jonge mantelzorger mantelzorg rolstoelNatuurlijk deel ik het liefst de leuke dingen die ik met mijn gezin onderneem, zoals uitstapjes en activiteiten. Maar soms toch ook de lastige kant van het ouderschap. En heel soms trek ik het nog een stukje breder: naar mijn werk waarin ik als docent pedagogiek mijn studenten leer om andermans kinderen op te voeden (en zichzelf daarmee ook een beetje).

Meest frustrerende frustraties

lompheid frustratiesOh man, wat is het toch deze week? De ene frustratie volgt de andere op. Ik word er strontchagrijnig van. En omdat ik maar geen manier heb kunnen vinden om me op een andere manier af te reageren, gebruik ik jullie als lezers daar maar voor. Neem het niet persoonlijk op. Normaal zijn dit maar kleine frustratietjes en kan ik ze prima hebben. Maar we zijn nu pas halverwege de week en ik heb mijn frustratietaks al bereikt. Dus. Het moet eruit!

Fietsers die voorrang nemen, terwijl ze dat niet hebben

En dan ook nog lelijk kijken en gaan schelden als ik toeterend vlak voor hun neus tot stilstand kom. Tsss, dat kan ik veel beter en ik heb er een veel betere reden voor. Het is maar goed dat ze me niet horen als ik in de auto zit.

Op de route naar mijn werk zitten een paar drukke kruispunten waar verder niets met borden of stoplichten aangegeven is, dus rechts heeft altijd voorrang. Maar het lijkt er maar niet in te gaan bij de verkeersgebruikers daar. En zeker bij scholieren/tieners kun je ervan uitgaan dat ze je geen voorrang gaan geven. Ja, dat klinkt best generaliserend. Maar je kunt er soms maar beter rekening mee houden om ongelukken te voorkomen. Dat wil dan nog niet zeggen dat ik het niet laat horen hoe irritant die fietsers zijn als ze vlak voor mijn auto langs schieten.

Automobilisten die me voorrang geven, terwijl ik het niet heb

Hoe moeilijk is het? Groen is rijden en op een voorrangsweg heb je voorrang.

Ik weet niet waarom mensen denken dat ze me een plezier doen als ze me onterecht voorrang geven, maar ik heb er echt niks aan. Heb ik eindelijk even een moment om stil te staan en mijn muts wat meer over mijn oren te trekken, of mijn spiegel goed te zetten, word ik door zo’n overdreven vriendelijke automobilist gedwongen om alweer door te gaan.

Als ik op mijn fiets ben, vind ik het zelfs nog vervelender dan met de scooter. Hé, die conditie van mij is gewoon niet zo jofel meer. Laat me gewoon even uitrusten.

Studenten die regels aan hun laars lappen

En dan denken dat ze met jou in discussie kunnen gaan om alsnog hun zin door te drammen. Nee, daar heb ik echt geen zin in. En nee, ik hoef het niet beleefd te vragen als een bekende regel overtreden wordt.

De wereld draait niet om maar één persoon. Zeker op plekken als een school is het handig als er afspraken zijn om elkaar niet tot last te zijn. Geen stinkchips eten in een lokaal en/of je troep achterlaten. Niet een lokaal binnenstormen wanneer de les of het examen al begonnen is.

Gedraag je gewoon zoals je ook graag ziet dat anderen zich naar jou toe gedragen. Dat zou eigenlijk de enige regel hoeven te zijn.

Mensen die ‘dat betekend’ schrijven

Nu ben ik ook weer niet zo’n strenge juf dat ik mijn studenten hierop afreken. Maar bij mensen die geld verdienen met hun schrijfwerk, verwacht ik toch wel wat meer. Deze week heb ik het zeker bij drie bloggers voorbij zien komen. Dan wil ik ook weer niet diegene zijn die ze daar in een flauwe reactie op wijst. Het is ook niet het einde van de wereld. Maar als je het meerdere keren achter elkaar tegenkomt, frustreert het me toch wel wat.

Het is namelijk echt niet zo moeilijk. ‘Dat’ als onderwerp kun je gewoon net zo vervoegen als hij/het/de paashaas: stam + -t. Ook al lijkt het misschien al snel op een voltooid deelwoord als een werkwoord met ‘be-‘, ‘ge-‘ of ‘ver-‘ begint, dat is het dus niet altijd. In het geval van ‘dat heeft betekend’ mag het wel met een -d, dan is het wel een voltooid deelwoord.

Afgewezen worden zonder uitleg

Dat voelt net als een onvoldoende krijgen, terwijl je denkt dat je de opdracht goed gemaakt hebt. Ik snap ook best wel de frustraties van mijn studenten als ze een onvoldoende krijgen. Het is niet zo lang geleden dat ik zelf nog een opleiding volgde. Wat dat betreft is het voor elke docent een aanrader om alleen al om die reden een opleiding te volgen: om te voelen hoe het is om een onvoldoende te krijgen. dat maakt het vervolgens makkelijker om met de frustraties van studenten om te gaan die van jou een onvoldoende krijgen.

Maar goed, op zich volg ik nu geen opleiding en toch word ik weleens afgewezen. Als blogger stuur ik soms een pitch in naar een opdrachtgever en dat is niet altijd met succes. Meestal weet ik van tevoren wel wanneer iets misschien net iets te hoog gegrepen is voor een kleine blogger als ik. Maar soms begrijp ik niet waarom mijn pitch afgewezen wordt. En dat is gewoon frustrerend.

Wéér een rekening voor een ‘vrijwillige’ ouderbijdrage

Dan denk je dat je aan het begin van het schooljaar alles wel betaald hebt voor de school van je kids, komt er weer een rekening bij. Nu wist ik wel dat tweetalig onderwijs wat meer kosten meebrengt, vanwege de uitstapjes en extra examens. Maar dit schooljaar zou juist één van de goedkopere schooljaren zijn.

Van de 160 euro die we aan het begin al betaald hadden, zaten er onder andere licenties bij voor online of softwareprogramma’s. En nu mochten we daar nog eens voor betalen, voor iets van digitaal programma voor studiekeuze ofzo.

Dus ik vraag om uitleg en dat was dan dat die eerdere ‘vrijwillige’ ouderbijdrage algemeen was en dit voor een paar specifieke klassen. Ja dag, het boekenpakket is toch ook meteen al afgestemd per klas? Waarom is het dan zo moeilijk om al die extra bijdragen tegelijk in kaart te hebben? En waarom moet alles maar digitaal? En wat nou als ik niet betaal? Hoe vrijwillig is die ouderbijdrage eigenlijk?

Op die laatste vraag heb ik overigens nog geen antwoord gehad…

Ok, nu is het klaar met mijn gezeur. Vanaf nu kan de week alleen maar beter worden!

Wat zijn jouw grootste frustraties?

 

/1 Reactie/door

Een bijbaantje als vijftienjarige, hoe zit dat nou?

geld donaties bijbaantje

En dan heeft je vijftienjarige dochter ineens een bijbaantje bij een patatzaak. Hartstikke leuk natuurlijk, zo verdient ze lekker wat bij en leert ze hoe het is om te moeten werken. Maar als ouder komt daar ook weer van alles bij kijken. Want wat mag ze eigenlijk allemaal wel of niet als vijftienjarige? En wat heb jij daar als ouder nog over te zeggen?

Dan zal je maar een moeder hebben die niet alleen juf is, maar ook nog examenleider en dus heel precies de regeltjes wil volgen. Nee, dat valt best mee, maar ik wil wel altijd precies weten hoe het zit.

