Loedermoeder: wil je echt zo genoemd worden?

Loedermoeder is een soort geuzennaam geworden om tegengas te geven aan alle perfecte plaatjes die moeders via sociale media en blogs delen. En ik heb ook niks tegen dat tegengas geven, maar heb wel het idee dat het inmiddels het tegenovergestelde doet.
Want wat is er mis met moeders gewoon in hun waarde laten, met of zonder hun perfecte plaatjes? We zijn allemaal moeders, houden allemaal van onze kinderen en hebben het beste met ze voor. Dat heeft geen geuzennaam nodig, zo bijzonder zijn we ook weer niet.

Loedermoeder versus de perfecte moeder

Waar hetkind in tas eerst leek of dat elke moeder maar moest voldoen aan het plaatje van de perfecte moeder, zie ik nu ineens moeders opscheppen over hun faalmomenten als moeder. Hartstikke leuk om te lezen natuurlijk, ontzettend herkenbaar, want iedereen heeft die momenten wel. Maar is het nu ineens ‘fout’ om alleen je mooie momenten te delen? Of als je nou echt een prachtig gezin hebt waarin iedereen fotogeniek en geweldig is (ja, die gezinnen bestaan gewoon!), mag je dan niet meer trots zijn?

Het moederschap is geen wedstrijd, doe gewoon je ding en deel wat je wilt, maar doe het alsjeblieft niet om aan andermans plaatje te kunnen voldoen.

Wil je echt een loedermoeder genoemd worden?

Kreng, viswijf, feeks, kuttenkop, mispunt, secreet, pleurislijer. Zomaar wat synoniemen voor een loeder. Zou je je eigen moeder zo noemen? Of hoe zou je het vinden als professionals zo over je praten? Als je je dreumes zo uit bed aan de leidster van het kinderdagverblijf met volle luier overdraagt en ze reageert met: ‘Ach ja, je bent kuttenkop van een moeder of niet hè!’ Even lekker makkelijk dubbel parkeren om je kind snel op het schoolplein te droppen, omdat je dan op tijd op je werk kunt komen. ‘Zie je dat luie kreng nou weer haar zoontje dumpen vanuit de auto?’

Met mijn studenten bespreken we regelmatig situaties die ze tegenkomen in de kinderopvang en het onderwijs. En omdat de maatschappij nou eenmaal zo werkt, hebben ook zij hun vooroordelen over ouders die de opvoeding net even iets anders aanpakken dan ‘hoe het zou moeten’. Gelukkig ontdekken ze gaandeweg wel dat je niet om elk wissewasje jeugdzorg hoeft in te schakelen en dat het in gesprek gaan met ouders wederzijds begrip oplevert en het de vooroordelen wegneemt. Maar als moeders zelf graag loedermoeder genoemd willen worden, voor wie zitten wij dan zo ons best te doen om de toekomstige pedagogisch medewerkers te leren objectief naar ouders en kinderen te kijken?

Als je faalt in het opvoeden…

Inmiddels weet ik zelf dat ik een geweldige moeder kan zijn, ook al heb ik mijn kinderen niet leren fietsen, kan ik niet mee als begeleider bij schoolreisjes en zit een potje samen voetballen er ook niet in.
Maar ik weet nog goed hoe dat besef tot me doordrong, dat ik niet de moeder kon zijn die ik voor ogen had. Ik was foto’s aan het uitzoeken voor het fotoalbum voor mijn kinderen en ineens viel het me op dat ik bijna nergens op de foto’s stond. Bij al die leuke dingen die we als gezin deden, stond ik langs de zijlijn. Voordat ik daar mijn weg in gevonden had, zijn er wel een paar jaar voorbij gegaan. Het was echt niet makkelijk om die knop om te zetten en in te zien dat ik er wèl toe deed als moeder, ondanks mijn beperkingen.

Waag het dus niet om mij een loedermoeder te noemen.

En waar het in mijn geval EDS was waardoor ik niet de moeder kon zijn die ik wilde zijn, zal dit waarschijnlijk bij moeders met andere fysieke klachten, of juist psychische klachten, net zo goed voor kunnen komen. En soms zijn het gewoon de omstandigheden die ervoor zorgen dat je je als moeder voelt falen, bijvoorbeeld een lastige scheiding of het leven in armoede.

Niet zo serieus joh!

Maar zo zwaar is het ook allemaal niet, wat loedermoeders beschrijven als loedermoedergedrag is echt niet zo extreem. Loedermoeders zijn doodgewone moeders, die ook nog eens gewoon mens zijn.

