbeeldgedrag dat ik fouten mag maken en kan toegeven. Als ik echt perfect zou zijn, zou ik de lat wel heel erg hoog leggen voor anderen.

Gedrag afkeuren, maar niet de persoon

Die vriendin die in de kleedkamer dat meisje uitlachte, die is uitgegroeid tot een ontzettend mooi mens, van binnen en van buiten. Toen was ze ook al een leuke meid hoor, alleen op dat moment vond ik het even niet zo tof wat ze deed. En dat zal vast wederzijds zijn geweest.

En zo kom ik ook nu nog weleens in situaties waarbij ik er moeite mee heb dat die ander waar ik zo om geef, andere mensen als minderwaardig behandelt. Maar hoe ik ook mijn best doe om niet zo lomp mijn mening te geven, ik kan niet altijd voorkomen dat ik de ander kwets met mijn mening. Niemand vind het leuk om van de ander te horen dat hij of zij iets gedaan heeft wat de ander afkeurt. En toch kan ik het niet laten er wat van te zeggen, omdat ik anders voorbij ga aan mezelf en wat ik belangrijk vind. Dat wil nog niet zeggen dat ik de ander minder waardeer als persoon.

Gedrag is maar gedrag. Soms is het maar een momentopname en zijn er andere factoren die ervoor zorgen dat het niet zo leuk overkomt. Het hoeft dus niet te betekenen dat de ander egoïstisch of asociaal is als hij of zij een keer niet om een ander denkt. En ik ben ook niet zo lomp als ik soms doe overkomen.

Wat zijn mijn intenties voor 2018 en welke stappen ga ik hiervoor zetten?

Marion van Mijn Kladblog had een mooi artikel geschreven over 10 vragen en opdrachten die je gaan helpen 2018 tot een mooi jaar te maken. Die hebben me wel aan het denken gezet en vooral de laatste twee vragen bleven hangen.

Ik zou heel graag willen dat mensen meer oog voor elkaar zouden hebben, verdraagzamer, empathischer en minder egoïstisch zijn. Maar ik heb geen idee hoe ik dat anders aan zou moeten pakken dan ik nu doe. Ik doe mijn best om mijn kinderen en studenten hier bewust van te maken en ik hoop dat ik in mijn gedrag ook uitstraal wat ik belangrijk vind. Maar het blijft lastig om een ander aan te spreken op zijn of haar gedrag. Want heb ik op dat moment wel genoeg oog voor die ander? Ben ik wel verdraagzaam of empathisch als ik het gedrag van de ander afkeur? Of ben ik niet gewoon zelf egoïstisch als ik zou willen dat iedereen dezelfde normen en waarden zou hebben als ik?

Het antwoord op de vraag in de titel heb ik dus niet. Hoe zou jij het aanpakken om 2018 minder egoïstisch te maken?

/1 Reactie/door

10 Onhaalbare smartphone voornemens

smartphone iphone

Die smartphone is wel een dingetje. Ik heb er een haat-/liefdeverhouding mee. En hoe ik ook mijn best doe, sommige voornemens zijn gewoon gedoemd te mislukken. Zoals deze tien:

1. Alle pushmeldingen uitzetten

Die meldingen leiden toch alleen maar af. Elke keer weer zo’n trillende of oplichtende iPhone voor je op tafel wanneer je in gesprek bent…

Dus ik heb er nu al heel wat uitgezet. Mail, Twitter, Facebook, Instagram: ik kijk wel wanneer ik tijd heb.

Maar ik twijfel dus of ik de pushmeldingen van mijn mail niet weer aan wil hebben. Vorig weekend stond ik al voor een dichte deur, omdat ik mijn mail nog niet gelezen had. En ik miste ook al een leuke aanbieding die maar één dag geldig was. Ze zijn toch best handig.

2. Een uur voor het slapen niet meer op je beeldscherm kijken

Lijkt me zo’n goed idee om dat eens uit te proberen om te zien of ik er echt beter door zou slapen. Maar ondertussen pak ik nog steeds bij elk reclameblok op tv mijn telefoon erbij om even door mijn social media te scrollen. En ik lees eerder even een blog van iemand, dan dat ik er een boek bij pak.

Toch lastig om zo’n gewoonte te doorbreken, al lijkt het nog zo eenvoudig.

3. Mijn kinderen krijgen geen smartphone voor groep 8

En het leek er echt op dat dit zou lukken. De oudste had er één in groep 8 en de jongste die nu in groep 7 zit, leek er niet naar om te kijken. Inmiddels is dat dus wel veranderd. Begin januari wordt ze elf en je kunt wel raden wat er nu bovenaan aan verlanglijstje staat: een Apple iPhone.