Werktijden vijftienjarigen

Op schooldagen mogen vijftienjarigen volgens de arbeidstijdenwet 2 uur per dag werken, weekend en vakantie 8 uur. Daar zit dan wel een maximum aan van 12 uur per schoolweek en 40 uur in de vakantie.

Doordeweeks mogen ze tot 19.00 uur werken en in weekenden of vakanties tot 21.00 uur.

En dan komt het eerste dilemma al: ze werkt op vrijdag van 16.00 – 21.30 uur. Dat is meer dan 2 uur en tot na 21.00 uur. Ze is in de vakantie begonnen en toen had ik zoiets van: we kijken het wel even aan. Ergens vind ik het ook wel logisch, het is nu eenmaal de horeca en dan heb je niet zoveel aan een werknemer die van 16.00 – 18.00 uur werkt. En vrijdagavond is het koopavond, dus dan gaat het werk nu eenmaal wat langer door.

Maar toch… Vaak werken ze nog langer door en dan wordt het wel een erg lange dag. Zeker omdat ze pas half vier uit school is.

Werkzaamheden

Ook voor wat een vijftienjarige mag doen, zijn er regels opgesteld. Dit is om te voorkomen dat ze te zwaar of gevaarlijk werk zouden doen.

Dus geen zware dingen tillen, duwen of trekken, niet met giftige stoffen werken. Maar ook geen alcohol schenken bijvoorbeeld. Nu wordt dat in deze patatzaak toch niet gedaan, dus dat scheelt.

Maar er zijn ook een aantal werkzaamheden die niet mogen, die niet zo duidelijk zijn. Vijftienjarigen mogen niet met of in de omgeving van machines werken. Maar wat wordt er dan precies verstaan onder een machine? Is dat ook het softijsautomaat? Of de patatsnijder? En de friteuse, waar valt die dan onder?

Achter de kassa werken, mag ook al niet. En dat snap ik niet helemaal, want hoe gevaarlijk is dit nou? Voor elke snack die besteld wordt, hoeft alleen een knop aangetikt te worden, kan bijna niet mis gaan. En de andere medewerkers staan op minder dan een meter afstand in die krappe zaak, dus altijd beschikbaar als er toch iets niet goed gaat.

Arbeidsovereenkomst tekenen

Ruim een maand na haar eerste werkdag, kreeg ze een arbeidscontract mee. Dus ook weer even opgezocht wat ik daar als ouder mee moet. Vanaf zestien jaar mag een arbeidscontract getekend worden zonder toestemming van ouders. Voor die tijd moet je als ouder of verzorger toestemming geven. Maar als je dat niet binnen vier weken doet, mag de werkgever ervan uitgaan dat je ermee akkoord bent gegaan.

Dus zoveel is je handtekening ook niet waard. Mocht je nou een heel laks kind hebben die pas na twee maanden aan komt zetten met dat contract, dan heb je er als ouder niet zoveel meer over te zeggen.

Ik heb overigens nog even gebeld met de baas over het contract. Het was een nogal standaard contract, waarin alleen met het salaris rekening gehouden werd met haar leeftijd (€2,91 bruto, gewoon standaard volgens het jeugdloon). Werktijden waren dus ook gericht op een volwassen medewerker, deze konden tussen 5.00 en 23.00 uur liggen.

Er werd nogal lacherig aan de telefoon gedaan dat ik hierover navraag deed en ze wees op de arbeidstijdenwet. Zij zouden het contract niet kunnen veranderen, maar wel mondeling met mijn dochter kunnen overleggen wat haar werkdagen en -tijden worden. Ok, prima, maar ik heb dus wel telefonisch bezwaar gemaakt en teken het contract niet.

Voorlopig gaan we gewoon kijken hoe het loopt, hoe eerlijk ze zijn met de betalingen en of ze in het maken van het rooster voldoende rekening houden.

En hoe zit het met andere leeftijden?

Nu heb ik dit vooral gericht op mijn vijftienjarige, omdat ik daar nu middenin zit. Maar ook over jongere en oudere kinderen kun je deze informatie vinden, bijvoorbeeld op de website Weet je wat jij waard bent?

Ik denk wel dat vijftien de leeftijd is dat veel jongeren beginnen met een bijbaantje. Omdat ze net iets meer mogen dan dertien- en veertienjarigen en misschien ook net iets meer behoefte hebben aan extra geld. Er zijn in ieder geval een hoop (oud-) klasgenootjes die nu ook beginnen met een bijbaantje. Bij een drogist, broodjeszaak, als afwasser bij een restaurant, vakkenvuller bij een supermarkt. Genoeg om ervaringen mee uit te wisselen!

Wanneer begon jij (of je kind) met een bijbaantje? Wist jij wat wel en niet mocht?

/0 Reacties/door
,

Nieuw schooljaar, nieuwe schoolagenda?

agenda schoolagenda

Het nieuwe schooljaar is ook hier al begonnen, maar het voelt nog niet zo. Het is gewoon nog niet helemaal goed opgestart, er mist iets… Een agenda! Hier in huis heeft gewoon nog niemand een schoolagenda aangeschaft.

Schoolagenda = overbodig

Vroeger kon ik altijd wel genieten van zo’n dagje shoppen voor schoolspullen met mijn moeder. Nieuwe pennen, etui, schriften, kaftpapier en een hippe agenda. En zeker die agenda, want daarmee liet je aan je klasgenoten zien of je een beetje op de hoogte van de trends was. Dus die moest zorgvuldig gekozen worden.

Maar helaas is dat een traditie die ik niet meer met mijn dochter in ere houd. Tegenwoordig heb je van die rekbare stoffen kaften, die gaan wel een paar schooljaren mee. En voor die paar boeken die wel gekaft moeten worden, gaat ze zelf even heen en weer naar de Action. Meteen wat schriften en pennen mee en klaar. Want een schoolagenda, die is toch helemaal niet meer nodig?

Al het huiswerk wordt tegenwoordig digitaal door leerkrachten bijgehouden, dus een agenda is blijkbaar niet meer nodig in het voortgezet onderwijs. Een beetje jammer vind ik dat wel.

Zelf ook nog geen nieuwe agenda…

Normaal houd ik dus wel van die tradities in stand houden. Nieuw schooljaar, nieuwe agenda. Het oude schooljaar met bijbehorende klassen en lessen kan de kast in en met de nieuwe agenda kan weer met een schone lei begonnen worden.

Maar… er komen geen nieuwe klassen meer die ik nu ga begeleiden of les ga geven. En stiekem wil ik dus gewoon nog even blijven vasthouden aan vorig schooljaar. Want dit schooljaar heeft maar een rare start zo zonder eigen klas.

En wat die agenda betreft kan dat ook gewoon, want ik heb er één van Moleskine en die gaat gewoon anderhalf jaar mee. Een hele toffe van Alice in Wonderland ook nog eens. Dus ik stel die frisse, nieuwe start gewoon nog even uit tot ik echt een nieuwe agenda nodig heb.

