Natuurlijk deel ik het liefst de leuke dingen die ik met mijn gezin onderneem, zoals uitstapjes en activiteiten. Maar soms toch ook de lastige kant van het ouderschap. En heel soms trek ik het nog een stukje breder: naar mijn werk waarin ik als docent pedagogiek mijn studenten leer om andermans kinderen op te voeden (en zichzelf daarmee ook een beetje).
Wellicht had het handiger geweest als ik een lijstje als dit iets eerder zou beginnen dan bij de start van het jaar dat ik veertig word. Ach ja, ik hobbel wel vaker achter de feiten aan. Dus dan moet ik er maar voor zorgen dat het veertig haalbare punten zijn die ik nog even gauw voor mijn veertigste kan afvinken. En natuurlijk neem ik dan meteen mijn eerdere plannen voor 2019 daarin mee.
Goed, hier is dan mijn bucketlist 40x voor mijn 40e. Ik ga ‘m uitprinten en ophangen en weet zeker dat ik dit allemaal ga behalen!
Een O4 workhopper een week uitproberen op mijn werk.
Samen met mijn ergotherapeut een geschikte aangepaste stoel/stoelen vinden en aanvragen bij het UWV voor mijn werk.
Vier a zes lesuur lesgeven per week.
Mijn hele aanstelling werken, dus zonder deels ziek gemeld te hoeven zijn.
Een weekend zonder internet overleven.
Een hele dag mijn nieuwe bril dragen, dus ook buitenshuis. Want hij is best leuk.
Voorgoed afscheid nemen van de basisschool als ook onze jongste dochter naar het voortgezet onderwijs gaat.
Twee a drie weken bij mijn schoonouders douchen.
Onze badkamer laten verbouwen.
Met z’n vieren tegelijk tanden poetsen in de nieuwe, ruime badkamer met dubbele wasbak.
Een nieuw klusproject bedenken.
Mijn man overhalen om dat klusproject op zich te nemen.
Een dagje qualitytime met mijn meiden, allebei een eigen dagje.
Alle filmpjes van de gebarenchallenge 2018 bekeken hebben. Ik loop echt vreselijk achter…
Mijn kledingkast uitmesten en kleding die ik niet meer draag weggeven/ruilen/verkopen.
Een cursus of workshop volgen om beter met mijn camera te leren omgaan.
Via mijn blog en Instagram het bewijs leveren dat mijn fotografieskills verbeterd zijn door die cursus of workshop.
Een keer echt uit mijn comfortzone stappen om mijn blog onder de aandacht te brengen.
Een e-reader aanschaffen en voortaan wat vaker lezen in plaats van voor de tv hangen.
Een retrojurkje en blouse maken in een stijl die ik nog niet eerder geprobeerd heb.
Een te gekke blogpost schrijven in het thema ‘retro’ voor de Crea-Cross 2019.
Het is alweer zover, we mogen ons weer uitsloven in de keuken voor alle kerstdiners. En omdat het zo lekker is om te proeven wat anderen maken, hebben we dit jaar weer drie kerstdiners waarbij je zelf wat mee mag nemen. Op de school van mijn jongste dochter, op mijn werk en bij mijn schoonfamilie. Dan wil ik natuurlijk niet door de mand vallen en doe ik net of ik een keukenprinses ben.
Onze traditionele kersthapjes
Bladerdeeghapjes met fetakaas of knakworst: Hier ben ik geloof ik mee begonnen toen de oudste net bij de kleuters zat. Ook gezellig om samen te maken. Inmiddels kan de jongste het helemaal zelf en ze wil niks anders meer maken. Meestal valt het wel goed in de smaak in de klas en anders gaat het de dag erna bij elk gezinslid mee in de lunchtrommel.
Fritatta: Volgens mij is dit van oorsprong een Italiaans gerecht, soort van omelet met kliekjes erdoorheen. Ik doe er meestal niet meer in dan fetakaas en gehalveerde snacktomaatjes, naast het ei en melk/kookroom. De ene keer een grote die ik in stukken snijd en de andere keer kleine fritattaatjes in cupcakevormpjes gemaakt.
Wraps met kruidenkaas, komkommer en zalm of kipfilet: Nog zo één die je aan je kinderen kan overlaten. Lui als ik ben, gebruik ik er gewoon kant en klare kruidenkaas voor. De komkommer in de lengte in plakjes gesneden, zodat het goed blijft zitten als je de belegde wrap in stukjes snijdt.
Hummus: kikkererwten, tahin, knoflook en citroensap, hup, allemaal de blender in. Of een fatsoenlijke keukenmachine zou misschien beter zijn, maar die hebben we dus niet. Dus bij mijn hummus kom je af en toe nog een hele kikkererwt tegen. De hoeveelheden gok ik maar een beetje, meestal wel een beetje teveel knoflook…
Pastasalade met tonijn: We hebben thuis een enorme schaal waar je een pastasalade voor een heel weeshuis in kunt doen. Behalve pasta en tonijn doe ik er rode ui, snacktomaatjes, sla, komkommer in. Qua dressing de ene keer iets met mayonaise en de andere keer met olijfolie en kruiden. Ik vind het ook lekker met olijven, maar daar ben ik thuis de enige in.
Tijd voor nieuwe makkelijke kerstrecepten
Alhoewel de bladerdeeghapjes weer gemaakt zullen worden voor het kerstdiner op school, is het wel weer eens leuk om daarnaast wat anders te maken.
Ik ging op zoek naar wat inspiratie en vond deze recepten:
https://i0.wp.com/salamistinkt.nl/wp-content/uploads/2018/12/20151217_143030-e1546788351807.jpg?fit=709%2C373&ssl=1373709Jacquelinehttps://salamistinkt.nl/wp-content/uploads/2017/08/SalamiStinkt_20174469-1024x354.jpgJacqueline2018-12-19 07:00:002019-01-06 16:26:06Dat kerstdiner... mag het ook wat simpels zijn?
Waar is toch die goede oude tijd gebleven? Die tijd dat het enige recht van de vrouw echt nog alleen het aanrecht was. Dat gehandicapten en psychiatrische patiënten ver weg van de bewoonde wereld in enorme instellingen opgehokt werden. Dat je gewoon in de klas kon roken. Dat pieten gewoon zwart waren. Dat een man niet met een man mocht trouwen. Dat je kinderen tenminste nog een pak slaag mocht geven als ze stout waren geweest. Ook als het jouw eigen kind niet was. Dat ongewenste intimiteiten gewoon verzwegen werden en er niet zo’n #metoo heisa van gemaakt werd.
Mis je het ook niet? Die goede oude tijd?
Nee, natuurlijk niet. Tijden veranderen. Culturen en tradities veranderen. En dat is maar goed ook.
Cultuur en tradities zijn plaats- en tijdgebonden
Cultuur is niet iets wat aangeboren is, maar aangeleerd. Gewoontes, gebruiken, tradities, bedacht door mensen zelf, om zich te verbinden of juist af te scheiden van de rest.
In Nederland hebben we niet maar één cultuur, maar tal van subculturen. En dan heb ik het niet eens over iemands huidskleur of waar hun (voor-)ouders vandaan komen.
