Deze week mag ik op Twitter de account van @NL_leraar vullen. Daar wilde ik dan ook wat over mezelf vertellen en toen ik dat een beetje op een rijtje zette, viel me wat op. Hoe divers het ook lijkt wat ik in mijn loopbaan al gedaan heb en wat ik aan hobby’s heb, er loopt toch een rode draad door alles heen. Want al ben ik soms wat impulsief in mijn gedrag of beslissingen, ik vind het ook fijn om van alles te structureren. Maar wel zelf dan hè! Andermans (onlogische) structuur opgelegd krijgen maakt mij niet zo blij.
Structuur van huis uit meegekregen
In een gezin met vijf kinderen waarin autisme aardig vertegenwoordigd was, was er veel structuur thuis. Week- en dagritmes werden veelal bepaald door school, kerk, sport- en muziekles. Elke dag vaste momenten waarbij we samen aan tafel aten, met het bidden en danken als duidelijke start en afsluiting. Toen we alle vijf oud genoeg waren om in huis te helpen, kwam er een afwasschema. Waarin ik in mijn herinnering trouwens altijd de Sjaak was.
De basisschool was op vijftien minuten lopen van ons huis, maar met wat langzame lopers onder ons trokken we er een half uur voor uit. En in plaats van de hele tijd ‘Loop nou eens door!’ te moeten roepen, maakten we er een spel van. Wie het eerst bij de lantaarnpaal is. En de volgende. En de volgende. De looproute in stukken hakken maakte dat het sneller ging en wat gezelliger was.
Prestaties werden volgens formules beloond, echt geen grapje dit. In het voortgezet onderwijs kwamen er zelfs formules aangepast op niveau: een 8 op je rapport was meer waard als je vwo deed dan wanneer je de mavo deed.
Ik was echt niet altijd blij met al die structuur, maar veel ervan wende wel. Bij structuur voel ik me thuis.
Thuis structureren
Inmiddels heb ik nu al een poos een eigen huishouden met mijn man en kinderen, waarin ik die structuur (bijna) helemaal zelf mag bepalen. Op werkdagen heb ik wel mijn vaste ochtendritueel om op tijd en goed voor de dag te komen. En qua sporten/bewegen probeer ik ook een vast weekritme aan te houden.
Die salamitechniek die ik (niet geheel vrijwillig) een plekje moet geven in mijn dagritme, zit er aardig ingebakken. Regelmatig kijk ik terug hoe ik mijn inspannende activiteiten (plakjes salami) afwissel met ontspannende activiteiten en wat nodig is om dit in balans te houden.
Je moet verder echt niet denken dat ik een goede huisvrouw ben, bij lange na niet! Maar ik heb graag alles op z’n plek. Zijn de dekentjes op de bank niet in gebruik? Dan wil ik ze opgevouwen over de rugleuning hebben. Geen rondslingerende zooi, maar alles opgeborgen op een vaste plek.
Die vaste plekken willen dan nog wel eens wisselen, want soms voldoet een kast, laatje of doos niet meer en krijgt iets een nieuwe plek. Of eigenlijk gebeurt dat best regelmatig en kan ik uren zoet zijn met het herinrichten van kasten.
Gestructureerd aan het hobbyen
Wat naaien betreft is het fijn om een goed georganiseerde werkplek te hebben. Ik heb de luxe van een eigen naaikamertje waar ik helemaal in mijn element ben.
Patronen die ik al eerder gemaakt heb, zijn geordend opgeborgen in mappen. En met mijn vaste aanpak bij het naaien van jurken, kan ik de meeste jurken in twee uur tijd genaaid hebben. Routineklusjes zijn fijn als dat het gewenste resultaat oplevert. Maar ook nieuwe patronen en stoffen ontdekken vind ik leuk, om te ontdekken hoe ik daar het beste mee kan werken. Overigens lees ik dan niet eens altijd de beschrijving, mijn eigen manier erin vinden werkt voor mij het beste.
Ook in mijn blog kan ik aardig mij ei kwijt als het gaat om structureren. Niet alleen in het schrijven van de tekst, maar achter de schermen is van alles te doen om te zorgen dat mijn blog zo overkomt als ik dat wil. Ik vind het een uitdaging om hier steeds meer in te leren en vertrouwd te raken
Wat betreft het dansen had ik al eens verteld dat ik niet zo van het improviseren ben. Ik ga liever met een gerichte opdracht aan de slag dan dat ik alleen improviseer. Dan heb ik het natuurlijk niet over het dansen bij een concert of festival, daar zit echt geen structuur in hoor! Maar bij danslessen of het bedenken van een choreografie werk ik het liefst met een plan.
Vandaag wat kastjes opgeruimd, ik hou daar wel van. ? pic.twitter.com/luV0Ock7zW
— Jacqueline (@SalamiStinkt) April 12, 2020
Structuur aanbrengen in mijn (vorige) werk
Als begeleider bij verstandelijk gehandicapten heb ik vooral met cliënten gewerkt die structuur van anderen aangeboden kregen en dat inzicht zelf niet hadden. Dagritmekaarten, planborden, verbale communicatie ondersteund met gebaren, picto’s of verwijzers. Ik vond het boeiend om te ontdekken wat elke cliënt nodig had en hoe ik ze op hun niveau daarin kon begeleiden.
Ook als onderwijsassistent bij de kleuters werkten we met planborden en dagritmekaarten. Ik was aangenomen om meteen met mijn collega’s een voorschool te starten, waarbij we volgens de Piramidemethode aan de slag gingen. Ik maakte planningen om de kinderen met een taalachterstand te begeleiden in kleine groepjes en creëerde mijn eigen hoekje om dat vervolgens uit te voeren.
Als docent heb ik me beziggehouden met het ontwikkelen van lesplanners en lessen. De lesstof in stukjes hakken en verdelen over een onderwijsperiode en vervolgens per les bedenken welke werkvormen ingezet kunnen worden om de lesdoelen te bereiken. Tegenwoordig worden de lesplanners aangeleverd door een werkgroep, maar in de lessen zelf kan ik nog altijd mijn eigen plan trekken.
Over mijn taak als examenleider heb ik al eens eerder uitgebreid geschreven. Dat is vooral plannen, plannen en nog eens plannen. Het uitschrijven en bijschaven van instructies en procedures vind ik daarbij eigenlijk nog wel het leukste. Dus nu de examinering vanwege de coronacrisis aangepast moet worden, kan mijn lol niet op. 😉 Het enige jammere eraan is dat we steeds moeten wachten op beslissingen van bovenaf, voordat we er als examenleiders echt mee aan de slag kunnen.
Is structureren voor jou ook een tweede natuur? Of kom jij het meest tot je recht in chaos en impulsiviteit?