En gewoon omdat het leuk is: toch even gluren naar agenda’s

  • Zelf ben ik jarenlang voor dezelfde agenda gegaan: één met een spiraal waar je zelf kaartjes of foto’s in kon doen. Kon ik leuk foto’s van de kinderen in doen enzo. Deze agenda’s heb je nog steeds, bijvoorbeeld met leuke tekstkaartjes erin.
  • Een gezinsplanner hebben we hier ook in de woonkamer hangen. Als de kinderen dan toch geen schoolagenda meer nodig hebben, dan hebben we hier tenminste iets van overzicht van wie wanneer waarheen moet. Je hebt ze met plaatjes of waar je foto’s van de gezinsleden in kunt schuiven, maar ik kwam nu een stoere zwarte tegen. Hier zitten ook gekleurde en witte stiften bij, zodat de tekst op de zwarte ondergrond goed leesbaar is.
  • Moleskine is nu de laatste twee jaar mijn favoriet. Vooral omdat de indeling zo praktisch is: links de dagen van de week, rechts ruimte voor je to-do-lijstje. Je hebt ze in effen varianten, maar ik vind ze met een print erop net iets leuker. Zoals die van Harry Potter.
  • Als je net als ik bullet journals wel leuk, maar teveel werk vindt, is de agenda van Zoedt wel een leuke. De basics die je nodig hebt van een agenda zitten erin, maar er is genoeg ruimte voor je eigen creativiteit.
  • En weet je nog dat je vroeger altijd leuke teksten in elkaars schoolagenda schreef? Met een Loesje agenda heb je bij elke week een zo’n tekst. Of als je van net wat andere teksten houdt, er is er ook zo één van Rumag.
  • Mooie plaatjes hou ik ook wel van. Ik ben dan ook erg benieuwd of er in de Outlander agenda bij elke week een foto uit de serie zit. Heel erg veel schrijfruimte heeft deze agenda niet, het is er dus echt één voor de dromers. 😉
  • Als je voor elke dag (en dus ook de zaterdag en zondag) evenveel schrijfruimte nodig hebt, zijn de agenda’s van Peter Pauper erg geschikt. En nog steeds met een mooie kaft, zoals een bloesem.
  • De laatste in het rijtje is een organizer. Handig voor als je je agenda net zo vaak bij je moet hebben als je pasjes en dergelijken. Zo heb je gewoon alles bij de hand.

In dit artikel is gebruik gemaakt van affiliate links. Daar merk jij verder niks van, maar mocht je op de linkjes klikken en in die webshop wat kopen, dan help je mij aan een paar centen.

/0 Reacties/door

Denemarken op z’n goedkoopst

grenen spor den tilsandede kirke skagen

Grenen Spor, Den Tilsandede Kirke en het noordelijkste puntje van Denemarken (Skagen)

De zomervakantie was al lang en breed begonnen toen wij nog even snel een lastminute naar Denemarken boekten. Nu staat Denemarken er wel bekend om vrij duur te zijn, maar je kunt je vakantie daar op verschillende manieren goedkoper maken. Wij hebben een aardige poging gedaan.

Maak gebruik van de faciliteiten van het vakantiepark

Wij hadden een fantastisch vakantiepark met een sporthal, sportvelden, binnen- en buitenzwembad en speeltuin. Bij zowel mooi als regenachtig weer konden de kinderen zich prima vermaken. En vooral van dat zwembad hebben ze veel gebruik gemaakt.

Achteraf gezien hadden we daar gewoon al elke dag heen moeten gaan om te gaan douchen, haha! De gas- en elektrarekening van je huisje betaal je namelijk naar verbruik achteraf.

Het gebruik van de wasmachines was gewoon gratis en er stond een prachtige barbecue bij het huisje. Helaas was er net die droge periode en mocht er niet gebarbecued worden, maar normaal zit dat er gewoon bij in.

Met je auto het strand op

Sowieso ben ik het betaald parkeren maar vrij weinig tegen gekomen. Alleen bij wat grotere toeristische trekpleisters en in een grote stad. Maar je hoeft dus niet je auto op een enorme parkeerplaats te parkeren om vervolgens nog een eind naar het strand te lopen. Je auto neem je gewoon mee.

Ideaal als er wat wind staat, kun je ‘m meteen als windscherm gebruiken. En je hebt alles bij de hand, zonder te hoeven sjouwen. Overigens heb je ook wel meer nodig dan alleen een handdoekje, want het zand is tot aan de duinen vochtig en hard.

Fietsen kan er ook en zelfs mijn rolstoel (met freewheel) redt het aardig op het harde zand.

Naar de sterren kijken

We zaten in Noord Jutland aan de kust, met om ons heen bijna alleen vakantiehuisjes en landbouw. En als het dan donker is, dan is het echt donker. Bij een heldere lucht zie je dan zo ontiegelijk veel sterren. Echt prachtig. En we hadden het geluk om zelfs wat vallende sterren te zien.

Geocachen

Dit is vooral een hobby van mijn man in de vakanties. Met geocachen ga je via GPS op zoek naar een verborgen geocache. Vaak is dit een doosje of kokertje waar papier in zit en soms nog wat prulletjes. Je kunt dan opschrijven wie je bent en wanneer je de geocache gevonden hebt. En als er iets van prulletjes in zitten, dan kun je er wat bij doen, of omruilen. Maakt het voor de kinderen net iets leuker, of het echt een schat is.

Mijn man heeft alleen de gratis versie, dan zijn de geocaches wat beperkt. Maar nog steeds leuk om elke vakantie te doen. Je komt dan toch op plekken waar je normaal niet zou komen.

Wandelen in de natuur

Het is misschien even zoeken, maar er zijn verschillende wandelpaden die toegankelijk zijn met de rolstoel en/of kinderwagen. De één was vlakbij een vriendin die we bezochten: Mose-stien bij Sevel. En de ander in het noordelijkste puntje bij Skagen: het Grenen Spor. Nu is die laatste wel bij een toeristische trekpleister met betaald parkeren, maar als je het ècht gratis wil doen, kun je voor de vuurtoren ook langs de weg parkeren. En dan op zoek naar de paaltjes met groene pijlen.

lindholm hoje denemarken

Lindholm Hoje

Deze plek zag ik voorbijkomen op Facebook bij Ilse van Kreanimo, die ook in Denemarken op vakantie was. En ik wist meteen dat ik daar ook heen wilde, zo mooi!

Dit is een begraafplaats waar honderden jaren geleden mensen begraven of gecremeerd werden. Weer eens wat anders dan hunebedden.

Overigens staat er op zo’n toeristisch foldertje dat het rolstoeltoegankelijk is, maar dat geldt alleen voor het museum daar (waar we niet geweest zijn). Mijn man heeft me naast het pad de heuvel op en af moeten duwen, omdat er een trap van houten balken was. En mijn Smartdrive ploegde de grond alleen maar om, dus die heb ik maar snel uitgezet.

Rabjerg Mile

We trokken er een dagje voor uit om de omgeving van Skagen te verkennen. Rabjerg Mile is één van de bezienswaardigheden daar. Het is een bijzonder duingebied, het is namelijk aan de wandel. Ooit lag het aan de westkust, dus aan de Noordzee. Maar doordat het zand steeds meegenomen wordt door de wind, verplaatst het zich naar de oostkust, de Oostzee. Dat gaat niet zo heel snel hoor, duurt nog wel een jaartje of honderd voordat het zover is.

Nu ligt het dus zo’n beetje op driekwart en is de hoogste duin 41 meter hoog. Ik dacht dat ik dat wel kon lopen vanaf de parkeerplaats, dus ik ging dapper met mijn stokje en man aan mijn arm op pad. Maar toen we de eerste duin op waren, zagen we hoe ver het nog was naar die allerhoogste duin. En toen dacht ik: laat maar, dit is ook prima. Want vanaf daar is het uitzicht al prachtig. Je kunt beide zeeën zien vanaf de duinen en verder vooral heel veel zand.