Als ik alleen al kijk naar de verschillende gezinnen die ik ben tegengekomen bij de sporten van mijn kinderen. Dan waren de ouders die langs het hockeyveld stonden best een beetje anders dan die langs het voetbalveld. Maar ook van wijk tot wijk kan het verschillen hoe er bijvoorbeeld tegen opleidingsniveau, geloof, kunst, sport en rolverdeling aan wordt gekeken.
En toch verandert het ook. Hockey is allang geen elitesport meer. Nederland is niet alleen maar protestant of katholiek. Inzichten in wat goed is voor mensen veranderen ook. En het is ook echt niet erg om te veranderen van mening. Soms zie je later pas in dat iets toch niet zo geweldig is als je ooit dacht. Dat die leuke zwarte piet niet voor iedereen zo leuk is en wel degelijk als racisme gezien kan worden.
Het kan ook anders
Ik heb gerookt in een tijd dat dat nog overal kon en ook helemaal prima was. Dat mijn broertje niet bij mij in de rookcoupé wilde zitten, vond ik toen maar raar. En dat mijn teamleider commentaar had op het vele gerook in de woonkamer bij de overdracht, vond ik wat overdreven. Ja, er werd gewoon gerookt op woningen voor verstandelijk gehandicapten, ongeacht of ze zelf rookten of niet, astma hadden of niet… Dat kun je je nu toch niet meer voorstellen?
Mijn ouders hebben erg hun best gedaan op een christelijke opvoeding. De zondag was een rustdag, dus geen ijsjes kopen op zondag, bij het uitgaan voor de zondag thuis zijn en zo waren er nog wel meer regels waar ik niet zo blij mee was. En alhoewel het geloof voor mijn ouders nog steeds zoveel betekent als toen, denk ik wel dat ze milder zijn geworden in de loop van de jaren. Dat iets voor hun als christenen zo is, hoeft niet te betekenen dat een ander minder waard is als diegene andere keuzes maakt.
Soms helpt het om even te schoppen tegen de algemeen geaccepteerde normen om anderen te doen inzien dat het ook anders kan. Zoals ik als puber tegen de regels van mijn ouders schopte. Zoals #metoo mensen wakker schudt. En nee, dat is niet fijn, voor beide partijen niet.
Maar soms kun je je er gewoon meteen al bij neerleggen dat normen veranderen, zeker als je er zelf geen last van hebt. Bijvoorbeeld dat bij wet is vastgelegd dat de samenleving toegankelijk moet zijn voor mensen met een beperking. Of winkels die zich inzetten om meer genderneutraal hun kleding aan te bieden. Wat maakt het uit of iets niet meer onder het bordje ‘jongens’ of ‘meisjes’ hangt? Koop gewoon wat je leuk vindt!
Mensenrechten zijn cultuuroverstijgend
Mocht je het nou echt lastig vinden, al die veranderingen, dan is er een uitgangspunt wat altijd toe te passen is: mensenrechten. Daar valt een hoop over te lezen (klik maar op de link), maar bovenal: discriminatie is gewoon not done. Mensen belachelijk maken of minderwaardig behandelen om hun ras, geloof, gender, handicap of wat dan ook, kan gewoon niet.
Dus als een groep zich gediscrimineerd voelt, zijn wij als samenleving verplicht hier wat mee te doen. En als dat je niet zint, dan ‘rot je maar op naar een land waar geen mensenrechten zijn’? Nee, dat oog om oog, tand om tand is ook allang niet meer van deze tijd. Maar ik word er wel een beetje moe van als mensen steeds maar blijven zeggen dat anderen op moeten rotten als ze moeite hebben met Nederlandse tradities. Mensenrechten horen bij de Nederlands cultuur, veel meer dan de schmink van een piet.
Het is echt niet zo ingrijpend om hier en daar wat wijzigingen in tradities aan te brengen. Is er iemand die de roe mist? Of denk je dat de kerstboom bij de geboorte van het kindeke Jezus ook al versierd werd? Hoeveel Nederlanders lopen er nu echt nog op klompen?
Als we dat sinterklaasfeest echt zo belangrijk vinden voor de kinderen als dat we zeggen, dan moeten we ook naar ze luisteren als ze zeggen dat zwarte piet om aanpassing vraagt.
Aanpassen naar tradities waar iedereen plezier van heeft
In mijn ogen is het niet zo moeilijk: die roetveegpiet is een prima alternatief. Het past mooi in het sinterklaasverhaal, voor kinderen maakt het echt niet uit, je zit niet meer met schmink die je niet uit je oren krijgt, prima allemaal toch?
Dan is nog wel de vraag hoe daar te komen.
Mijn aanpak: alle felle pro-zwartepieten op Facebook zet ik op snooze. Hiermee in discussie gaan, levert toch niets op en het kwetst me alleen maar om te zien dat mensen die ik toch graag zie, zo lelijk kunnen doen naar anderen. Protestacties zijn niet mijn ding, maar ik wil wel laten weten waar ik sta. Als maar steeds meer mensen dat doen: laten horen hoe het anders kan, waarom het anders moet. En daar tegenover geweld en racisme niet meer beloond wordt. Misschien wordt het dan ooit wel beter?
Even als voetnoot: Ik besef me heel goed dat we in een land met zoveel diversiteit niet allemaal hetzelfde kunnen denken. Hoeft ook niet, ik zal je niet afschrijven als je een andere mening hebt dan ik. Maar ik hoop wel dat ik hiermee iets meer zicht heb gegeven op mijn mening en misschien zelfs hier en daar iemand heb laten inzien dat het echt geen ramp is als tradities veranderen.
Oh man, wat is het toch deze week? De ene frustratie volgt de andere op. Ik word er strontchagrijnig van. En omdat ik maar geen manier heb kunnen vinden om me op een andere manier af te reageren, gebruik ik jullie als lezers daar maar voor. Neem het niet persoonlijk op. Normaal zijn dit maar kleine frustratietjes en kan ik ze prima hebben. Maar we zijn nu pas halverwege de week en ik heb mijn frustratietaks al bereikt. Dus. Het moet eruit!
Fietsers die voorrang nemen, terwijl ze dat niet hebben
En dan ook nog lelijk kijken en gaan schelden als ik toeterend vlak voor hun neus tot stilstand kom. Tsss, dat kan ik veel beter en ik heb er een veel betere reden voor. Het is maar goed dat ze me niet horen als ik in de auto zit.
Op de route naar mijn werk zitten een paar drukke kruispunten waar verder niets met borden of stoplichten aangegeven is, dus rechts heeft altijd voorrang. Maar het lijkt er maar niet in te gaan bij de verkeersgebruikers daar. En zeker bij scholieren/tieners kun je ervan uitgaan dat ze je geen voorrang gaan geven. Ja, dat klinkt best generaliserend. Maar je kunt er soms maar beter rekening mee houden om ongelukken te voorkomen. Dat wil dan nog niet zeggen dat ik het niet laat horen hoe irritant die fietsers zijn als ze vlak voor mijn auto langs schieten.
Automobilisten die me voorrang geven, terwijl ik het niet heb
Hoe moeilijk is het? Groen is rijden en op een voorrangsweg heb je voorrang.