Ik snap wel dat het begrip luchtiger bedoeld is dan waar ik nu over schrijf. Maar als je het hebt over het willen opnemen van het woord in het woordenboek en er zoveel aandacht aan besteed in de media, dan gaat dat woord te pas en te onpas gebruikt worden en daar ben ik niet zo’n voorstander voor. Want het blijft gewoon een scheldwoord en we zijn nog steeds bezig met het plaatsen van mensen in hokjes.

Kende je het fenomeen loedermoeder nog niet en wil je graag de andere kant van het verhaal lezen? Elizabeth schreef pas over waarom zij wel een trotse loedermoeder is en in haar blog zijn nog meer linkjes naar artikelen te vinden.

En over hokjes gesproken: Hoe zie jij je als moeder (of vader natuurlijk)? Doe jij er moeite voor om aan een bepaald imago te voldoen?

 

9 Comments

  • Ik vind dit een enorm goed stuk en je verwoord vrijwel precies hoe ik er ook over denk. Ik snap ook hoe ze het bedoelen maar het woord te pas en onpas gebruikt en het blijft een scheldwoord..

  • Ik zou gewoon lekker alles blijven delen Jacqueline. En als iemand jou n loedermoeder noemt, dan kan je daar boos om worden. Mag, maar ik hoop dat jeje realiseert dat die negativiteit in de andere persoon zit, niet in jou. Jij kan het gedrag van anderen niet veranderen, alleen hoe jij daar mee omgaat. En voor mij persoonlijk is dat die mensen negeren. Ookal noemen ze me loedermoeder. Weten zij veel. Ik vind het niet waard om me boos en negatief te voelen door hun toedoen.

    • De eerste die mij een loedermoeder noemt, ben ik gelukkig nog niet tegengekomen hoor! 😉 Dus ik word er niet boos of negatief om, maar ik vind de woordkeus niet passen bij waar het voor staat, dat is alles.
      Ik snap ook wel wat je bedoelt, dat die negativiteit bij de ander ligt, maar als je jezelf een loedermoeder noemt, voed je dat ook weer bij die ander. In dat opzicht denk ik wèl dat je het gedrag van de ander kunt veranderen, door zelf het goede voorbeeld te geven. Gewoon een eerlijk beeld geven van het moederschap, zonder jezelf onderuit te halen door scheldwoorden te gebruiken of de nadruk te leggen op alleen maar faalmomenten.

  • Ik vind het hele loedermoeder gebeuren wel grappig. Ik snap wat de bedoeling is en ik noem mezelf soms ook zo. Al hoef ik die verkiezing niet te winnen trouwens. Ik zou er namelijk niet trots op zijn om loedermoeder van het jaar te zijn. Iets teveel van het goede. 😉 Ik vind je stuk erg sterk en verwoord op een manier zoals ik het nog niet bekeken had.

  • Sterk geschreven. Ik ben het ermee eens dat je elke moeder in haar waarde moet laten, alleen vind ik het prettig dat anderen nu makkelijker laten zien dat zij ook weleens doodop zijn en hun kind voor de tv parkeren (om maar iets te noemen) Vooral onzekere moeders kunnen zich daar ontzettend schuldig over voelen (zoals ikzelf in het begin vaak had) en voor hen is het denk ik prettig dat het perfecte beeld een beetje doorbroken wordt.

    • Daar heb je ook helemaal gelijk in, dat perfecte beeld doorbreken is ook nodig om je als moeder niet schuldig of onzeker te voelen. Ik heb ook alleen moeite met de naam loedermoeder, want dat zegt eigenlijk niet waar het voor staat.

  • Ik ben geen fan van de loedermoederbeweging en word er een beetje moe van. Het is prima om tegenwicht te bieden aan perfectie, maar is het nodig om je op de borst te slaan als het niet goed gaat?

  • Zelf schreef ik ook over een ‘loedermoederactie’, maar het te pas en te onpas gebruiken vind ik een ander verhaal! Je kind een keer te laat eten geven, een bord eten door huis, te laat naar bed of verkeerde kleding aan vindt ik geen loedermoeder iets, dat hoort er bij en dat is nu allemaal wel eens zo.

    Zelf schreef ik het over een hele dome actie waarbij ik vergeten was dat mijn dochter op school zou trakteren, best wel dom en in mijn ogen dus inderdaad een loedermoeder actie. Maar goed meningen verschillen 😉

    • Meningen verschillen inderdaad. En toch: als degene die begonnen is met het woord loedermoeder een ander woord had gekozen, was er misschien niet eens zoveel verschil geweest. 😉

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.