Den Tilsandede Kirke

Met al dat zand dat zich verplaatst, staat er soms wat in de weg. Zoals een kerk bijvoorbeeld. De sint Laurens kerk (ook weer bij Skagen) werd in 1795 gesloten, omdat het niet meer te doen was om tegen het zand te vechten. Op een gegeven moment waren ze wel klaar met het steeds maar uitgraven van de kerkdeur op zondag.

De kerk werd gesloopt, maar de toren bleef staan. Ook als herkenningspunt vanaf zee, vandaar dat de toren wit geschilderd is.

Het laatste stuk pad naar de toren is al behoorlijk verzand, maar het lukte me met freewheel wel om erdoorheen te komen. De toren beklimmen heb ik aan de meiden overgelaten. Na al dat zand bij Rabjerg Mile vond ik dat ik wel genoeg geklommen had die dag.

In de toren hangt wel een briefje dat het voor kinderen gratis is en volwassenen wel iets moeten betalen. Maar er ligt dus alleen een schoteltje, er zit verder niemand bij. Vond ik wel mooi om te zien, dat ze zo goed van vertrouwen zijn. Net zoals ze ook overal maar de kinderwagens buiten laten staan.

Botsende zeeën

Het noordelijkste puntje van Denemarken is een druk bezochte toeristische trekpleister. Hier komen de Noordzee en Oostzee samen, wat een bijzonder fenomeen is. Vandaar dat je voor het parkeren wel moet betalen (of een stukje verder moet lopen). Vanaf de parkeerplaats dachten we een pad te hebben gevonden voor rolstoelen. Alleen hield dat pad al vrij snel op. Weer dacht ik wel een stukje te kunnen lopen, maar los zand, kiezels en ik zijn geen vrienden.

We zijn dus niet tot het uiterste puntje gekomen, maar het uitzicht op de Oostzee was alsnog de moeite waard.

norre lyngby

Rubjerg Knude Fyr (Norre Lyngby)

Norre Lyngby

Dit plaatsje wordt een beetje overgelaten aan de zee. Waar we in Nederland met man en macht vechten tegen de zee, laten ze het hier hun gang gaan. Als je over het strand loopt (of rijdt, zoals wij deden), zie je dat aan de duinen. In de loop van de jaren brokkelt daar steeds weer wat van af. Je ziet bunkers waarvan het lijkt of ze van de duinen afgestort zijn, vakantiehuisjes die nog maar net op het randje staan. Als je daar een huis koopt, krijg je meteen een berekening mee hoeveel jaar het huis daar nog kan blijven staan.

De vuurtoren daar, Rubjerg Knude Fyr, zal ook niet lang meer bestaan. Ik geloof dat het dit jaar voor het laatst open zal zijn voor toeristen (gewoon gratis). Mijn man en kinderen hebben de vuurtoren beklommen, maar ik kon er niet komen met mijn rolstoel. Vanaf de parkeerplaats loopt er een pad naartoe, maar op een gegeven moment gaat dat pad over in enorme duinen. Ik heb nog een stukje gelopen, maar heb het bijltje er op een gegeven moment bij neer gegooid.

Niet alleen maar de gierige Hollander uitgehangen

Nee, wees maar niet bang, we hebben echt wel (flink) bijgedragen aan de Deense economie. Nog een pretpark bezocht, een klooster waar er wel entree werd gevraagd en best regelmatig uit eten geweest of ijsjes gekocht die omgerekend zeven euro waren ofzo…

Maar het hoeft dus niet allemaal geld te kosten om te genieten van een mooie vakantie. Hé, zelfs de openbare toiletten zijn gratis!

Aan de andere kant kun je dan niet verwachten dat alles maar toegankelijk gemaakt wordt. Zeker niet met de zee en het zand wat hier zijn eigen weg gaat. Dat is soms wel jammer, ik kom dan steeds net niet op de mooiste plekjes. Maar gelukkig heb ik dan weer twee dochters die met het fototoestel op pad gaan.

/0 Reacties/door

Terug in de tijd: 22 augustus 1979

 

1979Er is er één jarig hoera, hoera. Dat kun je wel zien, dat ben ik. Een goed moment om weer eens terug in de tijd te gaan: 39 jaar geleden, naar de dag dat ik geboren ben.

Ik dook even in wat oude kranten, een babyalbum, schriftje en een oud jaarboek.

Mini-Jacqueline

Op 22 augustus 1979 om 16.07 uur ben ik geboren en wel thuis in Vlaardingen na een bevalling van tien uur en zeven minuten. Ik was de tweede dochter van mijn ouders en na mij zouden er nog een dochter en twee zoons komen. Wel een leuk detail: mijn moeder was 23 jaar toen ze mij kreeg, bijna 24. Net zo oud als ik was toen ik mijn eerste dochter kreeg. Alle drie zijn we dus in het jaar van de geit geboren (volgens de Chinese sterrenbeelden). Verder ben ik nooit zo geïnteresseerd geweest in sterrenbeelden, maar dit vond ik wel grappig.

Ik ben naar mijn opa’s genoemd, maar mijn ouders hebben er gelukkig wel een iets modernere variant van gemaakt. Alhoewel Jacqueline niet in de top 10 stond van babynamen in 1979, kom ik regelmatig leeftijdsgenootjes tegen die ook zo heten. Jacqueline is mijn tweede naam, mijn eerste naam houd ik lekker geheim. Mocht ik ooit willen onderduiken, dan kan ik gewoon mijn eerste naam en meisjesnaam gebruiken, haha!

Het weer op 22 augustus 1979

Deze dag was koel met zo’n 17 a 18 graden en buien. En dat kwam dan door een depressie tussen Schotland en de Faroër, waardoor er koele lucht uit het noordelijk deel van de oceaan naar ons kwam. De wind kwam krachtig uit het zuidwesten tot westen en met nu en dan harde vlagen. Geen strandweer dus, maar volgens mij een prima dag om te bevallen.

Hieperdepiep hoera! Tori Amos 16 jaar

Toen ik nog maar net het daglicht zag, was Tori Amos al een geweldige pianiste en zou haar zangcarrière niet lang meer op haar wachten. In de jaren ’90 heb ik haar albums grijsgedraaid. Heerlijk herkenbare liedjes van deze opstandige domineesdochter.

Een andere bekende uit de 90’s die dan weer over 1979 zong, was de band Smashing Pumpkins natuurlijk.

En het dringt eigenlijk nu pas tot me door dat die helden uit de 90’s in 1979 stonden waar ik in die jaren negentig stond als tiener. Gek idee, je ziet je idolen toch wel een beetje als gelijkgestemden, maar ondertussen waren ze zo 12 tot 16 jaar ouder.

Vlaardings nieuws uit 1979

In 1979 werd het Streekmuseum Jan Anderson opgeknapt, wat meer dan een verdubbeling van de bezoekers opleverde. Behalve een vermeerdering van bezoekers, werd ook de collectie uitgebreid. En wat moet de rest van Nederland met deze informatie? Nou, wist je dat van de verzameling van Jan Anderson door heel veel musea gebruik wordt gemaakt? En zelfs in tv-programma’s! Bijvoorbeeld in De Beste Vriendenquiz, waar de deelnemers moeten raden waar een voorwerp voor bedoeld was. Superleuk om dan te weten dat dat voorwerp in mijn geboortestad in het depot van Jan Anderson ligt opgeslagen.