Ik weet niet waarom mensen denken dat ze me een plezier doen als ze me onterecht voorrang geven, maar ik heb er echt niks aan. Heb ik eindelijk even een moment om stil te staan en mijn muts wat meer over mijn oren te trekken, of mijn spiegel goed te zetten, word ik door zo’n overdreven vriendelijke automobilist gedwongen om alweer door te gaan.
Als ik op mijn fiets ben, vind ik het zelfs nog vervelender dan met de scooter. Hé, die conditie van mij is gewoon niet zo jofel meer. Laat me gewoon even uitrusten.
Studenten die regels aan hun laars lappen
En dan denken dat ze met jou in discussie kunnen gaan om alsnog hun zin door te drammen. Nee, daar heb ik echt geen zin in. En nee, ik hoef het niet beleefd te vragen als een bekende regel overtreden wordt.
De wereld draait niet om maar één persoon. Zeker op plekken als een school is het handig als er afspraken zijn om elkaar niet tot last te zijn. Geen stinkchips eten in een lokaal en/of je troep achterlaten. Niet een lokaal binnenstormen wanneer de les of het examen al begonnen is.
Gedraag je gewoon zoals je ook graag ziet dat anderen zich naar jou toe gedragen. Dat zou eigenlijk de enige regel hoeven te zijn.
Mensen die ‘dat betekend’ schrijven
Nu ben ik ook weer niet zo’n strenge juf dat ik mijn studenten hierop afreken. Maar bij mensen die geld verdienen met hun schrijfwerk, verwacht ik toch wel wat meer. Deze week heb ik het zeker bij drie bloggers voorbij zien komen. Dan wil ik ook weer niet diegene zijn die ze daar in een flauwe reactie op wijst. Het is ook niet het einde van de wereld. Maar als je het meerdere keren achter elkaar tegenkomt, frustreert het me toch wel wat.
Het is namelijk echt niet zo moeilijk. ‘Dat’ als onderwerp kun je gewoon net zo vervoegen als hij/het/de paashaas: stam + -t. Ook al lijkt het misschien al snel op een voltooid deelwoord als een werkwoord met ‘be-‘, ‘ge-‘ of ‘ver-‘ begint, dat is het dus niet altijd. In het geval van ‘dat heeft betekend’ mag het wel met een -d, dan is het wel een voltooid deelwoord.
Afgewezen worden zonder uitleg
Dat voelt net als een onvoldoende krijgen, terwijl je denkt dat je de opdracht goed gemaakt hebt. Ik snap ook best wel de frustraties van mijn studenten als ze een onvoldoende krijgen. Het is niet zo lang geleden dat ik zelf nog een opleiding volgde. Wat dat betreft is het voor elke docent een aanrader om alleen al om die reden een opleiding te volgen: om te voelen hoe het is om een onvoldoende te krijgen. dat maakt het vervolgens makkelijker om met de frustraties van studenten om te gaan die van jou een onvoldoende krijgen.
Maar goed, op zich volg ik nu geen opleiding en toch word ik weleens afgewezen. Als blogger stuur ik soms een pitch in naar een opdrachtgever en dat is niet altijd met succes. Meestal weet ik van tevoren wel wanneer iets misschien net iets te hoog gegrepen is voor een kleine blogger als ik. Maar soms begrijp ik niet waarom mijn pitch afgewezen wordt. En dat is gewoon frustrerend.
Wéér een rekening voor een ‘vrijwillige’ ouderbijdrage
Dan denk je dat je aan het begin van het schooljaar alles wel betaald hebt voor de school van je kids, komt er weer een rekening bij. Nu wist ik wel dat tweetalig onderwijs wat meer kosten meebrengt, vanwege de uitstapjes en extra examens. Maar dit schooljaar zou juist één van de goedkopere schooljaren zijn.
Van de 160 euro die we aan het begin al betaald hadden, zaten er onder andere licenties bij voor online of softwareprogramma’s. En nu mochten we daar nog eens voor betalen, voor iets van digitaal programma voor studiekeuze ofzo.
Dus ik vraag om uitleg en dat was dan dat die eerdere ‘vrijwillige’ ouderbijdrage algemeen was en dit voor een paar specifieke klassen. Ja dag, het boekenpakket is toch ook meteen al afgestemd per klas? Waarom is het dan zo moeilijk om al die extra bijdragen tegelijk in kaart te hebben? En waarom moet alles maar digitaal? En wat nou als ik niet betaal? Hoe vrijwillig is die ouderbijdrage eigenlijk?
Op die laatste vraag heb ik overigens nog geen antwoord gehad…
Ok, nu is het klaar met mijn gezeur. Vanaf nu kan de week alleen maar beter worden!
En dan heeft je vijftienjarige dochter ineens een bijbaantje bij een patatzaak. Hartstikke leuk natuurlijk, zo verdient ze lekker wat bij en leert ze hoe het is om te moeten werken. Maar als ouder komt daar ook weer van alles bij kijken. Want wat mag ze eigenlijk allemaal wel of niet als vijftienjarige? En wat heb jij daar als ouder nog over te zeggen?
Dan zal je maar een moeder hebben die niet alleen juf is, maar ook nog examenleider en dus heel precies de regeltjes wil volgen. Nee, dat valt best mee, maar ik wil wel altijd precies weten hoe het zit.
Werktijden vijftienjarigen
Op schooldagen mogen vijftienjarigen volgens de arbeidstijdenwet 2 uur per dag werken, weekend en vakantie 8 uur. Daar zit dan wel een maximum aan van 12 uur per schoolweek en 40 uur in de vakantie.
Doordeweeks mogen ze tot 19.00 uur werken en in weekenden of vakanties tot 21.00 uur.
En dan komt het eerste dilemma al: ze werkt op vrijdag van 16.00 – 21.30 uur. Dat is meer dan 2 uur en tot na 21.00 uur. Ze is in de vakantie begonnen en toen had ik zoiets van: we kijken het wel even aan. Ergens vind ik het ook wel logisch, het is nu eenmaal de horeca en dan heb je niet zoveel aan een werknemer die van 16.00 – 18.00 uur werkt. En vrijdagavond is het koopavond, dus dan gaat het werk nu eenmaal wat langer door.
Maar toch… Vaak werken ze nog langer door en dan wordt het wel een erg lange dag. Zeker omdat ze pas half vier uit school is.
Werkzaamheden
Ook voor wat een vijftienjarige mag doen, zijn er regels opgesteld. Dit is om te voorkomen dat ze te zwaar of gevaarlijk werk zouden doen.
Dus geen zware dingen tillen, duwen of trekken, niet met giftige stoffen werken. Maar ook geen alcohol schenken bijvoorbeeld. Nu wordt dat in deze patatzaak toch niet gedaan, dus dat scheelt.
Maar er zijn ook een aantal werkzaamheden die niet mogen, die niet zo duidelijk zijn. Vijftienjarigen mogen niet met of in de omgeving van machines werken. Maar wat wordt er dan precies verstaan onder een machine? Is dat ook het softijsautomaat? Of de patatsnijder? En de friteuse, waar valt die dan onder?