Het is echt niet zo dat ze nu meteen een gloednieuwe iPhone van ons krijgt, omdat ze erom vraagt. Maar met haar verjaardag in aantocht, verwacht ik dat ze een aardig eind komt met het aftroggelen van een financiële bijdrage bij opa’s, oma’s, ooms en tantes… En dan leggen wij er nog wel dat laatste beetje bij, zodat ze een gebruikte iPhone kan aanschaffen.

4. ICE personen instellen

Als je telefoon vergrendeld is en je wil een noodoproep doen, kun je behalve 112 ook naar van tevoren ingestelde nummers bellen. Ik heb mijn man daar wel in opgeslagen, verder eigenlijk nog niemand.

Maar stel nou dat ik samen met mijn man een ongeluk krijg, dan is er niemand anders die ze via mijn telefoon kunnen bereiken. Ik weet alleen nog niet wie ik er verder in moet zetten. Mijn dochter? Die schrikt zich vast rot als een vreemde met mijn nummer belt. Of mijn moeder misschien? Of mijn zussen? Geen idee…

5. Een smartphonevrije school

Misschien komt het omdat ik in het mbo lesgeef, waar het merendeel van de studenten al boven de achttien is en opvoeden nog maar beperkt zin heeft. Maar van mij hoeft het gewoon niet zo, een smartphonevrije school. Dat mijn zus in het voortgezet onderwijs daar anders over denkt, snap ik wel. Daar zijn de leerlingen nog gewend aan de regels van de basisschool en is het niet zo gek om die door te trekken. En daar hebben we het nog over kinderen, nog niet over studenten die zelf kinderen hebben.

Natuurlijk word ik er weleens moe van om weer te moeten zeggen dat die iPhone weg moet. Maar meestal als studenten na een paar lessen aan mij gewend zijn, hoef ik het niet meer te zeggen. En dan vind ik het ook niet zo’n probleem als ze die telefoon tevoorschijn halen wanneer ze klaar zijn met hun opdracht.

6. Smartphonesabbatical

Gewoon even een poosje helemaal niks met die smartphone doen. Niet bellen, appen, mailen, buienradar checken, een route opzoeken, parkeerapp gebruiken, foto’s maken, iets uitrekenen (ja echt, voor al mijn toetsen die ik nakijk, gebruik ik de rekenmachine op mijn telefoon).

Hoeft geen heel jaar te zijn, maar een week of een maand is ook al heel wat.

Nee joh, dat is gewoon ècht niet te doen.

7. Weinig gebruikte apps verwijderen

Van sommige apps vraag je je weleens af waarom je ze nog op je telefoon hebt staan. Maar ze verwijderen… Tja, stel je voor dat je ze toch nodig hebt. Maar ondertussen klaagt mijn dochter bijvoorbeeld dat ze geen foto’s meer kan maken, omdat het geheugen van haar iPhone vol is. Weg dus met al die onnodige apps!

Ik heb bijvoorbeeld een app waarbij je per gemeente kunt zien wat de afspraken zijn rondom de gehandicaptenparkeerkaart. Hartstikke handig leek me dat. Maar je hebt dus ook een website die precies dezelfde informatie geeft. Een website opslaan bij je favorieten neemt een stuk minder geheugen in beslag dan zo’n app.

8. De kleine lettertjes lezen als je een nieuwe app download

Ik weet het wel, dat is wel zo verstandig om te doen. Dan weet je precies wat die app allemaal voor informatie uit je telefoon haalt en kun je op basis daarvan beslissen of je die app wel wilt downloaden.

Maar ik ben zo naïef om te denken dat ik geen geheimen op mijn telefoon heb en dat het me niets kan schelen. Dus meestal kies ik toch voor het gemak van een app, ook al kost dat me wat van mijn privacy.

9. Wachtwoorden wijzigen

Nog zo één die zo verstandig is om te doen, maar ik veel te weinig doe. Nu ik dat hier geschreven heb, moet ik natuurlijk wel al mijn wachtwoorden wijzigen. Want stel je voor dat iemand heel toevallig zes jaar geleden mijn wachtwoord wist van mijn mail, dan…. Haha, nee hoor, zo erg is het niet.

10. Niet achter je telefoon verstoppen

Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik wat doelloos op mijn telefoon zit te scrollen als ik ergens aan het wachten ben. Wachtend op de metro of bus, of tot je aan de beurt bent bij de kassa.

En iedereen maar klagen dat mensen niet meer tegen elkaar praten op straat, maar alleen maar naar dat schermpje zitten te turen. Ja hoor, daar doe ik dus gewoon aan mee.

Wat neem jij qua smartphonegebruik mee als goede voornemen in 2018?

Dit artikel is tot stand gekomen door middel van een samenwerking.

/0 Reacties/door