Een nieuwtje uit de krant van 22 augustus 1979 is dat de tram in de wijk Holy niet ondergronds zal gaan. Deze tramverbinding zou dan vanuit Schiedam door de Holy naar het centrum gaan. Uiteindelijk kwam die tram er pas in 2005 en werd deze niet doorgetrokken naar het centrum.

Nog iets wat jaren op zich liet wachten: op mijn geboortedag meldden de kranten ook al (waarschijnlijk voor de zoveelste keer al) over de plannen van het doortrekken van de A4, zodat je vanuit de Beneluxtunnel meteen door kon naar Delft. Ik kan me ook niet anders herinneren dan dat er tussen Schiedam en Vlaardingen een strook was, klaar om er een snelweg op aan te leggen. En deze kwam er pas in 2015.

Verder werd er in augustus 1979 de eerste speel-o-theek in Vlaardingen opgericht. Of in ieder geval de stichting hiervoor, die als doel had om speelgoed uit te lenen. En in dit jaar werd de eerste paal geslagen voor het schoolgebouw waar ik nu op dit moment werk.

Nummer 1 in de top 40 op 22 augustus 1979

Kiss stond op nummer 1 met het nummer I was made for loving you. Alhoewel ik niet denk dat mijn ouders dit nummer nou zoveel gedraaid zouden hebben. Ik denk dat mijn moeder eerder voor Julio Iglesias was gegaan, die toen op nummer 2 stond met Quiereme mucho. Maar nog waarschijnlijker is dat er vooral lp’s van Elly & Rikkert gedraaid werden in huis. Mocht ik ooit gaan dementeren, dan weet ik zeker dat al die vreselijk catchy christelijke kinderliedjes allemaal weer naar boven komen.

In welk jaar ben jij geboren? Weet jij wat er toentertijd speelde?

/2 Reacties/door
,

Castlefest in kostuum

Mijn man en ik zijn altijd wel festivalliefhebbers geweest. Maar als er eenmaal kinderen bij komen, ga je toch op zoek naar een wat kindvriendelijker festival. Zo kwamen we bij de fantasy festivals uit, waar vaak wel een gemoedelijke sfeer is en er activiteiten voor kinderen georganiseerd zijn. En al die prachtige kostuums van bezoekers, je kijkt je ogen uit! Castlefest is wat dat alles betreft toch wel ons favoriete fantasy fastival.

Soms slaan we een keer over als dat beter uitkomt met op vakantie gaan. Maar als we wel thuis zijn, dan gaan we zeker een dagje daarheen. Niet altijd met het hele gezin trouwens, als er maar iemand is die met me mee wil, haha! En bijna het leukste vind ik de aanloop ernaartoe, het bedenken en maken van een kostuum.

 

Kostuums castlefestKostuums van de afgelopen jaren Castlefest

Wanneer precies de eerste keer was, weet ik eigenlijk niet meer. Ik weet wel dat we in 2009 op onze trouwdag gingen en we onze trouwkleding weer aan hadden getrokken. Dat was meteen ook de eerste en laatste keer dat mijn man in kostuum mee ging, die gaat toch liever gewoon in z’n spijkerbroek. Ik heb helaas niet van elk jaar foto’s kunnen vinden, maar hier zijn er een paar uitgelicht die ik wel leuk vond om te laten zien.

In 2010 had ik voor mij en de meiden matchende kostuums gemaakt, een beetje in de stijl van eind 19e, begin 20e eeuw. Van de pruik had ik wel een beetje spijt achteraf, veel te warm en hij staat me voor geen meter. De kinderen hadden het ook al snel warm en liepen er grotendeels in een hempje en legging bij.

In 2011 ging ik alleen met mijn oudste dochter. Ook deze kostuums had ik zelf gemaakt, niet speciaal voor Castlefest, we hadden deze al eens eerder gedragen. Wel had ik dat jaar regencapes gemaakt en dat was wel nodig ook.

De hoepeljurk (dit keer zonder hoepel) viel in 2016 wel een stukje korter bij mijn jongste dochter dan bij haar zus vier jaar daarvoor. Mijn grijs met blauwe strepen korset heb ik weer zelf gemaakt, de rok is door Maya-Acid gemaakt.

En tot slot de outfits van vorig jaar, geïnspireerd door Miss Peregrine.

Kostuum castlefest rolstoelCastlefest kostuum 2018

Dit jaar gingen mijn dochters en ik op zaterdag naar Castlefest. Dit keer geen uitgebreid kostuum gemaakt, daar zou het veel te warm voor worden. Ik had een jurk aan die ik vorig jaar op Castlefest had gekocht, van voren kort en van achteren lang. Blijkbaar was ik niet de enige toen, ik heb minstens tien vrouwen met dezelfde jurk gezien. Maar niemand met zo’n stoer, zelfgemaakt leren korset natuurlijk. 😉

Het warme weer was wel een keer een goede reden om mijn rolstoel eens wat meer op te leuken. En zelfs een beetje meer praktisch te maken, zodat ik altijd wat schaduw bij me zou hebben.

Mijn man heeft met een pvc-buis het frame gebogen, wat ik met rode en zwarte tape heb beplakt op de zichtbare stukken. Met stof heb ik een hoes hiervoor gemaakt. Zelfs nog een restje zonwerende stof gevonden, wat op het stuk boven mijn hoofd kwam.

Een gordijnring en een reep stof zorgden ervoor dat ik het ‘gordijn’ omhoog kon doen. Zo kon ik goed om me heen kijken als ik door de mensenmassa moest. Maar wanneer we ergens uit gingen rusten, of de kinderen juist even gingen spelen, schoof ik het naar beneden. Als ik dan met mijn rug naar de zon ging staan, zat ik fijn in de schaduw.

Toegankelijkheid Castlefest

Normaal zou ik zelf rijden en dan zijn er een beperkt aantal parkeerplaatsen voor mindervaliden gereserveerd. Er is een extra pendelbusje voor mindervaliden dat van de parkeerplaats naar het terrein gaat, maar het is niet de bedoeling dat je daar je hele gezin in meeneemt. Vorig jaar kon ik mijn jongste dochter nog wel op schoot meenemen.

Dit jaar had mijn man me afgezet en nam ik niet dat pendelbusje. Ik wilde mijn dochters toch niet dat stuk alleen laten lopen. Het pad van de parkeerplaats naar Castlefest ligt vol losse stenen en door de droogte is het zand ook een stuk losser. Ik was met mijn Freewheel en Smartdrive, maar had toch moeite met het pad. De Smartdrive slipte regelmatig weg.

Ook op het terrein zelf had ik last van een wegslippende Smartdrive. Je merkte duidelijk verschil bij de stukken weg die natgespoten waren, daar ging het gewoon goed. Maar ondanks dat ik de accu veel sneller dan normaal zag leeglopen, heeft ie het wel de hele dag volgehouden. En ook al moest ik een beetje meerollen of een duwtje krijgen, het ging altijd nog lichter dan zonder Smartdrive.

Maar echt rolstoelvriendelijk zijn de paden dus niet. Je moet een goede duwer bij je hebben, of banden die het terrein aankunnen.

Eten en drinken halen vind ik persoonlijk niet te doen met een rolstoel. Maar om die reden heb ik mijn oudste dochter als begeleider meegenomen, die mag dan ook met mindervalidenkorting mee. Toiletten waren goed te doen, zelfs met mijn huif en Freewheel kon ik erin.

Ben jij ook naar Castlefest geweest? En heb je mij toevallig gezien of op foto’s gespot? Altijd leuk als je Salami stinkt even tagt!