Achter de kassa werken, mag ook al niet. En dat snap ik niet helemaal, want hoe gevaarlijk is dit nou? Voor elke snack die besteld wordt, hoeft alleen een knop aangetikt te worden, kan bijna niet mis gaan. En de andere medewerkers staan op minder dan een meter afstand in die krappe zaak, dus altijd beschikbaar als er toch iets niet goed gaat.
Arbeidsovereenkomst tekenen
Ruim een maand na haar eerste werkdag, kreeg ze een arbeidscontract mee. Dus ook weer even opgezocht wat ik daar als ouder mee moet. Vanaf zestien jaar mag een arbeidscontract getekend worden zonder toestemming van ouders. Voor die tijd moet je als ouder of verzorger toestemming geven. Maar als je dat niet binnen vier weken doet, mag de werkgever ervan uitgaan dat je ermee akkoord bent gegaan.
Dus zoveel is je handtekening ook niet waard. Mocht je nou een heel laks kind hebben die pas na twee maanden aan komt zetten met dat contract, dan heb je er als ouder niet zoveel meer over te zeggen.
Ik heb overigens nog even gebeld met de baas over het contract. Het was een nogal standaard contract, waarin alleen met het salaris rekening gehouden werd met haar leeftijd (€2,91 bruto, gewoon standaard volgens het jeugdloon). Werktijden waren dus ook gericht op een volwassen medewerker, deze konden tussen 5.00 en 23.00 uur liggen.
Er werd nogal lacherig aan de telefoon gedaan dat ik hierover navraag deed en ze wees op de arbeidstijdenwet. Zij zouden het contract niet kunnen veranderen, maar wel mondeling met mijn dochter kunnen overleggen wat haar werkdagen en -tijden worden. Ok, prima, maar ik heb dus wel telefonisch bezwaar gemaakt en teken het contract niet.
Voorlopig gaan we gewoon kijken hoe het loopt, hoe eerlijk ze zijn met de betalingen en of ze in het maken van het rooster voldoende rekening houden.
En hoe zit het met andere leeftijden?
Nu heb ik dit vooral gericht op mijn vijftienjarige, omdat ik daar nu middenin zit. Maar ook over jongere en oudere kinderen kun je deze informatie vinden, bijvoorbeeld op de website Weet je wat jij waard bent?
Ik denk wel dat vijftien de leeftijd is dat veel jongeren beginnen met een bijbaantje. Omdat ze net iets meer mogen dan dertien- en veertienjarigen en misschien ook net iets meer behoefte hebben aan extra geld. Er zijn in ieder geval een hoop (oud-) klasgenootjes die nu ook beginnen met een bijbaantje. Bij een drogist, broodjeszaak, als afwasser bij een restaurant, vakkenvuller bij een supermarkt. Genoeg om ervaringen mee uit te wisselen!
Wanneer begon jij (of je kind) met een bijbaantje? Wist jij wat wel en niet mocht?
https://i0.wp.com/salamistinkt.nl/wp-content/uploads/2017/04/P4120260.jpg?fit=1024%2C512&ssl=15121024Jacquelinehttps://salamistinkt.nl/wp-content/uploads/2017/08/SalamiStinkt_20174469-1024x354.jpgJacqueline2018-09-01 07:00:002018-08-30 13:51:00Een bijbaantje als vijftienjarige, hoe zit dat nou?
Het nieuwe schooljaar is ook hier al begonnen, maar het voelt nog niet zo. Het is gewoon nog niet helemaal goed opgestart, er mist iets… Een agenda! Hier in huis heeft gewoon nog niemand een schoolagenda aangeschaft.
Schoolagenda = overbodig
Vroeger kon ik altijd wel genieten van zo’n dagje shoppen voor schoolspullen met mijn moeder. Nieuwe pennen, etui, schriften, kaftpapier en een hippe agenda. En zeker die agenda, want daarmee liet je aan je klasgenoten zien of je een beetje op de hoogte van de trends was. Dus die moest zorgvuldig gekozen worden.
Maar helaas is dat een traditie die ik niet meer met mijn dochter in ere houd. Tegenwoordig heb je van die rekbare stoffen kaften, die gaan wel een paar schooljaren mee. En voor die paar boeken die wel gekaft moeten worden, gaat ze zelf even heen en weer naar de Action. Meteen wat schriften en pennen mee en klaar. Want een schoolagenda, die is toch helemaal niet meer nodig?
Al het huiswerk wordt tegenwoordig digitaal door leerkrachten bijgehouden, dus een agenda is blijkbaar niet meer nodig in het voortgezet onderwijs. Een beetje jammer vind ik dat wel.
Zelf ook nog geen nieuwe agenda…
Normaal houd ik dus wel van die tradities in stand houden. Nieuw schooljaar, nieuwe agenda. Het oude schooljaar met bijbehorende klassen en lessen kan de kast in en met de nieuwe agenda kan weer met een schone lei begonnen worden.
Maar… er komen geen nieuwe klassen meer die ik nu ga begeleiden of les ga geven. En stiekem wil ik dus gewoon nog even blijven vasthouden aan vorig schooljaar. Want dit schooljaar heeft maar een rare start zo zonder eigen klas.
En wat die agenda betreft kan dat ook gewoon, want ik heb er één van Moleskine en die gaat gewoon anderhalf jaar mee. Een hele toffe van Alice in Wonderland ook nog eens. Dus ik stel die frisse, nieuwe start gewoon nog even uit tot ik echt een nieuwe agenda nodig heb.
En gewoon omdat het leuk is: toch even gluren naar agenda’s
Zelf ben ik jarenlang voor dezelfde agenda gegaan: één met een spiraal waar je zelf kaartjes of foto’s in kon doen. Kon ik leuk foto’s van de kinderen in doen enzo. Deze agenda’s heb je nog steeds, bijvoorbeeld met leuke tekstkaartjes erin.
Een gezinsplanner hebben we hier ook in de woonkamer hangen. Als de kinderen dan toch geen schoolagenda meer nodig hebben, dan hebben we hier tenminste iets van overzicht van wie wanneer waarheen moet. Je hebt ze met plaatjes of waar je foto’s van de gezinsleden in kunt schuiven, maar ik kwam nu een stoere zwarte tegen. Hier zitten ook gekleurde en witte stiften bij, zodat de tekst op de zwarte ondergrond goed leesbaar is.
Moleskine is nu de laatste twee jaar mijn favoriet. Vooral omdat de indeling zo praktisch is: links de dagen van de week, rechts ruimte voor je to-do-lijstje. Je hebt ze in effen varianten, maar ik vind ze met een print erop net iets leuker. Zoals die van Harry Potter.
Als je net als ik bullet journals wel leuk, maar teveel werk vindt, is de agenda van Zoedt wel een leuke. De basics die je nodig hebt van een agenda zitten erin, maar er is genoeg ruimte voor je eigen creativiteit.
En weet je nog dat je vroeger altijd leuke teksten in elkaars schoolagenda schreef? Met een Loesje agenda heb je bij elke week een zo’n tekst. Of als je van net wat andere teksten houdt, er is er ook zo één van Rumag.
