We waren al tien jaar samen, hadden alles wat we maar wilden: twee prachtige kinderen, fijne familie en vrienden, ons eigen huis en een leuke baan. Onze kinderen waren voor mij de bevestiging van onze relatie, daar hadden we geen ringen voor nodig. Ik had het dan ook niet meer verwacht, maar precies toen we tien jaar samen waren, ging hij toch op z’n knieën.
En de manier waarop was best grappig. We zaten met z’n viertjes in onze pyjama’s/ochtendjassen aan het ontbijt. Onze oudste was toen een kleuter waar we erg ons best voor deden om haar wat manieren bij te brengen. Onder andere door het goede voorbeeld te geven. Dus toen mijn man me naar de keuken stuurde om zijn koffie te pakken, zei ik hem: ‘Zou je dat niet wat netter kunnen vragen?’ En toen ging hij dus op zijn knieën. Niet om om de koffie te vragen, maar of ik met hem wilde trouwen.
Het plannen van de bruiloft
Tegenwoordig kijkt mijn oudste dochter graag naar al die trouwprogramma’s op tv. Maar dat alles lijkt totaal niet op hoe wij het aangepakt hebben. Sowieso hebben we er niet extreem veel tijd voor uitgetrokken om alles te plannen. In januari vroeg hij me ten huwelijk en 1 augustus trouwden we.
Ik wilde niet in het stadhuis in onze woonplaats trouwen. Had daar al een paar bruiloften gezien, maar het leek steeds hetzelfde verhaal. Een kasteel leek ons wel wat. En die babs mocht zoveel mogelijk haar mond houden, de uitgebreidere toespraak lieten we door mijn zus doen. Was de babs niet blij mee trouwens…
Omdat het kasteel een stuk bij ons vandaan was, hadden we een Amerikaanse schoolbus gehuurd. Alle gasten die daarin pasten, waren uitgenodigd om bij de plechtigheid te zijn. Het was dus een vrij kleine groep familie en goede vrienden. In plaats van een bruidstaart lieten we een ijskar langskomen.
Het feest was dan wel weer in onze woonplaats, bij ons om de hoek zelfs. Het diner was daar alleen met familie en de getuigen, maar voor het feest hadden we meer mensen uitgenodigd. We hadden twee verdiepingen ter beschikking: in de kelder was een dj en kon er gedanst worden, op de begane grond was er een bar en zitjes zodat er ook bijgekletst kon worden.
Mijn trouwjurk en de jurkjes van onze meiden maakte ik zelf. Heel geheimzinnig en buiten het zicht van mijn aanstaande. Ik gaf hem wel een lapje stof mee in een envelop toen hij voor zijn pak ging, maar hij heeft daar niet eens in gekeken, gewoon meteen doorgegeven aan de man die zijn pak zou maken.
Als fotograaf had ik een vriendin gevraagd. Sowieso vond ik haar werk altijd wel mooi en daarnaast wilde ik me niet ongemakkelijk voelen bij een vreemde fotograaf.
Geen idee meer hoe ik erop gekomen was, maar voor de uitnodigingen hebben we gekozen voor postertjes die in een koker verzonden werden.
De trouwdag: alles komt samen
Over de dag zelf… tja, je had erbij moeten zijn! Het was allemaal nog mooier dan we van tevoren hadden kunnen bedenken.
Mijn man maakte zich klaar bij zijn moeder thuis en kwam me bij ons huis ophalen. Zijn broer reed de bakfiets en hij stond daarin met zijn prachtige witte pak. Ik had ook een verrassing voor hem: een naambordje met aan de ene kant alle vier onze voornamen en aan de andere kant ‘Familie van Kuilenburg’. Onze kinderen hadden namelijk zijn achternaam al en nu ik die ook zou krijgen, waren we met onze naam ook echt één familie.
De bus stond vlakbij ons huis al klaar en het was ontzettend gezellig om zo met elkaar naar het kasteel te rijden. Bij de plechtigheid had mijn zus een mooi sprookje verteld over een donkere grot, een toverdrankje en een eerste kus. Heel knap gedaan, want het echte verhaal is dat ik gewoon dronken was bij die eerste kus, haha!
Het feest was ook super. Veel gedanst en gekletst. De sleep van mijn jurk had ik eraf gehaald en met textielstiften konden de gasten hier een boodschap op schrijven. Toen we een jaar getrouwd waren, heb ik mijn trouwjurk inclusief volgeschreven sleep nog een keer aangetrokken naar Castlefest.
Voor de kinderen hadden we oppas geregeld en het plan was om dan na het feest gewoon thuis te slapen. Het was toch om de hoek. Maar van familie kregen we een nacht in een hotel cadeau en mijn ouders bleven in ons huis slapen. Dat was ook een leuke verrassing.
Heel cliché, maar het was echt een dag om nooit te vergeten. Inmiddels zijn we alweer tien jaar verder en nog steeds kijken we met veel plezier terug op die dag.
En om te eindigen met de tekst die ook op de uitnodigingen stond (en nog steeds opgaat):
You look like you did before,
only prettier
Every day I love you more
and more
Van harte gefeliciteerd met jullie jubileum! Wat leuk om zo terug te kijken op die dag. Je zag er ook prachtig uit.
Prachtige terugblik!<3