 

/0 Reacties/door

20 jaar bij elkaar, 10 jaar een echtpaar

trouwdagWe waren al tien jaar samen, hadden alles wat we maar wilden: twee prachtige kinderen, fijne familie en vrienden, ons eigen huis en een leuke baan. Onze kinderen waren voor mij de bevestiging van onze relatie, daar hadden we geen ringen voor nodig. Ik had het dan ook niet meer verwacht, maar precies toen we tien jaar samen waren, ging hij toch op z’n knieën.

En de manier waarop was best grappig. We zaten met z’n viertjes in onze pyjama’s/ochtendjassen aan het ontbijt. Onze oudste was toen een kleuter waar we erg ons best voor deden om haar wat manieren bij te brengen. Onder andere door het goede voorbeeld te geven. Dus toen mijn man me naar de keuken stuurde om zijn koffie te pakken, zei ik hem: ‘Zou je dat niet wat netter kunnen vragen?’ En toen ging hij dus op zijn knieën. Niet om om de koffie te vragen, maar of ik met hem wilde trouwen.

Het plannen van de bruiloft

Tegenwoordig kijkt mijn oudste dochter graag naar al die trouwprogramma’s op tv. Maar dat alles lijkt totaal niet op hoe wij het aangepakt hebben. Sowieso hebben we er niet extreem veel tijd voor uitgetrokken om alles te plannen. In januari vroeg hij me ten huwelijk en 1 augustus trouwden we.

Ik wilde niet in het stadhuis in onze woonplaats trouwen. Had daar al een paar bruiloften gezien, maar het leek steeds hetzelfde verhaal. Een kasteel leek ons wel wat. En die babs mocht zoveel mogelijk haar mond houden, de uitgebreidere toespraak lieten we door mijn zus doen. Was de babs niet blij mee trouwens…

Omdat het kasteel een stuk bij ons vandaan was, hadden we een Amerikaanse schoolbus gehuurd. Alle gasten die daarin pasten, waren uitgenodigd om bij de plechtigheid te zijn. Het was dus een vrij kleine groep familie en goede vrienden. In plaats van een bruidstaart lieten we een ijskar langskomen.

Het feest was dan wel weer in onze woonplaats, bij ons om de hoek zelfs. Het diner was daar alleen met familie en de getuigen, maar voor het feest hadden we meer mensen uitgenodigd. We hadden twee verdiepingen ter beschikking: in de kelder was een dj en kon er gedanst worden, op de begane grond was er een bar en zitjes zodat er ook bijgekletst kon worden.

Mijn trouwjurk en de jurkjes van onze meiden maakte ik zelf. Heel geheimzinnig en buiten het zicht van mijn aanstaande. Ik gaf hem wel een lapje stof mee in een envelop toen hij voor zijn pak ging, maar hij heeft daar niet eens in gekeken, gewoon meteen doorgegeven aan de man die zijn pak zou maken.

Als fotograaf had ik een vriendin gevraagd. Sowieso vond ik haar werk altijd wel mooi en daarnaast wilde ik me niet ongemakkelijk voelen bij een vreemde fotograaf.

Geen idee meer hoe ik erop gekomen was, maar voor de uitnodigingen hebben we gekozen voor postertjes die in een koker verzonden werden.

trouwdag bruiloft

De trouwdag: alles komt samen

Over de dag zelf… tja, je had erbij moeten zijn! Het was allemaal nog mooier dan we van tevoren hadden kunnen bedenken.

Mijn man maakte zich klaar bij zijn moeder thuis en kwam me bij ons huis ophalen. Zijn broer reed de bakfiets en hij stond daarin met zijn prachtige witte pak. Ik had ook een verrassing voor hem: een naambordje met aan de ene kant alle vier onze voornamen en aan de andere kant ‘Familie van Kuilenburg’. Onze kinderen hadden namelijk zijn achternaam al en nu ik die ook zou krijgen, waren we met onze naam ook echt één familie.

De bus stond vlakbij ons huis al klaar en het was ontzettend gezellig om zo met elkaar naar het kasteel te rijden. Bij de plechtigheid had mijn zus een mooi sprookje verteld over een donkere grot, een toverdrankje en een eerste kus. Heel knap gedaan, want het echte verhaal is dat ik gewoon dronken was bij die eerste kus, haha!

Het feest was ook super. Veel gedanst en gekletst. De sleep van mijn jurk had ik eraf gehaald en met textielstiften konden de gasten hier een boodschap op schrijven. Toen we een jaar getrouwd waren, heb ik mijn trouwjurk inclusief volgeschreven sleep nog een keer aangetrokken naar Castlefest.

Voor de kinderen hadden we oppas geregeld en het plan was om dan na het feest gewoon thuis te slapen. Het was toch om de hoek. Maar van familie kregen we een nacht in een hotel cadeau en mijn ouders bleven in ons huis slapen. Dat was ook een leuke verrassing.

Heel cliché, maar het was echt een dag om nooit te vergeten. Inmiddels zijn we alweer tien jaar verder en nog steeds kijken we met veel plezier terug op die dag.

En om te eindigen met de tekst die ook op de uitnodigingen stond (en nog steeds opgaat):

You look like you did before,

only prettier

Every day I love you more

and more

 

/2 Reacties/door

Afkoelen in de Kunsthal

Kunsthal Viktor & Rolf

Tja, wat moet je toch met die ontzettend warme dagen? Gewoon lekker een ochtendje naar een museum! In de koelte van de airco naar mooie dingen kijken. En ik kreeg zowaar mijn twee dochters (van 11 en 15 jaar) mee.

Wat is er te zien in de Kunsthal?

De Kunsthal bestaat uit verschillende hallen waar steeds wisselende tentoonstellingen zijn. Die lopen niet allemaal gelijk op, dus voor de meest actuele info is het handig om even op de website van de Kunsthal te kijken. Ik ging vooral voor de tentoonstelling van Viktor&Rolf: Fashion Artists 25 years. Die had ik bij Dailyspoonie voorbij zien komen en aangezien mode wel iets is wat me interesseert, moest ik hier wel heen gaan. De laatste keer dat ik in de Kunsthal was, was er een tentoonstelling van Jean Paul Gaultier en die vond ik ook erg mooi om te zien.

Van de 25 jaar dat Viktor en Rolf een ontwerpduo zijn, zijn verschillende prachtige ontwerpen tentoongesteld. Ik vond vooral de ontwerpen samen met de miniversie op de porseleinen poppen erg indrukwekkend. Zoveel werk dat erin zit… En hoe blijft het ook zo zitten, met die happen uit de tule rokken?

Een andere grote tentoonstelling is die van All you can Art 3. Als je hier rondloopt, is het net of je in ateliers van kunstenaars bent. Er zijn mensen aan het werk en er ligt overal werk wat half af is en voorraden met materialen. Eén van de kunstenaars legde uit dat het de bedoeling was om ook zelf mee te doen. Hartstikke leuk idee, maar wij voelden ons niet heel erg geroepen. Misschien omdat het ook een beetje lastig te onderscheiden was wat nu wel echt een kunstwerk was en waar je als bezoeker een bijdrage aan mocht leveren.

all you can art 3 kunsthal 

Verder was er in een kleinere hal een fototentoonstelling Eli Dijkers – Chinese reis en De donkere kant van Dick Bruna, waarbij er allemaal boekomslagen van de pocketreeks de Zwarte Beertjes te zien waren.

Leuk voor kinderen?