Mooie plaatjes hou ik ook wel van. Ik ben dan ook erg benieuwd of er in de Outlander agenda bij elke week een foto uit de serie zit. Heel erg veel schrijfruimte heeft deze agenda niet, het is er dus echt één voor de dromers. 😉
Als je voor elke dag (en dus ook de zaterdag en zondag) evenveel schrijfruimte nodig hebt, zijn de agenda’s van Peter Pauper erg geschikt. En nog steeds met een mooie kaft, zoals een bloesem.
De laatste in het rijtje is een organizer. Handig voor als je je agenda net zo vaak bij je moet hebben als je pasjes en dergelijken. Zo heb je gewoon alles bij de hand.
In dit artikel is gebruik gemaakt van affiliate links. Daar merk jij verder niks van, maar mocht je op de linkjes klikken en in die webshop wat kopen, dan help je mij aan een paar centen.
Grenen Spor, Den Tilsandede Kirke en het noordelijkste puntje van Denemarken (Skagen)
De zomervakantie was al lang en breed begonnen toen wij nog even snel een lastminute naar Denemarken boekten. Nu staat Denemarken er wel bekend om vrij duur te zijn, maar je kunt je vakantie daar op verschillende manieren goedkoper maken. Wij hebben een aardige poging gedaan.
Maak gebruik van de faciliteiten van het vakantiepark
Wij hadden een fantastisch vakantiepark met een sporthal, sportvelden, binnen- en buitenzwembad en speeltuin. Bij zowel mooi als regenachtig weer konden de kinderen zich prima vermaken. En vooral van dat zwembad hebben ze veel gebruik gemaakt.
Achteraf gezien hadden we daar gewoon al elke dag heen moeten gaan om te gaan douchen, haha! De gas- en elektrarekening van je huisje betaal je namelijk naar verbruik achteraf.
Het gebruik van de wasmachines was gewoon gratis en er stond een prachtige barbecue bij het huisje. Helaas was er net die droge periode en mocht er niet gebarbecued worden, maar normaal zit dat er gewoon bij in.
Met je auto het strand op
Sowieso ben ik het betaald parkeren maar vrij weinig tegen gekomen. Alleen bij wat grotere toeristische trekpleisters en in een grote stad. Maar je hoeft dus niet je auto op een enorme parkeerplaats te parkeren om vervolgens nog een eind naar het strand te lopen. Je auto neem je gewoon mee.
Ideaal als er wat wind staat, kun je ‘m meteen als windscherm gebruiken. En je hebt alles bij de hand, zonder te hoeven sjouwen. Overigens heb je ook wel meer nodig dan alleen een handdoekje, want het zand is tot aan de duinen vochtig en hard.
Fietsen kan er ook en zelfs mijn rolstoel (met freewheel) redt het aardig op het harde zand.
Naar de sterren kijken
We zaten in Noord Jutland aan de kust, met om ons heen bijna alleen vakantiehuisjes en landbouw. En als het dan donker is, dan is het echt donker. Bij een heldere lucht zie je dan zo ontiegelijk veel sterren. Echt prachtig. En we hadden het geluk om zelfs wat vallende sterren te zien.
Geocachen
Dit is vooral een hobby van mijn man in de vakanties. Met geocachen ga je via GPS op zoek naar een verborgen geocache. Vaak is dit een doosje of kokertje waar papier in zit en soms nog wat prulletjes. Je kunt dan opschrijven wie je bent en wanneer je de geocache gevonden hebt. En als er iets van prulletjes in zitten, dan kun je er wat bij doen, of omruilen. Maakt het voor de kinderen net iets leuker, of het echt een schat is.
Mijn man heeft alleen de gratis versie, dan zijn de geocaches wat beperkt. Maar nog steeds leuk om elke vakantie te doen. Je komt dan toch op plekken waar je normaal niet zou komen.
Wandelen in de natuur
Het is misschien even zoeken, maar er zijn verschillende wandelpaden die toegankelijk zijn met de rolstoel en/of kinderwagen. De één was vlakbij een vriendin die we bezochten: Mose-stien bij Sevel. En de ander in het noordelijkste puntje bij Skagen: het Grenen Spor. Nu is die laatste wel bij een toeristische trekpleister met betaald parkeren, maar als je het ècht gratis wil doen, kun je voor de vuurtoren ook langs de weg parkeren. En dan op zoek naar de paaltjes met groene pijlen.
Lindholm Hoje
Deze plek zag ik voorbijkomen op Facebook bij Ilse van Kreanimo, die ook in Denemarken op vakantie was. En ik wist meteen dat ik daar ook heen wilde, zo mooi!
Dit is een begraafplaats waar honderden jaren geleden mensen begraven of gecremeerd werden. Weer eens wat anders dan hunebedden.
Overigens staat er op zo’n toeristisch foldertje dat het rolstoeltoegankelijk is, maar dat geldt alleen voor het museum daar (waar we niet geweest zijn). Mijn man heeft me naast het pad de heuvel op en af moeten duwen, omdat er een trap van houten balken was. En mijn Smartdrive ploegde de grond alleen maar om, dus die heb ik maar snel uitgezet.
Een bericht gedeeld door Jacqueline (@jacqueline_salamistinkt) op
Rabjerg Mile
We trokken er een dagje voor uit om de omgeving van Skagen te verkennen. Rabjerg Mile is één van de bezienswaardigheden daar. Het is een bijzonder duingebied, het is namelijk aan de wandel. Ooit lag het aan de westkust, dus aan de Noordzee. Maar doordat het zand steeds meegenomen wordt door de wind, verplaatst het zich naar de oostkust, de Oostzee. Dat gaat niet zo heel snel hoor, duurt nog wel een jaartje of honderd voordat het zover is.
Nu ligt het dus zo’n beetje op driekwart en is de hoogste duin 41 meter hoog. Ik dacht dat ik dat wel kon lopen vanaf de parkeerplaats, dus ik ging dapper met mijn stokje en man aan mijn arm op pad. Maar toen we de eerste duin op waren, zagen we hoe ver het nog was naar die allerhoogste duin. En toen dacht ik: laat maar, dit is ook prima. Want vanaf daar is het uitzicht al prachtig. Je kunt beide zeeën zien vanaf de duinen en verder vooral heel veel zand.
Den Tilsandede Kirke
Met al dat zand dat zich verplaatst, staat er soms wat in de weg. Zoals een kerk bijvoorbeeld. De sint Laurens kerk (ook weer bij Skagen) werd in 1795 gesloten, omdat het niet meer te doen was om tegen het zand te vechten. Op een gegeven moment waren ze wel klaar met het steeds maar uitgraven van de kerkdeur op zondag.
De kerk werd gesloopt, maar de toren bleef staan. Ook als herkenningspunt vanaf zee, vandaar dat de toren wit geschilderd is.
Het laatste stuk pad naar de toren is al behoorlijk verzand, maar het lukte me met freewheel wel om erdoorheen te komen. De toren beklimmen heb ik aan de meiden overgelaten. Na al dat zand bij Rabjerg Mile vond ik dat ik wel genoeg geklommen had die dag.
In de toren hangt wel een briefje dat het voor kinderen gratis is en volwassenen wel iets moeten betalen. Maar er ligt dus alleen een schoteltje, er zit verder niemand bij. Vond ik wel mooi om te zien, dat ze zo goed van vertrouwen zijn. Net zoals ze ook overal maar de kinderwagens buiten laten staan.
