Dankjewel sportschool en tot nooit meer ziens

driewielligfiets leggingsNa bijna acht jaar heb ik nu voor het laatst geploeterd in de sportschool. Het is niet dat het een slechte sportschool is dat ik wegga. Het is ook niet dat ik er geen zin meer in heb. Het liefst had ik nog wel wat jaren door willen gaan, maar helaas denkt mijn lijf daar anders over. Het werd echt gewoon tijd om te stoppen.

Maar ik kijk toch wel tevreden naar de tijd die ik daar heb doorgebracht, dus een dankjewel naar de sportschool is wel op zijn plek.

afvallenDankjewel voor die 15 kilo die ik afviel

Meteen na mijn eerste revalidatietraject had ik me ingeschreven, begin 2011. Want ook al zei mijn revalidatiearts toen dat ik het maar moest accepteren en iets nieuws proberen weinig zin zou hebben, ik dacht daar toch anders over. Want met 15 kilo minder, zou ik ook 15 kilo minder op mijn gammele gewrichten mee te dragen hebben.

Dus ik ging aan de slag, ook wel met wat tips van een diëtiste, maar dus ook in de sportschool. In een jaar tijd viel ik 15 kilo af. Door fris en sapjes te vervangen met thee en water. En twee a drie keer per week naar de sportschool te gaan, naast mijn yogalessen en buikdans.

Uiteindelijk heeft die 15 kilo minder dan geen invloed gehad op de pijn die ik had, maar ik voelde me wel fitter. En het oog wil ook wat: het stond me prachtig!

Nu zijn er wel weer wat van die kilootjes terug gekomen, sinds ik steeds minder kan lopen en meer met de rolstoel moet doen. Hier moet ik nog wel een beetje een weg in vinden hoe ik aan meer beweging kom, zonder mijn gewrichten te overbelasten. Maar ik heb in ieder geval bewezen dat ik het kan, die 15 kilo afvallen.

Dankjewel voor het uitstellen van die rolstoel

Los van dat afvallen, had ik met het fitnessen als doel om die rolstoel zo lang mogelijk uit te stellen. In mijn hoofd had ik dat ik niet voor mijn veertigste in een rolstoel wilde, maar het liep anders.

Ook al kwam die rolstoel er toch wel, ik ben er wel van overtuigd dat ik door het sporten zo lang fit ben gebleven. Door de fietsen die ze daar hadden (waarbij je op een stoel zit en vooruit trapt), kreeg ik door dat ik in die houding wèl gewoon kon fietsen. Dat was voor mij een extra motivatie om een driewielligfiets aan te vragen. Tot ik die had, fietste ik bij elk bezoekje zo een half uur in de sportschool.

De loopband was voor mij een graadmeter hoe het lopen ervoor stond. Op straat lopen met scheve tegels en andere obstakels ontwijkend, was voor mij een stuk pittiger dan op een vlakke loopband lopen. In het begin kon ik het zelfs opbouwen naar een half uur. Maar op het eind lukte me het amper om drie minuten vol te houden.

Dankjewel voor de gastvrijheid

Vanaf het begin heb ik me altijd thuis gevoeld in de sportschool. De medewerkers zijn altijd vriendelijk geweest en hebben me nooit gepusht of op me neergekeken als ik een tandje lager ging.

Meestal ging ik wel op dezelfde dagen en tijden: zondag- en woensdagochtend. Of in de vakanties soms op andere dagen. Maar regelmatig kwam ik dezelfde mensen tegen. Jong of oud, dik of dun, fit of beperkt, een hele diverse groep. Sommigen knikten of zeiden gedag als ze me herkenden en een enkeling maakte een praatje.

Soms hoor ik mensen als excuus gebruiken dat ze zich niet prettig voelen tussen alle opgepompte of überslanke sporters. Dan zou ik toch zeggen: probeer een andere sportschool of tijdstip. Ik heb daar in al die jaren echt geen last van gehad.

Dankjewel voor het sponsoren bij mijn crowdfunding

Twee jaar geleden was ik bezig met een crowdfunding voor mijn dansrolstoel. Toen heb ik mijn sportschool gevraagd of zij hier ook een bijdrage in wilden leveren. Ik kreeg toen een doos vol bidons om de goodiebags mee te vullen voor de donateurs. Supertof van ze!

Waarom dan toch gestopt op de sportschool?

De afgelopen anderhalf jaar lukt het me steeds beter om binnen mijn grenzen te blijven. Ook op de sportschool. Maar waar ik in het begin twee of drie keer per week anderhalf uur doorbracht op de sportschool, werd dat steeds korter. Op het laatst kwam ik amper aan de drie kwartier.

En heel eerlijk: het lopen tussen de apparaten en het steeds maar weer moeten gaan zitten en opstaan, vond ik vaak zwaarder dan de oefeningen op de apparaten zelf. Eigenlijk was dit ook het enige wat ik buitenshuis nog zonder rolstoel deed en daarmee ging ik toch weer steeds over mijn grenzen heen.

Binnen die grenzen van mij blijft er dus niet zo gek veel over. Daarom wilde ik liever kijken naar wat nog wel goed gaat. Het fietsen kan ik wat vaker doen, ook al kan ik geen uren meer fietsen. Met korte stukjes verspreid over de week, kom ik ook aan genoeg beweging. En oefeningen kan ik ook thuis doen, heb er genoeg meegekregen van mijn fysiotherapeuten om me niet te hoeven vervelen. Natuurlijk ook het dansen met dansrolstoel niet te vergeten. Dat doe ik sowieso één keer per week in de les, maar ook thuis af en toe een half uurtje.

En jij? Heb jij de sportschool al opgegeven? Of heb jij je eigen manieren om fit te blijven?

 

1 Comment

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.