Ik kan me nog herinneren dat ik vijf jaar geleden ook mijn meiden had meegenomen. Toen moest ik ze er regelmatig op wijzen dat ze er alleen naar mochten kijken en niet met hun handen aan mochten komen. Gelukkig snappen ze dat inmiddels een stuk beter en konden ze al het moois ook waarderen door er alleen naar te kijken.

Bij de tentoonstelling van Viktor&Rolf is er ook een klein atelier voor kinderen waar ze iets van papier kunnen maken. En daar lag ook een boek met allerlei tekenopdrachtjes gekoppeld aan hun ontwerpen. Of het er alleen ter inzage lag, of dat er ook in getekend mocht worden, was niet zo duidelijk. Maar wel een prachtig boek om kinderen (of eigenlijk ook wel volwassenen) lekker creatief bezig te laten zijn.

Ik denk dat Al you can art 3 ook erg leuk voor kinderen kan zijn. Maar toen wij er waren, was het vrij rustig en kwamen de verschillende hoeken niet erg uitnodigend over om er iets te gaan doen. Behalve bij de kunstenaar die ons aansprak dan. Maar verder waren niet alle kunstenaars aanwezig, of gingen ze helemaal op in hun werk en hadden geen aandacht voor ons.

Een fijne meevaller is trouwens dat kinderen tot en met 17 jaar gewoon gratis zijn! Dat vond ik toch wel bijzonder, zeker omdat het met tieners toch echt wel goed vol te houden is om er een poos rond te struinen.

viktor&rolf kunsthal  

Toegankelijkheid Kunsthal

We waren expres lekker vroeg gegaan, om de hitte een beetje voor te zijn. En ook in de hoop een plekje te hebben op één van de gehandicaptenparkeerplaatsen. En dat was gelukt. Er zijn beneden aan de Westzeedijk een aantal parkeerplaatsen, waaronder twee gehandicaptenparkeerplaatsen. Maar bovenaan de Westzeedijk zijn er nog twee, dan sta je alleen wel meteen naast de drukke weg. En uiteraard is er dan nog de parkeergarage Museumpark, maar dan moet je nog wel het park door om bij de Kunsthal te komen.

Er zijn in elke hal wel suppoosten die je de beste route kunnen wijzen. Of om een deur voor je te openen, zoals bij de tentoonstelling van Viktor&Rolf. Waarom die deur niet standaard open staat, vraag ik me wel af. Want andere bezoekers moeten dus een trappetje op en af om op hetzelfde punt uit te komen.

Verder kun je met de liften in bijna alle hallen komen. Alleen hal 6 niet, omdat die halverwege een schuine helling/trap zit. Met wat hulp zou je er wel kunnen komen, maar ik vond de helling iets te heftig om mijn kinderen hierbij te laten helpen met afremmen. En ik ben te eigenwijs om het aan een suppoost te vragen, maar denk dat die anders wel had willen helpen.

De tafels met glasplaat waaronder de Zwarte Beertjes boekomslagen lagen, waren vrij hoog. Ik kon het wel zien, maar zat vaak tegen de spiegeling van het licht te kijken.

Tot slot nog het invalidentoilet gebruikt en deze is wat mij betreft goedgekeurd hoor. De spiegel van vloer tot plafond valt enorm op. Je kunt dus fijn naar jezelf kijken als je je plasje doet.

Ik vond het een bijzonder geslaagd uitje met mijn meiden, die Kunsthal. Ben jij er weleens geweest?

/1 Reactie/door

Fietsongelukken en hoe (niet) te handelen als omstander

fietsongeluk

Foto is met toestemming overgenomen van Flashphoto.nl

In een maand tijd kregen twee dierbaren van mij een ongeluk met de fiets. En op zo’n moment, dat je er niet meteen bij kunt zijn, hoop je toch op fatsoenlijke omstanders die te hulp schieten. Maar hoe verschillend kan dat zijn.

Fietsongeluk 1: Dochter gaat onderuit in een bochtje

In een bijna onverstaanbaar telefoongesprek werd ik pas door dochterlief gevraagd of ik meteen kon komen, want ze was gevallen en bloedde heel erg. Ik dacht nog even dat het vooral de schrik zou zijn en het vast wel mee zou vallen. Maar om haar zo snel mogelijk bij te kunnen staan, sprong ik op mijn scooter naar de plek des onheils.

Daar aangekomen was ik juist degene die zich de pestpokken schrok. Een plas bloed op straat, dochter onder het bloed en een verband om haar hoofd. En een hoop mensen om zich heen verzameld. Via die omstanders en mijn dochter hoorde ik wat er gebeurd was. Ze was in de bocht onderuit gegaan met haar fiets en met haar hoofd hard op de straat gevallen. Heel toevallig was er een verpleegkundige in de buurt, die van een taxichauffeur verband kreeg en haar dus kon verbinden. De straat werd afgezet met een auto, 112 was gebeld en een vrouw ‘met connecties’ zorgde er wel even voor dat de ambulance er snel zou zijn. Ze kreeg water aangereikt en een andere vrouw stelde voor om haar fiets in haar tuin te zetten, zodat deze niet ten prooi zou vallen van fietsdieven.

Toen de ambulance er eenmaal was en bleek dat we even naar de spoedeisende hulp moesten, bedacht ik me dat de pasjes (ID en zorgverzekering) thuis lagen. Maar ons huis lag op de route naar het ziekenhuis, dus reden ze daar even langs.

Ondertussen had ik bedacht dat ik in het ziekenhuis niet ver zou komen zonder rolstoel, dus nam ik ook mijn wandelstok mee toen we bij ons huis waren. In de ambulance legde ik aan de verpleegkundige uit dat ik EDS heb en normaal een rolstoel buitenshuis gebruik. Ze was enorm begripvol, snapte meteen dat ik daar puur op adrenaline liep en op een later moment wel zou instorten. Aangekomen in het ziekenhuis nam ze mijn dochters schooltas uit mijn handen (man, die dingen zijn echt loodzwaar) en ging ze op zoek naar een zo comfortabel mogelijke stoel voor mij.

Al met al is het goed afgelopen: het gat in haar hoofd kon gelijmd worden en verder was er niet zo veel aan de hand. Mijn man was inmiddels klaar met werken en kwam ons ophalen, met mijn rolstoel. ‘s Avonds haalde hij de fiets op, waar de behulpzame vrouw nog eens vroeg hoe het met onze dochter was. En diezelfde week kreeg ik een bericht van een collega met dezelfde vraag. Die had via een oud-student gehoord wat er gebeurd was, die had met haar moeder mijn dochter opgevangen voordat ik er was.

Fietsongeluk 2: Vriendin wordt aangereden na een avondje uit

Na een avondje stappen met mijn vriendin is het de gewoonte dat we elkaar op de hoogte houden als we veilig zijn thuisgekomen. Dit keer stuurde ik wel een berichtje, maar kreeg geen bericht terug. Eigenlijk maakte ik me op dat moment geen zorgen, het ging immers altijd wel goed en was meer een gewoonte dan dat het echt nodig was. Ik stuurde nog een laatste berichtje dat ik hoopte dat ze goed thuisgekomen was en ik naar bed zou gaan.

De volgende ochtend zag ik dat er een berichtje van haar verstuurd was na drie uur ‘s nachts: ‘Ik lig in het ziekenhuis.’ Daarnaast een berichtje van haar vader met wat meer uitleg. Ze was dus onderweg naar huis aangereden door een auto en die bestuurder was doorgereden na het ongeluk.