Botsende zeeën
Het noordelijkste puntje van Denemarken is een druk bezochte toeristische trekpleister. Hier komen de Noordzee en Oostzee samen, wat een bijzonder fenomeen is. Vandaar dat je voor het parkeren wel moet betalen (of een stukje verder moet lopen). Vanaf de parkeerplaats dachten we een pad te hebben gevonden voor rolstoelen. Alleen hield dat pad al vrij snel op. Weer dacht ik wel een stukje te kunnen lopen, maar los zand, kiezels en ik zijn geen vrienden.
We zijn dus niet tot het uiterste puntje gekomen, maar het uitzicht op de Oostzee was alsnog de moeite waard.
Rubjerg Knude Fyr (Norre Lyngby)
Norre Lyngby
Dit plaatsje wordt een beetje overgelaten aan de zee. Waar we in Nederland met man en macht vechten tegen de zee, laten ze het hier hun gang gaan. Als je over het strand loopt (of rijdt, zoals wij deden), zie je dat aan de duinen. In de loop van de jaren brokkelt daar steeds weer wat van af. Je ziet bunkers waarvan het lijkt of ze van de duinen afgestort zijn, vakantiehuisjes die nog maar net op het randje staan. Als je daar een huis koopt, krijg je meteen een berekening mee hoeveel jaar het huis daar nog kan blijven staan.
De vuurtoren daar, Rubjerg Knude Fyr, zal ook niet lang meer bestaan. Ik geloof dat het dit jaar voor het laatst open zal zijn voor toeristen (gewoon gratis). Mijn man en kinderen hebben de vuurtoren beklommen, maar ik kon er niet komen met mijn rolstoel. Vanaf de parkeerplaats loopt er een pad naartoe, maar op een gegeven moment gaat dat pad over in enorme duinen. Ik heb nog een stukje gelopen, maar heb het bijltje er op een gegeven moment bij neer gegooid.
Niet alleen maar de gierige Hollander uitgehangen
Nee, wees maar niet bang, we hebben echt wel (flink) bijgedragen aan de Deense economie. Nog een pretpark bezocht, een klooster waar er wel entree werd gevraagd en best regelmatig uit eten geweest of ijsjes gekocht die omgerekend zeven euro waren ofzo…
Maar het hoeft dus niet allemaal geld te kosten om te genieten van een mooie vakantie. Hé, zelfs de openbare toiletten zijn gratis!
Aan de andere kant kun je dan niet verwachten dat alles maar toegankelijk gemaakt wordt. Zeker niet met de zee en het zand wat hier zijn eigen weg gaat. Dat is soms wel jammer, ik kom dan steeds net niet op de mooiste plekjes. Maar gelukkig heb ik dan weer twee dochters die met het fototoestel op pad gaan.
Er is er één jarig hoera, hoera. Dat kun je wel zien, dat ben ik. Een goed moment om weer eens terug in de tijd te gaan: 39 jaar geleden, naar de dag dat ik geboren ben.
Op 22 augustus 1979 om 16.07 uur ben ik geboren en wel thuis in Vlaardingen na een bevalling van tien uur en zeven minuten. Ik was de tweede dochter van mijn ouders en na mij zouden er nog een dochter en twee zoons komen. Wel een leuk detail: mijn moeder was 23 jaar toen ze mij kreeg, bijna 24. Net zo oud als ik was toen ik mijn eerste dochter kreeg. Alle drie zijn we dus in het jaar van de geit geboren (volgens de Chinese sterrenbeelden). Verder ben ik nooit zo geïnteresseerd geweest in sterrenbeelden, maar dit vond ik wel grappig.
Ik ben naar mijn opa’s genoemd, maar mijn ouders hebben er gelukkig wel een iets modernere variant van gemaakt. Alhoewel Jacqueline niet in de top 10 stond van babynamen in 1979, kom ik regelmatig leeftijdsgenootjes tegen die ook zo heten. Jacqueline is mijn tweede naam, mijn eerste naam houd ik lekker geheim. Mocht ik ooit willen onderduiken, dan kan ik gewoon mijn eerste naam en meisjesnaam gebruiken, haha!
Het weer op 22 augustus 1979
Deze dag was koel met zo’n 17 a 18 graden en buien. En dat kwam dan door een depressie tussen Schotland en de Faroër, waardoor er koele lucht uit het noordelijk deel van de oceaan naar ons kwam. De wind kwam krachtig uit het zuidwesten tot westen en met nu en dan harde vlagen. Geen strandweer dus, maar volgens mij een prima dag om te bevallen.
Hieperdepiep hoera! Tori Amos 16 jaar
Toen ik nog maar net het daglicht zag, was Tori Amos al een geweldige pianiste en zou haar zangcarrière niet lang meer op haar wachten. In de jaren ’90 heb ik haar albums grijsgedraaid. Heerlijk herkenbare liedjes van deze opstandige domineesdochter.
Een andere bekende uit de 90’s die dan weer over 1979 zong, was de band Smashing Pumpkins natuurlijk.
En het dringt eigenlijk nu pas tot me door dat die helden uit de 90’s in 1979 stonden waar ik in die jaren negentig stond als tiener. Gek idee, je ziet je idolen toch wel een beetje als gelijkgestemden, maar ondertussen waren ze zo 12 tot 16 jaar ouder.
Vlaardings nieuws uit 1979
In 1979 werd het Streekmuseum Jan Anderson opgeknapt, wat meer dan een verdubbeling van de bezoekers opleverde. Behalve een vermeerdering van bezoekers, werd ook de collectie uitgebreid. En wat moet de rest van Nederland met deze informatie? Nou, wist je dat van de verzameling van Jan Anderson door heel veel musea gebruik wordt gemaakt? En zelfs in tv-programma’s! Bijvoorbeeld in De Beste Vriendenquiz, waar de deelnemers moeten raden waar een voorwerp voor bedoeld was. Superleuk om dan te weten dat dat voorwerp in mijn geboortestad in het depot van Jan Anderson ligt opgeslagen.
Een nieuwtje uit de krant van 22 augustus 1979 is dat de tram in de wijk Holy niet ondergronds zal gaan. Deze tramverbinding zou dan vanuit Schiedam door de Holy naar het centrum gaan. Uiteindelijk kwam die tram er pas in 2005 en werd deze niet doorgetrokken naar het centrum.
Nog iets wat jaren op zich liet wachten: op mijn geboortedag meldden de kranten ook al (waarschijnlijk voor de zoveelste keer al) over de plannen van het doortrekken van de A4, zodat je vanuit de Beneluxtunnel meteen door kon naar Delft. Ik kan me ook niet anders herinneren dan dat er tussen Schiedam en Vlaardingen een strook was, klaar om er een snelweg op aan te leggen. En deze kwam er pas in 2015.
Verder werd er in augustus 1979 de eerste speel-o-theek in Vlaardingen opgericht. Of in ieder geval de stichting hiervoor, die als doel had om speelgoed uit te lenen. En in dit jaar werd de eerste paal geslagen voor het schoolgebouw waar ik nu op dit moment werk.
