De AVG en het VN-verdrag voor rechten van gehandicapten. Twee wetten waar men best wat werk aan heeft om aan te moeten voldoen. Maar voor de één loopt men een stuk harder dan voor de ander en je kan vast al raden welke er meer aandacht krijgt…
Op allerlei manieren wordt ingezet om mensen met een handicap mee te laten tellen in de samenleving. Emoji’s met rolstoel of gehoorapparaat op de Iphone, rolstoeltoegankelijke routes op Google Maps… Maar in Nederland lijkt het of er een stap terug wordt gedaan. Stemmen is nog steeds niet voor iedereen toegankelijk en mensen met een handicap krijgen betaald onder het minimumloon.
We mogen weer stemmen vandaag! Maar nu nog bedenken op welke partij. Of misschien toch blanco stemmen? Waar mijn stem niet heen gaat met deze gemeenteraadsverkiezingen, heb ik in ieder geval wel al helder voor ogen.
Gisteren werd de jaarlijkse rapportage over de naleving van het VN-verdrag handicap in Nederland overhandigt aan de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. In het nieuws kwam al naar voren dat Nederland er niet zo goed uit kwam. Eigenlijk op alle gebieden niet: onderwijs, werk, wonen en algemene toegankelijkheid. Maar ik wilde het zelf eens nalezen, dus bladerde ik het rapport door. Dit is wat mij opviel in dit rapport.
Van 2 tot en met 7 oktober is het de Week van de Toegankelijkheid, met als thema ‘Aan tafel!’ Het is hetzelfde thema als vorig jaar, maar dan is het dit jaar meer gericht op jongeren. Nu val ik daar zelf wel niet echt meer onder, maar wilde er toch weer even over meepraten. En wel over foodtruckfestivals, hoe ik deze ervaar en hoe ik denk dat de toegankelijkheid verbeterd kan worden.
Tijdens onze vakantie in Spanje (provincie Gerona) hebben we een paar plaatsen bezocht. Gewoon om een beetje rond te wandelen en de sfeer te proeven. En behalve het Dalí-museum in Figueres en Castell del Montgri bezochten we Barcelona, Gerona en Pals.
Tijdens onze vakantie in Spanje lag ons appartement niet ver van Figueres vandaan, waar het Salvador Dalí theater-museum is. Ik had al gelezen dat het museum niet heel erg toegankelijk was, maar wilde het toch zelf ervaren. En ook achteraf vond ik het zeker de moeite waard.
Dat kasteel waar we elke dag wel langsreden of vanaf het strand van konden genieten. Dat wilde ik ook weleens van dichtbij bewonderen. Dus stevige schoenen aan, bekkenband om, wandelstok èn rolstoel met Freewheel mee en gaan met die banaan. Het was maar een wandelingetje van twee kilometer vanaf de parkeerplaats, met een beetje afwisselen van rolstoel naar lopen moest dat best lukken. Of was het misschien toch iets te hoog gegrepen?
Ja, de vakantie was leuk hoor. Maar man, wat ben ik blij om weer in ons eigen kikkerlandje te zijn!
En alhoewel ik weleens van mensen hoor dat ze veel minder fysieke klachten hebben in een warm land, deel ik die mening niet. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt ooit te emigreren.
En wel om de volgende redenen:
Zaterdag 19 november traden we met Misiconi Dance Company op bij Watdajel. Van de twee stukken Road movie en #Storyteller danste ik in #Storyteller mee. Wat ik van het festival en de locatie vond, is hier te lezen. En check de filmpjes!