Geen idee hoe lang het voor haar geduurd heeft voor ze geholpen werd, maar getuigen waren er dus niet. Gelukkig heeft ook zij er geen ernstig letsel aan overgehouden, dat had zomaar anders kunnen zijn.

Op Facebook volgde ik de nieuwsberichten hierover, omdat hier ook een oproep werd gedaan voor getuigen. Zelf deelde ik dit bericht ook, dat leverde een reactie op van een letselschadeadvocaat die er wel brood in zag. Verder nog geen reacties van getuigen gelezen, wel vooral veel veroordelende reacties naar de bestuurder die door is gereden. Op zich terecht, maar heel veel schiet je er niet mee op. En vrolijk word je er al helemaal niet van.

Zo hoort het dus wel/niet

Het moge duidelijk zijn dat ik positief onder de indruk was van hoe de omstanders handelden bij het fietsongeluk met mijn dochter. Zo ontzettend betrokken en behulpzaam. Mensen die elkaar niet kenden, werkten samen om mijn dochter (en mij) op te vangen en te helpen.

Maar wat een verschil met het tweede fietsongeluk van mijn vriendin. Nu is dat wel op een ander tijdstip gebeurt, maar dan nog. Hoe haalt die bestuurder het in zijn of haar hoofd om door te rijden nadat je iemand geraakt hebt? Ongeacht wiens fout het is, je stopt toch om te kijken hoe het met de ander gaat? En dan zo’n aasgier die ervan denkt te kunnen profiteren. Bah.

En weet je, ik ben zelf ook echt geen held als het om ongelukken gaat. Als ik zie dat er iets is gebeurd en er staan een hoop mensen om heen, dan denk ik: ‘Mooi, genoeg mensen die kunnen helpen, mij hebben ze niet nodig.’

Maar ik probeer in ieder geval die inschatting te maken. Of mijn hulp nodig zou kunnen zijn, of dat ik alleen maar in de weg zou staan als pottenkijker. En als er maar één of twee omstanders zijn, dan vraag ik sowieso of ik ergens bij kan helpen.

Het zou toch fijn zijn als je in zulke situaties op je medemens kunt rekenen. Dat je niet aan je lot wordt overgelaten en er geen misbruik van de situatie gemaakt wordt. Maar blijkbaar is dat helaas niet voor iedereen vanzelfsprekend.

Hoe handel jij als je een ongeluk hebt zien gebeuren?

/2 Reacties/door

Bye bye bso

bso tienermeidenVijftien jaar geleden gingen we op zoek naar een kinderopvang die paste bij de opvoeding die wij voor ogen hadden en praktisch gezien aansloot bij onze behoeftes. En achteraf gezien hebben we het enorm getroffen met het kinderdagverblijf en de buitenschoolse opvang (bso) waar onze meiden opgroeiden van kleine hummeltjes tot zelfstandige dames.

Door mijn werk heb ik inmiddels meer dan genoeg vergelijkingsmateriaal gezien. Van kleinschalige, huiselijke opvang tot gigantische ruimtes waar het bruist van energieke kinderen. Sommigen met een prachtige visie op papier, maar waar weinig van terechtkomt in de praktijk. En andersom hebben sommige leidsters niets op papier nodig. Die hebben van nature al zoveel feeling met kinderen, dat zit meteen al goed.

Maar die opvang van onze meiden paste prima bij ons. Niet betuttelen, maar juist ruimte geven om zelf te proberen en ontdekken. Niet krampachtig vasthouden aan de regeltjes, maar handelen met oog voor de kinderen.

Maar nu komt er na al die jaren een einde aan die opvang waar we ons zo thuis voelen. Onze oudste dochter zit al een tijdje op het voortgezet onderwijs. En nu is onze jongste dochter die in groep zeven zit, ook klaar met de bso.

Wanneer zeg je de bso op?

Normaal gesproken loopt de bso door tot je kind dertien wordt, of naar het voortgezet onderwijs gaat. Maar zo in groep zeven of acht blijven er steeds meer kinderen alleen thuis voor, tussen of na schooltijd. Het is natuurlijk ook prettig om het geleidelijk af te bouwen. Met de bso worden vaak al afspraken gemaakt wat betreft die zelfstandigheid. Hoe ver ze mogen met buiten spelen. Of ze zelfstandig van de bso naar school mogen en andersom.

Wanneer een kind eraan toe is om alleen thuis te blijven, is afhankelijk van het kind zelf. Wat voor ons redenen waren om de bso uiteindelijk op te zeggen:

  • Ze houdt zelf de tijd in de gaten en gaat op tijd de deur uit.
  • Ik hoef haar niet te herinneren wat ze in haar tas moet doen.
  • Ze is verkeersveilig en kan de weg naar school zelfstandig lopen of fietsen.
  • Mijn werktijden zijn veranderd, waardoor naschoolse opvang niet meer nodig is.
  • De schooltijden zijn veranderd. Ze is daardoor ‘s ochtends maar hooguit een half uur op de bso, maar vaker maar twintig minuten. En we betalen voor een uur en een kwartier.
  • Met alleen nog maar voorschoolse opvang, doet ze weinig aan activiteiten op de bso. Een stripboek lezen kan thuis ook.
  • Ze wil soms met de fiets naar school, terwijl ik de auto voor mijn werk nodig heb. Dan past ze zich aan mij aan, omdat dat het meest praktisch is.
  • Om via de bso op tijd op mijn werk aan te komen, moeten we eerder de deur uit en dus de wekker vroeger zetten.
  • Ze is zo belachelijk zelfstandig dat ze op een vrije dag zelf met oma afspreekt. Dus ook bij studiedagen is de bso niet meer nodig.
  • Inmiddels is ze samen met haar neefje de enige van hun basisschool die van deze bso gebruik maken.

Hoe bouw je de bso af?

Bij onze oudste dochter was de situatie anders. Toen was er nog geen continurooster op de basisschool. En met een jongere zus die de bso wel echt nodig had, was het makkelijker om ook voor de oudste de bso langer aan te houden.

Bij haar hebben we het in de loop van groep acht afgebouwd door haar eerst alleen tussen de middag en na schooltijd alleen thuis te laten. Voorschoolse opvang vond ik wel zo prettig, omdat ik dan ook zeker wist dat ze op tijd naar school zou gaan.

Maar nu er bij de jongste sinds dit schooljaar wel een continurooster is, is er dus geen tussenschoolse opvang meer nodig. Mijn werktijden heb ik daar verder op aangepast, zodat we de naschoolse opvang ook op konden zeggen. In principe zijn we tegelijk ‘uit’, maar soms ben ik net een kwartiertje later thuis dan haar.

Op dinsdag gaat ze eigenlijk al vanaf het begin van dit schooljaar alleen naar school. Ze is dan ‘s ochtends even alleen thuis met haar zus van veertien. Dat gaat verder prima.

Het enige waarom we de drie overige ochtenden voorschoolse opvang nog aanhielden, was omdat ze het zelf wel gezellig vond. Maar inmiddels vindt ze het belangrijker om langer in bed te kunnen blijven en zelf te kiezen hoe ze naar school gaat.

Dus dat was het dan. Nog een paar weken en dan is dit weer een einde van een fase. Dan nemen we afscheid van de bso en mag ze ‘s ochtends haar eigen boontjes doppen.

Wat is volgens jou een goed moment om te stoppen met de buitenschoolse opvang en te vertrouwen op de zelfstandigheid van je kind?

/0 Reacties/door