Nummer 1 in de top 40 op 22 augustus 1979
Kiss stond op nummer 1 met het nummer I was made for loving you. Alhoewel ik niet denk dat mijn ouders dit nummer nou zoveel gedraaid zouden hebben. Ik denk dat mijn moeder eerder voor Julio Iglesias was gegaan, die toen op nummer 2 stond met Quiereme mucho. Maar nog waarschijnlijker is dat er vooral lp’s van Elly & Rikkert gedraaid werden in huis. Mocht ik ooit gaan dementeren, dan weet ik zeker dat al die vreselijk catchy christelijke kinderliedjes allemaal weer naar boven komen.
In welk jaar ben jij geboren? Weet jij wat er toentertijd speelde?
https://i2.wp.com/salamistinkt.nl/wp-content/uploads/2018/08/oi000019-31437296177.jpg?fit=1024%2C645&ssl=16451024Jacquelinehttps://salamistinkt.nl/wp-content/uploads/2017/08/SalamiStinkt_20174469-1024x354.jpgJacqueline2018-08-22 07:00:002018-08-21 21:24:34Terug in de tijd: 22 augustus 1979
Mijn man en ik zijn altijd wel festivalliefhebbers geweest. Maar als er eenmaal kinderen bij komen, ga je toch op zoek naar een wat kindvriendelijker festival. Zo kwamen we bij de fantasy festivals uit, waar vaak wel een gemoedelijke sfeer is en er activiteiten voor kinderen georganiseerd zijn. En al die prachtige kostuums van bezoekers, je kijkt je ogen uit! Castlefest is wat dat alles betreft toch wel ons favoriete fantasy fastival.
Soms slaan we een keer over als dat beter uitkomt met op vakantie gaan. Maar als we wel thuis zijn, dan gaan we zeker een dagje daarheen. Niet altijd met het hele gezin trouwens, als er maar iemand is die met me mee wil, haha! En bijna het leukste vind ik de aanloop ernaartoe, het bedenken en maken van een kostuum.
Kostuums van de afgelopen jaren Castlefest
Wanneer precies de eerste keer was, weet ik eigenlijk niet meer. Ik weet wel dat we in 2009 op onze trouwdag gingen en we onze trouwkleding weer aan hadden getrokken. Dat was meteen ook de eerste en laatste keer dat mijn man in kostuum mee ging, die gaat toch liever gewoon in z’n spijkerbroek. Ik heb helaas niet van elk jaar foto’s kunnen vinden, maar hier zijn er een paar uitgelicht die ik wel leuk vond om te laten zien.
In 2010 had ik voor mij en de meiden matchende kostuums gemaakt, een beetje in de stijl van eind 19e, begin 20e eeuw. Van de pruik had ik wel een beetje spijt achteraf, veel te warm en hij staat me voor geen meter. De kinderen hadden het ook al snel warm en liepen er grotendeels in een hempje en legging bij.
In 2011 ging ik alleen met mijn oudste dochter. Ook deze kostuums had ik zelf gemaakt, niet speciaal voor Castlefest, we hadden deze al eens eerder gedragen. Wel had ik dat jaar regencapes gemaakt en dat was wel nodig ook.
De hoepeljurk (dit keer zonder hoepel) viel in 2016 wel een stukje korter bij mijn jongste dochter dan bij haar zus vier jaar daarvoor. Mijn grijs met blauwe strepen korset heb ik weer zelf gemaakt, de rok is door Maya-Acid gemaakt.
En tot slot de outfits van vorig jaar, geïnspireerd door Miss Peregrine.
Castlefest kostuum 2018
Dit jaar gingen mijn dochters en ik op zaterdag naar Castlefest. Dit keer geen uitgebreid kostuum gemaakt, daar zou het veel te warm voor worden. Ik had een jurk aan die ik vorig jaar op Castlefest had gekocht, van voren kort en van achteren lang. Blijkbaar was ik niet de enige toen, ik heb minstens tien vrouwen met dezelfde jurk gezien. Maar niemand met zo’n stoer, zelfgemaakt leren korset natuurlijk. 😉
Het warme weer was wel een keer een goede reden om mijn rolstoel eens wat meer op te leuken. En zelfs een beetje meer praktisch te maken, zodat ik altijd wat schaduw bij me zou hebben.
Mijn man heeft met een pvc-buis het frame gebogen, wat ik met rode en zwarte tape heb beplakt op de zichtbare stukken. Met stof heb ik een hoes hiervoor gemaakt. Zelfs nog een restje zonwerende stof gevonden, wat op het stuk boven mijn hoofd kwam.
Een gordijnring en een reep stof zorgden ervoor dat ik het ‘gordijn’ omhoog kon doen. Zo kon ik goed om me heen kijken als ik door de mensenmassa moest. Maar wanneer we ergens uit gingen rusten, of de kinderen juist even gingen spelen, schoof ik het naar beneden. Als ik dan met mijn rug naar de zon ging staan, zat ik fijn in de schaduw.
Toegankelijkheid Castlefest
Normaal zou ik zelf rijden en dan zijn er een beperkt aantal parkeerplaatsen voor mindervaliden gereserveerd. Er is een extra pendelbusje voor mindervaliden dat van de parkeerplaats naar het terrein gaat, maar het is niet de bedoeling dat je daar je hele gezin in meeneemt. Vorig jaar kon ik mijn jongste dochter nog wel op schoot meenemen.
Dit jaar had mijn man me afgezet en nam ik niet dat pendelbusje. Ik wilde mijn dochters toch niet dat stuk alleen laten lopen. Het pad van de parkeerplaats naar Castlefest ligt vol losse stenen en door de droogte is het zand ook een stuk losser. Ik was met mijn Freewheel en Smartdrive, maar had toch moeite met het pad. De Smartdrive slipte regelmatig weg.
Ook op het terrein zelf had ik last van een wegslippende Smartdrive. Je merkte duidelijk verschil bij de stukken weg die natgespoten waren, daar ging het gewoon goed. Maar ondanks dat ik de accu veel sneller dan normaal zag leeglopen, heeft ie het wel de hele dag volgehouden. En ook al moest ik een beetje meerollen of een duwtje krijgen, het ging altijd nog lichter dan zonder Smartdrive.
Maar echt rolstoelvriendelijk zijn de paden dus niet. Je moet een goede duwer bij je hebben, of banden die het terrein aankunnen.
Eten en drinken halen vind ik persoonlijk niet te doen met een rolstoel. Maar om die reden heb ik mijn oudste dochter als begeleider meegenomen, die mag dan ook met mindervalidenkorting mee. Toiletten waren goed te doen, zelfs met mijn huif en Freewheel kon ik erin.
Ben jij ook naar Castlefest geweest? En heb je mij toevallig gezien of op foto’s gespot? Altijd leuk als je Salami stinkt even tagt!
https://i2.wp.com/salamistinkt.nl/wp-content/uploads/2018/08/photogrid_1533585112751832111255.jpg?fit=1024%2C536&ssl=15361024Jacquelinehttps://salamistinkt.nl/wp-content/uploads/2017/08/SalamiStinkt_20174469-1024x354.jpgJacqueline2018-08-08 08:02:102018-08-21 21:25:49Castlefest in kostuum
We waren al tien jaar samen, hadden alles wat we maar wilden: twee prachtige kinderen, fijne familie en vrienden, ons eigen huis en een leuke baan. Onze kinderen waren voor mij de bevestiging van onze relatie, daar hadden we geen ringen voor nodig. Ik had het dan ook niet meer verwacht, maar precies toen we tien jaar samen waren, ging hij toch op z’n knieën.
