Als je een salamiworst in één keer naar binnen douwt, word je kotsmisselijk. Niet doen dus. Gewoon in plakjes snijden en af en toe een plakje eten.
Dat is het het advies wat mensen met een chronische aandoening krijgen als het gaat om belastende activiteiten, de salamitechniek. Niet teveel tegelijk willen, maar inspannende activiteiten afwisselen met ontspannende activiteiten.

Maar dat wat goed voor je is, is niet altijd leuk. Ik vind er geen zak aan. Waarom zou je iets leuks in kleine stukjes willen hakken en het over een langere periode spreiden? Of als je dan in je werkflow zit, dan wil je toch ook niet stoppen om even te gaan rusten? Ik wil er gewoon volop voor kunnen gaan en niet afgeremd worden. Het steeds maar weer moeten rusten zit totaal niet in me en ik moet me er echt toe dwingen. Het gaat wel steeds iets makkelijker en op mijn vrije dagen heb ik ook echt wel een dagritme waarin voldoende afgewisseld wordt. Maar juist als het nodig is of als het leuk is, is het maar strontvervelend om die salamitechniek toe te moeten passen.

Dat is dus ook waar de naam ‘Salami stinkt’ vandaan komt. Ik twijfel er nog wel eens aan of het niet eens tijd wordt voor een andere naam, maar tot nu toe heb ik nog niks beters kunnen bedenken.
Behalve de naam ben ik ook aan het brainstormen geweest over een logo. Ik wilde iets met een rolstoel, maar toch ook weer niet. Want daarin kan ik prima die salamitechniek toepassen: ik gebruik ‘m wanneer het nodig is, maar ga het lopen ook niet uit de weg. En ik vind het prima zo, alhoewel het op buitenstaanders misschien wel vreemd overkomt.
Ik ben een plaatje tegengekomen en heb het een beetje aangepast. Zoals je ziet, bak ik er niks van om plaatjes digitaal te bewerken, dus ik zal er nog wel iemand naar laten kijken die er wat meer verstand van heeft. Maar op zich ben ik wel tevreden met wat het uitstraalt.

Wat vind jij: Salami stinkt vasthouden of een andere naam verzinnen? En wat straalt het logo volgens jou uit?