En de manier waarop was best grappig. We zaten met z’n viertjes in onze pyjama’s/ochtendjassen aan het ontbijt. Onze oudste was toen een kleuter waar we erg ons best voor deden om haar wat manieren bij te brengen. Onder andere door het goede voorbeeld te geven. Dus toen mijn man me naar de keuken stuurde om zijn koffie te pakken, zei ik hem: ‘Zou je dat niet wat netter kunnen vragen?’ En toen ging hij dus op zijn knieën. Niet om om de koffie te vragen, maar of ik met hem wilde trouwen.
Het plannen van de bruiloft
Tegenwoordig kijkt mijn oudste dochter graag naar al die trouwprogramma’s op tv. Maar dat alles lijkt totaal niet op hoe wij het aangepakt hebben. Sowieso hebben we er niet extreem veel tijd voor uitgetrokken om alles te plannen. In januari vroeg hij me ten huwelijk en 1 augustus trouwden we.
Ik wilde niet in het stadhuis in onze woonplaats trouwen. Had daar al een paar bruiloften gezien, maar het leek steeds hetzelfde verhaal. Een kasteel leek ons wel wat. En die babs mocht zoveel mogelijk haar mond houden, de uitgebreidere toespraak lieten we door mijn zus doen. Was de babs niet blij mee trouwens…
Omdat het kasteel een stuk bij ons vandaan was, hadden we een Amerikaanse schoolbus gehuurd. Alle gasten die daarin pasten, waren uitgenodigd om bij de plechtigheid te zijn. Het was dus een vrij kleine groep familie en goede vrienden. In plaats van een bruidstaart lieten we een ijskar langskomen.
Het feest was dan wel weer in onze woonplaats, bij ons om de hoek zelfs. Het diner was daar alleen met familie en de getuigen, maar voor het feest hadden we meer mensen uitgenodigd. We hadden twee verdiepingen ter beschikking: in de kelder was een dj en kon er gedanst worden, op de begane grond was er een bar en zitjes zodat er ook bijgekletst kon worden.
Mijn trouwjurk en de jurkjes van onze meiden maakte ik zelf. Heel geheimzinnig en buiten het zicht van mijn aanstaande. Ik gaf hem wel een lapje stof mee in een envelop toen hij voor zijn pak ging, maar hij heeft daar niet eens in gekeken, gewoon meteen doorgegeven aan de man die zijn pak zou maken.
Als fotograaf had ik een vriendin gevraagd. Sowieso vond ik haar werk altijd wel mooi en daarnaast wilde ik me niet ongemakkelijk voelen bij een vreemde fotograaf.
Geen idee meer hoe ik erop gekomen was, maar voor de uitnodigingen hebben we gekozen voor postertjes die in een koker verzonden werden.
De trouwdag: alles komt samen
Over de dag zelf… tja, je had erbij moeten zijn! Het was allemaal nog mooier dan we van tevoren hadden kunnen bedenken.
Mijn man maakte zich klaar bij zijn moeder thuis en kwam me bij ons huis ophalen. Zijn broer reed de bakfiets en hij stond daarin met zijn prachtige witte pak. Ik had ook een verrassing voor hem: een naambordje met aan de ene kant alle vier onze voornamen en aan de andere kant ‘Familie van Kuilenburg’. Onze kinderen hadden namelijk zijn achternaam al en nu ik die ook zou krijgen, waren we met onze naam ook echt één familie.
De bus stond vlakbij ons huis al klaar en het was ontzettend gezellig om zo met elkaar naar het kasteel te rijden. Bij de plechtigheid had mijn zus een mooi sprookje verteld over een donkere grot, een toverdrankje en een eerste kus. Heel knap gedaan, want het echte verhaal is dat ik gewoon dronken was bij die eerste kus, haha!
Het feest was ook super. Veel gedanst en gekletst. De sleep van mijn jurk had ik eraf gehaald en met textielstiften konden de gasten hier een boodschap op schrijven. Toen we een jaar getrouwd waren, heb ik mijn trouwjurk inclusief volgeschreven sleep nog een keer aangetrokken naar Castlefest.
Voor de kinderen hadden we oppas geregeld en het plan was om dan na het feest gewoon thuis te slapen. Het was toch om de hoek. Maar van familie kregen we een nacht in een hotel cadeau en mijn ouders bleven in ons huis slapen. Dat was ook een leuke verrassing.
Heel cliché, maar het was echt een dag om nooit te vergeten. Inmiddels zijn we alweer tien jaar verder en nog steeds kijken we met veel plezier terug op die dag.
En om te eindigen met de tekst die ook op de uitnodigingen stond (en nog steeds opgaat):
https://i1.wp.com/salamistinkt.nl/wp-content/uploads/2018/08/IMG_5468.jpg?fit=683%2C1024&ssl=11024683Jacquelinehttps://salamistinkt.nl/wp-content/uploads/2017/08/SalamiStinkt_20174469-1024x354.jpgJacqueline2018-08-01 07:00:002018-07-30 15:37:4920 jaar bij elkaar, 10 jaar een echtpaar
Deze website maakt gebruik van cookies. Als je doorgaat op deze website, gaan we ervan uit dat je hiermee akkoord gaat. Klik op 'Lees meer' voor meer informatie en het wijzigen hiervan.
We may request cookies to be set on your device. We use cookies to let us know when you visit our websites, how you interact with us, to enrich your user experience, and to customize your relationship with our website.
Click on the different category headings to find out more. You can also change some of your preferences. Note that blocking some types of cookies may impact your experience on our websites and the services we are able to offer.
Essential Website Cookies
These cookies are strictly necessary to provide you with services available through our website and to use some of its features.
Because these cookies are strictly necessary to deliver the website, you cannot refuse them without impacting how our site functions. You can block or delete them by changing your browser settings and force blocking all cookies on this website.
Google Analytics Cookies
These cookies collect information that is used either in aggregate form to help us understand how our website is being used or how effective our marketing campaigns are, or to help us customize our website and application for you in order to enhance your experience.
If you do not want that we track your visist to our site you can disable tracking in your browser here:
Other external services
We also use different external services like Google Webfonts, Google Maps and external Video providers. Since these providers may collect personal data like your IP address we allow you to block them here. Please be aware that this might heavily reduce the functionality and appearance of our site. Changes will take effect once you reload the page.
Google Webfont Settings:
Google Map Settings:
Vimeo and Youtube video embeds:
Privacy Policy
You can read about our cookies and privacy settings in detail on our Privacy Policy Page.
Het is alweer zover, we mogen ons weer uitsloven in de keuken voor alle kerstdiners. En omdat het zo lekker is om te proeven wat anderen maken, hebben we dit jaar weer drie kerstdiners waarbij je zelf wat mee mag nemen. Op de school van mijn jongste dochter, op mijn werk en bij mijn schoonfamilie. Dan wil ik natuurlijk niet door de mand vallen en doe ik net of ik een keukenprinses ben.
